De zon kwam langzaam op waardoor er een gouden gloed over de tarwevelden kwam te liggen. Het leven kwam weer op gang, de geluiden van de verschillende dieren uit de omgeving vulde de lucht.
Van deze momenten hield Susannah Ascott het meest. De vroege ochtend waarin de dauw lag op de groene bladeren en de geuren van de bloemen in de zorgvuldig aangelegde tuin van haar moeder het best tot zijn recht kwam. Van de ochtend waarop ze nog niet waakzaam hoefde te zijn dat ze zich wel gedroeg volgens de etiquette, en op blote voeten door het gras kon lopen op weg naar de eendenvijver. Haar schort gevuld met broodkruimels die over waren gebleven van de vorige dag en waarmee ze de exotische watervogels verwennen kon.
Als men juffrouw Susannah zo zag lopen dan zou niemand denken dat zij de dochter was van een vrouw uit een zeer vooraanstaande familie.
Niet dat haar moeders reputatie nu nog van veel belang was voor haar positie. Men zag niet het kind wat door de jaren heen zoveel op haar moeder was gaan lijken, maar het nazaat van een verarmde baron die alles had vergokt door de drijfkracht van zijn verslaving.
Lady Meredith Seymour Ascott, zoals ze voluit had geheten, had er alles aan gedaan om het erfgoed van haar kinderen bij elkaar te houden, maar ze had niet tegen de verwoestende kracht van haar echtgenoot's verslaving opgekunnen.
Uiteindelijk was ze gestorven aan de zweetziekte. Men had er geen oorzaak voor aan kunnen wijzen, maar Susannah had het vermoeden dat het de vermoeidheid was die haar parten had gespeeld.
Ze had niet meer kunnen strijden. Ze was op geweest.
De jarenlange strijd met haar echtgenoot en een zoon die ver van het rechte pad afgedwaald was, hadden zijn tol geeist. Er was niets meer geweest om haar dochter na te laten. Zelfs geen bruidsschat die kon bijdragen aan het vinden van een fatsoenlijke huwelijkspartner. Het enige wat Lady Ascott nog voor elkaar had weten te krijgen was het vinden van een gouvernante die haar dochter alles kon bijbrengen wat een meisje van haar stand weten moest.
Hoewel juffrouw Kingston een zeer lieve en vooral toegewijde lerares was kon ze niet de rol innemen van een moeder. Niet dat de vrouw dat ooit gewild had. Was zij immers niet degene geweest die ervoor gezorgd had dat Lady Ascott's herinnering niet in verval zou raken?
Haar moeders graf die aan de schaduwzijde van de tuin lag, omlijst door de rozenstruiken waar ze zo ontzettend van hield werd door juffrouw Kingston zorgvuldig in de gaten gehouden. Zij zag erop toe dat het keurig bij gehouden werd door de tuinman.
Susannah was daar ontzettend dankbaar voor, maar ze vreesde wel het moment waarop zij haar geboortehuis verlaten zou. Haar vader had nog nooit omgekeken naar het graf van zijn overleden vrouw. Hij had haar zelfs nauwelijks opgezocht, toen ze op haar sterfbed lag.
Hoe kwam het toch dat de man zo koel was? Zo kil van hart?
Zij als zijn dochter had die karaktereigenschappen niet georven. Gelukkig niet!
Met haar vingers streek ze langs de lange bruine vlecht die over haar schouder viel. Ze moest zo terug naar binnen, voordat juffrouw Kingston haar zou komen roepen. Hoe vaak had de vrouw immers al niet gefoeterd over het feit dat ze in haar nachtjapon en kamerjas naar buiten verdween. Op blote voeten nog wel!
Er verscheen een glimlach op haar gezicht, toen ze dacht aan de eerste keer dat haar gouvernante haar had betrapt op haar vroege uitstapjes.
Direct was ze uitgebarsten in één van haar vele terecht wijzingen. Wat als een eventuele huwelijkskandidaat haar op deze manier zag? Dan zou ze haar eigen ruiten ingooien....
Susannah was niet zo zeer bang voor de ruiten die ze nog over had. Datgene wat haar moeder had opgebouwd was op zeer luidruchtige wijze door haar vader weer afgebroken.
In gedachten verzonken strooide ze de kruimels in het water om de geliefde watervogels van haar moeder te verwennen en keerde vervolgens terug naar het ooit zo statige landhuis.
Doornen in mijn Hart.
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Even Miracles take A Little Time
-
Psychosocial
- Puntenslijper
- Berichten: 26
- Lid geworden op: 27 mei 2012 13:33
- Locatie: Zweinstein, kamer van Zwadderich
- Contacteer:
Ik heb niks aan te merken op dit stuk (: Je schrijft naar mijn mening heel fijn, soms iets te zwaar maar dat is mijn smaak. Het leest makkelijk weg en ik kan me de omgeving heel goed visualiseren. Als ik toch een kritiek puntje moet geven:
Niet dat ik van grammatica veel verstand heb want georven is volgens mij voltooide tijd maar ik vind het een beetje raar lezen.
Dat was het (: Leuk verhaal!
Volgens mij vergat je hier een komma. "omlijst door de rozenstruiken waar ze zo ontzettend van hield, werd door juffrouw Kingston zorgvuldig in de gaten gehouden."Haar moeders graf die aan de schaduwzijde van de tuin lag, omlijst door de rozenstruiken waar ze zo ontzettend van hield werd door juffrouw Kingston zorgvuldig in de gaten gehouden.
Deze weet ik niet zeker maar is het niet "geërfd?"Zij als zijn dochter had die karaktereigenschappen niet georven.
Niet dat ik van grammatica veel verstand heb want georven is volgens mij voltooide tijd maar ik vind het een beetje raar lezen.
Dat was het (: Leuk verhaal!
Put your faith in what you most believe in
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Thnx voor het lezen... Maar hoe bedoel je dat het zwaar geschreven is? Ik weet eerlijk gezegd ook niet meer of het nu geerfd of georven is... Misschien is het perongeluk mijn dialect die ik erin verweef hahahah.... heb ik vaker last van...
Ik hoop dat je mee blijft lezen...
_________________________________________________________________________________________
'Mijn vader laat mij roepen?' verbaasd staarde ze haar gouvernante aan. 'Mijn vader laat mij nooit roepen.'
Juffrouw Kingston haalde haar schouders op. 'Lord Ascott is in een bijzonder goed humeur, juffrouw. Hij wil graag het diner samen met zijn dochter nuttigen.'
Susannah probeerde zich de laatste keer te herinneren dat ze samen met haar vader gegeten had. Dat moest geweest zijn in de tijd dat haar moeder nog leefde. Nadien had hij of zijn eten in de werkkamer genuttigd of had zijn diner bestaan uit de drank die hij in de taveerne nuttigde. In iedergeval was het niet samen met haar geweest.
Met woeste slagen haalde ze de borstel door haar bruine lokken heen die golvend over haar schouder hingen.
'Dan zal mijn vader wel nieuws hebben,' ze probeerde luchtig te klinken, maar dat lukte allerminst.
Het nieuws van haar vader was meestal niet het nieuws wat zij graag hoordde. Of het ging over iets wat hij verloren had, of hij had iets gewonnen. Meestal was dat ook niet van bepaald lange duur.
Op korte termijn zouden ze dat dan ook weer in moeten leveren. Nog niet zo lang geleden had hij ook haar favoriete rijpaard vergokt. Dat had ze hem nog steeds niet vergeven.
De elfjarige vosmerrie was één van de paarden geweest die haar moeder zelf gefokt had. Vanaf het begin was duidelijk geweest dat dit rijdier op het landgoed zou blijven. Helaas bezat haar vader erg weinig scrupules.
'Misschien heeft hij Armana terug gewonnen,' stootte ze sarcastisch uit.
Juffrouw Kingston haalde haar schouders op. 'Zover ik gehoord heb heeft de dochter van de markies erg veel plezier met het dier, juffrouw.'
Geergerd kwam Susannah overeind. 'Och natuurlijk, en wat juffrouw Lillian wil dat zal geschieden is het niet. Het kind is nog te klein om zo'n prachtpaard te berijden.'
De enkele keer dat Susannah het twaalfjarige meisje had gezien waren momenten om nooit te vergeten. Het verwende nest kreeg alles wat haar hartje begeerde. Al antwoordde de markies nee op een vraag, dan dramde het meisje in alle heftigheid door.
Stampvoetend en gillend was ze tekeer gegaan, waarop de markies en markiezin direct alles toegaven wat het kind wilde. Susannah vond het een vervelend meisje. Toch was het meisje, ondanks dat het nog een kind was, al een begerenswaardiger huwelijkskandidate dan zij was. Mannen hadden al meerdere malen om haar hand gevraagd bij haar vader. Zodra ze oud genoeg was zou ze dan ook huwen met één of andere hertog die goed stond aangeschreven op het hof. Voor beide families een pracht overeenkomst.
Benijdde deed ze het meisje niet om de hertog. De man om wie het ging was al drieëntwintig. In het ogen voor het kind al bijna een oude man, laat staan tegen de tijd dat ze hem huwen moest.
Nee, Susannah was blij dat er nog niemand was die om haar hand had gevraagd. Haar vader zou haar immers aan de eerste de beste meegeven. Daar was ze van overtuigd.
Ze wilde niet slechts een goede zakelijke overeenkomst zijn. Ze wilde liefde. Liefde zoals in de boeken werd beschreven. Liefde alsof het een poëzie was. Twee zielen die elkaar raakte.
'U bent weer aan het dromen, juffrouw,' met een klap was ze weer terug in de realiteit.
Juffrouw Kingston keek haar streng aan, ferm hief ze haar vinger in de lucht. 'Doe dat niet te vaak, m'n kind. Men zal nog gaan denken dat u aan waanzin lijdt.'
Om Susannah's lippen hing een ondeugende glimlach. 'Waanzin zit in deze familie, mijn lieve verzorgertje.'
'Ow brutale vlegel,' hoewel juffrouw Kingston niet om die woorden wilde lachen, zag Susannah de lach die in haar ogen verborgen lag.
Zo was het vaak tussen hen. Juffrouw Kingston probeerde haar op te voeden. Goed op te voeden, zoals het behoordde. Ze probeerde haar te straffen voor onjuist taalgebruik, voor haar ondeugende streken, maar diep in haar hart moest ze erom lachen. Diep in haar hart kon ze niet kwaad worden op de jongedame die zij onder haar vleugels had.
Susannah wist het, maakte er dankbaar gebruik van. Wetende dat haar gouvernante haar nooit zou verraden aan haar vader. Niet dat hij zich druk maakte over haar gedrag. Al zou ze met heel het dorp slapen, al zou ze met alle burgerjongens het hooi in duiken.... Hij zag het niet eens. Zolang hij er niet mee lastig werd gevallen vond hij het allemaal best.
Het enige wat zij zo nu en dan eens moest doen was de rol van de brave en mooie dochter spelen.
Het was een soort van compromis die in stilzwijgen gesloten was. Natuurlijk miste zij wel eens de warmte van haar vaders liefde, maar ze miste niet zijn buien wanneer hij weer te diep in het glaasje gekeken had. Die kon ze nu vermijden......
Ik hoop dat je mee blijft lezen...
_________________________________________________________________________________________
'Mijn vader laat mij roepen?' verbaasd staarde ze haar gouvernante aan. 'Mijn vader laat mij nooit roepen.'
Juffrouw Kingston haalde haar schouders op. 'Lord Ascott is in een bijzonder goed humeur, juffrouw. Hij wil graag het diner samen met zijn dochter nuttigen.'
Susannah probeerde zich de laatste keer te herinneren dat ze samen met haar vader gegeten had. Dat moest geweest zijn in de tijd dat haar moeder nog leefde. Nadien had hij of zijn eten in de werkkamer genuttigd of had zijn diner bestaan uit de drank die hij in de taveerne nuttigde. In iedergeval was het niet samen met haar geweest.
Met woeste slagen haalde ze de borstel door haar bruine lokken heen die golvend over haar schouder hingen.
'Dan zal mijn vader wel nieuws hebben,' ze probeerde luchtig te klinken, maar dat lukte allerminst.
Het nieuws van haar vader was meestal niet het nieuws wat zij graag hoordde. Of het ging over iets wat hij verloren had, of hij had iets gewonnen. Meestal was dat ook niet van bepaald lange duur.
Op korte termijn zouden ze dat dan ook weer in moeten leveren. Nog niet zo lang geleden had hij ook haar favoriete rijpaard vergokt. Dat had ze hem nog steeds niet vergeven.
De elfjarige vosmerrie was één van de paarden geweest die haar moeder zelf gefokt had. Vanaf het begin was duidelijk geweest dat dit rijdier op het landgoed zou blijven. Helaas bezat haar vader erg weinig scrupules.
'Misschien heeft hij Armana terug gewonnen,' stootte ze sarcastisch uit.
Juffrouw Kingston haalde haar schouders op. 'Zover ik gehoord heb heeft de dochter van de markies erg veel plezier met het dier, juffrouw.'
Geergerd kwam Susannah overeind. 'Och natuurlijk, en wat juffrouw Lillian wil dat zal geschieden is het niet. Het kind is nog te klein om zo'n prachtpaard te berijden.'
De enkele keer dat Susannah het twaalfjarige meisje had gezien waren momenten om nooit te vergeten. Het verwende nest kreeg alles wat haar hartje begeerde. Al antwoordde de markies nee op een vraag, dan dramde het meisje in alle heftigheid door.
Stampvoetend en gillend was ze tekeer gegaan, waarop de markies en markiezin direct alles toegaven wat het kind wilde. Susannah vond het een vervelend meisje. Toch was het meisje, ondanks dat het nog een kind was, al een begerenswaardiger huwelijkskandidate dan zij was. Mannen hadden al meerdere malen om haar hand gevraagd bij haar vader. Zodra ze oud genoeg was zou ze dan ook huwen met één of andere hertog die goed stond aangeschreven op het hof. Voor beide families een pracht overeenkomst.
Benijdde deed ze het meisje niet om de hertog. De man om wie het ging was al drieëntwintig. In het ogen voor het kind al bijna een oude man, laat staan tegen de tijd dat ze hem huwen moest.
Nee, Susannah was blij dat er nog niemand was die om haar hand had gevraagd. Haar vader zou haar immers aan de eerste de beste meegeven. Daar was ze van overtuigd.
Ze wilde niet slechts een goede zakelijke overeenkomst zijn. Ze wilde liefde. Liefde zoals in de boeken werd beschreven. Liefde alsof het een poëzie was. Twee zielen die elkaar raakte.
'U bent weer aan het dromen, juffrouw,' met een klap was ze weer terug in de realiteit.
Juffrouw Kingston keek haar streng aan, ferm hief ze haar vinger in de lucht. 'Doe dat niet te vaak, m'n kind. Men zal nog gaan denken dat u aan waanzin lijdt.'
Om Susannah's lippen hing een ondeugende glimlach. 'Waanzin zit in deze familie, mijn lieve verzorgertje.'
'Ow brutale vlegel,' hoewel juffrouw Kingston niet om die woorden wilde lachen, zag Susannah de lach die in haar ogen verborgen lag.
Zo was het vaak tussen hen. Juffrouw Kingston probeerde haar op te voeden. Goed op te voeden, zoals het behoordde. Ze probeerde haar te straffen voor onjuist taalgebruik, voor haar ondeugende streken, maar diep in haar hart moest ze erom lachen. Diep in haar hart kon ze niet kwaad worden op de jongedame die zij onder haar vleugels had.
Susannah wist het, maakte er dankbaar gebruik van. Wetende dat haar gouvernante haar nooit zou verraden aan haar vader. Niet dat hij zich druk maakte over haar gedrag. Al zou ze met heel het dorp slapen, al zou ze met alle burgerjongens het hooi in duiken.... Hij zag het niet eens. Zolang hij er niet mee lastig werd gevallen vond hij het allemaal best.
Het enige wat zij zo nu en dan eens moest doen was de rol van de brave en mooie dochter spelen.
Het was een soort van compromis die in stilzwijgen gesloten was. Natuurlijk miste zij wel eens de warmte van haar vaders liefde, maar ze miste niet zijn buien wanneer hij weer te diep in het glaasje gekeken had. Die kon ze nu vermijden......
Even Miracles take A Little Time
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
'Susannah, mijn lieve dochter,' verbaasd staarde ze de man, de eigenaar van de woorden, aan.
Er was iets veranderd aan haar vader en ze was er nog niet uit of het haar beviel of niet. Zijn woorden, de toon, het kwam nogal verradelijk over. Vooral aangezien hij haar na haar moeders dood links had laten liggen.
'U had nieuws, vader?' ze deed haar best om te klinken als de gehoorzame dochter die ze had geleerd te zijn.
Zijn woede op haar hals halen zou nadelig uit pakken voor haar.
'Ik heb goed nieuws voor ons...' met zijn mollig handen wees hij naar de stoel, vlakbij het hoofd van de tafel waar hij zat.
Louis Ascott was de afgelopen jaren echter helemaal mollig geworden. Het was niet te wijten aan zijn leeftijd noch aan het goede voedsel, maar slechts aan zijn steeds hogere inname van alcohol.
'Werkelijk...' ze probeerde geinteresseerd te klinken, maar het ging haar moeilijker af dan ze wilde.
Susannah liet haar ogen over de rijkelijk gedekte tafel heenglijden. Het nieuws dat haar vader te melden had moest wel werkelijk goed zijn, want de tafel was zelfs nooit zo gedekt toen haar moeder nog het huishouden bestierde.
'Jazeker, ik ga hertrouwen,' met een ruk keek ze op van de tafel naar haar vader.
Het zat er aan te komen. In feite was het zelfs niet meer dan normaal, maar welke vrouw kon er nu zo dwaas zijn om de echtgenote van haar vader te willen worden? Men kende zijn reputatie. Zijn lust naar gokken...
'Met...met wie?' wist ze er stotterend uit te brengen.
Om zijn lippen lag een brede grijns. 'Met een zeer fortuinelijke vrouw.'
Ze slikte diep, de enige die aan die beschrijving voldeed was een vrouw die ze liever vermeed dan binnen haalde.
Mevrouw Harriet Benedict was een vrouw met geld, maar bijzonder weinig aanzien. In haar achtendertig levensjaren had ze al drie scheidingen achter de rug, en was ze betrokken bij zeer schaamtevolle affaires. Ze wist dat haar vader betrekkingen had met die vrouw, maar deze keuze?
'Over twee weken gaan Harriet en ik trouwen. Ik hoop dat je je uiterste best zult doen om haar welkom te heten en ervoor zorgt dat ze zich hier thuis gaat voelen.'
Het was dus waar!
'Maar....mevrouw Benedict houd helemaal niet van het platteland. Ik heb wel eens gehoord dat ze een echt stadsmens is,' probeerde ze onder haar vaders opdracht uit te komen.
'Och kindje, breek jij je mooie hoofdje daar maar niet over,' smaakvol nam haar vader een hap van zijn eten. 'Harriet en ik hebben het daar al lang over gehad. We zullen hier veel tijd doorbrengen, maar tijdens het seizoen vertrekken we zeker naar Londen.'
Proestend nam Susannah een slok van haar water. 'We? Ik wil hier blijven. Londen doet me helemaal niets, hier ben ik thuis..'
Hoewel ze zich ervan bewust was zich op glad ijs te begeven wilde ze zich niet zomaar overgeven. Hier had ze alles wat ze nodig had. Haar vrienden, haar leven, alles!
'Susannah, 'we' houd in Harriet en ik,' zijn stem trilde van ingehouden woede. 'Ik was nog niet klaar met het vertellen van mijn goede nieuws.'
Er trok een rilling over haar ruggegraat heen. Het liefst wilde ze niets meer horen over haar vader's goede nieuws, maar er onderuit komen kon ze niet.
'Harriet heeft een neef. Een vrijgezelle neef die op zoek is naar een goede echtgenote....'
Haar oren begonnen te suizen. Meer hoefde ze niet te horen. Ze hoefde niet te horen waar het overging. Haar vader had haar uitgehuwelijkt. Geschonken aan een vreemde man die ze niet eens kende. Nog nooit had ze hem gezien. Zonder enig overleg was haar leven in de handen gelegd van een vreemde. Voor haar was er geen zeggenschap.
Terstond kwam ze overeind. 'Ik...ik heb geen honger meer.'
'Zitten!' met zijn vuist sloeg haar vader over de tafel heen.
Dat was het signaal dat ze zijn woede opgewakkert had. Dat ze snel moest gaan luisteren als ze geen trek had om zijn klappen op haar lichaam te voelen.
Verdoofd nam ze weer plaats. Haar ogen hield ze op haar nog lege bord gericht.
'Morgenavond komen Harriet en haar neef dineren,' op een wonderbaarlijke wijze was de woede in stem als sneeuw voor de zon verdwenen. 'Ik verwacht dat je er op je mooist uitziet en dat je jezelf zult gedragen als een echte dame..'
'Ik ben een dame, vader.'
'Juist, dus geen vreemde taferelen die niet horen bij een jongedame.'
Susannah knikte. Nog steeds had ze niet opgeschept, maar haar maag leek al gevuld te zijn... Vol!
Er was iets veranderd aan haar vader en ze was er nog niet uit of het haar beviel of niet. Zijn woorden, de toon, het kwam nogal verradelijk over. Vooral aangezien hij haar na haar moeders dood links had laten liggen.
'U had nieuws, vader?' ze deed haar best om te klinken als de gehoorzame dochter die ze had geleerd te zijn.
Zijn woede op haar hals halen zou nadelig uit pakken voor haar.
'Ik heb goed nieuws voor ons...' met zijn mollig handen wees hij naar de stoel, vlakbij het hoofd van de tafel waar hij zat.
Louis Ascott was de afgelopen jaren echter helemaal mollig geworden. Het was niet te wijten aan zijn leeftijd noch aan het goede voedsel, maar slechts aan zijn steeds hogere inname van alcohol.
'Werkelijk...' ze probeerde geinteresseerd te klinken, maar het ging haar moeilijker af dan ze wilde.
Susannah liet haar ogen over de rijkelijk gedekte tafel heenglijden. Het nieuws dat haar vader te melden had moest wel werkelijk goed zijn, want de tafel was zelfs nooit zo gedekt toen haar moeder nog het huishouden bestierde.
'Jazeker, ik ga hertrouwen,' met een ruk keek ze op van de tafel naar haar vader.
Het zat er aan te komen. In feite was het zelfs niet meer dan normaal, maar welke vrouw kon er nu zo dwaas zijn om de echtgenote van haar vader te willen worden? Men kende zijn reputatie. Zijn lust naar gokken...
'Met...met wie?' wist ze er stotterend uit te brengen.
Om zijn lippen lag een brede grijns. 'Met een zeer fortuinelijke vrouw.'
Ze slikte diep, de enige die aan die beschrijving voldeed was een vrouw die ze liever vermeed dan binnen haalde.
Mevrouw Harriet Benedict was een vrouw met geld, maar bijzonder weinig aanzien. In haar achtendertig levensjaren had ze al drie scheidingen achter de rug, en was ze betrokken bij zeer schaamtevolle affaires. Ze wist dat haar vader betrekkingen had met die vrouw, maar deze keuze?
'Over twee weken gaan Harriet en ik trouwen. Ik hoop dat je je uiterste best zult doen om haar welkom te heten en ervoor zorgt dat ze zich hier thuis gaat voelen.'
Het was dus waar!
'Maar....mevrouw Benedict houd helemaal niet van het platteland. Ik heb wel eens gehoord dat ze een echt stadsmens is,' probeerde ze onder haar vaders opdracht uit te komen.
'Och kindje, breek jij je mooie hoofdje daar maar niet over,' smaakvol nam haar vader een hap van zijn eten. 'Harriet en ik hebben het daar al lang over gehad. We zullen hier veel tijd doorbrengen, maar tijdens het seizoen vertrekken we zeker naar Londen.'
Proestend nam Susannah een slok van haar water. 'We? Ik wil hier blijven. Londen doet me helemaal niets, hier ben ik thuis..'
Hoewel ze zich ervan bewust was zich op glad ijs te begeven wilde ze zich niet zomaar overgeven. Hier had ze alles wat ze nodig had. Haar vrienden, haar leven, alles!
'Susannah, 'we' houd in Harriet en ik,' zijn stem trilde van ingehouden woede. 'Ik was nog niet klaar met het vertellen van mijn goede nieuws.'
Er trok een rilling over haar ruggegraat heen. Het liefst wilde ze niets meer horen over haar vader's goede nieuws, maar er onderuit komen kon ze niet.
'Harriet heeft een neef. Een vrijgezelle neef die op zoek is naar een goede echtgenote....'
Haar oren begonnen te suizen. Meer hoefde ze niet te horen. Ze hoefde niet te horen waar het overging. Haar vader had haar uitgehuwelijkt. Geschonken aan een vreemde man die ze niet eens kende. Nog nooit had ze hem gezien. Zonder enig overleg was haar leven in de handen gelegd van een vreemde. Voor haar was er geen zeggenschap.
Terstond kwam ze overeind. 'Ik...ik heb geen honger meer.'
'Zitten!' met zijn vuist sloeg haar vader over de tafel heen.
Dat was het signaal dat ze zijn woede opgewakkert had. Dat ze snel moest gaan luisteren als ze geen trek had om zijn klappen op haar lichaam te voelen.
Verdoofd nam ze weer plaats. Haar ogen hield ze op haar nog lege bord gericht.
'Morgenavond komen Harriet en haar neef dineren,' op een wonderbaarlijke wijze was de woede in stem als sneeuw voor de zon verdwenen. 'Ik verwacht dat je er op je mooist uitziet en dat je jezelf zult gedragen als een echte dame..'
'Ik ben een dame, vader.'
'Juist, dus geen vreemde taferelen die niet horen bij een jongedame.'
Susannah knikte. Nog steeds had ze niet opgeschept, maar haar maag leek al gevuld te zijn... Vol!
Even Miracles take A Little Time
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
'Susie.... waarom wilt u me niet vertellen wat er gaande is,' de helderblauwe ogen van Julian Grey, de aanstaande Hertog van Wexford, namen haar bezorgd op.
Mokkend schopt Susannah tegen de denkbeeldige steentjes op straat aan. 'Niets om u zorgen over te maken.'
Ze kende Julian al haar hele leven. Nog nooit had ze hem lord Grey genoemd, maar nu haar vader haar weggegeven had moest daar verandering inkomen. Echter nu nog niet! Nu hoefde het nog niet...
Dat was wat ze al dagenlang tegen zichzelf zei. Ze had haar aanstaande verloofde nog niet ontmoet.
Het etentje was immers niet doorgegaan, omdat de man in kwestie ziek op bed had gelegen. Hoe humoristisch!
Julian merkte de verandering in haar op. De brug die er door toedoen van haar vader tussen hen geslagen was.
Julian was haar beste vriend, en zeker de enige vriend binnen de adellijke stand.
Ze kon hem niet vertellen dat ze hem verlaten moest. Dat ze zou worden meegenomen naar een ander district. Ver weg van hier.
Dat ze elkaar misschien nog in Londen zouden tegenkomen en dan nooit meer zo vrij met elkaar mochten omgaan als dat ze gewend waren.
Susannah's hart kromp ineen bij de gedachte dat ze Julian nooit meer zou zien. Heel lang was ze het blijven ontkennen, maar nu er een huwelijk op handen was had ze zich beseft dat Julian degene was van wie ze hield. Van wie ze droomde.
Degene die haar maag koprolletjes kon doen laten maken. Julian met zijn goedgekapte kapsel, wat altijd op één of andere manier in de war leek te raken en de kleur van gerijpte hazelnoten had.. Julian met zijn helderblauwe ogen, die altijd dwars door haar heen keken. Julian met lange atletische bouw en gespierde armen en benen.
Voor haar was hij de mooiste man die er bestond, toch zouden ze nooit samen mogen zijn. Al was haar vader geen obstakel geweest dan was er zijn familie geweest om hen tegen te houden. Julian was een goede partij, maar zij was van te lage afkomst. Slechts de dochter van een baron, die nog eens verarmd was ook.
De gokverslaving die haar vader had deed er niet zoveel toe. De meeste mannen, voornamelijk ook hooggeplaatste, zochten hen vertier in de nachtelijke uurtjes met drinken en gokken.
Hoewel iedereen wist dat ze dan hen maitresses meenamen werd daar nooit over gesproken. Het was een stil geaccepteerd feit binnen de kringen, zolang er discreet met die relaties werd omgegaan sprak niemand erover.
Soms, bij sommige vrouwen, werden er binnen de salons zachtjes geruchten over en weer gefluisterd, maar nooit hardop. Het was hypocriet.
Waarom telde dat niet mee? En waarom telde het belang van een titel, die zij nooit erven zou, en de omvang van je bankrekening wel?
'Susie, gaat u het me nog vertellen?' met een ruk keek ze op.
Ze genoot van de manier waarop hij haar naam zei, vooral de manier waarop hij het afkortte. Er lang een zangerige klank in.
Even haalde ze haar schouders op. 'Het is niet zo heel erg van belang, maar ik denk er gewoon over na hoe de ton in elkaar steekt.'
Haar verklaring, wat niet helemaal onwaarheid was, leverde een lach van hem op. 'Daar denkt u nu pas aan?'
'Ja,' reageerde ze kattiger dan dat ze had bedoeld.
'Lieve Susie, ik denk daar al mijn hele leven aan en iedere dag opnieuw kom ik erachter dat mijn hele leven aan elkaar hangt van regeltjes, wetjes en verplichten. Ik accepteer het. Ik volg het op, omdat nu eenmaal mijn plicht is als een goede zoon,' Julian zuchtte diep, alsof hij zich ervan wilde verzekeren dat Susannah ook echt luisterde. 'Maar dat wil niet zeggen dat ik het ook echt begrijp.'
'Het is allemaal één grote illussie,' mompelde ze, de tranen hingen in haar keel waar ze maar niet weg wilde gaan, hoe vaak ze ook slikte.
'Dat is het ook. Iedereen leeft er keurig naar, maar enkel voor de buitenwereld. Zodra de nacht invalt houd een ieder er een ander leven op na,' opeens lagen zijn handen om haar schouders heen, en hij draaide haar naar hem toe. 'En toch heb ik het gevoel dat het niet alles is waar u mee zit of over nadenkt.'
Ze wist niet goed of ze het hem nu wel vertellen moest. Of het hen beider goed zou doen. Toch besefte ze zich ook wel degelijk dat er ooit een moment komen zou dat ze het hem wel vertellen moest. Dat ze het hem niet langer kon onthouden.
Wilde ze niet liever dat hij het van haar hoordde, of dat hij het moest opvangen in de stroom van geruchten die er rond waaide wanneer zijn moeder weer één van haar theevisites hield.
Susannah had erover gehoord. De theevisites van Lady Grey, hertogin van Wexford, waren de beroemste in de omgeving. Op niets werd gespaard. Men dronk thee uit de mooiste kopjes en at taart van de bijpassende bordjes.
Er waren luxe sandwiches, met wat je ook maar wilde, en het gebak werd gemaakt door de beste banketbakkers uit Engeland. Er ging zelfs een gerucht dat ze een beroemde patissier uit Frankrijk uit laten overkomen om voor haar te werken.
Susannah dacht dat ze wel heel dol op toetjes moest zijn, of ze wilde iedereen onder de neus wrijven dat niemand zo'n goede banketbakker had als zij.
Eigenlijk vermoedde Susannah vooral dat laatste. Lady Grey had er immers altijd al wel een handje van gehad om overal het beste van te willen hebben. Als haar moeder een nieuwe jurk had laten maken, geheel volgens de mode, dan had Lady Grey het ook laten doen. Echter wel altijd zo dat het iets meer opviel.
Lady Grey en haar moeder mochten dan wel als vriendinnen met elkaar omgaan, maar haar moeder had haar altijd voorgehouden dat het niet bepaald een damesachtige karaktertrek was van de vrouw.
'Zo hoort dat niet. Je mag best wel iets laten maken, en het moet ook wel volgens de laatste mode zijn, mijn kind. Maar onthoud dat een ware dame het altijd chique, stijlvol, doch ingetogen houdt.'
Susannah had het altijd maar vreemd geworden, aangezien ze wel eens wat leden van de franse adel was tegen gekomen en die hadden altijd zo extrovert geleken. Zo uitbundig.
Hun kleren hadden bijna geschreeuwd: 'Kijk zie mij. Ik heb geld en ik ben van stand.'
Nu wist ze echter precies wat haar moeder bedoelde. Net zoals ze had bedoeld met de woorden over de geruchten.
'Het is moeilijk om de geruchten voor te blijven, kind. Maar als je de kans krijgt doe dit dan, mits het iets is waar je over spreken kunt. Men zal je anders geen tweede kans gunnen.'
Aangespoord door de woorden van haar moeder die door haar hoofd raasde keek ze naar hem op. 'Ik ga mezelf verloven.'
'U gaat wat?' Julian's ogen werden groot van verbazing en zijn stem leek te trillen. 'Sinds...sinds wanneer en met w-wie...?'
'Ik weet niet met wie en het is bekend sinds vorige week,' reageerde ze schouderophalend.
Snel liep ze bij hem weg, zodat hij de tranen in haar ogen niet zou zien.
'Susie...hoe komt u er dan bij?'
'Dan moet u bij mijn vader zijn. Hij is het brein erachter en heeft het allemaal geregeld.'
Ze zag iets in zijn ogen wat op woede leek. 'Heeft hij u verkocht? Of heeft hij weer een spel verloren?'
'Hoe moet ik dat weten? Als gehoorzame dochter volg ik alleen op wat me opgedragen wordt...'
Mokkend schopt Susannah tegen de denkbeeldige steentjes op straat aan. 'Niets om u zorgen over te maken.'
Ze kende Julian al haar hele leven. Nog nooit had ze hem lord Grey genoemd, maar nu haar vader haar weggegeven had moest daar verandering inkomen. Echter nu nog niet! Nu hoefde het nog niet...
Dat was wat ze al dagenlang tegen zichzelf zei. Ze had haar aanstaande verloofde nog niet ontmoet.
Het etentje was immers niet doorgegaan, omdat de man in kwestie ziek op bed had gelegen. Hoe humoristisch!
Julian merkte de verandering in haar op. De brug die er door toedoen van haar vader tussen hen geslagen was.
Julian was haar beste vriend, en zeker de enige vriend binnen de adellijke stand.
Ze kon hem niet vertellen dat ze hem verlaten moest. Dat ze zou worden meegenomen naar een ander district. Ver weg van hier.
Dat ze elkaar misschien nog in Londen zouden tegenkomen en dan nooit meer zo vrij met elkaar mochten omgaan als dat ze gewend waren.
Susannah's hart kromp ineen bij de gedachte dat ze Julian nooit meer zou zien. Heel lang was ze het blijven ontkennen, maar nu er een huwelijk op handen was had ze zich beseft dat Julian degene was van wie ze hield. Van wie ze droomde.
Degene die haar maag koprolletjes kon doen laten maken. Julian met zijn goedgekapte kapsel, wat altijd op één of andere manier in de war leek te raken en de kleur van gerijpte hazelnoten had.. Julian met zijn helderblauwe ogen, die altijd dwars door haar heen keken. Julian met lange atletische bouw en gespierde armen en benen.
Voor haar was hij de mooiste man die er bestond, toch zouden ze nooit samen mogen zijn. Al was haar vader geen obstakel geweest dan was er zijn familie geweest om hen tegen te houden. Julian was een goede partij, maar zij was van te lage afkomst. Slechts de dochter van een baron, die nog eens verarmd was ook.
De gokverslaving die haar vader had deed er niet zoveel toe. De meeste mannen, voornamelijk ook hooggeplaatste, zochten hen vertier in de nachtelijke uurtjes met drinken en gokken.
Hoewel iedereen wist dat ze dan hen maitresses meenamen werd daar nooit over gesproken. Het was een stil geaccepteerd feit binnen de kringen, zolang er discreet met die relaties werd omgegaan sprak niemand erover.
Soms, bij sommige vrouwen, werden er binnen de salons zachtjes geruchten over en weer gefluisterd, maar nooit hardop. Het was hypocriet.
Waarom telde dat niet mee? En waarom telde het belang van een titel, die zij nooit erven zou, en de omvang van je bankrekening wel?
'Susie, gaat u het me nog vertellen?' met een ruk keek ze op.
Ze genoot van de manier waarop hij haar naam zei, vooral de manier waarop hij het afkortte. Er lang een zangerige klank in.
Even haalde ze haar schouders op. 'Het is niet zo heel erg van belang, maar ik denk er gewoon over na hoe de ton in elkaar steekt.'
Haar verklaring, wat niet helemaal onwaarheid was, leverde een lach van hem op. 'Daar denkt u nu pas aan?'
'Ja,' reageerde ze kattiger dan dat ze had bedoeld.
'Lieve Susie, ik denk daar al mijn hele leven aan en iedere dag opnieuw kom ik erachter dat mijn hele leven aan elkaar hangt van regeltjes, wetjes en verplichten. Ik accepteer het. Ik volg het op, omdat nu eenmaal mijn plicht is als een goede zoon,' Julian zuchtte diep, alsof hij zich ervan wilde verzekeren dat Susannah ook echt luisterde. 'Maar dat wil niet zeggen dat ik het ook echt begrijp.'
'Het is allemaal één grote illussie,' mompelde ze, de tranen hingen in haar keel waar ze maar niet weg wilde gaan, hoe vaak ze ook slikte.
'Dat is het ook. Iedereen leeft er keurig naar, maar enkel voor de buitenwereld. Zodra de nacht invalt houd een ieder er een ander leven op na,' opeens lagen zijn handen om haar schouders heen, en hij draaide haar naar hem toe. 'En toch heb ik het gevoel dat het niet alles is waar u mee zit of over nadenkt.'
Ze wist niet goed of ze het hem nu wel vertellen moest. Of het hen beider goed zou doen. Toch besefte ze zich ook wel degelijk dat er ooit een moment komen zou dat ze het hem wel vertellen moest. Dat ze het hem niet langer kon onthouden.
Wilde ze niet liever dat hij het van haar hoordde, of dat hij het moest opvangen in de stroom van geruchten die er rond waaide wanneer zijn moeder weer één van haar theevisites hield.
Susannah had erover gehoord. De theevisites van Lady Grey, hertogin van Wexford, waren de beroemste in de omgeving. Op niets werd gespaard. Men dronk thee uit de mooiste kopjes en at taart van de bijpassende bordjes.
Er waren luxe sandwiches, met wat je ook maar wilde, en het gebak werd gemaakt door de beste banketbakkers uit Engeland. Er ging zelfs een gerucht dat ze een beroemde patissier uit Frankrijk uit laten overkomen om voor haar te werken.
Susannah dacht dat ze wel heel dol op toetjes moest zijn, of ze wilde iedereen onder de neus wrijven dat niemand zo'n goede banketbakker had als zij.
Eigenlijk vermoedde Susannah vooral dat laatste. Lady Grey had er immers altijd al wel een handje van gehad om overal het beste van te willen hebben. Als haar moeder een nieuwe jurk had laten maken, geheel volgens de mode, dan had Lady Grey het ook laten doen. Echter wel altijd zo dat het iets meer opviel.
Lady Grey en haar moeder mochten dan wel als vriendinnen met elkaar omgaan, maar haar moeder had haar altijd voorgehouden dat het niet bepaald een damesachtige karaktertrek was van de vrouw.
'Zo hoort dat niet. Je mag best wel iets laten maken, en het moet ook wel volgens de laatste mode zijn, mijn kind. Maar onthoud dat een ware dame het altijd chique, stijlvol, doch ingetogen houdt.'
Susannah had het altijd maar vreemd geworden, aangezien ze wel eens wat leden van de franse adel was tegen gekomen en die hadden altijd zo extrovert geleken. Zo uitbundig.
Hun kleren hadden bijna geschreeuwd: 'Kijk zie mij. Ik heb geld en ik ben van stand.'
Nu wist ze echter precies wat haar moeder bedoelde. Net zoals ze had bedoeld met de woorden over de geruchten.
'Het is moeilijk om de geruchten voor te blijven, kind. Maar als je de kans krijgt doe dit dan, mits het iets is waar je over spreken kunt. Men zal je anders geen tweede kans gunnen.'
Aangespoord door de woorden van haar moeder die door haar hoofd raasde keek ze naar hem op. 'Ik ga mezelf verloven.'
'U gaat wat?' Julian's ogen werden groot van verbazing en zijn stem leek te trillen. 'Sinds...sinds wanneer en met w-wie...?'
'Ik weet niet met wie en het is bekend sinds vorige week,' reageerde ze schouderophalend.
Snel liep ze bij hem weg, zodat hij de tranen in haar ogen niet zou zien.
'Susie...hoe komt u er dan bij?'
'Dan moet u bij mijn vader zijn. Hij is het brein erachter en heeft het allemaal geregeld.'
Ze zag iets in zijn ogen wat op woede leek. 'Heeft hij u verkocht? Of heeft hij weer een spel verloren?'
'Hoe moet ik dat weten? Als gehoorzame dochter volg ik alleen op wat me opgedragen wordt...'
Even Miracles take A Little Time
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Lord Woodhouse was de meest afschuwelijke en walgelijkste man die ze ooit in haar leven had gezien. Zijn nek leek verborgen te zijn onder de vele kinnen die de man bezat.
Het pak wat hij droeg zat zo strak om zijn lichaam dat de knopen er ieder moment af leken te kunnen springen. Zijn buik puilde tot ver over de broeksband. Op zich was dat niet eens zo erg. Susannah was nooit het type geweest om men op het uiterlijk te veroordelen, maar het was zijn gebrek aan tafelmanieren.
Speciaal voor deze gelegenheid was het beste tafelzilver van haar moeder weer tevoorschijn gehaald. Samen met het servies waarop het overdaad aan eten was uitgestald, maar de man greep alles met zijn handen vast en likte met smakeloze geluiden zijn vingers af.
'Ik moet bekennen, lord Ascott, dat u een geweldig diner heeft samengesteld,' met een misselijk gevoel wendde Susannah haar blik af van de man die met een volle mond haar vader aansprak.
Het voedsel rolde door heel zijn mond heen, waardoor ze er precies uit kon halen wat voor een combinatie van smaken hij zojuist naar binnen gepropt had. Haar vader glimlachtte de man breed toe.
Waarom zei hij niets over de ongepaste wijze waarop de man zich gedroeg? Haar moeder had dit soort gedrag nooit getolereerd! Met liefde had ze er zelf iets over willen zeggen, maar dat zou niet gewaardeerd worden.
Haar vaders stem zweefde als een valse illusie door de lucht. 'De samenstelling is geregeld door mijn lieve dochter. Ze kent het belang van een goede gastvrouw te zijn.'
Het was een verradelijke reactie van haar vader. Eentje die bedoeld was om het ijzer te smeden nu het heet was.
Wellustig liet de man zijn blauwe ogen over haar heen glijden. Afwijzend richtte ze haar ogen op het tafelzilver. Een huwelijk met deze man zou haar doodsvonnis zijn, daar was ze van overtuigd. Ze voelde niets bij deze man. Helemaal niets!
Behalve afschuw! Terwijl de man schudde van het lachen om een binnenpretje wat blijkbaar behoorlijk amusant was, kon zij alleen maar kijken naar hoe zijn dikke wangen trilde bij elke beweging die hij maakte.
'Ook die van een goede echtgenote?' ging de man onverstoorbaar verder, terwijl hij alweer een nieuwe hap eten naar binnen werkte. 'Mijn vrouw moet over bepaalde talenten beschikken. Ik krijg namelijk zeer invloedrijke mensen over de vloer...'
Susannah kon zich niet voorstellen dat mensen met macht en aanzien zich met deze man wilde inlaten. Waarom zouden ze bij deze man aan de tafel willen schuiven? Ze probeerde haar aandacht te verplaatsen naar het knapperde haardvuur wat een behaaglijke warmte voortbracht, maar ze kon haar ogen niet van de man afhouden. Dit was de man met wie zij haar leven moest gaan doorbrengen.
Niet alleen was hij weerzinwekkend wat betreft zijn manieren, maar in zijn ogen zag ze ook iets wat haar een slecht voorgevoel gaf.
'Ik weet niet op welke talenten u doelt, maar mijn dochter heeft een prima opleiding genoten,' was haar vaders verdedigende reactie.
Harriet Benedict keek vanaf de andere kant van de tafel eerst naar haar aanstaande echtgenoot, om vervolgens haar woord te richten tot haar neef. 'Hoewel Susannah niet de opleiding heeft genoten als andere debutantes uit onze kringen, heeft haar moeder een gouvernante geregeld die deze opleidingen gegeven heeft. Juffrouw Kingston heeft haar opleiding prima afgerond.'
Het liefst van alles had Susannah de vrouw haar mond gesnoerd. Ten eerste wist de vrouw immers niets over haar, maar er werd over haar gesproken alsof ze er niet bij was.
'Mijn opleiding betreft enkel de basis,' snel brak ze de vrouw af en probeerde ze zichzelf minder aantrekkelijk te maken voor de man. 'Bij lange na nog niet dat ik alle regels en gewoonte ken, sir.'
Maar in ieder geval weet ik meer van gepaste gedragregels dan u,schoot er stilletjes door haar hoofd.
Haar vader wierp haar een waarschuwende blik toe, waardoor ze instinctief wist dat hij haar woorden niet waardeerde.
Lord Woodhouse haalde zijn schouders op. 'Zo erg is het niet, mijn zuster kan toezien op de voltooiing. Betreft uw uiterlijk zult u mij niet tot schande zijn.'
Even dacht ze dat ze zou stikken in haar ademhaling. Hoe durfde die man zoiets te zeggen, zeker betreffende zijn uiterlijk. Hoewel het meeste voedsel zijn mond in verdween, kleefde er toch een hoop resten om zijn mond heen. Hij nam er niet eens de moeite voor om het af te vegen met het daarvoor bestemde servet wat keurig naast zijn vorken lag.
'Lord Woodhouse is een goede partij, mijn kind. Een betere partij zul je niet treffen, zeker niet in onze positie,' het was enkel Susannah die de kille ondertoon in zijn woorden bespeurde. 'Je bent immers de dochter van een verarmde edelman. Ik heb je geen bruidsschat te bieden, maar lord Woodhouse maakt daar geen punt van. Hij staat er enkel op dat je hem een erfgenaam zult schenken en dat je zijn gasten op gepaste wijze zult ontvangen.'
Ze had het gevoel in de slachtbank te staan. Hoe kon ze dit alles achterlaten? Dit huis, waarin ze was geboren en getogen... Waar ze warme herinneringen aan haar moeder had? Waar de sporen van haar moeder zich nog zo duidelijk aftekenden...
Ze liet haar ogen even door de eetkamer heenglijden. Het behang had het welbekende patroon van hedra's en bloemen, hoewel het de gebruikelijke opzichtige kleuren miste. Van lichte kleuren had haar moeder gehouden, terwijl de deuromlijstingen, plinten en schouw in de typische mintgroene kleur was gezet.
In de tijd dat haar moeder nog geleefd had was het huis zelfs gevuld geweest met verse bloemen, die een heerlijke frisse geur hadden voortgebracht. De illusie dat hier een warm gezin huiste, terwijl het aan die warmte juist in grote mate had ontbroken.
Waarom moest ze mee met deze man? Mee naar een huis waar zijn zuster het huishouden bestierde?
Ze had er alles voor over om te blijven. Als het moest zou ze zelfs uit het grote huis vertrekken om te verhuizen naar de cottage die achter op het landgoed stond. Ze zou Harriet en haar vader beloven dat ze van haar geen last zouden hebben.
Toch zou ze met elk van deze belofte niets behalen bij haar vader. Hij wilde deze verbintenis en daarmee was alles dan ook gezegd.
De tranen brandden achter haar ogen, maar met veel moeite hield ze die binnen. Zowel Harriet en haar neef, als haar vader hoefde niets te weten over haar gekwetste en vooral gedeukte ziel. Als ze wisten van haar verdriet dan hadden ze gewonnen.
'Vergeef me mijn vrijpostigheid, sir, maar ik ben vrij intelligent.... Voor een vrouw dan,' mompelde ze snel. 'Ik weet zeker, dat ik uw niveau snel tot de mijne zal kunnen maken.'
Ze merkte de goedkeuring in haar vaders ogen op, maar ook de verbazing in die van Harriet. Blijkbaar had ze de scherpzinnigheid die Susannah bezat ernstig onderschat. Niet dat ze zat te wachten op een goedkeuring van Harriet.
Lord Woodhouse knikte tevreden. 'Prima. Lord Ascott, ik denk dat we tot een overeenstemming zullen komen en dat we beiden profijt uit deze verbintenis zouden kunnen halen.'
Het was Susannah een raadsel, hoe de man kon profiteren van een verbintenis tussen hem en haar. Lord Ascott bezat weinig meer dan het landgoed waar hij op leefde en als Harriet hem niet een beetje wist in te binden, zou zelfs dat binnenkort verloren zijn.
'Maar vader,' schuchter keek ze hem aan. 'Aangezien u geen bruidsschat voor mij heeft om mee te nemen... zou ik dan één van de paarden mogen hebben?'
Ergens was ze geschrokken van haar brutale vraag, maar als ze zich dan toch moest storten in een ongelukkig leven dan wel het liefst met iets wat nog enige lach op haar gezicht kon toveren.
In de ogen van haar vader fonkelde woede vanwege haar ongepaste vraag, maar het kon haar weinig meer bekoren dan de man die haar echtgenoot zou worden. 'Lord Woodhouse hoopt op kinderen, mijn dochter. Van rijden zou weinig komen wanneer je jezelf in een dergelijke delicate situatie bevindt.'
Het was een verbloeming voor de resolute afwijzing, waarvan zij wist dat die er achter schuil ging. 'Maar slechts Pebbles, vader. Ik ben echter de enige die op hem rijden kan, dus zoveel waarde voegt hij niet toe aan de stal....'
Steunzoekend keek haar vader lord Woodhouse aan, die hem direct bijsprong. 'Ik wil geen vrouw die te pas en te onpas uit rijden gaat.'
Met grote ogen keek ze hem aan. 'Mag ik dan helemaal niet meer rijden?'
'Het is bewezen dat het voor een vrouw niet gezond is, juffrouw Ascott,' antwoordde hij schouderophalend. 'Ik breng niets in tegen de wetenschap.'
Moedeloos slikte ze haar bezwaren in. Vrezend voor wat de toekomst haar zou brengen......
Het pak wat hij droeg zat zo strak om zijn lichaam dat de knopen er ieder moment af leken te kunnen springen. Zijn buik puilde tot ver over de broeksband. Op zich was dat niet eens zo erg. Susannah was nooit het type geweest om men op het uiterlijk te veroordelen, maar het was zijn gebrek aan tafelmanieren.
Speciaal voor deze gelegenheid was het beste tafelzilver van haar moeder weer tevoorschijn gehaald. Samen met het servies waarop het overdaad aan eten was uitgestald, maar de man greep alles met zijn handen vast en likte met smakeloze geluiden zijn vingers af.
'Ik moet bekennen, lord Ascott, dat u een geweldig diner heeft samengesteld,' met een misselijk gevoel wendde Susannah haar blik af van de man die met een volle mond haar vader aansprak.
Het voedsel rolde door heel zijn mond heen, waardoor ze er precies uit kon halen wat voor een combinatie van smaken hij zojuist naar binnen gepropt had. Haar vader glimlachtte de man breed toe.
Waarom zei hij niets over de ongepaste wijze waarop de man zich gedroeg? Haar moeder had dit soort gedrag nooit getolereerd! Met liefde had ze er zelf iets over willen zeggen, maar dat zou niet gewaardeerd worden.
Haar vaders stem zweefde als een valse illusie door de lucht. 'De samenstelling is geregeld door mijn lieve dochter. Ze kent het belang van een goede gastvrouw te zijn.'
Het was een verradelijke reactie van haar vader. Eentje die bedoeld was om het ijzer te smeden nu het heet was.
Wellustig liet de man zijn blauwe ogen over haar heen glijden. Afwijzend richtte ze haar ogen op het tafelzilver. Een huwelijk met deze man zou haar doodsvonnis zijn, daar was ze van overtuigd. Ze voelde niets bij deze man. Helemaal niets!
Behalve afschuw! Terwijl de man schudde van het lachen om een binnenpretje wat blijkbaar behoorlijk amusant was, kon zij alleen maar kijken naar hoe zijn dikke wangen trilde bij elke beweging die hij maakte.
'Ook die van een goede echtgenote?' ging de man onverstoorbaar verder, terwijl hij alweer een nieuwe hap eten naar binnen werkte. 'Mijn vrouw moet over bepaalde talenten beschikken. Ik krijg namelijk zeer invloedrijke mensen over de vloer...'
Susannah kon zich niet voorstellen dat mensen met macht en aanzien zich met deze man wilde inlaten. Waarom zouden ze bij deze man aan de tafel willen schuiven? Ze probeerde haar aandacht te verplaatsen naar het knapperde haardvuur wat een behaaglijke warmte voortbracht, maar ze kon haar ogen niet van de man afhouden. Dit was de man met wie zij haar leven moest gaan doorbrengen.
Niet alleen was hij weerzinwekkend wat betreft zijn manieren, maar in zijn ogen zag ze ook iets wat haar een slecht voorgevoel gaf.
'Ik weet niet op welke talenten u doelt, maar mijn dochter heeft een prima opleiding genoten,' was haar vaders verdedigende reactie.
Harriet Benedict keek vanaf de andere kant van de tafel eerst naar haar aanstaande echtgenoot, om vervolgens haar woord te richten tot haar neef. 'Hoewel Susannah niet de opleiding heeft genoten als andere debutantes uit onze kringen, heeft haar moeder een gouvernante geregeld die deze opleidingen gegeven heeft. Juffrouw Kingston heeft haar opleiding prima afgerond.'
Het liefst van alles had Susannah de vrouw haar mond gesnoerd. Ten eerste wist de vrouw immers niets over haar, maar er werd over haar gesproken alsof ze er niet bij was.
'Mijn opleiding betreft enkel de basis,' snel brak ze de vrouw af en probeerde ze zichzelf minder aantrekkelijk te maken voor de man. 'Bij lange na nog niet dat ik alle regels en gewoonte ken, sir.'
Maar in ieder geval weet ik meer van gepaste gedragregels dan u,schoot er stilletjes door haar hoofd.
Haar vader wierp haar een waarschuwende blik toe, waardoor ze instinctief wist dat hij haar woorden niet waardeerde.
Lord Woodhouse haalde zijn schouders op. 'Zo erg is het niet, mijn zuster kan toezien op de voltooiing. Betreft uw uiterlijk zult u mij niet tot schande zijn.'
Even dacht ze dat ze zou stikken in haar ademhaling. Hoe durfde die man zoiets te zeggen, zeker betreffende zijn uiterlijk. Hoewel het meeste voedsel zijn mond in verdween, kleefde er toch een hoop resten om zijn mond heen. Hij nam er niet eens de moeite voor om het af te vegen met het daarvoor bestemde servet wat keurig naast zijn vorken lag.
'Lord Woodhouse is een goede partij, mijn kind. Een betere partij zul je niet treffen, zeker niet in onze positie,' het was enkel Susannah die de kille ondertoon in zijn woorden bespeurde. 'Je bent immers de dochter van een verarmde edelman. Ik heb je geen bruidsschat te bieden, maar lord Woodhouse maakt daar geen punt van. Hij staat er enkel op dat je hem een erfgenaam zult schenken en dat je zijn gasten op gepaste wijze zult ontvangen.'
Ze had het gevoel in de slachtbank te staan. Hoe kon ze dit alles achterlaten? Dit huis, waarin ze was geboren en getogen... Waar ze warme herinneringen aan haar moeder had? Waar de sporen van haar moeder zich nog zo duidelijk aftekenden...
Ze liet haar ogen even door de eetkamer heenglijden. Het behang had het welbekende patroon van hedra's en bloemen, hoewel het de gebruikelijke opzichtige kleuren miste. Van lichte kleuren had haar moeder gehouden, terwijl de deuromlijstingen, plinten en schouw in de typische mintgroene kleur was gezet.
In de tijd dat haar moeder nog geleefd had was het huis zelfs gevuld geweest met verse bloemen, die een heerlijke frisse geur hadden voortgebracht. De illusie dat hier een warm gezin huiste, terwijl het aan die warmte juist in grote mate had ontbroken.
Waarom moest ze mee met deze man? Mee naar een huis waar zijn zuster het huishouden bestierde?
Ze had er alles voor over om te blijven. Als het moest zou ze zelfs uit het grote huis vertrekken om te verhuizen naar de cottage die achter op het landgoed stond. Ze zou Harriet en haar vader beloven dat ze van haar geen last zouden hebben.
Toch zou ze met elk van deze belofte niets behalen bij haar vader. Hij wilde deze verbintenis en daarmee was alles dan ook gezegd.
De tranen brandden achter haar ogen, maar met veel moeite hield ze die binnen. Zowel Harriet en haar neef, als haar vader hoefde niets te weten over haar gekwetste en vooral gedeukte ziel. Als ze wisten van haar verdriet dan hadden ze gewonnen.
'Vergeef me mijn vrijpostigheid, sir, maar ik ben vrij intelligent.... Voor een vrouw dan,' mompelde ze snel. 'Ik weet zeker, dat ik uw niveau snel tot de mijne zal kunnen maken.'
Ze merkte de goedkeuring in haar vaders ogen op, maar ook de verbazing in die van Harriet. Blijkbaar had ze de scherpzinnigheid die Susannah bezat ernstig onderschat. Niet dat ze zat te wachten op een goedkeuring van Harriet.
Lord Woodhouse knikte tevreden. 'Prima. Lord Ascott, ik denk dat we tot een overeenstemming zullen komen en dat we beiden profijt uit deze verbintenis zouden kunnen halen.'
Het was Susannah een raadsel, hoe de man kon profiteren van een verbintenis tussen hem en haar. Lord Ascott bezat weinig meer dan het landgoed waar hij op leefde en als Harriet hem niet een beetje wist in te binden, zou zelfs dat binnenkort verloren zijn.
'Maar vader,' schuchter keek ze hem aan. 'Aangezien u geen bruidsschat voor mij heeft om mee te nemen... zou ik dan één van de paarden mogen hebben?'
Ergens was ze geschrokken van haar brutale vraag, maar als ze zich dan toch moest storten in een ongelukkig leven dan wel het liefst met iets wat nog enige lach op haar gezicht kon toveren.
In de ogen van haar vader fonkelde woede vanwege haar ongepaste vraag, maar het kon haar weinig meer bekoren dan de man die haar echtgenoot zou worden. 'Lord Woodhouse hoopt op kinderen, mijn dochter. Van rijden zou weinig komen wanneer je jezelf in een dergelijke delicate situatie bevindt.'
Het was een verbloeming voor de resolute afwijzing, waarvan zij wist dat die er achter schuil ging. 'Maar slechts Pebbles, vader. Ik ben echter de enige die op hem rijden kan, dus zoveel waarde voegt hij niet toe aan de stal....'
Steunzoekend keek haar vader lord Woodhouse aan, die hem direct bijsprong. 'Ik wil geen vrouw die te pas en te onpas uit rijden gaat.'
Met grote ogen keek ze hem aan. 'Mag ik dan helemaal niet meer rijden?'
'Het is bewezen dat het voor een vrouw niet gezond is, juffrouw Ascott,' antwoordde hij schouderophalend. 'Ik breng niets in tegen de wetenschap.'
Moedeloos slikte ze haar bezwaren in. Vrezend voor wat de toekomst haar zou brengen......
Even Miracles take A Little Time
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Stilletjes, vanuit haar veilige hoekje in de koets, bekeek Susannah het grote landhuis dat ze naderden. Dit zou in de toekomst haar huis zijn, hier moest ze haar thuis vinden.
Ergens was ze opgelucht geweest dat lord Woodhouse direct na hun huwelijksbevesting had willen vertrekken. Hierdoor had ze immers een paar dagen uitstel gekregen van het onvermijdelijke.... De huwelijksnacht! Nu het grote huis echter dichterbij kwam, werd die nacht ook steeds reeëler.
Ze richtte haar blik naar hem op. Hij had nog geen moeite gedaan om haar gerust te stellen. Behalve het 'Ja' tegen de pastoor die hun huwelijksbevestiging gedaan had, had hij überhaupt niets gezegd wat met haar te maken had. Laat staan tegen haar.
Soms kreeg ze het onbehaaglijke gevoel dat ze voor lord Woodhouse slechts de manier was om een erfgenaam te verwekken. In elk geval gaf hij haar niet het gevoel op een echtgenote te zitten wachten.
Had hij haar bij haar vader thuis immers niet al duidelijk gemaakt wat hij van haar verwachtten? Wat hij wilde dat ze deed en wat haar rol was binnen dit huwelijk?
Zij hoefde alleen maar de gehoorzame echtgenote te zijn, een erfgenaam voort te brengen en als het moest kunnen optreden als een goede gastvrouw. Die drie dingen behoordde tot haar takenlijst.
Ze liet haar ogen over het prachtige huis heenglijden. Ondanks de vele jaren dat het er al stond was het meer dan goed onderhouden. De tuin lag er strak bij, als een oase van kleuren.
Ook daar hoefde ze zich al niet meer op te storten.
'Bevalt het wat u ziet?' verbaasd door het geluid van zijn stem keek ze lord Woodhouse aan.
Het was voor het eerst sinds de reis dat hij een woord tot haar gericht had en als ze eerlijk was wist ze niet goed wat ze hier nu mee aanmoest.
'Ja,' haperde ze met een lichte beving in haar stem. 'Prima.'
Lord Woodhouse knikte even, en liet zijn ogen onderzoekend over haar gelaat heen glijden. 'Als u vreest voor vanavond, doe dit dan niet. De reis is vermoeiend geweest en het laatste waar ik nu behoefte aan heb is om mjn recht als echtgenoot op te eisen.'
Er werd niet aan haar gevraagd of zij de reis vermoeiend had gevonden of niet. Nee, zij had slechts te schikken in zijn wil. Als hij zijn rechten had willen opeisen en zij had zich te moe gevoeld, dan had het toch gewoon moeten gebeuren.
Met vochtige ogen staarde ze naar buiten. Haar gedachten schoten naar Julian. Op het moment dat ze de kerk was uitgekomen, aan de arm van haar kersverse echtgenote, had ze hem tussen de menigte zien staan. Ze meende een glimp van berouw over zijn gezicht te hebben zien glijden, maar zeker weten deed ze het niet.
De kans om even met hem te praten was er niet geweest. Haar vader had haar opgedragen afstand te doen van haar jeugdvriend. Hem niet langer nog Julian te noemen, maar lord Grey.
Och, omwille van de gemene praat die er anders de ronde zou doen hield ze zich hieraan, maar in haar hart was hij nog steeds Julian, haar geliefde Julian.
Ergens was ze opgelucht geweest dat lord Woodhouse direct na hun huwelijksbevesting had willen vertrekken. Hierdoor had ze immers een paar dagen uitstel gekregen van het onvermijdelijke.... De huwelijksnacht! Nu het grote huis echter dichterbij kwam, werd die nacht ook steeds reeëler.
Ze richtte haar blik naar hem op. Hij had nog geen moeite gedaan om haar gerust te stellen. Behalve het 'Ja' tegen de pastoor die hun huwelijksbevestiging gedaan had, had hij überhaupt niets gezegd wat met haar te maken had. Laat staan tegen haar.
Soms kreeg ze het onbehaaglijke gevoel dat ze voor lord Woodhouse slechts de manier was om een erfgenaam te verwekken. In elk geval gaf hij haar niet het gevoel op een echtgenote te zitten wachten.
Had hij haar bij haar vader thuis immers niet al duidelijk gemaakt wat hij van haar verwachtten? Wat hij wilde dat ze deed en wat haar rol was binnen dit huwelijk?
Zij hoefde alleen maar de gehoorzame echtgenote te zijn, een erfgenaam voort te brengen en als het moest kunnen optreden als een goede gastvrouw. Die drie dingen behoordde tot haar takenlijst.
Ze liet haar ogen over het prachtige huis heenglijden. Ondanks de vele jaren dat het er al stond was het meer dan goed onderhouden. De tuin lag er strak bij, als een oase van kleuren.
Ook daar hoefde ze zich al niet meer op te storten.
'Bevalt het wat u ziet?' verbaasd door het geluid van zijn stem keek ze lord Woodhouse aan.
Het was voor het eerst sinds de reis dat hij een woord tot haar gericht had en als ze eerlijk was wist ze niet goed wat ze hier nu mee aanmoest.
'Ja,' haperde ze met een lichte beving in haar stem. 'Prima.'
Lord Woodhouse knikte even, en liet zijn ogen onderzoekend over haar gelaat heen glijden. 'Als u vreest voor vanavond, doe dit dan niet. De reis is vermoeiend geweest en het laatste waar ik nu behoefte aan heb is om mjn recht als echtgenoot op te eisen.'
Er werd niet aan haar gevraagd of zij de reis vermoeiend had gevonden of niet. Nee, zij had slechts te schikken in zijn wil. Als hij zijn rechten had willen opeisen en zij had zich te moe gevoeld, dan had het toch gewoon moeten gebeuren.
Met vochtige ogen staarde ze naar buiten. Haar gedachten schoten naar Julian. Op het moment dat ze de kerk was uitgekomen, aan de arm van haar kersverse echtgenote, had ze hem tussen de menigte zien staan. Ze meende een glimp van berouw over zijn gezicht te hebben zien glijden, maar zeker weten deed ze het niet.
De kans om even met hem te praten was er niet geweest. Haar vader had haar opgedragen afstand te doen van haar jeugdvriend. Hem niet langer nog Julian te noemen, maar lord Grey.
Och, omwille van de gemene praat die er anders de ronde zou doen hield ze zich hieraan, maar in haar hart was hij nog steeds Julian, haar geliefde Julian.
Even Miracles take A Little Time
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Susannah knipperde met haar ogen, toen ze de hal binnen kwam. Het huis leek wel een museum. De meubels, alleen al in de hal, waren een verzameling die door de jaren heen was aangelegd.
In het midden van de hal was een grote brede trap aanwezig, die bestond uit wit marmer en daarover heen een brede rode loper. Aan weerszijden van de hal prijkten de portretten van de voorouderen van lord Woodhouse.
Hun ogen leken haar bij iedere beweging te volgen, wat haar een onbehaaglijk gevoel gaf. Het viel haar op dat de mensen op de schilderijen nog geen eens een zweem van een glimlach om hun lippen hadden liggen. Hun monden waren smalle strenge strepen, met daarboven kille ogen.
Er was geen greintje vriendelijkheid in te bespeuren. Lord Woodhouse gaf de butler de opdracht de bagage naar boven te brengen. De precieze woorden hoorde ze niet. Niet dat het wat gaf, zoveel interesseerde het haar ook niet!
Ze voelde hoe hij zijn dikke mollige hand tegen haar rug plaatste om haar mee te tronen naar de salon. Ze voelde zich net een weeskind. Verloren en vreemd in een nieuw huis waar ze haar plaats moest vinden.
De salon, die vaak toch door een vrouwenhand werd ingericht, miste exact dezelfde warmte als de hal. Er was niets aan huiselijkheid te vinden. Nog geen bos veldbloemen!
Zware donkere meubels overheerste de ruimte. De dikke velours gordijnen, die dezelfde kleur hadden als mos, leken ervoor bedoeld om elk streepje zonlicht buiten te houden. Hoewel de temperaturen bijzonder behaaglijk waren, leek het in deze ruimte wel te vriezen. Ergens had Susannah wel een knapperend haardvuur verwacht, maar ook die ontbrak.
Haar ogen gleden naar een oudere vrouw, die haar vanaf de sofa gade sloeg. Ze had hetzelfde ernstige gezicht als de vrouwen op de portretten in de hal. Haar voorhoofd vertoonde diepe fronsrimpels en bij haar ogen waren de kraaienpootjes dominant aanwezig. Het donkere haar met zilvergrijze strepen erin, was strak achterover getrokken waar het bij elkaar kwam in een knot die hoog op haar hoofd was vastgezet.
De zwarte jurk met de hoge nauwsluitende hals maakte de vrouw nog ouder dan dat ze er al uitzag.
Alleen nog een zwarte kat en ik zou denken dat ik in een sprookje beland was, schoot er door haar heen.
De kleine donkere ogen bleven haar aanstaren, maar de vrouw maakte geen aanstalte om op te staan.
'Martha, dit is uw schoonzus en mijn echtgenote. Susannah, mijn zuster Martha. Zij zal u helpen hier wegwijs te worden,' lord Woodhouse stelde de vrouwen vluchtig aan elkaar voor.
Instinctief wist Susannah dat deze vrouw haar als een bedreiging zag. De reden waarom ontbrak, maar het bewijs lag er. De vrouw weigerde om haar welkom te heten. Al was het dan niet uit belangstelling, dan had redelijk fatsoen daar toch een goede reden voor geweest. Dat leek de vrouw echter niet te kunnen bekoren....
In het midden van de hal was een grote brede trap aanwezig, die bestond uit wit marmer en daarover heen een brede rode loper. Aan weerszijden van de hal prijkten de portretten van de voorouderen van lord Woodhouse.
Hun ogen leken haar bij iedere beweging te volgen, wat haar een onbehaaglijk gevoel gaf. Het viel haar op dat de mensen op de schilderijen nog geen eens een zweem van een glimlach om hun lippen hadden liggen. Hun monden waren smalle strenge strepen, met daarboven kille ogen.
Er was geen greintje vriendelijkheid in te bespeuren. Lord Woodhouse gaf de butler de opdracht de bagage naar boven te brengen. De precieze woorden hoorde ze niet. Niet dat het wat gaf, zoveel interesseerde het haar ook niet!
Ze voelde hoe hij zijn dikke mollige hand tegen haar rug plaatste om haar mee te tronen naar de salon. Ze voelde zich net een weeskind. Verloren en vreemd in een nieuw huis waar ze haar plaats moest vinden.
De salon, die vaak toch door een vrouwenhand werd ingericht, miste exact dezelfde warmte als de hal. Er was niets aan huiselijkheid te vinden. Nog geen bos veldbloemen!
Zware donkere meubels overheerste de ruimte. De dikke velours gordijnen, die dezelfde kleur hadden als mos, leken ervoor bedoeld om elk streepje zonlicht buiten te houden. Hoewel de temperaturen bijzonder behaaglijk waren, leek het in deze ruimte wel te vriezen. Ergens had Susannah wel een knapperend haardvuur verwacht, maar ook die ontbrak.
Haar ogen gleden naar een oudere vrouw, die haar vanaf de sofa gade sloeg. Ze had hetzelfde ernstige gezicht als de vrouwen op de portretten in de hal. Haar voorhoofd vertoonde diepe fronsrimpels en bij haar ogen waren de kraaienpootjes dominant aanwezig. Het donkere haar met zilvergrijze strepen erin, was strak achterover getrokken waar het bij elkaar kwam in een knot die hoog op haar hoofd was vastgezet.
De zwarte jurk met de hoge nauwsluitende hals maakte de vrouw nog ouder dan dat ze er al uitzag.
Alleen nog een zwarte kat en ik zou denken dat ik in een sprookje beland was, schoot er door haar heen.
De kleine donkere ogen bleven haar aanstaren, maar de vrouw maakte geen aanstalte om op te staan.
'Martha, dit is uw schoonzus en mijn echtgenote. Susannah, mijn zuster Martha. Zij zal u helpen hier wegwijs te worden,' lord Woodhouse stelde de vrouwen vluchtig aan elkaar voor.
Instinctief wist Susannah dat deze vrouw haar als een bedreiging zag. De reden waarom ontbrak, maar het bewijs lag er. De vrouw weigerde om haar welkom te heten. Al was het dan niet uit belangstelling, dan had redelijk fatsoen daar toch een goede reden voor geweest. Dat leek de vrouw echter niet te kunnen bekoren....
Even Miracles take A Little Time
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Gewilloos liep Susannah achter Martha aan, door de lange hal met aan weerszijden deuren. De rechtervleugel leek niet bewoond.
Het stof wat vanuit het tapijt opwaaide op het ritme van haar voetstappen, maakte haar aan het niezen. Martha kon dit toch zeker niet menen? Het was bijna alsof ze verbannen werd. Alsof ze hier nooit had mogen zijn en iemand was waarvoor ze zich schaamde.
'Waarom zijn mijn kamers helemaal aan het andere kant van het huis?' de moed om die vraag te stellen, werd beloond met een kille blik.
'Omdat mijn broer dat zo wil. Mocht er een kind komen, dan wil hij niet in zijn nachtrust gestoord worden door uw geschreeuw.'
Er was niets menselijks aan die verwoording. Als wat werd zij beschouwd? Een fokmerrie? De hond wier je liet dekken om er geld aan te verdienen? Niet dat eventuele kinderen, mocht ze die krijgen, verkocht konden worden. Voor lord Woodhouse was er niets belangrijker dan het krijgen van een erfgenaam, zodat hij iemand had om zijn titel en het daarbij behorende vermogen aan door te geven. Susannah hoopte maar dat als ze een jongen voort mocht brengen, deze niet op zijn vader zou gaan lijken.
Nog steeds gruwelde ze van het idee om intiem te moeten zijn met die man. Nu ze zijn zuster had ontmoet des te meer. Eerlijk gezeg had ze gehoopt op een jonge vrouw. Van haar leeftijd ongeveer. Iemand met wie ze vriendschap had kunnen sluiten.
Alles was beter geweest dan deze oude tang.
De plotselinge stop van Martha en het gerinkel van sleutels wees haar erop dat ze waren aangekomen bij haar kamer.
'Zit er een slot op mijn deur?' opnieuw wist de knorrige vrouw haar te verrassen.
Zonder op of om te kijken draaide ze het slot om.'Ik ga u heus niet gevangen zetten, maar onthoud ook dat ik me niet zomaar laat buitensluiten in mijn eigen huis.'
'Voor zover ik weet betreft het wel het huis van uw broer,' beet Susannah venijnig terug.
Van haar verlegenheid was niets meer over. Daar had de vrouw wel voor gezorgd. Ze hoefde zich toch zeker niet af te laten snauwen, alsof ze een ongehoorzaam huisdier was?
Martha's ogen knepen zich samen. 'Ik ben ook niet gediend van tegenspraak!'
Ze duwde de slaapkamer deur open. Op een vreemde manier maakte ze Susannah duidelijk de kamer als eerste te betreden. Het liefst hield ze de vrouw voor zich. Martha zou er niet voor terug deinsen om haar een mes in de rug te steken. Daar was ze van overtuigd.
De slaapkamer bleek een blanco vel. De muren waren krijsend wit. Ziekenhuiswit! Er was niet verwelkomends aan. Er hing een steriele sfeer. Niet de gezellige kamer, met de warme tinten, zoals het de meeste vrouwelijke slaapkamers betrof.
Midden in de kamer stond een groot eikenhouten hemelbed. Duidelijk vervaardigd door de ervaren handen van een ambachtsman. Om de poten heen krulde een tak met de befaamde Engelse roos.
Het was een prachtig bed, maar doordat het niet aangekleed was kwam het niet geheel tot z'n recht. Er misten gordijnen en het beddengoed was oud en lelijk. Zelfs de geur die het beddengoed afdroeg rook oud. Muf! Alsof het jaren in een half vergaande hutkoffer op een vochtige zolder was bewaard.
De openhaard die zich in de muur, aan de kant van het voeteneind, bevond glanstte haar tegemoet. Iemand had zijn best gedaan om hem smetloos te krijgen. Diegene moest nu wel zere vingers hebben van het poetsen.
'Als u het nodig vind om de haard aan te steken dan kunt u uw kamermeisje roepen,' snauwde Martha. 'Zij zal erop toezien dat die wens voor u word vervuld. Ik vind het persoonlijk verspilling om hem in het voorjaar en de zomer te gebruiken!'
Hoewel dat laatste werd verbloemd als een persoonlijke mening, wist Susannah dat het heel anders bedoeld werd. Zijzelf was echter ook niet iemand om de haard elk seizoen volop te stoken, maar alleen al door de onschuldige dreiging die er van Martha uitging was ze er wel toe in staat.
Martha opende een andere deur die grenstte aan haar slaapkamer. 'Dit kunt u gebruiken als uw persoonlijke salon. In de salon beneden, degene die u heeft gezien, ontvangen we visite.'
'En als het privé is? Voor mij?'
'Een privéleven hebben we hier niet. Uw visite hoeft niet voor ons verborgen te blijven, wilt u dat wel dan zal mijn broer contact met dergelijke mensen aan u verbieden.'
'Maar....maar als het mijn gouvernante is? Of slechts een goede vriendin?' ze wilde toch niet zeker alles bespreken in het bijzijn van Martha.
Er waren ook dingen die ze alleen met haar voormalige gouvernante wilde delen. Dingen die haar aan het hart lagen. Of vragen.
'Deze regeling betreft geen uitzonderingen?'
'Geld die ook voor u?' het was een overbodige vraag.
Natuurlijk gold die regel niet voor Martha. Zij zou wel alles zou toepassen dat het voor haar voordelig uitpakte.
'Ik ben niet degene die gehuwd is,' er lag een verwijt in haar ondertoon. 'Daarachter bevind zich uw badkamer.'
Ze wees naar een andere deur. 'Wilt u warm water voor een bad, dan geld dezelfde toepassing als die met uw haard.'
Martha draaide zich om. 'Ik krijg geen verdere rondleiding?'
'Voor vandaag is dit genoeg. Ik raad u aan direct te gaan slapen.'
Eenzaamheid overwelmde Susannah. Als ze al gehoopt had in een warme familie terecht te komen, dan was die hoop nu de grond ingeslagen. Daarbij maakte het knagende gevoel in haar maag het er niet bepaald beter op.
Lord Woodhouse en zij mochten dan laat zijn aangekomen, maar ze hadden nog niets gegeten. De man moest zelf toch zeker ook eten.
Martha leek de onuitgesproken vraag op één of andere vreemde manier te begrijpen. 'Ik laat uw kamermeisje zo naar u toe komen met iets te eten. Zij zal u ook helpen om u gereed te maken voor de nacht.'
Met die woorden verliet haar schoonzus haar kamers. Ze liet geen ruimte meer over voor verdere vragen. Er was geen enkele aanmoeding om wat toenadering tot haar te zoeken.
Oh juffrouw Kingston, ik mis u nu al. U zult er geen idee van hebben hoeveel...
Radeloos bleef Susannah in haar kamers achter. In de kamers die even leeg waren als haar hart!
Het stof wat vanuit het tapijt opwaaide op het ritme van haar voetstappen, maakte haar aan het niezen. Martha kon dit toch zeker niet menen? Het was bijna alsof ze verbannen werd. Alsof ze hier nooit had mogen zijn en iemand was waarvoor ze zich schaamde.
'Waarom zijn mijn kamers helemaal aan het andere kant van het huis?' de moed om die vraag te stellen, werd beloond met een kille blik.
'Omdat mijn broer dat zo wil. Mocht er een kind komen, dan wil hij niet in zijn nachtrust gestoord worden door uw geschreeuw.'
Er was niets menselijks aan die verwoording. Als wat werd zij beschouwd? Een fokmerrie? De hond wier je liet dekken om er geld aan te verdienen? Niet dat eventuele kinderen, mocht ze die krijgen, verkocht konden worden. Voor lord Woodhouse was er niets belangrijker dan het krijgen van een erfgenaam, zodat hij iemand had om zijn titel en het daarbij behorende vermogen aan door te geven. Susannah hoopte maar dat als ze een jongen voort mocht brengen, deze niet op zijn vader zou gaan lijken.
Nog steeds gruwelde ze van het idee om intiem te moeten zijn met die man. Nu ze zijn zuster had ontmoet des te meer. Eerlijk gezeg had ze gehoopt op een jonge vrouw. Van haar leeftijd ongeveer. Iemand met wie ze vriendschap had kunnen sluiten.
Alles was beter geweest dan deze oude tang.
De plotselinge stop van Martha en het gerinkel van sleutels wees haar erop dat ze waren aangekomen bij haar kamer.
'Zit er een slot op mijn deur?' opnieuw wist de knorrige vrouw haar te verrassen.
Zonder op of om te kijken draaide ze het slot om.'Ik ga u heus niet gevangen zetten, maar onthoud ook dat ik me niet zomaar laat buitensluiten in mijn eigen huis.'
'Voor zover ik weet betreft het wel het huis van uw broer,' beet Susannah venijnig terug.
Van haar verlegenheid was niets meer over. Daar had de vrouw wel voor gezorgd. Ze hoefde zich toch zeker niet af te laten snauwen, alsof ze een ongehoorzaam huisdier was?
Martha's ogen knepen zich samen. 'Ik ben ook niet gediend van tegenspraak!'
Ze duwde de slaapkamer deur open. Op een vreemde manier maakte ze Susannah duidelijk de kamer als eerste te betreden. Het liefst hield ze de vrouw voor zich. Martha zou er niet voor terug deinsen om haar een mes in de rug te steken. Daar was ze van overtuigd.
De slaapkamer bleek een blanco vel. De muren waren krijsend wit. Ziekenhuiswit! Er was niet verwelkomends aan. Er hing een steriele sfeer. Niet de gezellige kamer, met de warme tinten, zoals het de meeste vrouwelijke slaapkamers betrof.
Midden in de kamer stond een groot eikenhouten hemelbed. Duidelijk vervaardigd door de ervaren handen van een ambachtsman. Om de poten heen krulde een tak met de befaamde Engelse roos.
Het was een prachtig bed, maar doordat het niet aangekleed was kwam het niet geheel tot z'n recht. Er misten gordijnen en het beddengoed was oud en lelijk. Zelfs de geur die het beddengoed afdroeg rook oud. Muf! Alsof het jaren in een half vergaande hutkoffer op een vochtige zolder was bewaard.
De openhaard die zich in de muur, aan de kant van het voeteneind, bevond glanstte haar tegemoet. Iemand had zijn best gedaan om hem smetloos te krijgen. Diegene moest nu wel zere vingers hebben van het poetsen.
'Als u het nodig vind om de haard aan te steken dan kunt u uw kamermeisje roepen,' snauwde Martha. 'Zij zal erop toezien dat die wens voor u word vervuld. Ik vind het persoonlijk verspilling om hem in het voorjaar en de zomer te gebruiken!'
Hoewel dat laatste werd verbloemd als een persoonlijke mening, wist Susannah dat het heel anders bedoeld werd. Zijzelf was echter ook niet iemand om de haard elk seizoen volop te stoken, maar alleen al door de onschuldige dreiging die er van Martha uitging was ze er wel toe in staat.
Martha opende een andere deur die grenstte aan haar slaapkamer. 'Dit kunt u gebruiken als uw persoonlijke salon. In de salon beneden, degene die u heeft gezien, ontvangen we visite.'
'En als het privé is? Voor mij?'
'Een privéleven hebben we hier niet. Uw visite hoeft niet voor ons verborgen te blijven, wilt u dat wel dan zal mijn broer contact met dergelijke mensen aan u verbieden.'
'Maar....maar als het mijn gouvernante is? Of slechts een goede vriendin?' ze wilde toch niet zeker alles bespreken in het bijzijn van Martha.
Er waren ook dingen die ze alleen met haar voormalige gouvernante wilde delen. Dingen die haar aan het hart lagen. Of vragen.
'Deze regeling betreft geen uitzonderingen?'
'Geld die ook voor u?' het was een overbodige vraag.
Natuurlijk gold die regel niet voor Martha. Zij zou wel alles zou toepassen dat het voor haar voordelig uitpakte.
'Ik ben niet degene die gehuwd is,' er lag een verwijt in haar ondertoon. 'Daarachter bevind zich uw badkamer.'
Ze wees naar een andere deur. 'Wilt u warm water voor een bad, dan geld dezelfde toepassing als die met uw haard.'
Martha draaide zich om. 'Ik krijg geen verdere rondleiding?'
'Voor vandaag is dit genoeg. Ik raad u aan direct te gaan slapen.'
Eenzaamheid overwelmde Susannah. Als ze al gehoopt had in een warme familie terecht te komen, dan was die hoop nu de grond ingeslagen. Daarbij maakte het knagende gevoel in haar maag het er niet bepaald beter op.
Lord Woodhouse en zij mochten dan laat zijn aangekomen, maar ze hadden nog niets gegeten. De man moest zelf toch zeker ook eten.
Martha leek de onuitgesproken vraag op één of andere vreemde manier te begrijpen. 'Ik laat uw kamermeisje zo naar u toe komen met iets te eten. Zij zal u ook helpen om u gereed te maken voor de nacht.'
Met die woorden verliet haar schoonzus haar kamers. Ze liet geen ruimte meer over voor verdere vragen. Er was geen enkele aanmoeding om wat toenadering tot haar te zoeken.
Oh juffrouw Kingston, ik mis u nu al. U zult er geen idee van hebben hoeveel...
Radeloos bleef Susannah in haar kamers achter. In de kamers die even leeg waren als haar hart!
Even Miracles take A Little Time
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Weemoedig haalde Susannah met grove slagen de borstel door haar bruine lokken, die tot halverwege haar rug reikte.
De vochtige lucht in haar slaapkamer maakte dat haar nachtjapon om haar klamme lichaam heen spande. Ze was hier nu al twee weken, maar in al die tijd had ze lord Woodhouse niet meer gesproken. Slechts bij het diner vernam ze iets van zijn aanwezigheid. Voor de rest wisselden ze beiden geen woord met elkaar.
Als lord Woodhouse haar iets wilde verkondigen stuurde hij Martha op haar af. In de afgelopen dagen had ze zichzelf al vaker de vraag gesteld, waarom de man haar überhaupt hier had gebracht. Hij leek geen behoefte te hebben aan een echtgenote, en al helemaal leek hij haar gezelschap niet bijzonder op prijs te stellen.
'Mevrouw..,' het kamermeisje, Elle genaamd, kwam onzeker de kamer ingelopen.
Susannah keek vanuit haar spiegel richting het meisje die haar blik niet durfde te beantwoorden. Haar blik gleed naar de beddenwarmer die ze in haar handen hield.
'Ik heb u niet gevraagd om me die beddenwarmer te brengen.'
De ogen van Elle verwijdde zich. 'O nee mevrouw, maar uw schoonzuster droeg het me op.'
'Waarom?' ze hoefde niet langer te wachten op een antwoord van Elle, want Martha trad de kamer al binnen.
'Mijn broer wil eerst uw vruchtbaarheid bevorderen, voordat hij u vereert met een bezoek,' haar kille houding vervulde de kamer op een ijzige manier.
De gespannenheid in Elle nam aanzienend toe. Even was Susannah bang dat ze zou gaan flauw vallen, maar ze vroeg zich ook af waarom Elle zou reageerde op de voormalige vrouw des huizes.
Susannah haalde haar schouders op. 'Mijn echtgenoot wil mijn vruchtbaarheid bevorderen? Doet hij ook iets om de zijne te verbeteren?'
Op het moment dat ze haar gedachten had uitgesproken, had ze het liefst haar tong afgebeten. De woede die haar reactie uitlokte stond op Martha's gezicht af te lezen.
'Mijn broer hoeft daar niets aan te doen,' de snijdende woorden deden Susannah voelen als een klein kind die streng gecorrigeerd werd.
Toch was ze ook niet van plan om zich onder de voet te laten lopen door die onaangename vrouw. Martha regeerde het huis alsof het haar volste recht was. Misschien was dat ook wel zo?
Misschien had lord Woodhouse haar wel het regime in handen gegeven, maar dat was toch geen excuus om haar zo te behandelen.
'Iets dergelijks is, volgens mij, nog nooit wetenschappenlijk vastgesteld,' nonchalant ging ze verder met het borstelen van haar haren.
Hoeveel slagen waren het er ook al weer? O ja, honderd slagen! Dat had juffrouw Kingston haar toch geleerd...
'Wetenschappers zijn ook niets meer dan een stel opgeblazen kwajongens, die niets meer willen dan in de belangstelling staan.'
Martha zette haar beide handen in haar zij, om zo haar woorden te onderstrepen.
'Wetenschappers zijn vaak ook van belang geweest,' reageerde ze snel terug. 'En daarbij volgens mij is het de Heere die er alles over te zeggen heeft. U bent betrokken bij het kerkelijke gemeenschapsleven, mijn beste. Volgens mij worden dergelijke zaken daar ook besproken...'
Die reactie raakte doel. Snuivend draaide de, in het donker gehulde, vrouw zich van haar weg en verliet met grote passen haar kamer.
Elle keek haar geschrokken aan. 'Dat is niet zo verstandig van u, mevrouw...'
De vochtige lucht in haar slaapkamer maakte dat haar nachtjapon om haar klamme lichaam heen spande. Ze was hier nu al twee weken, maar in al die tijd had ze lord Woodhouse niet meer gesproken. Slechts bij het diner vernam ze iets van zijn aanwezigheid. Voor de rest wisselden ze beiden geen woord met elkaar.
Als lord Woodhouse haar iets wilde verkondigen stuurde hij Martha op haar af. In de afgelopen dagen had ze zichzelf al vaker de vraag gesteld, waarom de man haar überhaupt hier had gebracht. Hij leek geen behoefte te hebben aan een echtgenote, en al helemaal leek hij haar gezelschap niet bijzonder op prijs te stellen.
'Mevrouw..,' het kamermeisje, Elle genaamd, kwam onzeker de kamer ingelopen.
Susannah keek vanuit haar spiegel richting het meisje die haar blik niet durfde te beantwoorden. Haar blik gleed naar de beddenwarmer die ze in haar handen hield.
'Ik heb u niet gevraagd om me die beddenwarmer te brengen.'
De ogen van Elle verwijdde zich. 'O nee mevrouw, maar uw schoonzuster droeg het me op.'
'Waarom?' ze hoefde niet langer te wachten op een antwoord van Elle, want Martha trad de kamer al binnen.
'Mijn broer wil eerst uw vruchtbaarheid bevorderen, voordat hij u vereert met een bezoek,' haar kille houding vervulde de kamer op een ijzige manier.
De gespannenheid in Elle nam aanzienend toe. Even was Susannah bang dat ze zou gaan flauw vallen, maar ze vroeg zich ook af waarom Elle zou reageerde op de voormalige vrouw des huizes.
Susannah haalde haar schouders op. 'Mijn echtgenoot wil mijn vruchtbaarheid bevorderen? Doet hij ook iets om de zijne te verbeteren?'
Op het moment dat ze haar gedachten had uitgesproken, had ze het liefst haar tong afgebeten. De woede die haar reactie uitlokte stond op Martha's gezicht af te lezen.
'Mijn broer hoeft daar niets aan te doen,' de snijdende woorden deden Susannah voelen als een klein kind die streng gecorrigeerd werd.
Toch was ze ook niet van plan om zich onder de voet te laten lopen door die onaangename vrouw. Martha regeerde het huis alsof het haar volste recht was. Misschien was dat ook wel zo?
Misschien had lord Woodhouse haar wel het regime in handen gegeven, maar dat was toch geen excuus om haar zo te behandelen.
'Iets dergelijks is, volgens mij, nog nooit wetenschappenlijk vastgesteld,' nonchalant ging ze verder met het borstelen van haar haren.
Hoeveel slagen waren het er ook al weer? O ja, honderd slagen! Dat had juffrouw Kingston haar toch geleerd...
'Wetenschappers zijn ook niets meer dan een stel opgeblazen kwajongens, die niets meer willen dan in de belangstelling staan.'
Martha zette haar beide handen in haar zij, om zo haar woorden te onderstrepen.
'Wetenschappers zijn vaak ook van belang geweest,' reageerde ze snel terug. 'En daarbij volgens mij is het de Heere die er alles over te zeggen heeft. U bent betrokken bij het kerkelijke gemeenschapsleven, mijn beste. Volgens mij worden dergelijke zaken daar ook besproken...'
Die reactie raakte doel. Snuivend draaide de, in het donker gehulde, vrouw zich van haar weg en verliet met grote passen haar kamer.
Elle keek haar geschrokken aan. 'Dat is niet zo verstandig van u, mevrouw...'
Even Miracles take A Little Time
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Het Seizoen was aangebroken. Iedere familie, die ook maar enigszin iets betekende, was daar aanwezig. Lord Woodhouse kon het niet over zijn kant laten gaan om dit jaar aan zich voorbij te laten trekken.
Niet dat Susannah dat erg had gevonden. Ooit had ze uitgekeken naar het seizoen. Had ze erna uitgekeken om te zien wie dit jaar weer de meeste felbegeerde vrijgezellen waren, en welke debutantes erg in de smaak zouden vallen.
Ze had erna uitgekeken om te mogen dansen, om naar de picknicks te gaan die werden georganiseerd in de mooiste tuinen. Om naar de schouwburg te gaan waar de meest spraakmakende stukken werden opgevoerd.
Dit jaar was het echter een heel ander verhaal. Dit jaar mocht ze niet naar believen praten en dansen. Nu zou ze zich moeten gedragen als een getrouwde vrouw. Met verantwoording.
Dit jaar zou ze zich moeten gedragen alsof ze volkomen gelukkig was in haar huwelijk met lord Woodhouse, terwijl het tegendeel waar was. Het enige voordeel was dat Martha hier achterbleef. Ze zou voor een aantal weken geen last hebben van de vrouw die haar het liefst de hele dag achterna liep. Niet op een manier waarop een meisje een populaire debutante achterna liep, in de hoop dat diens populariteit ook nog iets voor haar kon doen.
Nee, bij Martha had ze altijd het gevoel dat ze op ieder moment een mes in haar rug kon verwachten.
De hatelijke blikken die de vrouw op haar wierp, leken continu aan huid te kleven. Irritant en frusterend.
Niet dat Susannah dat erg had gevonden. Ooit had ze uitgekeken naar het seizoen. Had ze erna uitgekeken om te zien wie dit jaar weer de meeste felbegeerde vrijgezellen waren, en welke debutantes erg in de smaak zouden vallen.
Ze had erna uitgekeken om te mogen dansen, om naar de picknicks te gaan die werden georganiseerd in de mooiste tuinen. Om naar de schouwburg te gaan waar de meest spraakmakende stukken werden opgevoerd.
Dit jaar was het echter een heel ander verhaal. Dit jaar mocht ze niet naar believen praten en dansen. Nu zou ze zich moeten gedragen als een getrouwde vrouw. Met verantwoording.
Dit jaar zou ze zich moeten gedragen alsof ze volkomen gelukkig was in haar huwelijk met lord Woodhouse, terwijl het tegendeel waar was. Het enige voordeel was dat Martha hier achterbleef. Ze zou voor een aantal weken geen last hebben van de vrouw die haar het liefst de hele dag achterna liep. Niet op een manier waarop een meisje een populaire debutante achterna liep, in de hoop dat diens populariteit ook nog iets voor haar kon doen.
Nee, bij Martha had ze altijd het gevoel dat ze op ieder moment een mes in haar rug kon verwachten.
De hatelijke blikken die de vrouw op haar wierp, leken continu aan huid te kleven. Irritant en frusterend.
Even Miracles take A Little Time
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Pfff....Eindelijk weekend..... O ennuh als ik lezers heb, please een beetje feedback... Dat vindt ik wel zo prettig, aangezien ik daar altijd weer van kan leren... 
_________________________________________________________________________________________
Zwijgend keek Susannah toe hoe haar grote hutkoffer op de koets werd geladen. Eventjes was ze bang dat de koets zou inzakken onder het gewicht. Lord Woodhouse had haar bevolen om zoveel mogelijk jurken mee te nemen. Ze had ze zelf mogen uitkiezen, hoewel Martha er streng op had toegekeken.
Het was bijna geweest alsof haar opnieuw werd geleerd welke jurken wel konden en welke niet. Al zouden er bij Martha een hele hoop niet kunnen.
Voorzichtig streek ze met haar hand over haar saffierblauwe reiskostuum. Het kostuum bestond uit twee delen. Een jasje waaronder ze een spierwitte blouse droeg met een hoge nauwsluitende kraag en de rok die dankzij de plooien om haar heen leek te dansen.
Ze had hem expres zo laten maken, ondanks Martha's kritiek. Volgens haar was hij te opvallend, te opzichtig. Susannah zelf dacht dat ze nog nooit zo'n mooi kostuum had gezien. Dat was ook niet zo moeilijk. Met het krappe budget wat zij had gehad voor haar kleding had ze zich dergelijke dingen nooit kunnen veroorloven. Nu kon ze zelfs sieraden kopen. Niet dat ze dat wilde. Het fijne gouden kettinkje met het diamantje in de vorm van een traan was voor haar meer dan voldoende.
Die ketting was namelijk ooit van haar moeder geweest en had alleen daarom al meer waarde voor haar dan elk kostbaar versiersel wat ze toch nooit zou kunnen dragen. Behalve naar een bal dan. En hoeveel van dat soort gelegenheden zou zij nu meemaken?
Lord Woodhouse nam haar even onderzoekend op. Ze wist het. Voelde zijn blik door haar kleding heen brandden. Hij was dan wel haar echtgenoot, maar bovenal was het nog steeds een vreemde. Een onbekende wiens naam ze nu droeg. Met wie ze meedeelde in de titel en zijn bankrekening.
Lord Woodhouse scheen er niet zo heel veel mee te hebben om zich in de publiciteit te begeven. Het was slechts omdat hij nu getrouwd was dat hij zou terug keren. Susannah had het idee dat het de bedoeling had om de geruchten tot een halt te roepen. Hoewel het personeel stil viel als ze een kamer binnen trad had ze hen horen praten over de stroom van roddels die zich d ronde deden. Sommige beweerde dat lord Woodhouse meer ophad met heren, anderen beweerden dat hij een minnares had die hij nooit zou kunnen huwen. Susannah wist het niet en het deerde haar ook niet zoveel. Het enige wat haar zorgen baarde was het idee dat hij nog steeds zijn recht als echtgenoot kon opeisen.
Ze ademde diep in, de frisse ochtendlucht sneed in haar luchtwegen, maar het gaf haar een helder gevoel. Alsof ze alles even in een ander perspectief kon zetten. Wat er ook mocht gebeuren, ze nam zich vastbesloten voor om van elke seconde in Londen te genieten. Wie wist immers hoelang ze daar weer op teren moest?
Ze kon zich een dag zonder Martha al niet voorstellen, laat staan een aantal weken. Het was alsof ze bevrijd werd. Losgelaten van de lange ketting die haar leek te willen verstikken....
_________________________________________________________________________________________
Zwijgend keek Susannah toe hoe haar grote hutkoffer op de koets werd geladen. Eventjes was ze bang dat de koets zou inzakken onder het gewicht. Lord Woodhouse had haar bevolen om zoveel mogelijk jurken mee te nemen. Ze had ze zelf mogen uitkiezen, hoewel Martha er streng op had toegekeken.
Het was bijna geweest alsof haar opnieuw werd geleerd welke jurken wel konden en welke niet. Al zouden er bij Martha een hele hoop niet kunnen.
Voorzichtig streek ze met haar hand over haar saffierblauwe reiskostuum. Het kostuum bestond uit twee delen. Een jasje waaronder ze een spierwitte blouse droeg met een hoge nauwsluitende kraag en de rok die dankzij de plooien om haar heen leek te dansen.
Ze had hem expres zo laten maken, ondanks Martha's kritiek. Volgens haar was hij te opvallend, te opzichtig. Susannah zelf dacht dat ze nog nooit zo'n mooi kostuum had gezien. Dat was ook niet zo moeilijk. Met het krappe budget wat zij had gehad voor haar kleding had ze zich dergelijke dingen nooit kunnen veroorloven. Nu kon ze zelfs sieraden kopen. Niet dat ze dat wilde. Het fijne gouden kettinkje met het diamantje in de vorm van een traan was voor haar meer dan voldoende.
Die ketting was namelijk ooit van haar moeder geweest en had alleen daarom al meer waarde voor haar dan elk kostbaar versiersel wat ze toch nooit zou kunnen dragen. Behalve naar een bal dan. En hoeveel van dat soort gelegenheden zou zij nu meemaken?
Lord Woodhouse nam haar even onderzoekend op. Ze wist het. Voelde zijn blik door haar kleding heen brandden. Hij was dan wel haar echtgenoot, maar bovenal was het nog steeds een vreemde. Een onbekende wiens naam ze nu droeg. Met wie ze meedeelde in de titel en zijn bankrekening.
Lord Woodhouse scheen er niet zo heel veel mee te hebben om zich in de publiciteit te begeven. Het was slechts omdat hij nu getrouwd was dat hij zou terug keren. Susannah had het idee dat het de bedoeling had om de geruchten tot een halt te roepen. Hoewel het personeel stil viel als ze een kamer binnen trad had ze hen horen praten over de stroom van roddels die zich d ronde deden. Sommige beweerde dat lord Woodhouse meer ophad met heren, anderen beweerden dat hij een minnares had die hij nooit zou kunnen huwen. Susannah wist het niet en het deerde haar ook niet zoveel. Het enige wat haar zorgen baarde was het idee dat hij nog steeds zijn recht als echtgenoot kon opeisen.
Ze ademde diep in, de frisse ochtendlucht sneed in haar luchtwegen, maar het gaf haar een helder gevoel. Alsof ze alles even in een ander perspectief kon zetten. Wat er ook mocht gebeuren, ze nam zich vastbesloten voor om van elke seconde in Londen te genieten. Wie wist immers hoelang ze daar weer op teren moest?
Ze kon zich een dag zonder Martha al niet voorstellen, laat staan een aantal weken. Het was alsof ze bevrijd werd. Losgelaten van de lange ketting die haar leek te willen verstikken....
Even Miracles take A Little Time
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Het seizoen in Londen ervaarde ze als tegenstrijdig. Aan de ene kant was ze onder de indruk van alle pracht en praal die gepaard ging met de vele bals, maar aan de andere kant leek de etiquette hier nog nauwer genomen te worden dan anders.
Stilletjes liet ze haar ogen glijden over het gewelfde plafond van de grote balzaal. Lady Humphrey had haar uiterste best gedaan om ervoor te zorgen dat haar bal zorgde voor opspraak. Niet op de verkeerde manier uiteraard, maar met twee debuterende dochters moest ze toch zien op te vallen. Vooral omdat de dochters zelf nogal grijze muisjes waren.
Het enige wat de meisjes hadden was een goede afkomst en een gulle bruidsschat. Genoeg voor de adel om zich met één van hen te stettelen. Uiterlijk en hersenen deden er niet zo veel toe. Wilde je inhoud dan hield je jezelf op met conversaties in de mannenkamers, voor uiterlijk zocht je een maitresse.
Het was vooral de hypocrisie die Susannah verstikkend vond.
Ze was zich volkomen bewust van de vele onderzoekende blikken. De dames vroegen zich af wat een heer als Lord Woodhouse bezield had om een vrouw als haar tot zijn echtgenote te kiezen. De heren vroegen zich vele andere dingen af. Dingen waar Susannah zich liever niet me bezig hield. Ze had altijd geweten dat ze met haar uiterlijk aandacht opriep.
Hoewel ijdelheid zwaar werd afgestraft, was ze zich volkomen bewust van haar verschijning. Nee, lord Woodhouse hoefde zich voor haar niet te schamen. Ook al was haar opleiding wat deze sociale gebeurtenissen nogal gebrekkig gebleven.
'Zo lady Woodhouse, u heeft de graaf dan toch weten te strikken,' één van de meest beruchte adellijke roddeltantes kwam op haar afgelopen.
Het liefst had Susannah zich omgedraaid en was ze hard weg gelopen om de vrouw te ontwijken, maar dat was nogal ongehoord. Ze moet de nieuwsgierige vragen van deze vrouw gewoon listig zien te ontwijken.
Susannah maakte een beleefde knix naar de vrouw en schonk haar een glimlach die niet veel zei.
'Och lady Woodhouse, vergeeft u mij mijn vrijpostigheid, maar u bent een nieuwkomer en daarom veel besproken,' de vrouw probeerde een andere tactiek. 'U moet toch begrijpen dat we u slechts beter willen leren kennen.'
Opnieuw tovrde ze een glimlach op haar gezicht. 'Als ik u teveel zou vertellen, lady Bloomington, dan zou ik niet meer zo besproken zijn, is het niet...'
Stilletjes liet ze haar ogen glijden over het gewelfde plafond van de grote balzaal. Lady Humphrey had haar uiterste best gedaan om ervoor te zorgen dat haar bal zorgde voor opspraak. Niet op de verkeerde manier uiteraard, maar met twee debuterende dochters moest ze toch zien op te vallen. Vooral omdat de dochters zelf nogal grijze muisjes waren.
Het enige wat de meisjes hadden was een goede afkomst en een gulle bruidsschat. Genoeg voor de adel om zich met één van hen te stettelen. Uiterlijk en hersenen deden er niet zo veel toe. Wilde je inhoud dan hield je jezelf op met conversaties in de mannenkamers, voor uiterlijk zocht je een maitresse.
Het was vooral de hypocrisie die Susannah verstikkend vond.
Ze was zich volkomen bewust van de vele onderzoekende blikken. De dames vroegen zich af wat een heer als Lord Woodhouse bezield had om een vrouw als haar tot zijn echtgenote te kiezen. De heren vroegen zich vele andere dingen af. Dingen waar Susannah zich liever niet me bezig hield. Ze had altijd geweten dat ze met haar uiterlijk aandacht opriep.
Hoewel ijdelheid zwaar werd afgestraft, was ze zich volkomen bewust van haar verschijning. Nee, lord Woodhouse hoefde zich voor haar niet te schamen. Ook al was haar opleiding wat deze sociale gebeurtenissen nogal gebrekkig gebleven.
'Zo lady Woodhouse, u heeft de graaf dan toch weten te strikken,' één van de meest beruchte adellijke roddeltantes kwam op haar afgelopen.
Het liefst had Susannah zich omgedraaid en was ze hard weg gelopen om de vrouw te ontwijken, maar dat was nogal ongehoord. Ze moet de nieuwsgierige vragen van deze vrouw gewoon listig zien te ontwijken.
Susannah maakte een beleefde knix naar de vrouw en schonk haar een glimlach die niet veel zei.
'Och lady Woodhouse, vergeeft u mij mijn vrijpostigheid, maar u bent een nieuwkomer en daarom veel besproken,' de vrouw probeerde een andere tactiek. 'U moet toch begrijpen dat we u slechts beter willen leren kennen.'
Opnieuw tovrde ze een glimlach op haar gezicht. 'Als ik u teveel zou vertellen, lady Bloomington, dan zou ik niet meer zo besproken zijn, is het niet...'
Even Miracles take A Little Time
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Haar hart bonkte in haar keel. Geen enkele blik deed haar iets, maar het aanzicht van de man waar ze altijd van had gehouden maakte heel veel in haar los.
Op dit moment had ze gewild dat ze nog steeds het jonge meisje was, nietszeggend, maar ook vrij. Nog steeds verlangde ze naar hun gesprekken. Naar zijn plagerijtjes. Toch kon ze hem niet zo openlijk aanspreken. Het zou uiterst ongepast zijn als ze hem aansprak. En lord Woodhouse zou dat absoluut niet op prijs stellen. Niet dat het hem beter gezind was als Lord Grey haar zelf aansprak. De afgelopen dagen had ze opgemerkt dat lord Woodhouse vreselijk jaloers was. Zelfs de aandacht die ze kreeg van de andere vrouwen leek hem niet te zinnen. Misschien omdat de dames zoveel beslag legde op haar tijd. Niet dat ze het heel erg vond. Hoewel Londen bekend stond als een stad waar veel te doen was, kwam zij amper de deur uit.
Lord Woodhouse wilde niet dat ze ging winkelen of aan theevisites deed. Misschien was hij wel bang dat ze er vandoor ging. Alsof die kans bestond!
Ze had geen idee waar ze naartoe moest vluchten. Zover zij wist was er weinig familie die ervoor open stond haar op te vangen. Althans dat betrof degene waarvan ze wist waar ze woonden. Er waren er nog meer, maar daarvan kende zij hun verblijfplaatsen niet. Julian, lord Grey, was altijd haar toevluchtshaven geweest, maar nu kon dat niet meer. Hun vriendschap voortzetten zou voor hem niet gunstig uitpakken. Het zou schade aanrichten aan zijn reputatie. Men zou roddelen.
Lady Bloomington keek over haar schouder in de richting waar Susannah heen keek. 'Ah lord Grey, de meest begeerde vrijgezel van het seizoen. Iedere debutante droomt over een huwelijk met hem.'
Susannah probeerde zo nonchalant mogenlijk over te komen. 'Dat is niet zo heel gek. Het is een knappe verschijning en hoogstwaarschijnlijk ook van zeer goede komaf.'
'O jazeker, en men ziet een toekomst vol potentie waar het hem op aankot.'
Op dit moment had ze gewild dat ze nog steeds het jonge meisje was, nietszeggend, maar ook vrij. Nog steeds verlangde ze naar hun gesprekken. Naar zijn plagerijtjes. Toch kon ze hem niet zo openlijk aanspreken. Het zou uiterst ongepast zijn als ze hem aansprak. En lord Woodhouse zou dat absoluut niet op prijs stellen. Niet dat het hem beter gezind was als Lord Grey haar zelf aansprak. De afgelopen dagen had ze opgemerkt dat lord Woodhouse vreselijk jaloers was. Zelfs de aandacht die ze kreeg van de andere vrouwen leek hem niet te zinnen. Misschien omdat de dames zoveel beslag legde op haar tijd. Niet dat ze het heel erg vond. Hoewel Londen bekend stond als een stad waar veel te doen was, kwam zij amper de deur uit.
Lord Woodhouse wilde niet dat ze ging winkelen of aan theevisites deed. Misschien was hij wel bang dat ze er vandoor ging. Alsof die kans bestond!
Ze had geen idee waar ze naartoe moest vluchten. Zover zij wist was er weinig familie die ervoor open stond haar op te vangen. Althans dat betrof degene waarvan ze wist waar ze woonden. Er waren er nog meer, maar daarvan kende zij hun verblijfplaatsen niet. Julian, lord Grey, was altijd haar toevluchtshaven geweest, maar nu kon dat niet meer. Hun vriendschap voortzetten zou voor hem niet gunstig uitpakken. Het zou schade aanrichten aan zijn reputatie. Men zou roddelen.
Lady Bloomington keek over haar schouder in de richting waar Susannah heen keek. 'Ah lord Grey, de meest begeerde vrijgezel van het seizoen. Iedere debutante droomt over een huwelijk met hem.'
Susannah probeerde zo nonchalant mogenlijk over te komen. 'Dat is niet zo heel gek. Het is een knappe verschijning en hoogstwaarschijnlijk ook van zeer goede komaf.'
'O jazeker, en men ziet een toekomst vol potentie waar het hem op aankot.'
Even Miracles take A Little Time
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Eindelijk had Susannah haarzelf weten te verlossen van mevrouw Bloomington, maar daarvoor had ze wel moeten beloven dat ze de vrouw op de thee zou uitnodigen.
Op advies van lord Woodhouse had ze kaartjes laten drukken. Ze was nu een vrouw die gehuwd was met een belangrijke man en alleen daarom al had ze daar niet onderuit gekunnen. In haar ogen wilde mevrouw Bloomington slechts weten hoe hun interieur eruit zou zien van hun Londense woning. Susannah keek er tegen op om de vrouw de kost te geven, het zou immers een geruchtenstroom voortbrengen. Lord Woodhouse was zuinig en wilde haar niet de vrije hand geven. De spullen van zijn voorouderen waren voor hem prima en in feite was dat ook zo, maar het had niets van haarzelf.
Stilletjes sloop Susannah door de zaal heen. Lord Woodhouse vermaakte zich luidruchtig met de andere mannen die geinteresseerd waren in de politiek. Even rolde ze met haar ogen. Hij noemde zichzelf belangrijk, maar met zijn enorme stemvolume die meer weghad van een diep gebulder maakte hij zich volkomen belachelijk. Dat terwijl zij de perfecte onderdanige vrouw moest uithangen.
Met haar ogen zocht ze Julian, of tewel lord Grey. Nu mocht ze van zijn aanblik geniet, dus waarom niet?
Talloze debutantes hadden zich om hem heen verschaand. Allemaal proberend zijn aandacht te vangen. De aandacht die zij ooit volop had genoten.
Tot haar schrik vond zijn blik de hare. Beleefd knikte hij toe, net als haar wist hij dat hij haar niet zomaar kon aanspreken. Susannah slikte de brok in haar keel weg....
Op advies van lord Woodhouse had ze kaartjes laten drukken. Ze was nu een vrouw die gehuwd was met een belangrijke man en alleen daarom al had ze daar niet onderuit gekunnen. In haar ogen wilde mevrouw Bloomington slechts weten hoe hun interieur eruit zou zien van hun Londense woning. Susannah keek er tegen op om de vrouw de kost te geven, het zou immers een geruchtenstroom voortbrengen. Lord Woodhouse was zuinig en wilde haar niet de vrije hand geven. De spullen van zijn voorouderen waren voor hem prima en in feite was dat ook zo, maar het had niets van haarzelf.
Stilletjes sloop Susannah door de zaal heen. Lord Woodhouse vermaakte zich luidruchtig met de andere mannen die geinteresseerd waren in de politiek. Even rolde ze met haar ogen. Hij noemde zichzelf belangrijk, maar met zijn enorme stemvolume die meer weghad van een diep gebulder maakte hij zich volkomen belachelijk. Dat terwijl zij de perfecte onderdanige vrouw moest uithangen.
Met haar ogen zocht ze Julian, of tewel lord Grey. Nu mocht ze van zijn aanblik geniet, dus waarom niet?
Talloze debutantes hadden zich om hem heen verschaand. Allemaal proberend zijn aandacht te vangen. De aandacht die zij ooit volop had genoten.
Tot haar schrik vond zijn blik de hare. Beleefd knikte hij toe, net als haar wist hij dat hij haar niet zomaar kon aanspreken. Susannah slikte de brok in haar keel weg....
Even Miracles take A Little Time
Momenteel heb ik alleen nog maar het eerste stuk gelezen, maar dit verhaal spreekt mij ten zeerste aan. De rijke woordenschat is op zich al een pluspunt. Verder doet de verhaallijn me ietwat denken aan het boek De Wereldverzamelaar, waar een Engelsman soldaat wordt om aan het flegmatische Engelse leven te ontsnappen.
