Met ruim één derde van de stemmen.
Ook alle andere die hebben meegedaan met de wedstrijd, heel erg bedankt.
Alleen door jullie kunnen we dit tot een succes maken.
Voor mij is ieder verhaal een winnaar
Hieronder het ingezonden verhaal.
------------------------------------------------------------------------------------
--- Mijn molenvrouw ---
Wat hebben we veel beleefd en wat hebben we geleefd. We hebben genoten, jaar in jaar uit. Lang hoefden we niet te denken, toen de oude molenaar zijn molen te koop zette. Jij was verkocht, ik kon geen weerstand bieden tegen de smekende blik die in je ogen ruste.
De eerste weken vroeg ik het mij af, waar ben ik aan begonnen? De hele molen moest worden gerenoveerd. Het hout was verrot en de keuken was niet meer dan een wasbak met een oude roestige kraan.
Maar we vochten ons door de eeuwige stapel rotte planken heen en uiteindelijk begon jij met het verven van de binnenboel. Toen je de studeerkamer in zoetsappige vrolijke kleuren begon te verven begreep ik de hint. Je was zwanger. Of zoals je met stralende ogen vertelde, 'wij zijn zwanger'.
Langzaam begon het besef te komen. We zouden een gezin gaan vormen. Ons leven zou niet langer uit jij, ik en de molen bestaan. Alles moest perfect zijn. De juiste wieg, de mooiste gordijntjes en een speeldoos met de zoetste muziek. Ik liet je begaan, ik stortte mij op de vaderlijke kant. Mijn kind moest in een veilig, warm huis komen. De bovenverdieping van de molen moest eraan geloven. Een nieuwe studeerkamer werd geboren en niet veel later timmerde ik een tweede kinderkamer.
Enna werd geboren. Tranen van geluk volgden. We wilden genieten van ons prille geluk en besloten een maand op vakantie te gaan. Een simpel huisje in de Ardennen. Maar we misten de molen, onze molen. We misten de wieken, de kleine raampjes en de natuur eromheen. De terugreis voelde als een thuiskomen, ik wist het zeker, de molen zou ik nooit meer willen missen.
Enna werd ouder. Ze leerde zitten, ze leerde lopen en uiteindelijk leerde ze fietsen. Trots als ik was probeerde ik haar te beschermen tegen de grote boze buitenwereld. Ik verloor haar geen seconde uit het oog, het viel mij dan ook zwaar dat we onze kleine Enna voor het eerst naar de peuterspeelzaal brachten. Ik heb als een klein kind zitten janken toen we op de fiets naar huis reden.
Het bleef niet bij onze kleine Enna. Eef en Kris werden geboren. Ons geluk kon niet op. Een tweeling, een zoon en nog een dochter. De dagen dat ik aan het werk was, ver van de molen, miste ik mijn gezinnetje. Eef en Kris werden ouder. Maar al snel hadden we door dat Eef anders was dan Enna en Kris. Ze kon urenlang naar het plafond staren, ze reageerde niet op bewegingen of geluid. Ik grapte wel eens dat Eef nu al een goed concentratievermogen had. Maar wij wisten beide dat er iets mis was.
Uiteindelijk werd Eef door een heel team van artsen onderzocht. Er werden scans gemaakt van haar hoofdje, speciale kinderartsen testen haar en vele uren werd er nagedacht over wat onze kleine Eef kon mankeren. Er kwam geen diagnose, wat onze kleine Eef had had geen naam.
Haar blonde haren, haar helder blauwe ogen en haar tevreden lach maakte haar tot een pracht kind. Voorbijgangers die haar in de kinderwagen zagen voorspelden ons dat ze een waar model zou worden, ze zou een mooie meid worden.
Enna ging naar de kleuterschool. Ze was een pientere meid en leerde al snel haar naam schrijven. Niet veel later kon ze het hele alfabet opschrijven en regelmatig probeerde ze zelf woorden op te schrijven. Ondanks de zorgen die we om Eef hadden genoten we van de vreugde die Enna en Kris ons brachten. Kris ging lopen, Eef niet. Langzaam begon jij bang te worden, want wat als Eef nooit iets zou kunnen. Wat als ze nooit zou kunnen lopen en nooit het groene gras rondom de molen onder haar voetjes kon voelen? Wat als ze nooit zou spreken en wat als ze nooit zindelijk zou worden?
Een arts in het kinderziekenhuis probeerde je gerust te stellen. Hij stelde voor om Eef en Kris niet langer met elkaar te vergelijken. 'Misschien blijft uw dochter iets achter bij uw zoon, dat hebben veel tweelingen.' Er werd nog een scan van het hoofdje van Eef gemaakt en eindelijk werd het duidelijk dat het mis was in de hersenen van Eef. Wat er precies mis was wilde je nooit weten, je wilde geen namen en geen uitgebreide beschrijvingen van de mankementen in de hersenen van Eef. Je wilde alleen maar weten waar je aan toe was.
Kris ging naar de peuterspeelzaal en Eef mocht af en toe een paar uur met hem mee. Eigenlijk wilde je Eef niet alleen laten met een vreemde. Je gooide het erop dat Eef epilepsie had en als ze een aanval had zou de leidster van de peuterspeelzaal misschien niet weten wat te doen. Maar dat was onzin, Eef had regelmatig kleine aanvallen maar ze kwam er altijd zelf uit. Ze had jouw daarbij niet nodig. En dat je haar zelfs daarbij niet kon helpen deed je pijn.
De vooruitgang die Eef maakte op de peuterspeelzaal waren ongelofelijk. Ze leerde zitten en kruipen, ze leek zelfs contact te maken met andere kinderen. Ze probeerde met haar handjes speelgoed te pakken en af en toe kwam ze stralend en lachend thuis.
Enna werd negen, de tweeling werd vijf. Enna praatte honderduit over school. Ze had vriendinnen en vriendjes, ze ging op turnen maar verruilde de gymzaal al snel voor de danszaal en ging op ballet. Haar eerste uitvoering was schitterend, trots stond ze op het podium. Met haar hand boven haar oogjes zocht ze het publiek af naar ons.
Ik merkte aan jou dat je sterker was geworden. In de zomer zat je met Eef in de schaduw. Je oefende met haar, probeerde haar te laten lopen en je genoot. Laat op een avond, met een glaasje wijn naast ons zaten we onder de molen. Je was stil, stiller dan ik van je gewend was. Je zat ergens op te broeden, het kon niet anders. Opeens keek je op, je zocht mijn blik op en hield deze even vast.
'Zullen we nog een kindje...' Meer zei je niet. Je keek mij verlangend aan. Ik twijfelde. Na Eef had je het gevoel gehad dat je had gefaald, bovendien wisten we niet waarom Eef haar hersenen niet zo waren ontwikkeld als die van de andere kinderen. Maar toen ik nog eens in je ogen keek kon ik geen nee zeggen. 'Ja, nog ééntje.' Antwoordde ik zachtjes in de duisternis.
Kris ging naar de basisschool, Eef ging naar een aangepaste school. Ze kon niet langer in de buggy en uiteindelijk kreeg ze een aangepaste rolstoel. Toch bleef je met haar oefenen zodat ze ooit zou leren lopen, ook tijdens de zwangerschap zette je de dagelijkse oefenmomenten door. Pas een week voor de bevalling hield je het voor gezien en mocht ik de oefenmomenten van je overnemen.
Toen Nouke werd geboren veranderde er veel. Een vierde kind erbij was niet niks.
Kris zat op voetbal, Enna ging twee keer per week naar balletles en Eef moest twee keer per week naar fysiotherapie. Tussendoor was daar de zorg voor het huiswerk van de kinderen en voor Nouke, die regelmatig om een schone luier vroeg.
Vier kinderen. Als trotse vader telde ik ze keer op keer. In de dierentuin, in het zwembad en keer op keer in de tuin rondom de molen. Míjn vier kinderen. Drie schitterende dochters, een stoere zoon.
Enna bleek meer talent te hebben voor dansen dan we in eerste instantie hadden gedacht. Toen ze naar groep acht ging vertelde haar danslerares dat ze haar meer wilde laten dansen.
'Ze heeft talent, ze kan het ver schoppen.' Zei ze na de les op woensdag. Trots als een pauw reed jij die avond naar huis, jouw oudste dochter ging het ver schoppen.
Enna deed de cito-toets. Kris kon goed meekomen op school, maar speelde toch liever in de tuin of in zijn boomhut. Eef ging naar een nieuwe aangepaste school, ze leerde zelfs in huis lopen. Ze kon zelf van de bank naar de tafel komen en terug, iets dat haar zichtbaar gelukkig maakte. En Nouke groeide van een gezonde baby uit tot een eigenwijze peuter, je kon haar geen moment uit het oog verliezen of ze zat al in de boomgaard waar ze van alles in haar mond stak wat daar niet thuis hoorde.
Jaren ging het goed. Enna ging van de eerste, naar de tweede en de derde klas van het vwo. Ze danste dagelijks en kreeg een keer in de week privé-les. Toen Enna naar een dansschool mocht, speciaal gericht op kinderen die dansen en school wilden combineren groeide er opnieuw een verlangen bij jou. De wens om te zorgen en te waken kwam in je opborrelen vanuit het niets.
Je vond jezelf te oud om opnieuw moeder te worden. Een baby verzorgen zou je zwaar vallen en vier eigen kinderen vond je mooi. Uiteindelijk kwam je met een tijdschrift aan waarin schrijnende verhalen werden verteld. Over kinderen die geen thuis meer hadden, wezen of kinderen die niet thuis konden wonen. Er was een tekort aan pleegouders en jij zag jezelf al helemaal in de rol van pleegmoeder. Het verbaasde je dat ik niet meteen met je meeging in het plan een pleegkind in ons gezin op te nemen.
Ik was zo tevreden met wat ik had. Een molen vol kinderen, riep ik gekscherend op mijn werk en in het dichtbijgelegen dorp werden we de molenfamilie genoemd. Ik hoefde niet meer. Het was eindelijk rustig in ons gezin, Eef ging goed en ook de andere drie ontwikkelden zich goed. Het was niet mijn droom om een pleegkind in mijn familie te halen. Maar jij wist mij om te praten.
In eerste instantie kwamen er kinderen slapen in het weekend. Kinderen waarvan de ouders af en toe de rust nodig hadden. Jij ontving de kinderen met open armen. Uren stond je met ze in de keuken, bakte je koekjes of een appeltaart. Ik was regelmatig buiten te vinden, want voor veel pleegkinderen was het goed om lichamelijk bezig te zijn. Voetballen, klimmen en klauteren, niets was mij te gek.
Een jaar lang waren we ieder weekend een logeerplaats voor één, twee en een enkele keer drie pleegkinderen. Tot we regelmatig in het weekend Onno in ons gezin kregen. Een jongen van negen met gedragsproblemen. In eerste instantie konden we geen hoogte van hem krijgen, dat wilden ze ook niet. We wilden dat hij zich op zijn gemak voelde en zich kon ontspannen. Maar na vier weken begon ik mij af te vragen wat het verhaal van Onno was. Waarom was hij wie hij was?
Voor het eerst pakte ik het dossier van een pleegkind erbij. Ik bladerde tussen de papieren door en vond uiteindelijk zijn achtergrond. Ik schrok, jij zag meteen aan mij dat er iets was.
Toen ik je de papieren liet zien schrok jij ook.
Onno was geen wees. In tegenstelling. Zijn ouders en beide opa's en oma's leefden nog. In eerste instantie had Onno tot zijn zesde jaar bij zijn ouders gewoond. Ze hadden hem mishandeld en wisten zich geen raad met hun zoon. Daarna woonde Onno wisselend bij zijn opa en oma van zijn vader en die van zijn moeder. Maar ook daar bestond de opvoeding uit de harde hand. Regelmatig was Onno bont en blauw op school verschenen en het duurde niet lang voordat Onno uit huis werd geplaatst. In het dossier stond dat de ouders van Onno hem letterlijk hadden gezegd dat ze niet van hem hielden, dat ze hem niet hadden gewenst en dat niemand hem zou wensen. De woorden hadden Onno onzeker en bang gemaakt, want ook zijn opa's en oma's hadden hem nooit échte liefde gegeven. In het pleeggezin ging het in eerste instantie goed, maar ook daar bleek Onno niet op zijn plek. Hij werd getreiterd door andere kinderen en zijn gevoel van eigenwaarde daalde tot een dieptepunt. Een tweede en derde pleeggezin passeerden de revue, maar overal werd Onno gepest en soms zelfs door andere kinderen mishandeld. Uiteindelijk was Onno in een huis gaan wonnen met verstandelijk gehandicapten kinderen. Van daaruit kwam hij regelmatig een weekend bij ons in de molen.
Na het lezen van het dossier zijn we van Onno gaan houden. Het kereltje was inmiddels tien jaar geworden, zijn tiende verjaardag hadden we in de molen gevierd. Zijn ogen hadden gestraald toen hij zijn cadeau's uitpakte en trots had hij zelf de taart aangesneden.
Onze liefde voor Onno bracht een nieuw verlangen bij ons naar boven. Wij wilden voor Onno zorgen. Hij mocht bij ons komen wonen, als hij dat zou willen, als hij het zou kunnen en als jeugdzorg en pleegzorg ons geschikt vonden. Veel bezwaren waren er niet en na enkele maanden kwam Onno bij ons wonen.
Net op tijd had ik een extra aanbouw bij de molen af en kon Onno in zijn eigen nieuwe kamer slapen. Jij moederde over hem alsof hij je eigen kind was. Vanzelfsprekend probeerde je goed te maken wat er kapot was gemaakt, maar het lukte je niet. Ook mij lukte het niet. Onno werd niet als de andere kinderen. Hij kwam niet uit school met mooie verhalen, hij vroeg niet om een knuffel of om aandacht. Als ik liep te mopperen over iets onbenulligs kroop Onno in elkaar of sloot hij zichzelf op in zijn kamer. Pas later ontdekten we dat Onno zichzelf pijn deed en beschadigde. In eerste instantie had hij zichzelf geslagen, met zijn vuisten sloeg hij op zijn bovenbenen. Later was hij met zijn hoofd op de rand van zijn bed gaan bonken en uiteindelijk was hij met alles wat hij tegenkwam in zijn huid gaan krassen.
Jij was geschokt en diep verdrietig om de verwondingen van Onno te zien. Je ging aan jezelf twijfelen, je vroeg het je af of we Onno nog wel in huis konden houden. 'We moeten iets fout doen, anders zou hij dit niet doen.' Zei je op een avond. Maar we konden Onno niet laten gaan.
Toen Onno twaalf werd stopte hij met praten. Hij sprak geen woord. Hij werd opgehaald met een busje om naar school te gaan en als hij weer thuis werd gebracht sloot hij zichzelf op in zijn kamer. Niet veel later vonden we hem op een vroege zondagochtend in mei aan de achterzijde van de molen. Zijn lichaam levenloos op het vochtige gras. Hij was van de molen gesprongen en uiteindelijk overleden.
Onze geliefde molen en onze geliefde Onno waren elkaar fataal geworden. Onno kon niet leven. Hij kon niet zonder liefde, maar de liefde die wij hem gaven kon hij ook niet aan. Later vertelde een psychiater ons dat Onno niet gewend was aan liefde en veiligheid. Hij was niet gewend om gevoelens te hebben. Toen hij die wel kreeg wist hij niet wat hij ermee aan moest. Hij was zichzelf pijn gaan doen om het gevoel van verdriet, blijdschap of teleurstelling niet te hoeven voelen. En later waren de gevoelens zo sterk geworden dat hij geen andere uitweg wist dan van de molen te springen.
Er veranderde veel met jou. Het leek erop dat je jezelf overal de schuld van gaf. Van de beperkingen van Eef, van het puber gedrag van Kris en ook van de dood van Onno. Vaak heb ik je jezelf in slaap zien huilen. Ik mocht je tranen niet zien, maar ik zag je schouders schokken.
Toen Enna later op zichzelf ging wonen om een nog betere dansstudie te kunnen doen brak je hart definitief. Het kon je niet schelen dat Eef uit huis moest gaan wonen omdat we de zorg voor haar niet meer aankonden in de molen. Het kon je niet schelen dat Kris en Nouke het goed deden op school. Niets kon je nog iets schelen. En al die tijd stond de molen stil. De wieken draaiden niet meer.
Ik heb de wieken weer laten draaien. Voor jou. Ik had het eerder moeten doen. De wieken draaiden bij ons geluk, maar we stopte ze bij ons verdriet. Uiteindelijk ben jij ook gestopt bij het verdriet. Je stopte met leven, werd ziek, moe en verdrietig. Een jaar lang heb ik je zien lijden en toen besloot je zelf de weg te kiezen die je wilde gaan. De weg van Onno, onze Onno.
Voor Enna, Eef, Kris en Nouke liet je brieven achter, maar zelfs in die laatste brieven kwam je innerlijke liefde niet meer naar boven. Ook mij liet je een brief na, een mooie brief vol waarheden.
Net als ik jou nu een brief schrijf, vol waarheden. Vol met ons en ons gezin.
Jij en ik en de molen, jij was mijn molenvrouw en die zul je altijd blijven. Ik laat hem weer draaien want mijn leven gaat door. Op zoek naar het geluk laat ik de wieken weer gaan, ik laat ze draaien.
!
