Traan

[Joske]

Een verdwaalde traan
vlucht over mijn wang,
bang voor het verdriet.
Een dode stem
schreeuwt in mijn hoofd
koud: ‘Vergeet me niet.’

De kille druk van wat gebeurd is
slaat me ’s nachts in mijn gezicht.
Kijkt me aan, houdt me vast,
en verdwijnt, bang voor het licht.

Het duurt lang voor ik het goedkeur,
het duurt lang voor ik het laat gaan.
Maar juist als de tranen verdwenen lijken
blijken ze weer te bestaan,
’s nachts.