Het duurde even, want vond het erg moeilijk om te schrijven. Maar goed, het is gelukt! Ik hoop dat het een beetje realistisch overkomt.De opdracht luidde als volgt: mijn hp is depressief en stoot daarom iedereen om zich heen van zich af en op het moment van de oneshot ook het meisje dat hij stiekem leuk vindt.
Alleen op de wereld
Ik kijk in de spiegel, maar herken mezelf niet. Ik zie een onbekende, een onverzorgde jongen met een uitdrukkingsloos gezicht en gigantische wallen onder zijn ogen. Ik zie leegte.
Dit is ook precies zoals ik me voel, leeg van binnen. Het is alsof ik uit mijn lichaam gestapt ben en er iemand anders voor in de plaats gekomen is. Dit gevoel heb ik al een tijdje, de ene dag is het sterker dan de andere dag, maar het is er altijd. Soms denk ik dat het nooit meer over zal gaan, omdat de leegte voortkomt uit een gemis dat ik nooit meer terug zal krijgen.
Waarom voel ik niet wat ik hoor te voelen? Ik zou kwaad moeten zijn, of verdrietig. Ik zou moeten rouwen om het verlies dat mijn moeder en ik geleden hebben. Maar ik kan niet het verdriet voelen dat mijn moeder voelt wanneer ze ’s avonds tijdens het eten naar de lege stoel kijkt die eenzaam aan de andere kant van de tafel staat, de stoel van waar mijn vader haar voorheen toelachte en verliefde blikken toewierp.
Met een zucht pak ik het potje met pillen die op het houten kastje naast de wasbak staat. Antidepressiva, verteld het etiket me. Ik geloof niet dat pillen de oplossing zijn, maar neem ze toch, omdat mijn moeder het wilt. Mijn psychiater heeft me verteld dat het een paar weken kan duren voordat ik het effect merk. Alsof de leegte die ik vanbinnen voel dan plotseling verdwijnt.
Ik laat de pil in mijn mond glijden en neem een flinke slok water uit de kraan. Met tegenzin slik ik de pil door.
Ik slenter terug naar mijn kamer en laat me op mijn bed vallen. De geluiden van buiten trekken mijn aandacht. Wanneer ik uit het raam kijk, zie ik een groepje jongeren van mijn leeftijd uitbundig lachen en zich uitsloven voor elkaar. Ik deed voorheen niets liever dan uitgaan met vrienden, lol trappen. Maar nu zijn activiteiten waar ik vroeger zoveel plezier aan beleefde een straf geworden om te doen. Ik voel me futloos en alles gaat met tegenzin. Zelfs wakker worden ’s morgens. Soms wens ik dat ik niet meer wakker hoef te worden, maar voor altijd met mijn ogen dicht kan blijven liggen en de rest van mijn leven kan doorbrengen in mijn droomwereld.
Ik kijk op de klok. Elf uur. Laat genoeg om te gaan slapen. Morgen is het maandag, de eerste dag van een nieuwe schoolweek. Maar ik kan het niet opbrengen om naar school te gaan. Ik wil niet zoveel mensen om me heen hebben en kan me niet concentreren in de lessen.
Morgen na schooltijd komt Dana weer langs met het huiswerk dat ik waarschijnlijk niet ga maken. Ze is mijn beste vriendin en komt bijna iedere dag na school. Ze heeft geen idee dat ik al voor haar val sinds vorig jaar. Ondanks dat, verheug ik me niet op haar komst. Iedere keer weer vraagt ze hoe het met me gaat en of ze iets voor me kan doen en iedere keer geef ik haar hetzelfde antwoord. Ja, het gaat en nee, je kunt niets voor me doen. Het eerste antwoord is een leugen en dat weet ze. Maar ik ben liever alleen met mijn gedachten, zonder ze met iemand te hoeven delen. Dat heb ik de meeste mensen inmiddels al wel duidelijk gemaakt. Mijn moeder doet haar best om mijn wens te accepteren en is gestopt met vragen stellen. Het enige waar ze op let, is of ik mijn medicatie inneem.
Mijn vrienden zijn gestopt met langskomen. Ze zeggen dat ik bot ben tegenover ze en hun bezoek niet waardeer. Ik weet heus wel dat ik zo overkom, maar ik kan er niets aan doen. Het lukt me gewoon niet om de persoon te zijn die ik vroeger was.
Ik draai me om en kijk naar de wijzers op de wekker die naast me op het nachtkastje staat. Twaalf uur alweer. Ik ben al een paar uur wakker, maar heb geen zin om op te staan.
Ik voel me slechter dan gisteren, zonder specifieke reden. Soms heb ik gewoon zo’n dag. Een dag dat de leegte in me groter lijkt te zijn geworden en de wil om te leven kleiner wordt.
Om twee uur gaat de bel. Ik ben inmiddels uit bed gekomen en heb me enigszins verzorgd aangekleed. Als ik de deur open wordt ik vriendelijk begroet door de glimlach van Dana. Ik wou dat ik weer eens echt kon glimlachen, maar zelfs haar stralende gezicht vrolijkt me niet op. Ik kan enkel mijn nepglimlach opzetten om haar niet te ongerust te maken.
Ik maak een gebaar dat ze binnen mag komen en stap opzij. Eenmaal in de woonkamer, ga ik wat te drinken voor ons halen. Ik ga naast haar op de bank zitten en kijk naar haar propvolle rugzak, vol met schoolboeken. Ondanks dat ik er nooit iets mee doe, blijft ze me het huiswerk brengen.
‘Hoe gaat het met je?’ vraagt ze terwijl ze een slok van haar ijsthee neemt.
Ik haal mijn schouders op. ‘Het gaat,’ lieg ik.
Vol ongeloof kijkt ze me aan. ‘Dat zeg je altijd, Dave…Maar iedere keer als ik hier kom zie ik hoe slecht het met je gaat. Ik zie het aan je manier van doen, aan hoe je eruit ziet, aan de lege uitdrukking op je gezicht…’
Ik zucht. Waarom neemt ze mijn antwoord nooit eens gewoon aan? Waarom kan ze niet gewoon een keer langskomen en het over zichzelf hebben? Onze gesprekken draaien altijd uit op mijn depressie, een onderwerp dat ik liever vermijdt. Op een dag als deze heb ik al helemaal geen behoefte aan zo’n gesprek.
‘Bemoei je er alsjeblieft niet mee, oké? Ik heb er geen zin in. Ik hoef geen medelijden en ik hoef geen bezorgdheid. Die dingen helpen me niet! Ik wil gewoon met rust gelaten worden!’
Ik sta op en loop met mijn handen in mijn haar de kamer uit. Ik loop naar mijn slaapkamer en ga ik het randje van mijn bed zitten. Natuurlijk wil ik haar geen pijn doen, maar ik kan er nu gewoon even niet tegen. Aan de ene kant wil ik wel dat ze hier is, bij mij. Maar aan de andere kant kan ik geen gezelschap gebruiken. Ik heb al genoeg aan mezelf.
Er wordt op mijn slaapkamerdeur geklopt. Dana’s trillende stem volgt. ‘Dave? Mag ik alsjeblieft binnenkomen?’
Ik hoor dat ze overstuur is, maar toch negeer ik haar vraag en wacht tot ze weggaat. Nu ze overstuur is wil ik haar al helemaal niet in de buurt hebben, omdat ik niet weet wat ik met haar aan moet. Sorry zeggen is een mogelijkheid, maar dan houdt ze nooit op.
Wanneer ze merkt dat ze geen reactie van me gaat krijgen, hoor ik haar weglopen. Ik wacht tot ik de voordeur open en dicht hoor gaan en sta pas dan weer op. Ik loop naar mijn raam en kijk haar na. Ze huilt. Ik haat het als ze huilt. Maar ze kan me niet helpen en dat moet ze accepteren, net als alle anderen. Niemand kan mij redden, enkel de dood. Alleen hij kan me naar mijn vader brengen en de leegte vullen.
Heel goed gedaan, hoe je zo goed de gevoelens van een depressie weet samen te vatten in zo'n klein stukje!