Another Chance

[arendaaa]

Dit is een verhaal dat ik maak voor school, om precies te zijn voor Culturele Kunstzinnige Vorming (CKV). Het thema is 'De Droom'. Ik moet hierbij geïnspireerd zijn door een surrealistisch werk, en het verhaal moet ook surrealistisch zijn.
Hierboven zie je een foto van Alastair Magnaldo, en door die foto heb ik een beetje een idee gekregen voor dit verhaal.
Ik ben heel benieuwd naar de tips en alles, dit is het eerste verhaal dat ik in de hij/zij-vorm schrijf!
En het moet goed zijn als ik het inlever, want mijn leraar Nederlands kijkt het na. En hij is streng.

Vermoeid streek Dave over zijn ogen. Hij kon zichzelf wel voor het hoofd slaan. Met een klap zette hij zijn glas op de tafel en leunde achterover. Hij baalde. Hij had het verpest. Totaal verpest. Zou er echt geen mogelijkheid zijn om de tijd terug te draaien? Meteen riep hij zichzelf tot orde. Dat kon niet, dat was logisch.
Hij had spijt. Enorm veel spijt. Natuurlijk, Gideon, Juan en Ralph waren ook schuldig. Zij waren ook fout geweest. Maar toch, Dave vond dat hij de meeste schuld had. Hij was het geweest die een aantal weken geleden het voorstel lanceerde om een oud vrouwtje te beroven. Ze hadden geld nodig en zo’n oud vrouwtje leek hen het meest simpel. Maar het was tegengevallen. Het bleek een actieve en sterke vrouw te zijn, veel sterker dan een gemiddelde vrouw van haar leeftijd. Ze had zich hevig verzet tegen hun dreigingen en zich niet zomaar gewonnen gegeven. Uiteindelijk hadden ze haar bewusteloos achtergelaten. Een paar dagen stond er in de krant dat weduwe H.M. van Loon was overleden na vermoedelijk geweld bij een overval. Daders onbekend. De politie zocht getuigen. Die zouden er op zo’n afgelegen plek waar dat vrouwtje woonde wel niet zijn.
Een enorm schuldgevoel was over Dave heen gekomen. Dat was zijn schuld. Hij had haar en klap met de koektrommel verkocht.
Meteen nadat hij het bericht las had hij Gideon, Juan en Ralph opgebeld en gezegd dat hij zich aan ging geven. Ze hadden hem voor gek verklaard. Vooral Juan, die geniepige en gemene Juan. Hij hoorde zijn stem weer voor zich. ‘Ben je helemaal gek? Aangeven? Watje. Jij wilde haar toch overvallen? Als je ons maar niet verraadt.’ Nee, dat was Dave zeker niet van plan. Hij zou alle schuld op zich nemen. Morgen was de rechtszaak. Dan zou de rechter beslissen wat er met hem zou gebeuren. Waarschijnlijk een flink poosje gevangenisstraf. Hij had tenslotte iemand zo verwond dat ze later was overleden.
Juan had wel gelijk gehad met zijn woorden. Dave was degene die de overval bedacht. Het was zijn idee, en nu was hij de eerste, en waarschijnlijk de enige die zich aan had gegeven. Hij verwachtte niet dat de andere drie dat nog zouden gaan doen. Dave zuchtte eens diep. Had ik maar normaal gedaan, dacht hij.

[Saskjezwaard]

Ik ben de grammar nazi van het forum, dat je alvast gewaarschuwd bent maar volgens mij is dat wel handig voor je verhaal^^ dus ik vis de spellingsfoutjes er even uit, dan hoeft je leraar dat niet meer te doen haha xD

Vermoeid streek Dave langs zijn ogen.

Volgens mij is het niet verkeerd, maar ik denk dat 'vermoeid streek Dave over zijn ogen' beter zou staan

Meteen liep hij zichzelf tot orde.

de uitdrukking is jezelf tot orde roepen, dus liep=riep

Dat kon niet, dat was logisch.

Eh... ik weet niet helemaal hoe ik het moet zeggen, maar naar mijn gevoel is dit een beetje overbodige zin. Vooral het tweede gedeelte. Er zit iets waar ik de vinger niet op kan leggen, dus zie maar wat je ermee doet xD

Natuurlijk, Gideon, Juan en Ralph hadden ook schuld. Zij waren ook fout geweest. Maar toch, Dave vond dat hij de meeste schuld had.

Omdat de eerste zin zo vlak achter de laatste zin komt, denk ik dat het mooier is als je een van de twee anders opbouwt. 'Natuurlijk, Gideon, Juan en Ralph waren ook schuldig.' of zoiets

Ze hadden geld nodig, en zo’n oud vrouwtje leek hen het meest simpel.

Een komma hoeft niet voor 'en' , dat is nml dubbelop. 'En' geeft al aan dat het tweede deel van de zin begint. Alleen bij uitzonderingen mag het

Ze had zich hevig verzet tegen onze dreigingen en zich niet zomaar gewonnen gegeven.

Hier switch je opeens naar de ik-persoon, onze=hun

Daders waren onbekend.

Persoonlijk denk ik dat het mooier is om Daders onbekend ervan te maken

Hij had haar en klap met de koektrommel verkocht. Meteen had hij Gideon, Juan en Ralph opgebeld en gezegd dat hij zich aan ging geven.

en=een
En ik denk dat, om het duidelijk te houden dat de tweede zin in het heden plaatsvindt en de eerste zin in het verleden, dat je de eerste iets aan moet passen. Want nu leest het alsof Dave de vrouw heeft geslagen en daarna meteen zijn 'vrienden' heeft gebeld, wat niet echt logisch is.
Hij was degene die haar een klap met de koektrommel had verkocht.
En koektrommel? Apart wapen

Het was zijn idee, en nu was hij de eerste, en waarschijnlijk de enige die zich aan had gegeven. Hij verwachtte niet dat de andere drie zichzelf nog zouden aangeven.

Twee keer 'aangeven' zo vlak na elkaar staat niet mooi, zeker omdat je hiervoor volgens mij genoeg andere termen hebt. Dus ik zou er eentje veranderen^^

Had ik maar, dacht hij.

Had ik maar wat? Volgens mij is de zin niet helemaal af


Zo, dat was alles wat ik kon vinden, hopelijk heb je er iets aan! Oh, en trek het je niet aan dat het zoveel dingetjes zijn, je verhaal is gewoon goed hoor maar omdat je het gaat inleveren voor school, is het natuurlijk het beste als alle beetje vreemde zinnen eruit zijn gepikt. En anderen kunnen dat meestal beter voor je doen^^

Het stukje is verder te kort om er echt iets heel erg zinvols over te zeggen, behalve dat het fijn wegleest^^ ik zou wel oppassen met je zinnen, die zijn nu vaak heel kort qua lengte. Nu leest het nog goed weg, maar als je het zo laat, kan het zijn dat het staccato weg gaat lezen en dat leest niet fijn. Maar goed, dat zien we bij een volgend stukje wel

Ik vind het trouwen echt een leuke foto die je hebt gekozen!

[arendaaa]

In ieder geval onwijs bedankt voor de tips enzo! Dat foutje met de ik-persoon komt er waarschijnlijk nog wel een keertje in, omdat ik altijd in de ik-persoon schreef.
Ik ga er zeker iets mee doen, en dan heeft mijn leraar gelijk ook wat minder te zeuren. Want hij is zegmaar nogal streng. (aa).

[arendaaa]

Hier weer een nieuw stuk. Het wordt trouwens een best kort verhaal, dus ik denk niet dat ik hele lange stukjes ga plaatsen, sorry (:


‘Wij weten wie de andere drie daders zijn,’ zei de rechter langzaam.
Bij het horen van die woorden schoot Daves hoofd omhoog. Hoe konden ze dat weten? Ongelovig keek hij de rechter aan.
Die knikte hem toe. ‘Tijdens het verhoor konden we je gedachten lezen. Daarin kwamen drie namen heel duidelijk naar voren.’ De rechter duwde zijn bril wat hoger op zijn neus en sprak toen langzaam en duidelijk drie namen uit. ‘Gideon. Juan. Ralph.’
Elke naam die hij noemde kwam als een hamer op Daves hoofd aan. Bij elke naam kromp hij ineen. Ze zouden hem geen van drieën geloven als hij zou zeggen dat hij hen niet had verraden, maar dat zijn gedachten gelezen waren. Ze zouden in lachen uitbarsten en hem voor gek verklaren. Groot gelijk hadden ze.
‘Ze zullen dit niet te weten komen, want wij gaan hen niet oppakken. De jongens moeten zichzelf aangeven, en anders doen we er niets mee.’ De woorden van de rechter haalden Dave weer uit zijn gedachten.
Hij knikte dankbaar. ‘Bedankt,’ zei hij eenvoudig en een glimlach verscheen op zijn grauwe, bleke gezicht. Het was voor het eerst in lange tijd dat zijn gezicht weer wat meer kleur vertoonde. De glimlach verdween net zo snel als dat hij op Daves gezicht was gekomen. Zijn gedachten gingen weer terug naar de jongens. Hij probeerde zich met alle macht te beheersen en dwong zichzelf om op te letten op wat de rechter te zeggen had.
‘Dan zullen we ons als rechters nu even terugtrekken om tot een beslissing te komen over de straf die aan dit misdrijf verbonden is.’ Hij knikte eerst Dave, en toen de andere aanwezigen met een nepglimlach toe.
Voor het eerst tijdens de rechtszitting durfde Dave om zich heen te kijken. Rechts van hem zaten enkele overgebleven familieleden van mevrouw Van Loon en hun advocaat. Aan de andere kant, schuin achter hem, zat Daves moeder. Als hij het goed zag, blonk er een traan in haar ooghoek. Een steek ging door zijn hart. Het was om hém, dat ze huilde. Het was zijn schuld dat de sfeer in huis om te snijden was en dat zijn vader niet naast haar moeder zat. Het was, voor zover Dave zich kon herinneren, de eerste keer dat zijn moeder bij zo’n officiële aangelegenheid was zonder zijn vader. Hij wilde niet naar de rechtszaak, hij wilde Dave niet meer zien.
Toen zijn vader hoorde dat het Daves schuld was dat die oude vrouw niet meer leefde, was hij woedend opgesprongen. Zijn hoofd werd vuurrood en de ader in zijn nek, die altijd zichtbaar werd als hij boos was, werd drie weken geleden wel erg duidelijk zichtbaar. Na een serie scheldwoorden en verwensingen in de richting van Dave, had hij gezegd: ‘Voorlopig wil ik je niet meer zien. Ik wil geen zoon hebben die een moord pleegt of gepleegd heeft.’ Hij kwam bijna niet uit zijn woorden van boosheid. ‘Je zorgt maar dat hier in huis bekend is wanneer je hier langs wilt komen, dan zorg ik dat ik uit de buurt ben.’ Na die woorden draaide hij zich om en beende met grote stappen de kamer uit, Dave achterlatend met een snikkende moeder. Wanneer Dave aan dat moment terugdacht, voelde hij opnieuw de pijn in zijn hart, die hij had gevoeld toen zijn vader hem de woorden toebeet. Nu sliep hij voorlopig bij Christian, een van de weinige vrienden die hem niet aan de kant had gezet.
Dave werd weer uit zijn gedachten gehaald door de piepende deur in de hoek van de rechtszaal. Hij keek op en zag dat de rechters weer terugkwamen en plaatsnamen in hun deftige, leren stoelen. De belangrijkste, zijn naam was Dave allang weer vergeten, zette zijn bril op het puntje van zijn neus en keek Dave eroverheen aan.
Die keek hem fier en uiterlijk onaangedaan aan, maar van binnen gierden de zenuwen door zijn lichaam. Hij was bang. Bang voor de straf die hij binnen vijf minuten zou weten. Bang voor alles wat hem te wachten stond. Het zou ongetwijfeld gevangenisstraf zijn.
´Na enig overleg zijn we tot een overeenstemming gekomen,’ begon de rechter, ‘en hebben we besloten dat de straf van David Jacob van Leeuwen het volgende zal zijn:’ hij keek in het dossier dat voor hem lag, ‘zes jaar, waarvan drie maanden voorwaardelijk.’
Het was alsof er een blok beton op Daves hoofd viel. Zes jaar, hamerde het door zijn hoofd. Hij knikte automatisch naar de rechter, maar die had zich al tot de nabestaanden gericht.
‘Is er één van jullie die nog iets wil zeggen aan het eind van deze rechtszitting?’ Hij keek hen één voor één aan.
Een al wat grijs wordende man van een jaar of vijftig stond aarzelend op. Voor zover Dave kon beoordelen had hij zeker geen gebrek aan geld. ‘Ik en mijn vrouw,’ hij knikte even kort naar haar, ‘hebben een aantal jaar geleden een prijsvraag gewonnen. Je moest toentertijd een slagzin verzinnen voor een bedrijf. Afijn, dat doet er allemaal niet toe. Voor onze originaliteit kregen we toen een heel bijzondere prijs.’
Gespannen keek Dave in zijn richting. Zijn interesse, die na het uitspreken van de straf was weggeëbd, was weer helemaal terug.

[Little_Miss_Perfect]

zijn naam was ik allang weer vergeten, ...

Je hebt weer een foutje met de ik-vorm hier. Maar je moet verder. :3

[DoreenvdB]

Hee Aren (:
Gelijk maar even een account aangemaakt..
Ziet er goed uit hoor, je verhaal.
Maar zou je niet beginnen met de uitspraak van de rechter of in ieder geval dat gedeelte dat je als tweede gepost hebt en dan door gaan tot de alternatieve 'straf' en dan pas vertellen wat hij heeft gedaan. Snap je wat ik bedoel? Dan hou je het een beetje spannend dan weet niemand wat er gebeurd is?
Veel succes en misschien zie je over een poosje mijn gedicht op deze site staan (;
xxx

[arendaaa]

Dat kan inderdaad ook wel... Njaa. Ik ga d'r nog even goed over nadenken;p In ieder geval bedankt voor de tip!!
xxxx.

[Xatham]

Hey arendaaa,

Hier is dan een reactie van het tipp-ex team. Sorry dat het zo lang geduurd heeft.
Ik zie dat Saskia ook al een reactie van behoorlijke omvang heeft achtergelaten, misschien is dat de reden dat ik zo weinig te vertellen heb.

Je vroeg me vooral te letten op inhoud en schrijfstijl en die zijn gewon goed. Ik vind dat je de spanning die Dave voelt goed weet over te brengen en ook qua schrijfstijl stuit ik niet op vreemde zinsconstructies of grammaticale fouten. Je hebt me ook nieuwsgierig gemaakt naar het vervolg. Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat.

Eén concreet dingetje is me opgevallen:

Die zouden er op zo’n afgelegen plek waar dat vrouwtje woonde wel niet zijn.

In deze zin gebruik je de woorden 'wel' en 'niet' achter elkaar. Dat staat niet zo mooi, probeer het gebruik van tegengestelde woorden na elkaar te vermijden tenzij je het juist duidelijk met opzet doet.

Groetjes,
Xatham namens het tipp-ex team.

[arendaaa]

Weer een nieuw stukje! Hope you'll enjoy (: Het is voor school, dus elk kritiek en elke tip is welkom!

‘De prijs hebben we nog niet gebruikt en willen we nu aan jou schenken, zodat je nog wat van je leven kunt maken en niet tot je dood toe het stempel van moordenaar op je gedrukt hebt staan.’ Hij werd duidelijk geëmotioneerder. Naast hem depte zijn vrouw haar oogleden met een tissue.
De spanning bij Dave werd steeds groter. Waarom zei die man nu niet gewoon wat hij kreeg? Hij kon er niet tegen om zolang te moeten wachten op iets, dat kennelijk heel belangrijk was voor de verdere voortgang van zijn leven. Afwachtend keek hij de man, die daar nog steeds stond, aan.
Kennelijk was hij moed aan het verzamelen, zo zag het er tenminste uit, vond Dave. Na dertig eindeloze seconden opende hij eindelijk zijn mond en begon weer te praten. ‘We willen jou, en ook de mededaders, de kans geven om de afgelopen drie à vier weken over te doen en dus een beter leven op te bouwen. Jullie kunnen eventueel bij mijn bedrijf een baan krijgen, waardoor je mijn moeder niet hoeft te beroven. De tijd wordt voor jullie en voor onze moeder dan drie weken teruggedraaid, dus dan kunnen jullie laten zien wat je stuk voor stuk waard bent.’
Daves hart maakte een sprong van minstens een meter en hij moest zich inhouden om niet naar de man toe te rennen en hem om de nek te vliegen. Natuurlijk nam hij het aanbod aan en gelukkig voor hem, en ook voor de familie van mevrouw Van Loon, accepteerde de rechter het aanbod.
‘Ik wil wel dat je echt iets van die drie weken maakt. Anders neem ik mijn woorden terug en moet je alsnog de gevangenisstraf uitzitten.’
Later hoorde hij van Christian, die ook bij de rechtszaak was, dat hij de man, waarvan Dave de naam nog steeds niet wist, zo ongeveer honderd keer had bedankt.
Toen Dave op het bed van Christian neerplofte met een biertje, dacht hij na over de kansen die hij weer kreeg doordat hij die prijs had gekregen. Hij kon het contact met zijn vader weer herstellen. De nabestaanden zouden geen rouw meer hebben. Hij zou de mogelijkheid hebben om zijn reputatie weer te verbeteren, zijn vrienden weer terugkrijgen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij zou iedereen versteld laten staan. Hij deed een greep naar zijn telefoon en zocht het nummer van Gideon op.
‘Met Gideon.’ Zijn stem klonk niet vriendelijk, wat ook logisch was.
‘Met Dave,’ zei hij terug en meteen erachteraan: ‘hang alsjeblieft niet op, ik wil je even wat zeggen.’
Aan de andere kant van de lijn bleef het een tijdje stil. ‘Zeg het maar,’ klonk het na voor Daves idee een minuut.
‘Zoals je weet… Vandaag was de rechtszaak, en daar is iets opmerkelijks gebeurd en dat wil ik je even vertellen. Maar als je geen interesse hebt, moet je het eerlijk zeggen.’ Daves stem klonk afwachtend.
‘Mm. Ik heb eigenlijk niet zoveel tijd, maar vertel maar.’
Hoewel zijn stem vreselijk onaardig klonk, werd Dave er niet door ontmoedigd. ‘Ik zou eigenlijk een aantal jaar gevangenisstraf krijgen, maar een van de zoons van die vrouw die ik vermoord heb, wilde mij een andere kans geven…’ Dave legde het hele verhaal uit, af en toe onderbroken door Gideon.
‘En wat wil je er nu mee zeggen?’ vroeg Gideon, met een nog steeds ongeïnteresseerde toon in zijn stem.
Even twijfelde Dave of hij moest zeggen dat de rechter wist dat Gideon, Juan en Ralph ook schuldig waren. Hij koos er toch voor om het wel te zeggen.
‘De rechter weet wie de daders zijn. Hij heeft jullie namen genoemd tijdens…’
‘Heb jij ons verraden?’ vroeg Gideon. Nu lag er een scherpe ondertoon in zijn stem.
‘Nee,’ Dave haalde diep adem, ‘het schijnt dat tijdens het verhoor mijn gedachten zijn gelezen. Die gasten zullen wel paranormale gaven gehad hebben. Ik weet anders ook niet hoe het kan.’
Gideon vloekte een paar keer achter elkaar.
‘Rustig, volgens de rechter zal je geen straf krijgen. Je zal alleen bij andere overvallen misschien wel verdachte zijn.’ Weer vloekte Gideon. ‘Maar de rechter en die zoon zeiden dat ook jij, Ralph en Juan met mij mee kunnen doen en jullie leven kunnen verbeteren. Daar belde ik eigenlijk voor. Je kunt dan eventueel een baan krijgen bij die zoon van mevrouw Van Loon, die vrouw zelf is weer levend en verzin zelf maar verder.’ Het bleef even stil. ‘Doe je het?’ vroeg Dave na een tijdje.
Het bleef nog even stil. ‘Laat me nog even bedenken, morgen bel ik je terug. Ik zal het ook nog even met Juan en Ralph overleggen, en dan hoor je het morgen. Ciao.’
Verbaasd keek hij naar zijn mobiel, waar een irritant pieptoontje uit kwam. Gideon had opgehangen.

[arendaaa]

Drie weken later zat Dave op de fiets, op weg naar zijn vader. Als hij terug in de tijd keek, kon hij terugzien op drie goede weken, drie leerzame en nuttige weken. Hij had geen geldproblemen meer en had inmiddels een baan. Met z’n vieren hadden ze zich ingespannen voor het goede doel, namelijk hun leven beteren. En het was hen gelukt. Zelfs Gideon, die er eerst niet zo positief over dacht, was uiteindelijk overstag gegaan en had later ook met plezier mee gedaan aan het ‘projectje’. Ze hadden, onder begeleiding van Joost - ze wisten inmiddels de naam van de zoon van mevrouw Van Loon - met zijn vieren het stukje uit het verleden dat verwijderd moest worden, verwijderd en de er een nieuw stuk voor in de plaats gemaakt. Voor een buitenstaander leek het alsof er niets was veranderd en dat was aan de buitenkant ook niet te zien. De randjes van het puzzelstukje pasten tenslotte nog in de rest van ons leven. Het was de binnenkant die veranderd was. Met z’n vieren hadden ze hun leven weer zin en kleur gegeven. Ze hadden de drie weken ieder op een andere manier beleefd, maar de reacties die Dave had gehoord, waren stuk voor stuk positief, waar hij erg blij mee was.
Een paar minuutjes later fietste Dave de achtertuin van zijn ouderlijk huis in. Hij gooide, als altijd, zijn fiets tegen de schutting en liep naar de achterdeur. Toen hij binnenstapte, nam hij de vertrouwde geur van zijn ouderlijk huis in hem op. Hij had het gemist. Na het grote conflict met zijn vader was hij hier niet meer geweest. Zijn moeder had hij nog twee keer gezien en toen was zij naar Christian gekomen. Twee weken geleden had Dave haar voor het laatst gezien en hij was geschrokken. Ze zag er slecht uit, hij zag zelfs de eerste grijze haren verschijnen. Zijn moeder, een paar maanden geleden nog zo vitaal, was in korte tijd in een oude vrouw veranderd en dat kwam door hem. Het had pijn gedaan om haar zo te zien.
Dave liep door de keuken naar de hal en hing zijn jas op de kapstok. Zijn schoenen zette hij onder de kapstok, op het plekje waar zijn schoenen altijd stonden. Het was voor hem een teken dat zijn vader hem nog niet vergeten was en dat deed hem goed. Een vreemd soort spanning kwam in hem naar boven. Hoe zou het gesprek met zijn vader gaan?
In de woonkamer zat Daves vader onderuitgezakt in zijn fauteuil. Hij glimlachte op zijn eigen, warme manier naar hem en meteen viel er een last van zijn schouders.
‘Ga zitten, jongen.’ Zijn vader stond op en knikte hem bemoedigend toe. ‘Koffie?’
Dave knikte. ‘Graag, met melk en suiker alstublieft.’
Zijn vader lachte, een oprechte lach. ‘Dat hoef je mij niet te vertellen, Dave.’ Hij draaide zich om en liep naar de keuken.
Ondertussen keek Dave om zich heen en nam elk detail van het huis in zich op, alsof hij jaren was weggeweest. Alles was nog hetzelfde als hij het de laatste keer had achtergelaten. De foto’s die tegenover hem aan de muur hingen, geen één foto was weggehaald, ook foto’s waar Dave op stond niet. Onbewust glimlachte hij.
‘Wat zit jij gelukzalig te glimlachen?’ Dave had hem niet horen binnenkomen. Het was typisch een opmerking van zijn vader en meteen schoot hij in de lach, waarna zijn vader al snel volgde.

Na een klein uurtje, waarin er veel gepraat werd, stonden Dave en zijn vader op en omhelsden elkaar.
‘Ik hoop dat je, na alles wat ik heb gezegd en wat er is gebeurd, nog thuis wilt komen wonen.’ De stem van zijn vader klonk hoopvol.
Dave verstevigde de greep om de schouders van zijn vader. ‘Natuurlijk wil ik dat, ik wil zelfs niets liever,’ zei hij met schorre stem.
Vader klopte hem op de rug en Dave hoorde dat hij ook even moest slikken. ‘Dan pakken we nu de auto, we rijden naar Christian en we halen je spullen op en vannacht slaap jij in je eigen bed.’



EINDE