En toen was ze weg

29 mei 2014 19:44

1

Zijn handen beefde,
''Charlotte!'' Hij schreeuwde haar naam met alle adem die hij had,
maar dat zou haar niet laten antwoorden. Ze zou nooit meer kunnen antwoorden.
Zijn kleine zusje lag daar op de grond, met een mes in haar handen.
Ze had zichzelf verticaal gesneden, diep. Door haar ader heen,
ze was doodgebloed.
Zijn zusje, die trouwens 15 jaar oud was, had geen brief nagelaten.
Niks, geen woord.
Hij was machteloos. Hij belde de ambulance, maar ondertussen wist hij wel dat ze waarschijnlijk nooit meer wakker zou worden.
Ze hebben geprobeerd het bloed te stelpen, en haar te reanimeren, maar niks hielp.
Hij bleef roepen dat ze zakjes bloed moesten blijven toedienen, maar de ambulanciers knikte nee. Hun gezicht vertoonde teleurstelling.
''Het spijt me Mike, we hebben haar niet kunnen redden.'' Zeiden ze, toen belde ze nog een paar mensen voor Mike psychologische hulp te geven. Alsof dat zou helpen, zo zou hij Charlotte nog niet terug krijgen.
Ze belde ook zijn ouders, om te vertellen dat hun kleine meisje zelfmoord had gepleegd, en dat de poging gelukt was.
De eerst komende 2 weken werd er niet gepraat aan tafel, geen woord. Zijn moeder had niet eens energie genoeg om eten klaar te maken, dus zijn tante kwam langs om eten voor hun te koken. Maar ook zij zei geen woord.
Hij schreef gedichten, en ook brieven naar Charlotte, ookal zou ze het nooit kunnen lezen.
Hij schreef dat 't hem speet dat hij haar had beledigd elke keer dat ze ruzie hadden. Ookal is dat normaal als broer en zus.
Hij snapte het eerst niet, kon het niet begrijpen hoe zijn kleine zusje hem had achtergelaten met vragen, hoe ze haar zelf zo haatte...

''Beste leerlingen, ik wil jullie voorstellen aan Mike. Hij is jullie nieuwe klasgenoot. Hij is verhuisd van Antwerpen naar limburg. Hij heeft een moeilijke tijd achter de rug, dus ik hoop dat jullie hem een beetje in de groep opnemen. Stel je zelf maar voor Mike.''
Daar staat hij dan, te beven op zijn benen. Vroeger praatte Mike met iedereen, hij was een beetje de populaire jongen op school.
''Euhm... Hallo ik ben Mike, zoals jullie ondertussen wel al wisten. Ik he.. had een zusje van 15 jaar oud. Ik woon nu in Hasselt.''
De groep begint na dat hij zich zelf kort heeft voorgesteld metteen door elkaar te roepen.
''Stilte alsjeblieft, als jullie vragen hebben steek je vinger maar op, maar denk er aan wat je vraagt, misschien wilt Mike niet altijd over alles praten met jullie. Hij kent hier natuurlijk nog niemand.''
Gelijk staken er 4 vingers op.
''Shirley, zeg het maar.''
'' Wat zijn je hobby's? Dat heb je ons nog niet verteld.''
Mike vind het een beetje ongemakkelijk, want doordat hij de laatste maanden zich niet echt lekker in zijn vel voelde heeft hij niet echt veel gedaan. Hij weet niet wat hij moet antwoorden.
''Euhm... ik... hm... voetballen, denk ik.''
''Michael, ga je gang.''
" Waarom zijn jullie verhuist?''
Mike zijn ogen worden erg waterig, hij vecht tegen de tranen.
"I... ik praat daar liever niet over nu.''
Zonder aandacht te besteden aan de twee andere vingers die opstaken in de lucht zet Mike zich neer op een eenzaam bankje vanachter.
Toen ging de bel, pauze. Mike zucht, staat op en loopt naar de deur. Michael gaat voor hem staan,
''hey sorry voor daarnet, ik wist niet dat het gevoellig lag... Ik ben Michael trouwens. Je lijkt me wel een toffe kerel.''
''Oh... geeft niet. Bedankt.''

30 mei 2014 11:28

Mike voelt zich ongemakkelijk om te lopen in de schoolhal waar hij niemand kent.
Vroeger zou hij wel honderd keer op een dag begroet worden.
Vandaag heeft hij er al een gehad, wat voorlopig best veel was.
Hij zet zich neer op een bankje wat een beetje meer afgelegen is, zodat niemand hem naar zou bekijken.
30/05/2014

''Lieve Charlotte,
ik mis je. Besefte je maar hoe leeg het is zonder jou, hoe fel iedereen jou mist. Maar nu kan je ons niet meer horen.
Het is nu al 4 maanden na dat je zelfmoord hebt gepleegd,
en hier zit ik dan, in een nieuwe school, te schrijven naar jou.
Ik hoop dat je weet dat ik van je hou, en dat ik je nooit zal vergeten.
Ik schrijf dit echt in elke brief dat weet ik, maar als er een hemel bestaat, of iets anders en jij kan deze brief toch lezen wil ik je er zoveel mogelijk aan doen herinneren.
Weet je nog, die dag dat we samen besloten hadden om eens naar de stad te gaan als broer en zus? Ik had je getrakteerd op een ijsje, dit was ongeveer 3 maanden voor je besliste dat je hier niet meer wou zijn. Misschien had ik je wat meer ijsjes moeten kopen... Of vaker naar de stad gaan.
Ik wil dat je weet dat waar je ook bent ik aan je denk,
het spijt me dat ik er niet voor je was toen je me nodig had. Het spijt me zo.
Ik hou van je,
liefst Mike.''

Er viel een traan op zijn papier.
''Gaat het?'' Zonder dat hij het door had zat er een meisje naast hem naar hem te kijken.
''Het spijt me,
nu lijkt het wel alsof ik je aan het bespioneren ben maar je was zo druk aan het schrijven dat ik je niet durfde storen.
Ik ben Mia trouwens.''
Mike slikt zijn tranen weg, maar nog heeft hij veel moeite met een woord uit te kunnen spreken.
Ze is adembenemend mooi, dit gevoel had hij nog nooit gehad bij een meisje.
''I... Ik ben Mi-Mike. Hoi,'' ondertussen staart hij naar zijn papier, hij voelt zich erg verlegen.
Het meisje heeft donker rood haar, blauwe ogen, en draagt een topje met een driehoek op.
Ook had Mike al gezien dat ze tattoo's heeft op haar hand, en eentje op haar sleutelbeen.
''Lijkt dit je ook zo'n rustige plek?'' Ze kijkt Mike aan, en bloost.
''J-ja ik had het gevoel dat ik hier wel veilig neer zat.'' Antwoord hij op een fluisterende toon.
''Dus wat ben je aan het schrijven als ik vragen mag?
Want zo te zien heb je het wel een beetje moeilijk... Je moet weten dat je altijd met me mag praten hoor.''
Mike slikt, zijn wangen beginnen te gloeien, en hij voelt zijn lichaam vechten tegen de tranen die zouden komen als hij het moest uitspreken.
Mia merkt het op, ''oh... Sorry ik had niet door dat het zo gevoelig lag.
Als je wilt mag je het typen op je mobiel, of schrijven. Je hoeft het niet te zeggen maar praten helpt wel.''
Hij neemt zijn gsm en typt het, maar ook typen brengt hem aan het huilen.
Maar dit is minder erg dan dat hij het zou moeten uitspreken. Dan lijkt het zo echt.
''Zusje heeft zelfmoord gepleegd. Ik schrijf brieven naar haar als ik haar mis.''
Typt hij. Mia staart naar de grond, ''het spijt me dat je dit moet meemaken Mike... Ik weet hoe het is.
Ik moet nu gaan, ik spreek je later wel.'' Ze staat op, neemt haar tas, en loopt weg.
''Verdomme,'' mompelt Mike. Dit is de eerste persoon waar tegen hij echt heeft verteld dat zijn zusje zelfmoord heeft gepleegd,
zonder roddelaars die het al zouden verteld hebben, en dan loopt ze weg.

05 jun 2014 19:35

Geen reacties?

Ik hou van feedback, en ben nogal onzeker over mijn schrijfwijze in dit verhaal. Zouden jullie mij ook kunnen zeggen of mijn d en t juist zit? Heb hier wat moeite mee
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
''Vroege ochtenden, daar heb ik een hekel aan.'' Mompelt Mike tegen zichzelf.
Hij neemt zijn blauw gekleurde eastpack boekentas, een donut en zijn botherhammendoos mee naar school. Onderweg eet hij zijn donut die vol besmeerd is met roze glazuur op.
''Hey! Is het lekker?''
Mike probeert na te denken van wie de stem is. Maar hij weet het niet dus besluit hij zich om te draaien. Het is Mia, ''hey Mia! Alles goed?''
''Ja hoor, haat jij vroeg opstaan ook zo hard? Ik moet mijn wekker echt 3 keer opzetten op mijn mobiel, tot ik mijzelf echt uit irritatie uit bed rol.'' Ze giechelt, ''ja... Ik rol mezelf uit bed haha!''
''Oh, ja ik haat o... Ochtenden ook zo h... hard.'' Mike bloost, zijn gedachten dwalen af.
Hoe zou zijn zusje gereageerd hebben als hij haar zou verteld hebben dat hij Mia wel leuk vind?
Plots herrinert Mike zich weer dat Mia gisteren wegliep vlak na dat hij het over zijn zusje had vertelt.
''Waarom moest je gisteren zo vlug weg? W... want ja, sorry als ik... Sorry als ik je op een of andere manier droevig had gemaakt, want je zei 'ik weet hoe het is.' En ja toen liep je weg, het sp-spijt me.''
''Maakt niet uit, ik wil je wel vertellen waarom ik het moeilijk had maar beloof jij dan het geheim te bewaren?'' Fluisterd ze, Mike hoort onrust in haar stem... En ook verdriet.
"Gaat het?" Vraagt hij voorzichtig. ''N... nee,'' toen Mia het woord 'nee' uitsprak brak ze, haar woorden werden weggespoelt door tranen. Mike stopt met wandelen, en geeft Mia een knuffel.
"Je bent zo mooi,'' fluistert hij.