Tussen de normale in.

[aimwolf]

Lars gaat van een speciale school naar een gewone, zijn hele leven lijkt hierdoor te veranderen. Hij probeert zijn beperkingen te verbergen, autisme en TOS, maar of dat goed gaat?

De Verhuizing

Lars gooide het boek woedend door zijn kamer heen en ging op zijn bed liggen, hij beet in zijn kussen en schudde ermee in zijn mond als een wilde hond. Tranen gleden over zijn wangen heen en hij voelde zijn wangen gloeien. Dit mocht niet! Dit mocht gewoon niet, ze konden het gewoon niet menen. Het woord verhuizen bonkte in zijn kop en hij deed zijn kussen op zijn hoofd, in de hoop dat het dan zal ophouden. Het werkte niet, zo als gewoonlijk. Lars likte zijn mondhoeken en voelde het zout van de tranen, onder het kussen vandaan keek hij rond in zijn kamer. Straks was dat zijn kamer niet meer...nee, niet aan denken. Dit bleef zijn kamer, hij moest enkel voor zorgen dat 'het' niet doorging. Gewoon even zijn best doen en ze overtuigen dat ze hier moesten blijven. Hier in Groningen op het platteland, hier hoorde hij thuis en nergens anders. Dat begrepen ze toch wel? Lars gromde zachtjes en sloot zijn ogen. Gewoon overhalen. Meer niet. Lars was niet de persoon die in slaap viel als hij random op zijn bed ging liggen, eigenlijk deed hij er s'nachts soms uren over om te slapen, dus toen hij de voetstappen hoorde schrok hij niet op vanuit een slaap. Nee, hij hoorde ze gewoon en herkende ze. Pap. Lars ging onder de deken liggen en nu met zijn hoofd op het kussen, maar dan de andere kant op, de kant van de muur. Hij was nog steeds boos hoor! Lars hoorde dat de deur langzaam openging, ''Lars?'' Lars trok de deken over zich heen en rolde zichzelf wat op, totdat zijn knieën de spijlen van zijn bed raakte. Zijn vader zuchtte en liep naar het bed toe. ''Lars ik..." Lars snoof, ''Ik praat niet meer met jou'' zei hij, zijn stem trilde van woede. Hij wist dat het zijn vader niet zal tegenhouden en dat hijzelf alsnog zal praten, maar dat was altijd zo. ''Lars, het spijt ons van het nieuws, maar we moeten nou eenmaal verhuizen'' Lars probeerde zich in te houden, maar hij hield het niet vol. ''Waarom'' klonk het gesmoord, aangezien hij zijn gezicht in de deken had verstopt. Het werd stil in de kamer. Had zijn vader een nieuwe baan of konden ze dit huis niet meer betalen? Plots klonk de stem van pap weer, ''Ik moet vaker op mijn werk aanwezig zijn en langer, het is te ver heen en weer reizen vanuit hier'' Dus dat was het...Omdat zijn vader's werk hem niet kon missen, moest het hele gezin naar Drenthe verhuizen en dat niet alleen, ze moesten ook nog naar de stad verhuizen. De stad, vreselijk, drukte en andere kinderen. Kinderen die meteen door zouden hebben dat er iets mis was met hem. Hij zal de dupe worden van pesterijen, zoals op de basisschool het gevoel was geweest, die geschiedenis ging zich herhalen. ''Nee...Nee! Ik ga niet mee!'' schreeuwde Lars tegen de muur, hij wou zijn vader niet aankijken. Hij bleef hier, al moest hij zichzelf aan het huis vastbinden.