Dark feathers
Proloog"Er is zoveel, er is veel te veel. ’’
Ik voelde mijn stem wegzakken in vertwijfeling. De vloeistof die mijn handen
overstroomde zat overal. Ik wreef het door mijn haar en smeerde het op mijn gezicht,
en het doorweekte langzamerhand mijn blauwe spijkerbroek. De nacht was ongelofelijk
verlicht door de volle maan zodat het steegje waarin ik knielde goed te beschouwen
was. Toch was het bloed dat zijn weg over het steen zocht pik zwart van kleur.
Jamie Hampton was 19 jaar oud and studeerde architectuur aan het Falls College in
West Ridge. Haar haren waren bruin, maar zodra het licht van de zon het raakte
scheen er een rode gloed vanaf. Haar eerst rode lippen waren nu blauw en haar
kastanje bruine ogen waren dicht. Ze was koud.
En ze was dood.
"Je moet het bloed stoppen, anders vinden ze je. ’’ Haar stem vulde mijn hoofd met
pure paniek.
Ik volgde haar raad, alhoewel met enige twijfeling. Haar geest had haar lichaam
verlaten, maar ze was er schijnbaar nog steeds. En dat zorgde voor problemen.
Ik stroopte mijn vest van mijn armen en bond het strak om haar keel heen. Mijn grijze
vest vulde zich met de donkere vloeistof, maar het leek te stoppen.
"Je moet gaan Jamie, je moet naar de onderwereld.’’ Fluisterde ik naar de donkerheid
om mij heen.
" Ik weet waarom je het gedaan hebt Sophie, en ik ben niet boos.’’
Er waren mensen in de buurt. Hun stemmem waar luid en duidelijk te horen, wat
betekende dat als ik iets zei, ze mij ook konden horen.
"Ik wil geen medelijden van je. Je moet gaan. Nu. " Fluisterde ik op de zachtste toon,
en hoopte dat de wind mijn woorden niet naar de levende dichtbij droeg.
Maar mijn stem trilde al, net als mijn handen terwijl ik probeerde mijn hoofd af te schermen van het
hele gebeuren, om na te kunnen denken.
Als Jamie niet naar de onderwereld ging, wist Hades dat er iets aan de hand was.
En dan zou hij hierheen komen, en dat was niet alleen slecht voor mij. Maar ook voor
haar.
Het was niet mijn eerste moord in deze stad die niet ging als gepland. De drukte in deze omgeving
zorge ervoor dat het niet opviel als een paar mensen verdwenen. Maar de laatste keer had de man
genoeg tijd om te schreeuwen.
“HELP ME!’’
Maar het waren de laatste woorden die hij van zich gaf.
De stemmen kwamen dichterbij, ik moest weg.
" Je moet me verstoppen!’’ Schreeuwde ze in mijn hoofd.
En nu schreeuwde ik terug.
" Verdomme ga!’’ Alleen kwamen de woorden niet uit mijn mond.
Zijn hand lag stevig over mijn mond en hij trok mij in de duisternis achter een
afvalcontainer. Zijn ogen bestudeerden mijn bloed besmeurde gezicht terwijl ik mij probeerde los te
rukken van zijn greep. Maar zijn andere hand kneep mijn pols fijn en ik moest op mijn lip bijten om
de tranen die zich in mijn ooghoeken verzamelden in bedwang te houden.
Toen ik achter hem keek, zoekend naar Jamie’s lichaam, zag ik alleen leegte.
"Ze is weg. ’’ Fluisterde hij in mijn oor.
ik draaide mij om, te vluchtten, maar op een manier dat ik hoopte dat hij niet zou zien dat ik bang en
gepijnigd was. Alleen zijn greep was te sterk en ik voelde me te zwak.
Verzwakt door spijt en medelijden dat de ziel die ik gedood had, mij nog wou helpen.
En nu was Jamie verloren tussen duizenden anderen.
" jij bent klaar hier.’’
Hij drukte iets plakkerig en kouds in mijn hand. De dolk waarmee ik haar keel had
opgesneden.
" Je kunt maar beter gaan Sophie, en zorg ervoor dat je niks achterlaat. ’’
Ik dacht terug aan Jamie, ik had niks meer om achterlaten.
Zijn greep verzwakte zich zodat ik mij los kon trekken.
En toen ik begon te rennen voelde ik zijn huid nog op de mijne branden.
De tekst-editor van OV vult automatisch de tekst uit, dus je hoeft in principe alleen op alinea's etc. te letten. 
