Duivels

[FlorisTas]

Het is nu 5 jaar geleden. Ik was 9. Precies een leeftijd waar je nog niet echt iets meemaakt. Tenminste, elk normaal kind. En natuurlijk was ik geen normaal kind, tenminste, tot toen was ik redelijk normaal...
Het was middag. Ik was aan het spelen in de speeltuin een stukje bij mijn huis vandaan. Ik zat op de schommel toen die vrouw langs kwam. Ik maakte de grootste fout in mijn leven. De vrouw liep langs de schommel waar ik op zat. Plotseling liet ze haar boodschappen vallen. Ik was opgevoed dus raapte ik de spullen voor haar op. Ze bedankte me uitbundig en ze vroeg of ik even mee kon lopen met de boodschappen omdat ze bang was dat ze ze anders nog een keer liet vallen. Ik twijfelde in eerst instantie omdat mij geleerd was om niet met vreemde mensen om te gaan. Ze leek me normaal dus ik stemde toe en liep mee met de boodschappe in mijn hand.
Toen we haar huis bereikten pakte de oude vrouw de sleutel uit haar handtas en ik zag een tatoeage boven haar shirt uitsteken. Het leek in ieder geval op een tatoeage. Ik zag net een streepje en een rondje. Het leek op een 6. Ik dacht na. Waar had ik die 6 tatoeage al eerder gezien. Ik moest hem helemaal zien om het me te herinneren dus besloot ik mee naar binnen te lopen. Ze gaf me een rolletje karamelsnoepjes en toen viel mijn oog op een deurklink in een schilderij. Op de klink zag ik een tekentje staan. Ik liep erheen en keek wat het voor tekentje was. Drie zesjes in een soort cirkeltje. Ik begon een vermoeden te krijgen en kwam tot de conclusie dat ik het huis zo snel mogelijk moest verlaten.
'Wat doe jij daar?' Het was een hoge, duivelse en schrille stem. Duivel? Daar was het tekentje dus van. Natuurlijk! Drie zessen. Het duivelsgetal! Ik draaide me om en achter me stond de oude vrouw. Haar ogen waren rood geworden en leken te branden. 'Nu jij mijn geheim hebt ontdekt, zal je moeten sterven,' schreeuwde de vrouw. Ze trok me mee door de deur en we liepen een lange, stoffige trap af. Langs de muur hingen kaarsen met hetzelfde teken erop en duivelse schilderijen.
We kwamen in een grote kamer. Hij was griezelig verlicht en overal stonden poppen. Nadat mijn ogen gewend waren aan het licht zag ik dat het wassen beelden waren. Toen schrok ik me dood...
Daar stond een beeld van mijn broertje. Hij was al enkele dagen vermist. 'Waarom heb je een beeld van mijn broertje?!' riep ik woest. 'Nee hoor, het ís je broertje. Al deze beelden zijn de vermiste mensen. Waldemar Pol, hielp met boodschappen. Paula Kok, hielp met booschappen. Je broertje, hielp met boodschappen. En nu kom jij er gezellig naast staan! Net zoals je verdorven familie. Alleen zo kon ik wraak nemen. Nu zullen jullie allemaal sterven. Slechts één van ons kan voortleven. Jij bent de uitverkorene van jouw familie en ik die van de familie Karlington. En wel Lucius. Mijn voorgaande die bezeten was. Zodra ik je heb behandeld, zal ik onsterfelijk worden! De tijd is aangebroken. Ik kan niet langer wachten!' De vrouw lachtte schril. Ze bond me vast op een tafel en pakte een lepel. Ze ging naast me staan en hield de lepel aan de zijkant van mijn oogkas. Toen stak ze hem naar beneden. Ik gilde. Ik voelde alleen maar pijn en kon nergens meer aan denken. Ze lepelde zo mijn oog eruit en bloed sijpelde langs mijn wang. Ik hoorde enkele kraakjes en ik zag met mijn overgebleven oog dat ze hem opat. Toen lepelde ze ook mijn andere oog eruit. Ik voelde een ondragelijke pijn.
Toen legde ze mijn benen in een koker. Ze begon met draaien en ik voelde het tafelblad in beweging komen. Ik gilde weer. Een ondragelijke pijn. Ik wilde sterven maar ik voelde alleen maar pijn. Mijn hele been werd gemalen en het vlees viel zo in een ton.
Geweerschoten. Zwaailichten. Ik werd wakker in het ziekenhuis. Mijn benen hebben ze niet kunnen redden. Mijn ogen ook niet. De vrouw is dood. Godzij dank is mijn broertje genezen door een monnik die de tegenbezwering kent.