Ik zie haar regelmatig langs lopen. Soms rustig, soms gehaast. Altijd met haar hond. Een golden retriever. Soms loopt ze met haar vader en/of zus er ook bij. Maar meestal alleen.
Hoe vaak ik haar nou al heb zien lopen weet ik niet. De tel ben ik al kwijtgeraakt. Het is ook al zo veel jaren. Als ik de gesprekken moet geloven die ik zo tussendoor opgevangen heb tussen haar en haar familieleden is ze nu zo ongeveer vijftien jaar oud. Vanaf de jaren dat ze de hond uit mocht laten heb ik haar gezien. Dat is dus al een aardige tijd.
Een aantal keer per week loopt ze langs. De ene keer vaker dan de andere. Maar nu is het zomer dus ze komt aardig vaak langs lopen. Steeds weer van dezelfde kant. Ze ziet er moe uit, alsof ze al een aardig stuk gelopen heeft. Ik kijk naar haar en denk: ‘tot morgen’.
Weer komt ze langslopen. Maar nu zie ik een heel andere uitdrukking op haar gezicht. Een mengelmoes van angst, verwondering en schuld. Ik hoor haar zachtjes praten tegen haar hond. ‘Gelukkig dat je een hond bent en niets kan doorvertellen. Als mama en papa er achter komen dat ik mijn nummer en msn gegeven heb, heb ik een probleem.’ Ze loopt snel verder met een rood hoofd, die volgens mij dit keer niet alleen van de hitte komt.
Die namiddag zie ik haar weer lopen. Nog sneller dan de vorige keer. Ik kan haar zenuwen bijna voelen. Ze sleurt haar hond snel mee. ‘Gelukkig is er verder niets gebeurd, fluistert ze haar hond toe, alleen maar wat cola bij hem gedronken.’ En weg is ze weer.
De volgende dag zie ik haar vanuit de verte al aan komen rennen. De tranen rollen over haar wangen. Even pauzeert ze om op adem te komen. Vlak voor me. Ze gaat op haar hurken zitten en knuffelt haar hond. Tranen vallen vlak naast me. Ze fluistert haar hond toe: ‘Dit was echt niet leuk. Niemand mag dit weten. Dat hij aan mijn…Na ja aan me heeft gezeten.’ Ze staat moeizaam op en wil verder rennen. Ze struikelt over me heen. ‘Stomme stoeptegel.’ Sist ze. En weg is ze weer.
Ik blijf waar ik ben. Alle dagen van het jaar. Elk seizoen. En steeds loopt ze weer langs me over de stoep waarin ik gezet ben.
Ik blijf waar ik ben
na = nu. Dat hij aan mijn…Na ja aan me heeft gezeten.’
Wow, je vertelt echt een heel verhaal in dit korte stukje, Goed gedaan
The quiet scares me cause it screams the truth
-
sassy
Hey
wat een ontzetten mooi en tof verhaal!!
Gaaf dat de ik-persoon een stoeptegel is..,
Ik vind het heel origineel!!(tenminste, ik heb zo'n verhaal nog nooit gelezen)
Je schrijft mooi!!
Het was me een waar genoegen dit verhaal te lezen
liefs Sasja
wat een ontzetten mooi en tof verhaal!!
Gaaf dat de ik-persoon een stoeptegel is..,
Ik vind het heel origineel!!(tenminste, ik heb zo'n verhaal nog nooit gelezen)
Je schrijft mooi!!
Het was me een waar genoegen dit verhaal te lezen
liefs Sasja
Erg goed geschreven . Je beschrijft de dingen mooi, maar ik vind dat er één klein minpuntje is. Dat is dat alles een beetje kort en toevallig is. Je laat ons niet veel extra dingen weten. Wat er aan dingen vooral gaat, hoe de omgeving eruit ziet. En het is wel erg toevallig dat ze telkens precies dingen tegen haar hond verteld wanneer ze over de stoeptegel komt. Je zou er bijvoorbeeld ook in kunnen zetten dat ze die dag erg zwijgzaam is wanneer ze langskomt. Het idee van een stoeptegel als ik-persoon is verder echt super origineel bedacht van je ! Hopelijk krijgen we meer van je te lezen..
. Je beschrijft de dingen mooi, maar ik vind dat er één klein minpuntje is. Dat is dat alles een beetje kort en toevallig is. Je laat ons niet veel extra dingen weten. Wat er aan dingen vooral gaat, hoe de omgeving eruit ziet. En het is wel erg toevallig dat ze telkens precies dingen tegen haar hond verteld wanneer ze over de stoeptegel komt. Je zou er bijvoorbeeld ook in kunnen zetten dat ze die dag erg zwijgzaam is wanneer ze langskomt. Het idee van een stoeptegel als ik-persoon is verder echt super origineel bedacht van je ! Hopelijk krijgen we meer van je te lezen..You're the one who cries, when you're alone..
