A shot across the bow

[Wannabe]

De naam slaat op dit liedje waar je lyrics van terugziet in het verhaal. (http://www.youtube.com/watch?v=1HwT6VJth7E)
Ik heb het even snel geschreven en moet waarschijnlijk nog dingen veranderen, dat wil ik graag horen. Of het niet te snel gaat en andere belangrijke puntjes. Dan ben ik nu weer weg, adios c;


‘’...I'm scared, believe me. You can see me smile, if you let me just stick around...’’
De tonen van het liedje galmden nog na in mijn oren toen ik mijn mp3 weer in mijn zak stopte. Inderdaad, ik was bang. Bang voor dat er misschien een kans was dat alle geruchten waar bleken te zijn. Maar het was allemaal goed; de woorden die hij me in had gefluisterd, de verhalen die we elkaar vertelden en nog meer, waren het bewijs. Ik moest hem gewoon eventjes zien. We hielden van elkaar. Waarom sta je hier dan Cat? Niet omdat je er zo zeker van bent.
Na enig aarzelen drukte ik krachtig op de bel. Mijn hart begon harder te bonzen en ik voelde mijn handen kloppen van de spanning.
Er klonk gestommel binnen en toen stond hij opeens in de deuropening. Even aantrekkelijk als altijd met zijn groene ogen en prachtige haren, die leken te glanzen. Er verscheen een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht toen hij zag wie er voor zijn deur stond.
‘Eh, hoi?’ Hij toverde een halve grijns tevoorschijn en mijn maag draaide zich om; misschien was zoiets vragen geen goed idee. Te achterdochtig. Of niet. Misschien.
‘Hoi,’ stamelde ik, even overdonderd door het moment, misschien was direct vragen toch het handigste. ‘Is het waar? Met…je weet wel?’
Er viel even een stilte waarin hij waarschijnlijk probeerde te bedenken waar ik het over had. Of hij verzon een leugen om alles te verdoezelen.
‘Waar heb je het over?’ Een zenuwachtig lachje.
Dus het was wel waar, alles was waar. Met die snol. Verdriet borrelde langzaam omhoog en ik voelde hoe er vanbinnen iets verscheurd werd. Hoe een toekomstbeeld afbrokkelde. Ik probeerde rustig te blijven, hij mocht niet weten hoe ik over hem voelde. Zelfs nu nog.
‘’...Well this is bye, bye baby. It ended like a sudden stop on a freight train...’’
De zinnen bonkten door mijn hoofd en ik beet uit frustratie op mijn tong. Dit mocht niet.
‘Met Melanie?’ Met enige moeite wist ik mijn stem vast te laten klinken.
‘Ja, maar ik snap het niet? Wat is er aan de hand?’ Hij keek me bevreemd aan en deed een stap naar achter. Het gevoel van naderend verlies nam mijn gedachten over.
‘Nu doen alsof er nooit iets gebeurd is zeker,’ ik hoorde de hoe mijn stem oversloeg en vervloekte het. ‘Kayne, laat me alsjeblieft naar binnen. We kunnen erover praten.’ Ik deed een stap naar voren en keek hem bijna smekend aan, terwijl ik in mijn hoofd het liedje verder hoorde spelen.
‘’...Can I have one second of your time? If I don't it'll drive me crazy...’’
‘Cat, wij hebben nooit iets gehad? Wat is er aan de hand?’ Hij herhaalde zijn vraag terwijl hij verdomd goed wist wat er aan de hand was. Waarom stond hij zo te liegen? Alsof hij het leuk vond om mij zo te zien lijden.
‘Ik moet maar naar binnen,’ hij haperde even, ’Het spijt me.’ Hij keek me even bezorgd aan en deed toen de deur voor mijn neus dicht.

Het verdriet veroorzaakte oneindige leegte, die weer gevuld leek te worden met woede. Hoe kon je iemand zoiets aan doen? Na zoveel belevenissen en gevoelens te hebben gedeeld, er moest wel iets grondig mis met je zijn. Was het dan werkelijk allemaal nep geweest, allemaal gespeelde vrolijkheid en gelach? Zoveel maanden heeft hij me voor de gek gehouden, een verachtelijk spel met me gespeeld waarna hij me weggooide als een versleten pop. Een speeltje.
‘’...No, it's not supposed to hurt this much. But when someone slowly breaks it off, it tends to leave a bitter taste; a scar, that slowly rips apart...’’
Maar dit speeltje zou niet zomaar worden weggegooid.

De deur opende gemakkelijk en zonder enig gekraak. De voordeur had dat wel gedaan toen ik hem opendeed, gelukkig had ik een keer Kaynes sleutel gepakt anders zou het met meer gekraak zijn verlopen. Hij had het waarschijnlijk toch niet erg gevonden.
Eindelijk had ik de goede kamer gevonden van de vijf dichte deuren. Waarom de familie alle deuren dicht had was voor mij ook een raadsel.
Het gesnurk van zijn vader was werkelijk fantastisch. Ik kon alles kapot gooien zonder dat ze het ook maar zouden merken. Zelfs nu ik twee kamers was verwijderd van de waar de ouders sliepen, hoorde ik het gesnurk nog. De moeder sliep waarschijnlijk met oordopjes, dat moest wel.
Zachtjes liep ik Kaynes kamer in, het gordijn was open en liet wat maanlicht naar binnen. Zijn kamer was rommelig en niks leek een specifieke plaats te hebben. Niet precies wat ik van hem had verwacht; hij leek altijd zo georganiseerd, schoon en gewoon bedwelmend mooi. Maar de laatste keer vallen er wel meer dingen van hem tegen, hé?
‘’...Can I have one second of your time? If I don't it'll drive me crazy, as I drop to my knees and scream "I hate you more than you could know"...’’
Ik proefde de zinnen en hun betekenis. Ik manoeuvreerde door de spullen in de kleine kamer en probeerde niet ergens op te gaan staan. Terwijl mijn oog viel op de lamp op zijn nachtkastje besefte ik dat de grens tussen liefde en haat verrassend klein bleek te zijn.
‘’...I hope you fall into the ocean, and the current leaves you helpless swimming around. As the waves crash over you until you drown and float away...’’
Ik zong fluisterend mee met de zinnen die voor mij leken te spreken. Ik hield de lamp aarzelend boven zijn knappe gezicht. Zelfs als hij sliep was hij adembenemend, maar hij mocht niemand anders dit aandoen.
Waarom zag ik het niet eerder? Er zat iets monsterlijks in, verscholen achter het engelengezichtje. Er is iets gruwelijk mis met hem.
Met al mijn kracht sloeg ik in, en er klonk een misselijkmakend gekraak toen de lamp zijn gezicht raakte.
‘’...And we'll hold a funeral for nothing. And celebrate how empty love can be broken...'’

[artikel]

Leuk verhaal, en erg leuk dat je het deels koppelt aan een liedje. De zinnen van het liedje heb je mooi in het verhaal laten komen. Ook is het verhaal op zichzelf ook al heel aangenaam om te lezen. Het is makkelijk te volgen waardoor ik het ook makkelijk weg lees. Zeer leuk gedaan.

Jij schreef:
‘Nu doen alsof er nooit iets gebeurd is zeker,’ ik hoorde de hoe mijn stem oversloeg en vervloekte het.

Mijn advies:
volgens mij moet de "de" na hoorde weg. Door die "de" klopt de zin niet helemaal.
‘Nu doen alsof er nooit iets gebeurd is zeker,’ ik hoorde hoe mijn stem oversloeg en vervloekte het.