Alles voor een kus

[P_Westdijk]

Bruin gekleurde bladeren bedekten grotendeels het grasveld. De stekelige schillen van de paardenkastanjes lagen overal om de man heen. Stap voor stap vorderde hij in zijn zoektocht naar de houtachtige zaden. Hij was er speciaal vroeg voor uit bed gekomen om er ditmaal wel genoeg te vinden.
Met de kleren onder een arm gepropt liep hij heel voorzichtig en op de tast door de donkere slaapkamer. Behoedzaam sloot hij de deur achter zich. Bovenaan de trap had hij een paar keer diep in- en uit geademd voor hij aan de afdaling was begonnen. De krakende treden ontwijkend. Bijna zijn evenwicht verliezend toen hij een telfout maakte en het hout onder zijn gewicht lawaaierig doorzakte. Geschrokken had de man meteen omgekeken, maar vanachter de slaapkamerdeur had hij tot zijn opluchting geen enkel geluid gehoord. Misschien was ze te ziek om eruit te komen als het haar wel had wakker gemaakt. Pas in de hal had hij zich aangekleed. Daar was hij pas tot de ontdekking gekomen dat hij maar één sok had meegenomen. Hij nam er zwijgend genoegen mee.
De geheimzinnigheid deed hem nu grinniken, maar ruim een uur geleden wilde hij absoluut geen enkel geluid maken. Vandaag zou hij voor genoeg kastanjes zorgen om de glazen vaas in de woonkamer wel geheel tot de rand te kunnen vullen. Een dag eerder had de man hetzelfde willen doen, maar hij had het aantal benodigde kastanjes hopeloos onderschat. De vaas was na het leegmaken van de zak maar voor een derde gevuld. Toch had ze hem met een kus op de wang bedankt voor ze de vaas meteen erna omkeerde om de kastanjes eerst te drogen te leggen. Ze wilde geen vaas met een beschimmelde inhoud hebben. Iets waar hij zelf ook aan had kunnen denken, maar dus niet had gedaan. Hij hield zich normaal zelden bezig met het opvrolijken van de woonkamer. Het was altijd haar ding geweest. Hij koos liever voor het praktische en dat betekende zo weinig mogelijk rotzooi neerzetten. Al gebruikte hij natuurlijk een ander woord voor rotzooi als ze erbij was.
De man stond stil, boog zich voorover, raapte weer een kastanje van de grond om deze in de over zijn schouder hangende tas te laten verdwijnen. Enkele stappen verder zag hij een vrucht en zette zijn schoen erop. De driekleppige doosvrucht was niet tegen de snel opgevoerde druk bestand en onthulde al snel wat het eerst voor het menselijk oog verborgen had gehouden. Het bevatte ditmaal twee kastanjes en allebei verdwenen ze in de tas. Glimlachend klopte hij op de gevulde zak, het was nog een behoorlijk gewicht, en keek richting de fiets. Aan het stuur hingen al reeds twee zakken. Deze tas zou hij op de gammele bagagedrager vervoeren.

Zittend op de bank kon hij haar de trap horen afkomen. Ze maakte geen onderscheid tussen de krakende of meeverende treden en ook kon hij het geluid van een met een zakdoek onderdrukte gehoest horen. Hij haalde de hand van zijn pijnlijk kloppende knie, legde het bebloede doekje naast zich neer en toverde een glimlach op zijn gelaat.
Onderaan de trap bleef ze een moment staan. De waterige ogen waren op de krant blijven rusten. De verschillende pagina's waren over de vloer uitgespreid en de tekst ging vrijwel geheel schuil onder een belachelijk grote hoeveelheid kastanjes.
"Nou weet ik zeker dat je er genoeg hebt."
Ze hief het hoofd op. "Is dat de krant van vandaag?"
Hij ging staan. "Eh, ja. Ik kwam de postbode tegen en..." Hij liet zijn stem wegsterven. De rest vulde ze zelf wel in.
Zuchtend schudde ze het hoofd, maar had nog maar een enkele stap gezet toen ze opnieuw stil stond. "Is je broek kapot?"
De man keek even naar zijn knie. Het had inmiddels opgehouden met bloeden. "Ik ben gevallen", verklaarde hij en haalde aarzelend de schouders op. De glimlach was verdwenen.
"Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?", vroeg ze, terwijl ze met een omweg vanwege de kastanjes op de vloer naar de keuken liep.
"De tas kwam tussen de spaken."
Ze zag op het keukenblad drie tassen liggen. De bovenste tas vertoonde een groot gerafeld gat. Natuurlijk had hij haar boodschappentassen gebruikt, ondanks een hele lade vol met andere tassen. Ze strekte een hand uit naar de waterkoker.
"Ik heb al thee voor je gezet", klonk het achter haar.
Ze trok haar hand terug en draaide zich om. Hij was dichterbij gekomen, maar aarzelend op enige meters van haar vandaan blijven staan.
"Het staat daar." Hij wees er naar alsof ze de zoete geur van de smaakvolle thee niet kon ruiken. "Ik smeer wel een paar beschuiten voor je."
"Waarom draag je maar één sok?"
"Het was donker en zo."
De verklaring ging aan haar voorbij. Ze schuifelde richting de woonkamer, maar bleef vlakbij hem staan.
"Kom hier, sukkel." Ze kuste hem op de wang en zag de glimlach meteen weer op zijn gezicht terug keren. "Maar laat de volgende keer zoiets alsjeblieft aan mij over. We hebben hier al genoeg rotzooi staan."
Hij keek haar verbaast na.
"Ik wil er hagelslag op."
"Ja, natuurlijk." Hij haastte zich naar de keuken voor het beschuit en beleg.

[Rudi J.P. Lejaeghere]

Het is de eerste maal dat ik iets van je lees maar je bent duidelijk niet aan je proefstuk toe. Mooi geschreven. Een goed gebruik van bijvoeglijke naamwoorden en het verhaal pakt je van af het begin. Goede opbouw van het verhaal. Wie is de vrouw? Ze is ziek, maar hoe ziek? Is hij haar man of haar broer? Dat hij van haar houdt is een feit. Je leest het tussen de lijnen in zijn inzet om kastanjes voor haar te zoeken.Tot bloedens toe. Eigenlijk jammer dat dit een one shot is, ik blijf nog met zoveel vragen zitten.

[P_Westdijk]

Het is de eerste maal dat ik iets van je lees maar je bent duidelijk niet aan je proefstuk toe.

Een beetje onzeker over hoe ik dit moet oppakken denk ik dat je gelijk hebt.

Ik ben blij om te vernemen dat mijn verhaal je is bevallen. Een nadeel bij het lezen van mijn verhalen is dat je vaak nog met vragen blijft zitten. Ze zijn over het algemeen kort, met natuurlijk een paar uitzonderingen op deze regel, maar een verhaal van een enkele pagina en soms twee of drie ligt me eenvoudig beter. Ik laat het vaak aan de fantasie van de lezers over om deze leemten op te vullen.

Al verras je me wel met de mogelijkheid dat het haar broer kan zijn. Ik stelde me hem meer als haar partner voor. Bedankt in ieder geval voor het achterlaten van een reactie.

[-Maaike-]

Yay! Deze is ten minste van begin tot eind vrolijk. Nu vergeef ik je de kat een beetje Haha

De geheimzinnigheid deed hem nu grinniken

Niet alleen hij grinnikte...

Heel leuk verhaal Vond haar reactie ook geniaal. Gewoon niet op alle inzet van haar man reageren, haha. Maar gelukkig kreeg hij toch z'n beloning ^_^

[P_Westdijk]

Het idee ontsproot eigenlijk toen ik zelf kastanjes begon te rapen. Het tijdstip was achteraf een beetje stom en ik had ook geen tas bij me, maar het was dan ook een spontaan bij me opgekomen plan om een nu nog lege vaas te vullen. Overal liepen schoolkinderen met gevulde tassen. Kriskras liepen ze rond over het grasveld en de weg en renden meteen naar de plek toe waar met enig lawaai de kastanjes naar beneden waren gekomen. Ik maakte dus geen schijn van kans en na een enkele zak van mijn jas te hebben gevuld vertrok ik weer met een tiental kastanjes. Net voldoende om een drinkglas te kunnen vullen. De volgende ochtend ben ik er vroeg op uit gegaan en ditmaal wel goed voorbereid. Zonder scheuren in de broek of bebloedde knieën ben ik thuis gekomen. De kastanjes liggen nu massaal te drogen.

Een verhaal dus dat je beter is bevallen. Ik ben blij dat je me het verhaal met het andere einde hebt vergeven. Anders bestond er een mogelijkheid dat ik er slecht van zou hebben geslapen. Het idee om maar eens een echt romantisch verhaal te schrijven om het goed te maken hoef ik dus gelukkig nu niet meer te doen, want het is me al vergeven

Bedankt voor je reactie.