Online Verhalen

Ik heb een tijdje terug meegedaan aan de schrijfwedstrijd Write Now! Echt niks voor mij zo een wedstrijd, en de enige reden dat ik mee deed was eigenlijk de schrijfworkshop die je kon krijgen. Ik wil al heel erg lang een workshop volgen, dat lijkt me ongelooflijk leerzaam, en dit was mijn kans.
Vorige week kreeg ik een uitnodiging voor de prijsuitreiking en de workshop. Eindelijk een workshop! Helaas kan ik niet komen, die avond heb ik namelijk een toneeloptreden op school waarin ik een best grote rol heb. Ik baal heel erg, maar het is niet anders.
Dus plaats mijn verhaal nu hier zodat ik toch nog tips en kritiek kan krijgen
Ik plaats hem in twee stukken, dus hier is de eerste helft:

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwarte boomtoppen tekenden zich af in het woeste water, waar zo nu en dan de bliksem zich in weerspiegelde. Langzaam zonk ik dieper en dieper weg in het donkere meer. Mijn armen en benen zwaaiden wild om mij heen, in een poging boven water te blijven. Ik schreeuwde, krijste. Maar niks hielp, niks. Al snel raakte ik uitgeput. Liet mijn lichaam slap hangen en gaf me over aan de stroming die me met alle kracht naar beneden trok. Ik kon niks, was te zwak. Ik sloot mijn ogen en ging onder. Terwijl ik dacht aan hoe ik vroeger door de velden danste en zodra ik moe werd voor dit zelfde meer knielde. Daar keek ik dan hoe de bomen zich spiegelden in het heldere water. En mij de gedachte gaven dat hier op de bodem van het meer een wereld verborgen zat, een wereld vol wilgen, vlinders en rozen. Een wereld vol leven.
Dit zelfde meer was nu zo zwart als de dood, en in dit zelfde meer zonk ik steeds dieper en dieper. Als een volumeknop werden mijn gedachten langzaam uitgedraaid. En daar lag ik dan, gevoelloos en gedachteloos in het zwarte meer.
Mijn voeten tintelden, er klopte iets achter mijn borst en pols. Langzaam opende ik mijn ogen, bang voor wat er komen ging. Ik bewoog voorzichtig mijn armen en benen, vervolgens kwam ik overeind. Zo keek ik verbijsterd om mij heen. En vroeg me af waar ik was. Eigenlijk wist ik het al, maar beseffen wilde ik het niet.
‘Uhm,’ hoorde ik achter mij. Geschrokken keek ik op, en daar stond het dan, het bewijs. Een mens. Terwijl ik verward opstond viel het kwartje. Het was mijn hart die ik voelde bonzen, een beetje links achter mijn borst. Ik was een mens.
‘U bent de nieuwe eigenaresse van dit huis, mevrouw Saphira?’ werd mij gevraagd. Saphira, dat was mijn naam. Hoe kon hij die weten? Nog meer vragen overspoelden mij. Hij wist wie ik was, en hij zei dat dit nu mijn huis was? Dan moest hij van mijn komst geweten hebben, of niet?
Ik knikte maar, achter de man zag ik een klein houten huisje staan. Hij drukte de sleutels in mijn handen en vervolgens liep ik naar de deur. Door mijn ooghoeken zag ik de man even twijfelend staan, maar hij draaide zich toch om en liep snel weg.
Daar stond ik dan, voor een klein houten huisje. Als engel in het lichaam van een mens. Het leek allemaal nu pas aan te komen, ik realiseerde mij de gevolgen. Nadat ik alles op een rijtje had gezet zocht ik naar een oplossing. Het enige wat ik kon bedenken was dat ik er maar beter het beste van kon maken. Het liep vast goed af, ik was immers een engel. Het moest wel zo zijn.
Zo verzamelde ik alle moed die nog in me zat bij elkaar, opende de deur en trad mijn nieuwe leven binnen. Toch hoopte ik stiekem dat het een uitweg was, een terugweg naar de hemel. Ik liep de kleine kamers door, die volledig waren ingericht. Het huisje was erg schattig, en met mooie oude meubels gevuld. Hier moet wel een uitweg zijn, spookte het door mijn hoofd. Ik was engel en hoorde niet op aarde. Dit was een foutje, nee een grote fout. Tevergeefs zocht ik naar een doorgang, een portaal, een terugweg. Steeds wilder gooide ik de dekens, lakens en kussens van het bed opzij. Trok de kleren uit de kast, smeet alles op de grond. Terwijl in mijn hoofd alle fragmenten zich keer op keer afspeelden. Keer op keer verdronk ik in het meer.
Ik liet me op de grond vallen, tussen de kleren. Ik wilde naar huis, een gevoel van hulpeloosheid overspoelde me. Wat moest ik beginnen, in een wereld die ik niet kende. Als engel, dienares van de hemel had ik hier niks. Maar nu was ik mens, schoot me te binnen. Ik krabbelde overeind, en liep naar de spiegel die in de kleine badkamer stond. Daar zag ik mezelf, vormgegeven in een mens. Mijn lichte ogen, bijna witte huid, rode lippen en lange bruine haren waren er nog. Maar toch leek ik veel op een mens, te veel. Ik wendde mijn hoofd af en begon met het opruimen van het huis. Ik was engel, ergens nog. Ik kon dit, ik was sterk, fluisterde ik mezelf toe, maar of ik het ook werkelijk geloofde?

Bedankt voor het lezen!

Hee! Ga je wel naar de prijsuitreiking? Rotterdam neem ik aan dan toch? Ik ga namelijk wel naar de workshop Of is er vorige week nog een uitnodiging uitgegaan voor een andere stad? Als je wilt kan ik wel wat tips die ze geven hier op ov zetten? Dan ben je er toch nog soort van bij geweest!

En over je verhaal. Ik snap niet helemaal waar de persoon/engel dan is? Het meer van Avalon ofzo? Hij was ooit in de hemel krijg je aan het einde dan te weten en hij is door het meer naar 'beneden' gevallen, terug op aarde? Ik zal later nog even inhoudelijk verder op het verhaal ingaan! Moet even denken wat voor dingen ik je kan meegeven

Nee, ik kan dus helaas niet naar de prijsuitreiking... Ik heb een uitnodiging voor Arnhem, op 8 mei.
Als je dat zou willen doen zou ik dat heel erg leuk vinden!
Alvast veel plezier op de workshop.

Ze was zeg maar eerst in een soort van 'hemel' en viel naar de aarde door het meer. Misschien is het duidelijker als ik het hele verhaal plaats, alleen kreeg ik bij mijn vorige one-shot de tip mee dat als je te grote stukken plaatst dat afschrikt voor de lezers... Ik twijfelde al of ik het hele verhaal wel of niet in een keer neer moest zetten.

Als het een geheel is dan is dat wel handig! Plus ik zal het sowieso lezen voor je! Anders post je het gewoon in delen van ongeveer 1000 woorden?

Dit is de rest van het verhaal:

De eerste week waren er nog mensen die een gesprek probeerden aan te knopen. Maar omdat ik enkel met een knikje antwoordde keken ze voornamelijk langs me heen. Maar nu was dat veranderd, ze keken naar me alsof ik een heks was. Hun ogen volgden al mijn bewegingen. Ik ging niet veel naar buiten, maar boodschappen moest ik doen. Ik leerde steeds meer over het gedrag en karakter van mensen. En steeds werd mijn afschuw voor hun groter. Nooit waren ze tevreden, ze dachten altijd aan zichzelf. Wat wilde ik graag terug naar de hemel.
Ik kwam vooral vroeg in de ochtend of ´s avonds buiten, dan maakte ik een lange wandeling door de prachtige bossen en heide.
Al in de verte zag ik de paarse en roze bloemen van de heide tussen de stammen van hoge bomen door. De zon was al bijna onder, maar het was nog best warm. Een koel briesje speelde met mijn lange haar. Toch kon ik niet genieten, terwijl ik tussen de heide door liep. Soms voelde het alsof ik de aarde op mijn rug droeg, alle lasten moest dragen. Dat iedereen wat van mij verwachtte, ondanks dat niemand van mij hield en niemand wist wie ik werkelijk was. Elke stap die ik zette was zwaar, alsof ik een rugzak vol met bakstenen droeg die steeds voller gevuld werd. Langzaam zakte ik door mijn knieën, ik kon niet meer.
Toen ik op keek zag ik even verderop een prachtig meertje liggen, het lag vlak langs de bosrand. Ik sprong op en verzamelde mijn laatste krachten om dichterbij te komen, mijn ogen bleven er maar naar kijken. Het was een prachtig meertje, ik leek hem te herkennen, maar toch had ik hem nog nooit eerder gezien. Met de bomen aan de ene kant en de heide aan de andere kant was het een heerlijk plekje. Boomtoppen tekenden zich af in het rustige water, waar de laatste zonnestralen zich in weerspiegelden. Het meer, kwam mij te boven, het was net het meer waardoor alles begon. Het meer wat toen gitzwart was geweest, het meer dat me naar de aarde had gebracht.
Ik kwam steeds dichterbij, alle pijn was verdwenen. Ik kon het bijna niet geloven, ik kon terug! De wanhoop die al deze weken met mij mee was gegaan verdween, alle zorgen en angst leek te verdwijnen. Er daar stond ik dan. In trance trok ik mijn schoenen en vestje uit. Zodat ik alleen nog maar een flinterdun wit jurkje droeg. Ik voelde met mijn teen in het water, erg koud was het niet.
Voor mij zag ik een heldere weerspiegeling van mezelf in het water. Het eerste dat op viel waren mijn ogen, zwart als de nacht, in tegenstelling tot mijn lippen, die net zo bleek als mijn huid kleurden. Mijn lange bruine haren zaten in een grote wilde bos rond mijn hoofd. Ik was veranderd, en niet een beetje ook.
Vervolgens ging ik zitten op de rand van het meer en stak nu mijn benen in het water. Steeds dieper ging ik, terwijl mijn jurkje nat werd en om mij heen dreef. Ik sloot mijn ogen, probeerde mijn engelenziel los te trekken uit de gedaante van de mens. Ik was nu al helemaal onder en wachtte op het moment dat ik bevrijd werd. Maar dit moment kwam niet, het enige wat kwam was een steek in mijn borst. Deze werd steeds feller, ik snakte naar adem. Langzaam werd ik steeds verder naar beneden getrokken terwijl de pijn in mijn borst evenals mijn gedachten als een volumeknop op een oude radio krakend uitgedraaid werd. Zo zonk ik langzaam naar de oneindig verre bodem, tot er niks meer over was.