Een Vaderland te veel

[P_Westdijk]

Een Vaderland te veel is een hier al eerder verschenen verhaal, maar onder een andere titel. Misschien stuit je tijdens het lezen op iets herkenbaars, dat zijn korte verhalen of delen ervan die ik erin heb verwerkt. De eerdere op prijs gestelde opmerkingen van lezers, tijdens het schrijven gekregen ideeën en opgedane ervaringen heb ik gebruikt om het verhaal gedeeltelijk te herschrijven. Iets waar ik eigenlijk nog altijd mee bezig ben. Het is de bedoeling om het verhaal op een paar vaste dagen in de week te posten en dat vangt aan op 24 maart 2014. Om de lezers een duidelijker beeld te verschaffen dan alleen met schrijven mogelijk is, heb ik hieronder aanvullende informatie toegevoegd. Deze kan echter aan onregelmatige verandering onderhevig zijn.

Woord vooraf

Bladerend in een oude atlas, om te zien hoe de wereld gedurende de afgelopen jaren was veranderd, stuitte ik op een Russische provincie. Een stukje Rusland in Europa met een bijzondere geschiedenis. De atlas is inmiddels bij het oud papier beland, maar de Russische Federatieve Republiek Kaliningrad en haar bewoners zijn me sindsdien in gedachten bij gebleven.
Een zoektocht op het internet leverde me al snel verscheidene rapporten op met een blik op de onzekere toekomst van deze provincie. Het prikkelde me voldoende om deze lijst van mogelijkheden uit te breiden met een gedramatiseerd scenario, die in 2008 aanvangt en in de daarop volgende maanden van onze eigen geschiedenis afwijkt.
Het is maar de vraag of de Kaliningraders de kans krijgen om waar te maken wat er allemaal van hen verwacht wordt, als de belangen van het oostelijk gelegen Rusland en het Verre Oosten elkaar kruisen in het Westen.

https://plus.google.com/photos/10964903 ... 1959620065
Een kaart van Europa, met de voornaamste strijdende partijen in de kleuren rood en oranje aangegeven.

Romanpersonages

Russische Federatieve Republiek Kaliningrad en latere Republiek Kaliningrad
Shurik Vladimir Dostrovalyn is een politicus, die het hoogst haalbare weet te bereiken. Eenmaal aan de top beseft hij pas hoe eenzaam het er is.
Borya heeft als beroepsmilitair altijd hard gewerkt om carrière te kunnen maken en dat komt hem goed van pas als hij eindelijk gepromoveerd word.
Leonty heeft een passie voor vliegen. Hij grijpt elke kans aan om in de lucht te zijn.
Nadenka draagt het etiket van brave lerares, tot de vrouw een misstap maakt. Ze laat zich er de rest van haar leven voor boeten.
Angelika ziet de wereld door de ogen van een idealist, maar niet al haar idealen worden gedeeld door de mensen uit haar omgeving.
Svetlana is een journaliste en opportunisme is wel haar belangrijkste eigenschap.

Nederland
Sander Sol is cameraman van beroep, maar achter zijn onopvallende uiterlijk gaan vele kwaliteiten schuil.

Russische Federatie
Matfei Frademev heeft de functie en de visie om het land door een turbulente tijd te kunnen leiden.
Kirill Nevavarin is een premier met macht en connecties en bereid om er gebruik van te maken voor het realiseren van zijn eigen doelen.

Volksrepubliek China
Qiu is op bevel naar de Republiek Kaliningrad gekomen om haar rol te vervullen, zoals het een goede soldate betaamd.

[P_Westdijk]

2011, 28 maart, Pretoria, Zuid-Afrika
Buiten was het al licht, maar in de slaapkamer nog schemerig. De bladeren aan de grote bomen rondom het huis vingen het meeste zonlicht op en zorgden de eerste uren van de dag nog voor een aangenaam klimaat in het huis.
Een vrouw keek vanuit het bed naar de man met wie ze de nacht had doorgebracht. Sander was bezig zich in de slaapkamer aan te kleden. Haar bruine ogen volgden elke beweging van haar partner. De grote tatoeage op zijn linker zij verdween onder het blauw gekleurde overhemd. Hij ging weer een lange werkdag op kantoor tegemoet. Als Sander vanavond thuis kwam dan was dit altijd het eerste kledingstuk dat bij hem uitging. De rest zou daarna snel volgen, om het te verruilen voor iets waar hij zich veel comfortabeler in voelde, zoals de slobberige kniebroek. Hier en daar waren er zelfs gaten in verschenen, maar toch weigerde hij koppig om het uit Nederland meegenomen kledingstuk weg te gooien. Het zag er niet naar uit dat hier op korte termijn verandering in zou komen.
Het geluid van vallend water had Akanke gewekt. Pas nadat hij al onder de douche stond had ze zijn vertrek opgemerkt. Hij had voorzichtig en zonder haar te wekken het bed verlaten om zich op te frissen. Wat niet langs zijn lichaam naar beneden stroomde kletterde luidruchtig op de bodem van de douchecabine. Akanke probeerde te luisteren, maar het enige wat ze hoorde was haar eigen ademhaling en de geluiden van buiten. Akanke concentreerde zich op hem. Ze probeerde daarbij het voorbij rijdende verkeer op de weg langs het huis te negeren.
Sander maakte geen enkele overbodige beweging. De stilte waar hij zich mee omringde was iets waar ze vooral in het begin aan had moeten wennen. Zo nu en dan moest ze naar hem kijken om te weten of hij er daadwerkelijk was. Het was dan soms vreemd om hem met hartstocht over iets te horen praten. Vol passie als hij een discussie met haar aan ging, omdat hij volledig overtuigd was van zijn gelijk, maar ook in staat om plotseling van standpunt te veranderen. Als een storm die onverhoeds weer ging liggen.
De lange gesprekken over uiteenlopende onderwerpen werden door hen beiden gekoesterd. Alleen als het in zijn ogen over onbenullige zaken ging, dan ging zijn voorkeur uit naar een boek van een paar honderd pagina's.
Haar moeder had haar toekomstige schoonzoon wel eens voorzichtig als gecompliceerd betitelt en Akanke kon het slechts beamen. Toch hield ze van deze man, die zich in stilte aankleedde. Het maakte haar dan ook bedroefd om te weten dat er mensen waren gestorven, waarbij zijn naam als een vloek over hun lippen was gekomen.

Het was honderden kilometers uit de buurt van Pretoria gebeurd. De stad waar ze al haar hele leven had gewoond en geleefd. Ver voor haar geboorte waren na het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog in het noordoosten van Europa grote veranderingen doorgevoerd. Allemaal gevolgen van de conferentie van Potsdam. De politici uit die tijd hadden onder andere de beslissing genomen om de bestaande landsgrenzen te verschuiven. De deelnemende regeringsleiders hadden elk voor zich motiverende redenen om het besluit met een handtekening te bekrachtigen. Zij konden echter onmogelijk hebben voorzien waar het decennia later toe zou leiden. Ook Akanke kon de gevolgen van deze beslissing niet negeren, omdat de invloed ervan zich zover uitstrekte. Zelfs tot binnen de vier muren van deze slaapkamer.
Akanka moest deze geschiedenis kennen om het te kunnen begrijpen. De hieruit voort gekomen Russische Federatieve Republiek Kaliningrad was een paar jaar geleden immers nog wereldnieuws geweest. De verzelfstandiging van de provincie had in de geschiedenisboeken als een heuglijk feit vermeld moeten worden, als het allemaal volgens plan was verlopen. In plaats daarvan was het geëscaleerd in geweld en bloedvergieten. Daar had de man, naast het bed waarin ze lag, in belangrijke mate aan bijgedragen. In Den Haag was zelfs getracht om hem hiervoor te veroordelen.
Akanke zag hem glimlachend een paar vingers naar zijn mond brengen om de kus op haar lippen over te brengen voor hij naar zijn werk vertrok. Ze kon hem gewoon niet vereenzelvigen met de man die voor het oorlogstribunaal had gestaan. Haar blik dwaalde af naar een plastic fotolijst op het nachtkastje aan zijn kant van het bed. Op de foto stond een groepje van mannen en vrouwen van verschillende leeftijden afgebeeld. Hij had er eerst over gelogen, maar daar was ze nooit kwaad over geweest.
Peinzend staarde Akanke naar de grote ventilator aan het plafond. Haar gedachten keerden in de tijd terug naar het moment waarop hij haar zijn echte verhaal vertelde. Het onthulde de werkelijke reden achter zijn emigratie naar een ander continent. De waarheid waarom hij met verscheidene geüniformeerde mensen op de foto stond afgebeeld en zijn handen een wapen omklemden.

[-Maaike-]

Yay! Ik was al nieuwsgierig hoe de herschreven versie uit de inkt tevoorschijn zou komen, dus ik ga meelezen Ik weet de rode draad van het verhaal nog en ook enkele bepaalde scenes, maar alle details niet meer. Dus ik ga proberen het als nieuw verhaal te lezen, zonder constant te proberen het te vergelijken met de eerste versie. Op schrijfstijl na dan, ben heel benieuwd of het nu net zo beeldend is als al je kort verhalen De proloog vind ik in elk geval heel goed geschreven!

Het zag er niet naar uit dat hier op kort termijn verandering in zou komen.

kort termijn = korte termijn

Ga zo door!

[P_Westdijk]

@Maaike: Ik hoop je nieuwsgierigheid met deze versie te kunnen bevredigen. Al denk ik dat het een automatisme is om het te vergelijken met het concept en je daar niet aan kan ontkomen. Bedankt voor het meelezen en natuurlijk voor de feedback. Het maakt het verhaal altijd weer beter.

========================================================================================

Een natie op de tekentafel

1945, 17 juli, Potsdam, Duitsland
Op deze datum begon wat later in de geschiedenisboeken bekend zou komen te staan als de conferentie van Potsdam. De landen Groot-Brittannië, de Verenigde Staten van Amerika en de Sovjet-Unie werden op de bijeenkomst door hun politieke leiders vertegenwoordigd. Er namen geen andere landen die zich gedurende de Tweede Wereldoorlog aan de zijde van de geallieerden geschaard hadden aan deze samenkomst deel. Het congres vond plaats op het slot Cecilienhof, nabij de stad Berlijn, om op twee augustus van hetzelfde jaar te eindigen. Er stonden nog onbesproken punten op de lange agenda, die tijdens de later geplande maar nooit meer plaats gevonden definitieve vredesconferentie aan bod moesten komen. Een gevolg daarvan was wel dat Oost-Pruisen formeel door de geallieerden werd ontbonden. Op basis van een discutabel artikel in het Akkoord van Potsdam, beschouwd Rusland het Duits grondgebied tot op de dag van vandaag als compensatie voor de geleden verliezen gedurende de Grote Vaderlandse Oorlog. Vele miljoenen slachtoffers waren hierbij te betreuren, maar een legale of historische gerechtvaardigde basis voor deze claim ontbreekt verder. De provincie van het Duitse Rijk hield eenvoudig op met bestaan. De al eeuwen oude naam Pruisen naam verdween plotsklaps van de landkaarten, de grenzen verschoven en in de daarop volgende jaren werd ook een ruime meerderheid van de bevolking verdreven uit het aan de Sovjet-Unie toegewezen gebied. De verdrevenen hadden daarbij geen enkele compensatie voor de achtergelaten bezittingen in het vooruitzicht.
Door het Rode leger werd, met wisselend succes, allerlei activiteiten ondernomen om de Pruisische geschiedenis voorgoed uit te wissen. De soldaten werden geïnspireerd door de nog levendige herinneringen aan de oorlog om de Duitse cultuur met minachting te behandelen. Protesten van historici haalden weinig meer uit, tot zover ze deze al hardop durfden te uiten. Begraafplaatsen ploegde men zonder enig respect voor de doden om. Standbeelden werden van de betonnen voeten gehaald en omgesmolten. Zelfs oude kerken en kastelen moesten het in veel gevallen ontgelden. De dikke muren uit vroegere tijden waren niet bestand tegen de honderden kilo's aan gebruikte explosieven. Met het weinige wat daarna nog overbleef werd ook alles behalve zorgvuldig omgesprongen. Oude, architectonisch waardevolle gebouwen lieten de autoriteiten eenvoudig verkrotten tot in latere jaren de sloophamer er wel aan te pas moest komen. Voornamelijk Russen en kleinere groepen van Wit-Russen en Oekraïners herbevolkten het door de Sovjet-Unie geannexeerde gebied aan de Oostzee.
Na het overlijden van Michail Ivanovitsj Kalinin, voorzitter van het Presidium van de Opperste Sovjet, kreeg het gebied op 4 juli 1946 zijn huidige naam Kaliningrad. Ook de in 1255 opgerichte stad Königsberg zou deze naam gedurende zijn verdere bestaan dragen. De overige dorpen en steden zouden tussen de herfst van 1947 en de zomer van 1950 eveneens naamsveranderingen ondergaan.
Het gevolg is dat er in het dagelijks leven van de lokale bevolking nu Russisch wordt gesproken. De belangrijkste godsdienst is ondanks het streng door de communisten nagestreefde atheïsme het Russische Orthodoxe geworden. Er is weinig meer wat de eerste kolonisten en de na hen gekomen generaties van Kaliningraders nog herinnerd aan het Pruisische verleden. Al zijn inmiddels onder het afbrokkelende asfalt de nog door Duitse arbeiders gelegen keien weer te zien. In een kerk is er op een gebrandschilderd raam nog steeds de vroegere naam van de stad te lezen. Terwijl dit eveneens van toepassing is op de duurzame putdeksels. Als een nog altijd zichtbaar bewijs van Duitse degelijkheid.

[P_Westdijk]

1991, 25 december
Voor duizenden Duitsers op gevorderde leeftijd was en bleef het ook nadien een memorabele dag. De abrupte ineenstorting van de Sovjet-Unie bood hen de unieke kans om naar Oost-Pruisen terug te keren. Nadat de Russen gedurende tientallen jaren de grens angstvallig gesloten hebben gehouden, konden Duitsers als vakantiegangers deze weer passeren. De beruchte faam van de Russische bureaucratie werd met terugkerende regelmaat waar gemaakt en bleek voor deze gedreven Duitsers het grootste obstakel te zijn om hun droom te laten vervullen. Om eenmaal over de grens er vervolgens vaak gedesillusioneerd achter te komen dat voor velen van hen het vroegere Oost-Pruisen onherkenbaar was veranderd. De vervagende herinneringen van het verleden en de meegenomen foto's kwamen zelden meer overeen met de werkelijkheid. Ook bleken zelfs na zoveel decennia nog steeds locaties in de oblast te bestaan waar buitenlanders werden geweerd. Voor veel Duitsers bleef het bij een vakantie, om na hun terugkeer vaak weer opgelucht adem te halen bij thuiskomst. De tussenliggende jaren hadden hen vervreemd van de provincie, dat ze eens hun geboortegrond hadden kunnen noemen. De al eerder plaats gevonden formele erkenning door de Duitse Bondsregering van de huidige grenzen werd nu ook door deze generatie met meer gelatenheid geaccepteerd.
De weinige Duitsers die zich er nadien daadwerkelijk vestigden waren in de meeste gevallen van oorsprong geboren in Rusland. In eerste instantie gebruik makend van het recht op basis van aantoonbaar Duits bloed in de aderen om naar de Bondsrepubliek Duitsland te emigreren. Hier bleek het echter voor deze Wolga-Duitsers minder makkelijk te zijn om te aarden, dan door hen aanvankelijk was aangenomen. De autochtone bevolking behandelden in veel gevallen deze Duitsers, vanwege de taalbarrière, als vreemdelingen. In een gemengd huwelijk kreeg alleen diegene van Duitse origine een uitkering en dat was zelden voldoende om daar het hele gezin van te kunnen onderhouden. Ook stak bij een aantal van hen de heimwee op. Voor velen van hen voldoende redenen om de plannen voor de toekomst bij te stellen en opnieuw te gaan verhuizen. In de Russische Federatieve Republiek Kaliningrad waren de Rusland-Duitsers als vakarbeiders echter meer dan welkom. Duizenden van hen vestigden zich hier. Ze brachten hun eigen religie met zich mee en bouwden Lutherse kerken, ondanks lobbyisten van de Russisch orthodoxe kerk in de plaatselijke politiek om dit tegen te gaan.
De Russen zelf bleken minder makkelijk bereid te zijn om de schok die deze dag hen had bezorgd en de hier uit voortvloeiende gevolgen te accepteren. De oblast Kaliningrad was in het noorden, oosten en zuiden afgesneden van het Russische moederland door de landen Polen en Litouwen en veranderd in een exclave. De Russische Federatie, de opvolgerstaat van de Sovjet-Unie, kon de Russische provincie alleen nog ongehinderd bereiken door de Oostzee als waterweg te gebruiken. De strategische rol die het voor de Russische strijdkrachten gedurende de Koude Oorlog vervulde bleef vrijwel ongewijzigd. In de jaren die hierop volgden verergerde de situatie nog verder voor de inwoners. De al reeds gemaakte plannen en gedane investeringen maakten geen einde aan de politieke, economische en ecologische moeilijkheden. De toekomst van de Russische provincie blijft onzeker en in schaduwen gehuld.

[-Maaike-]

Eigenlijk is dit hetzelfde als er nu in Oekraïne is gebeurd of niet?

Mooi beeldend verteld! Ik weet niet of het door het muziekje kwam dat ik toevallig op had staan, maar ik kon het voor me zien. Dus dat heb je goed gedaan! Ben benieuwd naar het volgende stuk

[P_Westdijk]

Eigenlijk is dit hetzelfde als er nu in Oekraïne is gebeurd of niet?

Er zijn wat kleine verschillen, maar heel veel overeenkomsten. Misschien toch een realistisch scenario voor de niet zo verre toekomst.

Bedankt weer voor het reageren.

========================================================================================

2008, 8 augustus, televisiestudio, Hilversum, Nederland
Slechts flarden van wat de presentatrice vertelde drongen tot de man achter een camera door. Hij had er zijn hoofdtelefoon iets voor verschoven om dit mogelijk te maken. Er waren een heleboel mensen voor nodig om een live-uitzending op televisie te realiseren. Meer dan Sander zich vooraf had gerealiseerd, voor hij als cameraman deel uit ging maken van de vaste crew van de televisiestudio. Hij deed het nu al enige jaren en het werk beviel hem. Hij hoorde de vrouw praten over Georgië, de Russische Federatie en de strijd die in de Kaukasus tussen deze twee landen was uitgebroken, zonder dat er sprake was van een officiële oorlogsverklaring. De vorige dag had de VN secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Ban Ki-moon, nog zijn bezorgdheid geuit over de escalatie van het geweld en alle betrokken partijen opgeroepen om zich te onthouden van acties. Hier werd iedereen nog eens door de presentatrice met een smadelijke glimlach om deze naïviteit aan herinnert.
Op deze dag was de VN veiligheidsraad op aandringen van Rusland in een spoedzitting bij elkaar gekomen om de noodsituatie in Georgië te bespreken. De Russen faalden om een overeenkomst te bereiken, dat een onmiddellijk einde moest maken aan de strijd tussen de Georgiërs en de separatisten. Zonder aan opgeven te denken diende de Russische delegatie voor het einde van de dag een resolutie in gevolgd door nog twee andere de dag erop, maar allemaal zonder enig merkbaar resultaat. Elke poging om tot een staakt het vuren te komen werd tegengewerkt door de VN-ambassadeur Irakli Alasania van Georgië en daarin werd hij gesteund door de vertegenwoordigers van de Verenigde Staten van Amerika en Groot-Brittannië. Zelfs een beschuldiging geuit door de voorzitter van de Algemene Vergadering aan het adres van Georgië leek weinig indruk op de aanwezigen te maken. Het door Georgië toegepaste geweld tegen Zuid-Ossetië zou verder gaan. Aan deze informatie besteedde de presentatrice geen enkele tijd. Het werd niet gedeeld met de duizenden mensen die haar programma bekeken. Alleen de betrokken mensen en diegenen die zich erin verdiepten was dit bekend.
Sander luisterde op het moment naar de instructies van de regisseur vanuit de controlekamer en zoomde verder in op het gezicht van de presentatrice. Het was verbazingwekkend hoe goed de zesendertig jarige vrouw er elke keer weer uit zag nadat ze de make-up ruimte had verlaten. Zelfs dan glimlachte ze niet, maar als de camera's op haar waren gericht dan toonde de presentatrice plotseling een mooie rij, parelwitte tanden. Het was bijna elke keer alsof ze in een reclame voor tandpasta zat, zo wit als deze tanden waren. Even leek ze dan een hartelijk mens. Tenminste, tot de nieuwsuitzending voorbij was en de vrouw weer helemaal zich zelf kon zijn. Commentaar gevend op het camerawerk, de verlichting, het decor en vooral de mensen die zij hier verantwoordelijk voor hield. Op alles eigenlijk wat ze maar kon bedenken uitte de vrouw kritiek. Zonder er enige behoefte aan te hebben om in harmonie te werken met de mensen, die zij als haar minderen beschouwde, maar tegelijk ook nodig had om het programma mogelijk te maken. Er werd overgeschakeld op een andere camera. Op de televisie zou de weerman te zien zijn. Het enige wat Sander zag was de presentatrice achter een soort van bureau, die met de hem zo bekende afkeurende blik om zich heen keek. Ongeduldig wachtend tot de weerman klaar was. Daarna zou zij weer aan de beurt komen om afscheid te nemen van de kijkers. Soms wenste hij wel eens dat de mensen thuis hetzelfde zouden zien als hij. Dan zou haar populariteit onder de kijkers wel afnemen, vermoedde Sander. De weerman rondde zijn praatje af en haar onnatuurlijk brede glimlach werd weer zichtbaar. Ze sloot het programma met de gebruikelijke woorden af. Sander nam peinzend de hoofdtelefoon af en streek met een hand over zijn gemillimeterde haar. Het was veel beter om positief te denken. Hij deed zijn werk goed en zij kon hem met geen enkel woord van het tegendeel overtuigen. Hoezeer ze ook haar best zou doen en dat gebeurde helaas geregeld. Hij was bijna even onpopulair bij haar als de regisseur.
"Hé, cameraman."
Het zag er naar uit dat de dochter van de directeur vandaag opnieuw een poging ging wagen om het zelfvertrouwen van de vier jaar jongere Sander een deuk te bezorgen. De weerman schudde zijn hoofd, maar was verstandig genoeg om zich snel terug te trekken. Opgelucht dat hij ditmaal niet het onderwerp van haar venijn was geworden. Vanuit zijn ooghoek zag hij de cameraman gewoon verder gaan waar hij mee bezig was. Alles in gereedheid brengend voor het volgende programma.
"Hé, cameraman." Ook ditmaal voelde de presentatrice zich volkomen genegeerd door het uitblijven van een reactie bij de man, tot ze noodgedwongen zijn voornaam gebruikte.
Waarom ze hem zo vaak moest hebben, kon niemand in de studio met zekerheid verklaren, maar er werd vaak genoeg naar gegist. Misschien had het met zijn weinig opvallend uiterlijk te maken. Sander was iemand die met zijn gemiddelde postuur moeiteloos in de anonieme mensenmassa kon opgaan, maar vergeten werd hij na een kennismaking zelden. Het was dan waarschijnlijk ook een geluk voor hem dat ze niet bij zijn sollicitatie aanwezig was. Hij zou het allemaal met een rechte, bijna stijve houding en een stoïcijns gezicht ondergaan tot er na de waterval van deprimerende opmerkingen wederom een scheve grijns op zijn gelaat verscheen. Het maakte haar, zoals Sander heel goed wist en de weerman eveneens vermoedde dat de cameraman het bewust deed, altijd furieus.

[P_Westdijk]

De Tsjechische president Václav Klaus verklaarde voor de aanwezige pers dat het eerder genomen besluit van het Westen om Kosovo als een autonome staat te erkennen de acties van Rusland in Georgië rechtvaardigt. Hij zei ook bang te zijn voor het precedent dat het Westen met Kosovo heeft geschapen. Het zou gevolgen op de lange termijn hebben, verspreid over de hele wereld waar regio's zijn met separatistische minderheden. Hij verwierp ook het idee dat het conflict tussen Georgië en Rusland een sterk argument is voor de installatie van een Amerikaanse radar basis in de Tsjechische Republiek, als onderdeel van een raketafweersysteem. Verscheidene journalisten waren al luisterend druk met het maken van aantekeningen. Ze zagen de man op zijn gemak de glazen van zijn bril met een doekje schoonmaken, voor hij deze weer opzette. Het gezicht in ernst vertrokken. De spanning in het vertrek bewust opvoerend. Václav had nog meer te vertellen en iedereen in de zaal wachtte zwijgend op wat ging komen. Het was inmiddels wel duidelijk dat de Tsjechische president een andere mening was toegedaan, dan veel van zijn collega's in Europa en niet bereid was deze voor zich te houden.
"Ik weiger deze wijdverbreide, vereenvoudigde interpretatie te aanvaarden, die schildert de Georgiërs als de slachtoffers af en de Russen als de schurken."
Na deze woorden klapten sommige van de aanwezigen enthousiast, maar een meerderheid van de journalisten haastte zich naar buiten om wat de Tsjech met hen had gedeeld verder te gaan verspreiden.
Op het politieke toneel voerde ook de jongere broer van Fidel Castro als een volleerd acteur zijn stukje op. Bijna alsof hij de oude tijden wilde laten herleven, waarin de Verenigde Staten van Amerika en de Republiek Cuba tijdens de Koude Oorlog recht tegenover elkaar stonden.
"Nadat de USSR uiteenviel, werd Zuid-Ossetië met geweld geannexeerd door Georgië, waarmee het de nationaliteit noch de cultuur deelde. Het behield echter zijn status van een autonome republiek met lokale autoriteiten en de hoofdstad Tschinvali. Het is een valse bewering dat Georgië de nationale soevereiniteit verdedigd." Het geheel werd met enige krachtige gebaren van zijn armen bekrachtigd. De verklaring van de Cubaanse president Raul Castro wees erop dat Cuba de legitimiteit van de Zuid-Ossetische autonomie al sinds de val van de Sovjet-Unie had erkend.
De Duitse onderminister van Buitenlandse Zaken, Gernot Erler, ging in Europa hier nog verder in en beschuldigde Georgië van het schenden van het internationaal recht door het breken van een in 1992 overeengekomen staakt het vuren met Rusland. Hij noemde het een kwestie van een schending van het internationaal recht. Erler erkende voorafgaande provocaties van de separatisten uit Zuid-Ossetië, maar zei er ook bij dat hij begrip had voor de reactie van Rusland.
Een paar dagen later volgde vanuit de Baltische landen ook een reactie. Zij hadden een geheel andere visie op wat er moest gebeuren. Pas sinds 1991 hadden deze landen aan de Oostzee hun onafhankelijkheid weer terug gekregen. Het was ook de reden waarom de Litouwers, Letten en Esten de situatie in Georgië vanuit een bevooroordeelde positie van voormalig onderdrukten bekeken. Voor twee van de drie Baltische landen was de Russische Federatie nog altijd een buurland en dat baarde hen zorgen.
"We roepen de internationale gemeenschap op om de acties van Rusland resoluut te veroordelen en snel alle nodige maatregelen te treffen om een einde aan de oorlog te maken en de betrokken partijen aan de onderhandelingstafel te krijgen. De gegeven motivatie van Rusland voor het geweld om zijn burgers in Georgië te beschermen is onaanvaardbaar. Dergelijke redenen voor deelname aan het conflict in Georgië zorgt voor onrust voor elke staat met Russische staatsburgers binnen haar grenzen. We zijn bezorgd en teleurgesteld over de acties en het gedrag van Rusland als een belangrijke politieke factor in deze regio en zelfs de hele wereld, die onvermijdelijk effect zal hebben op verdere bilaterale en multilaterale betrekkingen met dit land. De getoonde Russische militaire agressie tegen een andere soevereine staat en acties in tegenspraak van de verklaringen van haar leiders leiden tot ernstige twijfels over de betrouwbaarheid en de consistentie van Rusland als partner."
Deze met emotie geladen woorden behoorden tot het gezamenlijke standpunt dat de voorzitters van de parlementen van Letland, Litouwen en Estland na een overleg hadden ingenomen.
Het werd later op de dag nog gesteund en bekrachtigd door een gezamenlijke verklaring van de presidenten Toomas Hendrik Ilves, Valdis Zatlers, Lech Kaczynski en Valdas Adamkus: "Wij veroordelen de acties van de Russische strijdkrachten tegen het soevereine en onafhankelijke land Georgië. We zullen na de unilaterale militaire acties van de Russische strijdkrachten gebruik maken van alle middelen die tot onze beschikking staan om de agressie gericht tegen een klein land in Europa niet in stilte of met nietszeggende verklaringen aan ons voorbij te laten gaan, waarin daders en slachtoffers gelijk worden gestemd."
Deze kritiek op het Kremlin lokte een onvermijdelijke reactie van de Russen uit, die voor een Baltisch land twee dagen later daadwerkelijk kwam. De Russische ambassadeur in Letland, Alexander Vesnyakov, had bijvoorbeeld een duidelijke boodschap van zijn regering mee gekregen om te verkondigen: "Het is onverstandig om overhaast te reageren op belangrijke zaken, omdat er serieuze fouten gemaakt kunnen worden, waarvoor nog lang betaald moet worden."

[-Maaike-]

Ik zat me zojuist te bedenken/realiseren dat ik - hoe zeg je dat? - de binnenkant van de puzzel (in dit geval het einde van het verhaal) nog heel goed ken, maar dat ik nu de randjes leg, de stukken die ik eerder vergeten was, komen nu weer enigszins bovenwater. Vond het wel grappig. Alsof ik het verhaal andersom lees, hoe gek dat ook moge klinken - wel positief bedoelt overigens!

Het was bijna keer alsof ze in een reclame voor tandpasta zat, zo wit als deze tanden waren.

bijna elke keer

Tenminste, tot de nieuwsuitzending voorbij was en de vrouw weer helemaal zich zelf kon zijn. Commentaar gevend op het camerawerk, de verlichting, het decor en vooral de mensen die zij hier verantwoordelijk voor hield.

Mooier zou zijn om dit haar te horen zeggen, breekt gelijk de informatiefheid van de tekst

Het maakte haar, zoals Sander heel goed wist en de weerman eveneens vermoedde dat de cameraman het bewust deed, altijd furieus.

Heerlijk die reactie. Je maakt me hier trouwens nieuwsgierig naar wat er dan gezegd wordt, misschien komt dat nog?

Goed vervolg weer, op naar het volgende stuk!

[P_Westdijk]

Ik denk met twee delen in de week dat het verhaal aardig te behappen zal zijn. Zelfs als je het verhaal andersom leest. Bovendien komen er nu meer 'levendige' delen tussen de politieke verhaallijnen door en dat zal vermoedelijk ook bijdragen aan het leesplezier.

Er zijn momenten waarop mijn vingers de aan het scherm toe vertrouwde fantasie het helaas niet bij kunnen houden en dan ontbreken er weleens woorden. Iets wat me weleens meer bij me zelf opvalt. Goed opgelet en inmiddels aangepast.

De andere punten neem ik mee om te bepalen wat ik er tijdens het herschrijven mee doe.

Bedankt voor het achterlaten van een reactie. Het komt het verhaal weer ten goede.

========================================================================================

11 augustus
Op het initiatief van Rusland werd van de NAVO-Rusland Raad gebruik gemaakt als overlegorgaan. Hiervoor reisden de leden van de Russische delegatie naar New York om hier tijdens een spoedvergadering aan de NAVO om hulp te vragen bij het beëindigen van de crisis. Als het zich verder zou uitbreiden over de Kaukasus dan bestond er geen enkele zekerheid over de uitkomst ervan. Het moest tot verscheidene mensen om de tafel zijn doorgedrongen, maar of ze over voldoende fantasie beschikten om zich voor te stellen wat dit in kon gaan houden was een geheel ander verhaal. Tot verbittering van de Russen speelde de Verenigde Staten van Amerika een doorslaggevende rol bij het blokkeren van elke vraag om hulp. Het maakte voor de deelnemers aan de vergadering wel duidelijk hoe verdeeld men hierover ook kon zijn, de stemming toch in het algemeen pro-Georgië was. Eerdere overleggen aan de onderhandelingstafel waren al eens eerder in teleurstellingen voor één of beide partijen geëindigd en deze bleek daar bij te gaan horen. Sceptisch gestemd over de bedoelingen van de NAVO werd de terugreis door de Russen aanvaard.

In Europa erkende de voormalige kanselier Gerhard Schröder in een interview met het dagblad Spiegel dat het conflict was veroorzaakt door de Georgische invasie van Zuid-Ossetië. Zonder een actieve rol in de politiek te vervullen kon hij weer vrijuit spreken en daar maakte de Duitser op een openhartige manier ook gebruik van. Nadat hem werd gevraagd of de in Georgië gestationeerde Amerikaanse militaire adviseurs de regering in Tbilisi had aangemoedigd om de aanval te lanceren, antwoordde hij toch nog voorzichtig: "Ik zou niet zo ver gaan, maar iedereen weet dat deze Amerikaanse militaire adviseurs in Georgië aanwezig waren. Een inzet die ik nooit heb beschouwd als bijzonder intelligent. Het zou vreemd zijn geweest als deze deskundigen niet over de informatie hadden beschikt dat er een aanval op handen was. Als dat het geval was dan waren deze adviseurs uiterst onprofessioneel of goed voor de gek gehouden, maar dat kan ik me moeilijk voorstellen."
Hij ging verder met te bevestigen dat er inderdaad ernstige fouten gemaakt waren door het Westen met haar beleid tegenover Rusland. Gerhard beschreef Saakashvili als een 'gokker', maar toonde zich tevreden met het feit dat Rusland geen annexationele politiek in de Kaukasus bedrijft.

De Frankfurter Allgemeine Zeitung leverde ook een bijdrage aan de hoogoplopende spanningen. Een uitgelekt document bevatte het op schrift gezette gedachtegang van de Duitse militaire attaché in Moskou, brigade-generaal Heinz G. Wagner. Hij beschreef op wat als een intern document had moeten blijven de Russische reactie in zijn beleving als passend.
"De omvang van het gebruik van militair geweld door de Russen lijkt, gezien vanuit hier en ondanks rapporten van het tegendeel uit Georgië en foto's van de media, niet onnodig hoog", was er in het stuk te lezen.
De redactie van de krant vulde er dankbaar een groot deel van de voorpagina mee. Dergelijk nieuws verkocht immers goed en de betrokken journalist maakte hier op een opportunistische wijze gebruik van om faam te vergaren. De man leek zich er weinig om te bekommeren dat de geheimhouding binnen een regeringsinstantie als het ministerie van defensie was geschaad. Hij zweeg halsstarrig over zijn bronnen toen de journalist er naar werd gevraagd en beriep zich op vrijheid van meningsuiting. Het interne onderzoek naar de verantwoordelijke persoon of personen binnen het ministerie loopt nog steeds.

[P_Westdijk]

12 augustus, Amsterdam, Nederland
Nummer 97 aan het kadeplein was een hoog en smal gebouw. De eerste eigenaar had het vermoedelijk laten bouwen om de tussen een paar pakhuizen ontstane ruimte op te vullen en op goedkope wijze aan opslagruimte te komen. Decennia later had de huidige eigenaar er hele andere plannen mee en deze inmiddels grotendeels ook al verwezenlijkt. Van dit alles had de taxichauffeur geen weet. De kans was ook gering dat het de man zou hebben geïnteresseerd. Hij incasseerde zelfs het geld met een onverschillig gezicht. De deur was nauwelijks dicht of hij reed al weg om de volgende passagiers naar hun bestemming te brengen. De zojuist uitgestapte vrouw keek hem na tot de wagen uit het zicht was verdwenen en hield daarbij het handje van haar dochter stevig vast. Aarzelend of het wel de juiste beslissing was geweest om zonder aankondiging aan te komen.
"Mama, er groeit een boom door het dak." Gefascineerd keek het meisje met een open mond naar boven. De vreemd gevormde bladeren op de klinkers hadden al meteen na het uitstappen haar aandacht getrokken. In de hele straat kon Mirabel geen boom ontdekken tot ze een geel gekleurd blad als een losgelaten waaier naar beneden zag dwarrelen. Ze had een nieuwsgierige blik omhoog geworpen om daarna zo te blijven staan.
Haar moeder hief haar hoofd op en besefte dat zij werden gade geslagen door een gedaante in het glasloze venster op de tweede verdieping. De man had het zich makkelijk gemaakt. Een been bungelde lui naar beneden. Het andere been had hij enigszins opgetrokken om dwars op de brede onderdorpel plaats te kunnen nemen. Genietend van de mok thee in zijn handen, tot zijn grijsgroene ogen de naderende taxi hadden opgemerkt.
"Ik kom", hoorde Merel hem met een zware stem roepen, voor ze in staat was een woord uit te brengen of een hand op te steken. Het duurde even voor hij de trappen was afgelopen en deze tijd probeerde Merel te benutten om zich voor te bereiden op wat zou komen. Één van de grote met graffiti besmeurde houten garagedeuren zwaaide open en Sander verscheen in de deuropening.
"Ik zie dat de vandalen weer bezig zijn geweest."
Ze gebaarde met ingestudeerde achteloosheid naar de andere nog gesloten deur, waarop nu nog slechts de helft van het door graffitispuiters achtergelaten kunstwerk was te zien. Even bleef zijn blik op het meisje rusten voor hij in de richting keek waar Merel naar wees. Ze zag hem bevestigend knikken.
"Het koste weinig."
"Je hebt ze ervoor betaald?", vroeg ze ongelovig.
Hij haalde zijn schouders op. "Een experiment van mij. De politie doet er toch niets aan. Sindsdien heeft niemand het in zijn hoofd gehaald om er over heen te spuiten of de muren nog te bekladden."
Deze onconventionele aanpak van hem verbaasde haar eerlijk gezegd weinig. Sander deed immers alles op zijn eigen manier. "Het werkt dus", concludeerde ze.
"Jullie zijn vast niet gekomen om over graffiti te praten."
Hij zag Merel diep adem halen. "Deze grote meid is mijn dochter Mirabel."
"Hallo, Mirabel." Het meisje stak glimlachend een hand naar hem op. "Ik dacht al enige gelijkenis te zien." Even bespeurde ze nog zijn aarzeling voor hij een stap opzij deed. "Kom verder."
De angst om de deur voor haar ogen te zien dichtgaan was daarmee grotendeels verdwenen. Bij binnenkomst werd iedere bezoeker de geringe breedte en de behoorlijke diepte van het gebouw nog beter gewaar. Ze liepen langs de auto naar de trap. De ruimte op de begane grond werd ingenomen door een gestalde auto, een werkbank en een rommelige opslagruimte. De tot woonruimte bestempelde verdieping lag een etage hoger. Bovenaan de trap liepen ze langs het aan de wand opgehangen televisiescherm. Het had de nodige fantasie van Sander gevergd om alles in het huis een plaats te geven, maar het was hem toch gelukt. Zelfs tot verbazing van het erbij betrokken bouwbedrijf. Hij hield echter geen halt om de bezoekers de kans te gunnen om dit alles in zich op te nemen.
"Loop maar verder, schat", spoorde Merel haar dochter met een voorzichtige duw aan.
Door de woonkamer, de eetkamer en de keuken, waar ze hem snel enkele kastdeuren zag opentrekken om er iets uit te pakken, naar de volgende trap. Waarna ze uitkwamen op de laatste etage, dat de woning telde. Het bevatte onder andere de slaapkamer en badkamer. Het was voor de helft overkapt. De rest ervan werd ingenomen door een weelderig begroeide tuin. Waar de Japanse notenboom een prominente plaats innam. Vlakbij het venster, waar hij zo graag zat weg te dromen. Sander draaide zich op het gedeeltelijk overdekte terras om.
"Voor jou heb ik limonade meegenomen, maar je mag ook met ons thee drinken." Hij glimlachte bij het zien van de verbazing op het gezicht van het meisje. Slechts weinig anderen zouden bereid zijn geweest om woonruimte op te offeren voor een tuin, maar hij had er geen moment spijt van gehad. Verschillende soorten klimmende planten trokken zich omhoog aan de omringende muren. In vormen gesnoeide Buxus torende boven de omringende vaste planten uit. De woekerende boskamperfoelie verspreidde een zoete geur. Het was een oase waar zelfs een koppel koolmezen hun toevlucht hadden gezocht en ook gevonden, maar boven alles was het een plek waar Sander zich thuis voelde.
"Ik heb gehoord wat er met de Nederlandse cameraman in Georgië is gebeurd", opende Merel het gesprek.
"Ken je hem dan?", vroeg hij verbaast.
Ze schudde het hoofd. Net zomin als ze de daar gewond geraakte correspondent kende. "Het deed me beseffen dat het leven kort kan zijn. Na je verhuizing hebben we helemaal niets meer van je vernomen."
"Voor onze ouders elkaar leerden kennen onderhield ik ook slechts sporadisch contact met mijn familie. Ik heb er eerlijk gezegd weinig behoefte aan om voortdurend mensen om me heen te hebben en daarom ben ik graag thuis. Hier is niemand die me kan storen als ik een boek aan het lezen ben, naar de televisie kijk of achter de computer zit."
Het bevreemdde haar om te horen. Merel omringde zich graag met mensen en ze had er juist een hekel aan om alleen te zijn. "Wat weerhoud je ervan om eens op bezoek te komen?"
"Ik heb mijn vader het telefoonnummer gegeven. Als hij wil dat ik eens aan kom dan kan hij me toch bellen? Hij heeft mijn adres trouwens ook."
Zuchtend keek ze hem aan. Het waren bijna dezelfde woorden als ze haar stiefvader had horen zeggen. Sander had meer van hem geërfd dan alleen zijn genen. "Het lijkt wel of ik je vader hoor praten."
"Na mijn vakantie kom ik wel op visite. We zullen ergens moeten beginnen, nietwaar?"
Merel staarde hem bewegingloos aan voor ze na een seconde of drie zich van de verrassing had hersteld en haar verstarring had verbroken. Ze besefte hoeveel moeite het hem moest hebben gekost om deze woorden over zijn lippen te krijgen. Sander protesteerde toen ze hem om de hals vloog. Hij had zijn handen immers vol met glazen, een plastic fles limonade en een kleine koffer gevuld met zakjes gedroogde theebladeren in talrijke verschillende smaken. Behalve de fles dan, want deze liet hij al spoedig vallen. Net als het koffertje om eveneens de armen om zijn stiefzus te kunnen slaan. De kleine koffer klapte open en kleurrijke theezakjes verspreidde zich over de tegels. Mirabel klapte lachend in haar handjes. Al was het geheel aan haar voorbij gegaan waarom haar moeder zo verheugd reageerde.

[-Maaike-]

Ik denk dat twee stukjes per week wel goed zijn, ja. Ik ben nog bezig om het in m'n ritme te krijgen vaker te lezen. Ergens halverwege het verhaal is het me vast gelukt Hihi.

De tweede post blijf ik zo mooi vinden. Het gebouw en de manier waarop Sander daar rondhangt, het heeft iets idyllisch. En het schetst Sander ook heel goed. Hm, ik geniet iedere keer als ik dat stuk lees. ^_^

Goed vervolg weer, ga zo door!

[P_Westdijk]

Ik denk dat twee stukjes per week wel goed zijn, ja.

Ik had eerder een vraag hierover op de site en nog een andere site uitgezet en uit de reacties voor me zelf een conclusie getrokken. Het geeft lezers toch nog voldoende tijd om te reageren en het verhaal blijft dan goed hangen. Het was lastiger om de vaste dagen in de week te bepalen. Al denk ik er momenteel wel over na om twee delen tegelijk in te sturen.

De tweede post blijf ik zo mooi vinden. Het gebouw en de manier waarop Sander daar rondhangt, het heeft iets idyllisch. En het schetst Sander ook heel goed. Hm, ik geniet iedere keer als ik dat stuk lees. ^_^

Ja, het heeft wel wat om daar te wonen.

Bedankt voor het achterlaten van een reactie.
========================================================================================

flatgebouw, Kaliningrad, Russische Federatieve Republiek Kaliningrad
Een jonge vrouw stond voor het raam en leek over een deel van de stad uit te kijken. De architecten uit het tijdperk van de Sovjet-Unie hadden bepaald geen meesterwerk verricht bij het herbouwen van de stad. Al was hier de afgelopen jaren wel wat verbetering in gekomen. Het enige wat Nadenka echter zag was haar spiegelbeeld in het glas. Ze luisterde onbeweeglijk naar de geluiden uit de aangrenzende kamer. Het inpakken van de spullen gebeurde niet bepaald zachtzinnig of stil. Ze had altijd al een hekel aan besluiteloosheid van wie dan ook gehad, maar het duurde lang voor ze het op kon brengen om haar imitatie van een standbeeld te verbreken en naar het vertrek te lopen. In de deuropening kwam ze hem tegen. De koffer schampte haar been, maar over de op elkaar geklemde lippen van de jongeman kwam geen enkele verontschuldiging. Ze maakte snel plaats voor hem, maar hij had zijn ogen voor deze hoffelijkheid, die eigenlijk van zijn kant hoorde te komen, gesloten.
Nadenka keek de slaapkamer in. Alle deuren van de kast stonden open. Op de vloer en het bed lagen kleren. Allemaal van haar. Ze had er straks nog genoeg werk aan om alles weer netjes op te vouwen en terug in de kledingkast te leggen. De lege lade van het nachtkastje aan zijn kant van het bed stond zover open dat het er bijna uit viel. De wekkerradio was van haar nachtkastje verdwenen, maar het met een goudkleurig slotje afgesloten dagboek lag nog onaangeroerd op dezelfde plaats. Daarin had ze haar door hormonen en alcohol beïnvloedde uitspatting beschreven, die haar leven voorgoed veranderde.
"Lijkt wel of er ingebroken is", mompelde ze.
Peinzend wikkelde ze het dof gekleurde haar om een wijsvinger. De laatste tijd bekommerde ze zich minder dan normaal voor de meeste vrouwen was om het uiterlijk. In de woonkamer wachtte ze op hem. Hier stond de laatste van een reeks kartonnen dozen die de woning al hadden verlaten. Afwezig stopte ze een wit pilletje in haar mond en slikte het moeizaam door.
Het geluid van naderende voetstappen deed haar met tegenzin omdraaien, nadat ze eerst het doosje in een zak van de strakke spijkerbroek had gestopt. "Bijna klaar?" Ze had het nauwelijks gezegd of al beseft hoe onpasselijk het moest klinken.
Ferapont keek haar aan met de doos in zijn handen. Het soms zo ondoorgrondelijke gezicht kon ze nu als een open boek lezen. De boosheid, het onbegrip, het verdriet en het gebrek aan slaap hadden allemaal hun sporen op hem achter gelaten. "Alle sleutels liggen op de tafel." Hij opende zijn mond om er iets aan toe te voegen, maar leek zich te bedenken.
Ze keerde weer terug naar het grote raam en zag hem met de laatste doos naar zijn autootje lopen, om het op de passagiersstoel te zetten. Tranen trokken sporen over zijn getekende gezicht. De afstand was te groot om het zelf te kunnen zien en zijn gezicht was van haar afgewend, maar ze wist dat hij huilde. Net als zij. Ze zwaaide.
Hij stapte in zonder om te kijken of een hand op te steken. Waarschijnlijk zelfs zonder een laatste blik in de binnenspiegel te werpen, waarop hij haar misschien nog kon zien. De beslissing om het uit te maken was door haar genomen, maar het was nu ook definitief voor hem en dat liet hij op zijn eigen manier blijken. Toch bleef Nadenka snikkend zwaaien tot de in verschillende kleuren uitgevoerde wagen om de hoek was verdwenen.
"Het is beter zo."
Er was niemand meer die naar haar kon luisteren, maar het horen van haar eigen stem had een kalmerend effect. Ze had het een paar weken geleden in het ziekenhuis ervaren, toen de dokter haar kort alleen had gelaten om de uitslag van het uitgevoerde medische onderzoek te verwerken. Ze behoorde nu tot de ruim vijfendertighonderd mensen in Kaliningrad, waarvan het officieel bekend was dat ze met het Humaan Immunodeficiëntie Virus waren besmet. Een bijzonder hoog percentage, omdat de Russische Federatieve Republiek Kaliningrad nog geen miljoen inwoners in totaal telde.

[P_Westdijk]

De regeringsleider van de Oekraïne, Viktor Yushchenko, vergezelde de presidenten van Estland, Litouwen, Polen en de premier van Letland naar Tbilisi, de hoofdstad van Georgië, waar ze vandaag aan kwamen. Alle geplande afspraken in de levens van deze druk bezette politici waren er spontaan voor verzet. De secretaresses hadden het nodige werk er voor moeten verzetten om de betrokken mensen hiervan op de hoogte te brengen. Er waren nieuwe prioriteiten bepaald en dat had er toe geleid dat ze onder een strenge escorte naar het laatste deel van de bestemming reisden. Het doel van deze gemeenschappelijke, diplomatieke missie van Europese, democratische staten was om solidariteit te tonen met de Georgische president Mikheil Saakashvili. Geen verborgen agenda's, maar een gezamenlijke vijand, die hen bij elkaar had gebracht. De Oost-Europeanen waren er minder zeker van of de Europese Unie in staat was om dezelfde boodschap overbrengen en daarom hadden ze deze stap gezet om er een persoonlijke stempel op te kunnen drukken.
Het was voor hen allen dan ook een emotioneel moment toen ze werden toe gejuicht door een menigte van tienduizenden Georgiërs. Deze mensen verschaften hen de bevestiging, die de politici nodig hadden om te weten dat ze er goed aan deden. Het motiveerde ze om nog beter hun best te gaan doen. Misschien een kettingreactie op gang brengend bij de regeringen van landen die andere motivaties hadden om niet publiekelijk voor hun mening uit te durven komen. Bang als ze waren voor de consequenties, die hier door de Russen aan verbonden konden worden, als ze dat wel deden.
Het kreeg tot ver over de grens navolging. Georgiërs waren op talrijke plaatsen massaal de straat opgegaan om op luidruchtige wijze voor de Russische ambassades te protesteren tegen de invasie van Georgië. Het gebeurde in tientallen landen, maar met uitzondering van IJsland, daar namen de Litouwers het voor hen op. Hun woordvoerder vertelde aan de krant Frettablaðið dat de Litouwers twee decennia geleden zich in een vergelijkbare positie hadden bevonden en daarom de Georgiërs op hun volledige mededogen konden rekenen.
Natuurlijk reageerde de andere kant ook met protesten. Een dag later bedankte in de Servische hoofdstad Belgrado de emotioneel geworden Russische ambassadeur Aleksander Konuzin namelijk de mensen voor hun begrip van de situatie in Georgië. Hij nam een door honderden mensen ondertekend boek van medeleven voor de Zuid-Ossetische slachtoffers in ontvangst.
In de stad Brussel werd geprotesteerd tegen de aanwezigheid van de Amerikaanse staatssecretaris Condoleezza Rice. De Amerikaanse wierp slechts een korte blik op de activisten en de borden en spandoeken die zij met zich meedroegen. De opkomst was te gering om indruk op haar te maken en ondanks dat de vrouw meerdere talen sprak, verstond ze niet alles van wat er in haar richting werd gebruld. In 's-Gravenhage schreeuwden in Nederland wonende Osseten leuzen tegen Mikheil Saakashvili. Het trok echter lang niet zoveel belangstelling van de media, waardoor de voor de hele wereld bestemde boodschap van diegenen die in actie waren gekomen grotendeels verloren ging. Het zorgde met name in het Westen voor een eenzijdig belicht beeld over de situatie bij de massa. Wie zich er echt in ging verdiepen kreeg er een wat genuanceerder gevoel bij.

[P_Westdijk]

Ik heb besloten om vanaf vandaag het aantal te posten delen te verdubbelen, maar de dagen waarop het gebeurd behouden. In dit tempo is het verhaal rond april volgend jaar afgelopen. Het is een beetje lastig om het exact te voorspellen, want als ik een idee krijg, dan zal ik het in het verhaal willen verwerken.

========================================================================================

15 september, gouverneursgebouw, Kaliningrad, Republiek Kaliningrad
Zo vroeg dat het nog lang geen ochtend genoemd kon worden waren er nog maar weinig ambtenaren in het gebouw aan de Dm. Donskogo St. 1 aan het werk. Van buiten kon je achter slechts een paar ramen al licht zien branden. Zoals bij de werkkamer van de vice-gouverneur het geval was. Daar werd geschiedenis geschreven en alleen de aanwezige mensen waren er getuige van. Zuchtend schoof de grijsharige man de formulieren met iets van tegenzin van zich af na wel zes maal een handtekening te hebben geplaatst. Eigenlijk had hij trots moeten zijn dat de zelfstandigheid van de half autonome Russische Federatieve Republiek Kaliningrad tijdens zijn ambtstermijn een feit was geworden. Het was de droom van een aantal gouverneurs geweest om dit te verwezenlijken. Hij was echter vanuit Moskou, hier elfhonderd kilometer vandaan, juist onder druk gezet om met de voor bereidde plannen van het ministerie van buitenlandse zaken in te stemmen.
Volgens een dag eerder door de Russische Federatie aan het buitenland bekend gemaakt onderzoeksresultaat had een ruime meerderheid van de bevolking zich enthousiast voor volledige onafhankelijkheid uitgesproken. Wanneer het onderzoek had plaats gevonden, hoeveel van de bijna een miljoen inwoners waren ondervraagt en op welke wijze het was gebeurd bleef de man volstrekt onbekend en deed er blijkbaar ook weinig toe. Het was hem echter wel bekend dat de separatistische Baltische Republikeinse Partij, met als doel de oprichting van een vierde Baltische staat, in 2005 verboden was. Voor zijn gevoel was er gedurende de tussenliggende jaren hier weinig verandering in gekomen. In de politiek leek dus alles geoorloofd om je doel te bereiken. Nicaragua behoorde tot het eerste land dat naast de Russische Federatie het zelfbestuur van de Republiek Kaliningrad had erkend. Later gevolgd door Venezuela en Nauru. Er werd binnen het Russische ministerie vanuit gegaan dat de autonomie in het buitenland enthousiaster zou worden ontvangen dan het geval was geweest met de onafhankelijkheid van Zuid-Ossetië en Abchazië. Rusland dreigde door dit eerdere fiasco zelfs in een diplomatiek isolement te geraken. De donkere, diepliggende ogen van de politicus bleven op de bezoeker rusten. De jongere man voor het bureau controleerde of de voormalige vice-gouverneur overal zijn handtekening had gezet waar het nodig was, voor de Rus met een tevreden uitdrukking op zijn gezicht knikte.
"Gefeliciteerd, meneer de president."
Het klonk als een promotie. De politicus schudde de uitgestoken hand van de regeringsfunctionaris stevig, maar niet van harte. Zelfs als de jongeman het oprecht had gemeend, wat hij overigens sterk betwijfelde.
Op 14 september, gedurende de persconferentie van president Frademev waarin eerst aandacht aan de gebeurtenissen in de Kaukasus werd geschonken, had behalve de provincie ook het huidige bewind een naamsverandering ondergaan. Het werd nu de overgangsregering genoemd. Een duidelijke verwijzing naar de komende verkiezingen. Het zou waarschijnlijk het einde van zijn politieke carrière betekenen en het pensioen van een ambtenaar was te karig om in deze tijd van te kunnen leven. Het laatste nieuws uit Moskou overschaduwde alle eerdere berichten uit Georgië, waarin de Russische Federatie door verscheidene landen als de agressor werd afgeschilderd.
De toekomst van de oblast Kaliningrad trok, zoals was voorspeld door het ministerie van buitenlandse zaken, internationale belangstelling. Tot volle tevredenheid van president Frademev en zijn premier Nevavarin.
"Bedankt", antwoordde Shurik Vladimir Dostrovalyn op norse toon.
Pas na het vertrek van de bezoeker stond de man op om met het leeg maken van de bureauladen te beginnen. Het bureau wilde hij meenemen naar het grotere kantoor dat kort geleden nog aan de gouverneur had toe behoord. Deze minstens zo verbijsterde man was na een uitwisseling van wat loze woorden naar de Russische Federatie terug gekeerd. Het leeg achtergelaten kantoor was nu de werkruimte van de president geworden. Zwijgend was Shurik alleen actief met deze verhuizing, terwijl zijn gedachten zich met talrijke andere zaken bezig hielden. Het was volgens hem een totaal verkeerd moment met de onoverzichtelijke problemen in het land en een vrijwel lege staatskas om officieel uit de Russische Federatie te treden, maar binnen het Gemenebest van Onafhankelijke Staten te blijven. Alleen al om geografische redenen was dit laatste zeker geen eenvoudige opgave. De telefoon rinkelde en Shurik bleef enkele tellen staan voor hij met een zucht de kartonnen doos neerzette om de telefoon op te nemen.
"Spreek ik met Shurik Vladimir Dostrovalyn?", informeerde een vrouwelijke stem.
Hij bevestigde het. Onzeker over wat hij kon verwachten van een onbekende op dit tijdstip.
"Mijn naam is Gasha Nevavarina."
Tot zijn verrassing klonk de stem opmerkelijk hartelijker toen ze haar eigen naam prijs gaf en hem feliciteerde. Verstijfd dacht Shurik razendsnel na. Hij had de vrouw van de Russische premier nog nooit eerder gesproken, maar wist wel dat ze uit Kaliningrad afkomstig was. "Dank u", zei hij onbeholpen.
Het was een moment stil. "Ik deel uw zorgen."
Het was meer dan hij verwacht had uit haar mond te horen. Gasha had zich altijd op de achtergrond gehouden en dat was bij Russische regeringsleiders niet ongewoon. Het gaf hem weer hoop.
"U heeft een heleboel werk te verzetten en ik zal niet langer beslag op uw tijd leggen."
"Bedankt dat u heeft gebeld."
"Geen dank." Ze verbrak na een seconde of twee de verbinding van het moeizaam verlopen gesprek.
Het duurde een tijd voor Shurik de hoorn neerlegde om de doos weer op te nemen.

[P_Westdijk]

Amsterdam, Nederland
Kort na haar binnenkomst zag Sander de buurvrouw stil staan. Haar ogen gefixeerd op de wit gekleurde en rijkelijk bewerkte jurk op de eettafel. De moslima maakte haar blik er met enige moeite van los. De bruidsjurk had haar in verwarring gebracht. Enkele minuten geleden en ongeveer vijftien treden lager had Sevda nog gedacht bij het huis van een vrijgezel aan te bellen, maar daar leek op kort termijn verandering in te komen. Iets wat hij bijzonder goed geheim had weten te houden voor haar. Het stelde haar enigszins teleur. Ze had altijd het gevoel gehad dat hij heel open was, als ze naar iets vroeg.
"Wanneer heb je haar ontmoet?", vroeg Sevda verwonderd en liet voorzichtig haar vingers over de stof van de trouwjurk glijden.
"Gisteren", antwoordde hij en gebaarde met zijn hand naar achteren.
Sevda keek langs hem heen naar de jonge vrouw in de keuken. Zich schijnbaar onbewust van het feit dat er bezoek was gearriveerd, want ze stond nog altijd met de rug naar hen toe. De luide muziek uit de radio had haar komst gemaskeerd.
"Wat doe ik hier?", vroeg Sevda nu met een bedenkelijk gezicht. Sanders dringend klinkend telefoontje om meteen te komen had meer vragen bij haar opgeroepen dan beantwoord. Na snel een hoofddoek te hebben omgedaan had de moslima haar huis verlaten om te zien op welke wijze ze haar buurman kon helpen.
"Je kan beter vragen wat zij hier doet."
"Wat doet zij dan hier?"
"Niet trouwen."
"En wat doe ik ook al weer hier?"
"Zorg dat ze gaat trouwen."
"Met jou?"
Sander keek haar geschrokken aan voor hij zich zelf weer hervond. "Zie ik er zo blij uit?", vroeg hij sarcastisch.
Het zorgde voor alles behalve voor een duidelijk beeld, die Sevda van de situatie wilde krijgen. "Hoe heb je haar eigenlijk ontmoet?"
"Ik kwam haar tegen op straat."
Ze hield haar hoofd enigszins schuin, om hem met haar bruine ogen doordringend aan te kijken. Veel meer zag hij niet van haar, vanwege de hoofddoek. "Je versierde een vrouw met een trouwjurk?"
"Nee, het ging anders", zei hij zwaaiend met zijn handen, alsof hij daarmee haar woorden kon wegwuiven, "maar dat doet er allemaal niet toe. De jurk zat in een ondoorzichtige tas en ik was niet nieuwsgierig naar wat er in de tas zat."
"Nee, je was nieuwsgierig naar hoe ze er juist zonder kleren uitzag."
"Nu niet meer."
"Sander!" Geschrokken had ze de hand voor haar mond geslagen.
Hij haalde zijn schouders op. "Ik heb ook mijn behoeften." Hij slaagde erin om er een spijtige blik bij te trekken, waar ze momenteel weinig waarde aan hechte. "Jij weet veel beter met vrouwen om te gaan dan ik. Ik heb alle vertrouwen in jou." Haar protesten negerend duwde hij Sevda richting de keuken.
"Wat moet ik zeggen?"
"Alles wat nodig is om haar te laten trouwen, zolang het maar niet met mij is."
"Ze is vreemd gegaan."
"Je kan het als haar vrijgezellenfeest beschouwen."
"Daar zal haar toekomstige echtgenoot vast alle begrip voor hebben."
"Laat het sarcasme maar aan mij over", reageerde Sander en draaide aan een knop van de radio om de muziek zachter te zetten.
Sevda wilde iets zeggen, maar de moslima hoorde het geluid van naderend voetstappen.
"Hallo, ik ben Sevda."
De blonde vrouw negeerde de uitgestoken hand. Sevda zag dat ze had gehuild. De make-up was uitgelopen en de kleine wipneus zag er rood uit.
"Ben je zijn vriendin?"
Het was een uitweg waar Sander in zijn paniek nog geen seconde aan had gedacht. "Ja", kwam er dan ook volmondig over zijn lippen rollen.
"Nee", antwoordde Sevda tegelijkertijd en wierp Sander een vernietigende blik toe, "we wonen slechts naast elkaar."
Het leek de toekomstige bruid te ontgaan. Ze had haar aandacht weer op Sander gevestigd.
"Je hebt gelijk."
Sander knikte. Het was het enige dat hij haar nog hoorde zeggen, voor ze langs hem heen liep om de trouwjurk in te pakken.
"Ik kan best overtuigend zijn", verklaarde hij fluisterend tegenover Sevda.
"Je weet volgens mij niet eens waarin ze je gelijk gaf", fluisterde ze terug.
Hij leek er even over na te denken. "Ik heb zoveel gezegd", bekende hij tenslotte.
Sevda schudde haar hoofd, terwijl ze hem achter de vrouw aan zag haasten om behulpzaam de tas met bruidsjurk voor haar de trap af te dragen. Weer een paar meter dichter bij de voordeur, waardoor hij haar het liefst zag vertrekken.
De blondine pakte haar handtas en volgde hem naar de begane grond. Hier begon ze voor de spiegel naast de trap alle sporen van haar tranen weg te werken.
"Je kan Sander beter vergeten."
"Wie?", vroeg de vrouw zonder om te kijken.
"Bedankt voor het vertellen van mijn naam."
Sevda keek verward van Sander naar de vrouw. "Je wist niet eens zijn naam?"
"Hij is een man en beschikbaar, het enige dat er voor mij toe deed."
Nieuwsgierig nam Sevda de vrouw op. "Waarvoor was dat het enige?"
Sander keek naar de deur. Nog twee meter voor haar. Vier stappen hoefde ze maar af te leggen en dan stond ze buiten deze deur. Hadden deze vrouwen dan geen oog voor zijn nervositeit? Spanning was ongezond voor het lichaam en hij was tot het uiterste gespannen.
"Ik wilde zekerheid hebben. Patricia zal niet met mij willen trouwen als ik ook op mannen val. Volgens haar ben je hetero of homo. Ze is op dit gebied zo kortzichtig", de vrouw keek Sevda glimlachend aan, "Hoe kijk jij er eigenlijk tegen aan?"
Sander luisterde met toenemende nieuwsgierigheid. Alle spanning was nu bij hem verdwenen. Hij merkte zelfs dat de buurvrouw dichter bij hem was komen staan. Het onderwerp had zijn buurvrouw zichtbaar in verlegenheid gebracht.
"Hetero", ze toonde haar hand waaraan een sierlijk bewerkte ring prijkte, "en monogaam", zei Sevda nadrukkelijk.
De vrouw haalde eenvoudig haar schouders op. "Tot ziens, Sander."
"Zie ik je nog een keer?"
Verbaasd keek Sevda hem aan, nadat hij deze vraag had gesteld.
"Ik betwijfel het."
Sander haalde zijn schouders op me hetzelfde spijtige gezicht dat Sevda hem eerder had zien trekken en hield op hoffelijke wijze één van de houten garagedeuren voor de vrouw open. "Ik blijf een heer."
Sevda zag dat hij hiervoor met een kus op de wang werd beloond en schudde nu in totale verbijstering het hoofd. Ze had een andere achtergrond dan veel Nederlanders en het verschil in cultuur was nog altijd iets waar ze erg aan moest wennen. "De volgende keer als je in nood verkeerd bel je maar iemand anders", fluisterde ze hem in het voorbij lopen toe.

[P_Westdijk]

17 september, vliegbasis Chernyakhovsk
Veel burgers hadden alleen oog voor de indrukwekkend uitziende gevechtsjagers en bommenwerpers van de luchtmacht en wie ermee vlogen, maar om deze toestellen in de lucht te krijgen waren veel meer mensen betrokken dan alleen de piloot in de cockpit.
Borya was in staat daar een heleboel over te vertellen, als er naar werd gevraagd. Het laatste gebeurde echter weinig. De lange man stemde de logistiek af op de militaire behoeften en dat was geen geringe taak om te vervullen. Toch zou hij nooit de schijnwerpers betreden. Hij behoorde veelal tot de anonieme mensen die op de achtergrond hun werk verrichte, terwijl vliegtuigen tijdens open dagen veelvuldig ten toon werden gesteld en op bewondering konden rekenen. Het had hem meer dan eens gefrustreerd. Voortdurend moest er strijd worden geleverd over bestellingen van onderdelen en voorraden. Hij wist dat je op het slagveld met soldaten en wapens tactische successen kon boeken, maar om een oorlog te winnen was een goed verlopende bevoorrading nodig.
De regering leek dit weleens uit het oog te verliezen als er nieuwe bezuinigingen werden doorgevoerd, maar wat Borya het meest speet was dat hij niet de gehele schuld daarvoor bij de politici kon leggen. Binnen de strijdkrachten heerste een wijd verbreidde corruptie en hij kon het eigenlijk niemand kwalijk nemen. Maandenlang wachten op uitbetaling van een schamel loon kon niet zonder gevolgen blijven. Ook hij had zich er noodgedwongen schuldig aan moeten maken om er voor te zorgen dat zijn vrouw en kinderen geen honger leden. Al had hij er vaak wel wakker van gelegen. Het werk dat hij deed boeide hem immers zo, dat hij zich ook in zijn vrije tijd ermee bezig hield. De majoor was vooral geïnteresseerd in de voortdurende ontwikkelingen op het gebied van militaire logistiek in het Westen. In de landen die hij hier toe rekende werden veel artikelen over dit onderwerp gepubliceerd, dan binnen de grenzen van de Russische Federatie het geval was. Het had er toe geleid dat hij zich zelf het Engels had aangeleerd. Misschien sprak hij soms de woorden volledig verkeerd uit, maar hij begreep in ieder geval de betekenis van wat er werd geschreven, zonder voortdurend te hoeven terugvallen op het woordenboek of een vertaalprogramma op de computer. Het was echter iets heel anders om de gemaakte vorderingen binnen de logistiek door te voeren op de vliegbasis. Het vereiste investeringen voor technische hulpmiddelen en geld was voortdurend schaars. Soms bleek echter de wil om zich zelf als organisatie te willen verbeteren nog minder aanwezig te zijn. Zelfs landgenoten uit zijn eigen vakgebied legden een duidelijke desinteresse aan de dag voor het werk dat zij verrichtte. Als hij probeerde zijn boodschap naar hen uit te dragen dan zag hij ze een paar keer instemmend knikken, maar daar bleef het in de meeste gevallen dan ook bij. Keer op keer stuitte Borya op deze obstakels en zelfs zijn vrouw wilde het niet meer horen als hij zich er na thuiskomst over beklaagde. Hij was gedwongen het te accepteren, maar bleef de stille hoop op verandering koesteren. Als dit werkelijk zou gebeuren, dan wilde Borya er klaar voor zijn en dat betekende voor hem veel lezen.

[P_Westdijk]

19 september, Berlijn, Bondsrepubliek Duitsland
De politieke ontwikkelingen dichter bij huis verlangde een andere reactie van de regering van de Duitse Bondsrepubliek dan voor de Kaukasus het geval was geweest. De vrouwelijke Bondskanselier Amalda Lekrem besefte dit terdege. Tot haar onaangename verrassing was de aandacht verlegd naar de Russische Federatieve Republiek Kaliningrad. Het rakelde indirect een episode op uit de geschiedenis van Duitsland, waar geen van haar kiezers erg trots op kon zijn. Er was lang en zorgvuldig aan de toespraak gewerkt, die ze ging houden, maar een telefoontje uit Parijs had voor enkele drastische wijzigingen gezorgd. Amalda had een telefonisch gesprek gevoerd met Albertin Voleunje, de Franse voorzitter van de Europese Unie. Wat er precies besproken was wisten slechts weinigen, maar het plaats gevonden onderhoud tussen de drieënvijftigjarige Fransman en de oudere bondskanselier was in ieder geval wel uitgelekt. Over de geheim gehouden inhoud ervan werd druk gespeculeerd in de media. Als de EU geloofwaardig wilde overkomen op de rest van de wereld dan was het van groot belang om de eendracht in de gelederen van de organisatie te behouden. Iedereen vroeg zich dan ook af of de Bondskanselier uit de pas dreigde te gaan lopen.
Amalda werd gedwongen een belangrijke afweging te moeten maken en ze haatte het om onder druk te worden gezet. De verdeeldheid onder haar adviseurs had haar aan het twijfelen gebracht over wat ze nu moest doen. Ze woog de belangen van het land tegen haar eigen gevoel af en besloot tenslotte dat het verschil van mening overkoombaar was, zoals van een politica verwacht kon worden. Het maakte de te houden toespraak echter een heel stuk saaier dan oorspronkelijk haar bedoeling was geweest. Glimlachend om haar zorgen te maskeren betrad ze het podium.
Amalda trakteerde de journalisten op een slaapverwekkend geworden toespraak, waarin ze zich niet bereid toont de zelfstandigheid van de Republiek Kaliningrad te erkennen. In plaats daarvan benadrukte ze nog eens, zoals in 1990 al eerder door een andere Bondskanselier was gedaan, dat de regering afstand deed van onder andere aanspraken op Oost-Pruisen. Haar toehoorders luisterden zwijgend. Deze voorspelbare reactie gold voor een ruime meerderheid van de bevolking. Al voorzag Amalda wel dat de extreem-rechtse partijen binnen de Bondsrepubliek Duitsland luid hun beklag op straat zouden gaan doen over het slappe optreden van de regering. Ze kon slechts hopen dat de politie er niet aan te pas moest komen om de orde op straat te herstellen. Als dat wel gebeurde zouden beelden van over de straten marcherende skinheads natuurlijk weer de hele wereld over gaan.
Hoe Amalda hier werkelijk over dacht had ze niet in haar aangepaste toespraak laten doorschemeren. Een aantal toehoorders vermoedde dat de politica het liefst zo weinig mogelijk woorden aan het onderwerp besteedde. Haar functie maakte het echter onmogelijk om er helemaal over te zwijgen.
Na de toespraak had Amalda zich teruggetrokken en de originele toespraak erbij gepakt. Er waren heel wat uren in gestoken, die grotendeels voor niets bleken te zijn geweest. Na er lange tijd naar te hebben gestaard stond ze op, om het persoonlijk door de papierversnipperaar te laten gaan. Het was normaal iets dat ze aan andere mensen over liet, maar voor deze enkele keer maakte de Bondskanselier er een uitzondering voor. Ze wilde er zelf getuige van zijn hoe de tot confetti gereduceerde toespraak in een bak met andere tot papiersnippers verwerkte documenten belandde. Mocht ze maar eens zeggen wat ze dacht.

[P_Westdijk]

Amsterdam, Nederland
Sander had de afstandbediening naast zich op de bank neer gelegd. Het politieke debat op de televisie was hem na het horen van een paar woorden al gaan vervelen. Hij was niet iemand die zich om politiek in het algemeen bekommerde en het buitenlandse beleid van het land waar hij in woonde interesseerde hem nog minder. Tevreden keek Sander naar een documentaire op het televisiekanaal National Geographic. Het bood hem meer vermaak dan het zien van de kleurloze politici om de tafel. Hij had voor zijn werk diverse van dergelijke programma's als cameraman bijgewoond. Het kwam voor zijn gevoel steeds op hetzelfde neer, ongeacht het onderwerp. Slechts weinigen van hen kwamen echt voor hun mening uit, omdat ze aan de tafel niet alleen zich zelf, maar ook de belangen van de partij behartigden. Iedereen louterde de mogelijkheden tot inspraak voor zowel burgers als de oppositie in het land en kraakte het gebrek aan democratie over de grens meedogenloos af. Natuurlijk waren er soms ook weleens mensen die durfden te zeggen waar het op stond, maar dat waren in de meeste gevallen mensen die de politiek al jaren geleden hadden verlaten of met hun carrière op een dood spoor zaten. Hun inbreng op het politieke toneel was hoe dan ook te gering om werkelijk veranderingen in gang te zetten. De enkele keer dat Sander hier werkelijk zijn gedachten eens over had laten gaan was hij tot de conclusie gekomen dat hij iets anders verstond onder democratie, dan de mensen die het zo vaak bejubelden. Als cameraman maakte hij dezelfde mensen ook mee als er geen camera op hen was gericht. Het maakte wel degelijk een verschil uit. Het was alsof ze een spel speelden om de werkelijkheid te camoufleren. Het was voor hem nog een reden om de plaatselijke en landelijke politiek te negeren. Hij hield niet van dergelijke spelletjes.
"Moet je dat toch eens zien." Er was niemand bij hem in de woonkamer, maar het zien van de wrakstukken had hem deze woorden ontlokt. De documentaire ging over het onderzoek naar de redenen voor een plaatsgevonden vliegtuigongeluk, waarbij alle inzittenden om het leven waren gekomen. Hij vroeg zich vaak af hoe het voor de betrokken cameramensen moest zijn om een dergelijk gruwelijk tafereel te filmen. Wat helaas voor de kijkers niet kon worden weergegeven waren de geuren, die de cameramensen gedwongen inademden. Sander beschikte over enig voorstellingsvermogen, maar hij besefte dat de werkelijkheid nog weleens veel onsmakelijker kon zijn om in te moeten werken. Op geen enkele wijze kon het worden vergeleken met zijn werk in de televisiestudio. Het kon op een bepaalde manier zelfs eentonig worden genoemd, maar daar had hij geen enkele moeite mee. Voor het werk moest hij misschien wel elke keer dezelfde handelingen verrichten, maar toch altijd weer anders. Hij zou zich zelf nooit omschrijven als een uitbundige persoonlijkheid. Voor hem hoefde er geen plaats vrij te worden gemaakt om in de schijnwerpers te staan. Dat liet hij met voorkeur over aan andere mensen. Hij wilde gewoon zijn taken in de studio verrichten en als het werk klaar was in alle rust zijn eigen leven leiden. Het zou bepaald geen interessante televisie worden als zijn leven op camera werd vastgelegd en hij nam er zwijgend genoegen mee.

[-Maaike-]

Oeps! Ik liep iets meer achter dan ik dacht. Sorry! Ik ben nu in elk geval weer bij Grappig genoeg herken ik alle stukjes met Sander en die van Nadenka maar, al die andere stukjes zijn een beetje vaag op m'n netvlies achtergebleven. Zijn dat stukken die je helemaal opnieuw geschreven hebt?

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat Ga zo door!

[P_Westdijk]

Ik worstel nog altijd met het beter leesbaar maken van de 'lessen geschiedenis'. Het is droge stof en daarom zal je het vermoedelijk vergeten zijn. Al zijn er wel een paar van bijgekomen, maar hetzelfde geld voor stukjes waarin Sander voorkomt.

Oeps! Ik liep iets meer achter dan ik dacht. Sorry!

Je loopt al snel iets achter, maar in dit tempo ben ik rond april wel klaar met inzenden van het concept en dan kan ik met herschrijven beginnen. Bedankt weer voor je reactie.

========================================================================================

20 september, regeringsgebouw, Kaliningrad
De presentator keek met gemaakte somberheid in de lens van de camera. Het nieuws werd rechtstreeks uitgezonden en was in vele duizenden woonkamers te zien op de televisie. Ook de president wenste tijdens het werk op de hoogte te blijven van wat de media bezig hield. Shurik hoefde slechts naar het gezicht van de man te kijken om te weten dat er nog meer slecht nieuws zijn kant op kwam.
"Een aantal ministers van de overgangsregering zijn vandaag opgestapt na het eigenhandig genomen besluit van de president om de Euro in te voeren als lokaal betaalmiddel naast onze Nationale munteenheid de Roebel. Het is al de tweede dubieuze beslissing van onze regeringsleider, nadat hij enkele dagen geleden heeft verklaard de sterkte van de Russische strijdkrachten, die hier alleen zijn gestationeerd om onze veiligheid te waarborgen, te willen verminderen en..."
Een druk op de knop van de afstandbediening onderbrak de presentator voor deze zijn verhaal of zelfs de zin af kon maken, maar de man achter het houten bureau had er geen behoefte aan om nog langer naar het journaal te luisteren.
Het was geen verrassing voor Shurik dat de media in zijn eigen land het op hem had voorzien. De invloed van de Russische Federatie was nog altijd sterk aanwezig in de Republiek Kaliningrad. Het had in belangrijke mate bijgedragen aan de grootschalige viering van de volledige autonomie, waarover met niets dan lof was gesproken. Daarna was de toon veranderd. Hij was het begonnen te merken toen bekend raakte dat hij eigenhandig toenadering zocht tot het Westen. Vanaf dat moment leek Moskou alle moeite te willen nemen om hem en diegenen die Shurik daarbij steunden dwars te zitten. Zelfs de Europese Unie leek zich aan de zijde van de Russen te scharen en beklaagde zich over de afwezigheid van een monetaire overeenkomst. Dachten de leden van de Raad van de Europese Unie nu werkelijk dat hij er serieus over nadacht en over de middelen beschikte om een eigen variant van de Euromunt te laten slaan? Het was een vraag die hij niet hardop durfde te stellen, bang voor het antwoord dat hij zou kunnen krijgen. Waarom deze mensen zich druk maakten om de Republiek Kaliningrad, maar Montenegro en Kosovo ongemoeid lieten was een veel betere vraag. Deze landen maakten geen deel uit van de EU, noch hadden ze een overeenkomst gesloten om officieel deel van de Eurozone uit te mogen maken. Shurik liet een hand over zijn gezicht glijden, alsof hij daarmee alle vermoeidheid kon uitwissen.
Als een schaakspeler dacht de man van achter zijn bureau na over zijn volgende stappen in de politieke arena. Niemand leek geïnteresseerd in wat de Kaliningraders er nu eigenlijk zelf allemaal van vonden. Een volksreferendum zou hier uitkomst kunnen brengen, maar te veel factoren maakten manipulatie van de uitslag mogelijk. Het was de enige reden waarom Shurik voor deze democratische aanpak terug deinsde. Hij moest in zijn eigen herinneringen gaan graven, om te weten hoe hij vroeger over de toekomst had gedacht. Voor de tijd dat hij een politieke carrière nastreefde. Gedurende de beklimming van deze carrièreladder had Shurik veel van zijn idealen overboord gezet, omdat deze ballast bleken te zijn. Hij had zelfs geleerd het spel op een vuile manier te spelen en daarbij de nodige slachtoffers gemaakt. Elk van hen was daarbij lichamelijk ongedeerd gebleven, maar de vernedering die het zwart maken te weeg had gebracht zou hen geestelijk nog lang bijblijven. Het was iets waar Shurik zich al lang niet meer om bekommerde. Als de kans zich voort deed om voorgoed van de Russen af te komen, dan zou hij deze niet aan zich voorbij laten gaan. Hoe vuil hij zijn handen daar ook voor zou moeten gaan maken.

[P_Westdijk]

B-806 Dmitrov, Kilo-klasse, dieselelektrische onderzeeër
Aan de oppervlakte varend, deed de zevenbladige schroef het zeewater achter de tweeënzeventig meter lange onderzeeër kolken. De druppelvormige romp leverde onder water betere prestaties, maar daar wenste de commandant op het moment geen gebruik van te maken. Zelfs als het betekende dat het de snelheid tot slechts tien knopen reduceerde, terwijl het onder de golven van de Oostzee in staat was een tempo van zeventien knopen te bereiken. De kapitein had de normale patrouilleduur van vijfenveertig dagen vanwege technische problemen met de batterijen en generators onderbroken om naar de marinebasis, bij de gelijknamige stad Baltyisk, te varen. De 123e onderzeeboot brigade was in de omgeving van Sint-Petersburg gestationeerd, maar Vitaly had er van afgezien om daar naar terug te keren. Voortdurend bezorgde het spookbeeld van de ondergang van de Koersk hem hoofdpijn, waar geen enkele aspirine hem vanaf leek te kunnen helpen. Deze nucleair aangedreven onderzeeër ging met de gehele bemanning verloren in de Barentszzee, maar hen kon hetzelfde overkomen in de Oostzee. De kapitein was zich bewust van de spanning bij de wacht lopende bemanningsleden op de overvolle brug. Het was er veel drukker dan normaal, maar tegelijk ook stiller. Er werd geen onnodig woord meer gezegd. Ook hij was niet in staat te genieten van de koud aanvoelende wind of de in het roerige water duikende meeuwen. Vitaly likte regelmatig het zout van het hoog opspattende zeewater van zijn lippen.
De B-806 Dmitrov maakte al sinds 1986 deel uit van de Oostzeevloot. Het was een verbeterde versie, van het oorspronkelijke ontwerp, aangeduid als project 877EKM en gebouwd op een scheepswerf in Sint-Peterburg. Het had een goede staat van dienst, maar het was haar leeftijd waar kapitein Tchikin en de overige éénenvijftig bemanningsleden zich zorgen om waren gaan maken. Het was hen bekend dat nog later in dienst van de Russische marine gekomen dieselelektrische onderzeeërs waren opgelegd, in afwachting van modernisatie of om deel uit te gaan maken van de inactieve reserve. Het laatste betekende in veel gevallen slechts uitstel van buiten dienst stelling, ontmanteling en tenslotte het van elk eer ontdane verkoop als schroot.
Het zou de kapitein spijten als hij het laatste zou meemaken, maar hij was ook een realist. De afgelopen jaren had Vitaly er meerdere malen over nagedacht om ontslag te nemen. Alleen was hij bang voor het ontbreken van de ervaren saamhorigheid aan boord, als hij een civiele baan nam die beter betaalde. Hij was een marineofficier en wilde dat ook graag blijven tot aan zijn pensioen, maar de kapitein betwijfelde of dit ook zou gaan lukken.
In de verte werd de kust als een vage lijn zichtbaar. Er werd weer gelachen op de brug en verscheidene bemanningsleden klopten elkaar op de schouders. Ze waren allen blij met wat ze zagen.
De aan boord geïnstalleerde MRK-50 radar detecteerde verscheidene schepen, waarvan er één op een rechte koers onderweg was naar hen. Het was de hulp waar de kapitein voor de zekerheid om had verzocht. Al weigerde hij beleeft van de sleepboot gebruik te maken. Na een korte uitwisseling van vriendelijke groeten nam het vaartuig positie in achter de onderzeeër. De B-806 bereikte op eigen kracht de Straat van Baltiysk. Deze zeestraat verbond de Oostzee met het Kaliningradskij Zaliv. De marinebasis was hier vandaan gezien niet ver meer. De tweeënvijftig bemanningsleden van de onderzeeër waren nog nooit zo blij geweest om het terug te zien.

[P_Westdijk]

2. De Russische Federatie is aan zet

21 september, vliegbasis Chernyakhovsk
De militaire basis was vier kilometer ten zuidwesten van de gelijknamige stad Chernyakhovsk gelegen. De stad en het door de marineluchtvaartdienst gebruikte vliegveld waren als eerbetoon genoemd naar de jongste generaal die de Grote Vaderlandse Oorlog had voortgebracht: Ivan Danilovich Chernyakhovsky. Op een betreurwaardige leeftijd van negenendertig jaar was de jonge commandant in het laatste oorlogsjaar gesneuveld , terwijl hij de voorbereidingen voor een nieuw offensief gericht tegen Königsberg inspecteerde. De stad viel vijftig dagen later, op 9 april 1945, uiteindelijk in Russische handen.
Het 4e Garde jachtbommenwerper luchtregiment had nieuwe orders gekregen. Alles wat kon vliegen moest gereed worden gemaakt voor vertrek naar een veiligere locatie. De toegenomen activiteiten op de basis kon onmogelijk volkomen aan de plaatselijke bevolking zijn ontgaan. Alle verlof voor het militaire personeel was met onmiddellijke ingang ingetrokken. De militaire politie zocht de kroegen en eetgelegenheden in de stad af naar militairen die deze orders niet hadden ontvangen of zo stom waren geweest om deze te negeren. Op het vliegveld werkte het grondpersoneel letterlijk tot het er van vermoeidheid bij neer viel om de Su-24M grondaanvalsvliegtuigen en de ervan afgeleidde Su-24MR verkenningsvarianten deze reis te kunnen laten maken. De gevechtsvliegtuigen werden van afwerpbare brandstoftanks voorzien en dat deed velen zich afvragen of de veilig geachte plek zich buiten de grenzen van de 15.100 km² grootte Republiek Kaliningrad bevond.
Vermoeid, maar voldaan over wat ze tot zover hadden bereikt keek het grondpersoneel naar de eerste opstijgende gevechtsvliegtuigen. Het ging met het nodige gebulder van de straalmotoren gepaard. Veel tijd om ervan te genieten was hen echter niet gegund. Gespannen officieren verschenen ter plaatse en herinnerde iedereen aan de bevelen, die de eenheid had ontvangen. Ze toonden geen enkele mededogen. Er waren immers nog meer vliegtuigen waar dringend werk aan moest worden verricht. Op fluistertoon mokkend sleepten de technici zich naar de hangars.
Van de vertrokken marinevliegers wist iedereen op het vliegveld dat de bestemming zich daadwerkelijk over de grens bevond. Plotseling was de radio aan populariteit aan het winnen en niet vanwege de muziek, die uit de boxen in de hangars klonk. De militairen snakten naar informatie. Tussen de nieuwsberichten door bleef de stroom aan geruchten groeien. Geen enkele officier kwam met een verklaring voor de bevelen om de toenemende onrust de kop in te drukken. Al probeerde een aantal van hen wel de schijn op te houden dat ze meer wisten dan de rest.
Het harde werk loonde, maar vreemd genoeg werd niet van iedereen op de basis hetzelfde verlangt. De officieren ontzagen de autochtone Russen met hun tirades of scheepten hen af met onbelangrijke klussen. Het bleef niet lang onopgemerkt en spoedig begonnen ook uit Rusland afkomstige Russen met lagere rangen hen te mijden, alsof ze bang waren om te worden besmet met een ernstige ziekte. Het leek helemaal niets uit te maken dat ze allen over een Russisch paspoort beschikten. De Kaliningraders kregen het benauwende gevoel dat ze voortdurend in de gaten werden gehouden en hun woede en onbegrip daarover konden ze alleen bij elkaar kwijt. Ze voelden zich immers niet serieus genomen door de officieren, die op dit ogenblik andere prioriteiten hadden of althans zich daar achter probeerden te verschuilen. Mopperend vervulden de Kaliningraders hun werkzaamheden, maar zwegen plotsklaps als ze dachten dat een Rus hen kon horen klagen.

[P_Westdijk]

689e luchtregiment jagers
Het luchtregiment onderscheidde zich op geen enkele manier van andere met jachtvliegtuigen uitgeruste eenheden binnen de Russische marineluchtvaartdienst. Het vormde een homogene strijdmacht, die geheel uit vliegtuigen van hetzelfde type bestond. Al was in de loop der tijd het oorspronkelijke aantal squadrons wel terug gebracht van vier naar drie en telde elk van hen nog maar twaalf vliegtuigen, in plaats van de gebruikelijke vijftien. Waarvan er natuurlijk ook altijd weer een paar vliegtuigen in onderhoud waren. Nog altijd waren er meer piloten dan Sukhoi Su-27SM gevechtsvliegtuigen binnen het luchtregiment aanwezig.
Voor het eerst sinds vele jaren werd alles genegeerd waarop binnen het luchtregiment op bezuinigd kon worden. Het belangrijkste daarvan, vanuit het oogpunt van de vliegers, was het voor geschreven aantal vlieguren dat ze jaarlijks mochten maken. Vanwege bezuinigingen waren deze terug gebracht tot vijfentwintig uur in de cockpit en dit werd voldoende geacht om de geoefendheid van elke piloot op peil te houden. Het vormde een scherp contrast met de luchtmachten van de NAVO-lidstaten, waar een gevechtspiloot minimaal honderdtachtig vlieguren in dezelfde periode moest maken. De rest van de tijd moest opgevuld worden met het vergaren van theoretische kennis en een verblijf in de oude simulator, maar deze laatste had al maanden geleden opgehouden te functioneren, werkte daarvoor slechts sporadisch en bleek bovendien weinig overeenkomsten te vertonen met de cockpit van een Su-27SM. Sommige van de jeugdige vliegers hadden al hun voorkeur uitgesproken voor het spelen van computerspelletjes. De nieuwe bevelen werden door de jachtpiloten met gemengde gevoelens verwelkomd. Ze hadden er allemaal naar verlangd om dagelijks weer de lucht in te mogen, maar de reden was een dreigende crisis en dat hield ook gevaar in.
De Russische luchtmacht had na het uitbreken van conflicten met Tsjetsjenië en Georgië weinig moeite gehad met het behalen van luchtoverwicht, ondanks de onervarenheid van de vliegers. Er hadden daarbij geen luchtgevechten plaats gevonden, maar het gaf de marinevliegers in ieder geval wel wat vertrouwen. Wat misschien wel minder zou zijn geweest als de piloten hadden geweten dat het luchtoverwicht boven Georgië niet had kunnen voorkomen dat de vijandelijke luchtmacht tot de laatste dag van de oorlog luchtaanvallen kon blijven uitvoeren, ondanks de totale afwezigheid van escorterende jagers. Hier was weinig ruchtbaarheid aan gegeven door de Russische media.
Door de grondgebonden luchtverdediging van zowel de vijand als eigen troepen had de luchtmacht verscheidene toestellen verloren. Een meerderheid van de geleden verliezen, die vaak als ongelukken waren afgedaan, was echter veroorzaakt door een gebrek aan training en onderhoud. Het was iets waar dezelfde marinevliegers niet aan wilden denken. Het voelde beter om deze gedachten te verdringen. De jachtpiloten schoven het lacherig af op de organisatorische gebreken van de luchtmacht. Daar maakten zij tenslotte geen deel vanuit. Ze hadden bovendien hele belangrijke taken te vervullen. De oorlogsschepen van de Oostzeevloot hadden ondanks alle defensieve wapensystemen aan boord toch bescherming vanuit de lucht nodig om tijdens een oorlogssituatie succesvol te kunnen opereren. Het 689e luchtregiment moest ook in de Republiek kaliningrad aanwezige bases behoeden voor een luchtaanval. Deze aanvallen konden vanuit alle richtingen komen en dat bemoeilijkte de taak van de piloten ernstig. Bovendien werden ze omringd door leden van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, die de Russen vijandig waren gezind. Vechten tegen deze gecombineerde luchtmachten beloofde regelrechte zelfmoord te worden. Niemand bij zinnen verwachtte dat het luchtregiment lang stand zou houden, maar allen hoopten dat de piloten lang genoeg tijd kunnen winnen om vanuit Rusland versterkingen te sturen. Voor de Russische militairen in de regio bestond de enige bedreiging uit de NAVO. Niemand anders haalde het in hun hoofd om het tegen hen op te willen nemen. Het was ook gebleken tijdens de oorlog met Georgië. Oorlogsschepen van de NAVO waren de Zwarte Zee op gestoomd onder het mom van het verschaffen van humanitaire hulp, om vervolgens na het beëindigen van de oorlog niet meer te willen vertrekken.

[P_Westdijk]

5N64S radarinstallatie
De surveillance en detectie radar had van de NAVO de aanduiding Big Bird gekregen. Het was een naam waar de gebruikers wel enige herkenning in konden vinden. Er leek maar weinig aan de radaroperateurs te ontgaan. Naast vliegtuigen en ballistische raketten was de radar ook in staat om zwermen vogels waar te nemen. De 5N64S radar op de bijna vijfendertig meter hoge Wach-Berge was een mobiele installatie, maar bevond zich daar al zolang als de radaroperateurs zich het konden herinneren. Ze hadden ook niet het gevoel dat hier snel verandering in ging komen. Ook al was de paraatheid verhoogd en herinnerde de commandant hen hier tot vervelens aan toe. De huidige locatie stelde de Russen in staat om optimaal gebruik te kunnen maken van de apparatuur.
De draaiende radar had twaalf seconden nodig om een volledige rotatie te maken en detecteerde gedurende deze tijd elk vliegtuig boven de Republiek Kaliningrad, maar de radarstralen bestreken ook een groot gedeelte van het luchtruim van de buurlanden. De 5N64N kon tot een maximum van tweehonderd vliegtuigen detecteren. Het stelde de radaroperateurs in staat om de dicht langs de ruim vijfhonderd kilometer lange grens met Polen en Litouwen patrouillerende Su-27SM gevechtsvliegtuigen te onderscheiden van andere vliegtuigen. De transponders van de Russische toestellen reageerden op de uitgezonden, gecodeerde radarpulsen door het signaal te controleren en na herkenning informatie prijs te geven over de nationaliteit van het vliegtuig en het type.
Gevechtsvliegtuigen van de NAVO gaven geen enkele informatie prijs en werden als een ongeïdentificeerde radarecho op de monitoren afgebeeld. In oorlogstijd moesten deze als vijandelijk worden beschouwd. In dit geval zou het personeel de radar tijdelijk vast zetten om langdurig een sector met radarstralen af te tasten voor het vergaren van gedetailleerde inlichtingen over het betreffende vliegtuig of een meervoud hiervan. Deze informatie hadden andere eenheden nodig om de betreffende vliegtuigen neer te kunnen neerhalen. Voorlopig hadden de radaroperateurs geen enkele reden om zover te gaan. Al lieten de Amerikanen regelmatig merken ook in de regio aanwezig te zijn, al was de sterkte van het 493e expeditionaire squadron niet bepaald indrukwekkend te noemen. De eenheid was uitgerust met slechts vier F-15C gevechtsvliegtuigen en deze waren zelden allemaal tegelijk in de lucht. Bovendien bewaarden de Amerikaanse vliegers een veilige afstand tot de grens.
Het 493e squadron zou tot 2 januari volgend jaar in de Baltische landen gestationeerd blijven. Daarna nam een andere lidstaat van de NAVO de beveiliging van het luchtruim van Litouwen, Estland en Letland tijdens de daarop volgende drie maanden op zich. Zoals de Luftwaffe voor de komst van de Amerikanen had gedaan met een viertal McDonnel Douglas F-4 onderscheppingsjagers. Het was de Russische radaroperateurs allemaal bekend, omdat deze informatie voor iedereen vrij toegankelijk was op het internet. Zij zouden zich pas bezorgd tonen als er versterkingen voor de Amerikanen arriveerden of het aantal ongeïdentificeerde vliegtuigen boven Litouwen en Polen zonder enige vooraf gegane aankondiging van de NAVO drastisch toenam. Tot zover was steeds tijdig bekend gemaakt wanneer een militaire oefening van start ging. Het gebeurde uit voorzorg om incidenten te vermijden die tot veel iets ergers konden gaan leiden als de situatie door een deelnemende partij verkeerd werd ingeschat.

[P_Westdijk]

Oostzeevloot
De Russische marine verkeerde in een vervallen staat. Voor het uit elkaar vallen van de Sovjet-Unie was het nog een imposante strijdmacht geweest. Kapitein Vladimir Trepichnikov beschouwde het als een treurig hoofdstuk uit een roemrijke geschiedenis. De marineofficier maakte helaas deel uit van deze geschiedenis, zoals hij ook deel probeerde uit te maken van de toekomst. De oorlogsschepen vervulden ook in het heden een belangrijke vol voor de supermacht, die het op ver weg gelegen plaatsen vertegenwoordigde. Al jarenlang was de admiraliteit gedwongen om het onderhoud aan de schepen en trainingen van de bemanningen tot een minimum terug te brengen. Alles draaide om geld besparen. Een feit dat vele marineofficieren betreurden. Veel schepen waren ook uit de vaart genomen en lagen letterlijk weg te roesten, met schadelijke gevolgen voor het milieu. Ook het moreel van het marinepersoneel had er onder te lijden. Al bleek dit voor bezorgde officieren lastig te zijn om duidelijk te maken aan hun superieuren. De Russische marine was gereduceerd tot nog maar een schim van vroeger. Het was noodzakelijk geworden om schepen en wapens te verkopen aan iedereen die ze wilde hebben en over geld beschikte om de eigen rekeningen te kunnen betalen.
Alleen deze beslissingen leken het mogelijk te hebben gemaakt dat de Oostzeevloot nog uit ongeveer vijfenzeventig vaartuigen van verschillende klassen bestond. Deze waren verspreid over de bases Baltyisk, waar de hoofdmacht van de vloot was gestationeerd, en Kronstadt. Deze laatste vervulde een minder belangrijke rol voor de Oostzeevloot, omdat het honderdveertig tot honderdzestig dagen van het jaar veel last van het ijs ondervond. Het had dan ook niet de voorkeur van de officieren van de 12e divisie oppervlakteschepen, maar het in Kaliningrad gehuisveste hoofdkwartier was in rep en roer. Orders en tegenorders van de admiraliteit volgden elkaar in een hoog tempo op en gehoorzaam volgden de officieren deze allen dan ook op. Hoe tegenstrijdig of stompzinnig deze soms voor hun gevoel ook waren.
Bezorgd over deze gang van zaken keek kapitein Trepichnikov vanaf de brug van de destroyer Bespokyoni naar het zuiden, in de richting van het hen vijandig gezinde Polen. Het buurland was in 1999 deel uit gaan maken van de NAVO. De passerende destroyer Nastoychivy ontnam hem tijdelijk het zicht op Polen. Het vlaggenschip was onderweg naar de Oostzee met een escorte van het fregat Pylkiy en het korvet Steregushchiy. Verscheidene korvetten van de 64e brigade lagen reeds op hen te wachten. Iedereen had haast gekregen. Een hijgende officier die hij nooit eerder had gezien meldde zich stram in de houding op de brug. Hij bleek afkomstig te zijn van de Nastoychivy. Het schip was zonder hem vertrokken en hij bleek niet de enige achterblijver te zijn. Vladimir besloot geen tijd meer te verspillen met het wachten op de rest van de bemanning. De Bespokyoni verkeerde in groot gevaar, zolang ze hier verbleven. Op zee was er tenminste ruimte om te manoeuvreren.
"Roep iedereen aan boord die je op de kade ziet lopen. We vertrekken over een halfuur en geen minuut later." De kapitein zag de officier, na een snelle blik op zijn horloge te hebben geworpen, weg rennen en concentreerde zich op zijn werk. Hij had veel te doen en misschien heel weinig tijd.
Op de kade konden te laat gearriveerde bemanningsleden slechts in verbijstering kijken naar de plaats waar de destroyer tot voor zeer kort had gelegen. Een aantal onder invloed van alcohol verkerende matrozen bleek daarbij op slag nuchter te zijn geworden. Wanhopig zochten ze naar een manier om toch aan boord te proberen komen. Sommigen van hen probeerden een lift te regelen, want nog altijd voeren er schepen naar zee en dan waren er de over hen heen vliegende helikopters nog. Een geïmproviseerde luchtbrug begon zich te ontwikkelen, want tijdens de aan paniek grenzende gejakker bleek er door de admiraliteit beslissingen te zijn genomen die eenmaal op zee tot problemen begonnen te leiden.

[-Maaike-]

Fijne cliffhanger aan het einde ^_^ Goed zo! Ik heb het weer met plezier gelezen! Verder heb ik niet zo heel veel op te merken, las goed weg.

Al weigerde hij beleeft van de sleepboot gebruik te maken.

Beleefd is hier met een D, als ik het goed heb. Want als je het met een T schrijft, is het afkomstig van "iets mee maken" ofwel "beleven" in de tegenwoordige vorm. Met een D is dat iemand zich netjes gedraagt (vrijdag 2 mei)

Ga zo door

[P_Westdijk]

En ik ga door. Bedankt voor het achterlaten van een reactie.

========================================================================================
Amsterdam, Nederland
Een nauwelijks onderdrukte zucht ontsnapte uit de mond van Sander, na het openen van de als voordeur functionerende garagedeur. Hij had al meteen spijt gekregen van het moment dat hij besloten had om gedienstig de deur open te maken nadat er werd aan gebeld. Het geld in de collectebus rinkelde zodra deze enthousiast werd opgeheven. Alsof hij ooit het fel gekleurde ding over het hoofd zou kunnen zien. Het was ditmaal geen glimlachende man of een kind dat door een volwassene naar voren werd geschoven, maar een vrouw. De gemaakte glimlach was in ieder geval hetzelfde. Het goede doel waarvoor ze geld ophaalde drong nauwelijks tot hem door. Sander beantwoordde haar glimlach, met een iets minder brede versie ervan. "Ik geef niet aan de deur. Tot ziens."
Kort en duidelijk. Hij had het al zovele malen verteld. De glimlach op het gezicht van de vrouw verdween spoorloos, alsof het haar nog nooit eerder was overkomen wat hier gebeurde. Er voltrok voor de grijsgroene ogen van de man een verbazingwekkende verandering. De korte, gezette vrouw in een jas die haar verscheidene maten te groot leek stond nog steeds op dezelfde plaats, maar haar hele houding was veranderd.
"We leven in een vrij land, maar het ontslaat ons niet van verplichtingen om te zorgen..."
Verwonderd keek Sander haar aan. Hij zou geamuseerd zijn geweest als het eten op de tafel niet stond koud te worden. Even vroeg hij zich af hoeveel de vrouw zelf eigenlijk per jaar aan goede doelen gaf, maar tot zijn verbijstering vertelde ze het zonder dat hij er hardop om had moeten vragen. Sander zag haar voldaan knikken. Trots op zichzelf en waarschijnlijk maakte ze daar dagelijks de hele wereld deelgenoot van. Het was juist dit gedrag dat hem altijd deed weigeren geld in een collectebus te stoppen. Het gevoel onder een microscoop te liggen als hij zijn portefeuille te voorschijn haalde. Nog erger was het als er een bekende aan de voordeur stond. Al lang geleden had Sander op dit gebied een beslissing genomen, nog voor hij op zichzelf ging wonen en sindsdien er zich altijd aan weten te houden. De reacties van de mensen waren verschillend als ze deze acht woorden hoorden. Hij gaf er geen verklaring voor, omdat hij eenvoudig vond deze mensen niets schuldig te zijn.
"Wacht even."
Woedend op zichzelf voor wat hij ging doen, maar deze vrouw was erin geslaagd het duistere deel van zijn persoonlijkheid in hem te doen ontwaken. Hij liep na haastig wat zoekwerk voor de tweede maal naar de voordeur waar de vrouw stond te wachten. Hij zag dat de glimlach op haar gezicht weer was terug gekeerd. Het was een vreemd gezicht alsof hij haar nooit meer met een glimlach kon vereenzelvigen. Ze hief de collectebus op. Overtuigd dat ze had gezegevierd. Sander had een papier bij zich en het was geen briefgeld. Hij had er nog nooit eerder de behoefte aan gehad om te laten zien of hij iets aan een goed doel gaf, hoe hoog het bedrag was en wat voor redenen hij daarvoor had. Hij had het altijd als iets heel persoonlijks beschouwd. Hij toonde haar het bankafschrift en tikte venijnig op een bedrag dat ruimschoots het dubbele bedroeg van wat zij jaarlijks over had voor goede doelen. Als je tenminste geloofde wat ze had gezegd. Waar hij het aan geschonken had stond er naast afgedrukt. De reden waarom hij het aan deze organisatie had geschonken hield hij nog steeds voor zich. Elk jaar koos hij een ander doel.
"En nu op gedonderd." Hij had het veel luider gezegd dan de bedoeling was geweest.
De zojuist thuis gekomen buurvrouw keek geshockeerd in hun richting. "Kom maar, hoor", zei Sevda vriendelijk, 'hier woont tenminste iemand die wel wat voor andere mensen over heeft."
Sander keek de gezette vrouw nog een seconde recht in de ogen voor ze haar blik neersloeg en hij met verachting de houten deur dicht duwde. Ze zou er met geen woord over reppen, besefte hij. Haar indrukwekkende woordenschat niet aanwenden om het beeld dat nu bij de Turkse buren moest zijn ontstaan weg te nemen. Vol walging keerde hij naar de etenstafel terug. Het werd tijd voor een bordje onder de deurbel met een collectebus erop afgebeeld en de tekst wist hij ook al: aan deze deur geen gezeur. Wat de wereld daar ook van mocht denken.

[P_Westdijk]

Doema
Het comité internationale en interregionale betrekkingen had voor het lokale parlement een belangrijke rol gespeeld bij het in contact komen met diverse landen en deze contacten ook te onderhouden. Het verraste niemand dat het werd omgevormd door de overgangsregering tot het ministerie van buitenlandse zaken. Zo waren er nog zeven andere comités. Voor de betrokken mensen veranderde weinig meer misschien dan de naam van hun functie.
Wat minder voor de hand lag was de aanwezigheid van Michail Tsjesalin, Ljoedmila Zelinskaja en Konstantin Dorosjok in een vergaderzaal van het regeringsgebouw. Deze mensen waren de initiatiefnemers van het toenemende burgerverzet. De bevolking had te lijden onder de veelal praktische problemen waarmee ze werden geconfronteerd en zij hadden zich geroepen gevoeld om er iets tegen te ondernemen. Het drietal wilde niet op dezelfde voet verder gaan, zoals de overgangsregering wel van plan leek te zijn. Onzeker over wat hen te wachten stond praatte ze fluisterend met elkaar. De deur ging open en verwonderd keken de Kaliningraders naar de binnen gestapte man. Ze zagen hem iets aan het fototoestel in zijn handen bijstellen. Achter hem verscheen een andere man, die hen wel bekend voor kwam. Automatisch kwamen Michail, Ljoedmila en Konstantin overeind om de uitgestoken hand van de president te schudden. Ze hadden gehoopt dat iemand bereid was om naar hen te luisteren, maar in plaats daarvan kregen ze meer dan ze op hadden gerekend. De fotograaf was slechts aanwezig om dit moment vast te leggen en vertrok meteen daarna weer.
Shurik had het druk en besloot dan ook om meteen ter zake te komen, nadat hij had plaats genomen. "Willen jullie blijven protesteren of gaan jullie helpen bij het zoeken naar structurele oplossingen voor onze problemen? Ik wil geen werkgroep vormen, maar ieder van jullie hier aan tafel een positie in mijn regering aanbieden."
Het was een opmerkelijk aanbod, dat de president hen persoonlijk deed. Verrast keken ze elkaar aan.
Shurik legde zijn handen op de leuning van de stoel. "Hebben jullie tijd nodig om te overleggen?", vroeg hij vriendelijk en toonde bereid te zijn daarvoor de zaal te verlaten.
"Nee, meneer de president", antwoordde Ljoedmila", dat is onnodig. We doen het."
Hier zichtbaar minder zeker van knikten de mannen instemmend. Nog steeds overrompeld door het feit dat de president het niet aan een lager geplaatste regeringsfunctionaris had overgelaten om deze boodschap over te brengen, maar zelf daarvoor was gekomen.
Het benadrukte voor Ljoedmila hoeveel waarde hij aan hun inbreng hechte. Het had haar helemaal enthousiast gemaakt. Binnenkort had ze een positie waarin ze daadwerkelijk veranderingen zou kunnen doorvoeren en wel van binnenuit.
"Ministers heb ik echter al genoeg."
Het was een grapje waar het drietal wel om kon lachen. Ze zagen de president overeind komen en volgden zijn voorbeeld.
"Ik zorg dat er morgen contact met jullie word opgenomen."
Een laatste uitwisseling van groeten en de vergaderzaal behoorde weer geheel de actievoerders toe. Opgewonden begonnen ze met elkaar toekomstige plannen uit te wisselen. Al snel ontstond er aan de tafel discussie over de prioriteit er aan welk plan moest worden gegeven.
"Dit belooft minder gemakkelijk te worden dan ik dacht", mompelde Ljoedmila.
Konstantin keek in de richting van de deur, waardoor hij Shurik de zaal had zien verlaten. "Welkom in zijn wereld", zei de man slechts.
Voor het eerst begon bij het drietal het besef te dagen dat het wel eens moeilijker zou worden dan ze enkele minuten geleden nog gedacht hadden.
"We gaan ons best doen", zei Michail. Het klonk bijna als een belofte. Het kon natuurlijk ook op instemming rekenen van de beide anderen.

[P_Westdijk]

regeringsgebouw
De gewelddadige ontgroeningen binnen de strijdkrachten, het lage salaris en mogelijke uitzendingen naar gevaarlijke gebieden als de Kaukasus hadden onder de bevolking voor weinig populariteit voor de strijdkrachten gezorgd. De aanwezige militairen zorgden ook voor overlast, maar het werd gelaten geaccepteerd. Veel mensen waren verstandig genoeg om er vanwege eigenbelang over te zwijgen. Het voormalige oblast was immers gestructureerd om te voldoen aan de behoeften van de strijdkrachten en veel Kaliningraders waren voor hun broodwinning van de militairen afhankelijk. Een situatie waar de afgelopen jaren maar weinig verandering in was gekomen.
De aanwezigheid van zoveel soldaten in het kleine land kwam elke keer weer ter sprake als Shurik toenadering zocht tot het buitenland. Al was hij blijkbaar ditmaal voor de politici in Moskou veel te ver gegaan. Hij werd geconfronteerd met de onverwachtse bereidheid van het Russische ministerie van defensie om alle in het land gestationeerde troepen op kort termijn terug te trekken. Het gebeurde zo massaal dat de president het gevoel had zijn greep op deze exodus te hebben verloren. Niemand kon de economische gevolgen voor het land overzien, maar de op televisie verschenen experts voorspelden zonder uitzondering een toenemende werkeloosheid en talrijke andere problemen. Shurik had tegen alle verwachtingen in zijn zin gekregen en moest nu de consequenties daarvan dragen. Buiten de Russen om had hij de Verenigde Naties om waarnemers uit neutrale landen gevraagd voor de komende verkiezingen. Het waarborgen van de democratie was een krachtig argument, dat hij daarbij herhaaldelijk had gebruikt. Hij had nog geen antwoord op zijn verzoek ontvangen, maar het was wel uitgelekt en de reactie vanuit Moskou loog er niet om.
Hulpeloos keek de politicus in de lege werkkamer om zich heen. Het vertrek van zoveel Russische militairen scheepte de overgangsregering met talrijke problemen op, maar in geen enkele ervan toonden de Russen zich geïnteresseerd. Niemand toonde zich meer bereid om hem van advies te voorzien. Zelfs de jeugdige secretaresse liet zich alleen zien wanneer het nodig was. Om geen seconde langer met hem in dezelfde kamer te verblijven dan noodzakelijk was, voor ze weer snel terug liep naar haar bureau buiten zijn werkkamer. "Wat heb ik toch gedaan?", mompelde hij zacht.
Hij had meer redenen gehad om contact op te nemen met de Verenigde Naties. Misschien was het fout van hem geweest om deze voor zich zelf te houden. Al wist hij vrijwel zeker dat het plan op tegenstand van de Russische Federatie zou zijn gestoten, als hij het wel vooraf met hen had besproken. De Republiek Kaliningrad had erkenning van andere staten nodig om handel te kunnen drijven en verdragen af te sluiten, die de economie ten goede zouden komen. Hij was bereid om bijna alles te doen om het land uit het politieke isolement te halen. De banden met de Russische Federatie moesten losser worden als ze geloofwaardig wilden zijn voor het Westen. De president drukte op de intercom om zich in verbinding te stellen met de secretaresse. "Wil je voor mij een afspraak maken met de kolonel?"
"Wanneer komt u het beste uit, meneer?"
"Jij beheerd mijn agenda. Er moet daarin ruimte genoeg zijn."
"Ja, meneer. Wat kan ik hem zeggen dat het over gaat?"
"Ik ga de dienstplicht invoeren." Het was even stil, voor hij het de jonge vrouw hoorde bevestigen. Shurik had liever over een alternatief beschikt, maar wachten op vrijwilligers was geen optie. Zelfs als de militaire dienstplicht was ingevoerd zou het nog lastig worden om voldoende mensen op te trommelen, om alle lege plaatsen op te kunnen vullen.

[P_Westdijk]

25 september, PVO-Strany
De tot bevelhebber gepromoveerde officier van het nieuw opgerichte Nationaal luchtverdedigingscommando in de Republiek Kaliningrad keek met een bedenkelijk gezicht om zich heen. Borya bevond zich in een ondergrondse bunker van de 790e commando- en controlecentrale. In het verleden hadden de werkzame mannen en vrouwen van het luchtverdedigingsdistrict zich ondergronds altijd veilig gewaand, tot 27 februari 1991 aanbrak. Voor vele mensen was deze woensdag een gewone werkdag, maar voor een aantal Irakezen was het tegelijk ook de laatste dag van hun hele leven geweest.
Op deze dag voerden Amerikaanse F-111F aanvalsvliegtuigen een geslaagd bombardement uit op een dertig meter onder de grond gelegen commandobunker ten noorden van Bagdad. Eerder al was de Irakese luchtverdediging verrassend kwetsbaar gebleken voor een aanval van buitenaf.
De zorgen van de kolonel waren terecht en veroorzaakten rimpels op zijn hoge voorhoofd. Waarschijnlijk werden ergens in de Russische Federatie de ontwerptekeningen van het commando- en controlecentrum bestudeerd. De federale inlichtingendienst zou iedereen die met de bouw te maken heeft gehad of de militairen die er nadien hebben gewerkt ondervragen. De lange officier vroeg zich zwijgend af of er een Russische versie van de Guided Bomb Unit-28 met de bijnaam 'Deep Throat' bestond. Misschien was hij gewoon paranoïde, maar de houding van zijn Russische collega's tegenover hem was al voor de terugtrekking veranderd. Het had zelfs een punt bereikt waarop hij hen liever had zien gaan dan blijven. De reden voor dit alles lag volgens Borya bij het simpele feit dat hij in de voormalige Russische Federatieve Republiek Kaliningrad was geboren. Dezelfde reden was ook van belang geweest voor de president om de majoor te selecteren voor deze functie, maar dat zag hij over het hoofd. De in twee kleuren blauw uitgevoerde epauletten op zijn schouders bevatte nu drie sterren, in plaats van de enkele ster voor majoor. Deze nieuwe functie had een promotie vereist waarmee hij twee treden in de militaire hiërarchie was gestegen. Hij had het heuglijke feit kort met het gezin gevierd, voor hij nog dezelfde dag aan de slag was gegaan.
Op basis van militaire prioriteiten, tijdgebrek, gemakzucht van de vele dienstplichtigen, criminaliteit en interventie van politici was er veel Russisch materieel achtergebleven. De politieke redenen om hen de 183e brigade en het 22e regiment van de Zenitno Raketmje Voiska en het 149e squadron van het 689e luchtregiment volledig intact te laten behouden interesseerde hem minder, dan hoe hij aan militairen moest komen om deze eenheden van personeel te voorzien. Al had Shurik hardop zijn vermoedens daarover met de kolonel uitgewisseld. De politicus dacht dat Moskou de grootste bevolkingsgroep van de in de Republiek Kaliningrad aanwezige etnische groeperingen op een positieve wijze wilde beïnvloeden. Misschien werd er door president Frademev en zijn naaste medewerkers eenvoudig van uit gegaan dat na de overwinning van een pro-Russische president tijdens de verkiezingen de militairen weer naar de Republiek Kaliningrad konden terug keren. Het had Borya ook aan het denken gezet. Wat waren de redenen geweest voor het Russische ministerie van defensie om hiermee in te stemmen? De positie van Anatoliy Serdyukov had waarschijnlijk al een gevoelige deuk opgelopen na door CNN uitgezonden beelden van op sleep genomen oorlogsschepen, die anders nooit zelfstandig de nieuwe thuishaven in Kronstadt hadden kunnen bereiken. De man moest snel een plan bedenken om de geschonden reputatie van de marine weer op te vijzelen of anders de juiste personen vinden om de schuld op af te schuiven. Er liepen vast genoeg Russen rond die op zijn baan aasden. Borya had tenslotte inwendig lachend de president alleen met diens mijmeringen gelaten. Het geestelijke uitstapje had hem hoofdpijn bezorgd. Het bedrijven van politiek liet hij liever aan een expert als Shurik over. Hij was hier gewoon om de bevelen van zijn opperbevelvoerder uit te voeren.

[P_Westdijk]

Amsterdam, Nederland
De mobiele telefoon was een uitkomst voor de tientallen kilometers die hen van elkaar scheidde. Sander vond het fijn om de stem van zijn stiefzus te horen. Zelfs al kwam het op een ongelegen moment als nu. Hij was bezig met het opruimen van de garage en dat verliep aanzienlijk moeizaamer met de telefoon tussen zijn schouder en hoofd ingeklemd. Het was de enige manier die hij kon bedenken om zijn handen vrij te hebben. Hij hield op met werken en pakte de telefoon vast, terwijl hij zich oprichtte.
"Daar komt ze weer", zei hij.
"Een zij?", klonk het nieuwsgierig. "Over wie heb je het?", hoorde hij Merel vragen.
Sander keek naar de in de deuropening verschenen herdershond. "Ik heb het over een teef. Ze komt zojuist binnen lopen."
"Noem haar alsjeblieft geen teef, maar zeg gewoon haar naam of noem haar in ieder geval vrouw. Het klinkt minder negatief en veel vriendelijker."
Een diepe zucht kwam over de lippen van Sander. "Ik kijk op dit moment naar een Mechelse herder. Het is geen reu, maar een vrouwtjeshond."
"Jij hebt helemaal geen huisdier."
"Klopt, maar dat beest liep gisteren en eergisteren ook al bij mij naar binnen." Hij streek met een hand over de kop van de Mechelse herder. Het dier bleef even staan en leek van deze aandacht met gesloten ogen te genieten.
"Wat ga je met het dier doen?"
"De vorige keren ging ze onder de trap liggen." Hij wachtte enkele tellen. "Nu doet ze het ook weer."
"En jij laat het toe?"
"Ze ligt mij niet in de weg."
"Wat doet ze daar?"
"Slapen. Gisteren sliep ze een uur lang."
"En toen?"
Tot zijn verbazing klonk Merel gefascineerd. "Ze werd wakker en liep naar de deur."
"En toen?"
Geïrriteerd vanwege haar vragen vertrok zijn gezicht. "Ik heb de deur open gedaan en ze liep naar buiten. Wat had je dan verwacht?"
"Het klinkt niet als iets dat jij normaal doet."
"Nee, het is hier geen asiel."
"Waarom jaag je ze dan niet meteen naar buiten?"
"Ik wil eigenlijk wel weten van wie die hond is."
"Als ze een halsband om heeft kan je er een briefje aan hangen."
"Goed idee." Het was iets dat hij eigenlijk zelf ook wel had kunnen verzinnen. Sander hoorde haar nog wat zeggen, maar hij drukte het gesprek eenvoudig weg en legde de telefoon neer om te kijken of de hond een halsband droeg om vervolgens op zoek te gaan naar een pen en papier. Hij was nog bezig met het formuleren van een tekst toen de telefoon ging. "Ja?"
"Je kan me niet zomaar tijdens een gesprek wegdrukken."
"Ze heeft een witte halsband. Wie kiest er nu voor de kleur wit?", vroeg Sander verbaast.
"O, maar dat is waarschijnlijk een vlooienband."
Hij hield op met schrijven en keek naar de Mechelse herder. De bruine vacht van het dier glansde en het zag er wel doorvoed uit. De gedachte aan vlooien en ander ongedierte had het voor hem volledig bedorven.
"Je kan me niet opnieuw wegdrukken", zei Merel, toen het stil bleef en ze aan voelde wat er ging volgen.
Hij liet de telefoon met alle protesterende geluiden eruit komend zakken en bewees met een druk op een toets het tegendeel. Het papier in zijn hand verdween in de vuilnisbak.
"Jij zoekt maar een ander hotel, vlooienbaal."
Gevoelig voor de omslag in de stem van de mens liep de herder met haar oren naar beneden langs hem heen naar buiten.

[P_Westdijk]

26 september, regeringsgebouw
De man had het gevoel dat hij zijn zakdoek kon uitwringen om er druppels zweet aan te onttrekken. Misschien zelfs voldoende om er een kopje half mee te kunnen vullen. Hij had het herhaalde malen over zijn voorhoofd gehaald, maar zonder veel resultaat. De zweetdruppels parelden al snel weer op het rimpelige gelaat. De wanhopige pogingen om de president over te halen om diens plan te laten varen, waren allen op mislukkingen uitgelopen. Voor de weigering om Zuid-Ossetië en Abchazië als onafhankelijke staten te erkennen, kon hij misschien wel begrip opbrengen. Als hij er tenminste een eigen mening over op na had gehouden, maar om dit publiekelijk bekend te maken was heel onverstandig.
Het was allemaal terug te leiden naar een opponent voor de komende verkiezingen. Deze burgemeester had glimlachend voor de camera verklaard bereid te zijn deze delen van Georgië als zelfstandige staten te aanvaarden, zodra hij de eerst gekozen president van de Republiek Kaliningrad werd. Het was een handreiking richting Moskou, waar de burgemeester waarschijnlijk steun van had ontvangen om zijn politieke ambities te kunnen realiseren. Anders was het twijfelachtig geweest of hij enige zendtijd in Rusland had gekregen. De burgemeester had echter verscheidene concurrenten om rekening mee te houden en dan was er de huidige president nog. Shurik Vladimir Dostrovalyn had hier weer een uitstekende gelegenheid in gezien om toenadering te zoeken tot president Mikheil Saakashvili. Hij was geen marionet van Moskou en dat wilde de gedreven politicus maar al te graag bewijzen. Eerder was hij misschien onbewust een weg ingeslagen waarvan geen terugkeer mogelijk bleek te zijn, maar nu moest hij er wel mee doorgaan. De man aan de andere kant van het bureau besloot over te gaan tot een andere aanpak. Misschien was hij overtuigender als hij voor de regeringsleider een zeer pessimistisch beeld van de toekomst afschilderde.
"In Grozny zijn gedurende de twee oorlogen daar in Tsjetjenië vele duizenden doden gevallen en deze stad telde minder inwoners dan Kaliningrad, meneer de president."
Hier schrok Shurik zichtbaar van, omdat het bij hem een gruwelijk beeld opriep van kapot geschoten en gebombardeerde gebouwen en straten. Lichamen van omgekomen burgers en militairen op de straten of verborgen onder hopen puin. Voor even had hij geen onmiddellijk weerwoord klaar. "Misschien moeten we voorbereidingen treffen voor als het werkelijk zover komt", zei hij somber.
De door hem geleidde overgangsregering kampte al met de eerste cyberaanvallen op sites van de overheid. Waarschijnlijk zou de man tegenover hem het haastig ontkennen, maar ze waren al in een nieuw stadium beland, waarin het conflict heel gemakkelijk kon escaleren naar een volledige oorlog. Hetzelfde was vooraf gegaan aan de tegenaanval op Georgië, wist Shurik. Het enige voordeel dat zij momenteel bezaten was dat de meeste inwoners nog steeds over een Russisch paspoort beschikten. Daarom betwijfelde hij of de politici in Moskou werkelijk bereid waren de volgende stap te zetten, als hij weigerde om deze nieuwe landen in de Kaukasus te erkennen. Shurik geloofde echter dat hij het meeste voordeel uit deze situatie halen alsof hij deed het wel te geloven. Bovendien kon het nooit kwaad om met het ergste rekening te houden. Het zou in ieder geval de militairen tevreden moeten stellen.

[-Maaike-]

Goed vervolg weer! Liep iets meer achter dan gepland =/ Maar ik vind het nog steeds leuk om het verhaal te lezen!

Een nauwelijks onderdrukte zucht ontsnapte uit de mond van Sander, na het openen van de als voordeur functionerende garagedeur.

Het lijkt net dat de zin nog verder moet gaan. Omdat je schrijft "na het openen", net of er iets als "toen gebeurde er..." maar die komt niet. (11 mei)

"Dit belooft minder gemakkelijk te worden dan ik dacht", mompelde Ljoedmila.

Beloofd met een D, voltooid deelwoord: beloofd te worden (11 mei, 2de post)

dat verliep aanzienlijk moeizaamer met de telefoon tussen zijn schouder en hoofd ingeklemd

moeizamer (19 mei)

Gevoelig voor de omslag in de stem van de mens liep de herder met haar oren naar beneden langs hem heen naar buiten.

Awww, wat zielig! Maar dit stukje is wel nieuw, haha. En ik vind het leuk (en nu niet zeggen dat het niet nieuw is want het is veel te leuk om het vergeten te zijn )

Shurik geloofde echter dat hij het meeste voordeel uit deze situatie halen alsof hij deed het wel te geloven.

zou halen, dan loopt de zin beter (19 mei 2de post)

Ga zo door!

[P_Westdijk]

27 september, regeringsgebouw
"God zij dank." Het was verrassend om dit uit de mond van een atheïst als Shurik te horen komen. De Kaliningrader was bereid om te bidden wanneer het hem uit kwam en dat moment was eerder op de dag aangebroken. Hij had niet de handen gevouwen of zijn ogen gesloten, maar wel een paar woorden richting de lucht gepreveld. Misschien kwam het omdat hij er weinig ervaring mee had. Het was heel goed mogelijk, want de communisten hadden in het verleden veel Lutherse en Katholieke kerken binnen de provinciale grenzen onherstelbare schade toe gebracht. Zelfs de Russisch Orthodoxe kerk had hier maar weinig voet aan de grond gekregen. Pas na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie was de eerste kerk gebouwd met de typerende vormgegeven daken van de torens, die met goud waren bedekt. Tot zover hadden ze altijd gebruik moeten maken van Lutherse en Katholieke kerken die aan de sloophamer waren ontkomen. Het door de communisten geprefereerde atheïsme was hier sterker dan in welk deel van de Russische Federatie ook. Al hadden de vele migranten een verscheidenheid aan religies met zich mee gebracht. Shurik was bereid om zich tot elk van deze religies te keren als het hem politiek gezien goed uit kwam. Hij had geen voorkeur en liet het afhangen van wat hem het beste uit kwam. Zuchtend keek hij naar de zojuist binnen gekomen landgenoot, die een ministerspost binnen de overgangsregering vervulde.
"Hoe vorderen de plannen voor de twee kernreactoren bij Neman?", vroeg hij zonder een inleidend gesprek. Het was hem bekend dat de eerste reactor in 2015 operationeel moest worden en de tweede in 2020. Onbewogen luisterde hij hoe alle plannen daarvoor waren stilgelegd. De minister was de redenen daarvoor nog aan het opsommen toen Shurik de hand op hief. "Ik heb genoeg gehoord. De rest heb ik al in uw rapport gelezen."
De kerncentrale van Ignalina in Litouwen had een belangrijk aandeel in de energielevering van het land. De Russische Federatie was bezig de druk op het buurland op te voeren om de Republiek Kaliningrad en vooral hem duidelijk te maken hoe kwetsbaar en afhankelijk het land eigenlijk wel was van de Russische Federatie voor bijvoorbeeld de levering van olie en gas. De Russen verkeerde in een sterke positie om vanuit te onderhandelen. De enige olieraffinaderij in de Baltische landen was gedeeltelijk afhankelijk van de aanvoer van ruwe olie uit de Russische Federatie, dat al sinds juli 2006 een tak van het Droezbja-pijpleiding op Russisch grondgebied had afgesloten, zogenaamd vanwege lekkage.
"U kunt gaan."
De minister van energie vertrok teleurgesteld. Het enige succes dat hij eerder nog via de telefoon had gemeld was niet aan hem of zijn ministerie te danken. De Europese Unie, onder leiding van Albertin Voleunje, had er zich op actieve wijze mee bemoeid. Een belangrijke handelspartner van de Russische Federatie en dat had de Fransman goed uitgespeeld. Al moest zijn eerdere rol als bemiddelaar tussen Georgië en Rusland de doorslag hebben gegeven.
"U bent snel terug."
Woedend keek de minister zijn assistent aan. Het klonk niet als een vraag, maar zo was het beslist wel bedoeld. "De president is bang dat de Russen zullen melden dat het lekprobleem is opgelost en Gazprom de Litouwers een aanbod laten doen dat ze niet af kunnen slaan."
De Mažeikiai raffinaderij in het buurland werd nu door het Būtingė terminal van ruwe olie voorzien, maar de Russen konden hier verandering in brengen, zodra ze dat wilden.
"Heeft hij dit gezegd?"
"Dat was niet nodig. Hij heeft mijn rapport gelezen en ik deel zijn zorgen."
Zwijgend volgde de assistent de minister naar de lift. Hij kon niets bedenken om het humeur van de man te verbeteren.

[P_Westdijk]

385e wapenopslagplaats, Lugovoe
De 1e tankdivisie bestond slechts alleen nog op papier. Wapens en materieel waren op een omvangrijk terrein opgeslagen. Als er door de politiek toe besloten werd dan zou de divisie weer geactiveerd kunnen worden. Het enige wat leek te ontbreken was personeel.
Voor een jeugdige soldaat had het iets spookachtigs. De eerste dagen had Gavrie op het terrein rond gezworven en met jongensachtige enthousiasme alles bekeken en niet alleen de buitenkant van de voertuigen. Hij was echter zijn interesse aan het verliezen naarmate het bewaken van het met roest overdekte materiaal steeds normaler en saaier werd. Tot de overgangsregering plotseling weer oog begon te krijgen voor de achtergebleven uitrusting.
De president had besloten aan bezorgde burgers gasmaskers uit te laten reiken, om iedereen duidelijk te maken hoe ernstig de overgangsregering, en daar bedoelde Shurik eigenlijk zich zelf mee, de situatie opnam.
Zuchtend schreef de soldaat de naam van een vrouw op een lijst aan wie zo juist een aantal gasmaskers was uitgereikt. Deze waren echter alleen geschikt voor volwassen. De kinderen uit haar gezin kon Gavrie helaas geen enkele bescherming tegen strijdgassen bieden. De soldaat noteerde met kleine letters op het formulier de protesten van de vrouw hierover en beloofde het door te geven aan zijn meerderen, voor hij op een verveelde toon uitleg begon te geven over het gebruik van het gasmasker. Er was bij het masker een handleiding gevoegd, maar zijn commandant had hier geen genoegen mee genomen. Gavrie moest daarom aan elke burger persoonlijk tekst en uitleg geven. Al luisterde voor zijn gevoel niemand naar hem. Veel vragen dwongen Gavrie om in herhaling te vervallen, zoals ook bij deze vrouw het geval was. Het enige goede dat hier uit voort kwam was dat haar stem een moment gedempter klonk toen ze het masker opzette en minder goed verstaanbaar was.
Het dragen van het knellende masker werd alles behalve als comfortabel door de vrouw beschouwd. Het beperkte zicht door de kleine, ronde glazen gaf haar een benauwd gevoel.
Geamuseerd keek de soldaat naar de wapperende handen. De vrouw probeerde in het masker te schreeuwen. Grijnzend hielp hij haar met het afzetten van het masker.
"Het is belangrijk dat u het op- en afzetten dagelijks oefent tot het routine voor u word."
"Hoe moeten mijn man en ik onze kinderen beschermen?"
Hij had verwacht dat ze het onderwerp zou laten rusten, nadat ze het al eerder ter sprake had gebracht. "Op internet zijn gasmaskers voor kinderen te koop." De soldaat luisterde al knikkende, terwijl de vrouw haar eerdere klachten nog eens herhaalde en Gavrie vroeg zich af wanneer ze zou vertrekken. Hij zag haar tenslotte een spiegel uit de handtas vandaan toveren en schrok toen ze een gil slaakte. Door het dragen van het masker en haar eigen zweet was de make-up uitgelopen. Ze begon dit weer meteen op orde te brengen. De soldaat keek haar hoofdschuddend na. De vrouw had hem bijna een hartaanval bezorgd met haar gegil. Gelukkig voor hem deelden slechts weinig burgers de zorgen van de overgangsregering en lieten de wapenopslagplaats vrijwel links liggen. De grote toeloop waar getracht was rekening mee te houden zou vandaag in ieder geval niet plaats vinden. Het was voor de soldaat twijfelachtig of het ooit ging gebeuren en hij vond het eigenlijk wel best. Gavrie keek naar de tientallen dranghekkens, die waren geplaatst om voor ordelijke rijen te zorgen, maar totaal geen nut hadden. De soldaat schudde glimlachend het hoofd en wachtte op een volgende klant.
De bevolking kon voor gasmaskers op nog vier andere locaties terecht, waarvan de als 3598e aangeduide opslagplaats zich ook in de omgeving van de hoofdstad bevond. De overige opslagplaatsen waren verspreid over Gusev, Sovetsk en Mamonovo.
De overgangsregering ging nog veel verder bij de bescherming van haar burgers. De in en rondom de hoofdstad gelegen schuilkelders werden weer van een dikke laag stof en verder alles wat er niet thuis hoorde ontdaan. Roestige veiligheidsdeuren werden gesmeerd en alle roest verdween weer onder een frisse laag verf. Borden verschenen in de straten om de bewoners naar de locaties ervan te verwijzen. De brandweer was begonnen met het verspreiden van folders onder de bevolking wat burgers moesten doen in geval van brand. Ziekenhuizen deden een oproep voor meer bloeddonoren en orgaandonors. Iedereen leek mee te werken om de bevolking op het ergste voor te bereiden.

[P_Westdijk]

30 september, regeringsgebouw
Aandachtig las de president het zo juist binnen gekomen rapport voor de tweede maal door. Marinevaartuigen van de Oostzeevloot hadden een teruggekeerd vissersschip in de internationaal erkende territoriale wateren van de Russische Federatieve Republiek Kaliningrad met een schot voor de boeg tot stoppen gedwongen. Shurik probeerde zich de verrassing van de bemanning voor te stellen. Het moest een ontstellende ervaring zijn geweest voor de mensen aan boord om onder vuur te worden genomen. Machteloos hadden ze moeten toe kijken hoe de oorlogsschepen snelle boten te water hadden gelaten om het schip te enteren. Een enkel bemanningslid raakte licht gewond toen hij op het dek werd getroffen door een vallende antenne. Het was eraf gevlogen door een laag overkomende helikopter, waarvan de piloot bijzonder veel risico had genomen. Het moest een intimiderende ervaring zijn geweest. Het schip en de lading vis waren in beslag genomen en de bemanning was onder dreiging van vuurwapens gedwongen van boord te gaan. Pas nadat ze de kust hadden bereikt in overvolle reddingsboten raakte bekend wat hen was overkomen.
"Het houd niet op, hè?" Het was geen vraag waar Shurik een antwoord op verwachtte en het bleef dan ook stil in de werkkamer. Al had de president geen moment het gevoel alleen te zijn. Daar ademde de man te zwaar voor. Het was een opeenstapeling van incidenten, waar Shurik meer dan genoeg van begon te krijgen. De overheid had geen toegang meer tot het internet vanwege de recente cyberaanvallen. Hij was dankbaar voor de onverwachts aangeboden hulp van de Poolse president Lech Kaczynski, Litouwse president Valdas Adamkus en de Georgische president Michail Saakasjvili, maar het zou tijd kosten voor deze hulp resultaat had. De Poolse president was nog niet bereid zo ver te gaan om zijn eigen website voor hen beschikbaar te stellen. Iets wat hij in het geval van de Georgiërs wel had gedaan. Misschien veranderde het zodra dit nieuws bekendheid vergaarde. Nu hadden de Russen immers bewezen dat ze bereid waren om nog verder te gaan. Hij kon slechts hopen dat alle nog buitengaande schepen naar een bevriende of in ieder geval neutrale haven konden uitwijken. Anders wachtte deze schepen en bemanningen hetzelfde lot
"Ik wil dat alles wat ik hier in mijn handen heb met de media word gedeeld."
"Weet u dit zeker, meneer de president?"
Shurik keek op met het rapport nog altijd in zijn handen. "Het is geen ruzie binnen een gezin, waar de buren niets van mogen weten. De Russen zijn nu te ver gegaan en de hele wereld mag het van mij te weten komen."
"De hele wereld?" De man was zichtbaar in verwarring gebracht.
"Ik begin te vrezen dat er geen onafhankelijke televisiestations meer zijn in het land. We zullen hen van hetzelfde nieuws voorzien als de media in landen die ons vriendelijker zijn gezind en dan afwachten."
"Ja, meneer de president."
Shurik wachtte tot de man weg was voor hij het rapport met kracht in de vuilnisbak naast het bureau gooide. Hij vloekte lang en krachtig tot zijn woordenschat uitgeput raakte. Het loste helemaal niets op, maar had hem wel een bevredigend gevoel gegeven. Al was het slechts tijdelijk.

[P_Westdijk]

1 oktober, U.A.V. Hermes 450
Onder dekking van de nacht werd vanaf de verduisterde kust een onbemande verkenningstoestel van Israëlische makelij gelanceerd. Het toestel behoorde tot een serie van tientallen Unmanned Aerial Vehicles, dat eerder door Georgië was aangeschaft. Het werd nu tegen een verrassend schappelijke prijs door de Kaliningraders geleast, omdat ze met de ontwikkeling van een eigen toestel op teveel problemen waren gestoten. Een groep van voornamelijk mannen en jongens hadden de kans gekregen om hun hobby op kosten van de regering te kunnen gaan uitoefenen. De modelbouwers waren meteen aan de slag gegaan met achtergebleven materiaal, waaronder een Yakovlev Pchela, en hun zelf vergaarde kennis. Alleen kon hun enthousiasme niet maskeren dat het Russische toestel kapot was en er geen onderdelen voor handen waren voor reparatie. Er moest naar een andere oplossing worden gezocht. De plannen van de hobbyisten om zelf een Unmanned Aerial Vehicle voor observatie en doelaanwijziging voor de artillerie te ontwerpen en te bouwen waren door hun landgenoten in uniform met de nodig sceptisme verwelkomd. De Georgiërs bleken uitkomst te bieden met de Hermes 450. Het jaren oudere ontwerp van de Yakovlev Pchela of de verbeterde versie aangeduid als Shmel kon geen eerlijke vergelijking met de Israëlische U.A.V. doorstaan en presteerde veel minder. De voorgestelde plannen van de hobbyisten verdwenen voorlopig van tafel om een voor de militairen heel wat overtuigendere samenwerking met de Georgiërs aan te gaan.
De aanwezigheid van de Russische marine had een negatieve invloed op de scheepvaart. Geen enkel koopvaardij- en vissersschip arriveerde meer of verliet nog de haven vanwege de effectieve blokkade en daardoor leed de economie van de kuststaat schade. De Georgiërs toonden uit eigen beweging bereid te zijn om hen te helpen bij het in de gaten houden van de Russische marine. Al had het voorstel daarbij zo aantrekkelijk geklonken, dat het ook de nodige argwaan bij de Kaliningraders had opgewekt. De Georgiërs hadden voor en tijdens de oorlog met Rusland verscheidene toestellen verloren. Het zou dan logisch zijn om zuinig te zijn op de overgebleven toestellen. Het was echter een aantrekkelijk alternatief voor zowel de militairen als de politici om met betrekkelijk weinig risico de oorlogsschepen voor de kust te schaduwen. Niemand tekende bezwaar aan tegen het voorstel van de Georgiërs. Als het kleine toestel toch werd ontdekt en neergehaald dan was het verlies ervan zonder zware politieke consequenties makkelijk te aanvaarden en maakte bovendien een reddingsoperatie overbodig.
Gelukkig voor de Kaliningraders ondervonden ook de Polen hinder van de aanwezige Russische oorlogsschepen. President Kaczynski had zich in een kleurrijke bewoording al bij de Verenigde Naties beklaagd over deze handelsblokkade, om het op een ander niveau ter sprake te brengen dan waartoe de Kaliningraders zelf in staat waren en hen op indirecte wijze tot steun te zijn.
In afwachting wat deze overleggen zouden opleveren waren de Kaliningraders begonnen gebruik te maken van onbemande verkenningsvliegtuigjes en plannen voor de toekomst gaan beramen. Waarbij ook een aantal naar de Republiek Kaliningrad afgereisde Georgiërs waren gevraagd mee te denken en daar waren deze militairen wel toe bereid. Al waren ze eigenlijk hier naar toe gekomen voor een demonstratievlucht van de Hermes 450. Alle voorbereidingen tussen de duinen waren met argusogen door de Kaliningraders in hun nabijheid gevolgd. Allen keken gefascineerd naar de snel hoogte winnende toestel, voor het werd opgeslokt door de omringende duisternis. Het geluid van de aandrijving stierf langzaam weg. De Georgiërs konden hen echter zonder problemen vertellen waar de U.A.V. zich bevond en toonden beelden die de camera onder de romp van het toestel hen verschafte. De zoektocht naar de voor de kust patrouillerende oorlogsschepen was begonnen.

[-Maaike-]

Goed vervolg weer

en daar bedoelde Shurik eigenlijk zich zelf mee, de situatie opnam.

zichzelf (23 mei, tweede post)

Aandachtig las de president het zo juist binnen gekomen rapport voor de tweede maal door.

binnengekomen (26 mei)

Ga zo door!

ps ik had op het stuk voor vrijdag ook gereageerd, maar ik denk dat je het door de spam hebt gemist, aangezien je altijd reageert Stonden een paar verbeterpuntjes in.

[P_Westdijk]

Even een korte reactie op deze, maar ook natuurlijk ook je vorige reactie. Je verbeterpunten neem ik mee. Ik twijfel wel vaker of iets aan elkaar geschreven moet worden of juist niet. Een enkele opmerking parkeer ik even tot ik wel raad met de aangekaarte zin weet. Een beetje goochelen met woorden kost af en toe weleens meer tijd dan je verwacht.
Hier en daar heb ik nieuwe stukjes toegevoegd. Het is iets wat ik moeilijk kan ontkennen, maar veel 'oudere' teksten zijn ook onder handen genomen en soms heel grondig. Wat opnieuw gaat gebeuren nadat ik het laatste deel heb ingestuurd. Leuk dat het door jou opgemerkte nieuwe deel in ieder geval je is bevallen.

Heel erg bedankt voor je reactie(s). Het maakt mijn verhaal altijd beter en ik steek er steeds weer iets van op.

offtopic: Bijzonder slordig van mij. Ik keek slechts naar de nu verwijderde post dat gevuld was met allerlei nonsens en ben er onterecht vanuit gegaan dat verder niemand had gereageerd. Goed dat je me erop gewezen hebt.

========================================================================================

PVO-Strany
De vroegere thuishaven van de Oostzeevloot, een meerderheid van de militaire voorzieningen voor de grondstrijdkrachten en de hoofdstad waren in het westelijke deel van het land gevestigd. Om deze vanaf de grond tegen luchtaanvallen te kunnen beschermen waren er in de loop der tijd zestien verharde locaties geschikt gemaakt voor de elkaar opvolgende typen S-75, S-125, S-200, 2K12 en S-300 lanceerinstallaties en ondersteunende systemen. Alleen raketlanceerinstallaties voor de verouderde S-200 en de moderne S-300 waren daarvan overgebleven om te worden gebruikt door militair personeel van de 183e luchtverdedigingsbrigade voor de grond gebonden luchtverdediging. Onafhankelijk van deze verharde locaties opereerde het 22e luchtverdedigingsregiment. De vier, mobiele batterijen van de eenheid waren met de 9K331M1 uitgerust, om geheel zelfstandig doelen op de korte afstand te bestrijden.
Om deze eenheden van de benodigde informatie te voorzien beschikte de Radioteknitsjeskie Voiska over verschillende radarsystemen, met een elkaar overlappend bereik. Regelmatig wierp de kolonel een blik op het grote scherm. Alle vliegende objecten binnen radarbereik waren daarop afgebeeld in bewegende en kleurige pictogrammen boven de digitale landkaart. Het had veel weg van een alles ziend oog, maar Borya wist hoe misleidend het was. Hij was zich er vanwege zijn nieuwe functie meer in gaan verdiepen.
Op de grond geïnstalleerde 5N64S en 36D6 radarapparatuur konden slechts heel beperkt doelen op lage hoogte waarnemen, vanwege de grondstoring en buiging van de aarde. Als de Russen werkelijk een aanval op de Republiek Kaliningrad overwogen dan stond bij de Russische luchtmacht het Nationaal luchtverdedigingscommando bovenaan de lijst van doelwitten. Het zou allemaal deel uit moeten maken van de lessen die zij boven Georgië hadden geleerd. De vijf dagen durende oorlog had vele tekortkomingen aan het licht doen komen. Borya vroeg zich af of de verstreken tijd lang genoeg was voor de Russen om hier verandering in te hebben gebracht, hij betwijfelde het. Een financiële injectie alleen zou daarvoor onvoldoende zijn. In Georgië waren het de infanteristen en parachutisten die de oorlog wisten te beslechten.
Hier zouden de rollen omgekeerd zijn. De kolonel glimlachte bij deze grimmige gedachte, ondanks de zwaarte van de taak die op hem ruste. Hij was zelfs terug gevallen op oude plannen die deel hadden uitgemaakt van de militaire oefening Zapad-99. Deze bleken bijzonder leerzaam te zijn, omdat hierin de provincie theoretisch gezien werd aangevallen door de NAVO. Op zijn bevel waren er zoveel veranderingen in het op Russische technologie gebaseerde netwerk aangebracht als mogelijk was. Waarbij hij het gebruik van commerciële technologie, vooral vanwege de lagere kosten ervan niet had geschuwd. Het moest er bovendien voor zorgen dat het geïntegreerde netwerk flexibel was, makkelijk te upgraden en voor de vijand moeilijk te exploiteren. Een groot voordeel lag bij de mobiliteit van de batterijen uitgerust met grond-luchtraketten. Het maakte onregelmatige verplaatsingen mogelijk, waardoor deze eenheden moeilijk traceerbaar zijn. Borya was vastbesloten om hier goed gebruik van te maken. Al was het maar om de problemen te maskeren, waarmee hij was geconfronteerd.
"Koffie?"
De kolonel keek op. "Zie ik er zo moe uit?", vroeg hij grijnzend.
"We hebben u na vandaag nog langer nodig, meneer", antwoordde een majoor en schonk de koffie in. Zonder het te vragen gooide de stafofficier een klontje suiker in het kopje en reikte deze zijn meerdere aan na het ook nog even te hebben voorzien van een lepeltje.
"Denk je dat we er klaar voor zijn?"
"We hebben ons best gedaan, meneer."
"Als inzet voldoende compensatie bied voor ons gebrek aan paraatheid, dan kunnen we zelfs winnen als er echt een oorlog uitbreekt."
De majoor zweeg. Hij vond dat de kolonel onnodig hard was voor zich zelf.
"Ik wil dat je een paar mensen naar Dunayevka stuurt om het vliegveld te inspecteren."
Verrast keek de majoor op. Het militaire vliegveld was in de jaren vijftig van de vorige eeuw in gebruik genomen door een eenheid van de luchtverdediging en jaren later weer verlaten. Geen enkele militair had zich er sindsdien om bekommerd. Hij vertelde het, maar Borya wist het allemaal al.
"Onze vliegtuigen kunnen vanaf geïmproviseerde bases opereren." Het was iets dat voor vrijwel alle Russische gevechtsvliegtuigen gold, maar het was onnodig om dit aan de majoor te vertellen.
"Voor het geval onze vliegvelden worden aangevallen, meneer?"
De kolonel knikte bevestigend. Zelfs een recht stuk weg kon onder de juiste omstandigheden voldoen, al hoopte hij niet dat het zover zou komen.
"In burgerkleding zullen ze minder opvallen."
Borya knikte opnieuw, maar betwijfelde tegelijk of ze het verborgen konden houden voor de op grote hoogten passerende verkenningssatellieten en op een lager niveau overkomende verkenningsvliegtuigen van de Russische luchtmacht. Al was het even goed mogelijk dat iemand met een mobiele telefoon in de hand de activiteiten gade zou slaan en alles meteen door gaf wat hij of zij kon zien.

[P_Westdijk]

3. Zet en tegenzet van Kaliningrad

2 oktober, televisiestudio
Om de zenuwen wat te kalmeren had de president zijn toevlucht genomen tot zijn heupflacon. Het was maar goed dat de camera geen geuren kon opnemen, want dan zouden de mensen thuis of op het werk de alcohol kunnen ruiken. Shurik was van plan om zich rechtstreeks tot de bevolking te richten. Het bevreemde hem echter dat de Russische acties een averechts effect hadden op de Kaliningraders. De kleine aanhang die hij had, groeide volgens de laatste peilingen in omvang. De verschuiving was nauwelijks meetbaar, maar wel aanwezig. De toenemende aanvallen op zowel militaire als civiele computernetwerken in het hele land kon niemand zijn ontgaan. Waar de verantwoordelijke hackers vandaan kwamen zou hij aan de intelligentie en verbeelding van het volk over laten. Hij was niet van plan zijn vermoeden hardop voor de camera uit te spreken, zonder dat hij daarvoor de bewijzen kon leveren. Shurik zag de producer een teken geven dat hij kon gaan praten. Na een keer diep adem te hebben gehaald begon hij te praten.
"Hier spreekt de president van de Republiek Kaliningrad. Het is een tijd van veranderingen waarin ik u toespreek. De weinige zekerheden waarin we nog maar kort geleden op konden vertrouwen zijn verdwenen. We zijn nu op ons zelf aangewezen, zoals kinderen ook volwassen worden en het huis uit gaan om op zich zelf te gaan wonen en te leven. Het gebeurt helaas met vallen en weer opstaan."
De president keek naar het papier. Hij had deze speech door iemand laten schrijven en het toen goed gevonden, maar nu gruwelde hij er plotseling van. Shurik hief het hoofd weer op.
"Al blijkt het voor sommige ouders moeilijk te zijn om hun kinderen, of kind in dit geval, los te laten."
Hij legde zijn hand op het papier en verfrommelde het langzaam, terwijl de stilte in de microfoon voortduurde. Alleen het geritsel van papier weerklonk.
"Het land en de bevolking word geconfronteerd met een wapen van massavernietiging. Er worden nog geen nucleaire, biologische of chemische wapens tegen ons gebruikt, maar economische oorlogsvoering is een minder bekend, maar niettemin doeltreffend wapen van massavernietiging. Door globalisering zijn landen, waaronder ook de Republiek Kaliningrad, afhankelijk geworden van internationale handel. Onze economie heeft al zwaar te lijden van sancties en het zal nog erger worden als de blokkade langer in stand wordt gehouden", vervolgde hij op een andere, ernstigere toon.
Verwonderd wierp de producer een blik om zich heen. Hij zag iedereen gefascineerd naar de president kijken. De prop papier bij diens voeten vertelde een eigen verhaal. Ze wisten allemaal dat hij van het oorspronkelijke script afweek. Het was een gevoel.
"Ik wil wel eens weten wat hij eigenlijk van plan was tegen ons allemaal te zeggen."
"Ga je het hem vragen?", vroeg de assistent gretig.
Zonder de jongeman naast hem aan te kijken schudde de producer haastig het hoofd. Hij had weinig zin een man voor het hoofd te stoten, die momenteel bezig was zich de machtigste man van het land te maken. "Ben je gek geworden? Ik wil nog niet dood."
De president kondigt de staat van beleg af, dat op televisie, radio, internet werd uitgezonden en later in kranten afgedrukt. De staatsdoema met deze beslissing buiten spel zettend. Het stelde Shurik in staat om de militaire maatregelen te nemen, waarmee hij het hoofd kon bieden aan de dreiging. Niemand hoefde hem te doordringen van de noodzaak daarvan. Het was hem er echter alles aan gelegen om zijn landgenoten van het nut hiervan te overtuigen. Kijkend in de lens van de camera, deed hij hier met een schorre stem een poging toe. Verlangend naar nog een slok sterke drank, maar in plaats daarvan moest hij zich tevreden stellen met een glas water. Het was er neer gezet door een assistent van de producer. Hij was er de jongeman dankbaar voor.

[P_Westdijk]

Moskou, Russische Federatie
Sergej Viktorovitsj Lavrov bestudeerde op zijn kantoor het rapport. Hij had zijn secretaresse de opdracht gegeven alle afspraken in zijn agenda voor vandaag en morgen te verzetten om hier uitgebreid aandacht aan te kunnen besteden. Het uit tientallen bladzijden bestaande verslag was hem toegespeeld door het ministerie van defensie en hij begreep de waarde ervan. De door de minister van defensie aangekondigde hervormingen van de strijdkrachten moest er met nadruk toe gaan leiden dat de sterkte van het officierenkorps werd terug gedrongen. In het jaar 2016 mocht de sterkte van de strijdkrachten niet boven een miljoen mannen en vrouwen uitkomen. Wat neer kwam op een vermindering van 130.000 aan militair personeel. De minister van buitenlandse zaken wilde deze cijfers gebruiken om de goede bedoelingen van de Russische Federatie te benadrukken. President Dostrovalyn bleek steeds meer toehoorders te krijgen en niet alleen binnen de grenzen van zijn eigen land. De man was een echte politicus, terwijl Sergej zich meer een uitvoerend ambtenaar voelde. De buitenlandse politiek in Rusland werd voornamelijk bepaald door de hoogste machthebber of machthebbers in dit geval, nu hij aan de invloedrijke man dacht die president Frademev tot zijn premier had genoemd. Zuchtend boog hij zich over het rapport. De problemen die zijn landgenoten ondervonden met de Republiek Kaliningrad, had zijn ministerie steeds kunnen bespelen om aan te wenden als successen richting het buitenland.
De Fransman Albertin Voleunje speelde zoals steeds hier snel en handig op in en buitte het in zijn eigen voordeel nog verder uit. Onder zijn voorzitterschap had de Europese Unie immers meer van Rusland gedaan gekregen met betrekking tot de provincie Kaliningrad, dan al zijn voorgangers bij elkaar.
Hier was Sergej op gaan vertrouwen, want de Fransman had zich bijzonder nuttig gemaakt bij het in toom houden van de in Oost-Europa gelegen lidstaten, die elk hard optreden richting Rusland van harte zouden steunen. Het laatste was al gebleken tijdens en na de oorlog met Georgië. Al begon de Rus zich wel peinzend af te vragen of hij zijn eerdere triomfen zou kunnen evenaren. De president had het niet met zoveel woorden tegen hem gezegd, maar had wel laten blijken dat Matfei er op was gaan rekenen. De verhoudingen met het buitenland moesten weer worden gestabiliseerd tot een niveau, zoals voorheen het geval was geweest en liever nog beter. De oorlog in de Kaukasus had een duidelijke winnaar opgeleverd en de heersende politieke elite genoot nog van de overwinningsroes, maar behalve mensenlevens had het ook een heleboel geld gekost. Er lag een rekening van miljarden roebels, die uiteindelijk door de bevolking betaald moest worden. Het ging aanzienlijk gemakkelijker als de economie van het land soepel draaide en dat laatste was geen vanzelfsprekendheid meer.
Nee, het werd zelfs bedreigd door gevreesde embargo's. Hij moest dit gevaar voor Moedertje Rusland afwenden. Al was het maar, omdat hij van zijn eigen baan hield.
Het welslagen hiervan ruste geheel op de schouders van de achtenvijftig jaar oude Rus, terwijl hij tegelijk ook het weinig ontspannende gevoel had dat iedereen over dezelfde schouders mee keek.

[P_Westdijk]

Su-27SM jager
De grote gevechtsjager draaide met een opmerkelijke wendbaarheid van de driehonderd en drie kilometer lange grens met Litouwen vandaan. De stuntende piloot was de voor het oog onzichtbare scheidingslijn opmerkelijk dicht genaderd. De afwezigheid van altijd bemoeizuchtige officieren, en de aanwezigheid van een F-15, hadden Leonty verleid tot het uitvoeren van wat onschuldige luchtacrobatiek. Overtuigd dat de Sukhoi technologisch tot veel meer in staat was, dan de opzienbarende manoeuvres van het Amerikaanse gevechtsvliegtuig. Tot Leonty geschrokken constateerde dat hij bijna een grensincident had veroorzaakt en het luchtruim van Litouwen veel te dicht was genaderd. Het werd gecorrigeerd met een harde ruk aan de stuurknuppel. Het gebeurde te ondoordacht, maar ditmaal reageerde hij wel op de juiste wijze. Het vliegtuig was weer volledig onder zijn controle en vloog nu van de grens vandaan. Op slag was alle overmoedigheid bij de Kaliningradse piloot verdwenen. Leonty had getracht een manoeuvre te demonstreren, die op 28 april 1989 geschiedenis binnen de luchtvaart had geschreven. Hij had het toestel op getrokken tot het bijna dwars op de vliegrichting stond, met de bedoeling om de neus weer volledig onder controle te laten zakken. Het laatste was echter niet zo verlopen als Leonty voor ogen had gehad. Hij had te weinig gecompenseerd met de motoren. Het drastische verlies aan snelheid en vermindering van G-krachten kon tijdens een gevecht op korte afstand wel eens van groot belang zijn. In dit geval was het maar goed dat de Amerikaanse piloot geen vijandelijke bedoelingen had en keurig aan zijn kant van de grens bleef. Anders had hij na te zijn geland een markering op de romp kunnen laten aanbrengen voor het neerhalen van de Sukhoi. Wat het allemaal nog erger maakte was dat het zou zijn gebeurd met een moeilijkheidsgraad van nul. Leonty had zich zelf gepresenteerd als een kleiduif en de Kaliningrader voelde het bloed naar het hoofd stuwen.
Op een veilige afstand zette Leonty de eenzame patrouillevlucht met rode wangen van schaamte voort. Nadenkend over de capriolen van de Amerikaan. In zijn gedachten kon hij de Amerikaan hem horen uitlachen. De glunderende piloot zou het natuurlijk aan iedereen vertellen, die het wilde horen en anderen er anders wel mee vervelen.
Het was de Kaliningrader wel duidelijk geworden dat hij nog veel moest trainen om het niveau van geoefendheid van zijn opponent bij de Amerikaanse luchtmacht te kunnen evenaren. Gelukkig voor hem kon hij daar een deel van de dagelijkse patrouilles voor gebruiken. De wendbaarheid van de Sukhoi was fenomenaal en had reeds wereldfaam vergaard, maar vandaag had het menselijke element gefaald. Leonty was van plan om te oefenen tot het routine zou worden. Als de piloot zover was en de kans deed zich opnieuw voor, dan zou Leonty zijn kunde graag willen meten met de Amerikaanse gevechtspiloot. Hij wilde na afloop zelf op kunnen scheppen over zijn eigen prestaties en het liefst nog zijn tegenstander met een vuurrood gezicht weg zien vliegen. Het laatste was een vernederend iets, had hij nu ervaren en dat mocht hem nooit meer overkomen.

[-Maaike-]

Goed vervolg weer! Deze keer geen schoonheidsfoutjes tegengekomen

Ik zat nog eens na te denken over waarom ik Sander zoveel leuker vind om over te lezen dan de rest - want eigenlijk zou dat geen verschil moeten maken - en ik denk dat dat komt, doordat bij Sander het echt de derde persoon is. Je leert hem kennen, terwijl bij de president kijk je meer een beetje van bovenaf toe. Beetje helicopterview, als je snapt wat ik bedoel. Misschien dat je het mee kunt nemen tijdens het schrijven. Het is namelijk de enige reden die ik kan bedenken, waarom Sander me meer meeneemt in het verhaal. Overigens is wat je nu hebt niet slecht, hoor! Absoluut niet.

Anyway, ik ben benieuwd naar het vervolg Ga zo door!

[P_Westdijk]

Het is namelijk de enige reden die ik kan bedenken, waarom Sander me meer meeneemt in het verhaal.

Nou, voor mij bestaat er wel enig verschil hoor. Ik mag die Sander wel, als je dit mag zeggen over een personage dat je zelf beschrijft. Hij is het belangrijkste hoofdpersonage en sommige karakter draaien om zijn bestaan. Daarom ben ik ook voor de achternaam Sol gegaan. Het betekend de zon in ons stelsel. De overige personages komen zo meteen wat meer aan bod als ze zelf enige gebeurtenissen meemaken. Al heb je hier wel een heel goed punt. Ik zal er straks meer aandacht aan besteden.

Bedankt weer voor je reactie.

========================================================================================

6 oktober, regeringsgebouw
Er waren helemaal geen gevechten voor nodig om de sterkte van het 149e squadron af te laten nemen. Slijtage en ingecalculeerde ongelukken zouden hier wel voor zorgen en de verwachtingen waren nog erger als het werkelijk tot gevechten kwam. Door het eenzijdige embargo zouden er geen versterkingen of onderdelen meer arriveren uit de Russische Federatie voor de Istrebitelnaja Aviatsija. Bezorgd over zijn geloofwaardigheid als regeringsleider, las de politicus het rapport nog een keer en ditmaal zorgvuldiger door.
"Kunnen we deze onderdelen niet zelf fabriceren?"
"Het nabouwen van onderdelen of zelfs een kopie van een Su-27 wordt moeilijk zonder productietekeningen en faciliteiten, meneer de president."
Onderaan het rapport was een tijdelijke oplossing vermeld door de bevelhebber van het Nationaal luchtverdedigingcommando, die voor zijn houten bureau stond. De beroepsmilitair was aanzienlijk jonger en miste de jaren van ervaring die zijn Russische voorganger met een hogere rang had bij het leiden van het luchtverdedigingdistrict. Zijn besluitvaardigheid, doortastendheid en energie compenseerden echter deze 'gebreken' ruimschoots.
"Je wilt een Sukhoi opofferen voor onderdelen?" De ontsteltenis was in de zware stem van de president te horen.
Het squadron beschikte slechts over twaalf Su-27SM onderscheppingjagers en twee Su-27UB trainingsvliegtuigen. Het voorstel van de kolonel was een machine te strippen van alles wat bruikbaar was om de onderdelen voor de andere toestellen te gebruiken.
"We hebben op het moment een groter gebrek aan piloten dan aan vliegtuigen, meneer de president en als het zover is dan hebben we geen andere keuze." Het klonk overtuigend genoeg, maar de officier had nog meer te vertellen. "We zijn met een selectie bezig van piloten die bij KD Avia werkzaam zijn, maar het zal met onze beperkte middelen lang duren voor iemand van hen in de cockpit van een Su-27 zit."
"Ga op zoek naar piloten in het buitenland. De Russische Federatie exporteert toch Su-27's?" snauwde de politicus desperaat, "importeer dan jachtpiloten."
Er volgde een gespannen stilte op deze woorden. De officier fronste zijn wenkbrauwen. De luchtmachten van ruim een dozijn landen verspreid over de wereld hadden het Su-27 gevechtsvliegtuig of daarvan afgeleidde typen in gebruik. Als het zou lukken om piloten uit het buitenland te werven dan loste het een aantal knelpunten in de logistiek van de gevechtsluchtmacht tegelijk op. "Denkt u aan het oprichten van een vreemdelingenlegioen, zoals de Fransen hebben, meneer de president?", vroeg de verraste officier. Hij zag de president zijn schouders ophalen.
Shurik had het eigenlijk zonder erbij na te denken gezegd, maar het klonk nog steeds goed nu hij zich wel de tijd gunde om er over na te denken. "Als je iets beters kunt verzinnen dan hoor ik het graag."
Het was nu aan de beurt van de militair om zijn schouders op te halen en het hoofd te schudden. "Nee, meneer de president", antwoordde hij met respect, omdat hij noch zijn staf op het idee waren gekomen om over de grens naar een oplossing te zoeken.
"We hebben alleen wel een andere naam nodig voor deze eenheid. Anders beschuldigen de Fransen ons straks nog van plagiaat."
De kolonel lachte. Het op het juiste moment uitgesproken grapje had de ontstane spanning tussen hen grotendeels doen verdwijnen.