Online Verhalen

Ikzelf hou erg van boeken lezen en schrijven, ook van griezelverhalen. Ik ga het proberen, een gokje wagen, een kogel gebruiken om te schieten; er komt een griezelverhaal geschreven door... Moi, ooh wacht dat is Frans, sorry!. Ik ga inderdaad een griezelverhaal proberen te schrijven, ik weet dat dat niet mijn sterkste kant is maar als je ergens beter in wilt worden moet je het toch ook oefenen? moet je het toch ook eens proberen? En dat ga ik nou doen.

Ik schrijf zelf het makkelijkst korte verhaaltjes. Sommige zijn wel langer maar dat betekent niet dat ze ook beter zijn. Dit verhaal wat ik nu ga schrijven wordt waarschijnlijk niet een super lang verhaal maar ook geen one-shot. Ik hoop dat het me wel lukt om het verhaal spannend en leuk te houden, lukt mij dat niet neem me dan niet kwalijk want iedereen moet oefenen. Als het echt saaier wordt dan aanvaardbaar is geef je gewoon een gil, daar bedoel ik niet mee: " AAAAHHHOOAAA" maar ik dacht meer aan: "IIEEEEEE". Hopelijk hebben jullie het wel gesnopen, gesnopen?

Oké, ik praat hier beetje heel veel (sorry) maar dan ga ik nu mijn proloog laten zien, een stukje om mijn verhaal in te lijden. Ik wens jullie veel leesplezier en geniet ervan nu het nog kan. MWHAAAHAAHAA, Kuch... sorry. Maar alsnog, geniet ervan

Gr,
Jochem
___________________________________________________________________________________
Proloog

Waarom moest dit nou? Dit alles heeft een reden, dat weet ik zeker!..... Mijn gedachten gaan alle kanten op, van angst, naar vreugde, van verdriet, naar blijdschap. Dit gebeurd niet echt, echt niet; deze zin blijf ik maar herhalen terwijl ik steeds meer in elkaar kruip achter de boekenkast. Spontaan gaat de achterdeur open. Ik draai me langzaam om zodat ik achter de boekenkast de achterdeur kan zien. De koude wind van buiten waait zonder enig excuus de bijkeuken in. Ik ril, van de kou en misschien ook nog van de angst. Ik zie niemand, de deur is weer gesloten, misschien duwde de wind de deur gewoon open. De duisternis slaat voor mijn ogen, mijn zicht is verdwenen, het enige wat ik nu kan doen is vertrouwen op mijn andere zintuigen. Maar zal ik daar genoeg aan hebben? Een koude hand aait over mijn wang, een tinteling door heel mijn lichaam en een traan die prikt in mijn oog, allemaal op hetzelfde moment worden deze acties in gang gezet. Nu gaat het gebeuren, nu wordt mijn nek doorgesneden, nu ga ik eraan. Ik wacht op wat komen gaat maar het enige wat ik na een tijd hoor is: 'Now I got you'

Oké, ik hou persoonlijk niet echt van griezelverhalen, maar ik zal toch proberen mee te lezen en iets nuttigs te vertellen ^^
Je hebt een leuk beginnetje, zeer goed geschreven, sterk geschreven ook.
Enkel in de eerste lijn schreef je:
'mijn gedachten gaat alle kanten op.'
Dat hoort gaan te zijn ^^ voor de rest moet je mij niet heel veel over spelling vragen, want van veel heb ik ook geen idee.
Ik ga proberen dit te volgen, zolang ik er niet van droom is het goed

Succes!

@xIMISSYOU, leuk dat je meeleest, ik denk zelf dat het niet echt super eng wordt hoor, meer dat ik hoop dat er wat spanning in komt maar nadat ik nu het eerste stukje heb geschreven zie ik dat er ook behoorlijk wat grappige dingetjes inzitten (althans ik vind ze wel wat leuker dan de andere zinnetjes). En als het te eng wordt zeg je dat gewoon en maken we het wat minder, hé?

Oké, ik dacht laat ik alvast weer eens een stukje gaan schrijven en dan posten, dan zou nog net kunnen voordat ik richting bed ga. En ja hoor, het is gelukt. Heb het stukje geschreven, nagelezen (wel heel snel dus er kunnen nog fouten zitten) en nu dan ook gepost. Ik hoop dat het begin jullie al erg aanstaat, het is jammer genoeg wel een korter stukje maar het is tenminste een begin. En alles wat ooit begint is toch goed, denk maar aan je geboorte, denk maar aan je eerste stapjes, je eerste zinnetjes, daardoor kan je nu veel meer. Oeps, zo te zien dwaal ik weer heel erg af. Nou ik hoop dat het erg aanslaat voor een begin.

Veel Leesplezier!

___________________________________________________________________________________
Hoofdstuk 1

Daar zitten we dan weer, midden in de saaie les van Meneer Dendas. Scheikunde dit, natuurkunde dat. Dat boeit me niets, het gaat het ene oor in en daarna natuurlijk het andere oor er ook weer uit. En dan komt Meneertje Dendas straks weer met zo'n rare vraag. Ik voel dat gewoon.
'En Michael, we zijn nu aan het praten over water, verdamping en alles daaromheen. Maar hoeveel procent water op heel de aarde is nou eigenlijk echt zout water?'
Ik frons mijn wenkbrauwen en haal mijn schouders op. Iedereen in de klas kijkt naar mij maar dat vind ik niet erg hoor, in de aandacht staan daar hou ik wel van. Ik dacht na over dat ik zou moeten nadenken over de vraag. Ach nee, dat boeit me niet hoeveel procent water er op heel de aarde nou zout water is. Water is water, dat snap ik wel maar dat snapt Meneer Dendas niet. Meneer Dendas denkt dat zout water iets anders is dan zoet water, en zoiets noemt zichzelf dan een docent?
'En krijg ik het antwoord vandaag nog, meneer Ik hoef niet op te letten'
'Nou Meneer daar vraagt u mij wat, laat me denken, uhm.. of u vandaag nog antwoord krijgt op uw eerst gestelde vraag aan mij.... tja.... ik denk dat ik er vanavond misschien een antwoord op heb want dan heb ik nog wat vrije tijd als ik mijn agenda bekijk.' Ik sla mijn agenda weer dicht en hoor wat kinderen in de klas lachen, maar wat ik zei was niet als een grap bedoelt, het was een serieus antwoord. Meneer Dendas loopt nu naar het tafeltje waar ik zit en gaat naast mij staan. Hij knikt een beetje met zijn hoofd. Volgens mij wacht hij nog steeds op het antwoord.
'Meneer ik denk dat ik ook nu antwoord kan geven op uw vraag', zeg ik terwijl ik mijn hoofd naar boven draai zodat ik in het gezicht van Meneer Dendas kijk.
'Nou mooi, dus ik er haal nog een keer de vraag: Hoeveel procent van het water op heel de aarde is echt zout water?'
'Meneer ik denk dat dat heel veel is als u kijkt naar hoeveel water van al het water op de aarde de zeeën vormen.' zeg ik op een officieel toon maar toch op met een oude mannetjes stem. Weer hoor ik wat mensen grinniken.
'Daar heeft u gelijk in, maar ik vraag de vraag wel aan iemand anders want dan krijg ik misschien wel vandaag nog het antwoord, en we zullen wel zien wat voor cijfer u haalt op de toets.' Meneer Dendas loopt nu weer terug naar zijn schoolbord en vraagt nu aan een meisje achterin de vraag die meteen antwoord geeft met het percentage van 97,50%. En hoe zou dat meisje dat moeten weten?

Eindelijk is de dag dan afgelopen. Ik heb het weer overleefd, de eerste kwelling van alles, genaamd: School. Maar dan denk ik dat ik klaar ben met school maar dan kom ik thuis en dan krijg je dat verrekte huiswerk ook nog. Ik zie mezelf daar al zitten, aan een bureau en dan wat nutteloze dingetjes opschrijven, het gaat er gewoon om dat er iets staat, het hoeft niet meteen goed te zijn, toch?
'Eey Michael,' roept een jongen met een New Yorker petje op zijn hoofd, wel echt zo'n hippe pet anders is het niets. De jongen heeft de naam Siebe, we noemen hem ook nog wel eens Sieb.
'Eey Siebe! School was weer saai man.'
'Ik weet, zoals gewoonlijk hé,' antwoordt Siebe. Hij is nu naast mij komen staan. Hij ruikt naar as, waarschijnlijk heeft hij daarnet weer even lopen roken. Roken is stoer volgens hem. Ik weet niet veel maar één ding weet ik wel, roken is niet stoer maar ongezond.
'Kom je straks mee naar het bos, even weer langs onze oude boomhut', zegt Siebe. Hij steekt weer een sigaartje op en blaast zo het rook in mijn gezicht.
'Is goed, maar op één voorwaarde; de sigaartjes gaan niet mee.' Ik wijs naar het pakje wat Siebe in zijn hand heeft en maak voor de duidelijkheid nog een extra gebaar met mijn hoofd, ik schud namelijk van links naar rechts met mijn hoofd, dat noemen ze nee-schudden.
'Oké, voor deze ene keer zal ik het niet meenemen. Ik kom je ophalen om zes uur, dan fietsen we er samen heen.'
'Ok' Ik loop nu naar de oude fietsenstalling van school en pak mijn mountainbike. Natuurlijk wel eerst even slotjes losmaken en dan vertrekken maar. Ik fiets nu richting huis met mijn gedachten op één zinnetje gefocust; Waarom denkt Siebe dat hij stoerder dan mij is terwijl hij even oud is, we zijn alle twee veertien, en zitten nog in dezelfde klas ook, alleen maar omdat hij rookt zeker.

het begin is erg spannend, het tweede stukje wat minder spannend maar dat maakt niet uit het is wél leuk om te lezen!!!:)
elke keer dat er Siebe staat moet ik aan iemand denken, mijn vader heet namelijk Siebe XD
ben benieuwd naar het volgende stukje

Goed stukje, mooi opgebouwd geschreven.
Ik vond Michael zijn antwoorden op zijn leraar echt geniaal xd Fantastisch! Nouja, ik vind die dingen ook niet echt leuk, dus het kan daaraan ook liggen.
Het enige puntje dat me opviel is dat je zei dat siebe "naar as ruikt", nou, die beschrijving komt een beetje vreemd over. Zijn handen kunnen naar as ruiken, als hij zijn sigaretten zelf rolt, maar hijzelf kan naar de rook ruiken. Klein verschilletje, niet echt storend, maar wel een detail ^^
Goed, ik lees zeker nog mee

@Annemeixx, leuk dat je meeleest, en wat leuk dat je vader Siebe heet
@xIMISSYOU, yeah je leest nog mee , het begin heb ik inderdaad wat grappiger geschreven, dat wil ik nog vaker terug laten komen in het verhaal zodat de wat engere momenten worden onderbroken en dergelijke, maar daar ga ik nog niet te veel over zeggen want anders leest men het niet meer.

Ik hoop dat bij iedereen de twee eerste stukjes goed zijn bevallen. Is was vandaag in een schrijfmode, heb de hele dag lopen denken over wat ik nu zou moeten schrijven voor mijn verhaal. Na wat na lopen denken ben ik eruit gekomen en jullie zullen straks zien wat het is geworden. Vandaag is het wel een heel lang stuk maar ik geef jullie de tijd om het allemaal goed te lezen.

Veel leesplezier!

___________________________________________________________________________________

Hier zit ik dan, voor het lelijke bureau dat in mijn kamer staat. Er liggen wat boeken van school op, geschiedenis, aardrijkskunde, Frans en ook nog eens dat vervelende Duits. Niet te geloven dat ik nou echt huiswerk ga maken, althans ik ga paar dingetjes opschrijven zodat het lijkt alsof ik het huiswerk heb gemaakt.
'Michael?', roept mijn moeder.
'Ja?', antwoord ik terwijl ik nog steeds zogenaamd huiswerk aan het maken ben.
'Er staat iemand voor je voor de deur'
Er staat iemand voor mij voor de deur?, dat is ook nieuw. Waarschijnlijk weer zo'n bonnetjes verkoper die geld wil hebben voor een goed doel of dergelijke. Dat heb ik vorige week al gedaan.
'Ik kom eraan'
Ik loop mijn kleine kamertje uit, de trap af naar beneden en kom beneden in de gang uit. Ik draai mijn hoofd richting de voordeur en zie dat Siebe voor de deur staat. Ik begroet hem met een hoofdknikje. Ik trek mijn schoenen aan, trek mijn zwarte jack aan en pak een bosje sleutels die naast de deur hangt, zonder die sleutels kom ik anders straks niet meer binnen, duh.
'Mam ik ben even buiten, zie je straks weer'
Ik loop naar Siebe en gooi daarna de voordeur dicht zonder te wachten op het antwoord van mijn moeder, maar daar wacht ik nooit op.
'Het is nog geen zes uur maar ik verveelde me thuis dus ik dacht; laat ik eens Michael gaan ophalen want dan kunnen we nu alvast naar het bos', zegt Siebe als we uit de voortuin lopen van het huis waar ik woon. Het is niet zo'n grote voortuin, het grootste gedeelte is gras maar er is ook een border met wat kleine plantjes.
'Is niet erg joh, was toch niet van plan om serieus school dingen te gaan doen', antwoord ik terwijl er een grote lach op mijn gezicht verschijnt.
De straat is omhult in de duisternis, om elke tweehonderd meter staat pas weer een lantaarnpaal, de gemeente wil bezuinigen omdat er crisis dreigt te komen in heel Nederland. We slenteren door de straat, van lantaarnpaal naar lantaarnpaal totdat de straat uiteindelijk is afgelopen. Er komt een auto onze kant op rijden. De auto stopt naast ons en het raampje van de auto gaat open. Siebe draait zich om en hij kijkt nu naar de auto.
Het enige wat ik hoor wat uit de auto komt is een lage ademhaling, het lijkt alsof het steeds lager wordt. Mijn lichaam probeert het buiten te sluiten, die ademhaling is niet echt gewenst op dit moment van de dag. Siebe gaat met zijn hoofd door het raampje van de auto. Steeds verder verdwijnt het hoofd van Siebe in de auto. Ik pak de hand van Siebe en probeer hem terug te trekken.
'Sieb we moeten nu echt verder gaan', zeg ik. Ik hoor dat mijn stem trillend klinkt. Waarom moet ik weer nou zo'n mietje zijn. Ik probeer mezelf wat te vermannen, mezelf sterk te houden omdat ik niet weet wat komen gaat. De lantaarnpaal die iets van ons vandaan staat begint zachtjes te knipperen, tik, tik, tik.. lamp aan, lamp uit, lamp aan en dat blijft maar doorgaan.
Zo cliché, elke keer als het eng wordt gaan er lampen knipperen of onweert het. In mijn ooghoek zie ik de hele tijd de lamp aan en uit springen. Irritante lamp dat je bent. Siebe zijn hoofd is nog steeds in de auto, door de duisternis kan ik niet zien wat daarbinnen gebeurt. Ik hoor niets, behalve de lage ongewenste ademhaling van de inzittende van de auto.
De trilling in mijn handen begint, het zweet van angst op mijn voorhoofd wordt erger. Waarom reageert Siebe niet? Van angst en ook stress ga ik heen en weer ijsberen op de straat, van links naar rechts en weer terug. Als ik weer bij Siebe terug kom schrik ik heel erg. Een gil komt uit mijn mond voordat ik het weet, mijn ogen beginnen het beeld te tollen en alles wordt wazig voor mijn ogen, ook krijg ik kippenvel. Siebe zijn gezicht is.... is..... monsterachtig. Witte huidskleur, groen slijm uit zijn mond, zijn ogen zijn rood en op meerdere plekken in het gezicht loopt een dikke wond van een mes. Van schrik beland ik op de straat ik krabbel ik langzaam achteruit. Mijn hart gaat te keer, zo hard dat het pijn gaat doen aan mijn borstkas. Van angst zwaaien mijn armen alle kanten op.
Siebe begint te lachen, geen kwaadaardige lach maar een vriendelijke. Mijn hart begint nu langzaam weer rustiger te worden, mijn zicht voor mijn ogen wordt weer meer, het trillen van mijn lichaam is gestopt. Hij lacht, Siebe lacht; die zin gaat door mijn hoofd heen en langzaam begin ik het allemaal een beetje te begrijpen. Siebe komt lachend dichterbij en ook ik begin nu langzaamaan te beginnen met lachen.
'Het is maar schmink hoor', lacht Siebe, de tranen lopen hem over de wangen van het lachen.
Daar was ik zelf ook al achter maar toen hij het zei voelde ik dat mijn lichaam weer rust kreeg, dat mijn hart weer langzamer ging, dat ik stopte met zweten van angst.
'Daar was ik al achter', zeg ik terwijl ik probeer mijn lach binnensmonds te houden. Siebe pakt mijn hand beet en trekt me of van de straat. Nu ik weer sta sla ik de stof en viezigheid met mijn hand van mijn kleren af.
De deur van de auto gaat open en ik zie dat de vader van Siebe de auto uitstapt. Ook hij lacht om het tafereel wat daarnet heeft plaatsgevonden.
'Sorry Michael maar Siebe kwam met het idee en ik dacht dat het wel leuk zou gaan worden', zegt de vader. Hij loopt naar mij toe en geeft mee een stevige hand.
'Maakt niet uit', zeg ik.
De vader van Siebe loopt weer terug naar zijn auto en daarna rijdt hij met de auto weg.
'Zullen we verder gaan naar het bos of durf je niet meer?'
'Tuurlijk wel', zeg ik met een stoere toon.
Siebe begint te lachen. We lopen weer verder richting het bos.

Gearriveerd bij onze oude boomhut zien we dat de boomhut nog in goede staat is. Er is niets veranderd, alles staat zoals wij het vroeger hadden neergezet er is alleen één voorwerp bijgekomen, een schilderij van een elegante vrouw. Het gezicht van de vrouw staat vrolijk, ze glimlacht. De witte jurk die ze aanheeft heeft iets van een trouwjurk. Met één van haar handen draait ze door haar lange zwarte haren. Haar andere hand zit in het midden van de schilderij, het lijkt alsof ze ooit iemand heeft vastgehouden.
'Waar is de echtgenoot van deze vrouw op het schilderij?', vraag ik aan Siebe. Ik wijs naar het schilderij. Siebe kijkt aandachtig. Hij antwoordt op mijn vraag door zijn schouders op te trekken en een ik-heb-geen-idee gezicht op te trekken. Lekker zeg, er verschijnt een schilderij maar wij weten niet wie er op zouden moeten staan.
Ik buig me naar het schilderij dat op de grond staat en ik zie dat er een gouden plaatje op de lijst zit. Ik probeer het te lezen maar het is niet helemaal duidelijk. Wat een dom gedoe zeg, waarom schrijven ze het niet gewoon duidelijk want dan kan iedereen het toch makkelijk lezen. Na wat getuur naar de letters denk ik dat er staat: “Mr and Mrs Wille Burg.”
Een koude windvlaag waait door het bos heen. Mijn spieren trekken zich eventjes snel samen waardoor ik ga bibberen. Door de wind beginnen de bomen te kraken. Ik ga weer normaal staan en loop wat van het schilderij af, het voelt niet helemaal goed. Gekrijs van een kraai zorgt ervoor dat ik me rot schrik en daardoor nog meer naar achteren loop. Ik voel een houten balk tegen mijn knieholtes komen en daarna heb ik het gevoel dat ik naar beneden val. Ik zie Siebe snel naar het hekje van de boomhut rennen en hij probeert nog met zijn hand mijn hand vast te pakken. Het lukt niet, hij heeft gewoon te korte armpjes. Mijn ogen zien de boomhut, Siebe die met zijn arm over het hekje staat, een donkere lucht en de bomen van het bos. En wat denk je dat er in mijn gedachten weer opkomt; I believe I can fly, I believe I can touch the sky. Die zin blijft mijn gedachten maar herhalen terwijl de wind langs mijn oren zoeft...

[qoute]Waarom moest dit nou? Dit alles heeft en reden, dat weet ik zeker![/quote]

Dit alles heeft een reden E'tje vergeten

De duisternis slaat voor mijn ogen, met mijn blik kan ik niets meer zien,

Met mijn blik kan ik niet meer zien, klopt volgens mij niet
*Mijn zicht is verdwenen,* zou misschien een mooie zijn.

Ik hou van griezelverhalen vooral dark-fantasy en dan niet dat vampier weerwolf gezanik maar echt dark met bloeddorstige monster ( echte monster die niet glinsteren xD )

Maar ik moet ook zeggen dat griezel een van de meest moeilijke dingen is om te schrijven omdat je spanning moet oproepen vanuit een boek, en dat is heel moeilijk! OP film is het een eitje gooi er wat spannende muziek in maak de film wat donkerder en je bent er, in een boek is het veel moeilijker omdat je geen enkel ander effect dan jouw eigen woorden kan gebruiken.
Je begin is helemaal niet zo slecht. Ik mistte alleen nog een beetje de angst van de hp. Als ik angst van een hp moet beschrijven dan denk ik altijd aan een moment dat ik zelf heel bang was en probeer dat op papier te zetten. Hierbij let ik vooral op wat mijn lichaams reactie was. Verstijfd, mijn ogen wagenwijd open prikkend omdat ze zo droog waren, kon geen adem meer halen. Mijn spieren stonden strak, vuisten gebald enz.

Ik ga het nog verder lezen maar ik wil eerst zelf wat schrijven ghehe

Dankuwel voor uw tips, heb de fouten verbeterd en erg leuk dat u meeleest

Tweede stukje gelezen xD

Het eerste wat me opviel was sigaar xD rookt die jongen echt sigaren of sigaretten xD ( is nog al wat verschil ghehe )
Verder schrijf je nog iets te veel uit het denken van een tiener. Gooi er iets minder van Micheals mening in en alleen af en toe, en wat minder woordjes als hoor enz. dan komt het veel droger en daarmee ook grappiger over .

Ik vind micheals karakter trouwens wel geweldig xD het is niet je standaard hp hero daar hou ik wel van maar een beetje zon arrogante zak xD gheheh leuk

Laatste stuk ook gelezen op het werk xD, ik vond het grappig van in die auto, zat de hele tijd ideeen te maken wat er aan de hand was. Goed stukje

Bij het tweede stukje vond ik alleen dat het beetje apart is dat hij dat liedje in zijn hoofd heeft, maar misschien is daar wel een reden voor xD
Woorden als Duhu zou ik trouwens weglaten, het leest niet zo mooi een beetje te kinderlijk.

Voor de rest benk nieuwsgierig hoe het verder gaat, ik denk dat het met dat schilderij te maken heeft

@jodie, leuk dat je meeleest en erg bedankt voor de tips, ik zal proberen mijn schrijfstijl iets beter te maken maar als dat niet lukt neem het mij dan niet kwalijk, ben veertien dus moet mijn eigen stijl nog echt een beetje ontdekken. En alles wat ik schrijf heeft bijna wel invloed op het verhaal dus ook de stukjes waar ik teksten gebruik van liedjes.

Gisteren had ik een langer stukje dan dat ik vandaag ga plaatsen maar dit stukje is zeker niet saaier. Er gebeurt van alles. Ik hoop dat het jullie mag bevallen. Als dat niet zo is wil ik dat graag horen en ook tips waardoor het dan leuker zou kunnen worden.

Veel leesplezier!

___________________________________________________________________________________

Daar lig ik dan. Ik heb nog nooit eerder in het ziekenhuis gelegen. Om me heen is alles wit, zelfs de vloer is sneeuwwit. De deur van de kamer gaat open en Siebe komt met mijn moeder samen de kamer binnen lopen. Achter hen loopt een man met een grote ronde bril. De man draagt een lange witte jas, daaraan hangt een kaartje met zijn naam. Siebe en mijn moeder gaan naast het bed zitten en de man met de witte jas gaat naast mijn bed staan en pakt een blaadje erbij, waarschijnlijk staan daar mijn gegevens en toestand van mijn gezondheid op.
'Hallo Michael', zegt de man.
Ik draai mijn hoofd zodat ik recht in het gezicht van de man kijk. Ik trek mijn mond open en probeer iets te zeggen. Voordat er ook maar enkel één woord uit is gekomen voel ik de pijn al in mijn borst. Ik trek mijn mond weer dicht en maak een klein hoofdknikje naar de man.
'Ik ben Dokter Jamones.'
'Dokter komt alles nog goed met mijn kleine zoon?', vraagt mijn moeder.
Klein? Mijn moeder vindt mij nog klein terwijl ik al veertien jaar ben, ouders zijn gewoon raar.
De dokter loopt naar mijn moeder toe en laat het blaadje zien wat hij in zijn hand heeft. De ogen van mijn moeder worden groot en ik zie dat haar lip begint te trillen. Siebe krijgt nu ook het blaadje te zien. Siebe zijn gezicht gaat ernstig staan, ook hij is geschrokken door wat op het blaadje staat.
'Oh mijn kleine zoon toch', zegt mijn moeder en ze staat op van haar stoel terwijl ze een traan over haar wang laat glijden.
Dat kan niet, mijn moeder is sterk, zij huilt nooit zelfs niet toen zij ontslagen werd, zelfs niet toen ze ruzie heeft met haar vrienden en al helemaal niet toen ze ging scheiden met mijn vader.
Mijn moeder loopt samen met de dokter de kamer uit en ik zie via het raam dat naast de deur is dat ze aan het overleggen zijn. Siebe komt iets dichterbij zitten met zijn stoel en kijkt me in mijn ogen aan.
'Mich, het spijt me dat ik je niet heb vastgegrepen toen je viel.'
Siebe zijn wangen worden rood en hij draait zijn gezicht weg. Ik verzet me tegen de pijn die ik heb om mijn gezicht richting Siebe te draaien.
'Sieb, no problem', probeer ik duidelijk te zeggen maar ik hoor dat mijn stem krakend is. Siebe staat op en gaat aan het voeteneind staan van het ziekenhuisbed. De stoere Siebe is nu innerlijk omgeslagen naar een gevoelige Siebe.
'Mich praat nou maar niet en spaar je energie, je moet nog veel aansterken.'
De deur van de kamer gaat weer open en mijn moeder loopt de kamer weer binnen. Op haar wangen zitten de natte sporen van haar tranen. Ze gaat naast Siebe staan.
'Michael je hebt meerdere botten in je lichaam gebroken en het is mogelijk dat je verlamd raakt', zegt mijn moeder. Ze begint nu te ijsberen door de kamer heen. Er valt een stilte die een tijdje duurt. Tijdens de stilte kijk ik nog één keer goed door de kamer heen. Ik draai niet mijn hoofd, nee, alleen mijn ogen draaien in de oogkassen en ook dat doet al pijn. Mijn aandacht blijft plakken aan een schilderij die in de kamer hangt.
'Je moet nog zeker twee weken in het ziekenhuis liggen en daarna mag je misschien naar huis maar het duurt jaren voordat je weer helemaal hersteld bent.' Mijn moeder loopt weer naar Siebe terwijl ze aan het praten is. Siebe kijkt beschamend, hij voelt zich verantwoordelijk voor dit ongelijk.
'Michael ik moet weer naar mijn werk maar Siebe blijft hier bij je. Als er iets is moet je gewoon bellen, oké Siebe?'
'Ja mevrouw,' antwoordt Siebe stotterend.
Mijn moeder loopt naar het hoofdkussen en geeft mij een kusje op mijn wang, daarna loopt ze de kamer uit. Ik hoor haar zachtjes nog snikken als ze naar de deur loopt.
'Weet je nog hoe je bent gevallen?', vraagt Siebe. Hij loopt weer terug naar de stoel en gaat er rustig op zitten. Hij wachtten niet op mijn antwoord want hij begon meteen met het vertellen van het tafereel wat er gisteravond heeft plaatsgevonden.
'We waren bij de boomhut, jij ontdekte dat er nieuw voorwerp in de hut lag, het was een schilderij.' Siebe valt even stil en zijn lichaam krijgt een trilling bij het denken aan het schilderij. Mijn gedachten volgen het verhaal van Siebe en vaag herinner ik alles wat er gisteravond is gebeurd.
'Je liep naar het schilderij toe en bekeek goed wat erop stond. Een elegante vrouw met zwart haar was op het schilderijdoek afgebeeld. Daarna heb je gelezen wie het waren. Iets daarna liep jij achteruit en voordat ik het wist zag ik je achterover slaan over het hekje van de boomhut. Ik rende er snel naar toe, ik probeerde je nog vast te grijpen maar ik miste net. Het spijt me zo', vertelt Siebe.
Mijn gedachten worden steeds duidelijker. Ik kan weer alle details van die avond herinneren. Het schilderij staat in mijn netvlies gebrand, die zal ik zeker niet lang vergeten. Opeens verandert mijn gedachten en herinner ik me weer dat ook in deze kamer zo'n schilderij hangt.
'Kijk naar dat schilderij naast de deur.' Mijn stem is erg gebroken maar Siebe begrijpt wat ik bedoel want hij draait zijn hoofd richting het schilderij. De ogen van Siebe worden groot, zweet komt op zijn voorhoofd.
'Dat kan niet', zegt Siebe terwijl hij terug krabbelt. Zijn mond voelt steeds droger aan, zijn hartslag loopt steeds sneller en hoger op. Siebe begint te hyperventileren en hij krijgt stuiptrekkingen. Ik kijk verbaasd toe maar als ik mijn ogen ook draai naar het schilderij en het inspecteer zie ik dat het precies hetzelfde schilderij is al dat van gisteravond. Het is even stoffig, de lijst is op het zelfde plekje beschadigd, weer staat de vrouw er op afgebeeld maar nu kijkt ze boos, haar elegante glimlach is verandert naar een angstaanjagende, bloeddorstige lach. Ook heeft ze deze keer wel iets in haar andere hand. Ik tuur en probeer erachter te komen wat ze nou precies vast houdt, het lijkt op een vinger.
Mijn hart begint ook steeds sneller te kloppen, het bonkt zonder enig excuus tegen het gebroken borstkas. Het zweet breekt uit. Mijn handen worden gladder door het zweet. Mijn gedachten tollen door mijn hoofd en kan alles niet goed meer bijhouden. Ik draai mijn ogen naar Siebe en zie dat hij weer langzaamaan rustiger wordt.
Achter in mijn hoofd hoor ik voetstappen, een deurklink die omlaag wordt geduwd en een piepend geluid van een deur die open wordt geduwd. Ik draai mijn ogen naar de deur van de kamer en zie dat er een hele witte vrouw staat. Deze vrouw die nu de kamer binnenloopt heeft ook lang zwart haar en ze draait met haar rechterhand door haar haren. Deze vrouw heeft ook iets in haar linkerhand maar het is niet duidelijk wat het is, het is althans wel iets met een langwerpige vorm.
Ik schreeuw mijn longen uit mijn lijf. Ik voel de pijn in mijn borst, daardoor begin in nog harder te schreeuwen. Het schreeuwen wordt gekrijs en de vrouw komt steeds dichter bij. Ze pakt iets van het tafeltje naast mij en doet het op mijn mond, ik probeer me te verweren door met mijn hoofd heen en weer te schudden maar de vrouw pakt mijn hoofd stevig beet en ze duwt datgene wat ze in haar handen heeft op mijn mond, ik voel dat mijn lichaam rustiger wordt. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Mijn ogen draaien nog snel naar de plek waar Siebe zat maar hij is verdwenen, hij zit niet meer op de plek waar hij eerst zat. Daarna slaan mijn ogenleden dicht en zie ik niets meer, het laatste wat in mijn gedachten blijft is de ogen van de vrouw die over mij heen hing.

Het is lang geleden dat ik hier een stukje heb geplaatst dus ik dacht, laat ik eens weer eens stukje plaatsen. De vorige stukken waren erg lang en dat wil nog wel eens vervelend zijn voor meerdere mensen, daarom heb ik dit stukje nu lekker kort gemaakt. Ik hoop dat jullie er van kunnen genieten.

Veel leesplezier!

___________________________________________________________________________________

Duisternis en schaduwen van een bos is het enige wat ik zie. De sfeer die er hangt zorgt ervoor dat het voelt alsof mijn ziel het lichaam wil verlaten. Veel zie ik niet, het is meer dat ik alleen gevoelens noteer. Daar is iets, in de verte brand licht. De omgeving verandert, ik zit nu in een huis. De duisternis is vertrokken, mijn ziel drijft weer langzaam in mijn lichaam. Ik ga steeds meer voorwerpen in mijn omgeving opmerken. Alle meubels die er staan zijn ouderwets, een open haard brand zachtjes, de ramen staan wagenwijd open. De wind die zachtjes binnen komt zorgt ervoor dat de gordijntjes in beweging komen. Ze dansen over de wind heen. Ook de vlammetjes die branden in de open haard worden in beweging gebracht.
Ik stap voorzichtig richting de open haard om mezelf op te warmen. De schommelstoel die bij de open haard staat begint zachtjes te schommelen. Het brengt ,naast elk gekraak bij een voetstap, een piepend geluid in de woonkamer. Het gepiep doet pijn aan mijn oren maar toch loop ik stapje voor stapje dichter naar de open haard toe. Weer komt er een windvlaag de kamer binnen maar deze keer voelt het anders, deze windvlaag zorgt voor een rilling door mijn lijf heen. Mijn nekharen gaan omhoog staan, niet veel daarna staan ook alle andere haren op mijn lichaam overeind. Ik blijf stil staan.
De schommelstoel beweegt nog steeds op dezelfde ritme als eerst. De rugleuning van de schommelstoel is helemaal van hout gemaakt, daardoor kan ik niet van achteren zien of er iemand op de stoel zit. Na even stil te hebben gestaan begin ik weer stapje voor stapje mijn tocht naar de open haard, en ook de schommelstoel, voort te zetten.
Ik zit nu op een stoel naast de open haard, mijn aandacht is gefocust op een papiertje dat ik in mijn hand heb. Ik had het stukje papier daarnet gevonden op de schommelstoel. Eerlijk gezegd het ik verwacht dat er iemand op de stoel zou zitten maar het enige wat ik er vond was een oud, versleten stukje papier. Ik kijk op van het papiertje. Er staat niets op het papiertje, op welke manier ik er ook naar kijk, geen tekst te bekennen. Ik draai wat met het papiertje rond in mijn hand en daarna gooi ik het in het vuur. Er komt een klein ontploffing als het papier in het vuur belandt.
Het vuur wordt lichter, steeds feller beginnen de vlammen te branden. De vlammen worden tevens ook steeds groter. Ik knijp mijn ogen half dicht omdat het felle licht pijn begint te doen aan mijn ogen. De vlammen worden weer kleiner en de duisternis komt weer deels de kamer binnen. Het verdrijft de felle lichtstralen van het vuur. Zachtjes begint het vuur nu te sissen, de vlammen zijn bijna weg. Ik open mijn ogen weer helemaal en tot mijn grote schrik zit er nu iemand op de schommelstoel tegenover mij.