Het bos

[nedkiller12]

Het Bos

Het was een mooie dag in de lente. Lydia speelde vrolijk in de tuin, Mark was aan het voetballen tegen het muurtje achter het huis en Jim was met de lego aan het bouwen. Mijn vrouw en ik zaten samen aan tafel met een kop koffie en de ochtendkrant. In de krant stond als grote kop dat het kabinet was gevallen.
"Och wat ben ik blij Maria, ik was echt uitgekeken op dit kabinet!".
"Je hebt gelijk Henk, ik was er echt klaar mee! Vooral met dat gezeur van Wilders elke keer. Bah, wat ben ik blij dat dit voorbij is."
"Precies!"
"Ik ben er helemaal een beetje van in de war, wat denk je Henk? Lijkt het je leuk om vandaag met de kinderen een eindje te gaan wandelen?"
"Lijkt me een geweldig idee! Lydia, Mark, Jim, kom eens hier."
De kinderen komen aangerend en gaan braaf bij hun ouders staan.
"Wat is er papa?" vroeg Lydia.
"We gaan gezellig met z'n allen een eindje wandelen vandaag, dus trek je schoenen alvast aan, dan vertrekkken we met een kwartiertje."
"Mag ik dan mijn stoere laarzen aan mama?" vroeg Mark.
"Natuurlijk mag dat. Vergeten jullie vooral niet om jullie jassen aan te doen? Het kan wel erg koud worden!"
Jim trok aan z'n moeders trui en vroeg: "Maar mama, als Mark zijn laarzen aan doet, mag ik dat dan ook? En en en, zullen we naar het bos gaan? Ik hoorde dat bijna alle klasgenootjes daar ook zijn geweest."
"Haha, ik vind het prima hoor, daar zijn we al lang niet meer geweest. Kom, dan gaan we nu weg, heeft iedereen z'n schoenen aan?"
Iedereen: "Ja!"
"Goed, dan vertrekken we nu, Henk, start jij de auto vast? Dan zijn we er met een half uurtje."
Iedereen stapte de auto in en reed richting het bos. Het was altijd fijn om te rijden op de snelweg. Zeker met mijn snelle BMW konden we snel overal komen. Vooral met het dak los is het heerlijk om te rijden met dit prachtige lenteweer.
Eenmaal aangekomen bij de parkeerplaats voor het bos, pakte iedereen zijn spullen en liepen we gezamelijk langs de bospadjes die wat donkerder waren vanwege de bladeren aan de bomen die de zon blokkeerden.
Als ik hier nu aan terug denk, wou ik dat het zo mooi en leuk bleef als ik tot nu toe beschreven heb...
We liepen verder en de kinderen speelde wat in het rond, we gingen lekker zitten op een bankje die gemaakt was voor de voetgangers. De kinderen schreeuwden wel eens tijdens het spelen en Lydia gilde wel eens, maar wat ik toen hoorde was ik niet gewend...
Ik hoorde een hele lange harde gil van Lydia, deze ging over op geschreeuw en een abrupte stilte.
Ik keek achter me, want ik was nog een beetje verward over wat er nou precies was gebeurd.
Ik zag Mark en Jim, lijkbleek van de angst op de grond liggen met tranen over hun ogen. Het was alsof ze een spook hadden gezien en ze zeiden geen woord. Maria was flauw gevallen en lag met haar hoofd plat op tafel.
In het bos stond een schepsel dat ik nog nooit eerder had gezien. Het was groot, breed en zwart. Het leek een beetje op een wolf die op twee poten was gaan staan, maar hij had ook iets menselijks. Het gromde zachtjes. Lydia was niet zoals ik haar herinnerde. Haar hoofd lag onder een boom en haar armen hingen er als een pop bij. Het bloed liep uit haar nek alsof iemand de kraan open had gezet.
Het monster hijgde en gromde nog wat, tot het z'n mond open deed en haar arm met één scheur opat. Al knagend en kauwend ging het wat rechterop staan.
"Ik ben Ferdin en dit is mijn bos!" zei het monster met een kille, emotieloze stem.
"Jullie zijn hier niet welkom en daarom zijn jullie mijn eten voor de komende dagen."
Ik was verstijfd van angst, het zweet liep over mijn lijkwitte voorhoofd en voelde koud en nat aan. Mijn vrouw was nog steeds bewusteloos en Mark en Jim waren inmiddels ook flauw gevallen.
"Het ziet ernaar uit dat jij de enige bent die wakker durft te blijven, de anderen zijn gaan slapen. Jammer, want als ze wakker zijn schreeuwen ze zo leuk en moet ik ze af en toe achterna jagen. Dit haalt al het plezier eruit."
Ik kreeg rillingen en kippenvel van deze monsterlijke vertoning. Het beest nam nog een hap en kauwde tevreden op de tweede arm van Lydia. Het bloeden uit haar nek was inmiddels minder geworden. Het hoofd lag erg eng en weerzinwekkend bij de boom. Ik hoopte dat alles maar een hele nare nachtmerrie was, maar dit zag er levensecht uit.
"Waarom zeg je niets?" vroeg het beest
"Bang voor een weerwolfje?"
"w... w... waarom doe je dit?" vroeg ik.
"Hey, iedereen moet eten toch?" Zei de weerwolf met een grijns op z'n gezicht.
Hij nam een grote hap uit haar bovenlijf en slurpte haar ingewanden naar binnen alsof het spaghetti was. Daarna smeet hij de overblijfselen weg en grijnsde met zijn bebloedde gezicht naar mij. De angst raasde door mijn lichaam en alles wat ik wilde doen was rennen.
"Waar zal ik het eerste mee beginnen? Één van je zoons, je vrouw, of toch jou?"
Ik slikte en het voelde alsof ik slikte tot aan mijn tenen. Met het hele kleine beetje moed dat ik nog over had, worstelde ik me los uit het bevroren gevoel en rende alsof mijn leven er vanaf hing, wat in dit geval ook nog klopte ook. Ik rende over struiken, omgevallen bomen, bergen van bladeren, takjes en paddenstoelen die nog over waren gebleven van de herfst. Mijn hart ging tekeer als een raceauto met straalaandrijving en ik was bang dat ik, als ik niet dood ging door dat monster, ik wel een hartaanval zou krijgen. In mijn benen was een gevoel ontstaan alsof iemand van 400 kilo op mij zat en ik hem moest proberen omhoog te houden. Naast dat verlammende krachtgevoel was er een snijdende pijn die ik nooit eerder had gevoeld, mijn beide knieën waren lichtelijk ontwricht en het leek alsof iemand met een set ongeslepen legermessen in mijn knieën zat te wroeten. Mijn rug was doordrenkt met zweet en voelde alsof ik in een constante kramp zat. Het rennen leek wel uren te duren, maar toen, uit het niets, zag ik een zwarte gedaante voorbij sprinten. Het was de weerwolf.
Met een onmenselijk tempo en het gebruik van benen en armen, vloog het monster over de bosgrond heen. Het was als een zwarte harige kanonskogel die zich rond kon sturen om de bomen te ontwijken. Het duurde niet lang tot de weerwolf bij me was. Het beest ging voor me staan en ik rende er tegenop omdat ik niet meer wist hoe ik kon afremmen. Mijn hart ging zo hard tekeer dat het pijn deed aan m'n borst, mijn benen voelde ik niet meer omdat al het bloed uit mn lichaam naar mn hart werd gepompt en ik haalde zo snel adem dat ik bijna flauw viel. Het beest ging boven mij staan. Met zijn gezicht vol met opgedroogd bloed van mijn familieleden grijnsde hij en kwam hij langzaam met zijn hoofd naar mijn gezicht. Ik wilde hem wegslaan en wegduwen maar in plaats daarvan hapte hij mijn linkerhand eraf. Het bloed liep als een douche uit mijn arm. Ik voelde me slap en zakte weg. Hij kwam steeds dichterbij en dichterbij en wilde bijna in mijn nek bijten, maar toen hoorde ik een harde knal. Het beest schrok en rende hard weg. Een tweede schot en een piep die je hoort als een hond pijn heeft. Een harde plof en het was een poosje stil. Het bloed regende nog steeds uit mijn arm en ik voelde me steeds zwakker worden. Toen zag ik een oude man naar me toe rennen, hij wikkelde zo snel mogelijk zijn shirt over mijn arm heen. Daarna viel ik flauw.

Wordt vervolgd...

[artikel]

Het is een verhaal dat wel leuk is verteld maar je overdrijft heel erg, toen de moeder flauw viel vielen ook opeens de twee jongens flauw. Toen werd Lydia opgegeten en toen werd iedereen opgegeten. Dat is allemaal een beetje over de top, sorry. De manier van schrijven zelf is wel erg leuk gedaan en je kan je makkelijk inleven in zo'n situatie. Ik zie dat het lang geleden is dat je nog iets hebt geschreven maar ik hoop dat je toch verder gaat met schrijven, maar let op dat je niet je hele verhaal over de top gaat schrijven, het wordt namelijk dan erg onrealistisch.

Veel succes met schrijven!

[nedkiller12]

thanks =)
ik zal het een toontje lichter maken

mijn idee was om het begin redelijk hevig te maken, zodat je al een beetje het idee krijgt van de rest van het verhaal.

de rest van het verhaal zal wat meer horrorsfeer hebben denk ik

[Mici]

Leuk verhaal,
Ik hou wel van het hele weerwolf type ding.
Proficiat !

[Leoniek]

Echt heel gaaf, hopen dat er snel een vervolg komt