Gepest worden

[nurias]

Dit verhaal heb ik overgenomen van een schrijfster waarmee ik ook gezamenlijke verhalen mee bedenk en schrijf. Het is waargebeurd, maar vond het beter onder drama staan.

Inleiding.

Het verhaal gaat over het meisje Mirte, die dagelijks gepest word door een groepje meiden. Hoe Mirte overkomt aan uiterlijk, kleding en houding vinden de meiden in het groepje maar vreemd en stom. Mirte kan er niets aan doen, ze is geestelijke handicap. Toch is er een meisje die zich begint af te keren van de meidengroep en voor Mirte kiest. Zij maakt zelf mee, waarom Mirte zo anders is. Het verhaal leidt van pesten naar zinloos geweld en kan daarom vrij zwaar en hard overkomen.

Hoofdstuk 1 'Pesten lijdt tot zinloos geweld'

Wandel met mijn drie vriendinnen over het fietspad. We zijn net vrij van school, eindelijk! Mijn vriendinnen zijn alle een of twee jaar ouder, maar ken ze al sinds we op school zitten. Het was een hechte vriendschap en we doen alles samen, zo wel goede als slechte dingen. Ik heb soms spijt wat we doen. Vooral pesten en vernielingen, maar ik wilde onze vriendschap niet opgeven. We zitten niet in elkaars klas maar dat maakte niets uit. In de pauzes zitten we altijd bij elkaar en voor en na school tijd zijn we vaak bij elkaar te vinden. Ook chillen we vaak bij onze chill plek bij de gymzaal. Muziek luisteren en dingen doen die niet mogen van onze ouders. Zoals roken en energy drank drinken.
"Kijk eens meiden wie daar aankomt," zegt Daphne die de oudste is. "Mirte, zullen we die eens pesten en via haar energy drank en snoep krijgen!"
Mirte was een meisje net zo oud als mij, het was een stil en verlegen meisje. Ze zat in mijn klas maar we waren geen vriendinnen. Door gedrag en hoe ze overkwam had ze geen vriendinnen. We pestte haar al sinds ze op onze school zat. Van het afpakken van haar lunch, uitschelden tot het vernielen van haar spullen.
"Wat gaan we doen," zegt Mandy de twee na oudste.
Daphne was de leidster van onze groep, "we gaan ons verstoppen in de bosjes. Als ze er aankomt trekken we haar van de fiets en trekken haar de bosjes in. Dan trekt een van ons haar jas aan en gaat die in de supermarkt energy drank en snoep stelen."
Energydrank was echt heerlijk om te drinken, maar mocht het nooit hebben van mijn ouders of kopen. Ik stem daarom net als de rest van de meiden met het plan in. We gaan gespannen en opgewonden in de bosjes zitten. We horen Mirte aankomen, ze zingt lijkt het wel en is zoals altijd vreemd vrolijk. Als ze voor ons fiets springen Daphne en Mandy uit de bosjes. In enkele seconden trekken ze Mirte van haar fiets met flink wat geweld. Met Merel die een jaartje ouder is als mij helpen we de rest om Mirte stil en in bedwang te houden. We slepen haar snel de bosjes in. Ze stribbelt flink tegen en schopt en slaat wilt om haar heen. Elk van ons krijgt wel iets van haar handen en voeten tegen ons wat flink pijn doet.
"Alleen schoppen tegen de benen en in de maag, de blauwe plekken zijn daar niet te zien." Schreeuwt Merel.
Mandy geeft opeens een stevige schop geeft in de maag van Mirte, ze blijft gelijk stil liggen.
"Lotte pak Mirte haar fiets en zet hem neer in de bosjes, dan trekken wij bij Mirte haar jas uit!" Commandeert Daphne tegen mij.
Ik was de jongste van de groep en ook eigenlijk het pispaaltje. Maar vond dat niet erg, vond het gaaf en stoer wat we deden en zag er geen gevaar in. Als ik Mirte zie dan krijg ik wel schuld gevoelens, liggend en nog kreunend van pijn. Ze kijkt naar mij met tranen in haar ogen en met de gedachte of ik als haar klasgenootje niet wil helpen.
"Lotte, sta daar niet zo!" Schreeuwt Daphne weer tegen mij.
Ik loop naar de fiets van Mirte die op het gras van de bosjes zit , onbeschadigd gelukkig. In de bosjes waar niemand hem kan zien vanaf het fietspad zet ik hem neer. Als ik weer bij de groep ben zijn de meiden nog haar bezig Mirte haar jas aan het uittrekken. Ze stribbelt weer flink tegen en Mandy heeft haar hand voor de mond van Mirte zodat ze niet kan schreeuwen. Merel trekt de sjaal van de nek van Mirte en daarna haar muts van haar hoofd.
"Lotte, trek aan de andere mouw van de jas." Commandeert Daphne mij weer.
Mijn spijt gevoelens worden nu sterker en sterker, dit gaat echt te ver vindt ik en eigenlijk moet ik nu weglopen en hulp zoeken.
"Lotte als je nu niet opschiet dan verlinken we je bij de directeur met alles wat je gedaan hebt. En ben je geen vriendin meer van ons!" Schreeuwt Daphne.
Ik twijfel en twijfel maar help dan met de jas van Mirte uittrekken.
"Oké, wie trekt de jas aan en gaat boodschappen doen!" Zegt Daphne weer.
Ik zit iedereen aan te kijken en de meiden kijken ook naar elkaar.
Zelf heb ik geen zin om de jas aan te doen, sjaal om te doen en muts op. Misschien heeft Mirte wel beestjes of enge ziekte? En het is gewoon smerig om te doen, vooral de sjaal en muts. Ik ben een keer bij haar thuis geweest, haar ouders roken en het was gewoon smerig in het huis. Niet opgeruimd en gebruikte glazen, kopjes, borden en zo op de tafels. Dan merk ik dat mijn vriendinnen mij aankijken.
Merel duwt de spullen mijn handen, "jij bent even oud als Mirte." Zegt ze gedwongen.
De rest van de meiden knikken ook ja, "waarom ik nu?" Bijt ik voor een keer van mij af.
" Wij zijn allemaal te groot voor haar jas, jij bent kleiner dan Mirte." Zegt Merel.
Ik zucht en doe mijn jas uit en de jas van Mirte aan. Het is een lichte bruine stoffen jas met bont om de pols mouw uiteinde, om de jas capuchon en de onderkant. Op de voorkant op linker kant op borsthoogte een geborduurd bloemetje. Ik vind bont zo smerig en rillen gaan over mijn rug, als ik de jas aanheb komt de scherpe zure geur van sigaretten ook in mijn neusgaten. De gekleurde sjaal van Mirte doe ik om en de muts na deze bekeken en uitgeklopt te hebben doe ik op.
Mirte is ondertussen opgestaan en staat rillend van de kou en huilend van de pijn naar mij te kijken.
"Ja Mirte nu ben ik jouw! Ik ga als jouw wat boodschappen doen maar dan zonder te betalen!"
"Nee, doe het niet Lotte alsjeblieft!" Smeekt Mirte.
Ik kijk haar aan en twijfel wat ik moet zegen en doen, maar geef haar dan een stomp in de maag.
Het is iets wat ik niet graag doe, "dit is omdat jas zo stinkt en smerig is. Volgende keer dan is hij schoner als we hem nodig hebben om wat te stelen!"
De meiden lachen en laten Mirte mijn jas aantrekken. Ik zucht want dat is ook niet leuk, "niet mijn sjaal!" Commandeer ik en ieder staat mij aan te kijken.
Ik doe de sjaal in mijn schooltas die Mirte vast houd. We spreken af bij de gymzaal bij onze chillplek.
"Maar meiden we hebben nog een probleem," zeg ik wijzend naar Mirte haar broek. Deze is rood en mijn is een gewone spijkerbroek.
Daphne kijkt naar Mirte, "broek uit of je krijgt nog een stomp in je maag."
Mirte
staat mij weer aan te kijken met een blik of ik haar wil helpen. Maar krijgt onverwachts een stomp in haar maag. Ze trekt haar schoenen uit en dan haar broek. Ik doe hetzelfde en wij beide doen daarna elkaars broeken aan. Nu mijn schoenen weer aan te hebben gedaan loop ik naar haar fiets. De broek zit krap om mijn middel!
"Hier doe Mirte haar rugzak ook om!" Zegt Daphne tegen mij.
Ik doe rugzak om van Mirte en dan haar jas wat dichter. Het is harder gaan waaien en daardoor frisser, handschoenen voel ik in de jaszak van Mirte. Deze doe ik ook aan om geen koude handen te krijgen.
Onderweg kijk ik om mij heen of ik geen bekende zie want als ze zo mij zien!

[stephaniepdj]

Realistisch maar wel heel zielig hoor!! krijg gewoon kippenvel terwijl ik het lees!

[nurias]

Hoofdstuk 2 'Twijfels en na denken van Lotte.'

Onderweg jeukt de jas van Mirte, geen fijn gevoel. Beestjes heeft ze! Bij de supermarkt zet ik haar fiets in het fietsenrek op slot. Hoe moet ik stelen en er is beveiliging in de winkel, gaat er door mijn hoofd. Binnen zie ik geen beveiliging, een geluk. Ik doe de sjaal wat verder omhoog, de muts wat verder naar beneden. Zo is mijn gezicht wat beter bedekt want er hangen camera's. Ik voel wat kleingeld in Mirte haar broek zak, twee euro. Daar koop ik wat drinken van, zo lijkt het of ik niks gestolen heb maar eerlijk wat koop. Bij de blikjes doe ik in iedere broekzak een blikje energy drank en in ieder jaszak nog een. Het loopt een beetje rottig maar het valt niet op, een zak met Engelse drop stop ik tussen de broekriem en mijn middel. De broekriem moet ik losser doen want anders zit de broek echt te strak. Benauwt en zenuwachtig en met nog steeds een kriebelend gevoel loop ik met een blikje cola naar de kassa, de mevrouw achter de kassa zit mij aan te kijken.
"Hallo," ze kijkt nog een keer naar mij. "Jij bent toch Mirte, de grote zus van Erik?"
Ik ken haar niet maar Mirte heeft een broertje genaamd Erik, "ja"
Ze lacht en slaat het blikje aan," een euro tien. Ik ken je broertje omdat hij vaak bij ons speelt met mijn jongere broertje Michel. Een klasgenootje van hem toch?"
Ik geef haar de twee euro. "ken mijn broertjes klasgenoten niet," zeg ik kortaf.
"Natuurlijk niet, herkende je aan de jas. Leuk om de grote zus te ontmoeten van Erik en heb er nu een gezicht bij."
Het meisje geeft mij het wisselgeld en moet de groeten doen aan Mirte haar broertje en haar ouders. Als ik naar uitgang loop komt er een mevrouw mijn kant op, ze is stevig en kijkt mij streng aan. Mijn gevoel zegt dat het niet klopt en gooi het blikje cola naar haar toe. Ik ren de winkel uit!
"Beveiliging, hou haar tegen!" Schreeuwt ze.
Niemand lijkt mij tegen te houden en ren naar de fiets van Mirte! Als deze van het slot is fiets ik al trillend van de adreline snel naar de chillplek. Ik kijk nog achterom en zie de beveiligings mevrouw mijn kant op rennen. Schreeuwend en met haar hand op haar linkeroog.Zal ik haar geraakt hebben? Bij de chillplek deel ik de blikjes en snoep uit en hou er een blikje voor mezelf. Mirte en ik wisselen weer om van broek, jas en losse spulletjes. Wat de meiden gedaan hebben met Mirte weet ik niet, maar ze gaat doodsbang en huilend zitten in een hoekje na haar kleren weer aan getrokken te hebben. We genieten van het drinken en eten, we lachen en vertel wat ik gedaan heb.
"Zo Mirte," zegt Daphne streng terwijl ze haar gebaart op te staan. "Je gaat nu naar huis en zegt niets wat er gebeurd is. Je was bij een vriendin als je moeder vraagt waar je was, ik waarschuw je." Daphne kijkt dan mij aan, ik kijk naar Mirte en die smeekt met haar ogen weer om hulp van mij. Maar ik moet denken aan mijn vriendschap en geef haar een flinke stomp in de maag. Nadat Mirte weg is gaan we ook naar huis.
Twee dagen gaan voorbij zonder dat we iets doen bij Mirte. De volgende ochtend in de klas zie ik Mirte, ze durft mij de hele dag niet aan te kijken. Aan het einde van de schooldag sta ik met mijn vriendinnen bij de fietsen. Dan komt Mirte naar buiten, ze kijkt om zich heen en ziet ons. Snel loopt ze naar haar fiets, maar voordat de fietssleutel in het slot heeft gestoken trekt Merel deze uit haar handen.
"Kijk wie we daar hebben, onze kleine dievegge Mirte. "Merel spuugt in haar gezicht," nou wat is er gebeurt gisteren toen je thuis kwam." Mirte durft niets te zegen en begint na de spuug af geveegd te hebben te huilen.
"Hebben we gezegd dat je het mocht afvegen." Daphne spuugt ook in het gezicht van Mirte en maakt een vuist, "nou komt er wat van!"
"Ik kwam thuis en de politie was er met de beveiliging, ze dachten dat ik het was en heb huisarrest gekregen. Ook moet ik van mijn zakgeld de blikjes en snoep betalen. Mijn ouders moesten huilen," zegt Mirte huilend.
"Ach god is hun super lieve Mirte nu een stout meisje geworden," zegt Mandy.
Ik hou wijselijk mijn mond, maar merk dat de andere meiden het beginnen te merken en naar mij kijken."En was dat oudere meisje ook overtuigd dat ik jou was met die stomme jas aan!"
We zien Mirte denken, "Elie dacht ik het was ja. Ze kon het niet geloven omdat ze met mij gepraat had en mijn broertje kent."
We lachen en vinden het gaaf dat niemand weet dat ik het was.
"Je gaat nu weer je jas uitrekken, sjaal en muts af. We gaan weer winkelen zonder te betalen bij een andere supermarkt." Commandeert Daphne tegen Mirte.
"Maar ik heb huisarrest en moet," voordat ze het verder kan vertellen geeft Merel haar een stomp in de maag.
Ik kijk mijn vriendinnen aan, "meiden niet hier!" Alle meiden staan mij nu aan te kijken, "laten we naar gymzaal gaan en naar onze chill plek."
We lopen met onze fietsen naar onze chill plek en ook Mirte met haar fiets onder dwang.
"Oké Mirte uit doen. Dan kan Lotte weer als jouw boodschappen doen," zegt Daphne en Mirte begint zich uit te kleden.
Ik denk na en ga niet weer die jas aantrekken en het pispaaltje wezen, "dacht even niet. Laat Merel of Mandy de jas maar aantrekken!"
De meiden staan mij aan te kijken," wat is dit Lotte. Durf je niet meer," zegt Merel en ze begint te kakelen.
Ik moet wat doen anders ben ik altijd het pispaaltje, "Merel!" Schreeuw ik.
Merel schrikt en kijkt mijn kant op, dan sla met mijn vuist tegen haar mond. Ze verliest haar evenwicht en valt hard neer. "Ik doe die stomme jas niet aan," zegt ik hard op en dreigend.
Merel staat op en veegt bloed van haar mond, ik verwacht een vuistslag terug.
"Mandy moet maar gaan," zegt Merel.
Daphne knikt ook ja en commandeert Mandy haar jas uit te doen. Die staat nog geschrokken te kijken wat ik gedaan heb en doet haar jas uit. Dan trekt ze Mirte haar jas met een vies gezicht aan, daarna de sjaal om en muts op. De jas is duidelijk te klein voor haar en Mandy worstelt om de rits dicht te doen! Als deze dicht zit en Mandy begint te bewegen scheurt er een naad open onder de oksel. De meiden lachen en ik lach mee.
"Wij blijven hier. Je weet wat je moet doen," zeg ik tegen Mandy die ja knikt.
Ze loopt naar de fiets van Mirte en fietst naar de supermarkt.
Daphne komt naast mij staan en slaat zachtjes met haar vuist tegen mijn schouder, "kleine meisjes worden groot." Dan gooit ze de jas van Mandy naar Mirte, "trek deze maar aan en ga weer in je hoek zitten."
Het is afwachten op Mandy tot ze terugkomt met energy drank en snoep goed. Mirte zit in het hoekje bibberend van de kou, al heeft ze de jas aan van Mandy.
Ik sta op als Daphne en Merel bezig zijn en loop naar Mirte toe, "sorry Mirte." Fluister ik zachtjes en geef haar wat Engelse drop en een zakdoekje.
"Leef ze nog," schreeuwt Daphne naar mij.
Ik knipoog naar Mirte, "alles komt goed." Fluister ik weer en schreeuw terug dat ze nog leeft.
Mirte zit mij aan te kijken en pakt mijn hand en knipoogt, "bedankt" Fluistert ze terug.
Als Mandy terug komt verdelen we het snoepgoed en het drinken.
"Straks ga ik nog raam ingooien aan de straatkant," zegt Mandy opeens. "Aan de straatkant staan flats en iedereen zal haar mogelijk zien, althans ze denken Mirte te zien."
Waarom," zeg ik tegen Mandy.
Ze staat mij aan te kijken, "gewoon omdat het leuk is en heb nu toch die stomme baby jas aan van Mirte!"
Iedereen stemt ermee in en later loopt Mandy met een baksteen weg. Dan klinkt er in de verte een raam die kapot gaat.
Mandy komt later hijgend aangerend, "Mirte mijn jas!"
Mirte en Mandy wisselen van kleren, waarom die haast vraag ik mij af? Dan wordt het duidelijk want een man en een vrouw komen deze kant op.
Als Mirte net haar jas aan heeft, sjaal om en muts op, "we hebben haar!" Schreeuwt Mandy en ze pakt Mirte bij haar arm.
De man zit ons aan te kijken en dan Mirte, "denk je nu echt dat we het niet gezien hadden. Wat is je naam en mee komen. We zullen eens praten met je ouders," zegt de man streng tegen Mirte.
Ik zie Mirte huilen, "maar ik heb het niet gedaan!"
"Natuurlijk, we hebben jouw gezien bij het raam. Te herkennen aan je jas," zegt de man en hij pakt Mirte bij de jas capuchon vast.
Mirte kijkt naar Daphne en gebaart dat ze stil moet zijn en haalt haar vinger langs haar keel.
"Ze heet Mirte Klein en ze woont op Hogeweg 45," zegt Merel.
De man en vrouw lopen met Mirte weg.
"Zo die heeft voorlopig problemen," zegt Daphne en de meiden lachen, ik lach mee.

[nurias]

Hoofdstuk 3 'Begrijpen en omkeer.'

Het is nu vier dagen dat we Mirte hebben gepest, van andere hebben we gehoord dat ze ons niet heeft verraden. Ook dat ze bij bureau Starts is aangemeld. Op school in de klas hebben we het wel eens over gehad, toen het onderwerp jeugdcriminaliteit werd besproken. Start is een organisatie die jonge criminelen weer op het rechte pad brengt. Mirte is geen crimineel, maar doordat ze niks zegt is ze de schuldige van onze winkeldiefstal en vandalisme. Ik voel mij wel schuldig naar Mirte toe, ze is wel vreemd maar wel mijn klasgenootje. Elke dag zie ik haar in de klas, ze durft niet mij aan te kijken. Ze ontloopt mij als ik haar kant op kom. Bang om in elkaar geslagen of gepest te worden. Haar moeder of over buurvrouw komt haar elke dag ophalen van school, een verplichting van Start. Wat ik gehoord heb een soort huisarrest maar dan veel zwaarder.
Op de vijfde dag wil Daphne Mirte pesten, maar hoe? Haar buurvrouw komt haar vandaag ophalen. Maar Daphne en Merel hebben een plan. Bij toeval gaat Mirte naar de wc. Wij lopen er heen en ondertussen kijkend of niemand ons ziet. De juffen zijn het klaslokaal aan het opruimen en de schoonmakers zijn er nog niet.
We stappen de wc ruimte binnen, "kijk eens wie we daar hebben, Mirte!" Snauwt Merel.
Mirte schrikt en wil snel een wc-hokje in stappen en op slot doen. Maar Daphne trekt de deur open en geeft Mirte een stevige duw. Ze struikelt achterover en valt hard met haar achterhoofd tegen de wc pot! De klap gammeld door de wc ruimte. Bewusteloos blijft ze liggen.
We kijken elkaar geschrokken aan. "Leeft ze nog," zeg ik tegen mijn vriendinnen. Toch bezorgt om Mirte.
Merel bukt en voelt haar pols," voel een zwakke hartslag dus ze leeft nog." Dan voelt ze op het achterhoofd van Mirte, "meiden ze heeft een hoofdwond!"
Het klopt want er zit ook bloed op de wc pot en vloer. We staan geschokt te kijken en snel proberen we de wond te deppen met wc papier. Maar het bloed flink! Ik haal een euro uit mijn broekzak en koop maandverband uit de automaat. Deze hou ik tegen de wond aan.
Daphne kijkt mij aan, "goed bedacht."
"Meiden, de buurvrouw van Mirte! Even is ze stil. "Die komt deze kant op,” zegt Mandy zachtjes die op de uitkijk staat bij ingang van de wc.
Daphne de sterkste van ons gaat zitten op een wc-pot en neemt Mirte op schoot. Snel proberen we alle bloed op de vloer op te vegen.
"Jij kunt Mirte na doen aan stem," zegt ze tegen mij.
Daphne doet de deur dicht en op slot, Merel en Mandy staan aan de wasbak. Ik doe de deur dicht en ook op slot.
De buurvrouw hoor ik de wc binnen kommen, “hallo meiden.” Hoor Merel en Mandy hallo terug zegen, “Mirte ben je nog hier?”
“Ben nog hier,” zeg ik zachtjes.
Even is het stil, “even opschieten jonge dame want we moeten nog boodschappen doen!” zegt ze dringend.
“Ja, ik kom zo.” zeg ik op Mirte haar manier.
“Is alles goed want je klinkt zo vreemd?” Zegt de buurvrouw op een bezorgde manier.
Ik kuch even, “alleen een beetje verkouden maar alles is goed.”
Dan is het weer stil en hoor de buurvrouw door de piepende toegangsdeur weg gaan. Ik doe de wc deur van slot en open, kijk rond of alles veilig is.
“Daphne gaat alles goed” roep ik.
“Alles goed maar wat is dat kind zwaar en ze stinkt,” zegt ze terug.
We helpen haar Mirte op de grond leggen, haar hoofdwond bloed gelukkig niet meer. We kleden haar uit aan schoenen en broek. Haar jas had ze niet aan en deze zal nog hangen aan de kapstok. Hopelijk kan ik deze pakken zonder dat de buurvrouw mij ziet.
“Oké, Mandy weer op de uitkijk. Lotte jij trekt de kleren van Mirte aan en probeer haar buurvrouw te overtuigen dat je haar bent. Onderweg verzin je maar iets dat je weg kan komen. Wij zorgen dat Mirte naar onze hangplek komt. Ook ruimen we hier het bloed op,” zegt Daphne commanderend.
Ik sta haar aan te kijken, “geef mij ook het vest van Mirte maar. Als haar buurvrouw mij ziet dan zal ze meer overtuigd zijn dat ik Mirte ben. En kan dan de vest capuchon op doen. “
Als de vest uit is bij Mirte doe ik mijn trui uit en trek haar vest aan, het zit krap maar te doen.Er zit bloed op de kraag en achterkant. Ook stinkt deze naar sigaretten rook. Zuchtend doe ik verders mijn schoenen en broek uit en doe de spullen van Mirte aan. Alles is ook krap maar te doen. Als ik de gang in loop zie ik de buurbouw ongeduldig staan bij de ingang deur. Stilletjes loop ik naar de kapstok en doe snel de vest capuchon af. Daarna Mirte haar muts op en sjaal om.
“Zo was je de weg kwijt of zo en nu opschieten!” hoor ik opeens achter mij.
Ik pak Mirte haar jas en trek deze aan. De jeuk krijg ik weer van haar jas en lijkt nu wel erger met haar vest aan. Hopelijk heeft ze geen beestjes. Ook de geur van de scherpe en zure sigaretten rook komt weer in mijn neus. Bijna moet ik kotsen, zo smerig is dat als je niet rookt!
“Handschoenen aan want het is koud,” zegt ze streng.
Ik doe de sjaal voor mijn mond en de jas capuchon op zodat mijn gezicht nog minder zichtbaar is.
“Heb je het koud Mirte door de verkoudheid,” zegt de buurvrouw weer bezorgt.
Ik knik ja, “opschieten en als je fietst krijg je het wel warm.”
Doe de school rugzak van Mirte om.
We lopen naar de fietsen, “wat heb je allemaal gedaan Mirte en welk cijfer had je voor topografie toets?” Vraagt de buurvrouw vriendelijk.
Ik durf eigenlijk niet te praten, maar als ik niet praat is het zo vreemd. Ik zeg dat het een zes was en verder een gewone schooldag was.
“Doe die sjaal eens weg voor je mond want je bent niet te verstaan,” zegt de buurvrouw. “ En het is netjes en goed als je mij aankijkt Mirte!”
Ik kijk haar niet aan maar naar beneden en doe de sjaal een stukje weg voor mijn mond. Vertel weer dat het zes was voor de topografie toets en dat het een normale schooldag was. Bij de fietsen loop ik naar Mirte haar fiets en doe deze van het slot, de buurvrouw de doet hetzelfde. De sjaal doe ik weer voor mijn mond en de jas capuchon wat vaster met de touwtjes. Als we het schoolplein aflopen kijkt ze mij nog een keer aan terwijl ik naar beneden kijk, “rustig fietsen dit keer en naast mij blijven aan de rechterkant. Je bent al acht jaar maar fietsen is niet je sterkste punt,” zegt ze streng.
Onderweg durf ik haar niet aan te kijken of maar iets fout te doen met fietsen. Ik denk ook na hoe ik moet wegkomen. Hoe zullen de meiden Mirte bij onze hangplek krijgen en wat ze zullen ze met haar doen, vraag ik mij af We komen aan bij een supermarkt, hier heb ik meer kans dat ik bekende tegenkom en zullen ze mij herkennen als Mirte of mij eigen. Gelukkig is het niet de supermarkt waar we de winkeldiefstal hebben gepleegd. Ik durf er niet aan te denken.
Opeens trekt de buurvrouw de jas capuchon van mijn hoofd, “deze laat je af want we zijn binnen.” Even zit ze mij aan te kijken, “wat is er nu toch met je. Ten eerste ben je wel erg stil en ten tweede blijf je maar naar beneden kijken. Is er wat gebeurd op school of heb je weer een buitje.”
Ik hou mijn mond en de buurvrouw zucht, ze pakt een winkelwagen en gebaart dat ik mee moet lopen met de winkelwagen.
Ik doe de muts zo ver mogelijk over mijn hoofd en kijk haar niet aan, ook kijk ik om mij heen af ik bekende zie. Weglopen is onmogelijk want moet de winkelwagen duwen.
“Hallo Selina en Mirte,” zegt opeens een mevrouw.
Ik kijk schuin omhoog en zie de moeder van Elie.
“Hallo Patrice,” zegt de buurvrouw. “Let maar niet op Mirte, ze heeft weer eens een buitje boven haar hangen,” na het gezegd te hebben zucht ze diep.
Ik loop een klein stukje verder en kijk naar de koekjes, “Mirte hier blijven en zoek maar een koekje uit voor straks!” Wordt er geroepen door de buurvrouw
Wat voor koekjes, tja alles misschien. Hoor de buurvrouw en de moeder praten, over mij of eigenlijk Mirte en haar dochter. Ook over school en de thuis situatie bij Mirte thuis. Ik pak maar wat en stop het in de winkelwagen. Gelukkig duurt het gesprek niet lang.
“Tot ziens Mirte,” zei de moeder lief.
Ik zwaai en zeg niets.
Na boodschappen gedaan te hebben fietsen we naar het huis van Mirte, “nu nog een keer is er wat gebeurd Mirte vandaag dat je mij niet aankijkt en niets zegt?” Zegt de buurvrouw onder het fietsen, “normaal ben je wel van het kletsen over school?”
“Nee,” zeg ik een beetje erg bot.
Ze antwoord niet terug en bij het huis van Mirte stappen we af bij de poort. Als de buurvrouw de poort heeft open gedaan zet ik de fiets onder het afdak. Eenmaal als de achterdeur open is loop ik direct door naar de gang, snel doe ik de rugzak af en jas uit. Daarna de sjaal en muts af.
“Ik ben boven.” roep ik naar de keuken.
Boven moet ik even Mirte haar kamer vinden, maar de roze deur met Mirte erop verraad het al snel. Doe de deur met een klap dicht. Doe net als of Mirte een slechte bui heeft of zo iets. Ik kijk rond en haar kamer is echt meisjesachtig, bijna voor een peuter. Roze en geel zijn veel aanwezig, de meubels zijn van licht bruin hout. Er ligt versleten bruin tapijt op de vloer. Ze heeft veel knuffels en poppen die overal in de kamer liggen, ook veel paard rij spullen. Het is kleine kamer, de kamer is net twee bedden breed en anderhalf bed lang. Er staat naast het bed een bureau en een kast in. Verder heeft Mirte een hoekje waar allemaal kussens liggen, op het behang is getekend. Dit is overal in de kamer zo, ook is het behang gescheurd vooral bij het bed. Haar wereld is echt vreemd denk ik bij mezelf. Ik ga op het kussen hoek zitten en kijk om mij heen. Beneden hoor ik de buurvrouw de spullen opruimen en heen en weer lopen, vast gewoon dat Mirte gelijk naar boven gaat.
“Mirte kom je naar beneden om wat te drinken en eten!” Roept de buurvrouw naar boven.
Ik antwoord niet en zet muziek aan, K3 hoor ik wat echt niet mijn favoriete groep. Ik bekijk foto's van Mirte haar paard rijden, eentje valt bij op. Een prijs, ik lees tweede plaats. Daar onder toernooi kinderen met een geestelijke beperking. Moet na denken wat het betekent, maar hier over is ook gesproken op school. Mirte heeft dus een geestelijke ziekte waardoor ze dit gedrag vertoont, ze is helemaal niet dom of vreemd. Ik krijg nu helemaal spijt wat ik heb gedaan. Dan hoor ik opeens voetstappen op de trap, de buurvrouw komt naar boven! Snel ga ik in kleermakers zit op de kussens zitten en doe de vest capuchon over mijn hoofd en kijk naar beneden.
De buurvrouw klopt eerst netjes en komt dan de kamer binnen, “hier heb je wat drinken en eten.” Even is het stil en kijkt ze naar mij als ik schuin naar boven kijk, maar hef mijn hoofd niet op.”Ik weet niet wat je hebt Mirte. Je bent totaal anders dan vanochtend en maak mij wel een beetje zorgen. Laat je maar even nadenken erover en om vijf uur wil ik horen wat er is. Hier zijn je medicijnen, ga niet weg voordat je ze ingenomen hebt.”
Medicijnen, is het wel verstandig dat ik die in neem. Immers ben ik Mirte niet. Ik pak de beker met de medicijnen aan, nog steeds naar beneden kijkend. Alles maar in een keer, het zijn er drie. Daarna een beker water die ik in een keer leegdrink.
Daarna gaat ze weg, met een zucht. Als ze beneden is drink ik de limonade op en eet de boterhammen op. Ik kijk naar de klok, vier uur dus nog een uurtje. Zal kunnen weg sluipen maar Mirte haar schoenen en jas liggen en hangt beneden. De trap kraakt ook te veel. Ik kijk in haar kledingkast voor een antwoord en gelukkig vind ik die. Laarsjes en een blauwe zomer paardrijd jas. De laarzen doe ik met moeite aan. Daarna de jas aan, deze zit krap maar te doen. Ook deze reukt naar een combinatie van sigaretten en paard.
Ik zag dat naast het huis een steeg is, Mirte haar slaapkamer raam komt uit op het dak van de bijkeuken. Zo kom ik wel in de steeg, dan is het nog wel een eindje lopen naar de chill plek maar binnen een uur. Doe de jas capuchon op mijn hoofd en doe het raam zachtjes open, dan met moeite klim ik op het dak. Meteen word ik duizelig want heb hoogtevrees. Opeens krijg ik het benauwt en mijn handen beginnen te trillen. Niet naar beneden kijken Lotte en het zijn ook vast de medicijnen. Het raam doe ik zachtjes dicht, dan kijk ik over de rand naar beneden. Een flink einde en als ik val dan zal het vast pijn doen op de tegels. Er is geen regenpijp aan die kant dus moet ik eerst aan de dakrand hangen en dan loslaten. Met zweet op mijn voorhoofd en trillende handen ga ik met mijn benen eerst over de rand, dan mijn buik op de dakrand. Even blijf ik hangen met mijn handen aan de dakrand. Het doet pijn en krijg meer en meer kramp in mijn vingers. Ik moet loslaten en dat doe ik ook, de snelheid dat ik val is sneller dan ik mijn benen goed kunnen neerzetten om mij op te vangen. Ik vang de klap op met mijn rechterenkel en daarna mijn kont. Even lig ik duizelig van de pijn, misselijkheid en benauwdheid op de grond, ik vloek zachtjes. Ik probeer op te staan en pijn schiet in mijn enkel. Deze had ik een keer verstuikt met gym. Dan moet ik flink overgeven. De medicijnen komen niet mee naar boven maar wel het drinken en eten. Kijk om mij en gelukkig niemand die mij ziet.
Met moeite strompel ik naar de chill plek, het duurt lang en kijk om mij heen voor bekenden. Soms hoor ik hallo Mirte maar reageer er niet op. Hopelijk gaan ze niet vragen waarom ik zo mank loop en niet reageer. Bij de chill plek aangekomen zie ik alleen Merel zitten.
Ze kijkt mij aan, “waar je bleef je nou en wat is er gebeurd!”
Ik vertel alles wat er is gebeurt en vraag ook waar Mirte is.
“Die zit in het speelhuisje, de rest moest naar huis en Mandy komt zo terug. Heb mijn ouders al gebeld dat ik bij Daphne zit, maar moet ook zo gaan om te eten. Hier heb je jas,” ik kijk haar aan. Mijn jas, heeft Mirte niks aan met deze kou!
Ik doe Mirte haar jas en vest uit en doe mijn jas aan. Dan naar het speelhuisje, als ik deur open doe zie ik Mirte. In een gekropen en bibberend van de kou. Het is tegen het vriespunt en ze kan wel onderkoeld zijn, waar waren de meiden mee bezig!
Ik geef Mirte haar vest en jas en ga gehurkt zitten, “Mirte kom trek snel alles aan. Luister het spijt het van alles en wat ik heb gedaan.” Ik begin te huilen, “zal je helpen naar huis te komen wat er ook gebeurt en vertel alles aan je buurvrouw.”
Mirte trekt haar vest en jas aan, ze knikt ja. Ik loop het huisje uit en kijk Merel aan.
“Konden jullie Mirte niet mijn jas laten aandoen,” zeg ik zelf streng zoals mijn moeder het zal zegen.
Merel kijkt mij aan, “je hebt toch zelf gezegd dat ze jou jas niet aan mocht!”
“Ja,” en ik kijk Merel aan. Dan net als vorige keer geef ik haar onverwachts een rechtse tegen haar kaak. Ze valt net als vorige keer achterover neer.
Ze kijkt mij, “waar is dat nu goed voor!” Snauwt ze naar mij,
Voordat ze kan opstaan geef haar twee stevige schoppen in haar zij. Adrenaline stroomt als energie door mijn lijf en geeft haar nog een schop in de maag. Kreunend ligt ze nu op de grond en ze heeft duidelijk pijn. Ik kijk naar mijn rechterhand en die bloed flink op de knokkels. Merel bloed bij haar mond rand.

[nurias]

Hoofdstuk 4 'Zinloos geweld en verder.'

Ik tril van wat ik gedaan heb en loop naar het speelhuisje.
Als ik de deur open heb gedaan zit Mirte mij aan te kijken, “Mirte kom!”
Even staat ze mij aan te kijken en ze schud nee, ze duikt verder in een, bang geworden van alles. Maar uit eindelijk staat ze op, ze schrikt als ze Merel ziet. Die ligt nog kreunend op de grond. Tegen Mirte zeg ik dat we snel moeten zijn, want de rest van de meiden zullen vast zo terugkomen.
Dan opeens uit het niets een harde klap tegen mijn achterhoofd! Even gaat bij mij alles uit en zak door mijn benen. Als ik weer bij kom lig ik op de grond, na omdraaien naar geluid zie ik wazig Daphne en Merel staan. Beide praten maar waarover weet ik niet. Mirte waar zal ze zijn, gaat er door mijn gedachte.
Dan komen Daphne en Merel naar mij toe als ze merken dat ik beweeg en beetje bij kennis ben.
“Wat is dit nu Lotte, de ander partij kiezen!” Snauwt ze tegen mij.
Ik krabbel overeind en val Daphne meteen aan, die is compleet verrast. We vallen alle twee hard op de grond. Ik moet haar klappen zien te vermijden want ze is te sterk voor mij. Merel blijft stijf staan. Daphne en ik rollen over de grond en we vechten als of onze leven er van af hangt. Ik krijg meer klappen van Daphne dan dat ik haar raak. In een flits zie ik twee meisjes aankomen, het is Mandy en een onbekende. Die staan verbaasd te kijken wat er gebeurt!
“Trek dit varken van mij af,” roept Daphne!
Voordat ik haar goed kan raken trekt Mandy en het andere meisje mij van Daphne af. Mandy geeft mij daarna een flinke trap tegen mijn ribben. Ik hap naar lucht en zie sterretjes.
Zie Daphne opstaan en die geeft mij een harde schop in de maag, “vuile verrader!”
Alle meiden schoppen nu op mij in, probeer met mijn handen mijn gezicht te bedekken. Het lijkt een eeuwigheid te duren, mijn benen, armen, rug, maag, ribben en hoofd krijgen klap na klap. Dan schopt Daphne recht in mijn gezicht.
“Stop maar Daphne,” hoor ik Mandy bijna huilend zegen en ze trekt Daphne bij me vandaan. “Je hoeft haar niet te vermoorden!”
Daphne zit haar aan te kijken en dan naar mij, “inderdaad die heeft wel even genoeg gehad.”
Alles wordt steeds meer waziger en heb moeite om wakker te blijven.
“We leggen haar in het speelhuisje en met die meegenomen tape binden we hun benen en handen vast. Ook hun smerige mond!” Commandeert Daphne.
Mandy kijkt vies naar mij en spuugt recht in mijn gezicht, 'opstaan!”
Maar mijn lichaam wil niet meer want heb te veel pijn.
“Opstaan,” commandeert Mandy maar ik blijf liggen en wegens dit geeft ze mij een schop in mijn maag.
De drie meiden staan nu bij me en bekijken mij, waarom doen ze niets en bel anders anoniem om hulp! Ik wordt opgetild aan mijn armen en benen, in het speelhuisje wordt ik bij Mirte neergelegd.
Merel tapt onze benen vast.
“Wacht met de handen, laat beide hun jas uitrekken!” Commandeert Daphne.
Het gaat niet zachtjes, de vier meiden trekken hardhandig bij Mirte eerst de jas uit en daarna bij mij. Dan wordt onze handen vastgebonden en mond dicht geplakt. Merel kijkt weer naar mij en spuugt ook in mijn gezicht, de zoveelste schop in mijn maag volgt. Ik begin bloed te proeven in mijn mond. Dit kan ik niet kwijt raken door de tape op mijn mond. In slikken is de enige manier.
“Als inwijding Patricia trek je de jas aan van Lotte. We gaan dan naar mijn huis en je vertelt tegen mijn moeder dat je Lotte bent. Ook bel je naar haar moeder om te vragen of je bij mij mag eten en spelen. Mijn ouders kennen Lotte niet en jou stem lijkt op die van haar dus haar moeder zal niets merken.” Hoor ik als laatste Daphne zegen.
Dan een pijn die zo zwaar is dat ik bewusteloos raak, mijn ogen gaan dicht.