Lupa - Het wolfskind

[Plushie]

Lupa - Het wolfskind

Met de ziel van een wolf in haar lichaam, ondergaat ze alle tegenslagen in haar leven. Ze gaat gevechten aan met zowel haar innerlijk als met mensen en zelf hele clans van buitenaf.
De kracht van de wolvin raast door haar lichaam, maar eist ook zo zijn slachtoffers. Terwijl ze vecht tegen haar nieuwe instincten ontdekt ze ook dat deze haar van pas kunnen komen. Moorden zit in haar bloed, maar haar geweten verzet zich hier tegen. Wat doe je als twee zielen vechten om een lichaam? Wat als je meer wolf dan mens wordt? Daar nog bovenop krijg je meer vijanden en ontdek je de vreselijke kracht van de liefde, die je door een nieuwe hel sleurt. Over het hele land wordt je herkend als Lupa, het wolfskind....

-Tekening is door mij gemaakt ;D (Hij is alleen nog niet volledig afgemaakt xP)
__________________________________
Hoofdstuk 1:
Het was herfst. Verwelkte bladeren onttrokken het zicht van het pad. Een boom, die eerst nog met veel pracht in bloei had gestaan, moest zich gewonnen geven aan de kracht van de natuur. Snijdende wind geselde zijn takken en namen hem zijn bladeren af. Troosteloos brachten zijn kale armen nog een beetje beschutting voor het jonge meisje dat zich eronder bevond. Ze lag verborgen tussen zijn dikke uitstekende wortels en ze had haar dunne armpjes om haar beschadigde lichaam geslagen. Haar polsen en enkels waren dik en er liep etter uit de ontstoken wonden, aangebracht door kettingen. Haar wangen waren rood aangelopen en haar haar hing in vettige slierten over haar schouders. Het dunne kleedje dat ze droeg hielp niet tegen de koude, maar het ergste was de wonde op haar buik, die ze niet kon afbinden door de kracht die ze miste. Ze was gebroken en gefolterd. Ontsnapt aan een zekere dood. Ze had gevochten tegen de slaap, maar na een tijdje had ze het moeten opgeven. Haar ogen sloten zich en de greep van haar armen werd zwakker. Niets toonde aan dat ze nog leefde, maar dat had de oude geneesvrouw –ook wel sjamaan genoemd- niet nodig.
Haar ruwe hand ging over het lichaampje. Ze had haar gevoelens aan de kant gezet en ze had besloten geconcentreerd te werk te gaan.
‘Milayka! Kom hier!’ Een ander jong meisje reageerde op haar roep en kwam nader. Ze schrok bij het zien van het levenloze lichaam en in paniek liet ze de leren tas van de genezersvrouw uit haar handen glippen. Bundels kruiden, naalden, vreemde voorwerpen, beeldjes en draden vielen verspreid over de grond.
‘Onhandig kind! Zo zal je nooit een goede sjamaan worden!’ Bitste de oude vrouw haar toe. Het meisje herstelde zich en knikte geschrokken. Ze trachtte het gewonde meisje te ontwijken, maar telkens weer werd haar blik getrokken naar de etterende wonde en het bloed dat zich had verspreid over de bruine lappen stof die haar kleedje moesten voorstellen. Nog voor Milayka de spullen terug in de zak kon opbergen , greep de oude vrouw haar arm vast. Twee grijze ogen keken haar doordringend aan.
‘Niet nu, haal Janco en zeg hem dat ik je stuurde. Haast je!’ Zoals de Sjamaan haar opdroeg liep ze zo snel haar korte beentjes haar konden dragen naar de rest van haar Clan. In haar haast struikelde ze enkele keren over het hoge gras, maar ze herstelde zich en liep snel verder.
‘Ik hoop dat de geesten je gunstig gezind zijn. Je weg naar een normaal leven zal zwaar worden.’ Zuchtend streek de oude sjamaan moedeloos over het hoofdje van het jonge slachtoffer. Ter voorbereiding van de verdere verzorging bekeek ze de kruiden en middeltjes, die over de grond bezaaid lagen. -Een pijnstiller kan haar helpen-. Zorgvuldig koos de oude vrouw haar benodigdheden uit en mengde de kruiden tot een dik papje. Ze deed dit geconcentreerd en vlot. Hoewel ze al vele mensen had moeten genezen was dit een ander geval. Het jonge meisje had een tweede kracht nodig die haar zou helpen, in haar eentje zou ze de kwelduivels nooit aankunnen.
Er verschenen denkrimpels op haar voorhoofd. Haar blik gleed van de naderende mensen terug naar het meisje. Een stukje van een menselijke ziel benemen stond gelijk aan moord. Ze had iets nodig, een jager… De wolvin!
Met behulp van haar versierde wandelstok hees ze zich recht. Ze begroette haar zoon met een wrange en zeldzame glimlach. ‘Geen tijd om het uit te leggen. Ze moet verzorgd worden.’
Janco, een zwaargebouwde en stevig gespierde man, knikte bedenkelijk. Hij werd bleek bij het zien van het gehavende lichaam, maar vermande zich sneller dan Milayka, het jonge meisje dat hem had geroepen. Zijn gezicht viel weer in diezelfde emotieloze plooi, waarmee hij vijanden had overwonnen en waarmee hij voor zijn moed en wijsheid tot alfa, leider van de clan, werd gekroond.
‘Ze is zo goed als dood, deze red het niet.’ Hij voelde aan de pols van het meisje en bekeek haar aandachtig. ‘Zelf als ze hulp kreeg, zou ze nooit meer de oude kunnen worden. Ze is verloren.’
Zo koppig als de oude vrouw was gaf ze niet toe en protesteerde ze tegen zijn vonnis. ‘Misschien niet alleen. De wolvin, de alfa van de troep wolven die onze kudde teisterden, hebben jullie haar kunnen vangen?’
Janco begreep niet waarover dit ging, maar knikte gewoon. Hij kon haar beter laten doen. Deze oude vrouw had veel macht. Macht die hij nodig had en die hij niet kon tegenspreken.
‘Breng de wolvin hierheen en bind haar vast aan de boom. Het offer zal later moeten doorgaan. Met een beetje ziel van deze krachtige jager, zal ze het misschien halen.’ Ze zag aan de houding van haar zoon dat hij twijfelde. Hij moest haar besluit niet in twijfel nemen, maar het wisselen van zielen was gevaarlijk en kon slecht aflopen.
‘Weet u zeker…’
‘Haal haar nu maar.’
__________________________________
Heyhey,
ik ben nieuw hier, maar ik schrijf (en teken) al een hele lange tijd.
Ook heb ik een lange tijd op een RPG forum gezeten, dus ik weet mijn plan hier wel te trekken x
Tips, opmerkingen of verbeteringen zijn altijd welkom! ;P

[Tristene]

Hallo Plushie ( wat een schattige naam),
mijn naam is Tristene ( ben voor alle duidelijkheid een man).Aangenaam kennis te maken.
Nu over naar jouw verhaal. Jouw eerste hoofdstuk is in geen geval slecht geschreven , meer zelfs ik vind het vrij goed. Maar ik heb toch een paar kleine opmerkingen , jij beslist zelf maar wat je ermee aanvangt.

Nog voor ze de spullen terug in de zak kon opbergen , greep de oude vrouw haar arm vast. Twee grijze ogen keken haar doordringend aan.

Het is misschien het beste om hier een verwijzing te plaatsen naar de leerlinge sjamaan. omdat in de zin daarvoor de oude vrouw zich bekommert over het gewonde meisje dat levensloos op de grond ligt. Nu klinkt het alsof het gewonde meisje alles nog probeert op te ruimen en ik denk niet dat dat de bedoeling was .
Je kunt het misschien beter zo zetten : " Nog voor Milayka de spullen terug in de zak kon opbergen,..."

‘Ik hoop dat je de kracht van een tijger bezit en dat de geesten je gunstig zullen zijn. Je weg naar een normaal leven zal zwaar worden.’

Eerste opmerking: Ik neem aan dat het verhaal zich in een soort van stenentijdperk afspeelt en om eerlijk te zijn ben ik er vrij zeker van dat een tijger en een wolf niet in het zelfde gebied wonen. In die tijd bestond er ook nog geen communicatie zoals wij die kennen dus denk ik ook wel dat de oude vrouw in die tijd nog nooit een tijger van nabij hebben gezien. Ik kan fout zijn hoor, maar ik denk dat het beter is om tijger door een ander krachtig dier te veranderen. Liefst een ander dier dan een wolf , anders heb je te veel wolf in je verhaal Misschien is een lynx een optie.

Tweede opmerking : Ik vind persoonlijk dat die 2 zinnen korter kunnen. Voor in zo'n geval zijn die zinnen veel te lang. Misschien kun je iets proberen in deze trant :
" Ik hoop dat de geesten je gunstig gezind zijn want je leven zal zwaar worden."

Ter voorbereiding van de verdere verzorging bekeek ze de kruiden en middeltjes, die over de grond bezaaid lagen. Een pijnstiller. Behendig mengde ze enkel kruiden tot een papje

verklaar me voor gek maar hier vind ik dat er wat meer uitleg bij mag zijn . Het is vooral het maken van de pijnstiller die te snel gaat om te volgen. Het ene moment kijkt de sjamaan naar de spulletjes die rond haar heen liggen. Ze krijgt een ideen en het volgende ogenblik zit ze te mengen. Ging mij iets te snel.
Misschien kun je iets in deze trant proberen:
"Ter voorbereiding van de verdere verzorging bekeek ze de kruiden en middeltjes, die over de grond bezaaid lagen. -Een pijnstiller kan haar helpen-. Zorgvuldig koos de oude vrouw haar benodigdheden uit en mengde de kruiden tot een papje."

Een mens een stuk van zijn ziel benemen stond gelijk aan moord

Naar mijn gevoel staat er hier een "een" te veel. Dit verstoort nu juist het leesritme.
Misschien kun je het op deze manier neerschrijven.
" Een stukje van een menselijke ziel benemen stond gelijk aan moord."

De wolvin, de alfa van de troep wolven die onze kudde teisterden, hebben jullie kunnen vangen?’

Een beetje de zelfde reactie als bij de vorige, in de tweede deel van de zin kun je beter een verwijzing naar de wolvin maken. Leest veel gemakkelijker.
Dus meer zo iets : " De wolvin, de alfa van de troep wolven, hebben jullie haar kunnen vangen?"

Deze oude vrouw had veel macht, die hij nodig had en die hij niet kon tegenspreken.

persoonlijk zou ik er dit van maken:
" Deze oude vrouw had veel macht. Macht die hij nodig had en niet kon tegenspreken."

Zo dan ben ik rond met mijn aanwijzingen. Ik hoop dat je nu niet denkt dat je een verschrikkelijke schrijver bent ( want dat ben je helemaal niet). Bekijk van deze kant: met de adviezen , die je hoogstwaarschijnlijk nog meer gaat krijgen, kan je verhaal alleen maar beter worden.
Ik kijk al uit naar het volgende hoofdstuk

Heel veel liefs
Tristene

[Plushie]

Omg, je moet weten hoe blij je me maakt met deze aanpassingen ;P
Op verschillende fora's heb ik gevraagd naar tips en kritiek die me zouden kunnen helpen, maar telkens kreeg ik alleen maar een 'mooi' of 'leuk geschreven'. Dit helpt me echt een heel stuk verder ^^

En mijn naam komt van mijn -onlangs- gestorven cavia Plushie. Ze was een echte schat. (Dik en met veel 'plush')

xx, PLushie

[Tristene]

ben blij dat je iets bent met mijn aanpassingen Ik kijk al uit naar het volgende stukje

[Plushie]

Een nieuw stuk, waar ik vreselijk op heb zitten vloeken >.<
Dus ja, niet echt geslaagd, dus vebetering kan nodig zijn xD
________________________________________

Hoofdstuk 2
Het gejank van de wolf ging door merg en been. De oude vrouw kreeg medelijden met het geschokte dier, dat met zijn laatste krachten trachtte te ontsnappen. In de wolvin haar prachtig amberkleurige ogen was angst af te lezen. Haar mondhoeken krulde omhoog, waardoor een rij scherpe tanden tevoorschijn kwamen. Ze worstelde met het touw rond haar bek en poten, die haar weerhielden te bijten en recht te staan. Het scherpe koord sneed in haar vlees, maar dat was niet de doorslaggevende reden die haar terug rustig kreeg. Haar krachten namen af en verslagen bleef ze roerloos zitten. Alleen een droevig gejank, dat uit haar keel ontsnapte, gaf haar wanhoop weer.
De oude vrouw had op dat moment gewacht. Nu de wolf rustig was en het meisje de nodige zorgen had gekregen kon het beginnen. Voor de zekerheid had ze iedereen weggestuurd, inclusief Milayka. Het jonge meisje, waar ze naar op keek door haar onverwoestbaar enthousiasme, liep gevaar als het stukje losgetrokken ziel zijn weg niet zou vinden. Ook bij de oude vrouw kon het mislopen, maar zij had zich hier op voorbereid door zichzelf af te schermen. Het stukje ziel kon niet door haar worden opgenomen dankzij sierlijke tekens op haar lichaam, die ze er met een mengsel van oranje aarde en water op had geschetst.
Alles moest snel, maar geconcentreerd gebeuren. Een leven voor een leven. Het was niet veroorloofd te spelen met levens, maar de vrouw had er zo haar redenen voor. Het gewonde meisje deed haar denken aan haar eigen jonge dochtertje, die ze had willen redden door haar een stukje van haar eigen ziel te geven. Ze herinnerde zich haar dochters felblauwe ogen, haar kleine handjes die zich stevig om die van de sjamaan sloten bij een knuffel, haar kastanjebruine haren en haar lichtgebruinde huid… Telkens weer als het herfst werd en de bruine kleuren overheerste dacht ze er terug aan, aan haar dochtertje, die ondanks alles, niet meer gered had kunnen worden. Haar geest had haar lichaam al verlaten voor ze iets had kunnen doen. Het ongeluk was haar fataal geweest.
Nu, jaren later, zou de oude vrouw niet lijdzaam kunnen toekijken hoe het nieuwe gewonde meisje zou sterven. Het opgeven zat niet in haar aard. De Sjamaan had leren doorzetten. Het was ook vooral Janco, een jonge baby wiens moeder was gestorven bij de bevalling, geweest die haar geen keus had gegeven. Ze had haar leven terug moeten oppakken om voor haar pleegzoon te zorgen en haar opvoeding was geslaagd. Janco was een wijze en forse jongeman geworden en in tegenstelling tot de andere mannen van de clan gebruikte hij niet alleen zijn kracht, maar ook zijn verstand. Hij was rustig, gedisciplineerd en hij had een geweldig inzicht, waarmee hij altijd de overhand kreeg in de strijd met een andere clan. De hoogste rang als leider was hem zeker gegund.
De Sjamaan wilde dit meisje ook de kans geven op een succesvol en geslaagd leven, maar hiervoor moest ze het eerst overleven…

Het natte hout knetterde in het hete vuur, maar desondanks zijn vochtigheid werd het toch door het vuur verzwolgen tot een zwart hoopje as. De nacht was gevallen en tussen de kale takken van de boom kon de Sjamaan de duizenden sterren zien. Allemaal sierde ze de hemel door te schitteren, maar geen één van hen was zo prachtig en zo groot als de maan zelf, die het hele gebied verlichtte. Het gaf de oude vrouw de mogelijkheid te zien en dit ritueel in alle rust ’s nachts uit te voeren. Het vuur hielt nieuwsgierige dieren uit de weg en de grijze rook hulde hen een wazige mist. In de verte was het gehuil van wolven te horen. De wolvin leek erop te reageren door zachtjes en protesterend te janken. Het kwam van ver uit haar keel, alsof ze de moed al had opgegeven.
Een sterke geur van vers gebraden vlees kietelde de oude vrouw haar zintuigen en deed haar buik grollen. In het kamp waren ze aan het genieten van het voedsel en de warmte van het reusachtige kampvuur, waar ze allen rond zaten. Ze verlangde naar een korte rust, maar ging toch verder met het prevelen van een laatste gebed. De hele tijd had ze zitten mediteren om de geesten gunstig te stemmen. Hun hulp was nu zeer welkom.
De honger in haar maag werd overstemd door de angst die ergens diep binnenin haar school. Wat als het meisje het niet zou overleven? Dan zouden ze alsnog de wolvin offeren, maar dan kreeg de oude vrouw weer te maken met haar oude gevoelens. Misschien was dit verdriet gemakkelijker te verwerken omdat ze het jonge meisje niet kende, maar ze had een zwak voor jongere kinderen. Het moest gewoon lukken.
Met een scherp mes sneed de Sjamaan voorzichtig in het vlees van de wolf, die meteen weer luid begon te janken. Het bloed, dat uit de ondiepe wonde sijpelde, verzamelde ze in een houten kom, samen met een hoopje zwarte as. Met het verkregen papje, tekende ze nog enkele tekens op het meisje haar gezicht. De laatste voorbereidingen waren gedaan, nu kon het beginnen.
Uit haar mond kwamen vreemde woorden en haar ogen sloten zich. Haar armen maakte vreemde gebaren in de lucht. Op het eerste gezicht veranderde er niks, tot de wolvin begon te protesteren. Haar ogen sperde zich wijd open en haar pupillen vernauwde zich. Met alle macht trachtte ze zich los te trekken, terwijl ze protesterend gromde. Ze gebruikte al haar krachten om het te verhinderen dat een stukje van haar ziel zou worden gestolen.
De oude vrouw bleef er ijzig kalm bij. Pas wanneer ook het meisje begin te gillen opende ze geschrokken haar ogen. Het meisje begon hevig te bewegen en net als de wolf slaakte ze wanhopige kreten. Ze greep naar haar buik en draaide heen en weer op haar rug. Haar gezicht was verwrongen tot een uitdrukking van pijn en ontsteltenis. De Sjamaan wilde het stoppen, maar besloot dit niet te doen. Het stukje ziel moest zich nu in het lichaam van het meisje bevinden. Het gevecht dat ze nu voerde was van buitenaf niet te zien, maar binnenin haar woede een vreselijke strijd. De vrouw kon alleen maar machteloos toekijken en haar helpen door de vreemde woorden en de armgebaren te herhalen. Het gegil werd oorverdovend en overstemde uiteindelijk het gegrom en gejank van de wolf.
Van het ene moment op het andere keek de oude vrouw recht in de ogen van de wolvin, die er klaarblijkelijk in geslaagd was zich los te krijgen. Haar ogen stonden gevuld met woede en haar borstkas ging hevig op en neer. Even dacht ze twijfel te zien en dan draaide de wolvin zich om en verdween ze in de duisternis.
Of het was geslaagd wist ze niet, maar de Sjamaan had maar al te goed door dat ze tevreden moest zijn dat ze nog leefde. De hele gebeurtenis moest de wolvin zo van slag hebben gemaakt dat ze alleen nog maar kon denken aan vluchten, waardoor ze de sjamaan en het meisje niet had aangevallen. Nu het over was keerde de rust terug.
________________________________________

xx, Plushie