Jampotten

[Driek Oplopers]

“Je kán me niet mooi vinden.” Steeds weer sneed die zin mij diep door mijn ziel. Ik mag mij zeer gelukkig prijzen: ik heb de mooist denkbare vrouw. Zij verenigt een hart van goud, een leuke kop en een schitterend figuur in één persoon. Echt een plaatje. Verschrikkelijk dat ze zichzelf ooit heeft wijsgemaakt dat ze het aankijken niet waard is als ze haar bril op heeft.

De ellende begon al toen ze nog jong was. Haar eerste vriendje wilde alleen maar met haar uit als ze haar bril afzette. Want die jampotten waren geen gezicht. De lul. Tuurlijk, puisterige pubers hebben vreemde opvattingen over wat mooi is, dat zal best, maar als ik hem tegenkom trek ik alsnog zijn kop eraf! En hoe dan ook: dit soort schandalige opmerkingen was voor haar een reden om als een bezetene te gaan sparen voor contactlenzen. Alsof lenzen nou zulke fijne dingen zijn. Altijd gedoe en je ogen in de fik. En dat voor een waandenkbeeld. Met een bril op kun je niet mooi zijn. Schei toch uit.

Ook in haar eerste huwelijk was het doffe ellende, qua bril. Eigenlijk waren alleen lenzen akkoord, want er moest met het vrouwtje worden gepronkt. Dus de bril mocht alleen in noodgevallen of thuis, en daarom moest de bril de goedkoopste uit het rekje bij de prijsbreker zijn. Tsja, dat hielp natuurlijk niet echt. En maar doormodderen met die zere ogen.

“Je kán me niet mooi vinden.” Heel vaak heb ik deze zin moeten horen. En de ogen gingen steeds slechter. Rood. Pijnlijk. En toch schaamde ze zich voor het opzetten van haar bril. Nee, dan liever een lekker potje zelfkastijding met een stel pokkenlenzen! Toegegeven, haar brilletje had wel wat armoeiigs, maar hoe dan ook: achter de glazen flonkerden twee zeer bijdehandte ogen. En dáár gaat het om. Ik heb nooit moeite gehad met haar brilletje. Want wat is er mis met een bril? Sterker nog: mijn bril is mijn handelsmerk, en dan zou ik mijn lief minder moeten vinden als ze een bril op heeft?

Uiteindelijk is het me gelukt. Alle brillenwinkels met haar langs geweest. Niet op zoek naar de goedkoopste, maar naar de leukste bril. En met succes. Het was nog even een kwestie van geduld omdat de glazen nog moesten worden geslepen, maar nu is het zover. Eindelijk een bril waar mevrouw Oplopers blij mee is. Grappig metalen modelletje, roze gespoten. Opvallend maar niet overdreven. Ontwapenend. Lief.

Eindelijk voelt ze zich met een bril op haar gemak. “Het is de eerste bril ooit, waar ik blij mee ben.” Ik kan bijna huilen van blijdschap. Eindelijk wéét mijn mooie meissie dat ze een mooi meissie is. Ontwapenend was de opmerking van een van haar leerlingen: ‘Juf, uw ogen zijn net koplampen.” Mijn wens? Ik hoop dat mevrouw Oplopers nooit meer last zal hebben van het waandenkbeeld dat ze lelijk is, met of zonder bril!

[Darkstar]

Jeej eindelijk een ander begin ,
leuk geschreven!

[x Sanne]

Echt mooi! Ik hoop dat je vaker zulke columns gaat schrijven want deze is heel goed

[DreamOn]

Wat een mooie column heb je geschreven! Heel mooi. Ontroerend.
Mijn complimenten!

Je Dream.