welkom allemaal in mijn gedichten topic hier zullen al mijn gedichten komen
WACHTEND OP DE STORM, WACHTEND OP NIKS
Het meisje stond daar,
wachtend op iets
Wachtend onder de grote eik,
wachtend op de storm.
De storm die al gewaaid had.
Het meisje dat nooit vrees had,
was bezweken onder haar vrees om te vrezen.
Coors gedichten topic
mooi gedichtje.
WETEND / NIET WETEND
Dat ene moment,
wachtend op dat ene moment.
Al wetend dat dat ene moment nooit komen zou.
Niet wetend waar ik op wachte.
Toen kwam het toch,
nog niet wetend wat er kwam.
Weet iemand het?!
Dat ene moment,
wachtend op dat ene moment.
Al wetend dat dat ene moment nooit komen zou.
Niet wetend waar ik op wachte.
Toen kwam het toch,
nog niet wetend wat er kwam.
Weet iemand het?!
The rest is still unwritten
-
Rainbow
Hoi Coor!
(ten eerste, je moet altijd kritiek en gecommentaar verwachten als je hier wat post, maar het is nooit persoonlijk bedoeld. Als je hier wat post blijkt het dat je graag reacties wil, dus zal ik eerlijk antwoord geven, sorry daarvoor : O)
Ten eerste vind ik je gedichten nogal.. nietserig. Het is een beetje leegjes! Waar wil je nou eigenlijk heen? Dat Wetend/niet Wetend is de slechtere van de twee. "Weet iemand het?!" is een beetje een anticlimax.
Waarom probeer je niet wat te toveren met leuke woordjes? Wat uitproberen? Iets meer.. creativiteit erin stoppen! Iets meer context misschien? Het lijkt net alsof je het in twee seconden hebt geschreven, zonder idée erachter. Gedichten draaien bijna altijd om de context, probeer die eerst eens op te schrijven, anders, voor je aan het echte gedicht begint.
Waar wil je heen?
Wat is de sfeer?
Wat voelt hij/het/zij?
Wat gebeurd er?
Dat zijn de vragen die je jezelf moet afvragen. Als je daar nog over na moet denken ná je het gedicht hebt geschreven, is het gedicht altijd minder. Je moet weten waar je over schrijft voor je begint. Of je moet gewoon beginnen en later precies weten uit te leggen hoe het in elkaar zit... improviseren is alleen erg moeilijk in dichtvorm, dus zou ik daar nog even mee wachten...
Het eerste gedicht vind ik al beter, het lijkt meer diepgang te hebben. Het is beter neergezet qua sfeer. "Wachtend op een storm die al gewaaid had" vond ik erg sterk geschreven, goed gedaan
, maar dan weer die zin daar achter: "was bezweken onder haar vrees om te vrezen."
Dat is alweer een anticlimax! Ik heb het idee dat je je gedichten een beetje afraffelt, want de laatste zinnen zijn beide niet erg pakkend. (Niet persoonlijk opnemen, alsjeblieft!)
Ik las ergens op dit forum dat het "the kick in the balls" ofzo? was, de laatste zin van een gedicht. Die "kick" moet extra hard zijn! Extra pakkend! Nóg gevoeliger dan de rest.
Waarom stop je niet bij "Wachtend op de storm die al gewaaid had" en schrijf er nog een strofe voor. Deze zin is sterker geschreven dan "was bezweken onder haar vrees om te vrezen."
Sorry als je het allemaal persoonlijk opvat, maar dit zijn gewoon mijn kritieke opmerkingen, zodat jouw niveau -dat overigens niet slecht is, dat moet je niet denken hoor- een stijgende lijn kan vormen.
Nog heel veel succes en veel liefs,
Maria
(ten eerste, je moet altijd kritiek en gecommentaar verwachten als je hier wat post, maar het is nooit persoonlijk bedoeld. Als je hier wat post blijkt het dat je graag reacties wil, dus zal ik eerlijk antwoord geven, sorry daarvoor : O)
Ten eerste vind ik je gedichten nogal.. nietserig. Het is een beetje leegjes! Waar wil je nou eigenlijk heen? Dat Wetend/niet Wetend is de slechtere van de twee. "Weet iemand het?!" is een beetje een anticlimax.
Waarom probeer je niet wat te toveren met leuke woordjes? Wat uitproberen? Iets meer.. creativiteit erin stoppen! Iets meer context misschien? Het lijkt net alsof je het in twee seconden hebt geschreven, zonder idée erachter. Gedichten draaien bijna altijd om de context, probeer die eerst eens op te schrijven, anders, voor je aan het echte gedicht begint.
Waar wil je heen?
Wat is de sfeer?
Wat voelt hij/het/zij?
Wat gebeurd er?
Dat zijn de vragen die je jezelf moet afvragen. Als je daar nog over na moet denken ná je het gedicht hebt geschreven, is het gedicht altijd minder. Je moet weten waar je over schrijft voor je begint. Of je moet gewoon beginnen en later precies weten uit te leggen hoe het in elkaar zit... improviseren is alleen erg moeilijk in dichtvorm, dus zou ik daar nog even mee wachten...
Het eerste gedicht vind ik al beter, het lijkt meer diepgang te hebben. Het is beter neergezet qua sfeer. "Wachtend op een storm die al gewaaid had" vond ik erg sterk geschreven, goed gedaan
, maar dan weer die zin daar achter: "was bezweken onder haar vrees om te vrezen."Dat is alweer een anticlimax! Ik heb het idee dat je je gedichten een beetje afraffelt, want de laatste zinnen zijn beide niet erg pakkend. (Niet persoonlijk opnemen, alsjeblieft!)
Ik las ergens op dit forum dat het "the kick in the balls" ofzo? was, de laatste zin van een gedicht. Die "kick" moet extra hard zijn! Extra pakkend! Nóg gevoeliger dan de rest.
Waarom stop je niet bij "Wachtend op de storm die al gewaaid had" en schrijf er nog een strofe voor. Deze zin is sterker geschreven dan "was bezweken onder haar vrees om te vrezen."
Sorry als je het allemaal persoonlijk opvat, maar dit zijn gewoon mijn kritieke opmerkingen, zodat jouw niveau -dat overigens niet slecht is, dat moet je niet denken hoor- een stijgende lijn kan vormen.
Nog heel veel succes en veel liefs,
Maria
ik vondt zelf ook dat mijn eerste beter was als de tweede ik hoop dat deze beter is , meestal schrijf ik zonder rijm maar ik probeer het te veranderen. mijn nieuwe gedicht:
Gekomen en gegaan.
Weer loop ik, nooit zou ik meer stoppen.
Altans dat hoopte ik.
Ik ren, nooit meer wou ik stoppen, nooit meer wou ik blijven staan.
De beelden, de beelden van wat ik had gezien.
Steeds waren ze vergaan, maar ook opnieuw ontstaan.
Rennen, rennen tot dat ik viel.
Ik lag op mijn rug, kijkend met mijn bodem loze ogen,
naar de diepte loze sterren.
Weer, het oude karrenwiel, het wiel dat me aanspoorde om te leven,
dat wiel.
Toen de mist er nog niet was, heb ik eindeloos gekeken.
Naar de bodemloze hemel, nu de mist er wel is.
Kijk je alleen naar het nu en niet naar wat er toen zo mooi was,
gewoon even, zonder mist.
Weer stond ik op, niet om te rennen, maar om rustig verder te lopen.
En te verdwijnen met de zon.
Weer loop ik, nooit zou ik meer stoppen.
Altans dat hoopte ik.
Ik ren, nooit meer wou ik stoppen, nooit meer wou ik blijven staan.
De beelden, de beelden van wat ik had gezien.
Steeds waren ze vergaan, maar ook opnieuw ontstaan.
Rennen, rennen tot dat ik viel.
Ik lag op mijn rug, kijkend met mijn bodem loze ogen,
naar de diepte loze sterren.
Weer, het oude karrenwiel, het wiel dat me aanspoorde om te leven,
dat wiel.
Toen de mist er nog niet was, heb ik eindeloos gekeken.
Naar de bodemloze hemel, nu de mist er wel is.
Kijk je alleen naar het nu en niet naar wat er toen zo mooi was,
gewoon even, zonder mist.
Weer stond ik op, niet om te rennen, maar om rustig verder te lopen.
En te verdwijnen met de zon.
Laatst gewijzigd door Coor op 27 nov 2008 20:31, 1 keer totaal gewijzigd.
The rest is still unwritten
Geen reacties 
maarja
nou hier nog een nieuwe:
Dit is een ode aan jou, als jij je eigen paden kiest, dit is een ode aan jou als jij je eigen pijlen schiet.
maarja nou hier nog een nieuwe:
De regen tikt zachtjes tegen de ruit.
Alweer een dag voorbij.
Wetend dat ik blij moest zijn.
Wachtend, op de zonneschijn.
Weer daar zijn, is wat ik wil.
En dat opnieuw beleven, dat wou ik.
Alweer een dag voorbij.
Wetend dat ik blij moest zijn.
Wachtend, op de zonneschijn.
Weer daar zijn, is wat ik wil.
En dat opnieuw beleven, dat wou ik.
Dit is een ode aan jou, als jij je eigen paden kiest, dit is een ode aan jou als jij je eigen pijlen schiet.
Een ode aan.
De wind waait door de bomen.
Een ode aan de bomen.
De wind waait door haar haren.
Een ode aan haar,
die haar eigen pijlen schiet, die haar eigen paden kiest.
De wind waait in zijn gezicht.
Een ode aan de tovenaar,
die haar leerde richten, die haar leerde lopen.
Een ode aan jou, als jij dat bent.
De wind waait door de bomen.
Een ode aan de bomen.
De wind waait door haar haren.
Een ode aan haar,
die haar eigen pijlen schiet, die haar eigen paden kiest.
De wind waait in zijn gezicht.
Een ode aan de tovenaar,
die haar leerde richten, die haar leerde lopen.
Een ode aan jou, als jij dat bent.
The rest is still unwritten
-
Maartje
- Vulpen
- Berichten: 424
- Lid geworden op: 23 aug 2008 18:40
- Locatie: Tussen de Friese weilanden.
Hee Coor, Ik ga je even opbouwende kritiek geven. Vat het dus ook zo op, alsjeblieft 
Altans = althans
wou, staat erg slordig in gedichten: nooit meer wou ik stoppen, kan je beter doen als: nooit zou ik meer willen stoppen.
Je schrijft in de tegenwoordige tijd én de verleden tijd, dat gaat niet echt samen.
Ik ren = teg. tijd
Rennen, rennen tot dat ik viel. = verl. tijd
Ik vind het persoonlijk mooier om een gedicht gewoon altijd in de tegenwoordige tijd te zetten. rennen totdat ik val, vind ik mooier klinken dan, rennen totdat ik viel. Maar dat is iets persoonlijks.
En je schrijft in dit gedicht ook in de ik-vorm, en tegelijk in de je-vorm. In het volgende voorbeeld bijv.:
Toen de mist er nog niet was, heb ik eindeloos gekeken.
Naar de bodemloze hemel, nu de mist er wel is.
Kijk je alleen naar het nu en niet naar wat er toen zo mooi was,
gewoon even, zonder mist.
De opbouw van dit stukje vind ik ook wat minder. Ik zou het zo gedaan hebben:
Toen de mist er nog niet was, heb ik eindeloos gekeken
naar de bodemloze hemel
nu de mist er wel is
kijk ik alleen maar naar het nu
en niet meer wat er toen zo mooi was
gewoon even,
zonder mist.
blij moest zijn = verl. tijd
Weer daar zijn, is wat ik wil = weer teg. tijd
dat wou ik = weer verl. tijd
En ik zou weer doen: en dat opnieuw beleven, dat zou ik willen.
Nu 2 gedichten gedaan, en ik hoop dat je er wat mee kan. Want ik zeg het echt niet om je af te kraken, maar om je te helpen.
Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Ik kijk uit naar nieuwe gedichten van je, want ik vind ze wel mooi!
Liefs,
Maartje
Weer loop? Dat is niets.Coor schreef:Gekomen en gegaan.
Weer loop, nooit zou ik meer stoppen.
Altans dat hoopte ik.
Ik ren, nooit meer wou ik stoppen, nooit meer wou ik blijven staan.
De beelden, de beelden van wat ik had gezien.
Steeds waren ze vergaan, maar ook opnieuw ontstaan.
Rennen, rennen tot dat ik viel.
Ik lag op mijn rug, kijkend met mijn bodem loze ogen,
naar de diepte loze sterren.
Weer, het oude karrenwiel, het wiel dat me aanspoorde om te leven,
dat wiel.
Toen de mist er nog niet was, heb ik eindeloos gekeken.
Naar de bodemloze hemel, nu de mist er wel is.
Kijk je alleen naar het nu en niet naar wat er toen zo mooi was,
gewoon even, zonder mist.
Weer stond ik op, niet om te rennen, maar om rustig verder te lopen.
En te verdwijnen met de zon.
Altans = althans
wou, staat erg slordig in gedichten: nooit meer wou ik stoppen, kan je beter doen als: nooit zou ik meer willen stoppen.
Je schrijft in de tegenwoordige tijd én de verleden tijd, dat gaat niet echt samen.
Ik ren = teg. tijd
Rennen, rennen tot dat ik viel. = verl. tijd
Ik vind het persoonlijk mooier om een gedicht gewoon altijd in de tegenwoordige tijd te zetten. rennen totdat ik val, vind ik mooier klinken dan, rennen totdat ik viel. Maar dat is iets persoonlijks.
En je schrijft in dit gedicht ook in de ik-vorm, en tegelijk in de je-vorm. In het volgende voorbeeld bijv.:
Toen de mist er nog niet was, heb ik eindeloos gekeken.
Naar de bodemloze hemel, nu de mist er wel is.
Kijk je alleen naar het nu en niet naar wat er toen zo mooi was,
gewoon even, zonder mist.
De opbouw van dit stukje vind ik ook wat minder. Ik zou het zo gedaan hebben:
Toen de mist er nog niet was, heb ik eindeloos gekeken
naar de bodemloze hemel
nu de mist er wel is
kijk ik alleen maar naar het nu
en niet meer wat er toen zo mooi was
gewoon even,
zonder mist.
de regen tikt = teg. tijdCoor schreef:De regen tikt zachtjes tegen de ruit.
Alweer een dag voorbij.
Wetend dat ik blij moest zijn.
Wachtend, op de zonneschijn.
Weer daar zijn, is wat ik wil.
En dat opnieuw beleven, dat wou ik.
blij moest zijn = verl. tijd
Weer daar zijn, is wat ik wil = weer teg. tijd
dat wou ik = weer verl. tijd
En ik zou weer doen: en dat opnieuw beleven, dat zou ik willen.
Nu 2 gedichten gedaan, en ik hoop dat je er wat mee kan. Want ik zeg het echt niet om je af te kraken, maar om je te helpen.
Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Ik kijk uit naar nieuwe gedichten van je, want ik vind ze wel mooi!
Liefs,
Maartje
Destiny is build a bridge, to the one you love.