Geen pijn meer door pijn

[***Juud]

Geen pijn meer door pijn
Ik loop rennend door de straten ik huil en huil mensen kijken me na ze vinden me gek, ik weet het gewoon, iedereen vindt me gek het kan toch niet anders? Ik voel me zo alleen ik heb niemand, niemand om bij uit te huilen ik loop hier verdomme alleen door de straat ik voel geen arm om me heen die me troost en ter gelijke tijd ook warm houd. Ik begin langzamer te lopen, loop zonder nadenken een steegje in en ik ga daar zitten. Ik probeer me te bedenken waarom ik huil, waarom ik verdrietig ben en waarom niemand mij wil troosten, wat heb ik verkeerd gedaan?

Nu komt alles weer omhoog, ik weet weer waarom ik zo huil en waarom ik verdrietig ben. De enige die ik had heeft me verwaarloosd zo erg dat ik nog eenzamer ben geworden dan ik al was. Hij vertelde me altijd hoe mooi ik was en lief, hij gaf me bloemen en liefde, maar er kwam een dag dat ik van hem alles terug geven wat hij mij gegeven had, maar dat kon niet meer de bloemen waren verdord en de liefde die hij mij gaf zou ik hem nooit kunnen geven. Hij schelde mij uit voor alles wat God verboden had, alleen snap ik tot de dag van vandaag nog steeds niet wat ik in zijn ogen fout had gedaan! Waar was mijn lieve vriend diegene die er altijd voor me was en ook meteen de enige die er voor me was. Hij nam me mee naar zijn huis of ik nou wilde of niet. Eenmaal bij hem thuis, trok hij me mee naar boven. Ik wilde niet en werkte tegen. Hij zette een mes voor mijn keel en ik heb die middag alles gedaan wat hij mij heeft opgedragen.

Ik dacht dat ik er vanaf was, dat hij mij nu met rust liet. Maar dat deed hij niet vandaag zocht hij me nog één keer op. We hebben gepraat over alles wat er gebeurd was tussen ons, maar toen hij wegging begon hij gemeen te lachen. Ik vroeg wat er aan de hand was en hij vertelde dat alles een leugen was. Er was geen liefde. Hij had alleen maar behoefte aan macht.
Ik ren de weg over en ik hoor een gil achter me. Terwijl ik me omdraai zie ik een auto recht op me afkomen en weet ik direct waarom de vrouw achter me gilde, maar het is te laat. Ik voel een harde klap, die tegelijkertijd als bevrijding aankomt. Geen mensen meer die me bedriegen, geen angst meer kennen, maar vooral geen pijn meer. Fysiek niet en lichamelijk niet. Ik lichaam achterlatend, zweef ik weg van de wereld die me alleen maar pijn heeft bezorgd.
Ik word eindelijk mens!

Judith