Het waaide. In de lucht hing de geur van modder en gras. En schapen. We liepen in stilte. Je róók de stilte. Geuren waren van belang die dag. De geur van die dag blijft me altijd bij. De geur van modder, gras en schapen, van de stilte, maar ook van angst en pijn.
Mijn reis naar Schotland kende vele momenten. Het ruiken van de boeken in eeuwenoude winkeltjes. Het zoeken naar Lassy, terwijl de regen om ons heen in de grond verdween. Keer op keer weer wachten op oude bussen met minstens zo oude buschauffeurs. Het dansen in de karaokeclub met hitsige bejaarden. Een ambulancerit met Perkamentus. Thee met twee biscuitjes in een ziekenhuisbed.
Een reis is meer dan dat wat je boekte in het donkere achterkamertje van een reisbureau. Door te reizen krijg je de kans om alles in je leven te herzien, te veranderen. Dat valt niet te boeken. Dat valt enkel te ervaren. Er zijn geen reisgidsen vol kant en klare verhalen en gebeurtenissen. Je boekt een ervaring, die nog zelf in te vullen valt. De momenten in een week maken of breken je reis. Je kiest zelf wat je je wilt herinneren. Je kiest zelf de tekst van de ansichtkaarten naar vrienden en familie. Een reis zit vol keuzes. Het voelen dat je zelf iets creëert. Van het bestaande land, van de ontstaande herinneringen, maak je je eigen wereld. Je creëert een nieuwe wereld. En die wereld is niet over te brengen op kleine kaartjes met een pittoreske voorkant.
Naast keuzes zit een reis ook vol met onvoorziene gebeurtenissen. Niemand voorziet dat gat in je tas, waardoor de regen binnensijpelt en al je bezittingen nat maakt. Niemand voorziet het schaap dat rondloopt waar hij of zij wil. Niemand voorziet die ene gebeurtenis die je hele leven op zijn kop kan zetten. De schoonheid van zelf keuzes maken wordt afgewisseld met de soms pijnlijke realiteit van de onvoorziene gebeurtenissen. Toch zou je reis niet hetzelfde zijn zonder die onvoorziene kansen en herinneringen. En wie de kans pakt om te leren van die gebeurtenissen, komt terug als een mooier en wijzer mens.
Niemand kon voorzien wat er op die winderige derde augustus dag met mij gebeuren zou. De keelpijn waar ik mee wakker werd, was als een teken. Ga niet, voel hoe warm je bed nog is. Voel dat er vandaag iets gebeuren gaat dat van jou een ander mens maakt. Blijf. Toch kon niets mij die dag tegenhouden, óók mijn warme bed niet. Ik pakte nieuwe kansen met beide handen aan. Ik was op reis, en wilde alleen maar ervaren en genieten. In bed liggen deden we over een paar dagen wel weer.
Isle of Skye was het Schotse schiereiland waar we een paar dagen doorbrachten als onderdeel van onze rondreis. De ruige natuur, de frisse grasgeur, en het geroep van duizenden vogels, waren een totale verandering van de steden waar we ons eerder in de reis bevonden. De middeleeuwse straatjes van het vaste land, veranderden in ruige zandpaadjes, die heen gingen naar waar ze zelf wilden. Hier was de natuur de baas. De wegen waar de handvol auto's en bussen overheen reden, de oude huisjes, en de lokale supermarkt met pinmuur, leek het enige waar de mens de hand in had gehad.
Al wandelend genoten we van het enorm machtige landschap. Geen woorden, geen foto's, geen verhaal kunnen het uitzicht beschrijven. De klif waarop we liepen was enorm. Het water in de zee daaronder, was woest en machtig. Het was bijzonder, hoe het bijeengebrachte gras, het machtige water en de enorme heuvels, zo simpel krachtig waren. We liepen maar door en door. De natuur was afleidend, er werd niet eens gemerkt dat het regende. We waren in de ban. In de ban van de natuur.
De schapen op het eiland Skye, deden overal hun ding. Ze werden niet beperkt door omheiningen en mensen. Net zoals de natuur, waren de schapen hier hun eigen baas. Waar schapen zijn, zijn uitwerpselen. En samen met de regen maakte dit de klif tot een ijsbaan van gras, modder, en schaap.
Enkele uren later, vervloekte ik de rotschapen. Die schapen, die het einde van mijn reis hadden ingeluid.
Geuren waren van belang die dag. De geur van die dag blijft me altijd bij. De gipsgeur. De geur van het oude mevrouwtje in het bed naast mij. De geur van de medicijnen, waarvan ik zo stoned werd als een garnaal. De geur van mijn doorweekte spijkerbroek. De geur van de schoongemaakte gangen. Gangen die ieder hun eigen verhaal zagen. Die gangen zag een doodmoe meisje, met een been in een onnatuurlijke hoek, vol schaap en regen.
Mijn reis terug naar Nederland was als een achtbaan. Ik kon alleen maar slapen, waardoor de tijd onnatuurlijk snel leek te gaan. Ik droomde over schapen. Ik wilde niet terug naar mijn eigen land. Ik was in de ban van de natuur. Ik hóórde in Schotland. De realiteit drong pas echt tot me door, toen de ronde vliegtuigwielen de Nederlandse bodem raakte. Ik was vies, moe, en had onvoldoende tijd om echt te bevatten wat er gebeurd was. Wat ik wel wist, was dat de komende maanden vol met diezelfde geuren als die dag zouden zijn. Maanden, misschien zelfs jarenlang, ging er geen dag voorbij, zonder dat ik herinnerd werd aan die reis naar Schotland.
Ooit ga ik terug. Terug naar het land van schapen, gras, en regen. Maar tot dan, zijn er alleen oude ansichtkaarten en herinneringen. Het litteken op mijn been, dat jeukt als een nieuw aangegroeid schapenvel, is een permanent zichtbaar souvenir.
Het waaide. In de lucht hing de geur van uitlaatgassen. En asfalt. Niemand liep hier in stilte. Ik was terug. En de geur van die dag bleef me niet voor altijd bij. Wel kwam ie iedere dag terug. Onderdeel van mijn leven, in een grote stad. De geur van het leven, maar ook van verlangen naar een onvoltooid iets.
Een ijsbaan van gras
Okee, ik ben wel heel benieuwd naar het vervolg. Ten eerste ben ik een enorme UK fan, dus mijn aandacht had je al bij het woord Schotland. De omschrijvingen die je gebruikt doen bijna poëtisch aan, dat vind ik mooi. Je gebruikt echter wel vaak hele korte zinnen. De afwisseling vind ik heel mooi, maar soms komen er iets te veel achter elkaar waardoor ik een beetje uit het verhaal raak en het soms niet als een soepel geheel aanvoelt maar meer als een soort flashback. Snap je wat ik bedoel? Maar dit doet natuurlijk niks af aan het feit dat je verhaal mijn interesse heel erg gewekt heeft. Ben benieuwd naar het vervolg!
Schooootttlaaandd! 
ooh ik deel de ervaring met de hoofdpersoon, ik wil ook terug naar het land met de ruige natuur, de verlatenheid en de vele kastelen. *zucht & zwijmel*
Ik vind het een leuk verhaal en je hebt de omgeving goed beschreven. Ben benieuwd hoe het verder gaat
Gaat de hoofdpersoon nog eens terug?
ooh ik deel de ervaring met de hoofdpersoon, ik wil ook terug naar het land met de ruige natuur, de verlatenheid en de vele kastelen. *zucht & zwijmel*Ik vind het een leuk verhaal en je hebt de omgeving goed beschreven. Ben benieuwd hoe het verder gaat
Gaat de hoofdpersoon nog eens terug?