Tiroler Blutt, slot.

[J++]

Op het pleintje bij hotel Alpenblick, naast de brug stond het Polizei-büro. Boven het buro was het appartement van de veldwachter, die vredig naast zijn vrouw lag in het eigenlijk voor twee zware mensen te krappe ledikant. De polizei-chef was net wakker geworden van een zwaar rommelend geluid, en hij besloot er even uit te gaan, hij moest toch voor de tweede keer die nacht het toilet bezoeken. Op zijn blote voeten liep hij over de planken vloer naar het raam en keek naar buiten. Midden op het plein, onder de lindeboom, zaten drie mannen op het bankje. En aan de overkant, uit het gebouw van het instituut voor dierengeneesmiddelen, kwamen gele vlammen uit de glazen deuren van de hoofdingang.
De plicht won het onmiddellijk van zijn aandrang om het toilet te bezoeken, en hij schoot zijn sloffen aan en rende zo vlug hij kon naar beneden. Het openen van het afgesloten buro kostte slechts een paar minuten, en toen was hij buiten. In zijn nachtgewaad. Hij rende weer terug, naar boven om zijn uniform aan te trekken, zocht in de la naar schone sokken, trok zijn rijglaarzen aan, pakte zijn pet van de haak en probeerde een tweede keer zo vlug hij kon van de trap te lopen. Als hij zijn veters had vast gemaakt was dat ook gelukt, maar nu stuiterde hij na twee treden al voorover naar beneden, waar hij kreunend in zijn broek plaste en in het gangetje bleef liggen. Zijn vrouw, inmiddels ook wakker geworden van al het lawaai, gaf een gil van schrik toen ze hem onderaan de trap zag liggen, maar was kordaat genoeg om de alarmdienst te bellen.
Een kwartier later reed de ambulance samen met een politieauto uit de stad het dorp in. Daarna ging alles snel. Weer twintig minuten later had de eerste brandweerauto de slangen al uitgerold, was de veldwachter onderweg naar het ziekenhuis, en zaten er drie mannen in een politiebusje, die niet meer wisten te vertellen dan dat ze de hele dag hadden gewinkeld in de stad.
De brandweer kreeg al snel assistentie, maar dat hielp niet zo veel. Van het pand, ingebouwd in de berg, viel niets meer te redden.


De woonkamer van een in een wat betere buurt van den Haag gebouwd twee-onder-één-kap herenhuis was sfeervol verlicht, en de gordijnen waren open, zodat een opmerkzame voorbijganger een man achter zijn PC kon zien zitten. Het was Aat, en hij tikte aan een rapport over een zaakje in Tirol, Oostenrijk. Hij keek even op van het scherm, naar zijn eigen Truus, die voor de TV een beetje in slaap was gevallen.Ze zat in haar luie stoel, haar hoofd tegen de grote rondlopende leuning, haar mond een beetje open. Aat glimlachte om haar aandoenlijke houding: wat was ze lief als ze zo eindeloos vreedzaam was. Een tv-reporter stond iets te vertellen over iets in een stad waar veel huizen met gaten stonden, en Aat kwam achter zijn computer vandaan om het ding maar af te zetten, of het geluid wat harder zodat hij het kon verstaan.Er was in de wereld van alles gebeurd in de tijd dat ze weg waren geweest, en hij had er weinig van gezien. Wat een rare vakantie was dat toch geworden!
Hij zette de TV toch af en zakte in de andere fateuil, even lui onderuit. In gedachten liep hij het eerste stuk van het rapport dat hij net klaar had nog een keer door: Hoe ze in Tirol aangekomen, direct nog voordat ze op de camping waren, van de weg werden gereden door ACJ Greifenstein, en hoe Truus zich had laten verleiden mee te gaan met ACJ naar zijn atelier, dat een onderdeel bleek te zijn van een laboratorium dat in een uitgeholde berg was verstopt. Allemaal voorbereid door die twee slimme techneuten en Johann Greifenstein, om de medewerking te krijgen van Truus voor het Human Brain Stearing Project. En hij dacht aan Lisa, ach, Lisa, wat een schoonheid, wat een klasse! Dat stond natuurlijk niet in het zakelijke rapport dat hij tikte voor het ministerie van Binnenlandse zaken, maar toch, Lisa... Verder ging hij, naar zijn bezoek aan het labo, zijn ontmoeting met dr.van Hattem en zijn collega ir.Gonzalez. Hun sinistere plan om met behulp van de mobil-phone techniek de halve wereld onder controle te krijgen en iedere opbeller te manipuleren met hun plannen. Eigenlijk geniaal, maar dat was wel vaker met misdadige ideeen het geval.
Hij dacht nog even terug, naar het moment dat Truus opgehaald werd door Harry, de beveiligingsman voor een onderhoud met de zeergeleerde top van het concern.Ja, na zijn aandringen bij de minister diens collega in Austria te overtuigen om Harry wegens grote verdiensten aan te stellen als veldwachter, moest hij nog veel aan Harry denken.Hoe hij Harry met een list terug had laten komen, want hij had iemand nodig die hem toegang kon verschaffen tot de beveiligde delen van het laboratorium. Hij lag lekker onderuit in zijn stoel, en glimlachte nog bij de gedachte aan zijn plan om het hele spul in één keer onklaar te maken.... Het verbaasde gezicht van Truus.... Zijn ogen zakten dicht en terwijl hij verder droomde begon hij zacht te snurken...

Einde