de weg gelopen jongen

[Marriel]

Alex van 8 jaar is met zijn jongere broertje, kleuter zusje en moeder naar een speeltuin omdat het mooi weer is. Eigenlijk wou hij op zijn computer zoals altijd op een zaterdag, spelletjes spellen of even op hyve. Maar zijn moeder vond dat hij mee moest voor frisse lucht. Een beetje chagrijnig is hij mee gegaan en later op de dag heeft Alex er geen zin meer in, meest attracties waar ze in gaan zijn voor kleintjes en baby’s! Van zijn moeder krijgt hij geen ijsje of snoepje omdat alles zo duur is en alle aandacht gaat naar zijn broertje of zusje. Ook als er iemand de schuld moet krijgen, Alex dit, Alex dat en niks deed hij goed! Hij loopt achter aan als ze naar een attractie lopen, hij kijkt om zich heen en ziet kinderen van zijn leeftijd die het wel gezellige hebben en aan een ijsje en een snoepje zitten. Opeens merkt dat Alex dat hij alleen is, waar is zijn broertje, zusje en moeder? Het komt wel mooi uit denkt Alex, nu kan hij alles doen wat hij niet mag van mama. Hij loopt door de speeltuin en gaat zo nu en dan in een attractie, maar kijkt ook of hij zijn moeder ziet. Als hij ziet dat medewerksters of volwassen naar hem kijken omdat hij alleen is gaat hij snel bij een groep of gezin staan.


Al kijkend loopt Alex rond, au! Hij is tegen een ander jongetje aangelopen, “sorry!” zegt Alex. Het jongetje kijkt hem aan, “het geeft niks, die voor mij stopt op eens!” Hij geeft het jongetje wat voor hem loopt een schop en deze kijkt verbaasd naar achteren. “We gaan zo een ijsje eten weet jij al wat je wilt hebben?” Alex weet niet waarom het jongetje het aan hem vraagt, “jonge heren, even doorlopen en bij de groep blijven!” zegt een mevrouw. Alex loopt mee met de groep kinderen, alle van verschillende leeftijden. Vooraan en ertussen lopen een paar volwassen met een fel gele trui aan met een tekst erop, Speelweek Elenburg. Alex heeft ook wel eens met een spelweek meegedaan en het was toen leuk en gezellig, ook bleven ze er een of twee nachtjes slapen. “kinderen van de speelweek, als jullie allemaal hier op het grasveld willen zitten?” De kinderen gaan zitten en Alex ook, bij het jongetje waar hij tegen aan liep. “Wat is je naam?” Alex schrikt en kijkt omhoog naar een ouder meisje met een fel gele trui aan. “Michel”, zegt Alex. “Michel van Driel?” vraagt het meisje. Ja, zegt Alex, “Dan ben je al gevonden, we dachten dat je kwijt was en ik zal wel even doorgeven dat je er al bent. Wat wil jij voor een ijsje, een raket of perenijsje?”. “Raket” zegt Alex en het meisje geeft hem het ijsje en schrijft iets op een stuk papier en loopt dan door.


Ondertussen is zijn moeder hem kwijt, ze is naar de kassa gelopen in de hoop dat hij daar is.
“Goedemiddag, ik ben mijn zoon kwijt. Kunt hem laten omroepen om naar de kassa te komen?”. “Maar natuurlijk, hoe ziet u zoon eruit en hoe heet hij?” vraagt een medewerkster. “Mijn zoon heet Alex, draagt witte schoenen, een blauwe spijkerbroek, grijze of blauwe t-shirt en een groene vest” Als de medewerkster de omroep doet hoort Alex deze ook, hij kijkt om zich heen maar geen van de volwassen met de felle truien en kinderen kijken naar hem. In een gedachteloos moment trekt Alex zijn groene vest uit en legt deze bij een andere jongen. “Wilt u gaan zitten mevrouw met uw kinderen, we zullen ook via de portofoon onze medewerkers inlichten over uw zoon en zijn beschrijving” Zijn moeder gaat zitten met zijn broertje en zusje en ze krijgen wat drinken.


Alex heeft ondertussen zijn ijsje op. “Je zit toch op de Klavervier?” vraagt een meisje aan Alex. Hij knikt maar ja, “ben jij niet de broer van Sem”. “Nee, ik heb geen broertjes en zusjes. “Ik ben Michel” zegt Alex tegen het meisje. “Ik ben Annika, ik zit op de Vlieger”. Ze raken aan de praat over de scholen en Elenburg, Alex moest veel verzinnen maar dat lukte hem wel. Ook het jongetje waar hij tegen aan is gelopen komt erbij, zijn naam is Theo. Dan ziet Alex een paar volwassen mannen kijkend om zich heen en naar de groep, ze hebben een trui aan van de speeltuin want deze zag Alex ook toen ze bij de kassa een kaartje gingen kopen. Ook hebben ze een walkie talkie die hij ook thuis heeft, ze praten met de volwassen met de gele truien over iets. Ze zullen het wel over mij hebben dat ik vermist ben, maar heb mijn groene vest toch uit gedaan denkt Alex. De volwassen mannen kijken rond in de groep maar dan lopen ze door.


Als ze klaar zijn met eten moeten ze hun spullen pakken en meelopen, Alex heeft geen spullen. “Even allemaal blijven staan hier, we hebben nog wat gevonden spullen! Ik heb een groene vest, een blauwe jas en een rode bodywarmer?”. Een jongetje zegt dat de groene vest van hem is, Alex kijkt hem aan en weet wel beter en het jongetje doet zijn vest aan. Niemand voor de blauwe jas, Alex steekt zijn hand op en zegt dat de blauwe jas van hem is. “Volgende keer beter op je spullen letten!” zegt een mevrouw net als bij de andere kinderen. Ze kijkt hem aan met de gedachte van, wie ben jij? Maar loopt dan verder, “even stilte allemaal! We roepen een naam, als je zo heet dan eerst je spullen in de laadruimte en dan rustig in de bus gaan zitten!” Alex schrikt want mogelijk zullen ze nu wel ontdekken dat hij Michel van Driel niet is.


Alex loopt in de drukte en gedrang een beetje naar voren totdat hij naast de bus staat, als niemand oplet en ook Annika en Theo niet dan loopt hij snel achterom de bus. Wat een geluk, de laadruimte is aan twee kanten open! Hij kruipt stilletjes naar de kleine laadruimte en kruipt erin. Er liggen tassen in en allerlei losse spullen, hij kruipt tussen de tassen en blijft stilletjes liggen. “Kan deze kant dicht, ja doe maar dicht anders vallen de tassen eruit!” Alex hoort een doffe klap achter zich, de laadruimte zit nu aan een kant dicht. Via een kiertje ziet hij dat de kinderen een voor een hun tassen in de laadruimte gooien en zo nu en dan belandt er eentje op hem. Hij hoort ze in de bus stappen boven zich, het duurt lang voordat alle kinderen zijn geweest. “Hebben we iedereen?” vraagt een volwassen. “Ja, we hebben alles en elk kind is afgestreept!”. Alex ziet een paar volwassen nog in de laadruimte kijken maar dan wordt het donker als de laadruimte dicht gaat aan de laatste kant, hij zit nu opgesloten in de laadruimte. Als de bus gaat rijden kruipt hij rond maar ziet niets. Hij moet zich stevig vasthouden want de bus schommelt heen en weer als deze de bocht neemt. Zo nu en dan verliest hij zijn evenwicht en stoot hij tegen de zijwanden! Hij tast het plafond en wanden af op een lichtje, hij weet dat deze er ergens moet zijn maar waar? Als Alex het lichtje heeft aangedaan kijkt hij rond. Tijdens het rijden krijgt Alex het koud, de bagageruimte zal niet geïsoleerd zijn want een frisse tocht gaat door de ruimte en ook het geluid van de motor en weg is harder dan waar de andere kinderen zitten. Hij kijkt rond en vind een tas van een jongen, hij kijkt erin en vindt een trui. Hij doet de blauwe jas uit en doet de trui aan en dan weer de jas. Een stuk warmer denkt hij, ook vindt een zakje snoep die hij opeet.


Ondertussen maakt zijn moeder zich ongerust, Alex is nog steeds gevonden of naar de kassa gekomen. Hij moet nog in de speeltuin wezen maar waar? De medewerkster heeft extra mensen erbij gehaald om de gehele speeltuin te doorzoeken en ook is om geroepen of mensen willen uitkijken naar hem. “Als mijn zoon een slechte bui heeft dan wil hij zich nog wel eens terug trekken en zich goed verstoppen” geeft ze door. “Gebruikt hij medicijnen?” nee antwoord zijn moeder.


De bus rijdt nu al een uur als Alex op zijn horloge kijkt, altijd maar op de snelweg of gewone weg want hij hoort auto’s om zich heen en het geluid van asfalt onder hem. Boven is het gezellig, te horen aan het gelach en praten van de kinderen. Hij heeft ondertussen ook wat pakjes drinken en koekjes gevonden, die hij natuurlijk op drinkt en eet. Hij vraagt zich af of Annika en Theo hem missen in de bus? Dan verandert de weg, van asfalt naar steentjes weg denkt hij. De bus neemt wat scherpe bochten en Alex wordt weer als een tas door de bus geslingerd. Dan een paar drempels, nog een paar bochten en dan staat de bus stil. De motor gaat uit en de volwassen proberen wat uit te legen boven het geschreeuw van de kinderen uit. Dan gaat de bus open en de kinderen lopen naar buiten, weer de volwassen die praten en dan is het stil aan kinder stemmen! Dan hoort hij een slot open gaan, hij duikt snel achter wat tassen en het toegangsluik gaat open. De hele groep kinderen en volwassen staan voor het luik, zullen mij zien? Maar dan gaat ook de andere kant open, hier staat niemand en niemand kijkt naar binnen. Wat een geluk denkt Alex, hij kruipt achteruit en gebukt uit de ruimte en wacht. Als er kinderen komen omgelopen doet hij net als of hij er al is en mee helpt met de tassen uitladen. “Waar kom jij vandaan en mag jij ook helpen?” vraagt een oudere jongen met fel gele trui aan. De andere kant zegt Alex, de jongen kijkt hem aan! Nadat de bus helemaal leeg is voegt hij zich bij groep, “we gaan lopen naar het gebouw en als er een paar kinderen de bolderkarren willen trekken met bagage”. Ze gaan eerst een activiteit doen, daarna gaan ze de slaapzalen inrichten.


In de speeltuin is zijn moeder meer ongeruster geworden, Alex is nog steeds niet gevonden ondanks de zoektocht door het hele park. Ze hebben elke attractie, hoekje, gebouwtje, wc doorzocht maar geen Alex. De speeltuin heeft de politie gebeld en deze komt net aanrijden, ze hebben ook een speurhond meegenomen. De politie stelt vragen aan zijn moeder, wat hij aanhad, waar hij voor het laatst is gezien. Ook is familie gebeld die zijn moeder kunnen ondersteunen, Alex weet zelf niet of kan zelf bedenken wat hij allemaal in beweeg heeft gebracht in de speeltuin.


De activiteit is afgelopen, van de volwassen moeten de kinderen hun spullen pakken en naar de slaap brengen. Daar moeten ze hun bed klaarzetten voor de avond, Alex zoekt maar de spullen van Michel wat moet hij anders? Als hij alles heeft waar Michel van Driel opstaat pakt hij een overgebleven tas en loopt richting de zaal, “jongeman waar ga je heen met die tas? “Jouw naam is vast geen Ilona wat op de tas staat?” Inderdaad er staat Ilona op, waarom heeft hij dat niet gezien. “Misschien heeft Ilona mijn tas?” zegt hij tegen de mevrouw en het flapt er een beetje bij hem uit. “Wacht hier maar even dan kijk ik even of we Ilona kunnen vinden”. De mevrouw loopt weg met de tas, Alex weet dat er geen andere tas is. Dan komt de mevrouw terug, “nee geen andere tas maar deze is wel van Ilona. Weet je zeker dat je zo’n soort tas mee had?” Alex schudt ja, “Ga maar naar de slaapzaal en verder met opmaken van je bed, wat is je naam eigenlijk?”. Michel van Driel zegt hij, “Michel van Driel? zegt de mevrouw. Ze kijkt hem aan, “jouw moeder heet Stefanie en werkt in het ziekenhuis?” Alex knikt weer ja en zweet en trillingen lopen door zijn lichaam, bang om ontdekt te worden. “Ik had je anders voorgesteld, minder stevig en kleiner. Jij bent toch 6 jaar geworden gisteren?”. Alex knikt weer ja, “gefeliciteerd dan me je verjaardag. Ga maar naar de slaapzaal, als we je tas vinden dat komen we deze wel brengen”. Een zucht van ontluchting klinkt bij hem en hij loopt richting de zaal. “O Michel , heb jij medicijnen in je tas en heb je deze ingenomen?” Alex kijkt haar aan, medicijnen maar ik gebruik geen medicijnen. Misschien Michel wel? “Ja ik heb mijn medicijnen ingenomen, en mama heb deze in de tas gedaan” zegt Alex. “Geef de medicijnen maar aan mij, dan bewaar ik ze voor je” Alex kijkt in de tas van Michel en vindt een doorzichtig medicijnen doosje, bij zaterdag middag trekt hij de deksel los en medicijnen gooit hij in de tas. Dan doet hij weer het klepje dicht en geeft het doosje aan de mevrouw. “Ik zie dat je inderdaad je medicijnen hebt ingenomen, knap van je” Dan loopt de mevrouw weg en Alex loopt met de spullen naar de jongens slaapzaal. Daar pakt het matrasje en slaapzak van Michel en legt deze neer, toch nog een beetje nieuwsgierig kijkt hij weer in de tas van de Michel. De los liggende medicijnen, een kussen die hij bij het bed neerlegt, Schone kleren, toiletspullen, een knuffel en bah wat stinkt dat ding en is nog vochtig ook nog, vast op gesabbeld! Die gooit ie snel weer in de tas. Hij trekt de jas en trui uit, maar doet toch de jas weer aan.


Als alle kinderen klaar zijn de moeten ze in de eetzaal gaan zitten, Alex is gaan zitten bij Annika en Theo waar hij vanochtend mee heeft gesproken. Sommige kinderen worden geroepen, “Michel van Driel”. Net als de gevonden spullen steekt niemand zijn vinger op, waar is die Michel van Driel denkt Alex. Hij steekt zijn vinger omhoog, “kom even naar voren en naar begeleidster Sadine” Alex loopt naar voren, “je moet eerst nog naar de wc voor het eten en je medicijnen innemen van je moeder” zegt het meisje. Hij loopt samen met het meisje naar de wc en doet zijn plas. Als Alex klaar is en net bij de wasbak een slok wil nemen: “Even wachten met medicijnen geven” zegt de mevrouw die Alex aansprak bij de bagage. “Als jij Michel van Driel bent weet je vast waar je woont met adres en postcode”. Nu is het over weet hij, hij haalt zijn schouders omhoog dat hij het niet weet. “Volgens mij ben jij Michel van Driel niet, ik weet niet wie je bent maar ik sprak met mijn vaste collega en deze gaf een andere beschrijving van Michel van Driel op. De jas die je aanhebt is van Erik van Osa, deze jas is van Michel. Als je Michel bent dan pas je deze maar ik betwijfel het want hij is kleiner!” De mevrouw heeft een jas vast die lijkt op de jas die Alex aan heeft, Eric had die jas per ongeluk gepakt en vond bij het aantrekken dat deze wel erg krap zat. De jas die Alex aanheeft moet hij uitdoen. “Nou, doe deze kleinere jas maar aan Michel of wie je ook bent?” zegt de mevrouw op een boze toon. Alex geeft toe dat hij niet Michel is, “Zeg maar gewoon wie je bent en waar je vandaan komt?” Alex doet met tranen zijn verhaal, “we bellen de speeltuin, je moeder zal boos en ongerust wezen wat je gedaan hebt”. Nadat de speeltuin het telefoontje heeft gekregen kunnen ze daar ook alles een plekje geven en de moeder van Alex is blij dat hij terecht is. De speeltuin roept de echte Michel op en deze komt niet bewust van alles aan gelopen bij de kassa. Hij had niet gemerkt dat de speeltuin groep al weg was en was vlak voor dat ze een ijsje gingen eten afgedwaald. De speeltuin groep had Alex als Michel aangestreept als aanwezig toen ze een ijsje gingen eten.


Een uurtje gaat voorbij en Alex is opgehaald vanuit de speeltuin groep en Michel is gebracht naar de groep. Als Alex weer terug bij zijn moeder “Wil je dit nooit meer mij aandoen, weet je niet wat je allemaal mij hebt aangedaan. Ik was dood ongerust en bang dat er iets was overkomen met je! Als we thuis zijn dan krijg je huisarrest en je gaat de eerste paar jaar nooit meer mee naar een speeltuin!” Zijn moeder is goed kwaad, ze begint te huilen en dan sluit ze hem in haar armen en geeft een dikke knuffel. Alex belooft dit nooit meer te doen aan zijn moeder die nog steeds hevig geschrokken hem vasthoud.


De groep van de spelweek Elenburg verklaarde aan de moeder van Alex en politie niks te hebben gemerkt. Ze hadden de hele dag geteld of alle kinderen er waren, bij het laatste ijsje kwamen ze op het goede aantal, ook werd Michel van Driel als aanwezig afgetekend bij het vragen welk ijsje hij wou. Bij het instappen werd zijn naam geroepen maar het was zo dringen bij de bus dat we niet zagen dat hij er ook in stapte. Dit is grootste fout geweest en zullen dit zeker veranderen. Alle kinderen kwamen uit Elenburg. Maar de meeste vrijwillergers kwamen van buiten Elenburg, dus niemand had iets in het begin in de gaten. Toen de mevrouw die bij de bagage uitdelen stond hem zag voelde zij al aan dat er niets klopte, zijn lengte, bouw en gezicht was wel veel ouder dan zijn leeftijd van 6 jaar. Na het vragen van een omschrijving van Michel van Driel aan de vaste vrijwillergers uit Elenburg en de spelweek wist ik dat de mevrouw dat hij niet Michel kon zijn. Gelukkig kon ik hem tegenhouden toen hij de medicijnen van Michel wou innemen, het zal anders heel anders kunnen aflopen. Michel had een darmziekte en slikte hiervoor zins kort medicijnen.