Hier is de winnende inzending nog een keer:
_________________________________________________
De zoektocht naar overlevenden
De aarde was in duister gehuld. Een dikke, grijze stofwolk hield de aarde nu al dagen in zijn greep en verdrong al het licht. Een zacht gekucht klonk vanuit een ruïne dat vroeger een huis was geweest.
“Niets,” mompelde de jonge vrouw van achter de natte doek die ze voor haar mond had gebonden. Ze had gehoopt iets bruikbaars te vinden, zoals eten, maar ook dit huis was te ver verwoest om er nog maar iets bruikbaars uit te kunnen halen.
Misschien hadden de anderen meer geluk, misschien vonden die nog wel een overlevende. Vooralsnog waren ze met een klein groepje van rond de twintig personen. Met zijn allen zochten ze de dorpen in de buurt af naar overlevenden, spullen en voedsel. Helaas was dit laatste moeilijk te vinden; was het moeilijk dit alles te vinden.
De drukgolf, gevolgd door een vlammenzee had veel verwoest. Het zag er allemaal zo troosteloos uit, zo levenloos. En zelfs als de stofwolk zou optrekken, zelfs dan zou alles er troosteloos en zwartgeblakerd uit zien. Ze besloot haar metgezel te zoeken. Het werd tijd om terug te gaan naar de schuilplaats.
“Timo, waar ben je?” Ze probeerde dingen van elkaar te onderscheiden in de grijze duisternis, maar veel kon ze niet zien. Het was zo ontzettend moeilijk je te oriënteren in deze duisternis, waar je nog heen 2 meter voor je uit kon kijken.
“Hier ben ik,” klonk een stem, ergens rechts van haar. Zelfs de geluiden werden opgeslokt door het stof, maar uiteindelijk lukte het haar om Timo te vinden.
“En?” vroeg ze hoopvol en ze probeerde, bij het weinige licht van Timo’s lantaarn, antwoorden te vinden in de uitdrukking van zijn gezicht.
“Twee overlevende,” sprak Timo langzaam. “In een kelder en ze hebben voedsel. Jij?”
“Niets,” sprak de jonge vrouw somber. “Alleen maar puin. Gaan ze met ons mee?”
“Ja, ze zijn alles in de handkar aan het laden.” Zijn stem klonk licht verbitterd. Hij kon er niet tegen dat ze na dagen zoeken maar twee mensen hadden gevonden, twee in een heel dorp. Ze hadden een heel gebied afgezocht en het aantal overlevenden was zeer weinig.
“Hoe noordelijker we gaan, hoe meer verwoesting er is.” Timo wees op een grote kaart op de muur. “We zullen dus zuidelijker moeten gaan als we meer overlevenden willen vinden.”
Iedereen in de ruimte luisterde aandachtig naar de stem die door de ruimte galmde. De groep had zich in het enige nog hele gebouw van het gebied verzameld; de kerk.
De grote glas-in-lood ramen waren kapot geweest en vervangen door houten platen en verschillende gaten in het dak waren gedicht. De priester stond naast Timo in de schemering en knikte instemmend.
“Misschien dat er in de stad nog overlevenden te vinden zijn,” sprak hij plechtig. “Wij moeten zoveel mogelijk mensen bijeen zien te brengen. Samen kunnen wij dit geweld wel aan.”
“Dan vertrekt er morgen een groep naar de stad,” sprak de jonge vrouw, die eerder die dag met Timo op pad was geweest. Ze had de lap voor haar mond afgedaan en haar bruine haar was grijs van het stof. Het weinige licht van de paar olielampen deden haar ogen glimmen. “De mist begint al minder te worden hier en ik denk dat hij in de stad nog wel een tijd blijft hangen.”
“Dan is het zeker belangrijk dat we iedereen hier heen krijgen,” sprak een andere vrouw. Ze hield een éénjarig kind tegen zich aangedrukt en wiegde het zacht. “En misschien is er verderop op de akkers nog bruikbaar voedsel te vinden, maar dan zal het stof eerst moeten gaan liggen.”
“Goed idee, Erica,” zei Timo. “Morgenvroeg vertrekken we richting de stad. Vrijwilligers?”
Enkele handen gingen omhoog en Timo en de priester knikten tevreden.
“Vader Michaël zal hier blijven en de gewonden verzorgen,” sloot Timo de vergadering af. “Verder nog vragen…opmerkingen?”
Het bleef stil, dus iedereen wist wat er van hem verlangd werd, overlevenden zoeken; voedsel zoeken; proberen zelf te overleven.
De volgende ochtend ging een groep van tien personen op weg naar de stad. De stofwolk was die nacht alweer iets dunner geworden. Hoewel het zicht nog steeds zeer weinig was, was iedereen blij met deze kleine verbetering.
Ze trokken een aantal handkarren achter zich aan om zo voedsel en mogelijke gewonden te kunnen vervoeren. De gedachte aan de grote stad, met zijn hoge, vatbare gebouwen, stemde iedereen grimmig. Hoewel iedereen hoopte dat ze daar veel overlevenden zouden vinden, wisten ze wel beter. Maar de stad was groot, dus ze hielden de moed erin.
Ze zouden enkele dagen nodig hebben om de boel te onderzoeken, misschien zelfs enkele weken, maar dat zagen ze later wel. Ze moesten eerst opzoek naar een stofvrije schuilplaats, zodat ze een plek hadden voor de nacht.
De eerste ruïnes kondigde de komst van de stad aan. De mist werd weer dikker, terwijl de ruïnes zich vermeerderden. In dit deel was geen levende ziel te bekennen.
Voorzichtig doorzochten ze de hopen puin en langzaam liepen ze steeds meer naar het centrum.
“Wat moet dat in mijn schuilplaats,” klonk een barse stem. De groep was zojuist een nog redelijk uitziend gebouw ingelopen op zoek naar overlevenden, toen ze opeens iemand achter zich zagen.
“Wij zijn op zoek naar overlevenden.” Timo liep op de man af, die in de deuropening stond.
“Dat zal wel,” sprak deze argwanend en nam een dreigende houding aan.
“Wij proberen mensen bij elkaar te krijgen om zo samen dit alles te overleven,” sprak Erica en ze ging naast Timo staan. “Weet u misschien of er meer overlevenden zijn?”
“Alsof iemand zich daarin interesseert.” De man zijn houding veranderde niet en hij gaf dan ook geen antwoord op de vraag van Erica.
“Meneer, nogmaals,” begon Timo, zijn stem klonk licht geïrriteerd. “Weet u of er meer overlevenden zijn?”
“Natuurlijk,” sprak de man vijandelijk. “Waarom denkt u dat ik iedereen uit mijn schuilplaats probeer te houden? Ze zijn uit op mijn slaapplaats, net als jullie. Dus verdwijn.”
“Wij zijn niet uit op uw slaapplaats,” sprak één van de anderen rustig. “Wij willen iedereen een veilig thuis bieden.”
“VERDWIJN!” schreeuwde de man, die duidelijk besloten had niet te luisteren. Zijn ogen vernauwden zich gevaarlijk en de groep besloot dat het beter was niets meer te vragen en te maken dat ze wegkwamen.
De eerste overlevende die ze vonden in de stad was een oude brompot die niemand vertrouwde, wat stond hun nog meer te wachten op deze zoektocht?
Ze zochten koortsachtig verder. De man had laten weten dat er meer overlevenden waren, alleen niet gezegd waar ze deze konden vinden.
Voetstappen klonken in het donker en de groep kreeg het idee omsingeld te raken. Hoewel het geluid werd gedempt door de dichte stofwolk, voelde iedereen de aanwezigheid van meerdere personen.
“Wie is daar?” riep Timo. Hij voelde hoe de haren in zijn nek overeind gingen staan. Was iedereen hier zo vijandig als de man die ze net gezien hadden?
“Timo, ben jij dat,” klonk een voor Timo bekende stem.
“Charlie?”
“Je bent het echt. Je leeft nog.” Een jonge man kwam dichterbij en omhelsde zijn vriend. “Wat doe je hier?”
“Wij zoeken overlevenden en willen ze overhalen om met ons mee te komen. Zodat we een eenheid kunnen vormen, maar ik geloof niet dat we zo welkom zijn hier…”
“Je hebt Nestor ontmoet hoor ik,” sprak Charlie. “Het is goed jongens,” riep hij naar zijn metgezellen, die nu ook langzaam naar voren kwamen, zodat het duidelijk werd dat het om een behoorlijke groep mensen ging.
“Is het beter daar bij jullie?” vroeg Charlie aan Timo. “Hebben jullie voedsel?”
“We hebben een stofdichte schuilplaats,” begon Timo, “en de stof begint ook op te trekken. We hopen nog wat bruikbaar voedsel op de akkers te vinden en dat dan onderling te delen.”
“Klinkt niet verkeerd,” sprak een van Charlie’s metgezellen. “Misschien is daar de overlevingskans groter dan hier.”
“Dan heb je ons snel overgehaald,” lachte Charlie en gaf Timo een hand. “Dit is iedereen uit de stad. De dorpen meer zuidelijker zijn compleet verwoest.”
“En Nestor dan?” kwam Erica tussenbeide.
“Hij mag mee, maar ik ga hem niet verplichten,” zei Timo.
Na een kort gesprek werden de handkarren volgeladen met spullen die van pas konden komen en ging de overlevenden groep op pad terug naar de anderen.
Timo had ondertussen even snel alles bij elkaar opgeteld. Hij kwam uit op 152, 152 overlevenden van miljoenen mensen op de aarde. Hoe had dat ooit kunnen gebeuren. Zoweinig mensen over. Peinzend liep hij vooraan de stoet met Charlie en zijn vrouw.
“152, kun je dat geloven?” Zijn stem klonk verbitterd en hij keek zijn vriend aan.
“Dat worden er dan 153,” deelde Charlie zijn vriend mede en trok zijn vrouw tegen zich aan. “Annelies is zwanger.”
_________________________________________
Super gedaan!
