Kapot.

[Joske]

Verkrampt trachtte Aimée haar benen op een langzame manier bevrijdend te strekken, maar het was te pijnlijk. Het donker gestolde bloed over haar hele lichaam weerhield haar ervan haar verdoofde lichaamsdelen weer tot leven te wekken. Onregelmatig ademend en met trillende handen greep ze in het gordijn dat de straat het zicht op haar afschuwelijke verschijning ontnam. Ze voelde zich alleen. Wankelend gooide ze zichzelf op haar knieën. Haar vuilblonde haar plakte in vette slierten aan haar gezicht, gescheurde kleren, ze was niet om aan te zien. Het keukenmes waarmee mijn vader haar lichaam vol woede versierd had, lag op de grond. Vol afschuw sleepte ze zichzelf erheen. Ze staarde er hatelijk naar, op een net zo machteloze manier als waarmee ze in de asgrauwe ogen van haar vader gekeken had. De klappen herbelevend kromp ze ineen. Opnieuw slingerde haar vader de verwensingen naar haar toe. Weer grijnsde hij na elke wanhopige traan, die hem smeekte zichzelf te hervinden. Zijn woeste gestalte torende boven haar uit, klein en in elkaar gedoken kon ze geen weerstand bieden tegen de regen van gewelddadige klappen.

Amper twee minuten geleden had hij de halfvolle fles alcohol in haar gezicht gesmeten en was hij hoestend naar boven gezwalkt, waar nog steeds de vrouw die hij vanmiddag ontmoet had op hem lag te wachten. Het duurde niet lang of er klonk iets dat tussen een gesmoorde kreet en een bulderende lach in zat en er klonk een harde klap.
Aimée fluisterde: ‘Val dood,’ en vervolgde schreeuwend: ‘Alsjeblieft, val dood!’