Waar ben ik gebleven?

[Filtstivt]

Meh... kweenie. Ik denk dat deze wel in romantisch gedeelte thuis hoort... Het verhaal gaat over spijt ofzo...


Waar ben ik gebleven?

Waarom duurt wachten zo lang? Op het tikken van de klok na is het muisstil in de kamer. Als kind had ik weinig of geen besef van tijd, de zon was toen de enigste klok in mijn leven. Wat was ik toen een domme jongen. Lang leve de lol was mijn levensmotto en de dag van morgen bestond niet. Het enigste wat ik vroeger belangrijk vond, was het verkennen en ervaren van de positieve kanten van het leven. Misschien ben ik wel te lang een kind gebleven, mensen in mijn omgeving zullen zeggen van wel, maar wie bepaalt wanneer je volwassen wordt? Officieel ben je volwassen op je achttiende, maar is iedereen dat dan ook echt?

Iedere keer dat de secondewijzer de twaalf aanwijst, lijkt de wijzer een rustpauze in te lassen. Het is net alsof de wijzer na elke ronde even op adem moet komen voordat hij aan een nieuwe ronden begint. Had ik op bepaalde momenten in mijn leven maar even de tijd stil kunnen zetten. Dan was alles anders gelopen, gunstiger waarschijnlijk, en zat ik nu niet hier in deze kamer. Waarom was ik zo onnozel om te geloven in de eeuwige jeugd? Over een maand word ik dertig. Vroeger zou ik iemand van dertig jaar als oud hebben bestempeld, maar zo voel ik me nu helemaal niet. Vandaag begin ik als jonge sterke man aan een nieuw leven. Ik ben niet meer die jongen die nooit verantwoordelijkheid neemt omdat hij bang is. Zo ben ik nu niet meer! Ik ben veranderd! Ik ben volwassen geworden!

Plotseling schijnt de zon fel de kamer binnen. Door de lamellen ontstaat er een interessant lichtspel in de kamer, maar de zonnestralen veranderen niets aan de kille sfeer van de ruimte. Een abstract nietszeggend schilderij naast de deur en een kamerplant in de hoek zijn de enige objecten die de eentonigheid van de spierwitte muren doorbreken. Wie maakt zulke schilderijen? Ik zie ze tegenwoordig in elke ruimte hangen. Wat kan er nu zo moeilijk zijn aan het trekken van enkele vloeiende lijnen en het zetten van een paar korte dikke verftoetsen op een doek? Iedereen kan dat toch? Misschien dat de zwierige blauwe lijnen een dansende ballerina moeten voorstellen of is het toch een woest kolkende water massa die door een storm tot grote hoogte wordt opgezweept? Ik weet het niet, het kan van alles zijn. Nee, geef mij dan maar een kamerplant. Maar dan wel een echte plant, niet zo’n plastic nep ding zoals in deze kamer.

Nogmaals tuur ik naar de klok, nog één minuut en dan is het tien uur. Sofia kan ieder moment de kamer binnenkomen. Ben ik wel klaar voor mijn nieuwe leven? Zal ze me herkennen? Ik ben in veel opzichten veranderd. Dat zal zij toch ook merken? Zeven jaar geleden zag ik haar voor het laatst. Ik weet het nog goed. Het was verschrikkelijk koud, het sneeuwde en het begon al donker te worden toen ze met al haar spullen voor mijn deur stond. Ik zat lekker warm in mijn studentenkamer op zolder terwijl Sofia belde en klopte op de deur. Ik deed alsof ik niet thuis was. Ik kon haar niet binnen laten! Ik had voor Myrthe gekozen. Wat moest ik anders?

Op ten duur belde Sofia niet meer en werd het stil. Ik keek stiekem door het raam naar buiten en zag Sofia op haar koffers tegen de voordeur zitten. Ze bibberde van de kou. Er gingen uren voorbij, maar ze gaf niet op. Ik wilde Sofia zo graag in mijn armen sluiten al was het maar voor even, maar dat kon niet want ik had gezworen dat ik haar nooit meer zou spreken. Aarzelend liep ik toch naar beneden en ging tegen de binnenkant van de voordeur zitten. Zo dichtbij en toch zo ver weg. Mijn hart brak toen ik Sofia hoorde huilen. We hielden nog steeds van elkaar. Ik snikte. Ineens werd het stil. Zou Sofia me toen gehoord hebben? Het moet gewoon! Waarom zei ze anders ‘Ik hou van je Rick. Echt waar.’ Dat was de laatste keer dat ik de stem van Sofia heb gehoord. Ik zal die woorden nooit vergeten. Wat mis ik haar zachte warme stem. Waarom doen die woorden me nu nog altijd zoveel pijn? Waarschijnlijk omdat ik toen de grootste fout in mijn leven heb gemaakt.

Waarom heb ik Sofia laten gaan? We waren gemaakt voor elkaar. Als ik nu moet kiezen, zou ik zonder twijfel voor Sofia kiezen. Waarom toen niet? Waarom was ik toen zo dom? Ja, ze was minder mooi dan Myrthe. Minder in het oog springend. Minder extravert. Maar toch, Sofia viel ook op, maar dan op haar eigen manier. Toen ik Sofia voor het eerst zag, wist ik onmiddellijk dat Sofia het meisje was waar ik heel mijn leven op had gewacht, mijn droomprinses. Ze was zo... speciaal.

We hadden nog zoveel plannen samen. We zouden samen gaan trouwen en Sofia wilde voor haar vijfentwintigste een kindje. Wat waren we toen onbezonnen zeg! De wereld is veel complexer dan het simpel opstellen van een aantal idealen. Dat moest ik toen toch ook al geweten hebben? Misschien was ik toen te egoïstisch en dacht ik, dat ik alles al wist. Ik was haar eerste echte vriendje. We deden alles samen en leerde veel dingen van elkaar. Ik vergeet nooit de nacht toen we elkaar hebben ontmaagd. Ik slaak een diepe zucht en herinner me weer de geur van de kaarsen. Ik glimlach bij de herinnering. Echt typisch Sofia, ze had speciaal haar hele kamer versierd met tientallen kaarsen en andere tierlantijnen. De hele nacht was ik bang dat één van de kaarsen zou omvallen. Sofia stelde me telkens gerust als ik vroeg of de kaarsen wel veilig waren. Zou Sofia nog vaak aan die nacht denken? Ik wel.

Ik noemde Sofia vaak ‘sproetje’ vanwege de sproetjes rond de bovenkant van haar neus. Sofia noemde mij ‘Rocco’, omdat ik vaak als pesterij het liedje zomersproetjes van Rocco Granata voor haar zong. Waarom heb ik Sofia laten gaan? Ze was eigenlijk net zo beeldschoon als Myrthe. Zoals ik me haar herinner, had ze geen vrouwelijke rondingen zoals Myrthe, maar dat vond ik juist zo mooi aan Sofia. Ze zag er kwetsbaar uit, fragiel. Sofia droeg geen make-up, maar dat sierde haar juist. Ik mis haar dik blond haar met rossige accenten en haar wonderschone ogen. Ze had van die ogen die minuten lang je volledige aandacht trokken. We hadden nooit echt ruzie, maar wat waren haar ogen een sterk wapen als we een meningsverschil hadden. Sofia wist dat ik een zwak hart had voor haar ogen en schroomde daarom ook niet om ze tegen mij te gebruiken. Ook waren er soms momenten dat Sofia vroeg of ik alstublieft wilde stoppen met haar aan te staren, waarna ze als soort van verzoening met mij begon te knuffelen. Oh god, wat mis ik die momenten. Zal die tijd ooit nog terugkomen?

We zouden altijd nog een keer naar het ‘Venetië van het noorden’ gaan, maar zo ver is het nooit gekomen. Zolang als onze relatie duurde, gingen we iedere zomer samen naar Scandinavië op vakantie, maar om een of andere reden lukte het ons nooit om Stockholm te bezoeken. Ik kan haar natuurlijk ook vragen om naar Stockholm te gaan als ze dadelijk binnenkomt, maar dat zal Sofia natuurlijk weigeren. Waarom zou ze ook ja zeggen? Ze heeft het nu druk als eigenaresse van dit advocatenkantoor en daarbij we hebben elkaar zeven jaar niet meer gezien. Wie weet is ze getrouwd? Ik moet professioneel handelen. Ik ben hier voor me werk en niet voor privézaken. Als ik deze baan wil, dan moet ik goed voor de dag komen.

Het is vijf over tien; ze is te laat. Waarom duurt wachten toch zo lang? Ik haal diep adem, strek mijn armen voor me uit en rek me vingers. Ik kan alleen hopen dat Sofia niet boos is omdat ik destijds voor Myrthe heb gekozen, maar ik kon niet anders. Sofia was negentien jaar toen ze voor mij deur stond. Ik kon haar toch niet zomaar in huis nemen? Ze was van huis weggelopen, omdat haar ouders onze relatie niet goed keurde. Papa en mama wilde alleen het beste voor Sofia. Was ik dan niet het beste voor haar? Ik maakte Sofia toch gelukkig? Ze was smoorverliefd op mij en ik op haar, maar haar ouders wilde er niets van weten. Ze vonden dat onze relatie wel lang genoeg geduurd had en dat Sofia nu maar eens volwassen moest worden omdat ze aan haar advocaten opleiding was begonnen.

Hoe heette de vader van Sofia ook alweer? Volgens mij was het Kees of zo. Wat haat ik die man zeg. Kees kwam even bij mij thuis uitleggen hoe de kaarten geschud zouden worden. Natuurlijk bevatte het verhaal van Kees een hoop leugens, maar ik geloofde Kees. Godverdomme, wat was ik toen dom! Ik wist donders goed hoe het echt zat tussen Sofia en mij. Waarom geloofde ik kees? Waarom? Myrthe was helemaal niet beter dan Sofia en ik voelde ook helemaal niets voor Myrthe. Wat was dat een gemene actie van Kees om zo met mijn gevoelens te spelen.

Het ergste van alles is, dat de ouders van Sofia uiteindelijk ook nog deels gelijk hebben gekregen. Maar dat zou niet het zo geweest zijn, als de vader van Sofia niet met onze relatie geknoeid had. Als ik toen die nacht voor Sofia had gekozen, was ik nooit in de problemen gekomen. Kon je af en toe maar in de toekomst kijken, dan had ik toen de juist de keuze gemaakt en had ik ook nooit zeven jaar van mijn leven vergooid. Ze zouden Kees moeten opsluiten voor wat hij mij heeft aangedaan. Maar dat alles ligt nu in het verleden en ik moet vooruit kijken naar wat komen gaat. Je kan alleen maar leren van de geschiedenis, toch? Ik ben tenminste weer op de goede weg. Ik heb vorig jaar na bijna tien jaar eindelijk mijn felbegeerde advocaten diploma behaald.

Er loopt iemand op de gang. Mijn hartslag schiet omhoog. Komt Sofia eraan? Zie ik er wel verzorgd uit? Waar is een spiegel als je er één nodig hebt? Ik ga vlug rechtop zitten en bereid me voor op de confrontatie met Sofia. Zal ze me herkennen? Het moet wel. Zal Sofia mij weigeren omdat we een verhouding hebben gehad? Nee, misschien geeft ze me juist wel de baan omdat ze nog altijd iets voor me voelt. Dat is toch niet raar? Ik ben zeven jaar later nog altijd smoorverliefd op Sofia, zoiets verdwijnt niet. Wat wij hadden was speciaal, toch?

Met haar elleboog duwt Sofia de deurklink naar beneden, met haar heup geeft ze deur een zet en komt de kamer binnen. Sofia heeft een dienblad met koffie in de ene hand, en in de andere hand een stapel papierwerk. Op één of andere manier lijkt Sofia een stuk forser dan vroeger, maar haar gezicht is nog precies zoals ik me Sofia herinnerde. De jaren hebben haar snoetje geen kwaad gedaan. Sofia heeft haar haren strak opgestoken in een knot, iets wat ze vroeger nooit deed, maar het staat haar goed.

Op het moment dat we voor het eerst oogcontact maken, weet ik het zeker. Sofia herkent me en mijn vermoeden wordt bevestigd door wat ze zegt: ‘Goedemorgen meneer Rocco, mijn excuses voor de vertraging.’ Ze weet mijn bijnaam nog. Na al die jaren weet ze mijn bijnaam nog! Dat moet toch iets betekenen?

‘Goedemorgen mevrouw Engman. Geeft niet, ik heb alle tijd,’ antwoord ik kalm en sta op en schud Sofia de hand.
Sofia gaat met veel moeite in de stoel zitten en pas op dat moment realiseer ik me waarom Sofia zo fors oogt. Ze is zwanger! Mijn droom om Sofia terug te winnen spat uiteen. Ik had het kunnen weten. Ik heb vaak gesprekken met Sofia gevoerd waarin ze zei dat ze rond haar vijfentwintigste een kind wilde. Sofia is een verstandige meid, ze weet wat ze wil en krijgt dat dan ook. Daarom is het haar ook gelukt om binnen een jaar een groot advocatenkantoor te leiden. Waarom kan ik zoiets niet? Faal ik dan zo in het leven? Ik wil terug! Ik wil terug naar de periode dat ik een relatie had met Sofia. Ik wil terug naar mijn gouden tijd. Zal er ooit nog een periode in mijn leven komen dat ik zo gelukkig word als toen met Sofia? Waarom bestaat er geen tijdmachine? Ik moet terug! Nee, Sofia is verleden tijd. Ik ben hier voor de baan als advocaat. Ik ben hier niet om mijn verleden recht te zetten. Kijk dan! Rick, kijk dan vooruit! Zie je Sofia niet zitten? Zij is je alles! Kijk dan! Zij is je sproetjes koningin! Kijk haar aan! Vergeet je sollicitatiegesprek en trek je bek open! Doe het gewoon! Zeg hoeveel je van haar houdt! En vraag haar mee naar het Venetië van het noorden! Nee! Nee! Ik moet deze baan hebben! Ik ben opnieuw begonnen!

‘Gaat alles goed met je Rick?’ vraagt Sofia.
Ik kijk haar geschrokken aan. Als ik nu al mijn aandacht er niet bij kan houden, hoe moet dat dan gaan als ik straks met haar moet samenwerken? Ze heeft een vriend! Ze is zwanger! ‘Jawel, ik was even afgeleid. Sorry.’
‘Ik zei dat uw cijferlijst de beste is die ik ooit heb gezien, maar ik had niet anders van u verwacht Rocco.’
‘Dank je wel,’ antwoord ik kalm.
Sofia slaat de klapper open, gaat verzitten en vraagt: ‘Zullen we bij het begin beginnen?’