Dit is een kort verhaal en geen vervolg zit er aan vast het is gewoon 1 kort stukje!!
Xxx Judith
De bel gaat. De school is uit. Ik moet naar huis naar mijn vader. Sinds mijn moeder is vermoord en ze nog steeds geen dader hebben gevonden, doet mijn vader al zo, zo verschrikkelijk, zo onaardig niemand weet ervan. Ik durf het tegen niemand te vertellen. Ik pak mijn jas en ik loop naar buiten, extra langzaam. Ik wil niet naar huis ik wil weg, weg uit dit rot leven maar hoe? Mezelf iets aandoen durf ik niet. Ik ben bang, bang voor hoe moeilijk mijn zusje het dan gaat krijgen. Eerst haar moeder en dan ik, nee dat kan ik haar niet aandoen. Ik ben bijna thuis, ik fiets nog een straat om, maar dan ben ik toch echt thuis. Ik moet aanbellen want een sleutel krijg ik niet van mijn vader. Mijn zusje doet gelukkig open. Ik groet haar en wil naar boven gaan, maar dan komt mijn vader naar mij toe en vraagt of ik met hem mee ga naar buiten, ik word boos in mezelf, waarom durf ik geen nee te zeggen, het is mijn eigen schuld. Mijn vader kan er niks aandoen. Ik loop met mijn vader mee naar buiten. Ik krijg dat rot gevoel weer. Hij sleurt me mee het tuinhuisje in. Ik wil mijn zusje roepen, maar bedenk me dan wat hij heeft gezegd: ‘’ik zou niet tegenstribbelen.’’ Ik word gek van mezelf. Ik zie me daar liggen, ik voel niks. Het lijkt net alsof mijn lichaam daar ligt, niet ik. Het lijkt alsof ik dat meisje, die daar ligt, niet ken terwijl ik dat ben. Nu ik daar aan denk voel ik niet de angst dat er wat met mij gebeurt, maar met mijn zusje. Er gaat een pijnscheut door mij heen, ik voel de angst, als ik een klap in mijn gezicht voel, merk ik dat mijn vader tegen mij praat. Hij scheldt me uit, dat ik naar hem moet luisteren. Ik knik maar een beetje, dan hoor ik de deur open gaan. Ik zie mijn zusje daar staan ze schrikt. Ze staat daar verstijft en er lopen tranen over haar wangen. Ik wil naar haar toe rennen, haar troosten en alles uitleggen, maar de angst houd mij tegen, de angst die mij hier in dit huisje heeft geholpen. Opeens rent mijn vader weg. Hij rent naar huis, als hij dan terug komt met een pistool, hoor een schot en mijn zusje gilt, dan hoor ik nog twee schoten. Ik val weg. Ik zie een lichtpuntje, heel in de verte. Ik zweef er naar toe, daar staat mijn moeder bij een grote poort. Ik heb het gevoel dat ik hier thuis hoor. Ik voel hier geen angst, het voelt hier goed, het gevoel dat ik na mijn moeders overlijden nooit heb gehad.
Mijn grootste angst
Had ik al gelezen... Vind het nog steeds erg mooi. 
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
-
Geitebok
Ik vind hem heel mooi,, ik wist eigenlijk helemaal niet dat je verhalen schreef maar ik vind dat je er zeker niet mee moet stoppen,, hopelijk kan ik gauw een nieuw verhaal van je lezen 
Ik ga denk nog een verhaal schrijven het gaat over de tijd dat ik in het ziekenhuis lag ik was pas 6 dus ik weet er niet veel van mijn moeder heeft veel opgeschreven en alle mensen die me kwamen opzoeken en dat wil ik samenvoegen tot een verhaal het is niet zo spannend of zo maar ik wil dat ik in mijn eigen woorden kan vertellen wat er allemaal gebeurt is ik had geen ziekte of zo alleen een breuk in mijn nek en mijn moeder zat in haar zwangerschap.
Xxx__ Judith
Xxx__ Judith
Nog reacties ?
Leuk, ik zal mijn verhaal ook snel evrder schrijven.***Juud schreef:Ik ga denk nog een verhaal schrijven het gaat over de tijd dat ik in het ziekenhuis lag
En het verhaal heir boven, is erg goed.
Een beetje kort. MEt deze verhalen lijn had je hem ook helemaal uit kunnen schrijven!
Goed geschreven!
Kort en bondig en vooral pakkend!
groetjes
Kort en bondig en vooral pakkend!
groetjes
Ja je hebt gelijk maar ik had hem eerst voor een wedstrijd geschrevensebas schreef:Leuk, ik zal mijn verhaal ook snel evrder schrijven.***Juud schreef:Ik ga denk nog een verhaal schrijven het gaat over de tijd dat ik in het ziekenhuis lag
En het verhaal heir boven, is erg goed.
Een beetje kort. MEt deze verhalen lijn had je hem ook helemaal uit kunnen schrijven!
@Chaija: Thnkxx!!
Ik heb deze ook ooit wel eens geschreven zelf vind ik hem een beetje gek maar ik vraag me af wat jullie vinden hiet komtie!!
De school is net uit. Ik loop naar huis en bel aan als mijn moeder open doet zie ik dat ze heeft gehuild. Ik wil vragen wat er aan de hand is, maar ik kan het niet, waarom weet ik ook niet. Mijn moeder zegt dat ik maar even moet gaan zitten zonder iets te zeggen doe ik dat dan ook. Mijn moeder begint te praten over mijn broer hoe hij altijd is geweest. Ik snap niet waar mijn moeder heen wilt, ik vraag het ook niet. Ik laat mijn moeder aan het woord, dan vertelt mijn moeder dat mijn broer, Anree, een erg ongeluk heeft gehad met zijn vriendin. Ik reageer niet, ik zeg niks, ik blijf alleen voor mij uit staren. Mijn moeder vertelt dat mijn broer in coma ligt en vraagt of ik bij hem wil gaan kijken. Weer reageer ik niet dan loopt mijn moeder op mij af en slaat mij recht in mijn gezicht, ik wil roepen, roepen om hulp maar weer reageer ik niet. Weer slaat mijn moeder me, maar ik reageer niet. De tranen lopen over mijn moeders wangen en ze schreeuwt tegen mij, dat ik een verwent kind ben, dat ik niet eens kan huilen als mijn broer op sterven ligt en dat ze dacht dat ik een aardig en gezellig kind was, maar reageren doe ik niet, dan haalt mijn moeder uit en voel ik een vuist in mijn gezicht belanden, als ik dan nog niet reageer pakt ze een mes. Ze houdt het voor mijn gezicht. Ik zie het glimmen, maar ik reageer niet, dan voel ik een steek in mijn maag en een zacht gesnik dat mij vertelt:’’ Ik weet niet wat mij bezielde, ik hoop dat je me nog ooit kan vergeven.’’ Ik zie hoe het dieprode bloed een weg naar buiten zoekt, ik voel me langzaam wegzakken en hoor hoe mijn moeder de politie en de ambulance belt, maar het is niet meer nodig mijn leven is al klaar, voorbij, als ik eraan denk schrik ik toch wel. Eerst verliezen mijn ouders mij en dan misschien nog mijn broer. Het wordt zwart voor mijn ogen en ik zie een wit licht, heel in de verte, ik voel hoe ik daar langzaam naartoe zweef. Ik voel me vrij, daar zie ik een poort, voor de poort staat mijn tante. Ik sla mijn armen om haar heen en samen willen we de poort naar binnen gaan, maar dan hoor ik een stem achter me heel herkenbaar, het is mijn moeder ik vlieg haar om haar hals, waarom weet ik niet, maar ik vergeef het haar wat ze me ook aangedaan heeft. Ik heb hier een nieuwe start en mijn moeder ook, dan vertelt ze me dat ze zelfmoord heeft gepleegd nadat ze mij had neergestoken.
Nu zit ik dit hier zo op te schrijven, in mijn kamer in de hemel en denk ik eraan hoe ondoordringbaar ik de laatste paar minuten van mijn leven was.
De school is net uit. Ik loop naar huis en bel aan als mijn moeder open doet zie ik dat ze heeft gehuild. Ik wil vragen wat er aan de hand is, maar ik kan het niet, waarom weet ik ook niet. Mijn moeder zegt dat ik maar even moet gaan zitten zonder iets te zeggen doe ik dat dan ook. Mijn moeder begint te praten over mijn broer hoe hij altijd is geweest. Ik snap niet waar mijn moeder heen wilt, ik vraag het ook niet. Ik laat mijn moeder aan het woord, dan vertelt mijn moeder dat mijn broer, Anree, een erg ongeluk heeft gehad met zijn vriendin. Ik reageer niet, ik zeg niks, ik blijf alleen voor mij uit staren. Mijn moeder vertelt dat mijn broer in coma ligt en vraagt of ik bij hem wil gaan kijken. Weer reageer ik niet dan loopt mijn moeder op mij af en slaat mij recht in mijn gezicht, ik wil roepen, roepen om hulp maar weer reageer ik niet. Weer slaat mijn moeder me, maar ik reageer niet. De tranen lopen over mijn moeders wangen en ze schreeuwt tegen mij, dat ik een verwent kind ben, dat ik niet eens kan huilen als mijn broer op sterven ligt en dat ze dacht dat ik een aardig en gezellig kind was, maar reageren doe ik niet, dan haalt mijn moeder uit en voel ik een vuist in mijn gezicht belanden, als ik dan nog niet reageer pakt ze een mes. Ze houdt het voor mijn gezicht. Ik zie het glimmen, maar ik reageer niet, dan voel ik een steek in mijn maag en een zacht gesnik dat mij vertelt:’’ Ik weet niet wat mij bezielde, ik hoop dat je me nog ooit kan vergeven.’’ Ik zie hoe het dieprode bloed een weg naar buiten zoekt, ik voel me langzaam wegzakken en hoor hoe mijn moeder de politie en de ambulance belt, maar het is niet meer nodig mijn leven is al klaar, voorbij, als ik eraan denk schrik ik toch wel. Eerst verliezen mijn ouders mij en dan misschien nog mijn broer. Het wordt zwart voor mijn ogen en ik zie een wit licht, heel in de verte, ik voel hoe ik daar langzaam naartoe zweef. Ik voel me vrij, daar zie ik een poort, voor de poort staat mijn tante. Ik sla mijn armen om haar heen en samen willen we de poort naar binnen gaan, maar dan hoor ik een stem achter me heel herkenbaar, het is mijn moeder ik vlieg haar om haar hals, waarom weet ik niet, maar ik vergeef het haar wat ze me ook aangedaan heeft. Ik heb hier een nieuwe start en mijn moeder ook, dan vertelt ze me dat ze zelfmoord heeft gepleegd nadat ze mij had neergestoken.
Nu zit ik dit hier zo op te schrijven, in mijn kamer in de hemel en denk ik eraan hoe ondoordringbaar ik de laatste paar minuten van mijn leven was.
Het begin loopt niet echt lekker...
En verder vind ik hem wel grappig. Fantasie en fictie maar wel grappig:)
En verder vind ik hem wel grappig. Fantasie en fictie maar wel grappig:)
^^UPOS (a)
Uhmm mijn engels is niet zoo goed maar ken je dat niet UP en om 1 of andere rede noem ik dat altijd al uposJ++ schreef:Acronym Definition :
UPOS : Unified Point of Sale
UPOS : University Partnering for Operational Support
UPOS : Useless Piece of Stuff (Polite Form)
Doorhalen wat niet van toepassing is.
J++
Maar ik upte hm ff omdat andere mensen meer verhalen van me wilde zien...
Maar nu weet ik nog niet wat het betekend
de Definitie van het Acroniem:J++ schreef:Acronym Definition :
UPOS : Unified Point of Sale
UPOS : University Partnering for Operational Support
UPOS : Useless Piece of Stuff (Polite Form)
Doorhalen wat niet van toepassing is.
J++
UPOS: Verenigd Verkooppunt
UPOS: Universitair Partnering voor Operationele Steun
UPOS: Nutteloos Stuk van Materiaal (Beleefde Vorm)
Vertaling van wordlingo
Ik vind die 2 verhalen een beetje op elkaar lijken..Maar ik vind de zin; "Nu zit ik dit hier zo op te schrijven, in mijn kamer in de hemel en denk ik eraan hoe ondoordringbaar ik de laatste paar minuten van mijn leven was." Mooi geschreven x]
ik geef de voorkeur eerder aan aangewezen.en ze nog steeds geen dader hebben gevonden.
je zou deze woorden wat meer kracht geven. klote, harde, wezenloos.wil weg, weg uit dit rot leven maar hoe?
mooi verhaalt(tje) alleen snap ik niet dat de vader geen aanleiding heeft om haar pijn te doen.
Het leven word aangevallen door dromen.