Uit je “comfortzone“ stappen.

[Thea Verhoeckx]

Ik ben gek op reisverslagen. Lezen over de reizen die anderen gemaakt hebben zorgen ervoor dat ik mezelf in de plaats van de reiziger kan zien. Alsof ik zelf al die reizen heb gemaakt. Sinds twee jaar maak ik zelf ook een verslag van een bijzondere reis: de Slow Express, reisverslagen over een reis met een woonwagen, getrokken door twee paarden, dwars door Oost-Europa. Voor mezelf is het een soort dagboek geworden, voor anderen en vooral familie een manier om op de hoogte te blijven.

Nu onze reis, voorlopig, ten einde is komt er ook een tijd van herlezen en bezinning. Teruglezend merk ik dat ik veel beschreven heb maar veel ook niet. Het is namelijk geen dagelijks verslag maar meer een verzameling indrukken en overpeinzingen en niet zo zeer een opsomming van dag tot dag van wat we allemaal meemaken.

De website met al deze verhalen, zowel in het Nederlands als in het Engels, heeft veel bezoekers getrokken. Waarschijnlijk ook door de bijzonderheid van het reizen met twee paarden, maar ook doordat mensen oprecht geïnteresseerd zijn in de dingen die we meemaken.

Terugdenkend aan deze reis en de mate waarin ik verslag heb gedaan in de reisverslagen valt me iets bijzonders op. Het zijn vaak nog de kleine dingen die de meeste indruk op me hebben gemaakt. Natuurlijk zijn de prachtige landschappen, de aardige mensen en alle hulp die we hebben ontvangen het vermelden waard. Toch zijn het de kleine dingen die me iets groots hebben geleerd over mezelf:

- In de eerste winkel over de grens ben ik op zoek naar yoghurt. Ik zoek de hele koelvitrine door maar helaas hebben ze het niet. Aan de kassa probeer ik in mijn beste Duits te vragen waar ik dan wel yoghurt kan kopen. De man achter de balie wijst naar zijn eigen koelvitrine, en ja hoor. Daar staat de yoghurt maar dan wel in een mij totaal “vreemd” soort verpakking. Blijkbaar ben ik zo geprogrammeerd dat ik alleen iets “zie” als het mij vertrouwd is. Lachend over mezelf bedenk ik dat we nog 3000 kilometer hebben te gaan in 6 landen. Dat belooft wat!

- In een klein restaurant wachten we geduldig op ons hoofdgerecht. De sla is al gebracht maar het bestelde vlees komt maar niet. Dan staat de serveerster voor onze neus. Of we de sla niet lekker vinden. Vriendelijk leggen we uit dat we sla en vlees graag samen eten zoals we gewend zijn. Met opgetrokken wenkbrauwen mompelt ze: wat bijzonder! Weer een highlight onderweg: “normaal” is een betrekkelijk iets.


- Toen we nog een gewoon huis hadden zag de woonkamer van 25m2 er ongeveer zo uit: een salontafel met daarop de glazen en flessen van de vorige avond. Op de kast een stapel kranten en boeken die nog niet weg kunnen want ze zijn nog niet uit. Over de stoel hangt mijn jas, en broek en een beha. Op de grond mijn schoenen, een doos? ,wat gereedschap en meer ondefinieerbaar spul. Nu wonen we in een woonwagen van 7m2 en die ziet er precies zo uit! Compacter weliswaar maar dezelfde chaos. Conclusie? Je kunt wel de omgeving drastisch veranderen maar niet hoe je ermee omgaat.

Dit zijn maar een paar dingen die me zo te binnen schieten en er zijn er nog veel meer. Reisverslagen en de daarbij horende inzichten en ervaringen zijn, voor mij, een bron van inspiratie. De ervaring die ik heb opgedaan door uit mijn “comfortzone” te stappen zal ik nooit vergeten.