Lightness will prevail the darkness

[MarokkaanseSchrijfster]

Hallo, beste mensen.

Ik wil graag mijn zelfverzonnen verhaal aan jullie publiceren. Hij is nog lang niet af, maar de begin is er al. Ik wist niet echt in welke categorie ik het moest plaatsen, dus plaats ik het maar hier. Ik heb lang niet meer geschreven, dus ik pak het graag weer op, hoe druk ik het ook heb. Feedback, vragen, commentaar is altijd welkom. Ik ontvang het met alle liefde, want ik wil er graag vanuit leren.

Ik wens jullie veel leesplezier toe.


MarokkaanseSchrijfster.

[MarokkaanseSchrijfster]

* Voor de duidelijkheid, er is geen proloog.


1.

Stilletjes slurpte Saliha van haar gloed hete thee. Starend vanuit het raam, had ze de wereld compleet verlaten. De kleine sneeuwvlokjes vielen een voor een langzaam naar beneden. Het was duidelijk te zien dat het hartje winter was hier in de welbekende stadshaven van Nederland. Haar handen omringde de warme mok, om uit de hoop toch een glimp te kunnen ontvangen van de kort tijdige warmte. Niet dat het veel hielp, maar alle beetjes hielpen volgens haar. Ze liet voorzichtig een zucht vrij en draaide zich vervolgens om. Ze bekeek de woonkamer rond. Het was ook niet echt bepaald een van de mooiste woonkamers, kon je zeggen. Ze choqueerde haar schouders en liep de woonkamer uit. Voorlopig had ze geen baan, dus ook geen geld, om haar woonkamer op te knappen.


Bibberend stond Saliha in de kou, wachtend op de bus. Ze vervloekte de bus inwendig. Of ze zijn te laat, of ze doen er te lang over, of ze zijn een minuut of drie eerder gekomen volgens het moderne bord, dat tegenwoordig was ontworpen. Ze keek om zich heen. Er was geen leven te bekennen, behalve op paar ruziënde vogels na. Ze pikten alsmaar het armoedige frietje van elkaar af, uit de hoop om iets te kunnen eten. Het bleven ook aparte wezens, volgens Saliha. Ze konden vliegen wanneer ze maar wilden. Ze konden gaan en staan waar ze maar wouden. Stilletjes liet ze een diepe zucht vrij, waarna ze een klein wolkje damp vanuit haar mond zag zweven.

Niet veel later kwam de bus langzaam aangereden vanuit de verte. Ze zocht gauw naar haar OV kaart, maar die was nergens te bekennen. Jeetje. Dit moest haar altijd overkomen. Altijd op dit soort momenten. Vanuit haar ooghoek zag ze iets glinsteren. Nieuwsgierig draaide ze zich om. Een hand met een paar gloednieuwe euro munten. Ze keek verbaasd op, waarna ze een jonge man voor haar neus zag staan. ‘Neem het aan.’ Ze stribbelde tegen, waarna ze gauw in haar jaszakken begon te rommelen. ‘Ik heb zelf geld.’ Mompelde ze zachtjes. ‘Zeker weten?’ Met haar rode wangetjes, dat ze vaak verafschuwde op dit soort momenten, zocht ze verder in haar piepkleine tasje. ‘Nee.’ Zuchtte ze. Ze durfde hem haast niet aan te kijken. Ze kon wel door de grond zakken vanuit schaamte. Hoe kon ze haar OV kaart nou vergeten? Die had ze altijd mee, of ze nou met het openbaar vervoer reisde of niet. Zonder pardon drukte de jonge man het geld in haar handen, en stapte vervolgens de bus in. Verward keek ze hem na, waarna zij ook gauw de bus instapte. ‘Een kaartje alstublieft.’ Mompelde ze, en de stempel werd gedrukt op het veels te dunne papiertje. Ze bekeek het armoedige, kleurloze kaartje, waarvan de stempeldruk nog zeer vers was. Ze kon het bewijzen van spreken zo weg vegen, maar dat zou ze nooit doen. Fraude plegen was en zal ook nooit haar ding worden. Dat wist ze zeker.


Zwijgend liep ze naar achteren om plaats te nemen. De jonge man stond bij de deuren. Die moest vast de volgende halte eruit, dacht ze. Stilletjes keek ze vanuit het raam, terwijl de bus langzaam door reed. Ze moest hem bedanken, maar ze zag haast geen kans in deze overvolle bus. De speakers deden weer zijn ding en hij drukte vervolgens op het welbekende rode knopje. Niet veel later openden de deuren zich weer eens voor de zoveelste keer. Weltevreden stapten de passagiers uit de bus, om vervolgens hun eindbestemming te bereiken. Stiekem bekeek ze het gedaante. Hij liep naar een kleine bakkerij en zwaaide naar de medewerkers die aan het werk waren. Ze zwaaiden vrolijk terug, waarna hij lachend de bakkerij binnen liep. Als ze eens ooit Marokkaans of Turks brood nodig had, wist ze waar ze moest zijn. Halte Sterrenstraat. Bakkerij Amrani.

[Faatje]

Hoi landgenootje!

Lijkt me een leuk verhaal en je beschrijft haar gevoelens erg goed waardoor het lijkt alsof je in haar schoenen staat.

Wordt het een romantisch verhaal?

Byeeeee..

[MarokkaanseSchrijfster]

Hoi landgenootje!

Lijkt me een leuk verhaal en je beschrijft haar gevoelens erg goed waardoor het lijkt alsof je in haar schoenen staat.

Wordt het een romantisch verhaal?

Byeeeee..

Hoi, hoi!
Dankjewel! Haha, romantiek komt er zeker weten in.

[MarokkaanseSchrijfster]

2.

Gefrustreerd staarde Saliha voor zich uit. Met haar handen woelde ze langs haar golvende haren heen. Een baan zoeken viel ook niet echt mee. Ze zocht zich rot. Minuten, uren, dagen lang bekeek ze de krant, surfte ze op internet en vroeg ze anderen na of zij misschien iets wisten. Ze kon het antwoord alsmaar weer ruiken. Nee, nee en nog eens nee. Het frustreerde haar met de dag meer. Ze had geld nodig. En wel nu. Met een diepe zucht sloeg Saliha de krant dicht. Het verbaasde haar niets, als haar hoop haar in de steek had gelaten. Tegenwoordig was het moeilijk, bijna onmogelijk zelfs, om aan een baan te geraken. ‘Stomme crisis.’ Bromde ze inwendig. Ook al geloofde ze het niet, het had wel effect op haar dagelijkse leven.

De volgende dag brak al gauw aan. Voor de zoveelste keer stond Saliha weer op en liep ze als een kleine zombie haar slaapkamer uit. Nadat ze zichzelf had opgefrist, liep ze meteen door naar de keuken. Een kleine boterham met een vleugje aardbeien jam maakte haar ochtend al helemaal in orde. Haar lippen kwamen in aanraking met het zoete spul, waarna ze gauw met haar tong het weg likte. Zwijgend staarde Saliha zich voor haar uit. Zo ging het nou altijd. Dag in, dag uit. Elke ochtend weer hetzelfde geval. Op dit soort momenten dacht ze altijd na. Het juiste moment om even alles te laten bezinken. Een kleine glimlach sierde haar gezichtje. Ze zou vandaag maar weer eens even haar oude en vertrouwde verblijfplaats opzoeken. Dat had ze al een lange tijd niet meer gedaan.

Gebroken stond ze voor het gebouw. Afgelegen. Vernield. Er was geen leven meer te bekennen. Ze begreep er helemaal niets van. Hoe kon dit nou gebeuren? Een van de succesvolste instellingen, was nu ineens weg. Foetsie. Alsof het nooit heeft mogen bestaan. Betreurend en al liep ze naar de voordeur. De voorbel was haast niet meer te repareren, het gehele systeem lag namelijk eenzaam op de grond. Voorzichtig raapte Saliha het op. Een laagje stof liet zien dat het blokje al jaren niet meer actief was. Zuchtend liet ze haar hand los. Het zwarte blokje lag weer eens armoedig op de grond.

‘Hey, wat doe jij daar?’ Geschrokken draaide Saliha zich in een ruk om. Een man, waarvan Saliha hem rond de veertig schatte, keek haar met een verdachte blik aan. ‘Dit pand is onbewoonbaar verklaard, jonge dame. U heeft hier niets te zoeken.’ ‘Hoe komt dat?’ vroeg ze zonder pardon. De man fronste zijn donkere wenkbrauwen omhoog, waarna hij verveeld zijn schouders choqueerde. ‘Geen idee. Nou, wegwezen.’ Ze trok verbaasd haar wenkbrauw omhoog, uit teken dat ze dit niet gediend was van hem. ‘Opschieten, nou.’ Bromde de man ongeduldig. Ze besloot maar om niks te zeggen, nadat ze een paar camera’s zag hangen op een ijzeren hek. Zonder hem nog een blik te gunnen, liep ze van het levenloze terrein af. Ze zou het hierbij niet laten. Ze moest antwoorden hebben. Misschien krijgt ze die niet nu, maar ooit op een dag wel.

[MarokkaanseSchrijfster]

3.

Verlegen staarde Saliha naar het kleine gebouwtje, dat paal voor haar stond. De werknemers hadden het veels te druk met bestellingen opnemen. De een zat gefrustreerd achter de kassa, terwijl de ander heel relaxt de broodjes aan het afbakken was. Het was een mix van drukte en rust. Het lag allemaal aan de persoon zelf, vond ze. Stap voor stap liep ze naar de voordeur. Het heerlijke zoete geur van het banket drongen haar neusgaten nu al binnen. Ze verlangde naar meer en opende gauw de voordeur.

Stilletjes bekeek ze elk gebakje dat ten toon werd gesteld. Als het aan haar lag, had ze alles gekocht. Zachtjes grinnikte ze. Ze zag het al helemaal voor haar. ‘Kan ik u helpen?’ Saliha keek zwijgend op en knikte langzaam. Met haar rode wangetjes, die ze weer eens inwendig vervloekte, nam ze een stap naar voren. Een paar euromunten verschenen er vervolgens op de toonbank. De jonge man keek verbaasd op. ‘Maar u heeft nog niets besteld?’ reageerde hij verwarend. Saliha glimlachte stilletjes. ‘Ik wou u nog bedanken.’ De man achter de kassa keek haar niet begrijpend aan. Het drong niet tot hem door, begreep ze. ‘Kaartje?’ mompelde ze als een kleine hint, waarna de man zijn witte tanden bloot glimlachte. Hij wist het weer. ‘Gaat u nog iets bestellen?’ ‘Euhm, nee. Niet echt.’ Hij knikte slechts, nog steeds glimlachend, en schoof de euromunten haar kant op. Ze keek hem verward aan. ‘Het is voor u. Ik moet u terug betalen.’ Hij schudde zijn hoofd en keek haar nog steeds glimlachend aan. ‘Het blijft voor u. Ik hoef het niet.’ ‘Maar..’ ‘Zie het als een liefdadigheid.’ Saliha keek hem met een scheef gezicht aan. Liefdadigheid? Met een kleine zucht sloeg ze haar armen over elkaar heen. ‘Nee, dankje. Ik neem het niet aan.’ ‘Ik ook niet.’ Hij liet zijn hand los en bediende vervolgens de kassa, om een volgende klant te helpen. Ze keek hem verbluft aan. Hij was een pittige, dat zeker.

Nadat hij een paar klanten had geholpen, richtte hij zijn aandacht weer op Saliha. ‘Wil je het nog steeds niet?’ lachte hij, waarna hij wees naar de euromunten die er nog eenzaam bij lagen. ‘Nee.’ Mompelde ze kortaf. Zonder enige moeite choqueerde hij zijn schouders. ‘Het was te proberen.’ Mompelde hij, waarna hij de euromunten een voor een oppakte. Ze observeerde stilletjes zijn manier van doen. Stilletjes draaide Saliha zich om, om naar de voordeur te lopen. ‘Wacht.’ Nieuwsgierig draaide ze zich om, afwachtend wat hij wou gaan zeggen. ‘Bedankt voor de moeite.’ Glimlachte hij oprecht. Ze knikte slechts en draaide zich gauw om, om de rode blosjes te voorkomen. ‘Tot ziens.’ Mompelde ze zachtjes. ‘Dag, mevrouw.’

[Faatje]

Leuke stukjes alleen ik begrijp een stukje niet als ze bij het lege pand staat.
Wat was daar dan vroeger?