Dit is een one-shot van mij. Ik heb het geschreven met de bedoeling om te laten zien dat gevaar altijd in kleine hoekjes zit. Veel leesplezier.
Opnieuw en Opnieuw
Ik geef het op
De geesten van het verleden
Ik geef het op
De schaduwen van vroeger
Die tot achter aan de velden reikten.
Ik verbreek de fluisterstemmen
Van zijn lippen.
Die mijn naam zullen fluisteren, opnieuw en opnieuw
Tot in de eeuwigheid.
Als ik mijn ogen zou dicht doen zou ik hem weer zien. Zijn felblauwe ogen, zijn bruine haren, of waren ze zwart? Zijn gerafelde kleding, zijn armzalige viool, waarmee hij uren lang speelde. Opnieuw en opnieuw.
Ik weet nog goed, hoe we daar zaten. Samen in de linde. Het avondslicht viel op de groene bladeren van de boom. Ik had mijn sokken uitgedaan en was op de eerste tak geklommen. Hij had breed gegrijnsd en was me achterna geklommen. Tak voor tak. Tot de uiterste top. Tot we de zon konden zien, aan de bovenkant van de bladeren. Zo konden we ver kijken, tot achter de boerderij, tot achter de velden, tot achter de horizon. Soms bleven we daar zitten, tot de avond viel en mamma’s stem ongerust over het erf klonk. Met onze handen tegen elkaars lippen gedrukt zaten we dan in de linde. In de schaduw van de grote boom, te bang om te ademen, te bang om eruit te komen.
Nu, in de schaduw van de boom, klinkt de nasmaak van jou stem, hol en koud. Niet hetgeen wat ik adoreerde. En alles door één vlam van wanhoop, alles door de schaduw van vroeger. Bitter.
Zijn handen waren verpakt geweest in dikke handschoenen. Onze voeten hingen naast een tak te bengelen, boven de diepte die onder ons zich uit strekte. Het was donker geworden en de zon was al bijna achter de horizon verdwenen. We waren niet echt spraakzaam maar genoten alle twee van het uitzicht dat we zo adoreerde. Net toen ik verdiept begon te raken in de wolken, haalde hij een pakje uit zijn broekzak. Ik wist nog goed wat er door mijn hoofd ging.
Vieze kleine leugens
Vieze kleine geheimen
Hij maakte het open en ik keek er naar. Ik zag hoe hij zijn aansteker uit zijn jaszak haalde en het aanstook. Ik had gevraagd hoe lang hij het al deed, als ik niet zo verbaasd was geweest door het idee dat we zouden opgroeien. Dat we oud zouden worden, en niet voor eeuwig in de linde konden spelen. Hij had me trots aangekeken en me monotoon gevraagd of ik er ook eentje wilde, alsof we het elke dag hadden deden.
Tot mijn eigen verbazing antwoordde ik met ja. Ik had mijn hand uitgestoken, mijn handschoenen uitgedaan en de sigaret op een moeilijke manier vast gehouden. Ik zette mijn lippen er tegen aan en zoog. Op het moment dat de rook mijn longen raakte en zich verspreidde in mijn longblaasjes sperde ik mijn mond open en hoestte. Een walm van rook werd door mijn mond afgestoten. Hij was opgesprongen van zijn tak, naast me gaan zitten en had me een klap op mijn rug gegeven. De brandende sigaret viel door mijn vingers. Ik zag het vallen, ik had het kunnen opvangen, maar mijn vingers waren verstijfd, mijn hersens bevroren, mijn ogen verminkt. De sigaret viel in het hoge gras en leek uit te zijn. Ik had naar hem gekeken, zijn blauwe ogen boorde door mijn pupillen, alsof hij zag wat ik dacht, zag wat ik voelde, niet wetend dat dat de laatste keer zou zijn.
Op dat moment had ik iets horen knetteren. Ik had geen idee.
Op dat moment zag ik iets flitsen. Rood, of misschien goud?
Op dat moment keek hij naar beneden.
Het droge stro dat zich had verspreid om de boom, was bedolven onder de rood en gele vlammen. Ik schreeuwde, en keek in zijn lichte ogen, maar hij zei niets, verstijft van angst. Het vuur kroop omhoog, als een slang die naar eten zocht en er vulde een traan zich in mijn ogen. Voor ik het wist, zag ik zijn handen wegglippen van de takken. Zijn voeten zich draaien. Hem naar beneden glijden. Hij riep mijn naam en viel naar beneden, met zijn rug in het brandende stro. Ik krijste, ik huilde, maar het had geen zin. Ik kom hem niet halen. Mijn handen hadden de takken gegrepen waarvan ik al die jaren zo had gehouden. Ik reikte te hoog, boven de bladeren om te kunnen springen. De vlammen bedwelmde hem, tot in zijn gerafelde kleding, tot in zijn gezicht. Zijn benen lagen op een vreemde manier over elkaar en zijn romp schudde heftig heen en weer om zich te verplaatsten. En wat deed ik? Wat deed ik terwijl mijn beste vriend leven verbrandde?
Ik huilde.
Opnieuw en opnieuw.
Ik verborg mijn gezicht in mijn handen en schreeuwde om hulp. Zo hard als mijn longen aankonden.
Opnieuw en opnieuw.
Maar niemand kon ons horen. Niemand had hem kunnen redden, Behalve ik…
Ik geef het op.
Ik verbreek de fluisterstemmen
Van zijn lippen.
Die mijn naam zullen fluisteren, opnieuw en opnieuw
Tot in de eeuwigheid.
Opnieuw en Opnieuw
Moderator: Patrick
Wauw...!
In elk verhaal dat je schrijft weet je precies dát te stoppen wat ik in een verhaal zoek. Beetje vage zin, maar ik kan het niet anders zeggen
Elke keer weer sleur je me helemaal mee, van de eerste tot de laatste letter. Het is aan de ene kant mysterieus, je weet verder niets over de personen en hoe het verder gaat, maar aan de andere kant is de boodschap en de situatie heel duidelijk. Echt superknap geschreven 
In elk verhaal dat je schrijft weet je precies dát te stoppen wat ik in een verhaal zoek. Beetje vage zin, maar ik kan het niet anders zeggen
Elke keer weer sleur je me helemaal mee, van de eerste tot de laatste letter. Het is aan de ene kant mysterieus, je weet verder niets over de personen en hoe het verder gaat, maar aan de andere kant is de boodschap en de situatie heel duidelijk. Echt superknap geschreven The quiet scares me cause it screams the truth