Changes

[Marieke]

Changes
Part One

'Vieze gothic!' klinkt een schelle stem door de op mij na lege gang. Een klein, blond, slank meisje staat in de deuropening van Lokaal 24 en kijkt me met een schijnheilige glimlach na. Ik werp een dodelijke blik over mijn rechterschouder maar laat verder niet blijken dat ik haar heb gehoord. Ze is ruim 15 meter van me verwijderd, zoals gewoonlijk. Als ik recht voor haar zou staan zou ik misschien een of twee centimeter boven haar uitsteken, maar aangezien ik niet zo dun ben dat het lijkt alsof ik anorexia heb, lijk ik een stuk groter en zal ze me dus niks durven maken. Tenzij ze bij haar vriendjes en vriendinnetjes staat, die allemaal stuk voor stuk ruim een kop groter dan mij zijn en ook niet zullen twijfelen om mij een klap te verkopen als ik ook maar één verkeerde opmerking maak.
Een diepe zucht. Ik heb het lokaal in ieder geval redelijk ongeschonden weten te bereiken, maar dat zegt nog niks. Het begint meestal pas echt tijdens de les als iedereen zogenaamd huiswerk zit te maken. Ik loop rustig tussen de tafeltjes door naar het achterste hoekje waar de muur volgetekend is met pentagrammen, bandlogo's en kruizen. Daar laat ik mijn tas van mijn schouder glijden en hoor hoe die met een doffe plof op de grond valt waarna ik me voorzichtig op de stoel laat glijden. Als ik opzij ga hangen om mijn boeken uit mijn tas te pakken, druk ik snel mijn tanden op elkaar om de bijtende pijn in mijn zij te onderdrukken. Misschien moet ik in de weekenden maar wat rustiger aan doen. Dan zit ik de week die op dat weekend volgt niet onder de blauwe plekken en de wondjes.

De bel gaat. De les Handvaardigheid is nog best goed verlopen. Ik werd wel aangekeken met blikken die me dood wensten bij iedere beweging en bij ieder geluid wat ik maakte, maar afgezien van die blikken heeft er niemand naar me geschreeuwd en heeft er ook niemand propjes naar me gegooid. Welke gek zorgt er dan ook voor orde en stilte tijdens Handvaardigheid, dan vráág je toch om problemen? Pauze. Een half uur lang rust en stilte als ik op tijd een afgelegen plekje weet te vinden. Een donker plekje. Ergens in het trappenhuis of zo, want dan weet ik zeker dat ik alleen blijf. Als ik vol in het licht ga zitten dan zijn er nog mensen die ergens bij me durven te gaan zitten. In het donker zijn ze nog banger voor mij dan een kind bang is voor onweer. Precies als ik opsta en voorzichtig mijn tas over mijn schouder gooi, roept de leraar me bij zich.
'Elisa, kun je nog even blijven zitten?'
'Eigenlijk niet, meneer Koops,' antwoord ik rustig terwijl ik doorloop naar de deur. Terwijl ik mijn hand op de deurknop leg om de deur open te doen, werp ik een blik in de spiegel die naast de deur hangt. Een paar doffe grijze ogen met dikke zwarte randen make-up er omheen staren terug. Zwart stijl haar valt over mijn schouders om toch nog licht golvend heen en weer te wiebelen over mijn rug en borst met iedere beweging die ik maak. Uit de broekzak van mijn spijkerbroek haal ik een pakje shag en ik begin er rustig een te draaien terwijl ik de trappen af loop en door de grote deur naar buiten stap. Het grote grasveld voor de school waar bomen op staan voor wat schaduw en verkoeling is al helemaal vol. Leerlingen van verschillende leeftijden zitten in het gras of rennen achter elkaar aan met het doel een plastic flesje tussen twee bomen door te schieten. Flesvoetbal. Nog erger dan gewoon voetbal. Ik zucht diep en steek mijn peuk aan om langs het grasveld naar het fietspad te lopen wat er achter ligt. Daar laat ik me op een bankje in de schaduw vallen. Uit mijn tas haal ik mijn mobiel die ik meteen aanzet. Drie gemiste oproepen en twee smsjes van Thymen en een smsje van Anna die vraagt waar ik nu ben omdat ze in de buurt is van mijn school en me graag weer een keertje wil zien. Ik sms terug dat ik op het bankje achter het grasveld zit en dat ik nog 25 minuten pauze heb en lees dan de smsjes van Thymen.
Morgen naar politiebureau. Ze zullen jou ook nog wel bellen. Samen heen gaan? xxx
En:
Ik kom je vanmiddag om twee uur van school halen. Geen minuut eerder of later.
Ik trek mijn wenkbrauwen op en probeer te bedenken wat er aan de hand is, als ik iemand luid hoor toeteren. Ik kijk op van mijn mobiel en zie een klein, zwart autootje het fietspad op rijden met Anna vrolijk zwaaiend achter het stuur. Ik grijns breed naar haar en steek mijn hand op om haar te begroeten. Als ze de auto stil zet en uitstapt, geven we elkaar een dikke knuffel en beginnen honderduit te praten over van alles en nog wat, zoals dat bij ons altijd het geval is.

[Imke]

Ik vind het een mooi stuk tot nu toe, ik houd wel van verhalen over tieners die er niet bij horen op school en zo. Ik vraag me wel af wie Anna is en waarom Elisa naar het politiebureau moet. Maakt ze zich daar geen zorgen over?
Goed geschreven, je zet direct een goede sfeer neer!

[Lessie]

Oeh, ik haat het als mensen vooroordelen over gothics hebben klaarliggen. Ze weten niet eens hoe ze zijn! Er zijn genoeg aardige goths.
Mooi geschreven! Het is wel een beetje verwarrend met die namen op het eind, van Thymen en Anna. Wie zijn ze? Blijkbaar goede vrienden van Elisa, dat weet ik wel
Je schrijft goed en vertelt veel over de school, omgeving enzo. Dat is heel belangrijk ^^
Ik ben benieuwd naar Part Two!

[Marieke]

Part Two

'Oh, Lies, ik ben eindelijk van de alcohol af. Nou ja, niet helemaal natuurlijk want je hebt me van 't weekend gezien, maar het is niet meer zo'n verslaving als dat het eerst was,' zegt Anna opgelucht met een brede glimlach op haar gezicht. Stiekem weet ik dat ze er niet helemaal blij mee is omdat haar leven er een stuk moeilijker van word als ze iedere nare gebeurtenis niet weg kan spoelen met alcohol, maar toch ben ik trots en weet ik dat ze er wel door komt. Door die moeilijke tijd die er voor haar nu aan zit te komen.
'Heeft Thymen jou ook al gesmst?'
'Nee, ik heb hem net gesproken. Hij liep met twee maten door de stad. Jij kent ze volgens mij ook wel. Hij zei dat hij je om twee uur op komt halen. Dat moest ik trouwens nog zeggen. Als je om twee uur niet buiten staat komt hij je uit de les slepen. Als het moet zelfs nog aan je haren.'
'Heerlijk, die agressie,' grinnik ik. Anna kijkt bedenkelijk en neemt nog een trekje van haar sigaret.
'Ik weet het niet hoor, Elisa. Hij is inderdaad wel heel erg agressief.'
'Je weet dat hij me met geen vinger aanraakt. Wat er ook gebeurd.'
'Maar hij dreigt er wel mee...' Ik zucht diep en neem ook een trekje van de sigaret die tussen mijn vingers klemt om dan langzaam mijn hoofd te schudden. Anna snapt het gewoon niet. Thymen geeft om me. Meer dan dat hij ooit om iemand anders heeft gegeven. Hij zou me nooit pijn doen. Niet lichamelijk en waarschijnlijk ook niet geestelijk. Soms zijn oudere vrienden best irritant.
'Wanneer vier je je verjaardag eigenlijk?'
'Oh, dat weet ik nog niet. Misschien wel komend weekend. Maar dat vind ik ook weer zo'n zonde omdat Murder Manifest dan komt. Dan is iedereen al zo bezopen dat ze de volgende dag niet gezellig naar een schuurfeest voor mijn verjaardag komen.'
'Nee, da's waar. Maar het word dus een schuurfeest? Bij jou thuis neem ik aan? Of ga je de schuur en het huis van je ouders opeisen zoals vorig jaar?'
'Vorig jaar werd ik 18. Toen vonden mijn ouders dat het een speciale gelegenheid was en gingen ze voor me op vakantie. Dit jaar word ik 19 en zijn mijn ouders nog steeds boos om de vorige keer. Het was ook niet zo heel erg handig dat jij en Mathijs op hun bed bezig zijn geweest.'
'Ho, wij waren niet de eersten. Daarvoor had Emmeline Dennis al gehad, op dat bed.' Anna glimlacht lichtjes en drukt haar sigaret uit.
'Het was in ieder geval niet de meest slimme zet die je hebt gedaan. En dat weet je, hoop ik.'
'Ik heb er nog steeds spijt van.'
'Mooi. Maar ik ga er weer eens vandoor. En jij mag ook wel eens naar binnen denk ik, bijna iedereen zit al in de les.'
'Nah, ik denk dat ik spijbel. Ik heb echt geen zin in Nederlands. Zo nutteloos. Ik kan al Nederlands praten, waarom moet ik weten wat een Begelijdend Voorwerp is?'
'Lijdend Voorwerp heet zoiets.'
'Ook goed. Het voegt toch niks toe aan je leven als je weet wat dat is?'
'Het is handig met Duits.'
'Dat heb ik toch niet.'
'Dan weet ik het ook niet. Maar lieverd, ik ga echt nu. Ik bel je rond een uur of twee om te horen wat er nou zo belangrijk was voor Thymen, goed?'
'Is goed. Moet je die aansteker nog mee?' Anna knikt en pakt de aansteker om die in haar broekzak te doen en haalt haar autosleutels tevoorschijn. Ze geeft me nog een dikke knuffel en stapt dan in, om na een paar seconden achteruit het fietspad af te rijden en de weg richting de stad op te gaan. Ik zucht diep en hijs mijn schooltas op mijn schouder om dan het grasveld over te steken en mezelf te verstoppen in de wc's van de gymzaal. Daar komt nooit iemand, dus dan kan ik rustig voor mijn proefwerk Engels leren, wat ik het zesde uur heb. Als ik dat snel genoeg maak kan ik om twee uur buiten staan en dan bespaar ik Thymen de moeite helemaal naar boven te moeten lopen.

[Laura]

Leuk geschreven, je schrijfstijl bevalt me =D Ik zal dit verhaal zeker door blijven lezen ^^

[Imke]

Weer een mooi stuk! Net zoals Laura al zei, spreekt je schrijfstijl me erg aan. Luchtig, maar mooi. Het leest vlot door en dat is prettig. Leuk!

[Marieke]

Ik krijg echt gewoon altijd complimentjes op mijn schrijfstijl xD Iedereen zegt dat het luchtig is en vlot leest xD Best grappig ^^ Bedankt voor de reacties allemaal =] Die motiveren me om door te schrijven, maar dat zal wel begrepen worden op dit forum en dus niet zo vaak te hoeven worden gezegd xD

Part Three

'Mevrouw, als ik het af heb mag ik dan meteen weg? Er staat iemand op me te wachten,' vraag ik met een glimlach als ik het lokaal binnenstap. De rest van de leerlingen staan nog op de gang te wachten, aangezien er eigenlijk nog niemand naar binnen mocht omdat de lerares alles nog aan het klaarleggen is.
'Dat zien we nog wel, Elisa. Als je nou wilt gaan zitten en stil wil zijn?'
'Natuurlijk,' mompel ik waarna ik naar mijn vaste plek achterin de klas slof. Mijn kisten maken doffe geluidjes op de vloer en mijn spijkerbroek, die eigenlijk net iets te lang is, slijt met iedere stap verder af. De lerares roept de rest van de klas die stuk voor stuk een lelijke blik mijn richting in werpen, die ik stuk voor stuk beantwoord met een gemaakte glimlach. Ik trek het zwarte hemdje wat weer een stukje omhoog is gekropen wat naar beneden, zodat die net over mijn riem komt. Mijn nieuwe riem, van Cradle Of Filth. Zo trots als op die riem ben ik nog nooit geweest op een ander kledingstuk. Uit mijn tas haal ik een zwarte balpen en als ik het tikje van de lerares op het bord hoor, wat ons allemaal toestemming geeft om te beginnen, zet ik de pen op het papier om mijn naam en de datum op te schrijven.

Shit, het is al twee uur. Snel sta ik op en pak mijn papieren bij elkaar om ze op het bureau van de lerares te leggen. Gelukkig had ik het proefwerk net helemaal af, anders zou het zeker een onvoldoende worden.
'Mag ik ga-'
'Ga maar ja. En stil op de gang.'
'Ja mevrouw,' antwoord ik braaf, waarna ik al mijn spullen oppak en het lokaal uit verdwijn. Als ik een paar meter bij het lokaal vandaan ben zet ik het op een rennen. Ik kom Thymen tegen op de trap, met een gezicht wat niet veel goeds voorspelt.
'Meekomen,' zegt hij zacht, maar luid genoeg om het helemaal tot achterin mijn hoofd verstaanbaar te maken. Dit voorspelt echt niet veel goeds. Ik voel hoe Thymen zijn hand om mijn bovenarm laat glijden en die stevig vastpakt. Vlug trek ik mijn arm los en grijp zijn hand met mijn eigen hand, zodat het er nog enigzins vrijwillig uit ziet dat ik zo snel met hem mee loop. Voor iedere stap die hij zet, moet ik er twee zetten en met een zware schooltas over een schouder valt dat niet heel erg mee. Als we buiten komen zie ik dat Thymen een lift voor ons geregeld heeft. Of nou ja, hij is in ieder geval niet met zijn eigen auto. Er staat een wit bestelbusje voor de school op ons te wachten en nog voordat Thymen me kan opdragen om in te stappen, zit ik al in het busje. Achter het stuur zit een man van ongeveer eind 20, begin 30. Ik heb hem wel een keer eerder gezien, maar ik zou zo niet weten wie het is.
'Wat is er aan de hand, Thymen?' vraag ik voorzichtig als Thymen naast me heeft plaats genomen en de deur met een klap dicht heeft getrokken.
'Problemen. Zware problemen.'
'Dat snap ik, maar wat zijn die problemen?' Thymen is even stil en staart uit het raampje om daarna zachtjes in mijn bovenbeen te knijpen om me gerust te stellen, wat niet heel erg goed wil lukken. Uit de broekzak van mijn spijkerbroek haal ik het pakje sigaretten wat Anna me heeft gegeven en ik steek er een aan terwijl ik Thymen er ook een voor houd.
'Ik heb zelf,' zegt hij toonloos.
'Vertel nou maar wat er is. Het gebeurt niet iedere dag dat ik met veel geweld van school word opgehaald, nog voordat ik eigenlijk vrij ben.'
'Hector hier,' zegt Thymen met een knikje naar de bestuurder van het witte bestelbusje waar we nu in zitten, 'heeft lichte problemen met de politie. Aangezien wij nogal veel in contact komen met Hector... Zitten wij met hetzelfde probleem.'
'Veel in contact? Sorry? Ik herken hem wel, maar ik zou niet weten waarvan.'
'Via hem kom ik aan de wiet. En aan de messen. En aan alles waarvoor ik weken celstraf zou kunnen krijgen. Ik wil niet dat de politie bij jou op school verschijnt en jou meeneemt zonder dat ik daar iets van af weet.'
'En je denkt niet dat het opvalt als ik ineens weg ben en niet meer terug kom? Je denkt niet dat ze ons niet gaan zoeken? Mij lijkt het veel handiger als we voorlopig juist niet meer met Hector omgaan, in plaats van dat we samen met hem op de vlucht gaan.' Thymen geeft geen antwoord meer, wat mij de tijd geeft om even rustig na te denken.

[Imke]

Wow, spannend! Ik mag die Thymen niet echt, ondanks het feit dat hij het waarschijnlijk goed bedoelt... Ik ben erg benieuwd hoe dit verder af gaat lopen! En trouwens, die complimentjes over je schrijfstijl verdien je ook, want het is helemaal waar .

[Lieke]

Mensen met vooroordelen, daar kan ik ook niet zo goed tegen =D. In ieder geval, ik vind ook dat je die complimenten over je schrijfstijl dubbel en dik verdient. Je schrijft vlot, het leest heel gemakkelijk en ik vind het een interessant onderwerp ^^.
Ik kijk uit naar het volgende stukje!

[Lessie]

Nouhou! Ik wil weten hoe het alfoopt Ik wil te weten komen wat de politie gaat doen met hun en waar ze heen gaan met dat busje... Het is zo spannend!
Inderdaad, je verdient het. Alweer een geweldig hoofdstuk, net zoals hoofdstuk 2!

[Marieke]

Bedankt voor de lieve reacties =]

Part Four

De messen, de wiet, al die andere shit die nog ergens verborgen ligt, verspreid over de huizen van onze vele vrienden die grotendeels al op zichzelf wonen. In mijn linkerbroekzak voel ik het vlindermes wat ik een paar weken geleden van Thymen heb gekregen om mezelf te kunnen beschermen branden. Ik haal het er uit en zonder Thymen aan te kijken leg ik het in zijn open hand, die ergens tussen zijn benen ontspannen hangt. Ik had het niet moeten aanpakken. Ik had nooit met al die shit moeten beginnen, want dit is wat je er van krijgt. Plotseling mindert het busje vaart. Wat afwezig kijk ik uit het raam, besmeurd met bruine viezigheid waardoor ik nog maar net een rijtje huizen kan onderscheiden die er zo te zien niet al te best aan toe zijn. Heel anders dan het ruime appartement waar ik in woon met mijn ouders. Dat Thymen, Anna en de rest van de vriendengroep al op zichzelf wonen, is niet zo raar aangezien Anna al 19 word en Thymen al 21 is. Als ík als 17-jarig meisje op mezelf zou gaan wonen, zou dat wel een beetje vreemd zijn. Dus op aandringen van al mijn vrienden woon ik nog thuis.
Thymen trekt de deur van het busje open en stapt uit, waarna hij mij helpt omdat het busje nogal hoog is en ik nogal klein. Hij steekt zijn hand uit richting mijn schooltas en dankbaar geef ik die aan hem, zodat ik dat gewicht ten minste kwijt ben.
'We maken hier de boel klaar en dan gaan we je spullen halen. Je gaat een weekje bij mij wonen,' zegt hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk van het rijtje huizen naar Thymen en weer naar de huizen. Ik moet moeite doen om mijn lachen in te houden maar als ik de serieuze, enigzins kwade blik in Thymes ogen zie, besluit ik toch maar rustig te blijven.
'Wij gaan dus in... die bouwval wonen?'
'Ja.'
'Oh. Aha. Oké. Nou, laten we dan maar snel alles klaar gaan maken zodat ik snel in dat vlooienbad terecht kan.'
'Het is graag of niet Elisa.'
'Liever niet dan. Kom op zeg. Je denkt toch niet dat ik in dat geval ga wonen? Doe normaal!'
'Als je me belooft dat je je eigen huis niet verlaat wil ik je ook wel meenemen naar jouw huis. Je ouders zijn nu toch op vakantie.'
'Wat bedoel je?'
'Ik heb een vakantie voor ze gewonnen met een of ander programma. Die zijn twee weken het huis uit. Als je denkt dat we veiliger zijn in dat huis dan lijkt het me prima om daarheen te gaan.'
'Wat denk je zelf?' roep ik dan verbaasd uit. 'Natuurlijk zijn we daar veiliger! Niemand weet dat adres! Zelfs school denkt dat ik nog bij mijn vader woon!' Precies als Thymen zijn mond open doet om nog wat te zeggen, gaat mijn telefoon. 'Ja?' zeg ik wat kortaf.
'Goedemiddag, spreek ik met Elisa Vos?'
'Ja...'
'Dit is Richard Brouwer van politie Zwolle. Je word morgenmiddag om drie uur verwacht op het politiebureau. Als je niet komt volgen er sancties...' zegt de agent met de nadruk op het laatste woord. 'Dus ik zie jou morgen?'
'Yo. Doei.'
'Goede dag nog verder.' Ik hang op en kijk schuin omhoog naar Thymen, die al precies weet hoe laat het is. Ze zijn ons op het spoor. Ons, ons hele handeltje. Iemand heeft ons verraden, en niet zo'n beetje ook. We moeten nadenken bij iedere stap die we zetten, en als we pech hebben dan hoeft zelfs dat niet meer omdat we morgen misschien niet meer weg komen bij het politiebureau maar tijdelijk worden vastgezet totdat ze weten wat ze met ons gaan doen. Ik had nooit een relatie met een dealer aan moeten gaan. Een vriendschappelijke relatie was al link geweest, maar wat Thymen en ik hebben is wel meer dan vriendschappelijk.

[Lessie]

Aaah wat spannend! Zo ontzettend spannend, Marieke! Jij weet ook al te stoppen op cliffhangers! Dat is erg goed, maar wel heel erg vervelend nu Ik wil zoo graag weten wat ze gaan doen!

Thymen trekt de deur van het busje open en stapt uit, waarna hij mij helpt omdat het busje nogal hoog is en ik nogal klein.

En ik nogal klein ben, staat misschien beter...

Precies als Thymen zijn mond open doet om nog wat te zeggen, gaat mijn telefoon. 'Ja?' zeg ik at kortaf.

Is dat 'at' dat?

Verder is alles helemaal goed

[x Sanne]

Wat een geweldig verhaal! Zodra je begint te lezen, zit je er meteen helemaal in, knap gedaan. De complimentjes over je schrijfstijl zijn zeker terecht
Tot nu toe mag ik Thymen ook niet zo, maar misschien verandert dat nog. We'ill see
Schrijf maar snel verder

[Imke]

OMG! Waarom stop je op zo'n spannend moment?! Ik ben heel erg benieuwd naar meer, ik heb nog steeds dezelfde complimenten als die ik al eerder gaf! Fijn dat je zo snel post, dat vind ik niet erg .

Vlug weer meer!

[Marieke]

@ Lessie: Nee, dat was 'wat'. Ik heb het al verbeterd =]
@ De rest: Bedankt voor de reacties weer ^^

Part Five

Uitdrukkingsloos staar ik voor me uit. Hand in hand lopen Thymen en ik van het busje naar het voorhalletje van het grote gebouw midden in de stad waar het appartement van mijn ouders zich in bevind. Aan de overkant van de weg ligt een lange winkelstraat, die pas midden in het centrum zijn einde vind, waar natuurlijk veel meer straatjes liggen vol met allerlei verschillende winkels. Over mijn schouder hangt mijn eigen schooltas weer, en in mijn vrije hand heb ik een plastic tas vol kleren en andere spullen van Thymen. Thymen draagt een grote weekendtas over zijn schouder en in zijn hand twee plastic tassen met daarin nog meer plastic tassen. Wat daar in zit weet ik niet precies, maar ik kan er wel naar raden. Uit mijn broekzak haal ik de sleutels van het appartement, die ook de deur van het voorhalletje open doen. Als het goed is zijn mijn ouders al weg, zei Thymen, en hebben ze een briefje voor me achtergelaten met daarop hun nummer en de boodschap dat ik ze moet bellen. Wel met de huistelefoon omdat het duurder is als ze misschien al in het buitenland zitten.

Ik zucht diep als ik de sleutels met veel gerinkel op het kastje naast de voordeur laat vallen. Nooit heb ik me echt op mijn gemak gevoeld thuis. De witte muren, houten meubels van allerlei verschillende soorten hout die daardoor voor geen meter bij elkaar passen, de vele spiegels die door het hele huis verspreid hangen, natuurlijk allemaal met een houten frame waarvoor de moeite niet is genomen ze in een kleur te verven die enigzins aan te zien is. Thymens tas zet ik voor het kastje neer, met daarnaast mijn schooltas. De hal is redelijk groot. Het houten kastje naast de deur is ongeveer een meter breed, met een klein lampje tegen de muur er recht boven. Tegenover dat kastje, ongeveer twee en een halve meter verder, staat een grote kast met deuren. In die kast liggen spelletjes en voetballen, van die dingen die je nooit ergens anders kwijt kan. Op de onderste plank liggen alle schoenen. Daar leg ik dus ook mijn kisten neer als ik ze met veel geweld uit heb gekregen. Achter me doet Thymen hetzelfde. Zijn tassen neerzetten, schoenen uittrekken en opruimen. Hij volgt me naar de woonkamer waar hij zich op de luie bank laat vallen en zijn voeten op tafel legt om de TV aan te drukken met de afstandsbediening. Intussen slof ik door naar de open keuken om voor ons allebei een flesje bier uit de koelkast te pakken.
'Hier. De laatste,' zeg ik rustig waarna ik mezelf naast Thymen op de bank laat vallen en dicht tegen hem aan kruip terwijl hij zijn arm om me heen slaat.

'Met Elisa.'
'Hey Elisa, met mama. Je bent al thuis hoor ik?'
'Hmhm.'
'Papa en ik zitten op de snelweg met pech. De wegenwacht is onderweg en daarna kunnen we hopelijk weer verder rijden naar Polen.'
'Oké.'
'Doe je de groetjes aan Thymen als je hem weer ziet?'
'Zal ik doen. Doei.'
'Doei schat.'
'Groetjes van m'n moeder,' mompel ik terwijl ik de telefoon weer op de oplader zet. Thymen knikt en zet zijn inmiddels lege flesje bier op de salontafel waar ook zijn voeten op liggen.
'Ik ga vanavond even iets regelen. Ik denk dat ik morgenochtend pas terug ben. Beloof je dat je het huis niet verlaat?'
'Lijkt het je handig om een nacht niet te slapen?'
'Ik zal wel moeten.'
'Wat ga je doen?'
'Iets regelen, dat vertel ik allemaal nog wel een keer.'
'Laat je je wapens hier?' Stilte. Nou, dan hoef ik dus ook niet meer van hem te horen wat hij gaat regelen. Hij gaat er voor zorgen dat de rest van onze klanten zich stil houden, zodat wat er ook gebeurd, zij aan onze kant staan. Ik zucht opnieuw diep en loop naar de hal om mijn schooltas en de weekendtas van Thymen te pakken en die in mijn kamer neer te leggen. Mijn schooltas pak ik uit en de kast waarin mijn schoolboeken liggen ruim ik netjes op. Ik ga voorlopig toch niet meer naar school, dus ik hoef ook niet meer 'per ongeluk' alles kwijt te raken. Thymens weekendtas rits ik open en ik haal uit één van de plastic tassen een zakje wiet van ongeveer een tientje en stop die in mijn broekzak waarna ik de tas weer dicht rits en in de hoek van mijn kamer neer zet. Zo kan ik in ieder geval deze avond doorkomen.
'Hij denkt toch niet dat ik thuis blijf, de zak,' mompel ik bijna onverstaanbaar.

[Imke]

Mooi stukje weer. Wat een moeilijke situatie, zeg. Ik ben erg benieuwd hoe het allemaal af gaat lopen!

[Marieke]

Part Six

'Wat zei je?' vraagt Thymen. Ik kijk op en zie hem in de deuropening staan. Bruin, licht golvend haar valt over zijn schouders. Een klein baardje van nog geen halve centimeter wat hij eigenlijk had moeten scheren siert zijn kin. Met dat baartje vind ik hem knapper dan zonder, waarschijnlijk omdat hij er gewoon ruim twee, misschien wel drie jaar ouder uit ziet met dat ding. Een broek met legerprint, die hij normaal in zijn kisten draagt hangt op zijn kont omdat de riem die hij er bij draagt eigenlijk te groot is en dus alleen maar averechts werkt. Een T-shirt er op van Guns 'n Roses, die - in my opinion - zó leuk bij hem en zijn broek staat dat ik er bij weg smelt iedere keer als ik er naar kijk.
'Niks,' glimlach ik liefjes. Ik druk het zakje wiet nog wat dieper in mijn broekzak en draai me volledig om naar Thymen, om met langzame stappen steeds dichter naar hem toe te komen met een verleidende glimlach op mijn gezicht. Thymen glimlacht ook lichtjes en komt naar me toe lopen om me midden in mijn kamer bij mijn kont te grijpen en me vol op mijn mond te zoenen. Half-struikelend vinden we onze weg naar mijn tweepersoonsbed, waar we languit op gaan liggen terwijl ik mezelf ontdoe van mijn riem en terwijl Thymen zijn T-shirt over zijn hoofd uittrekt.

'Zullen we maar officiëel gaan?' vraagt Thymen fluisterend als we in ons ondergoed naast elkaar op mijn bed naar het plafond liggen te staren, onze handen liefdevol ineen gevouwen. Ik glimlach en probeer oogcontact met hem te zoeken, wat wonder boven wonder lukt.
'Ja,' is mijn antwoord, gevolgd door een kus op mijn mond. Nu is het dus officiëel. Mijn relatie met hem. Ik ben zijn vriendin, hij mijn vriend. Nu houd hij eindelijk op met het naaien van andere meisjes in ruil voor wiet. Nu zullen ze er voor moeten gaan betalen. Want hij heeft mij voor de seks. Het enige nadeel is: Ik zal weer kleren moeten gaan jatten, zoals ik dat vroeger altijd deed. Want wat voor hem geldt, geld natuurlijk ook voor mij. Geen seks meer voor geld of iets anders. Ja, of ik moet gewoon gaan werken maar dat vind ik ook zo'n tijdverspilling.
'Ik betaal je kleren wel,' zegt Thymen, alsof hij mijn gedachten kan lezen. Hij veert overeind en gooit zijn benen over de rand van het bed om zijn broek en zijn T-shirt terug te vinden op de vloer van mijn slaapkamer. 'Maar nu ga ik er vandoor. Ik reken er op dat je thuis bent, dus ik neem geen sleutel mee.'
'Doe maar wel. Straks lig ik te slapen en dan hoor ik de bel niet.' Hij lijkt even te twijfelen maar knikt dan toch. 'Hij licht op het kastje, in dat rieten mandje.'
'Ik zie je morgen,' zegt hij zacht, waarna hij over het bed komt hangen om me een kus op mijn mond en mijn voorhoofd te drukken.

Als ik de deur in het slot hoor vallen, veer ook ik overeind. Wie zal ik eerst eens bellen? Sowieso een meid. Dat maakt de keuze al minder moeilijk om te maken, aangezien onze vriendengroep niet al te veel meiden telt. Anna maar gewoon? Ja, Anna. Misschien neemt ze haar zusje nog wel mee en dan word het een gezellige boel. Met de telefoon tussen mijn oor en mijn schouder geklemd, begin ik een paar jointjes voor te draaien, zodat we dat straks niet hoeven te doen en zo dus tijd besparen.
'Anna,' klinkt er aan de andere kant van de lijn.
'Schaaaat! Met mij,' zeg ik enthousiast.
'Heeey, sorry dat ik niet meer heb gebeld. Ik zat net op de snelweg dus, ja.'
'Geeft niet hoor. Ga je vanavond mee naar de club?'
'Moet je morgen niet naar school?'
'Eén van Thymens ideetjes. Hij wil niet dat ik- Maar dat zeg ik straks allemaal wel. Kom je? Ik zit al voor te draaien,' grinnik ik. Ik hoor Anna aan de andere kant zuchten.
'Oké, oké, ik ben al onderweg,' zegt ze dan.
'Tot zoooo!' roep ik enthoustiast, waarna ik mijn tong langs het vloeitje haal om die dicht te maken. Ik heb al twee kant en klare joints, goed gevuld zodat we sneller stoned worden. Neuriënd leg ik de joints op tafel neer, naast mijn shag en het zakje wiet wat nu niet meer zo vol zit als tien minuten geleden. Terwijl ik mijn kleren weer uit trek loop ik naar de badkamer, waar ik een snelle douche neem en in schoon ondergoed naar mijn kamer loop om kleren uit te zoeken voor vanavond.

[Imke]

Omg, niet slim van Elisa om toch daar thuis weg te gaan. Dat kán gewoon niet goed gaan...

[x Sanne]

Goed geschreven weer! Heel sfeervol en levendig

'Zullen we maar officiëel gaan?'

Nu is het dus officiëel.

Trema mag weg.

Nu houd hij eindelijk op met het naaien van andere meisjes in ruil voor wiet.

houd = houdt

Hand in hand lopen Thymen en ik van het busje naar het voorhalletje van het grote gebouw midden in de stad waar het appartement van mijn ouders zich in bevind

bevind = bevindt

Ik ben benieuwd wat Elisa allemaal van plan is!

[Marieke]

Even een klein stukje maar ik moet de hond uit laten dus ik schrijf straks weer verder x'D

Part Seven

Ik heb net mijn fel roze netpanty over een zwarte gewone panty aan getrokken als de bel gaat. Snel gris ik het zwarte minirokje van mijn bed en trek dat over mijn kont om ook mijn korset te pakken en die wat krampachtig voor me te houden, zodat niet het hele gebouw me half naakt ziet. Ik doe de deur open voor Anna en verdwijn dan meteen weer terug naar mijn kamer, waar Anna ook naar binnen komt als ze haar schoenen uit heeft gedaan.
'Kun je even helpen?' vraag ik aan haar spiegelbeeld. Anna knikt en gaat recht achter me staan, zodat ze het zwarte korset met roze schedeltjes en roze veters dicht kan maken. 'Zo strak mogelijk.'
'Weet ik.' Dat is waar. Het is niet de eerste keer dat ze mijn korset vast maakt. Als het eenmaal goed strak zit strompel ik naar de hal om mijn kisten aan te doen. Dan loop ik met doffe bonken naar de badkamer waar ik in een kastje naar een spuitbus zoek voor mijn haar. Helemaal roze moet het.
'Ga je het echt hele-'
'Ja, helemaal. Kun je even helpen?'

Een half uur later staan we klaar om te vertrekken. Ik zie er uit als één of andere hoer, zoals altijd als ik uit ga. Niet dat ik het erg vind. De sjans bevalt me wel, ook al is het niet om mij persoonlijk maar gewoon omdat ze denken dat ik met ze naar bed ga nog voordat ze er om vragen. Uit het tasje bij mijn heup haal ik een joint en die steek ik op. Na een paar trekjes druk ik hem tussen de lippen van Anna, die ook een paar trekjes neemt en hem dan weer terug geeft.

[x Sanne]

Aah echt geweldig! Ik vraag me wel af waarom Elisa er als een halve hoer uit wil(?) zien. Alleen om de sjans of...? Anyway, schrijf maar snel verder

[Marieke]

'Elisa, kom, we moeten echt terug naar huis. Het is al half vier!' zegt Anna. Ik hoor haar wel. Ik hoor haar echt, maar op een of andere manier lijkt het niet helemaal tot me door te dringen.
'Nee, ik wil... Eh... Ik wil nog even hier blijven,' klinkt er loom uit mijn mond, gevolg door hard gelach van mijzelf en de mensen om me heen. Niemand er van die ik ken. Ja, van gezicht en zo en omdat ik ze wel vaker tegen kom in de club, maar ik zou niet weten hoe ze heten en waar ze vandaan komen en... Wat eigenlijk? Wat moet je van iemand weten om ze te kennen? Eigenlijk is het maar beter als je mensen niet kent, want ze vallen altijd tegen.
'Elisa, ik zeg het nog één keer. We gaan naar huis.'
'Ga zelf maar, ik blijf hier,' zeg ik. Maar toch klonk het in mijn gedachten beter. God, wat haat ik het om dronken te zijn.

'Werk nou eens mee,' klinkt er een stem. Langzaam doe ik mijn ogen open en wazig zie ik hoe Anna en een ander meisje mijn kleren uit proberen te trekken. Ik kan niet zien waar ik ben. Nou ja, ik kan het wel zien maar het ziet er niet bekend uit. Ik leg mijn handen over mijn ogen en voel hoe ze mijn panty eindelijk van mijn benen af krijgen.
'Is ze al wakker?' hoor ik Thymen vragen. Hij klinkt niet boos. Niet bezorgd. Niet teleurgesteld. Misschien is het een mengeling van al die gevoelens, maar op dit moment ben ik te ver heen om ze te herkennen. In gedachten kan ik alles wat ik normaal ook kan, maar mijn lichaam werkt niet mee. Ik voel hoe twee sterke handen me vast houden onder mijn armen en me languit op bed leggen. Er valt een deken over me heen die ik bijna niet kan voelen maar die zo zacht is. Nu pas merk ik hoe lekker ik lig en hoe goed ik me voel. Met een glimlach op mijn gezicht doe ik mijn ogen dicht. Ik hoor nog wat stemmen en niet veel later hoe de deur dicht gaat. Voetstappen komen de kamer weer in en na wat andere geluidjes gaat de deken weer omhoog en voel ik een gewicht achter me op het bed komen liggen. De deken gaat weer naar beneden en iemand - ik denk Thymen - slaat zijn warme arm om me heen, waarna ik bijna direct in slaap val.

[Imke]

Oooh, Elisa is echt dom bezig... Je moet er maar plezier in hebben om er zo bij te lopen . Goed stuk!

[Lessie]

Mee eens, Imke! Ik ben weer bijgelezen. Die Elisa is echt een vreemde meid... Ik ben razend benieuwd hoe Thymen de volgende dag zal zijn!

Jij schrijft eigenlijk ook snel, Marieke! Schrijf jij nu dan echt één twee drie klaar?

[x Sanne]

Ik vraag me af hoe Thymen gaat reageren... Super geschreven!

[Marieke]

Part Eight

'Hier, asperines. Ik dacht dat je er aan vier wel genoeg zou hebben,' zegt Thymen. Ik probeer mijn ogen dicht te knijpen tegen het felle licht wat door mijn slaapkamerraam schijnt, maar hou daar maar snel mee op als mijn hoofd begint te bonzen van de pijn. In plaats van mijn ogen dicht te knijpen, trek ik de dekens over mijn gezicht heen terwijl ik langzaam rechtop ga zitten om de medicijnen van Thymen in te nemen.
'Dank je,' klinkt er schor uit mijn keel. Helemaal uitgewerkt is de alcohol nog niet, maar mijn lichaam luistert in ieder geval al naar mijn gedachten en dat is een hele vooruitgang met gisteravond. Of nou ja, eigenlijk vanochtend. Het koude water waarmee ik de pilletjes naar binnen slik werkt verkoelend en laat me beter nadenken. Ik had moeten luisteren naar Anna toen ze me zei dat ik niet zo veel meer moest drinken. Maar ik ken mezelf, en Anna kent mij ook dus beiden wisten we dat ik niet zou stoppen voordat ik in coma lag of gewoon uit de club weg was en geen alcohol meer in handbereik had.
'Ik zei nog zo; ga nou niet weg. Maar wat doet mevrouw?' begint Thymen.
'Hou maar op. Ik weet dat het niet handig was.' Thymen zucht diep en staart even naar het plafond, waarna hij mij weer aankijkt. 'Hoe ging het bij jou gisteravond?'
'Goed. Ze kunnen ons vandaag niks maken. En als ik jou was zou ik maar snel opstaan. Over een half uur moeten we weg en het lijkt me handig als je die roze troep nog even uit je haar spoelt.' Met behulp van Thymen stap ik uit het bed en strompel ik naar de douche. Thymen helpt me met het uittrekken van de kleren die ik nog aan heb, een string, een beha en een paar sokken. Samen springen we onder de douche en Thymen helpt me met het wassen van mijn haar. Na drie keer wassen is het water niet meer roze, maar ook niet helemaal helder dus we wassen het nog twee keer waarna we de kraan uit draaien en ons beginnen af te drogen. Thymen is eerder klaar dan mij, dus hij haalt wat schone kleren uit mijn kast en legt die klaar, zodat ik ze meteen aan kan trekken als ik helemaal droog ben. Een simpele spijkerbroek met een bandshirt van Dimmu Borgir. Niet mijn eerste keuze, maar goed genoeg om mee over straat en naar de politie te gaan.

'Goed, jullie zullen wel weten waarom jullie hier zitten,' begint de poltieagent terwijl hij wat papieren voor zijn neus doorneemt. 'Drugsbezit en zo.'
'Sorry hoor, maar het is toegestaan om drugs bij je te hebben,' zeg ik zelfverzekerd.
'Niet in de hoeveelheden die bij jullie spelen.'
'En wat zijn die hoeveelheden volgens u?'
'In ieder geval meer dan het toegestane.'
'Kunt u ons daarvoor aanhouden, meneer? Heeft u geen cijfertjes of zo? Want op deze manier heeft u geen enkel bewijs tegen ons.' De agent, die zich voorstelde als Erik Smit, is even stil. Ik werp een blik opzij naar Thymen, die langzaam en goedkeurend knikt. Dan kijk ik de agent weer aan, die inmiddels niet meer zo zeker van zichzelf lijkt.
'Kun je mij misschien vertellen waar je je gisteravond bevond, Elisa?' vraagt hij.
'Mag ik dan eerst even weten waarom u die vraag stelt?'
'Ik wil graag antwoord.'
'Ik was in de club. Tot een uur of vier. Daarna ben ik naar huis gebracht en heeft Thymen me opgevangen.'
'En waar is dat huis waar je naar toe bent gebracht?'
'Heeft dit betrekking tot de reden waarom we hier zijn, meneer?' vraagt Thymen, voordat ik antwoord heb kunnen geven.
'Nee, sorry.' Een diepe zucht. 'Jullie hebben gelijk. We kunnen jullie niet hier houden. Jullie kunnen gaan.' Zonder nog iets te zeggen staan Thymen en ik op om de verhoorkamer te verlaten en nog geen minuut later in de auto zitten op weg naar huis. Natuurlijk met een omweg, omdat de kans dat we gevolgd worden erg groot is.
'Kutjuten,' mompel ik. 'Als je ze nodig hebt dan zijn ze er niet, maar wanneer je er niet op zit te wachten komen ze met dat soort vragen. Ze hadden niks! Geen bewijs, helemaal niks! Daarvoor kunnen ze ons toch niet op het bureau laten komen?'
'Blijkbaar wel. Maar het lijkt me handig als we onze handel tijdelijk stop zetten. Voor een maand of zo.' Ik zucht diep en staar uit het raampje naast me. Misschien is dat wel beter. Ik heb nog geld op de bank, dus voor even kunnen we nog wel vooruit. En anders dan verdien ik wel wat geld achter de rug van Thymen om. Dan zet ik mezelf wel weer in het wereldje waarin ik me drie jaar geleden bevond. In het wereldje van de loverboys. Dat verdient het beste, als ik er maar voor zorg dat ik niet vóór iemand werk, maar alleen mét iemand.

[Lessie]

Hmm... Ik weet niet of ik die Elisa wel verstandig vind.. Heeft ze echt geen alternatieven? Hier heeft ze alleen maar kans om opgepakt te worden...
Heel erg mooi geschreven, weer! Ik ben benieuwd naar meer ^^

[x Sanne]

Elisa is echt dom bezig volgens mij. Dat kan gewoon niet goed gaan... Supergoed geschreven, verras ons met het vervolg

[Imke]

Mooi stuk weer! Jeetje, die Elisa heeft al een leven achter de rug zeg... Als ze dat maar niet echt gaat doen!

[Marieke]

Part Nine

Ik haal diep adem voordat ik op de groene knop van de telefoon druk. Het nummer op de nummerweergave ken ik maar al te goed en brengt niet hele vrolijke herinneringen naar boven. Maar toch. Ik weet niet waarom, maar het voelt vertrouwd. Vertrouwd om naar juist dit nummer te bellen en vertrouwd om terug te denken aan die tijd. De tijd waarin ik half depressief over straat liep en met iedere stap achterom keek om te zien of ik werd gevolgd door één van zijn vriendjes. Thymen was mijn redding geweest. En dat weet hij. Hij zou het me niet in dankbaarheid afnemen als hij wist wie ik nu aan het bellen was. De telefoon is al vijf keer overgegaan voordat er op word genomen.
'Melle,' klinkt er door de telefoon, gevolgd door wat geruis. Slechte verbinding. Nooit anders geweest.
'Met Elisa,' probeer ik zelfverzekerd te zeggen, maar ik weet zeker dat Melle mijn stem hoorde trillen. Het blijft even stil, op het geruis na.
'Elisa? Jezus, meid. Wat flik je me nou? Ik heb je jaren niet gesproken!'
'Heb je tijd?'
'Zelfde plek...' hoor ik Melle mompelen. 'Over tien minuten.'
'Ik ben al onderweg,' zeg ik, waarna we allebei ophangen.

Terwijl ik over straat loop, langs de winkels richting het centrum, werp ik een blik opzij om mezelf in het etalageraam te bekijken. Een zwarte, gescheurde netpanty die net onder mijn knieën verdwijnt in laarzen met enorme plateauzolen. Een zwart, leren rokje wat zo'n 20 tot 30 centimeter boven mijn knieën komt en een zwart korset met op de voorkant grote gespen en aan de achterkant zo strak dichtgetrokken dat ik nog nouwelijks adem kan halen. Er overheen heb ik een lange leren jas aan, die tot net boven mijn knieën komt en die ik natuurlijk niet dicht heb, maar gewoon wat fladderend achter me aan. Mijn ogen zijn donker en zwart opgemaakt, met kruisjes vlak onder en naast mijn ogen. Mijn lippen heb ik met lipgloss zwart gemaakt. Ik heb nooit van lipstick gehouden, daarom betaal ik al jaren lang zo'n 15 euro per lipgloss. Gelukkig draag ik 'm niet vaak, anders was ik zo al mijn geld kwijt. Uit mijn koptelefoon klinken de melodieuze geluiden van een nummer van Cradle Of Filth. Mijn favoriete nummer. Nou ja, eigenlijk alleen in het begin, omdat later in het nummer te veel verschillende soorten geluiden zijn te horen. Als ik langs een spiegel loop, verminder ik mijn vaart een beetje. Nu moet ik er bijna zijn... Een zwart hek met mooie versiersels aan de overkant van de weg. Daar is het. Na een paar keer van links naar rechts te hebben gekeken, steek ik de straat over en bel aan.
'Ja?' klinkt de stem van Melle. Hij is er dus al.
'Ik ben het,' zeg ik, en weer valt het mezelf op dat mijn stem trilt. Mijn verleden heeft een grotere invloed op me gehad dan ik mezelf altijd voor heb gehouden. Ik haal diep adem en als ik de zoemer hoor, gooi ik mijn gewicht tegen het hek zodat het krakend open springt. Er word een trap van traanplaat zichtbaar en met doffe bonken van mijn plateauzolen loop ik de trap op, om bij een stalen deur te komen en die met een code open te maken. Beter beveiligd dan dit kan bijna niet. Ook deze deur springt open na het geluid van een zoemer. Ik bevind me nu in een klein kamertje. Op een grote plant in de hoek na, is het helemaal leeg. Ik bel aan bij de deur naast de plant en wacht tot ik het geluid van de schuiven en sloten hoor.

'Elisa...' is het enige wat Melle uit kan brengen als hij de deur langzaam open doet. Hij legt zijn pistool op het tafeltje naast de deur en steekt zijn armen uit om me een knuffel te geven. Ik glimlach lichtjes en voel de adrenaline door mijn lijf stromen. Altijd al ben ik bang voor hem en zijn vriendjes geweest. 'Wat ben je gegroeid,' grinnikt hij, waarna hij de deur achter me dicht doet en voor me uit loopt naar de ruime, warme woonkamer. Hij pakt mijn jas aan en hangt die aan een kapstok in de hoek van de kamer, waarna hij gebaard naar de zwarte leren bank voor de haard, waarin in de winter altijd een lekker vuurtje brand maar die nu op wat as na helemaal leeg is. Hij schenkt in het keukentje wat te drinken in en komt dan terug naar de woonkamer, waar hij in een leren stoel naast de bank gaat zitten. Ik glimlach weer. Hij speelt het goed. Niet te klef doen, eerst vertrouwen winnen. Dat zal zijn motto wel zijn, want in de tijd dat ik voor hem werkte bleef hij dat herhalen tegen iedereen die zijn ondergeschikte was.
'Vertel,' zegt hij rustig.
'Ik heb geld nodig...'

[Lessie]

Die Elisa is echt vreselijk fout bezig!
Oh jee.... Hoe loopt dit af?

[x Sanne]

Ik wil meer Ik ben zó benieuwd hoe dit gaat aflopen

[Imke]

OMG! Wat doet ze nou?! Ze is echt niet slim bezig, omg. Vlug meer!

[Marieke]

Part Ten

'Dus dat is dan afgesproken? Kamer 3 om 20:00 uur. Per klant een uur met pauzes er bij is tot ongeveer 23:30 uur.' Ik kijk Melle even twijfelend aan en knik dan, na een blik te hebben geworpen op de grote envelop die voor me op het tafeltje ligt. Ik steek mijn hand uit om 'm te pakken, wetende wat er in zit. Een klein voorschot van tien euro per uur en de papieren met de voorwaarden, waar onder andere in staat dat ik op geen enkele manier door mag laten schemeren voor wie ik werk. Ik haal diep adem en pak de envelop van tafel om vervolgens op te staan en wankelend de deur naar het halletje te bereiken.
'Zie ik je hier dan vanavond?' vraag ik nog even voor de duidelijkheid.
'Als je me wil zien zul je eerder moeten komen. Om half acht ben ik hier weg en neemt Ty het over van me.'
'Een nieuwe...' Melle knikt langzaam en bekijkt me van top tot teen.
'Je zou hier echt goud geld mee kunnen verdienen, weet je dat? Je bent echt goed.' Ik kijk Melle even aan en probeer zo min mogelijk emoties te tonen. Het doet me wat dat hij dat zegt. Ook al voelt het niet erg goed. Het is niet leuk als er iemand tegen je zegt dat je een goede hoer zou zijn en dat is precies wat hij zegt, maar dan op een manier die wat... aardiger klinkt. Ik knik kort en zorg dan dat ik zo snel mogelijk weer thuis kom. Thymen zal ook wel op weg naar huis zijn en hij verwacht dat er eten op tafel staat zodra hij binnen komt. Ik werp een blik richting de klok die hoog aan een gebouw hangt. Bijna half vijf. Dan red ik het nog wel.

'Ga je vanavond nog ergens heen?' vraag ik met mijn mond vol. Thymen maakt een geluidje ten teken dat hij me gehoord heeft en eet snel zijn mond leeg.
'Ik ga even langs Ty en Jesse.' Stilte. Ik heb net een slok water in mijn mond en moet moeite doen die niet uit te spugen omdat ik me verslik. Daarom sta ik snel op en ren naar de keuken om daar het water uit mijn mond te spugen, gevolgd door hard gehoest.
'Sorry,' zeg ik als ik de kamer weer binnen kom lopen. 'Ik verslikte me. Wat doen die Ty en Jesse voor hun geld?'
'Geen idee. Maar dat maakt niet uit, van mij weten ze het ook niet. Ze denken dat ik die wiet alleen door verkoop voor één of andere dealer.' Langzaam knik ik.
'En hoe laat ga je daar heen?'
'Een uur of acht denk ik. Waarom wil je dat allemaal weten?'
'Interesse,' zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal. Als hij er om acht uur heen gaat, weet ik zeker dat het dezelfde Ty niet is. De Ty waar ík mee te maken heb moet immers werken om half acht.
'Ga jij nog weg?'
'Naar Anna denk ik. Of anders Jessie, haar zusje.'
'Oké.'

Voor de tweede keer die dag loop ik op mijn plateauzolen door de winkelstraat richting het zwarte hek met de mooie versiersels. De zenuwen gieren door mijn lijf, alsof het de eerste keer is dat ik dit doe. Na drie volle joints moet het toch te doen zijn. En Melle staat er op dat ik niet nuchter dat hok in ga. Dat stond hij nooit toe. Door hem kwam ik voor het eerst in aanraking met drugs. Zo was ik al een tijdje verslaafd aan speed en die shit. Gelukkig is het nu alleen nog maar wiet. Dat is redelijk onschuldig. Ik ken niemand die nog nooit een joint heeft gerookt. Ja, mijn ouders en zo, maar dat telt niet mee. Ik steek er vast één op terwijl ik wacht op de zoemer die het hek voor me opent. Dan loop ik de trap op en toets de code in waarna de stalen deur voor me open gaat. Ik bel aan en wacht tot de deur voor me open word gedaan. Dit keer niet door Melle, maar door een meisje van een jaar of 14, 15. Pats. Dat is een klap. Even lijkt het alsof ik in een spiegel kijk en mezelf zie staan in een jongere versie. Het meisje wil de kamer weer in lopen maar ik grijp haar vast bij haar blote schouder. Ze draagt een korset, net als ik. Een leren rokje en een zwarte netpanty met een rode gewone panty er onder. Ze loopt op roden lakschoentjes met een hak van minstens tien centimeter.
'Wat?' Ik kijk haar aan. Probeer zo diep mogelijk in haar ogen te kijken en doe iets waarvan ik mezelf altijd van heb weten te weerhouden. Ik sla mijn armen om haar heen en druk haar tegen me aan.
'Zorg dat je hier weg komt, zo snel mogeljik,' fluister ik in haar oor. 'Melle zorgt er echt niet voor dat je alles hebt wat je wilt, je raakt alles kwijt. Geloof me.'
'Ben jij nieuw? Ik heb je nooit eerder gezien.'
'Mijn tijd hier is al achter de rug. Ik heb enkel geld nodig en Melle helpt me daarmee. Maar nooit meer dat ik terug ga naar het wereldje waarin jij je nu bevind. Dit is mijn nummer. Bel me binnenkort maar eens. En dat moet je ook echt doen.' Het meisje kijkt me fronsend aan. Ik voel en ik zie dat ze haar tranen in bedwang moet houden. Haar ogen staan duister, stralen niks meer uit dan angst. 'Doe het maar. Oké? Mijn werk wacht op me, ik zie je nog wel een keer.' Het meisje knikt en laat me los, waarna ze voor me aan de kant gaat en de deur achter me dicht doet.

[Marieke]

Part Eleven

'Elisa? Jezus, what the fuck took you so long?' schreeuwt Thymen door de telefoon. Ik trek mijn wenkbrauwen op en laat ze snel weer zakken. Zachtjes bijt ik op mijn lip. Hij praat Engels. Dat doet hij alleen als hij écht pissig is. Maar het gaat een beetje moeilijk om de telefoon op te nemen als ik net ergens mee... bezig ben.
'Sorry, ik kon even niet opnemen.'
'Ik heb serieuze problemen hier. Er ligt een kreisende baby in je bed en hij wil verdomme maar niet stil worden. Get your ass here!'
'Ik kan hier nu niet weg, Thymen...' mompel ik verslagen. Ik heb nog een uur te gaan en ik kan Melle niet laten stikken. Of nou ja, ik kan moeilijk een dikke vent van begin 50 aan dat kleine meisje overlaten. Hij ligt zelfs al op me te wachten...
'Wanneer kun je hier zijn?'
'Over een uur tot anderhalf uur.' Thymen is even stil en ik hoorde hoe hij gefrustreerd adem haalt. In gedachten zie ik hem al door de woonkamer ijsberen, met zijn handen in zijn haar en zijn voorhoofd zo gefronsd dat het lijkt alsof hij nooit meer hetzelfde gezicht zal hebben.
'Schiet op, oké?'
'Ja... Maar wacht even? Wat moet een kreisende baby op mijn bed?'
'Dat leg ik straks allemaal wel uit. Schiet gewoon op.'
'I'll do my best.'

Mijn plateauzolen laten doffe gluidjes achter op de tegels van de stoep. Ik zie mezelf in de etalageruiten rennen en ik zie er niet uit. Gelukkig had Ty wat bier voor me, zodat ik goed wat alcohol achterover kon gooien en het leek alsof ik uit was geweest. Maar dat heeft niet echt een positief effect gehad op mijn uiterlijk. En ook zeker niet op mijn lichaam. De manier waar ik nu op loop is vermoeiend. Ik loop dubbel de afstand die ik eigenlijk zou moeten lopen, en ben ook al zeker drie keer onderuit gegaan omdat ik de controle over mijn eigen benen verloor. Eén keer was vlak voor de voeten van een politieagent die net iemand een bekeuring aan het uitdelen was omdat de persoon geen licht op zijn fiets had. Sneller dan dat ik toen deed heb ik nog nooit opgestaan. Als ik eindelijk bij het gebouw kom waar het appartement van mijn ouders zich in bevind, haal ik de sleutels uit de zakken van mijn jas en doe de deur open. Ik neem de trap in plaats van de lift omdat het sneller is. Nou ja, zou zijn als ik nuchter was. De helft moet ik twee keer lopen omdat ik steeds naar beneden val als ik mijn voeten ook maar één keer verkeerd neer zet. Bij de grote, bordeauxrode deur met het nummer 17 er op, steek ik mijn sleutels in het slot om de deur open te doen en het halletje binnen te stormen, terwijl ik de deur met een klap achter me dicht sla.

'Elisa? Ik zit in de badkamer!' Ik trek de rits van mijn plateauzolen open en schop de laarzen uit om mijn jas ook op de grond te laten vallen en me te haasten naar de badkamer, waar Thymen op zijn knieën op de grond zit met vlak voor hem een baby op een witte handdoek.
'What the fuck is hier aan de hand?' weet ik uit te brengen, voor ik mezelf ook op mijn knieën laat vallen omdat ik gewoon de puf niet meer heb om te blijven staan.
'Dat is een heel verhaal,' zucht Thymen. Hij houd een luier vol bruin spul omhoog en kijkt er vies naar. 'Ik kan dit niet, hoor.' Ik geef hem een liefdevolle glimlach en pak de schone luier uit zijn handen om ook het bakje doekjes naast zijn benen naar mezelf toe te schuiven en de baby een schone luier om te doen. Dan til ik de baby rustig op en trap de handdoek aan de kant. Zo voorzichtig mogelijk om niet zelf te vallen en de baby al helemaal niet te laten vallen, sta ik op en loop ik terug naar mijn slaapkamer, om de baby midden op het grote bed neer te leggen en het dekentje zachtjes over hem heen te leggen. Dan loop ik terug naar de woonkamer waar Thymen zichzelf uitgeput op de bank heeft gegooid.
'Anna heeft een cadeautje voor ons achtergelaten...' begint hij met een zucht. Anna? Die baby is van Anna? Waarom heeft ze me nooit verteld dat ze zwanger was? Dat ze een kind heeft! Mijn mond valt open van verbazing en met een vragende blik kijk ik Thymen aan, wachtend op uitleg.

[Imke]

Wauw! Hoe oud is Anna in vredesnaam? Prachtige stukken weer, alleen is er één ding dat ik een beetje vreemd vind; vindt Elisa het niet eng of walgelijk om weer terug in dat wereldje te zijn? Ik weet dat ze het voor het geld doet, maar ze doet het denk ik ook niet echt met plezier. Dat mis ik een beetje.
Voor de rest echt weer super stukken! Vlug meer, ik wil weten hoe het met Anna's kindje zit.

[x Sanne]

kreisen = krijsen

Mooie stukken weer! Ik ben het met Imke eens wat betreft de emoties in dat stukje, maar ik denk dat dat best moeilijk is om op te schrijven. Verder is het echt geweldig Ik ben benieuwd hoe het met Anna's baby zit en ik wil ook wel meer weten over die Melle.

Schrijf alsjeblieft snel verder

[Lessie]

Hmm.. Dat ze dat durft, om weer bij die Melle langs te gaan om voor hem te gaan werken! Ik zou dat echt niet durven...
Goed geschreven! Ik wacht met spanning op meer!

[Marieke]

Ik ben nu even bij mijn ouders om mijn mail te checken en zo, want bij mijn vriendin thuis hebben we tijdelijk geen computer meer... Het kan dus nog wel even duren voordat ik weer een nieuw stukje post ^^'

[x Sanne]

Jammer, maar wel begrijpelijk.

Succes met schrijven iig!

[Marieke]

Part Twelve

Een paar minuten later heeft Thymen een kop koffie voor ons gezet en laat hij zich met een zucht op de bank ploffen. Twijfelend kom ik naast hem zitten met de kop tussen mijn handen. Mijn handen zijn klam, een beetje zweeterig maar toch koud. Iets wat aan mezelf verraad dat ik wel degelijk wat nerveus ben voor dat wat ik te horen ga krijgen.
'Begin maar...' Ik kijk toe hoe Thymen diep zucht en een slok van zijn koffie neemt voordat hij de kop terug op tafel zet.
'Ik zat rustig TV te kijken toen er ineens aan werd gebeld. Niet subtiel één keertje of zo, maar net zo lang tot ik de deur open deed. Het was Anna. Ze huilde en leek geen zinnig woord uit haar keel te kunnen krijgen. Op haar arm lag die baby, over haar schouder hing een tas met kleertjes en luiers en die shit. Ik wist niet wat ik moest doen dus ik pakte gewoon die baby aan toen ze die in mijn handen drukte. Ze rende voor me uit naar de keuken waar ze de koelkast open trok en iets zocht wat ze niet kon vinden. Toen rende ze naar de woonkamer waar ze zich in die stoel liet vallen. De hele tijd huilde ze en probeerde ze wat te vertellen, maar veel werd ik er niet uit wijs. Toen werd ze ineens helemaal stil en keek met grote ogen naar de voordeur die nog open stond. Krijsend stond ze op om de deur dicht te gooien, alsof ze geesten op de gang zag of zo. Ik had dat kind inmiddels op een stoel gelegd zodat ik mijn armen vrij had om haar een beetje in bedwang te houden. Nou, na een kwartier of zo was ze rustig genoeg om te kunnen vertellen wat er aan de hand was. Haar vriend had een overdosis genomen. Van wat ik uit haar verhaal op kon maken omdat de politie achter hem aan zat. Ze was zelf helemaal in paniek geraakt en had ook een redelijk grote hoeveelheid drugs gebruikt. Ze wist niet meer precies wat, dus ik kon haar ook geen kalmerende middelen of zo geven omdat ik niet wist hoe ze daar op zou reageren. Ze vertelde dat ze haar kind ergens kwijt moest, dat haar moeder razend op haar was omdat ze überhaupt een kind had gekregen waar die moeder dus niks van wist. Toen was ze weer helemaal stil, op wat gesnik na, en stond ze op om keihard weg te rennen. De deur uit, het gebouw uit en ik zag haar door de ramen de weg oversteken. En toen begon dat kind dus te krijsen en wist ik echt niet meer wat ik moest doen of wat er nou precies was gebeurd.' Mijn mond viel open van verbazing terwijl Thymen zijn verhaal deed. What the fuck? Dat is echt zó niet iets voor Anna...
'En nu zitten wij dus met dat kind?'
'Ik denk het...'
'Lekker dan. Hoe gaan we dat aan mijn ouders uitleggen?' Nog voordat Thymen antwoord kan geven, gaat de telefoon. Ik spring op en ren naar het toestel om nog voordat hij voor een tweede keer over kan gaan op te nemen. 'Met Elisa.' (...) 'Wat?!' (...) 'We komen er aan.' Ik druk op de rode knop, blijf even verbaasd voor me uit staren en voel dan tranen over mijn wangen lopen. Thymen praat tegen me, maar wat hij zegt dringt niet tot me door. Langzaam loop ik naar mijn slaapkamer waar ik de baby uit het bed til en schone kleren aan trek. Schoentjes kan ik niet zo snel vinden. Dan maar een extra paar sokken. Ik wikkel de baby in een deken en trek mijn eigen schoenen ook aan terwijl Thymen hetzelfde doet omdat ik hem dat heb toe geroepen. 'We moeten naar het ziekenhuis,' zie ik nog uit mijn keel te krijgen.
'Wat is er dan?'
'Anna,' piept mijn stem. Dat is voor Thymen ook genoeg en hij loopt met grote passen naar de voordeur waar hij zijn autosleutels van het kastje pakt. Met de baby in mijn armen loop ik achter hem aan van de trappen af, het gebouw uit en naar de auto.

[Imke]

OMG! Héél vlug meer, alsjeblieft! Wat is er in vredesnaam aan de hand met Anna, waarom ligt ze in het ziekenhuis?
Heel goed geschreven, alles was erg duidelijk.

[Noraah__]

Wow, wat ontzetted mooi geschreven! De schrijfstijl is echt heerlijk, en je houd het lekker luchtig. De spanning die je laat opbouwen is echt geweldig, je wilt alsmaar meer en meer lezen !
Ik ben je fan!

x Norah

[x Sanne]

OMG! Ik moet weten wat er aan de hand is met Anna Ïk ben zó benieuwd hoe dit gaat aflopen... Super geschreven, ga zo door

[Marieke]

Even een klein stukje. Ik heb niet zo veel tijd nu namelijk x'D

Part Thirteen

Thymen en ik zitten te wachten op een bankje in de wachtkamer. Hij slaat zijn arm om me heen en even kijk ik op om naar hem te glimlachen. Daarna richt ik mijn blik weer op de witte muur tegenover ons. We wachten op nieuws over Anna. We mochten niet naar haar toe. Ik begreep niet goed waarom, omdat het ziekenhuis ons toch had gebeld om er voor Anna te zijn. Ik zucht diep en wieg de baby in mijn armen rustig heen en weer. Ik weet niet eens hoe dit kleine meisje heet.
'Heeft Anna gezegd hoe ze heet?'
'Nee. Kijk,' zegt Thymen, en hij knikt naar de deur van de wachtkamer waar een man met een lange witte jas staat, met een plankje in zijn handen waar hij iets van af lijkt te lezen.
'Thymen en Elisa?' vraagt hij dan. We staan tegelijk op en lopen naar de dokter toe waar we onszelf voor stellen. 'Kunnen jullie even met me mee lopen?' Ik knik en volg de dokter naar een kamertje, wat blijkbaar zijn kantoor is. Hij gaat achter zijn bureau zitten en vouwt zijn handen onder zijn kin in elkaar. 'Kan ik jullie wat te drinken aanbieden?'
'Ik hoef niks,' zeg ik wat zenuwachtig. Thymen schudt ook zijn hoofd en kijkt de dokter vragend aan. Hij haalt diep adem.
'Ik heb helaas slecht nieuws voor jullie,' begint hij. Ik bijt op mijn lip. 'Anna is een paar minuten geleden overleden aan haar verwondingen.'
'Verwondingen? Wat? Is ze dood?' vraagt Thymen met een hoog stemmetje.
'Ze heeft te veel drank gehad en is toen in de auto gestapt. Op de snelweg raakte ze van de weg en reed een diepe geul in, waardoor ze over de kop sloeg. Ze is zo snel mogelijk hierheen gebracht maar we konden al niks meer doen. Het spijt me.'