B'jour mensen ^^ Dit verhaaltje heb ik ongeveer 2 jaar geleden geschreven voor een wedstrijd op een tokio hotel forum en kwam hem weer tegen bij het ordenen van mijn documenten =).
De nacht die nooit meer dag zou worden
Hij schreeuwde. Hij schreeuwde zoals hij nog nooit geschreeuwd had. Al het verdriet en de pijn probeerde hij eruit te schreeuwen. Hij wilde dit niet, hij wilde gewoon leven, ècht leven, gelukkig zijn. Zachtjes begon het te regenen, de natte spetters vermengden zich met zijn tranen, maar hij merkte het niet. Wat maakte het ook uit? Voor hem zou het altijd blijven regenen. Hij schreeuwde het weer uit, de nacht in, terwijl niemand hem hoorde. Langzaam stierf zijn geluid weg, kon hij er maar achterna.
Alleen met zijn verdriet, straks zouden alle mensen wakker worden, hun leven weer in. Maar hij kon nergens heen. Hij had een leven verwoest en zou het zijne moeten geven. Zijn geschreeuw veranderde in zacht gesnik, nu pas kon je merken hoe stil het was op de begraafplaats. Na zijn gesnik, geen geluid.
Hij stond op van zijn plekje, zijn eigen vertrouwde plekje. Waar hij zo vaak had gezeten, alleen of met zijn broer. Zoals altijd veegde hij weer de naalden van het graf, even gleden zijn koude vingers over de letters. Zijn opa was in ieder geval vredig gestorven, na een gelukkig leven. Moeizaam liep hij door, half struikelend, hij wilde het niet zien. Als hij het zag, was het echt gebeurd, niet meer uit te wissen. Maar hij moest wel, om door te kunnen.
Hij stond er nu recht voor, met zijn ogen dicht. Een blik, en het was de realiteit, de harde waarheid. Een blik en hij zou zich bewust zijn van wat er gebeurd was. Een blik, en zijn broer zou er echt niet meer zijn, nooit meer. Misschien dat hij dan vrede zou vinden. Maar hij hield zijn ogen nog steeds stijf dicht. Een tak kraakte, hij schrok op. Zoekend keek hij om zich heen, proberend de bron van het geluid te vinden. Even keek hij maar die kant op, een fractie van een seconde, maar het was te laat, hij had het al gezien. Zijn broer lag daar echt, in de koude grond. Tranen liepen weer over zijn wangen, ze spatte uiteen op het koude steen.
Hij volgde de weg van zijn tranen en zag weer die letters. Het was nu echt,
Tom Kaulitz
01-09-1989 – 21-11-2006
Zijn broer was dood, en het was zijn schuld.
“Mam, ik eet vanavond niet mee, ik ga maar weer eens naar de keet,” schreeuwde Tom naar de keuken waar Bill en zijn moeder aan het koken waren. Bill liet het mesje waarmee hij aardappels schilde uit zijn handen vallen. De Keet, hij dacht dat Tom gestopt was. Nadat hij hem betrapt had met cocaïne, had hij gezworen er mee op te houden. In ‘De Keet’ gebeurde alles, kon je de zwaarste drugs krijgen. Iedereen kende het, behalve de politie en de ouders, het was één groot complot. “Wees je wel voorzichtig liefje, ik geloof dat er weer griep heerst.”
Je kon Tom horen grijnzen, “oké mama, ik zal zorgen dat ik geen kou vat.”
Huilend stortte Bill zich op het graf. Hij wilde dat hij er doorheen kon, dat daaronder gewoon zijn vertrouwde broer zat. Dat ze weer samen konden lachen. Of huilen. Het maakte niet uit, als Tom maar bij hem was. Bill beukte en beukte maar in op het harde graniet, op zoek naar zijn lieve broer. Maar het enige dat hij vond was pijn, groter dan die van zijn bloedende hand. De pijn als je iemand verloren hebt en je weet dat het je eigen schuld is.
“U kunt nu in alle rust afscheid nemen,” zei de pastoor, hij nam een beleefde afstand. Alle bezoekers stonden in de rij, de naaste familie aan de zijkant van de kist. Stuk voor stuk bekeek Bill ze, bijna allemaal volwassenen. Geen enkele ‘vriend’ van Tom had de moed gehad om te komen. De meeste mensen kende hij niet eens, misschien wel oudooms of tantes. Had Tom dan geen echte vrienden gehad? Nu pas besefte Bill dat hij die beste vriend was, de vriend die hem had moeten redden. Had moeten proberen hem te stoppen. Maar hij had niks gedaan, alleen maar zelfmedelijden gehad, verdronken in zijn eigen kleine rotwereldje. “De naaste familie heeft nu kans om nog de laatste dingen te zeggen.” Bill schrok op, tussen moeder en stiefvader in liep hij naar de kist. Alle twee deden ze een gebedje, veegden wat tranen weg, en gingen aan de kant. Nu was de beurt aan Bill, maar hij wist dat het niet kon. Als hij en zijn broer over iets moeilijks praatten, waren ze altijd alleen. Nooit zouden ze zorgen dat andere mensen het hoorden, ook nu niet. Deze onafgesproken regel zou hij niet gaan verbreken. Nooit!
Hij lag daar maar te huilen. Waarom nou ook Tom? Al die jongens hadden drugs gebruikt! Waarom moest zijn, zíjn broer er nou aan onder door gaan? Wist god, of de duivel, of wie dan ook dan niet dat hij Tom nodig had? Zijn wederhelft! Alles heeft een wederhelft nodig. De nacht en dag, het donker en licht, het goed en kwaad. En Bill en Tom. Bills handen grepen naar het kettinkje, een YinYang.
“Happy Birthday, happy birthday, happy birthday to you!” Het gezang stierf weg, trots zat Bill met zijn broer op de bank, eindelijk elf! Tientallen cadeautjes werden in zijn handen gedrukt, bij elk pakje dat ze aangereikt kregen werden Bill en Tom blijer. Samen scheurden ze het papier eraf. “Een playstation!” schreeuwden ze tegelijkertijd. Voorzichtig legde Bill het pakje weg, nieuwsgierig naar het cadeautje van hun moeder. Jammer genoeg hoorde daar een preek bij, braaf begonnen ze te luisteren. “Omdat jullie altijd zo lief voor elkaar zijn, wil ik jullie wat speciaals geven.” De ogen van de tweeling begonnen te twinkelen, in spanning zaten ze op de bank. Misschien kregen ze wel een nieuwe fiets, of een racebaan. Achter haar rug haalde haar moeder twee kettinkjes vandaan.
Toms gezicht betrok, dat leek in de verste verte niet op een racebaan. “Rustig maar,” lachte hun moeder. “Dit is nog niet het laatste, maar wel het speciaalste. Als je allang op je speelgoed uitgekeken bent, zul je dit nog dragen, het is een yinyang. Ken je dat? Dat teken staat voor de tegenovergestelde dingen. Zoals goed en kwaad. Of dag en nacht. Want als er nooit een dag zou zijn, zou het altijd nacht zijn. Niemand zou weten dat het ook anders kon. Zo zou er nooit een naam voor de nacht zijn, het was er toch altijd. De dag en nacht horen bij elkaar. Net zoals jullie, Bill en Tom, als jullie dit kettinkje dragen zullen jullie altijd bij elkaar zijn en bij elkaar horen.” Een beetje onbegrijpend deed de tweeling het kettinkje toch maar om.
Gretig namen ze het volgende cadeau -een racebaan- aan.
Pas nu begreep Bill het, net nu het te laat was. Zonder Yin, geen Yang. En de ene helft was er niet meer, dat gedeelte was nu dood, samen met Tom gestorven. Zonder dag geen nacht. Tom was de dag voor hem geweest, maar nu hij er niet meer was, zou het altijd nacht voor hem blijven. En zonder Tom, geen Bill. Ze konden niet zonder elkaar. Nog een laatste traan liet Bill lopen, voordat hij neerviel.
Ingestort,
Weggewist,
Verdwenen…
Loitsche – in de nacht van 23 op 24 november heeft er een ernstig ongeval plaatsgenomen. De 17-jarige Bill Kaulitz is dood aangetroffen, bovenop het graf van zijn tweelingbroer, die twee dagen daarvoor gestorven is aan een overdosis. Bill zal zaterdag en zondag opgebaard zijn in de kerk. Doodsoorzaak: onbekend.
De nacht die nooit meer dag zou worden
Wat een prachtig verhaal! Echt heel aangrijpend 
Ik vind dat je het heel mooi hebt uitgewerkt, vooral door dat YingYangkettinkje erin te verwerken 
Ik vind dat je het heel mooi hebt uitgewerkt, vooral door dat YingYangkettinkje erin te verwerken The quiet scares me cause it screams the truth
Echt prachtig gedaan.
Je schrijft zo dat je de aandacht er helemaal bij kan houden en geen stukje wilt missen.
Echt heel mooi! Ga zo door;)
Groetjes,
Anjetta
Je schrijft zo dat je de aandacht er helemaal bij kan houden en geen stukje wilt missen.
Echt heel mooi! Ga zo door;)
Groetjes,
Anjetta
*Writing is like Magic. Unpredictable and Beautiful*
Mooi geschreven. Meteen vanaf het begin kun je als lezer alle gevoelens zelf voelen. Zoals Sanne al zei is ook dat Ying en Yang kettingje erg mooi gekozen hierbij
You're the one who cries, when you're alone..
-
pirate-girl
- Puntenslijper
- Berichten: 16
- Lid geworden op: 04 sep 2008 18:41
wat ontzettend mooi!ik hoop nog veel verhalen van jou hier te vinden.
Wauw, ik zit hier echt met een brok in mijn keel. Precies zoals het hoort bij de tweeling, denk ik, dat ze elkaar volgen. En dat Yin Yang-kettinkje is heel mooi gevonden, prachtig gedaan 