Online Verhalen

Ik ben lang weggeweest met het posten van verhalen. Meerdere redenen waren hiervoor waarvan de grootste: ik schrijf nooit een verhaal af. Dat was dus mijn challenge. Ik mag pas weer een verhaal plaatsen wanneer deze af is zodat ik ook echt alles kan plaatsen in een keer. En dat... is gelukt. Ja, ik ben zelf ook nog lichtjes in schok. Hierbij wil ik jullie dus mijn eerste afgeschreven verhaal laten lezen! Het is helaas wel een prequel dus er hoort nog een heel groot verhaal bij ( dat nog lang niet af is, helaas: die is echt super cool )

Ik wil één ding over het verhaal vertellen voor jullie gaan lezen. Omdat dit een prequel en een novelle is, wat het moeilijk om het uiterlijk van de wereld er direct in te verwerken. In latere stukken zal het wel omschreven worden, maar toch geen ik hier alvast een uitleg over de wereld.
De wereld bestaat uit twee delen. De Laaglanden en de Bovenwereld. De Bovenwereld zweeft boven de Laaglanden. Dit is alles wat ik tot nu toe wil vertellen, als hier toch storende onduidelijkheden over mogen zijn: Vraag gerust!

En nu veel plezier met het verhaal ^^. Ik hoop dat jullie het leuk gaan vinden.

Oh ja, en feedback is zeer gewenst ^^ ik ben er lang uit geweest, dus kan het gebruiken.



Het was aan het groeien. Bevroren staarde ze er naar. Ze kon het voelen, het sidderde door haar lichaam. Dat ene kleine stengeltje met zijn jonge bladeren was het wonder dat ze nodig had.
De schakels rinkelden terwijl ze zich bewoog. Haar spieren trilden en de botten kraakten. Ze had al veelste lang in dezelfde positie gezeten.
De ketenen om haar polsen voelden te zwaar terwijl ze haar arm probeerde uit te strekken. Ze kwam niet ver genoeg. Enkele centimeters bij het jonge blad vandaan stopte haar reikwijdte. Ze beet haar kaken op elkaar en probeerde het nog eens. De ketens om haar enkels hielden haar tegen. Haar pogingen waren nutteloos, toch bleef ze uitgestrekt staan tot het openslaan van de zware stalen deur haar afleidde.
De wachter in de deuropening keek haar even verbaasd aan als zij hem. Een tijd lang deden ze niks anders dan staren, tot de man uiteindelijk besefte dat zij dus niet alleen maar voor haar bed op de vloer kon zitten.
Hij zette de gebutste kom op de grond en duwde het met zijn voet in haar richting. Geen enkel moment had ze er oog voor. Ze kon alleen maar naar het mens voor haar kijken en zich concentreren op de groeiende sensatie in haar lichaam. Macht.
De wachter keerde zich al om om te vertrekken.
”Wat is je naam?” De klank van haar stem klonk vreemd voor haar. Ze had hem al zolang niet gehoord, toch kwam hij vloeiend en helder naar buiten.
Even keek de wachter haar vreemd aan. Te beduusd om commentaar te leveren gaf hij haar het antwoord. “Elias.”
Haar lippen krulden tot een grijns, het leven dat ze zolang gemist had pompte door haar aderen.
”Dank je, Elias.”

Je proloog heeft of beter gezegd geeft mij een zekere spanning om door te lezen. Je verteld haast niets over het personage maar ik ben nu al heel erg nieuwsgierig naar haar. Ben heel erg benieuwd welke kant je verhaal op gaat.

Ik krijg het beeld dat ze in een stenen cel met een stalen deur zit. Niet omdat je zei dat de cel van steen was maar dat beeld krijg ik altijd als ik zelf mag bepalen hoe de cel er uit ziet. Dat brengt me dan ook op het volgende puntje. Je schrijft dat ze een klein stengeltje ziet maar aangezien ze er naar reikt neem ik aan dat dat stengeltje in haar cel groeit. Kan dat? Ik ging uit van een stenen cel nu kan ik me niet heel erg goed voor halen wat voor cel het is. Het lijkt me erg lastig voor een stengeltje om te groeien in een afgesloten ruimte als een cel.
Het is maar een klein dingetje waar ik me niet aan stoorde alleen me afvroeg.

Zeer benieuwd naar het vervolg komt het spoedig? Ga zo door!

@Glenovic, Goed dat je het benoemd Je beeld van de cel is trouwens helemaal correct, alleen zitten er ventilatie gaten in waardoor het plantje groeit.. maar ik ben dat helemaal vergeten te beschrijven . Ik ga het zo direct verbeteren!
En het gevolg komt volgende week, de precieze dag wil ik nog niet zeggen maar het stukje ligt al wel klaar om geplaatst te worden ^^.

U vraagt, u ontvangt :P

Ze kon het voelen, het sidderde door haar lichaam.

- je verwijst nu met sidderen naar het stengeltje, maar dat siddert niet door haar lichaam :P sidderen is een passief werkwoord geloof ik.

kleine stengeltje met zijn jonge bladeren
- persoonlijke voorkeur maar ik lees hier liever 'haar' vanwege het verkleinwoord

De schakels rinkelden terwijl ze zich bewoog.
- dat klinkt raar aangezien we nog niet weten dat dit ketens zijn. En je doet hier erg artificieel je best niet twee keer een zin te beginnen met De ketens.
Mijn suggestie; vervang deze door ketenen, en de oude ketenen die hierna komt door Het metaal (dan weten we al dat dit van de ketnenen is)

Haar spieren trilden en de botten kraakten.
- spieren hebben geen botten. de botten -> haar botten

veelste lang
- dat is geen woord. -s

De ketenen om haar polsen voelden te zwaar terwijl ze haar arm probeerde uit te strekken.
- te zwaar? waar vergelijk je ze dan mee hier? te is mijns inziens overbodig hier

Enkele centimeters bij het jonge blad vandaan stopte haar reikwijdte.
- reikwijdte is een vaste afstand, aangezien je nu een beweging beschrijft komt dit vreemd over. En het is een beetje raar woord voor zo'n situatie vind ik :P als je hem perse zo wilt gebruiken, suggereer ik: Enkele centimeters bij het jonge blad vandaan hield haar reikwijdte op., of anders Enkele centimeters bij het jonge blad vandaan was het uiterste tot waar ze kon reiken. of zoiets

Haar pogingen waren nutteloos, toch bleef ze uitgestrekt staan tot het openslaan van de zware stalen deur haar afleidde.
dit is een rare constructie. Als ik de missende komma corrigeer, krijg je
Haar pogingen waren nutteloos, toch bleef ze uitgestrekt staan, tot het openslaan van de zware stalen deur haar afleidde.
Maar dan is die toch een beetje misplaatst... Misschien opdelen in 2 zinnetjes?

Een tijd lang deden ze niks anders dan staren, tot de man uiteindelijk besefte dat zij dus niet alleen maar voor haar bed op de vloer kon zitten.
- had heel veel moeite deze zin te lezen, makkelijker zou zijn: (een tijd lang klinkt errug overdreven)
Na een korte tijd zwijgend te staren, leek de man te beseffen dat ze meer kon dan stilletjes voor haar bed op de vloer zitten.

Hij zette de gebutste kom op de grond en duwde het met zijn voet in haar richting.
- het komt vreemdover (niet fout geloof ik), hem of deze voor mij logischer, maar persoonlijk.

Ze kon alleen maar naar het mens voor haar kijken
- het mens?.... we weten toch al wat het is en welk geslacht? hele rare formulatie, al neem ik aan dat je dit expres doet om een afstand te creeeren tussen de twee personen die die van onbekenden ( beide mens) voorbij gaat.

De klank van haar stem klonk vreemd voor haar.
- voor wie anders? (also klank, klonk) De klank van haar stem was vreemd.

over het plantje; aangezien planten (doorgaans) alleen in de zon groeien, nam ik aan door dit stengeltje dat er een raampje met tralies oid is, dus voor mij hoef je dat er niet specifiek bij te zetten.

Dus, Saskia en jij allebei mijn novelle-voorbeeld maar aan het volgen? :P

Overigens kwam het geheel een beetje statisch op mij over. Dat van het meisje op zich niet, maar de interactie van Elias en meisje was... hakkelig. Nu is dit een ministukje dus kan dat nog daaraan liggen, maar ik ga er op letten volgende keer ;)

Ik wist al lang dat je een nieuw verhaal op OV ging zetten. Toen het er opstond, heb ik het meteen gelezen. Ik reageer nu pas, omdat ik eerst nog geen tijd had op erop te kunnen reageren. Maar dat even allemaal ten zijde, het gaat hier om jouw verhaal.
Ik moet zeggen dat het een leuk begin is. Beetje klein om meteen er goed kritiek op te geven, maar lang genoeg op de aandacht te trekken. Aan het begin had ik erg het gevoel dat je het concept, de bovenlanden en de laaglanden, van de film Upside-Down had. Maar tja... Verder moet ik wel zeggen dat ik erg benieuwd ben naar het verloop van het verhaal.
Ik zie dat Chris al vele grammatica fouten d'r uit heeft gehaald, dus ik zal zelf er geen fouten meer uithalen Te lui

Oke, ik ben veeel drukker dan ik van te voren voorspelt had :/ waardoor ik veel langzamer ga met dit verhaal dan de bedoeling is.

@Chris, Sorry dat ik nog niet heb aangepast! Ik zal zo snel mogelijk de dingen waar ik het mee eens was toepassen in het stuk. Eerst weer even wat meer tijd hebben xD.
@Jochem, Leuk dat je toch nog bent gaan lezen . Ik heb geen idee wat de film upside down is xD...

Nou hier in ieder geval nieuw stukje! sorry voor het wachten.
Het leven was altijd vredig hier. De zon scheen warm op het gebronsde gezicht van de jongeman die uitgestrekt in het gras lag. Hier was niets om je zorgen over te maken. Orde en vrede, alles wat een mens zich maar kon wensen. De gedachte liet de jongen ongemeend glimlachen.
”Caled, Caled!” De stem die van ver weg klonk werd genegeerd. Het deed afbreuk aan de rust die er was.
Een goed gemikte trap in zijn zij, dwong hem zijn dromenland te verlaten. Happend naar adem vloog de jongen overeind. Zijn arm was om de pijnlijke plek geslagen terwijl hij ontzet keek naar het meisje dat naast hem was verschenen.
Het normaal lieflijke gezichtje stond op onweer. “Je keek niet! Je zou kijken!” Om haar woorden nog eens kracht bij te staan sloeg ze hem met de stok in haar handen op zijn hoofd.
”Auw.” Caled wreef door zijn zwarte haren over de pijnlijke plek. “Oke oke, Acheia, ik kijk al, ik kijk al.”
Onder de strenge blik van zijn jongere zusje kwam hij zuchtend overeind.
”Oké, doe nog maar eens.”
Acheia wierp hem nog een vluchtige blik toe voor ze zich weer in de juiste houding liet zakken, met de stok naast haar heup alsof het een zwaard was dat ze ieder moment uit de schede kon trekken.
Caled keek toe hoe ze nauwkeurig de kata afwerkte en iedere onzichtbare vijand neerhakte. Verwonderd zag hij het aan.
Waar was het meisje gebleven dat huilend naar hem toekwam als ze een schaafwondje had? Hij kon niet meer ontkennen dat ze volwassen begon te worden, en kundig. Ze zou hem nog eens met een zwaard verslaan.
Zodra Acheia afgroette als afronding van de kata begon Caled overdreven hard te klappen. Het kleine meisje dat hij kende kwam gelijk weer terug en haar wangen gloeiden vuurrood op.
”Dat was geweldig.” Hij sloeg zijn armen om haar heen en tilde haar op. “We moeten binnenkort maar eens een echt zwaard voor je uitzoeken.”
De stralende blik die Acheia hem gaf bij het horen van die woorden was onvergetelijk. “Echt?”
”Jap, reken maar. Jij hebt mij binnenkort niet meer nodig om je te beschermen.”
”Ik heb geen enkele man nodig!”
”Sssst.” Caled legde zijn vinger tegen zijn lippen. “Laat dat je vader maar niet horen, die krijgt op slag een hartaanval.”
Acheia stak haar tong naar hem uit. “Jij en vader zijn de enige mannen in mijn leven.”
Glimlachend zette Caled haar weer terug op de grond. “Die woorden zou ik graag nog eens horen als je zestien bent.”
Acheia wierp hem nog een laatste glimlach toe voor ze naar binnen verdween, Caled alleen achterlatend in het inmense binnenhof. De jongen liet zich meteen weer terug in het gras vallen, nog even nagenietend van de zon. Wat was er anders te doen?
”Heer Galia.” Een schaduw viel over zijn gezicht en nam de warmte van zonnestralen weg.
Blijkbaar was hem geen lange rust gegund.
Hij opende zijn ogen en staarde naar de man die naast hem stond. Het paarse gewaad liet Caled meteen zijn ogen rollen. Stomme ambtenaren.
”Is er iets?” Hij nam de moeite niet om op te staan maar bleef in het gras zitten.
”Heer, u wordt verzocht aan het hof. U zou vandaag dienen onder heer Danos.”
Meteen vloog Caled al vloekend overeind. Hij was het helemaal vergeten. Zijn vader had hem een baan verzorgd onder raadsheer Danos. “Geef door dat ik er zo snel mogelijk zal zijn, er waren wat onverziene omstandigheden die me ophielden.”
De boodschapper keek hem wat vreemd aan terwijl Caled zijn kleren afklopte en wegliep.
”Maar...”
Caled was al uit het hof verdwenen voor de man zijn tegenspraak kon afmaken.

Hmmm ik droomde helemaal weg bij het stukje. Alsof ik naar een film keek.. Je hebt er een lezer erbij

Leuk stukje vooral het begin waarin Caled wordt wakker geschopt door zijn zusje.
Op dit stukje genomen krijg ik de indruk dat Caled liever luiert dan zijn plichten en taken vervult die van hem worden verwacht.
Neem aan dat Caled van adel is?
Ben benieuwd naar het vervolg ga zo door!

@Faatje, wat fijn dat je zo bij de scene kon wegdromen dat is altijd goed nieuws ^^
@Glen, Dank je ^^ ik vind allebei die karakters erg leuk om te schrijven, helaas hebben ze in geen van de verhalen super veel interactie :/
Velen zouden met open mond naar de pracht om hen heen hebben gekeken. De indrukwekkende fontein in het midden van de marmeren vloeren, de enorme zuilen met prachtige kapitelen. Alles in de voorhal van het basilica Fata vertoonde de superioriteit van de Bovenwereld en toch kon Caled niks anders dan zich schamen voor het paarse gewaad dat hij droeg. De kleur voelde als iets walgelijks aan.
”Hou je rug recht.”
Meteen strekte Caled zich weer op. Hij wierp een korte blik op heer Danos die statig naast hem stond. Een edelman van het hoogste kaliber, ieder ander zou verruk zijn geweest om op Caleds plek te staan. Hijzelf hoopte alleen maar dat het zo snel mogelijk over zou zijn.
”Blijf aan je houding denken, jongen. Uitstraling is alles. Als je er als een slob uitziet, zullen ze je ook zo behandelen.” De man leek nooit een blik op Caled te hebben geworpen toch had hij iedere keer weer door wanneer Caled wegzakte.
De jonge edelman moest een zucht inhouden terwijl hij in een standbeeld veranderde zoals heer Danos dat van hem verwachtte. Zijn ogen waren geneigd om naar links af te dwalen. Daar aan het einde van de rij stond zijn eigen vader. De man had hem al de hele tijd berispende blikken toegeworpen. Het was ook zijn eer die van Caleds gedrag afhing. En dat hij vandaag al te laat was gekomen had geen goede indruk gemaakt.
Caled verloor zijn standbeeldhouding toen er luid op een trompet werd geblazen. Niet veel later stapte een rij wachters de hal binnen, gevolgd door twee mannen in zwart gekleed. Caled slikte. Bewaarders, dat kon maar één ding betekenen: binnen enkele moment zou de cos voor hem verschijnen. De man die door vele geliefd was, maar waar hijzelf geen goed woord over kon spreken.
Hoeven klonken hard tegen de marmeren vloer. Zelfs als je wilde, kon je het niet negeren. De glanzend, bruine hengst was het eerste waar Caled naar keek. Een magnifiek dier, zeldzaam in een land zo klein als de Bovenwereld.
Caleds felblauwe ogen veranderen van verwondering naar afschuw toen hij de ruiter in het oog kreeg. De cos, heer Darrence, zijn bronze borstplaat glom in het licht dat tussen de pilaren doorkroop en zijn rode mantel drapeerde achter hem alsof hij van koninklijke status was.
Hij riep zijn ros tot een halt en klom ondanks de zware kledij soepel van het dier af. Even ging zijn blik langs één ieder die zich voor hem had opgesteld. Heel kort bleven de blauwe ogen van de cos op Caled hangen. Hij was niet interessant genoeg om lang de aandacht te krijgen.
Toen deed de man iets waarvan Caled nooit zou verwachten hij het ooit zo zien. De cos knielde.
”Wijze leden van de raad.” Zijn groet was krachtig gesproken ondanks dat de man naar de grond staarde.
Caled was het bijna vergeten: de raad was nog steeds belangrijker dan de cos. Althans de schijn moest instand gehouden worden.
”Sta op, heer Darrence. Wij zullen u weerzien bij de raad.”
De man kwam overeind, knikte hen nog eenmaal toe en klom weer op zijn hengst. Het geluid van de hoeven klonk nog lang na.
”Lopen is ook te veel moeite.”
Verbaasd keek Caled opzij naar heer Danos. Hij had nog nooit een raadslid ook maar een enkel kwaad woord over de cos horen zeggen.
De man glimlachte even naar Caled en legde toen een vinger tegen zijn lippen. “We zijn niet allemaal lammeren, maar de schijn is belangrijk om te bewaren.”
Caled liet zijn mond openvallen om er meer over te vragen. Waren er meer raadsleden tegen Darrence? zo ja waarom werd er niks aan gedaan, of waren ze daar al mee bezig? Maar heer Danos schudde zijn hoofd naar hem voor hij ook maar één vraag kon stellen. Dit was niet de plek voor vragen, dit was de plek voor gehoorzaamheid.
Stilletjes liep hij achter de raadsheer aan. Ze staken gangen door met hoge plafonds, zo hoog dat het Caled benauwde. De muren leken op je af te komen op zulke smalle plekken. Reliëffen sierden de muren en vertelden de verhalen van oude tijden. Caled bekeek ze allemaal maar kreeg de tijd niet om de verhalen die ze afbeelden te lezen.
Ze werden geleid naar een ronde zaal. Er was maar een stoel, de troon van de keizer. De rest moest op de uitstulping tegen de muur zitten, op de satijnen kussen die daar neergelegd waren. Een ronde tafel blokte één ieder die recht door de zaal wilde lopen. Het midden van de tafel was uitgezaagd, het was onbruikbaar niemand was lang genoeg om daar wat neer te leggen tenzij je niet charmant over de tafel wilde gaan lopen. Er was een kleine vijver daar in het midden gemaakt met altijd kabbelen water. Het geluid gaf de zaal een serene sfeer, één die snel afgelopen zou zijn als de raadsleden in debat gingen.
Caled plaatste zich naast heer Danos. Hij wiebelde even heen en weer op zijn kussen om gemakkelijker te zitten maar het harde steen in zijn rug maakte het onmogelijk. Deze plek was duidelijk niet gemaakt voor comfort.
”Het is om te voorkomen dat de raadsleden indutten, zoals je ziet zijn we niet meer zo fier.”
Dat was waar, de raad bestond alleen maar uit mannen boven de vijftig. De jongenskoppen die ertussen zaten waren net als hij: zonen die door hun vader hier aan het werk werden gezet om hen voor te bereiden op de toekomst.
”Hier.” Een rol perkament, een ganzenveer en een potje inkt werd zijn richting op geschoven.
”Wat moet ik doen?”
”Noteer alle belangrijke punten.”
Caled pakte de veer en doopte hem in de inkt. “Dus ik noteer wat u benoemd?”
Caled wilde de veer meteen weer neerleggen toen de man hem streng aankeek. “Je bent toch geen notaris? Schrijf op wat je belangrijk vindt. Mijn hoofd werkt nog wel goed genoeg dat ik mijn eigen punten kan onthouden.”
Caled vloekte in stilte. Hij moest dus echt gaan luisteren naar al dit politieke gezeur. Eigenlijk was er maar één ding waarin hij geïnteresseerd was en dat was het zien van de keizer. Het was altijd de cos die voor de man optrad, maar hier in de raad was het de keizer zelf die het oordeel moest geven. Hij was degene die de raad moest openen.
Wat voor een man zou het zijn? Dat was de vraag die al jaren door Caleds hoofd ging.
Zijn aandacht was meteen gegrepen toen de gordijnen die achter de eenzame stoel geplaatst waren openschoven. De keizer was gearriveerd.