Hieer is het eerste stukje van mijn verhaaltje
Geschreeuw en Harde geluiden hoor ik uit mijn vaders slaapkamer. ‘’ Je hebt het beloofd’’ schreeuwt mijn vader in het Italiaans. ‘’Je hebt geen bewijs, ik heb niks op papier gezien, jij wel?’’ zegt een onbekende man rustig. ‘’ Jij hebt mij die tienduizend euro beloofd! Ik heb voor jou alles verkocht en die vrouw opgeruimd. Nou wil ik mijn geld!’’ mijn vader stem slaat over. Ik begin snel de tafel afteruimen en alles aftewassen. Dan is hij straks niet boos op mij. ‘’ Doe dat ding weg!’’ Hoor ik de man in paniek zeggen. Ineens word er hard op de deur geklopt. Ik doe de kraan uit en wil naar de deur lopen. Maar mijn vader was me voor. ‘’Angelina, kast’’ zegt mijn vader zacht. Ik ren naar de gangkast en sluit me daar zelf op. ‘’Hallo, Meneer Marino. Ik kom u arresteren op verdenking.. ‘’ Ineens hoor ik een oorverdovende knal en vervolgens een gil. Ik begin ook te gillen en kruip nog dieper de kast in. Van alles valt om en kapot. ‘’ Rennen’’ hoor ik in het Italiaans. Ik hoor ze wegrennen. Alles is muisstil. ik durf me niet te bewegen uit angst dat ik ontdekt word. Na een eeuwigheid hoor ik sirenes van tientallen politie auto’s en ambulances stoppen voor mijn huis.
Zachtjes maak ik het slot van de gangkast open. Ik loop naar buiten. Ik word verblind door het licht, eerst zie ik niks maar langzaam word alles duidelijk. Heel de woonkamer ligt overhoop, de tafel ligt op zijn kant en de boekenkast is opzij gevallen. Er lopen overal mensen in witte pakken en in politie jassen. Ik voel ineens iets kraken onder mijn voet. Ik sta op een fotolijstje van mijn vader en mij. Ik pak het op en bekijk het even en loop met de lijst in mijn hand verder. Als ik om de tafel heen ben gelopen zie ik een vrouw liggen. Het duurt even tot dat het tot me door dringt. Om het hoofd van de vrouw heen ligt een plas bloed, haar haar is niet meer blond maar bloedrood. Boven haar oog zit een klein gaatje waar bloed uit heeft druppelt en haar gezicht rood heeft gemaakt. Van schrik laat ik het fotolijstje uit mijn handen vallen en begin te gillen. Wat heeft mijn vader gedaan, daarop volgt er nog duizenden vragen. ‘’ Wat doet dat meisje daar’’ hoor ik iemand zeggen. Ik loop heel langzaam achter uit, tot dat ik niet verder kan en wordt geblokkeerd door de muur. Alles word wazig en ik val langzaam op de grond.
Negen jaar later
Wat denkt die vent wel, mij gewoon laten blijven. Als ik hem was had ik mij zelf ook gestraft hoor. Meestal ben ik een lief, stil, onschuldig meisje achterin, wat ‘’meestal’’ doet wat van haar gevraagd word en gewoon haar mond houd. Maar die man maakte me het wel heel erg moeilijk.
Ik zat weer achter in een beetje in mijn agenda te kleuren tot hij ineens zei ‘’ Mevrouw Marino wil jij opdracht 8a even beantwoorden?’ ik boog me naar voren en mompel net iets te hard: ''Uuh eigenlijk niet'. Heel de klas begon te lachen. Ik keek niks begrijpend omhoog en iedereen keek me aan. ‘’Wat’ riep Meneer Veldkamp er kwam een halve liter speeksel uit zijn mond en spuwde zo heel de eerste rij onder. Ik keek nog een keer de klas rond. Zei ik dat hard op? Ik boog me weer naar voren om te antwoorden, maar Meneer Veldkamp zei al ‘’ als je nu geen zin hebt, kom dan vanmiddag maar terug, kijken of je dan wel zin hebt, anders zorg ik daar wel voor.’’ ‘’Maar..’ verder kwam ik niet, mijn zin werd afgekapt door een vaag gebaar van Meneer Veldkamp en gaf iemand anders een beurt.
En nu zit ik in het zelfde lokaal te wachten op Meneer Veldkamp. Ik zit weer in mijn agenda te tekenen tot dat Meneer Veldkamp binnen komt. ‘’ Aaaah Mevrouw Marino’’ hij gaat aan zijn bureau zitten, pakt een grote stapel papier uit zijn la en loopt naar mijn tafel. ‘’ Alstublieft, deze proefwerken mag je nakijken voor mij, hier is het antwoorden blad.’ Wat denkt die man, dat ik even zijn werk zou opknappen? Ik wilde weer gaan protesteren tot dat er geklopt werd. Meneer Veldkamp en ik draaien om naar de deur. En daar staat Thomas, de perfecte meeloper van de school. Ik heb medelijden met hem, hij staat altijd bij de mensen die denken dat ze alles zijn, maar praten nooit met hem. Het is zielig dat hij zelf niet ziet dat ze hem alleen gebruiken als ze hem nodig hebben. Hij is lang en gespierd maar hij heeft toch iets slungeligs over zich. Zijn ene voortand staat een klein beetje scheef, maar het is niet lelijk, het maakt hem juist nog schattiger. Ik erger me aan dat hij altijd zo perfect is. Nooit heeft hij een puistje of een slechte haar dag. ‘’ ik moest me bij u melden’ zegt hij terwijl hij zijn pet afzet, zijn donkerblonde haar valt neer op zijn voorhoofd. ‘’Aah, Meneer Verduin komt u binnen, je kunt Mevrouw Marino helpen met nakijken. Jullie hebben geluk, met ze tweeën gaat het sneller.’ Thomas gaat naast me zitten en verdeeld het pak papier door de helft. Ik leg snel mijn agenda snel weg.
Na een uur te hebben nagekeken kon ik het antwoorden vel bijna uit mijn hoofd. Mijn handen krampen van het te veel schrijven, maar elke keer als ik mijn pen neer leg, kijkt Meneer Veldkamp me aan of hij me wilt vermoorden. Eindelijk loop Meneer Veldkamp de klas uit. Thomas en ik laten allebei tegelijk onze pennen vallen. ' o my god, mijn hand valt er nog af' zucht Thomas. Ik kijk hem aan en begin te lachen. Hij draait zich om naar mij ‘’ Wat doet een stil meisje, nablijvend bij Veldkamp?’ Ik leg mijn verhaal in het kort uit en hij begint steeds harder te lachen. ‘’ haha, heb je dat echt gedaan’ brulde hij. Ik vond me zelf dom, maar hij vond het blijkbaar grappig. Hij begon net wat minder hard te lachen toen Meneer Veldkamp naar binnen komt. ‘’ Jullie mogen gaan, er is iets belangrijks tussen gekomen’. Ik en Thomas kijken elkaar even, pakken onze spullen en staan dan snel op.
Astuuuu
Graag commetaar
:$
, hier mijn reacite 
: