Een Nieuw Leven.

[xLove_Denise]

Dit is een opdracht voor Nederlands. Ik wil graag weten wat jullie er van vinden, we moesten een alternatief einde schrijven. Eerst leg in het kort uit wat het einde is, dan begint mijn einde. Het boek is Nieuw Leven van Annemarie Bon. Het is best wel een lang stukje, maar ik hoop dat jullie het toch willen lezen.

“Een nieuw leven” gaat over de vijftienjarige Nienke. Nienke raakt tijdens een uitwisselingsproject zwanger van Sander.
Sander wil echter niets meer met haar te maken hebben. Nienke durft niets aan haar ouders te vertellen, maar ze vertelt het wel aan haar beste vriendin Lisa.
Lisa zoekt wat informatie op, Nienke wil een abortus maar daarvoor heeft ze toestemming nodig van haar ouders.
Voordat Nienke het verteld komt haar moeder er al achter. Omdat Nienke haar ouders streng gelovig zijn keuren ze een abortus niet goed. Haar moeder heeft volgens haar de perfecte oplossing. Zij doen net alsof de baby van hun is.
Als de baby, die Nienke Sander noemt vernoemt naar zijn vader, geboren is geven ze hem bij het gemeentehuis aan als hun zoon.
Nienke was het er niet mee eens, het gevoel wordt echter steeds sterker als ze gevoelens begint te krijgen voor haar baby.
Nienke zoekt hulp om te zorgen dat zij de moeder van Sander wordt.
Ze komt terecht in een huis voor tienermoeders. De band met haar vader wordt steeds hechter maar haar moeder is te ver gegaan voor Nienke.
Het boek eindigt met een verassing van Lisa haar ouders voor Nienke. De verassing is een huisje in de tuin van hun waar Nienke met Sander jr. in mag wonen als ze de volledige voogdij van Sander jr. heeft. Op de laatste bladzijde stond een e-mail van Nienke aan de vader van de baby, die dus ook Sander heet dat hij vader is geworden.

Zenuwachtig loop ik naar de deur. Wat zou Lisa van dit huis vinden? Hoe zou ze reageren op de andere meiden? Allemaal vragen die door mijn hoofd spoken. Vragen die pas worden beantwoord als ik de deur open doe.
‘Nienke!’ schreeuwt ze zodra ik open doe. Ze omhelst me meteen waardoor we lachend op de grond vallen.
Ik voel dat er een glimlach op mijn gezicht verschijnt. Ik heb Lisa echt gemist. De laatste weken hebben we elkaar wel gezien via de webcam maar ze is hier nog nooit geweest.
‘Ik heb je zo gemist,’ zeg ik dan ook met een brok in mijn keel. Ik ben blij dat ze hier is. Natuurlijk ga ik met de andere meiden van dit huis ook wel goed om. Met de een beter dan de ander, maar toch.
Ieder van ons is zwanger of heeft een kind gekregen, dat schept een band. Maar Lisa is en blijft mijn enige hartsvriendin.
‘Laten we meteen bij Sander gaan kijken,’ roept ze blij.
Ik lach door haar enthousiasme. Lisa reageert op Sander alsof het heel normaal is dat je vriendin van vijftien een kind heeft gekregen.
‘Ik heb een verassing voor je,’ zeg ik geheimzinnig.
Lisa kijkt verrast op. Ze kijkt net als een klein kind van vier aan wie een koekje is beloofd.
‘Niet zo ongeduldig,’ lach ik. ‘Zullen we eerst maar even naar het park? Iets meer privacy’.
Lisa trekt meteen een pruilmondje. ‘Ik wil het nu weten.’
‘We zijn zo bij het park. Ik heb deze verassing al een paar dagen voor me weten te houden, nu mag jij even in spanning zitten. Ik wil zo graag je gezicht zien als je het leest!’.
‘Ja, ik weet hoe het voelt om een geheim te moeten bewaren,’ verteld ze zuchtend.
Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. Vroeger was het onmogelijk voor Lisa om een geheim te bewaren. Haar gezicht is een open boek, maar nu valt er niets te lezen. Vroeger was het makkelijker, toen zag ik haar elke dag.
‘Een geheim?’ mijn stem trilt van opwinding. Ik houd van geheimen.
Lisa kijkt bedenkelijk. Ik weet zeker dat ik haar over kan halen om het te vertellen.
‘Ik weet niet of ik het je mag vertellen,’ begint ze. De verassing is niet van mij, maar als het niet doorgaat ben je misschien teleurgesteld.’
‘Geeft niet, vertel het nou maar.’
Lisa schudt haar hoofd. ‘Nee, dat kan ik niet maken.’
Teleurgesteld geef ik op. Nou ja, eerst mijn verassing dan maar. In stilte lopen we naar het park. Het enige geluid komt van Sander, die al vrolijk reageert op alles. Lisa kijkt de hele tijd vertederend naar Sander. Normaal zou deze stilte vervelend zijn, nu is het best fijn. Het is net alsof Lisa en mijn gedachten één zijn. We begrijpen elkaar zonder woorden. Daarom is Lisa voor altijd mijn beste vriendin. En zijn de meiden in het huis niet meer dan een bondgenoot.
‘Mag ik nu eindelijk de verassing weten?’ vraagt Lisa hoopvol.
Ik knik lachend. Ik ben net zo nieuwsgierig als zij. Het enige verschil is dat ik benieuwd ben naar haar reactie, zij naar de verassing. Met spanning in mijn buik geef ik de brief. Deze brief heeft mijn toekomst bepaald.
Lisa leest de brief vluchtig door. Ik zie haar glimlach steeds breder worden.
‘Oh my god. Je bent meerderjarig en je hebt de volledige voogdij over Sander. Wat geweldig!’ ‘En het komt goed uit,’ mompelt ze er achter aan.
‘Je gezicht is het lange wachten helemaal waard. Hoezo komt het goed uit?’
‘Nee, niets,’ doet Lisa vaag.
Ik haal mijn schouders op. Ik heb besloten om te genieten van deze dag. Die verassing komt later wel. Als Sander begint te huilen kijkt Lisa me smekend aan. Zonder dat ze iets zegt weet ik wat ze wil. ‘Zijn flesje ligt in de tas’.
Als Lisa Sander eindelijk rustig heeft gekregen kijkt ze me bewonderend aan. ‘Hoe weet jij altijd wat je moet doen?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Het is een gevoel. Moederinstinct denk ik.‘ En ik vervolg ‘Een instinct die mijn moeder duidelijk niet heeft gekregen.’
Lisa begint langzaam rood te worden. ‘Ach, kom op, het is wel je moeder. Ze houdt heus wel van je,’ stamelt ze.
‘Sinds wanneer denk jij zo aardig over haar? Ze heeft me al die jaren in de steek gelaten. En alles wat ze met Sander gedaan heeft…’
‘Ja, dat is ook wel zo. Kom we gaan, ik moet zo de trein hebben. Zie ik je zaterdag weer?’
Snel kijk ik op mijn horloge. ‘Wow, de tijd is snel gegaan. Ja volgende week zaterdag om drie uur bij jou? Dan kan Sander eerst nog even slapen’.
Lisa knikt terwijl we beginnen te lopen naar het station. We zijn net op tijd want Lisa haar trein komt net aanrijden.
‘Doei!’ gilt ze.
Ik blijf zwaaien tot de trein uit het zicht is verdwenen. Glimlachend kijk ik de trein na. Deze dag was geweldig. Ben benieuwd wat ze volgende week voor me in petto heeft.

Zenuwachtig sta ik voor het huis van Lisa. Met trillende vingers druk ik de bel in. Ik heb de hele nacht aan de verassing liggen denken! Ik wou me niet al te gekke dingen in mijn hoofd halen, dan wordt ik alleen maar teleurgesteld. Nee, iets groots kan het niet zijn. Een vakantie zit er waarschijnlijk niet in. Dat is veel te duur. Dat zou ik trouwens ook niet kunnen aannemen.
‘Nienke!’ Lisa haar moeder valt me in de armen. Lachend knuffel ik haar. Ik heb een goede band met de moeder van Lisa. Een betere band dan die ik heb met mijn eigen moeder, denk ik verbitterd. Nee, niet aan mijn moeder denken. Ik wil graag een goed humeur hebben.
Enthousiast kom ik de kamer binnen. De glimlach verdwijnt echter meteen, als ik zie wie er op de bank zit. Mijn moeder.
‘Wat doe jij hier?’ vraag ik nors.
Mijn moeder staat meteen op en loopt naar de deur. Lisa haar moeder houdt haar tegen. ‘Nienke, geef haar een kans. Laat haar uitpraten.’
Zuchtend ga ik op de bank zitten. Wat is dit nou voor een verassing? Ik wil helemaal niet met mijn moeder praten. Waar is Lisa eigenlijk? Ik dacht dat het iets leuks was.
‘Ik... ik,’ stamelt mijn moeder.
Vol verwachting kijk ik haar aan. Eigenlijk ziet ze er best slecht uit. Ze is mager geworden. Een gevoel van schuld overvalt me. Het liefst zet ik het gevoel meteen aan de kant, maar ik heb een gevoel dat mijn moeder spijt heeft.
‘Het spijt me echt, Nienke.’ Na het uitspreken van deze zin past mijn moeder in huilen uit. In een reflex spring ik op en ren ik naar haar toe.
‘Sorry, ik hoop dat je het me kan vergeven. Ik hoop dat je mijn verassing accepteert’.
Huh, is mijn moeder niet de verassing? Nieuwsgierig kijk ik haar aan.
Mijn moeder begint aarzelend met haar verhaal. ‘Je moet veel van Sander, de vader, gehouden hebben. Ik was benieuwd naar hem. Zijn adres heb ik gekregen via het uitwisselingskamp. Natuurlijk schrok hij zich rot toen hij hoorde dat hij vader was geworden. Maar daarna wou hij jullie vrijwel meteen zien. Hij heeft er spijt van dat hij het uit heeft gemaakt. Hij wou dat jullie… Ach laat hem dat zelf maar vertellen. Hij wacht op je in het tuinhuisje.’
Meteen sprint ik naar het tuinhuisje. Ik vlieg Sander meteen in zijn armen. Pas als ik me realiseer wat hij me heeft aangedaan laat ik hem los.
‘Laat het me uitleggen.’
En dat is wat Sander doet. We praten drie uur lang. We zijn er al snel over uit dat we niet zonder elkaar kunnen. Ik, Sander en Sander jr. gaan een gezin starten. En de band met mijn moeder is door dit al een stuk sterker geworden.