Manuela Raïda Clarinda

[pequenoprincesa]

Dus, ben jij m'n pleegmoeder?" zei ik nonchalant toen ik de woonruimte binnen was gekomen van het meisjeshuis.
De vrouw die voor me stond zag er moederlijk uit, ze had vast al kinderen. Misschien twee, of drie. Haar korte blonde haren zaten in een staartje, ze had wallen onder haar ogen en er zaten verfvlekken op haar zwarte legging. Ze had best wat moeite mogen doen om er goed uit te zien zodat de 'moeder' van het huis een representatieve vrouw voor zich zag.
"Ja, ik kom je ophalen. Als het goed is mag je gelijk mee," zei ze glimlachend. "Ik ben Ariane Roovers. Wat is jouw naam?"
"Manuela Raïda Clarinda," ik bekeek haar van top tot teen en pakte verveeld mijn tas van de grond af. "Kunnen we gaan?"
"Wil je geen afscheid nemen van iemand?"
"Nee. Waarom zou ik. De mensen hier, ze boeien me niet. Kunnen we gaan?"
Ze knikte, met de blik van angst en vermoeidheid in haar ogen. Ze wilde me niet meenemen. Diep in haar gedachte wist ze dat ze spijt zou krijgen dat ze de keuze had genomen om een meisje in haar gezin op te nemen om haar te verzorgen terwijl niemand haar wilde hebben.
Het was een wonder dat ze mee meenam in haar Mercedes. Het vorige pleeggezin had een speciale auto gekocht waar ik in mocht, bang dat ik hun zou overmeesteren en hun prachtige Audi zou stelen, om te ontsnappen naar de grote wijde wereld waar ik een eigen kamer zou huren om zeker te zijn dat ik in vrijheid leefde. Onzin. Ze waren gewoon bang dat ik hun spullen zou stelen omdat ik heel toevallig een bruin getinte huid had.
"Ik zet wel even je tas in de achterbak, goed?" vroeg ze aan me.
"Oké."
Ik ging in de bijrijdersstoel zitten en keek in de zijspiegel om te checken of ik er wel een beetje oké uitzag.

Na een stille ongemakkelijke rit van een uur kwamen we aan bij een enorm huis. Er stonden twee auto's voor de garage bij de oprit, een Volvo en een Toyota Prius. Fuck, waar was ik beland. Ik wist door alleen al te kijken naar het huis en de omgeving dat ik er niet thuishoorde. Ik was alles behalve netjes en rijk. Ik was een achterbuurtkindje van Curaçao en Colombia, geen Nederlands kind met genoeg geld voor nieuwe kleren elke maand en een gelukkig gezin.
Ariane hielp me met mijn tas uit de achterbak halen en gaf daarna de tas aan mij.
"Ik zal je voorstellen aan de familie, als het goed is zijn alle kinderen thuis."
Alle kinderen. Ik wist dat ze er meer had.
Het huis was vanbinnen extreem modern. De belangrijkste kleuren waren grijs, zwart en wit. Leuk. Het gaf me een koud gevoel vanbinnen. Het huis leek me niet persoonlijk, niet warm. Het was geen leuk familiehuis, geen gezellig huis waar ik wilde wonen. Het was een te modern huis voor een warme familie.
"Jongens! Komen jullie? Ik heb een nieuw familielid!" riep ze door het huis.
Er kwamen twee jongens en een meisje de trap afgerend.
"Dit is Victor, mijn zoon," zei ze.
"Noem me maar Vic," hij gaf me een hand.
"En zijn Guillermo en Yovannia, ik heb ze geadopteerd toen ze acht waren. Ze zijn ook Colombiaans, net als jij."
"Leuk," mompelde ik. "Ik ben Manuela Raïda Clarinda."
Ze glimlachten naar me en Yovannia leidde me rond door het huis en legde me uit was alles was in het Spaans, zodat ze ondertussen kon praten over hoe belachelijk ze het gezin vond en dat de man van Ariane een klootzak was. Blijkbaar was haar man, Marcel, een rijke man met een pik die hij in ieder loslopende vrouw wilde steken.
Het was een wonder dat ze nog steeds bij elkaar waren.
"Hoe vind je het hier?" vroeg ze aan me, toen ze haar kamer had laten zien waar ik blijkbaar ook sliep. Een beetje teleurstellend met zo'n huis. "Vind je het een beetje leuk?"
Ik haalde mijn schouders op.
"Ik vraag me af wanneer ik naar het volgende pleeggezin ga."
"Hoezo?"
"Ik blijf nooit langer dan een maand, of twee in hetzelfde gezin."
Ze keek me bezorgd aan.
"Dus raak maar niet gewend aan het hebben van een kamergenoot, of een soort van pleegzusje. Ik ben snel weer weg."
Ik zette mijn tas neer naast het bed waar ik zou slapen voor de komende paar weken.