De Astors

[Knijster]

Vorige maand is het precies honderd jaar geleden dat de Titanic zonk. De ramp boeit me al sinds ik op achtjarige leeftijd voor het eerst de film 'Titanic' zag. Natuurlijk moest ik alle programma's kijken die met het jubileum te maken had. Dat inspireerde mij om deze One Shot te schrijven. Vragen of opmerkingen zijn welkom, Enjoy! ^^



Vanaf het moment dat ze voet op het schip zette, voelde ze een zware last op haar schouders en ze kon het niet laten even haar hand op haar buik te leggen. Totaal ongepast natuurlijk! Ze corrigeerde zichzelf door snel haar arm door die van John te steken. Gezicht strak in de plooi, kin vooruit. Niet van haar stuk te brengen. Ze was weer terug in de High Society, dus wist ze zich er feilloos in aan te passen. Toch ging er even een steek van spijt door haar heen. Spijt dat ze nog niet zo lang geleden trouwde en de verontwaardiging van deze wereld zich op de hals had gehaald. En hoe moest dat straks verder, wanneer haar groeiende buik zelfs niet meer met behulp van een nauw korset te verbergen was?
John maakte zich hier minder zorgen om. En waarom zou hij? “Het is toch niets dan natuurlijk dat na een huwelijk er een zwangerschap volgt?” Bovendien was hij een stuk ouder en bezat meer wijze levenslessen dan zij, net achttien. Mannen roddelen ook niet, zij kennen het woord ‘gossip’ niet eens. De vrouwen van de High Society daarentegen ( en het maakte niet uit of ze een Brits of een Amerikaans accent hadden) waren gehaaide wezens die ervan genoten over schandalen te praten, zolang het niet hun zelf betrof uiteraard.
“My dear, wat zie je bleek. Voel je je wel goed?” John legde zijn hand op de hare en keek haar aan. Madeleine knikte zwakjes, maar Mr. Astor was zich zeer bewust van haar gedachten en de tegenzin die het met zich meebracht om terug te keren naar Amerika. “Ik zal je direct naar je cabine begeleiden, zodat je kan rusten. Ik zal het vanavond niet laat maken.”
John liep richting de grote aankomsthal en sprak de eerste de beste steward aan om hem en zijn jonge vrouw de weg te wijzen naar de cabine voor Mrs. Madeleine Talmage Astor. Uiteraard was de steward goed geïnformeerd over de eerste klasse passagiers en bood mr. Astor aan om hem te volgen.

John Jacob Astor hield zich aan zijn woord en had voor middernacht de rookkamer verlaten met het excuus dat de reis naar Cherbourg hem erg had vermoeid en wenste zich vroeg terug te trekken in zijn cabine. Ondanks dat het hem plezierde om oude bekenden terug te zien, kon hij ook niet wachten tot hij en Madeleine in New York waren aangekomen. Vooral Madeleine zou het zwaar gaan krijgen tijdens deze reis want ze was gebonden aan het gezelschap dat aanwezig was op het schip. Afgezien van Mrs. Margaret waren er geen bekenden aanwezig die het huwelijk tussen hen goedkeurde of er zelfs maar neutraal tegenover stonden.
Madeleine had zich nog niet omgekleed voor de nacht toen hij bij haar cabine arriveerde. Als gebiologeerd stond ze voor de spiegel, oordelend of anderen het mogelijk gezien hadden wat zij en John wisten. Haar bleke volmaakte handen rustte beschermend over haar buik. Ze keek op toen John de deur achter zich sloot en glimlachte flauwtjes.
“Nog bekenden ontmoet?”, vroeg ze toen een woord van John uitbleef.
“Mr. Guggenheim heb ik even gesproken. En uiteraard kon ik niet om Ismay heen. Natuurlijk in zijn nopjes over deze hele onderneming.” Madeleine knikte.
John ging naast haar staan, legde een hand op de hare en kuste haar wang. Hij bleef haar even bedachtzaam aankijken. Hoe het mogelijk was dat zo’n lieve, rustige vrouw, nee, meisje, zich ooit aan hem heeft kunnen binden was voor hem nog even onvoorstelbaar als op het moment dat ze zijn huwelijksaanzoek accepteerde. Om geld was het haar niet te doen geweest, zelf kwam ze ook uit een welvarend gezin. Wellicht zag zij hem als een soort tweede vader, maar de manier waarop ze soms naar hem keek suggereerde dat er meer was dan dat alleen.
“En de journalist. Ik vergeet steeds zijn naam. Klinkt Frans… Ah, Mr. Futrelle!“ Madeleine knikte ten teken dat ze wist wie haar echtgenoot bedoelde. Opnieuw bekeek ze zichzelf in de spiegel. Haar onderbuik bolde meer naar voren dan voorheen. Wanneer ze in Amerika aan zouden komen, zou het niet lang duren eer de roddels en geruchten weer zouden zijn aangewakkerd. Ze zuchtte.
John, die de zwaarmoedigheid van zijn vrouw feilloos kon aanvoelen, knielde voor haar neer en kuste haar buik.
“My dear, je hebt geen idee hoe gelukkig jij deze oude knar maakt met het leven dat in jou groeit.”

Ook al probeerde ze zoveel mogelijk te genieten van de reis, toch bleef Madeleine continue op haar hoede. Ze probeerde zodanig haar houding aan te passen zodat haar buik niet zichtbaar bleef voor de andere dames. Natuurlijk wekte het argwaan dat ze na de lunch vaak een paar uurtjes ging rusten. Geloofden de dames die smoes dat het reizen door Europa en Egypte nog steeds enig tol van haar eiste en dat haar vermoeidheid verklaarden? Waarschijnlijk niet. Hoe kon zo’n jong levenslustig kind zo moe zijn dat ze elke middag als een oude vrouw ging rusten! En ze mocht dan op het grootste en meest luxe schip van haar tijd verblijven, haar wereld bleef klein.
Het feit dat er gepraat werd over andere passagiers bleek wel toen ze op zaterdag thee ging drinken met een paar dames van het eerste klasse gezelschap. Onder hen waren Lady Rothes en Lady Duff Gordon. En men leek niet uitgepraat te kunnen raken van die actrice Gibson. Wat een raar mens! Laat staan de maîtresse van Mr. Guggenheim, de eerste de beste straathoer uit Parijs. Mrs. Guggenheim en de kinderen zitten natuurlijk nietsvermoedend thuis.
Madeleine wist dat er, wanneer ze zich zou terugtrekken om te gaan rusten, zijzelf ook onderwerp van het gesprek zou zijn. Bovendien kon ze het gepraat van de keurige dames die af en toe van hun vruchtenthee nipten niet meer aanhoren. Dus ze liet de thee en de mini sandwiches voor wat ze waren en excuseerde zich.

Die avond besloot John na het diner niet naar de rookkamer te gaan met de andere heren. Politieke kwesties over een dreigende oorlog die toch nooit zou komen konden zijn zorgen om Madeleine niet bedaren. Hij trof haar aan in haar cabine in haar nachthemd. Ze lag nog wat te lezen op bed. Kitty lag trouw naast haar jonge bazin op de grond en keek John vragend aan toen hij binnenkwam. Het arme beest had waarschijnlijk ook de spanning gevoeld van de afgelopen dagen want ze was rustiger en alerter dan hij haar ooit had gezien. Eigenlijk zou ze in een kennel moeten zitten benedendeks als alle andere honden. Maar Kitty was als een kind voor de Astors en ze weigerde het lieve beest op te sluiten als bagage.
John nam plaats op de rand van het bed en vroeg zijn echtgenote hoe haar dag was. Madeleine haalde haar schouders op en mompelde iets van dat ze erg moe was. John reikte naar haar hand die ze in haar schoot had gelegd, maar ze trok deze lichtelijk geïrriteerd weg en kondigde aan dat ze wilde gaan slapen.
“My dear, ik begrijp dat deze reis erg ongemakkelijk en moeilijk voor je is. Maar asjeblieft, stop met dat gepieker! Het is slecht voor het kind om je druk te maken om dingen waar je toch niets aan kan doen.”
“Ach, wat weet jij nou van wat ik denk en of ik mij druk maak of niet! Je weet helemaal niets van mij. Het enige wat jij doet is onbekommerd brandy drinken en sigaren roken met de andere heren. Wat weet jij nou over hoe anderen over ons praten, over mij praten?”
John was even perplex van de plotselinge woestheid van zijn vrouw. Zo kende hij Madeleine niet. Dit was niet de vrouw met wie hij trouwde. Dit was niet haar werkelijke aard, en die van John evenmin.
“Ik zal je alleen laten zodat ik je niet meer van streek maak en je het kind schaadt.” En met deze woorden verliet hij haar cabine, Madeleine verbluft achterlatend.
Compleet verlaten van de wereld en haar dierbare huilde ze die nacht zichzelf in slaap. Voor het eerst in haar korte leven voelde ze zich diep ongelukkig.

De volgende dag wisselden de Astors bijna geen woord met elkaar. Tijdens de zondagmis keken ze strak voor zich uit, gezicht in de plooi zoals het hoorde. Thee en lunch nuttigden ze ook gescheiden, maar bij aanvang van het diner was het gebruikelijk om in elkaars gezelschap te verkeren. Op aandringen van Madeleine ging Mrs. Brown tussen de twee stijfkoppen in zitten. Margaret Brown, een mollige brunette wiens man per toeval ergens in het westen goud had gevonden, hoefde er niet veel moeite voor te doen om aan te voelen dat de Astors een meningsverschil hadden uit te praten wat er nog niet van was gekomen. Ze kon een kleine glimlach niet onderdrukken toen ze zag hoe beide partijen elkaar bewust negeerden. Ze had zich al eerder afgevraagd hoe lang het zou duren eer ze niet meer op een roze wolk zouden wonen. Elk getrouwd stel heeft zijn strubbelingen, en ze vond het niet vreemd dat het zich nu voordeed. Ze zuchtte en dacht aan haar eigen man, die elders in de wereld van een 5 gangen diner zat te genieten. Hun huwelijk kende ook strubbelingen en ze waren van mening dat er niets mis mee was om elkaar de ruimte te geven. Als dat inhield dat ze niet altijd samen reisden, dan was dat zo.

Ook vanavond trok Madeleine zich vroeg terug, maar aan slapen kwam ze niet toe. Ze begon zich af te vragen of ze er serieus verstandig aan had gedaan met John te trouwen. Natuurlijk had ze verwacht dat ze het zichzelf niet makkelijk zou maken. John was de vijftig gepasseerd en twee jaar eerder gescheiden van een andere vrouw. Maar zij, amper volwassen en altijd onder de hoede geweest van haar vader, was ervan overtuigd dat zijn oprechte liefde voor haar veel van de nadelen aan hun verbintenis teniet zou doen. Ze heeft zich dat lang voorgenomen, en voor een tijdje heeft ze het ook geloofd. Vooral hun tijd die ze in Egypte door hadden gebracht waren heerlijk zorgeloos geweest. Eindeloze, droge zandvlakten. Oh wat miste ze Egypte!
Ze streelde Kitty over haar blonde kopje. En net toen ze op het punt stond om zich op haar zij te draaien en in slaap viel, spitste ze haar oren. Ze schoot recht overeind en luisterde nogmaals aandachtig. Het was stil, doodstil. Madeleine snelde haar bed uit en opende de deuren van haar privébalkon. Ze huiverde toen een koude bries dwars door haar fijne witte nachthemd sneed. Het was koud voor de tijd van het jaar. Ze voelde haar spieren zich aanspannen om haar lichaam te kunnen laten rillen, warm te worden. Toch negeerde ze dit en liep behoedzaam naar de rand van het balkon. Het was stikdonker, maar de horizon was nog heel vaag te onderscheiden. Ze stak haar hoofd naar buiten, en toen wist ze het zeker; het schip lag stil, de motoren waren gestopt. Ergens wist ze dat dit geen goed teken kon zijn.
Snel, naar binnen, de meid roepen om haar in haar kleding te helpen. Ze vroeg haar zuster of ze Mr. Astor wilde waarschuwen terwijl ze ongeduldig bleef staan om in haar korset geholpen te worden. Toen ze zich eindelijk had verkleed en haar cabine wilde verlaten, kwam John. Hij droeg twee witte reddingsvesten bij zich waarvan hij er een aan haar overhandigde.
“Wat is dit?”, vroeg Madeleine lichtelijk in paniek.
“De steward zei dat het slechts een voorzorgsmaatregel is. Maar er is iets aan de hand. Onderweg hier naartoe kwam ik Andrews tegen. Je weet wel, de ontwerper? Hij keek bezorgd, erg bezorgd. En dat maakt mij bezorgd.”
“Ze gaat toch niet zinken?”
Madeleine keek haar man ongelovig aan. Hij ontweek haar blik.
“Ik weet het niet.”, zei hij uiteindelijk.
“Maar ik vertrouw het niet. We moeten naar boven om meer informatie te winnen.”
Madeleine knikte en gebood haar meid om haar jas te pakken. Kitty, inmiddels gewend om achtergelaten te worden in de cabine wanneer haar baasje weg was, ging braaf langs het bed liggen. Madeleine voelde een brok in haar keel. Als haar vermoedens klopte en Titanic zou zinken, wist ze dat ze die trouwe schat moest achterlaten. Zou ze John ook achter moeten laten? Ze liep vlug de cabine weer binnen en gaf nog een laatste maal een aai over Kitty haar kopje.
“Dag, liefje van me, tot strakjes.”
Kitty sloot even haar grote bruine ogen en legde haar kop tevreden weer op haar poten.

In de grote salon waren vrijwel alle prominente dames en heren al aanwezig. Slecht een enkeling leek niet gerustgesteld met de woorden van de stewards, die nog steeds volhielden dat het een voorzorgsmaatregel was, en waarschijnlijk slechts een oefening. Maar waarom werden er buiten op het dek dan sloepen klaargezet?
De opwinding, en warmte en de paniek die bij haarzelf begon toe te slaan maakte haar duizelig. Alles flitste aan haar voorbij. Tijd speelde geen rol meer in haar wereld van vage kleuren en vormen. Ze moest ergens gaan zitten, voor ze flauw zou vallen in het bijzijn van al die mensen!
John, even zorgzaam als altijd, bracht haar naar buiten en door naar de sportzaal. Hier was het minder warm en een stuk rustiger. Ze steunde zwaar op de bok en zuchtte diep.
“John”, wist ze uit te brengen toen ze haar ademhaling weer onder controle had.
John nam haar handen stevig in de zijne en kuste ze.
“John, als het waar is…” Ze zuchtte nogmaals diep.
“Als het waar is wat men vreest, weet dan dat ik bij jou blijf. Wat er ook moge gebeuren.”
John schudde beslist zijn hoofd.
“Nee, my dear…”
“Maar ik ben je vrouw, en het is mijn plicht om bij je te blijven. Ik wíl bij je blijven!”
John pakte haar handen nog steviger vast en maakte sussende geluidjes.
“Ik wíl bij je blijven.”, herhaalde Madeleine, nu zwakjes en wanhopig.
“Madeleine, mijn lief. Maak er nu geen drama van.” Hij glimlachte voorzichtig.
“Zodra de eerste sloepen worden geladen, ben jij een van de eerste die dit schip zal verlaten. Niet voor jezelf, maar voor mij en het kind.”
Madeleine zweeg. Ze voelde dat de brok in haar keel druk begon uit te oefenen op haar ogen. Ze voelde tranen opwellen.
“Wees een gehoorzame vrouw voor me, asjeblieft.” John grijnsde om zijn eigen woorden, die volstrekt niet bij hem pasten. Ook Madeleine lachte door haar tranen heen en kuste hem op zijn lippen.
“Het spijt me zo van gisteren.”
“Vergeet wat gisteren gebeurde, my dear. We leven vandaag.”

De korte periode dat ze nog doorbrachten in de sportzaal voordat de sloepen klaar zouden staan om ingeladen te worden, verliep grotendeels in stilte. John liet haar zien wat voor substantie in haar reddingsvest zat, wat uiteindelijk haar goedkeuring kreeg.
Buiten aan dek stonden de eerste boten klaar voor vertrek. John greep zijn vrouw stevig vast en wurmde zich door de menigte die zich inmiddels op het dek hadden verzamelde.
Tweede officier Lightoller kondigde aan dat voorlopig alleen vrouwen en kinderen in de sloepen werden toegelaten. Toen begon het gedrang.
John wist zich naar voren te duwen en ondersteunde Madeleine terwijl ze voorzichtig de boot instapte. Intussen was ze niet meer gegeneerd om een beschermende arm om haar buik heen te slaan. Haar dienstmeid een zuster volgde haar, eveneens ondersteund door hun meester. Vervolgens wendde Mr. Astor zich tot de officier met het verzoek om ook de sloep te mogen betreden. Niet voor zichzelf, maar omdat zijn vrouw in verwachting was en in een uiterst delicate fase verkeerd.
“Het spijt me heel erg meneer. Maar de heren mogen het schip nog niet verlaten voordat alle vrouwen en kinderen in een sloep zitten.”
John knikte.
“Wat is het nummer van deze sloep. Dan kan ik mijn dierbaren snel terugvinden.”
“Boot 4”, was het antwoord.



Op 15 april 1912 rond 02:20 verging de Titanic in de Atlantische oceaan. Het was haar eerste reis en met haar hebben circa 1.500 het leven gelaten. Onder hen ook John Jacob Astor IV, een van de rijkste mannen van zijn tijd. Een week na de ramp werd zijn lichaam, ernstig verminkt, teruggevonden op zee. Enkele dagen later werd hij begraven in New York.

Het geliefde hondje van de Astors heeft eveneens de ramp niet overleefd.

Madeleine Astor en haar personeel overleefden de ramp wel. In augustus van dat jaar beviel ze van een zoon; John Jacob Astor VI.
Madeleine stierf op 27 maart 1940 aan een ernstige hartafwijking in Palm Beach, Florida.

[P_Westdijk]

Lastig om te beoordelen omdat deze film niet bepaald hoog op mijn lijst staat. Het deed me ook even aarzelen of ik wel ging reageren. Wat ik jammer vind aan het verhaal is dat het verloopt zoals ik had verwacht. De eervolle man blijft achter en zijn vrouw overleeft het. Ik had op een wending gehoopt die er iets van zou maken dat zo weinig gelijkenis zou hebben met de flm. Voor mijn gevoel ben je de film te trouw gebleven, maar dat heeft met smaak te maken.

Hieronder heb ik wat zaken opgesomd die mij tijdens het lezen zijn opgevallen. Laat je er niet door afschrikken. Het is slechts mijn mening en je vroeg om feedback.

Vanaf het moment dat ze voet op het schip zette, voelde ze een zware last op haar schouders vallen en ze kon het niet laten even haar hand op haar buik te leggen.

Normaal valt een last van je schouders.

Spijt dat ze nog niet zo lang geleden trouwde en de verontwaardiging van deze wereld zich om de hals had gehaald.

..zich op de hals..

Uiteraard was de steward goed geïnformeerd over de eerste klasse passagiers en gebood mr. Astor direct om hem te volgen.

Een steward die bevelen geeft werd in deze tijd waarschijnlijk niet geaccepteerd. Hij bood aan om hen voor te gaan, komt beter op mij over.

Ondanks dat het hem plezierde om oude bekende terug te zien, kon hij ook niet wachten tot hij en Madeleine in New York waren aangekomen.

Ziet hij slechts één oude bekende aan boord?

Afgezien van Mrs. Margaret waren er geen bekenden aanwezig die het huwelijk tussen beide goedkeurde of er zelfs maar neutraal tegenover stonden.

..tussen hen goedkeurde.. Ik heb geen idee of beide goed is, maar dit vind ik minder klinken dan het woord hen.

Opnieuw knikte Madeleine ten teken dat ze wist wie haar echtgenoot bedoelde. Opnieuw bekeek ze zichzelf in de spiegel.

Het komt wat stroef over als je twee zinnen achter elkaar met hetzelfde woord begint.

Dus ze liet de thee en de mini sandwiches voor wat het was en excuseerde zich.

..wat ze waren..

Zat lag nog wat te lezen op bed.

Ze lag.. Of ze moet ergens wat drank achterover hebben geslagen.

En met deze woorden verliet hij haar cabine, Madeleine verbluft achterlatend.

Even nieuwsgierig. Deelden echtparen aan boord van het schip geen cabine?

De volgende dag wisselde de Astors bijna geen woord met elkaar.

..wisselden... Astors zijn twee personen. In de hierop volgende zinnen gebruik je ook een aantal keer enkelvoud waar het in mijn beleving meervoud moet zijn.

Ze kon een kleine grijns niet onderdrukken toen ze zag hoe beide partijen elkaar bewust negeerde.

Een dame glimlacht hoogstens. Het gepeupel grijnst.

Hij droeg twee witte pakketten bij zich waarvan hij er een aan haar overhandigde.

Je maakt me nieuwsgierig naar deze pakketten.

Het verrast me dat ze de hond zo makkelijk en bewust achterlaat terwijl ze eerder weigerde deze in het asiel op te laten sluiten. Je kan overwegen om er een klein drama van te maken als ze het dier toch meeneemt en de hond toegang tot de sloep geweigerd wordt.

Intussen was ze niet meer gegeneerd om met haar buik met een arm beschermden om zich heen te slaan.

Lees deze zin eens hardop aan je zelf voor.

Madeleine Astor en haar personeel overleefde de ramp wel. In augustus van dat jaar beviel ze van een zoon; John Jacob Astor VI.

..overleefden.. Na deze zinnen had je van mij de pen mogen neerleggen. Wat hierop volgde bevat genoeg stof voor een volgend deel. Doe hiermee wat je wilt want het is slechts mijn menig en het blijft jouw verhaal.

[Knijster]

Bedankt voor je feedback! Nederlandse grammatica is niet mijn sterkste kant, dus ik ben altijd blij wanneer iemand me erop wil wijzen. Ik heb je opmerkingen meegenomen en in de tekst verwerkt.

Ik begrijp dat het verhaal voorspelbaar kan zijn, zeker wanneer je het lot van de personages kent. In die zin is het misschien 'saai', maar het was niet mijn doel om een verzonnen verhaal neer te zetten. Ik ben een geschiedenisfreak, en houd me graag bij de feiten. Als het om fictieve personages zou gaan was het verhaal misschien anders gelopen. Maar zoals je al zei blijft de eervolle man achter en overleefde de vrouw het. Dat vind ik mooi aan deze tijd, en ik zou het zonde vinden om juist die kenmerken uit een bepaalde periode teniet te doen. Ik wilde John Astor de eer geven die een 'true gentleman' in die tijd toekwam.

Over je opmerking of een echtpaar een cabine deelde. Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee of de Astors een cabine deelden of niet. Ik heb er niets over terug kunnen vinden. Maar in die tijd was het gebruikelijk dat in de thuissituatie de vrouw een eigen slaapvertrek had. En zeker wanneer er sprake was van een zwangerschap, sliep men apart. Het is mogelijk, maar niet uitgesloten dat ze apart sliepen.

Ook is het niet geheel duidelijk of de Astors hun hond in hun cabine meereisden, of dat ze net als de andere huisdieren benedendeks verbleef. De Astors waren erg gehecht aan het dier, maar er is voor zover bekend geen poging ondernomen om de hond in een sloep te krijgen. Ze zou nog wel gezien zijn op het dek (mogelijk dat Mr. Astor haar alsnog had bevrijd), dus het is stof tot nadenken. Als ik dit nog eens ga herschrijven, zou ik het mee kunnen nemen.

Groetjes Knijster