Lucid Fantasy

[justme]

Episode 1
Niets gaat verloren

De zon gaat onder op een dag die niet plaats heeft gevonden.

Ken je het gevoel wanneer je slaapt en je lijkt te vallen in een zwart gat. Je wordt op tijd wakker voor je in de duisternis verdwijnt. Stel je eens voor dat je niet wakker wordt en je blijft maar vallen, uiteindelijk wordt je verzwolgen door de duisternis. Stel je eens voor dat je niet eens slaapt wanneer dit gebeurd, maar het gewoon gebeurd op klaarlichte dag. Wanneer je bij de bakker in de rij staat, op weg bent naar school of wanneer je net intiem bent met je geliefde.

'Vang!' riep Jay. Met een vaart vloog een rugbybal door de lucht, rakelings langs een joggende voorbijganger.
'Wat zeg...' voor Eric op kon kijken voelde hij een brandende pijn in zijn gezicht. 'Arrgh.' wist hij uit te brengen. Hij wreef over zijn gezicht.
Jay snelde naar hem toe. 'Sorry, je reflexen zijn niet meer wat het...' Voor hij er erg in had wat er gebeurde, lag hij op zijn rug naar de lucht te staren.
'Eric waarschuw me, voordat je me takkelt.' zuchtte hij.
Twee meisjes liepen voorbij, ze giechelden. Het waren waarschijnlijk studentes aan hun uniformen te zien. 'Ligt het lekker?' zei degene met haar blonde lokken strak naar achteren gebonden in een paardenstaat.
'De grond is wat hard, maar het uitzicht is geweldig.' antwoordde Jay terwijl hij onder haar rokje gluurde. 'Zwart kant, zeer elegant.'
'Aaaau!' riep hij kermend van de pijn toen ze zijn vulgaire gedrag beantwoordde met een schop in zijn edele delen.
Eric plofte naast hem neer. 'Boontje...'
'Komt om zijn loontje.' zei Jay met een kreun. Eric liet zich uitgestrekt op het zachte gras van het Squareson park vallen. De vogels kwetterden, het zonnetje brandde fel en kinderen holden voorbij om geld bij hun ouders te gaan halen voor een ijsje.
Eric ademde diep in. 'Lieve heer, laat deze dag eeuwig duren.'
'Amen.' antwoordde Jay. Ze sloten hun ogen en ademden de lucht van de nazomer diep in op de laatste dag van hun vakantie.

'Ik wil ze.' klonk de dreigende stem van het hoofd van de organisatie door de holle ruimte. Een grote lege vergaderzaal die gemaakt leek te zijn van een soort steriel wit plastic, zowel de muren, vloer, plafond en zelfs het meubilair.
'We weten nog niets zeker. Bovendien kunnen we niet zomaar twee mensen laten verdwijnen.' zei Stella. Een jong meisje met pikzwart haar wat net over haar schouders viel. Haar klamme handen hielden een stapeltje papier stevig tegen haar boezem gedrukt. Zenuwachtig hupte ze van haar ene been op het andere, zodat het leek alsof ze nodig een bezoekje aan het toilet moest brengen.
De dreigende stem gromde nu waarna een stilte volgde. Langzaam stond de grote gedaante op uit zijn stoel, de illusie van zijn omvang werd vooral gewekt door de kleren en lange mantel die hij droeg. Net zo steriel wit als de kamer waarin ze zich bevonden.
Met grote, gewichtige passen liep hij op het verlegene meisje af. Stella zette uit automatisme een paar stappen terug. Tot ze bij de muur op botste. Ze voelde zich als verstijfd, wat niet alleen kwam door de angst die haar verlamde.
Frei drukte met zijn ene hand haar schouder tegen de muur en de andere zette hij vlak naast haar gezicht tegen de muur. Zijn lange zwarte haar hing voor zijn gezicht, waardoor ze alleen en glimp van zijn satanische blik opving.
Zijn diepbruine ogen die bijna rood kleurden leken dwars door haar heen te branden. Haar hart klopte in haar keel, ze voelde een angst die ze nog nooit eerder had gevoeld. Alsof ze oog in oog stond met de duivel in hoogsteigen persoon.
Hij bewoog zijn mond naar haar oor en zei: 'Je werkt voor mij. Ik niet voor jou. Jij verteld me dus niet wat ik moet doen!' Met een stevige ruk aan haar schouder werkte hij haar tegen de grond. De papieren dwarrelden neer en bedekten een groot oppervlakte van de vloer. Een traan viel op één van de papieren.
'Verdwijn uit m'n ogen.' zei Frei tot slot.

'En dus kon hij zijn mond weer eens niet houden.' zei Eric en barstte in lachen uit. Elina het meisje wat als serveerster bij de lunchroom werkte lachte met hem mee om het voorval wat ze in het park hadden beleefd. Jay rolde met zijn ogen, zijn humeur was steeds minder vrolijk gestemd. 'Doe mij maar een koffie.' probeerde hij van onderwerp te veranderen. Elina knikte.
'Zeker en voor jou Eric?' vroeg ze met haar altijd oprechte enthousiasme. 'Heb je iets met kant?' grapte Eric. Weer barstten de twee in lachen uit, maar Jay reageerde niet.
Eric duwde tegen zijn schouder. Hij reageerde nog steeds niet, hij leek afgeleid.

[Anna's]

Origineel idee! Ben heel erg benieuwd wat er gaat gebeuren met het onderwerp 'lucide dromen', vind dat reuze interessant ! Ik zag een klein, ieniemienie foutje:

'Jij verteld me dus niet wat ik moet doen!' moet vertelt zijn, met een 't' als ik het goed heb. Ben benieuwd naar je volgende stukje!

*ik durf nooit spellingsfouten te verbeteren omdat ik super vaak fouten maak of omdat ik bang ben dat ik ze verkeerd verbeter haha*

[Marjon]

Tot nu toe een erg leuk idee! Het verhaal spreekt vanaf het begin al meteen aan, wat goed is, want het zorgt ervoor dat te lezer verder wilt lezen.

De zon gaat onder op een dag die niet plaats heeft gevonden.

Ken je het gevoel wanneer je slaapt en je lijkt te vallen in een zwart gat. Je wordt op tijd wakker voor je in de duisternis verdwijnt. Stel je eens voor dat je niet wakker wordt en je blijft maar vallen, uiteindelijk wordt je verzwolgen door de duisternis. Stel je eens voor dat je niet eens slaapt wanneer dit gebeurd, maar het gewoon gebeurd op klaarlichte dag. Wanneer je bij de bakker in de rij staat, op weg bent naar school of wanneer je net intiem bent met je geliefde.

*buigt* Een hele mooie openingszin, gevolgd door een zeer sprekend beeld. Ik ben erg benieuwd hoe dit in de rest van het verhaal naar voren komt.

Hier en daar staan wat taal- en grammaticafouten, maar omdat ik niet weet of je behoefte hebt aan het verbeteren ervan, zal ik hier niets plaatsen. Geef maar een gil als je het alsnog wilt!

Een traan viel op één van de papieren.

Dit is de enige zin waarvan ik 'm uit de toon vind vallen bij de rest van het verhaal. Het is namelijk veel sterker om deze eruit te laten. Men snapt vanzelf ook wel dat ze doodsbang voor deze man is (naar wie ik overigens erg benieuwd ben!)

Dus ik zeg: Ga zo door en post snel een nieuw stuk!

[Nienke98]

Heel erg gaaf!
Ik benieuwd wat dit gaat worden. Je beschrijft erg levendig!