De nacht

[DreamFighter]

Het licht van de maan en de sterren glinsterden op het water die zachtjes golfde. Rondom mij was alles donker en stil. Enkel de wind hoorde je zachtjes ruizen door het bladerdek van de bomen. Hier kon ik van genieten. Genieten van gewoon in het gras te zitten kijken naar de sterrenhemel. Hoewel overdag de wereld soms wel eens door lijkt te draaien omwille van al de drukte en al het lawaai, tovert de nacht alles om naar een waar paradijs. Een paradijs vol stilte en ontspanning. Een paradijs waar je de realiteit eventjes kunt vergeten.
Maar zelf de mooiste dromen worden op een dag doorbroken en de mooiste paradijzen worden op een dag een hel.
Hoe mooi dingen soms ook zijn, niets is wat het lijkt.
In al die jaren heb ik geleerd dat het leven vooral draait om overleven en dromen vaak te mooi zijn om werkelijkheid te worden.

Ook die avond was te mooi om waard te zijn... Zomaar van de ene seconde op de andere veranderde mijn prachtige, rustige droom in een ware nachtmerrie! Ik voelde hoe 2 handen mij vastgrepen en me verhinderden te roepen of weg te lopen. Hij duwde me op de grond.daar lag ik dan, overdonderd en nog niet goed beseffend wat er aan de hand was. Mijn ogen kruisten heel even zijn ogen, de ogen van de man die boven me stond. Ze waren fel groen. Ik voelde hoe mijn kleren van mijn lichaam werden getrokken en zijn handen mijn lichaam betastten. De pijn verlamde me.
Ik durfde me niet te verweren. Eigenlijk kon ik me niet eens verweren... Hij was groter en sterker en had me zo goed vast waardoor ik me amper kon bewegen. Machteloos lag ik te wachten. Te wachten om bevrijdt te worden uit deze nachtmerrie. Ik sloot mijn ogen en hoopte dat ik gewoon zou ontwaken en dat alles werkelijk een droom was. Even snel als alles begon eindigde het ook weer... Verdoofd en overdonderd door wat er zich net had afgespeeld lag ik daar... Zonder kleren aan mijn lijf, in de koude stille nacht. De nacht die hiervoor zo mooi en vredig was, was omgetoverd naar een kille duistere hel. De moed om recht te staan had ik niet. Ik keek naar boven, naar de sterrenhemel die me altijd troost bood, maar dit keer was anders. Dit keer keek ik naar boven in de hoop de afgelopen minuten te vergeten.
Ik ging voorzichtig rechtop zitten en keek heel even rondom me. Alles zag er nog even vredig en mooi uit als hiervoor, maar toch voelde de nacht plots heel kill en duister. Alle pracht die ik daarnet zag, leek nu plots bedreigend. Voorzichtig greep ik mijn kleren en trok ze zo fatsoenlijk mogelijk aan. Met mijn blik op de grond gericht liep in naar huis, waar ik meteen onder de douche ging staan. Ik weet niet hoelang ik onder het warme stromende water stond in de hoop me minder vuil te voelen. Het leek alsof ik hoopte dat ik de afgelopen minuten kon weg spoelen. En hoewel dat realistisch gezien onmogelijk is, lukte het me in zekere zin wel... De gruwelijke gebeurtenis kon ik niet wegspoelen, maar de herinnering wel...