vaderliefde.
Geplaatst: 11 mei 2012 20:38
- Haii. Dit is dus een verhaal waar ik een tijdje geleden mee ben begonnen. Hoofdstuk 1 is voor mij nu echt af. Hoofdstuk twee ben ik mee bezig, maar daar zal ik nog wel eventjes mee bezig zijn. Ik zet er bij dat het 16+ is, ondanks dat ik nog niet weet waar het hele verhaal strand, maar ik heb wel wat doemscenario's in m'n hoofd waar niet iedereen tegen kan. Ik weet van mezelf dat het begin nooit helemaal lekker loopt, maar als ik eenmaal bezig ben, gaat het (hopelijk nu ook) steeds beter en word het verhaal ook beter. I hope you'll give it a try! x -
Proloog.
“Ik wil niet meer rennen, Alex.” Zuchtte Sem en ze streek haar bruine haar uit haar gezicht en hield haar kin omhoog, haar ogen gesloten tegen de felle zon. Haar benen hingen over de rand van de stijger heen en haar voeten tikte zachtjes het water aan. “Je hoeft ook niet te rennen, je kunt ook lopen.” Opperde Alex rustig en als grap bedoeld, maar geen van beide lachte. Sem liet haar hoofd weer zakken en opende haar ogen. Naast haar zat Alex, een grote, brede jongeman van twintig jaar, blond haar, blauwe ogen en hij zat eveneens met zijn voeten in het water. Hij was knap, maar Sem kende geen liefde. Nee, ze had het ooit gekend, maar dat was verleden tijd. Nu was er enkel nog maar vertrouwen of geen vertrouwen meer voor Sem. En ze vertrouwde Suzy en Alex, verder niemand.
Sem voelde Alex hand op die van haar, maar ze reageerde niet. Ook niet toen hij er zachtjes in kneep. “Je overleefd het wel, Sem. Hoe groot is de kans dat je gevonden word? Men denkt dat je dood bent.”
I.
“Suus, ’t komt wel goed! Kijk, ik hoef alleen nog maar m’n bed op te maken en ik ben klaar voor de nacht. Ik warm wat chinees op van gister en ik kruip op tijd m’n bed in. Morgen ochtend bel ik je gelijk als ik wakker wordt en als ik heimwee heb, hoor je nog wel eerder van me.” Ratelde Sem lachend door toen Suzy maar bleef doorvragen of ze niet moest blijven opruimen, koken, slapen… straks wilde ze bij haar komen wonen!
“Oké oké, ik ga al. Doe je voorzichtig meid? Deur op slot doen als ik wegga, goed?” Suzy deed haar spijkerjackjet aan en deed de sjaal om haar nek. “Beloof je me…”
“Ja, ik beloof de deur op slot te doen en ik zal voorzichtig zijn.” Sem schudde lachend haar hoofd en hield de deur al voor Suzy open. Nog voordat Suzy de deur uitstapte bleef ze nog een paar tellen naast Sem staan en keek haar glimlachend en met tranen in haar ogen aan. “Je bent een geweldige meid. Ik heb van je genoten de afgelopen paar jaren. Vergeet je me niet?” vroeg Suzy zachtjes en legde haar warme hand even tegen Sem’s kin aan en stapte toen naar buiten.
Sem bleef tegen de deurpost aanleunen en keek Suzy na tot ze de hoek van de straat om was en zelf toen bleef ze nog in de deuropening staan. Hoe kon ze Suzy dit aandoen? Na al die jaren die Suzy voor haar had opgegeven, om haar op te voeden als een ‘normaal’ meisje, flikte ze het om op kamers te gaan… Sem beet op haar lip en keek naar haar sokken.
“Zo erg is het niet.” Hoorde ze een onbekende stem zeggen. Ze keek op en keek in het vriendelijke gezicht van een jonge van ongeveer haar leeftijd en blond haar. “Hoe bedoel je?” Vroeg ze en keek hoe de jongen zijn fiets aan een lantaarnpaal vastzette. “Je zult je vanavond alleen voelen, misschien morgen nog, maar daarna niet meer.”
“Hoe…” begon Sem, maar wuifde toen haar eigen verbaasde reactie weg, “Nevermind, Woon je hiernaast?" Vroeg ze en wees op de deur naast haar.
De jongen knikte en zette een paar passen in haar richting. “Ja, en jij bent onze nieuwe buurvrouw. Haai, ik ben Alex.” En hij stak zijn hand uit.
“Sem.” Stelde Sem zich voor en pakte glimlachend de uitgestoken hand aan en schudde hem.
“Ik weet dat het waarschijnlijk erg ongepast is, maar ik kom net bij de Surinamer vandaan en heb waarschijnlijk veel te veel eten meegenomen voor mij en m’n kamergenoot. Zin om mee te eten?”
Als reactie deed Sem haar mond al open om het aanbod af te slaan. Ze had Suzy beloofd niet zomaar met iedereen mee te gaan en de deur gelijk op slot te doen.
“Ahh, toe?” Smeekte Alex bijna en keek haar met een pruillip aan.
“Als je niet zo naar me blijft kijken, ga ik mee. Wacht, dan trek ik schoenen aan.”
De jongen knikte en Sem rende het huis binnen, opzoek naar een paar schoenen. Waar was de doos met schoenen? Na drie dozen overhoop te hebben gehaald vond ze dan eindelijk haar gympen, trok een paar aan, viste haar sleutel van het plankje en stapte haar kleine appartementje uit. Terwijl Alex de deur van nummer drie open deed met zijn sleutel, sloot Sem deur juist af en stapte achter Alex aan naar binnen. “Jill! We hebben bezoek!”
“SHHH!” klonk het van binnen en iemand zette binnen de tv nog wat harder.
“… Daarom is er besloten om hem vroegtijdig vrij te laten.”
“Welke idioot gaan ze nou weer vrijlaten?” Riep Alex, maar er kwam geen reactie. “Oh, let trouwens niet op Jill, ze kan soms nogal arrogant en egoïstisch zijn, maar je leert er mee leven.” Sem knikte en stapte achter Alex aan de woonkamer binnen. Haar blik gleed door het kleine appartementje heen dat precies op dat van haar leek. De tv werd uitgezet en Jill stond op van de bank. Jill had kort, zwart haar, een olijfkleurige huid en donkere ogen. “Hé, Jill.” Stelde ze zich voor en griste het plastiktasje met Surinaams eten uit Alex’ handen. “Sem.” Stelde Sem zich voor de tweede keer die avond voor. “Wie lieten ze trouwens vroegtijdig vrij?” vroeg Alex nog een keer en Jill haalde haar schouders op en liep naar de keuken om borden te pakken. “Ene L. Rider.”
Proloog.
“Ik wil niet meer rennen, Alex.” Zuchtte Sem en ze streek haar bruine haar uit haar gezicht en hield haar kin omhoog, haar ogen gesloten tegen de felle zon. Haar benen hingen over de rand van de stijger heen en haar voeten tikte zachtjes het water aan. “Je hoeft ook niet te rennen, je kunt ook lopen.” Opperde Alex rustig en als grap bedoeld, maar geen van beide lachte. Sem liet haar hoofd weer zakken en opende haar ogen. Naast haar zat Alex, een grote, brede jongeman van twintig jaar, blond haar, blauwe ogen en hij zat eveneens met zijn voeten in het water. Hij was knap, maar Sem kende geen liefde. Nee, ze had het ooit gekend, maar dat was verleden tijd. Nu was er enkel nog maar vertrouwen of geen vertrouwen meer voor Sem. En ze vertrouwde Suzy en Alex, verder niemand.
Sem voelde Alex hand op die van haar, maar ze reageerde niet. Ook niet toen hij er zachtjes in kneep. “Je overleefd het wel, Sem. Hoe groot is de kans dat je gevonden word? Men denkt dat je dood bent.”
I.
“Suus, ’t komt wel goed! Kijk, ik hoef alleen nog maar m’n bed op te maken en ik ben klaar voor de nacht. Ik warm wat chinees op van gister en ik kruip op tijd m’n bed in. Morgen ochtend bel ik je gelijk als ik wakker wordt en als ik heimwee heb, hoor je nog wel eerder van me.” Ratelde Sem lachend door toen Suzy maar bleef doorvragen of ze niet moest blijven opruimen, koken, slapen… straks wilde ze bij haar komen wonen!
“Oké oké, ik ga al. Doe je voorzichtig meid? Deur op slot doen als ik wegga, goed?” Suzy deed haar spijkerjackjet aan en deed de sjaal om haar nek. “Beloof je me…”
“Ja, ik beloof de deur op slot te doen en ik zal voorzichtig zijn.” Sem schudde lachend haar hoofd en hield de deur al voor Suzy open. Nog voordat Suzy de deur uitstapte bleef ze nog een paar tellen naast Sem staan en keek haar glimlachend en met tranen in haar ogen aan. “Je bent een geweldige meid. Ik heb van je genoten de afgelopen paar jaren. Vergeet je me niet?” vroeg Suzy zachtjes en legde haar warme hand even tegen Sem’s kin aan en stapte toen naar buiten.
Sem bleef tegen de deurpost aanleunen en keek Suzy na tot ze de hoek van de straat om was en zelf toen bleef ze nog in de deuropening staan. Hoe kon ze Suzy dit aandoen? Na al die jaren die Suzy voor haar had opgegeven, om haar op te voeden als een ‘normaal’ meisje, flikte ze het om op kamers te gaan… Sem beet op haar lip en keek naar haar sokken.
“Zo erg is het niet.” Hoorde ze een onbekende stem zeggen. Ze keek op en keek in het vriendelijke gezicht van een jonge van ongeveer haar leeftijd en blond haar. “Hoe bedoel je?” Vroeg ze en keek hoe de jongen zijn fiets aan een lantaarnpaal vastzette. “Je zult je vanavond alleen voelen, misschien morgen nog, maar daarna niet meer.”
“Hoe…” begon Sem, maar wuifde toen haar eigen verbaasde reactie weg, “Nevermind, Woon je hiernaast?" Vroeg ze en wees op de deur naast haar.
De jongen knikte en zette een paar passen in haar richting. “Ja, en jij bent onze nieuwe buurvrouw. Haai, ik ben Alex.” En hij stak zijn hand uit.
“Sem.” Stelde Sem zich voor en pakte glimlachend de uitgestoken hand aan en schudde hem.
“Ik weet dat het waarschijnlijk erg ongepast is, maar ik kom net bij de Surinamer vandaan en heb waarschijnlijk veel te veel eten meegenomen voor mij en m’n kamergenoot. Zin om mee te eten?”
Als reactie deed Sem haar mond al open om het aanbod af te slaan. Ze had Suzy beloofd niet zomaar met iedereen mee te gaan en de deur gelijk op slot te doen.
“Ahh, toe?” Smeekte Alex bijna en keek haar met een pruillip aan.
“Als je niet zo naar me blijft kijken, ga ik mee. Wacht, dan trek ik schoenen aan.”
De jongen knikte en Sem rende het huis binnen, opzoek naar een paar schoenen. Waar was de doos met schoenen? Na drie dozen overhoop te hebben gehaald vond ze dan eindelijk haar gympen, trok een paar aan, viste haar sleutel van het plankje en stapte haar kleine appartementje uit. Terwijl Alex de deur van nummer drie open deed met zijn sleutel, sloot Sem deur juist af en stapte achter Alex aan naar binnen. “Jill! We hebben bezoek!”
“SHHH!” klonk het van binnen en iemand zette binnen de tv nog wat harder.
“… Daarom is er besloten om hem vroegtijdig vrij te laten.”
“Welke idioot gaan ze nou weer vrijlaten?” Riep Alex, maar er kwam geen reactie. “Oh, let trouwens niet op Jill, ze kan soms nogal arrogant en egoïstisch zijn, maar je leert er mee leven.” Sem knikte en stapte achter Alex aan de woonkamer binnen. Haar blik gleed door het kleine appartementje heen dat precies op dat van haar leek. De tv werd uitgezet en Jill stond op van de bank. Jill had kort, zwart haar, een olijfkleurige huid en donkere ogen. “Hé, Jill.” Stelde ze zich voor en griste het plastiktasje met Surinaams eten uit Alex’ handen. “Sem.” Stelde Sem zich voor de tweede keer die avond voor. “Wie lieten ze trouwens vroegtijdig vrij?” vroeg Alex nog een keer en Jill haalde haar schouders op en liep naar de keuken om borden te pakken. “Ene L. Rider.”
een uitgebreide uitleg kan je hier vinden: 