The light of darkness

[Psychosocial]

"Tell me the story of how the sun loved the moon so much, he died every night just to let her breath."

Toen de aarde werd geschapen, kwam de Zon. Hij gaf leven aan de planeet en hetgeen wat er woonde. Dag na dag zag hij de mensen genieten van zijn warmte, die hij liefdevol aan hen gaf. Hij zag de dieren en planten tot bloei komen onder zijn stralen. Hij zag de rivieren en zeeën en was zich bewust van het leven dat zich daarin bevond. De Zon gloeide door de dankbaarheid die hij ontving van de aarde maar hij kon niet anders dan dat hij zich eenzaam voelde. Vaak keek hij neer op de mensen die verliefd werden en zijn warmte vervingen voor een ander soort warmte. Uit hun gesprekken hoorde hij dat het ‘liefde’ werd genoemd. Liefde die sterker was dan de kolkende rivieren die hij aanschouwde, sterker dan het gevecht tussen de Koningen der Dieren die hij zo vaak had gezien. Het was zo sterk dat het alles overwon.

Vanuit de ruimte keek de Zon neer op alles en hoewel hij genoot van het leven dat hij gaf en de liefde die hij verspreidde, begon hij te hunkeren naar meer. Hij was eenzaam, de zon, en de eenzaamheid begon hem zijn tol te eisen. Hij kon de Liefde der mensen niet langer aanzien en droeg de wolken op zijn zicht op de aarde te belemmeren. En hoewel zijn stralen nog steeds de wereld beneden wisten te bereiken, was het niet meer zoals het geweest was. Planten werden dor onder het gebrek aan zonlicht. Mensen en dieren werden onrustig onder de kou die steeds vaker aanwezig was en hun leven, zoals zij dat gewent waren, belemmerden. De Zon trok zich terug, hoog boven het wolkendek. En de wolken huilden omdat ze het verdriet van de Zon voelden.

Er ging een tijd voorbij tot de Zon haar voor het eerst opmerkte. Hij ving niet meer dan een vluchtige glimp van haar op, maar haar schoonheid overtrof alles wat de aarde hem ooit had laten aanschouwen. De wolken vertelden hem dat ze de Maan werd genoemd. Ze kwam als hij ging en verspreidde een helder licht op aarde als de Zon was verdwenen.

De Maan was niet zo geliefd als de Zon. Ze straalde in duisternis, samen met de miljoenen sterren om haar heen. Maar haar aanwezigheid werd zelden opgemerkt want de mensen trokken zich terug onder haar verschijning. Ze bekeek de aarde, nacht na nacht, maar nooit ontving ze enige liefde van de wereld zoals de Zon die mocht ontvangen. Toch was ze niet ongelukkig. Ze wist dat dit haar lot was. Om nachtenlang te stralen, zonder gezien te worden. Het was de natuur en haar plek was haar duidelijk. Soms trok ze zich terug achter een sluier van wolken. De Maan was ongrijpbaar, altijd alleen en altijd omringd door anderen.

De Zon wachtte de hele dag ongeduldig of hij haar weer zou zien. Maar ze kwam pas toen het voor hem tijd was om te gaan. Gegrepen door haar schoonheid probeerde hij te blijven maar het mocht niet baten. Zijn blik werd getrokken door de aarde, terwijl hij langzaam onder ging. Hij zag de mensen in diepe slaap vallen, nooit wetend van de schoonheid die zich boven hen afspeelden. Hij zag planten en bloemen dichtslaan en kon niet geloven dat ze de Maan niet accepteerden zoals hij werd geaccepteerd.

Dagen sleepten zich voort en de Zon kon alleen nog maar aan de Maan denken. Boos op de mensen die haar niet zagen, droeg hij alle wolken op om zijn stralen tegen te houden de aarde te bereiken. Hij wilde alleen nog maar bij haar zijn, om zich nooit meer verloren te voelen. De hele dag was het koud op aarde. Mensen zochten warmte bij vuren, dieren kropen hun hollen in terwijl boven hen, de donder de aarde liet schudden. Bij het ondergaan van de Zon, zag hij haar weer. De Maan scheen feller en heviger dan ooit en, hoewel ze geen warmte gaf, voelde hij een sterk verlangen om bij haar te zijn. Ze droeg de wolken op om weg te gaan en trof de wereld aan in kou en duisternis. Het deed haar pijn, om zo’n mooie wereld vol verdriet te zien. Haar licht scheen door ramen, glinsterden op het water van de zeeën. De Zon verdween, onder een hevig schuldgevoel want ook hij voelde het verdriet en dat van de Maan.
Die ochtend liet hij zijn stralen zwak op de wereld schijnen, vastbesloten om de Maan gelukkig te maken.
‘Blijf,’ zei hij tegen haar. Het was een smeekbede want hij wilde niet dat ze hem zou verlaten. Het duurde even maar toen sprak ze. Ze klonk als het mooiste lied, zacht maar sterk, als een fluistering van de wind door de boomtoppen.
‘Schijn,’ zei ze, ‘Het is jouw lot om de wereld in leven te houden, zoals het het mijne is om er over te waken. Jij en ik kunnen niet samen zijn, want het is niet wat van ons verwacht wordt.’ Hij wilde dat idee uit haar hoofd praten, haar vasthouden nu ze nog niet weg was. Voordat hij iets kon zeggen, sprak ze weer.
‘Laat nooit jouw licht en warmte afzwakken want ik ben duisternis.’ En met die woorden verdween ze uit zijn zicht.