Laatst gebroken hart

[Ezra]

Dit is een van mijn oudere verhalen en ik heb besloten het nu toch maar te posten. Ik zal het in drie delen posten. Vandaag alvast deel 1.


“Dus ik zie je zaterdag weer?”
De ogen meisje van het meisje lichtten op en ze knikte. Zij en de jongen stonden dicht tegenover elkaar in de smalle gang van het huis van zijn ouders. Afgezien van een gelakte, houten paraplubak was de hal leeg. De koele, witte muren staken merkwaardig af bij haar eigen warm huid. De wanden waren niet versierd met schilderijen zoals bij haar thuis waardoor de gang nogal afstandelijk en onpersoonlijk op haar overkwam.
De donkerharige jongen boog zich naar voren en drukte zacht een kus op haar lippen. Zijn lippen voelden warm, vertrouwd en aangenaam. Het was precies zoals ze zich herinnerde. De huid van het meisje ging mogelijk nog meer gloeien terwijl ze hem terug zoende en een bekende kriebel in haar onderbuik voelde opspelen. Het leek allemaal zo perfect te zijn maar toen verbrak het meisje zonder aanleiding abrupt de kus. De jongen keek haar enigszins beteuterd aan. Zijn gezicht vertrok bijna onmerkbaar maar in zijn ogen lag onbegrip en een beetje irritatie, zag ze.
“Ik moet gaan,” zei ze zacht en ze keek naar de effen, witte tegels onder haar voeten terwijl ze sprak.
“Ja,” antwoordde de jongen een beetje ademloos.
Hij liet zijn blik over haar gezicht gaan maar het meisje maakte geen oogcontact. Ze hield haar blik zorgvuldig afgewend, alsof ze zich schaamde voor hetgeen dat net gebeurd was. Zwijgend maakte de jongen de glazen voordeur voor haar open en het meisje liep het tuinpad, dat ingelegd was met ruwe, bruine stenen, af naar haar fiets.
“Tot zaterdag dan,” zei ze nog en ze stapte op.
De jongen keek zijn vriendin na tot ze op de hoek van de straat linksaf sloeg en hij haar niet meer kon zien. Hij schudde licht met zijn hoofd omdat hij niets begreep van haar reactie van zo-even. Toen trok hij langzaam de deur dicht en sloot daarmee het gegil van zijn twee buurkinderen buiten. Ze waren buiten tikkertje aan het spelen en dat ging zoals altijd gepaard met veel geschreeuw. Hij zuchtte geërgerd; blijkbaar was het ijle hoop te denken dat het lawaai met de jaren minder zou worden.
Nadine fietste in gedachten verzonken richting haar eigen huis, dat aan de rand van de stad lag. Kevin en zij waren nog niet zo heel lang weer bij elkaar en hoewel haar verstand zei dat ze hem niet meer toe mocht laten in haar leven kon ze het kriebelende gevoel in haar maag niet zomaar negeren. Een paar weken was het nu weer aan maar dat maakte het alles er niet gemakkelijker op.
“Verdorie,” vloekt Nadine zacht toen ze de donkere wolken boven haar hoofd opmerkte.
De bui kwam snel en dreigend dichterbij. Als ze pech had zou ze kletsnat worden, het was immers nog tien volle minuten fietsen naar haar huis. Nadine remde af toen het stoplicht van de kruising plotseling op rood sprong. Ze zette een voet aan de grond en keek naar de passeerde auto’s. Een kleine, vuurrode auto reed langs haar heen en de oude man nam een ruime bocht. Hij besefte duidelijk niet dat hij de andere weggebruikers hiermee hinderde.
Zodra het licht weer terugsprong op groen fietste Nadine vlug verder. Opgelucht reed ze een kwartier later de oprit van haar huis op; de regen had nog even op zich laten wachten.

Vrijdag liep Nadine terug naar huis vanaf haar beste vriendin, Marlou. Ze woonde maar een paar straten verderop. Normaal ging ze op de fiets, hoe kort de afstand ook was, maar ze had gisteren een lekke band gekregen waardoor haar fiets nu bij de fietsenmaker stond. Nadine baalde daar best van; ze had een hekel aan lopen. Ze fietste veel liever. Ze wandelde een eind door het park en sneed daarmee een stuk van de route af. Nadine wilde op tijd thuis zijn voor het eten. Ze zouden namelijk pizza eten, haar lievelingsgerecht.
Stokstijf bleef Nadine met een ruk staan. Nog geen twintig meter van haar vandaan stond Kevin onder de grote boom, die zich precies in het midden van het park bevond. Hij was echter niet alleen; in zijn armen lag een meisje met donkerbruin, krullend haar en een smal gezichtje. Ze was niet echt knap maar Kevin kon zijn ogen blijkbaar niet van haar afhouden.
Als aan de grond genageld keek Nadine toe, waarom was dat meisje in hemelsnaam samen met haar vriend?! Wat bezielde haar en nog belangrijker: wat bezielde hem?
Haar hersenen werkten op volle toeren maar stopten onmiddellijk toen ze zag dat Kevin zich naar voren boog en het onbekende meisje vol overgave zoende. Vanaf dat moment kon Nadine het niet meer aanzien. Met haar bonzende hart in haar keel en een waas voor haar donkere ogen begon ze weg te rennen van het misselijkmakende tafereel.

[x Sanne]

Sterk begin! Je zet de situatie goed neer en ik kan me goed inleven. Je beschrijving komen ook heel natuurlijk over, super Het leest lekker vlot en ik ben benieuwd hoe het verder gaat Enige tip is om iets minder vaak Nadine te gebruiken, dus af en toe ook ze

[Ezra]

Deel 2

Ze rende naar de rand van het park waar een kleine vijver lag. Twee eenden zwommen kwakend door het troebele water en een oude vrouw voerde hen vanaf de kant stukjes brood. Buiten adem kwam Nadine tot stilstand. Ze steunde met haar handen op haar knieën en haar hart klopte nog steeds fel. Dit kon niet waar zijn, schoot het in paniek door haar heen. Onder haar adem vloekte ze zacht. Waarom had ze hem nog een kans gegeven? Ze wist zelf niet goed waarom ze dat had gedaan.
Zachtjes begon het te regen maar dat merkte Nadine nauwelijks op, te diep in gedachten verzonken. Er vielen steeds meer druppels in het gras en ze verschool zich enigszins onder een boom. De oude vrouw stak een zwarte paraplu op en vertrok. De dieren in het water kwaakten verontwaardigd bij haar vertrek.
Geluidloos menden de regendruppels op Nadine haar wangen zich met haar zoute tranen. De waas voor haar ogen nam toe. Ze knipperde fel met haar oogleden en balde haar handen tot vuisten in de hoop dat ze ze daarmee iets minder hard kon laten trillen. Haar vertroebelde zicht noch het trillen van haar handen werd minder.
Met haar rug leunde ze tegen de stam van de kersenbloesemboom, waaronder ze zich schuilhield. Ze staarde, zonder werkelijk iets te zien, naar de rijtjeshuizen die dichtbij haar stonden. Een jonge moeder met een kinderwagen liep aan de overkant van de rustige weg maar Nadine kon zich er niet toe zetten de gebeurtenis echt in zich op te nemen.
Herinneringen passeerden willekeurig voor haar ogen, allemaal drongen ze zich aan haar op. Vooral de herinneringen van afgelopen herfst. Messcherp sneden de beelden door haar hart en ziel heen. Ze bezorgden haar een ondragelijke pijn die hete tranen liet rollen over haar al natte wangen.

(flashback)
“Ik dacht dat ik je kon vertrouwen!,” zei Nadine met verheven stem. “Ik heb nimmer een seconde aan je getwijfeld en nu flik je me dit?”
Ze stond lijnrecht tegenover Kevin en onderdrukte met moeite de opkomende tranen.
“Waarom?” vroeg ze ademloos.
Met pijn in haar borst keek ze naar Kevin en hij keek bedrukt, met zijn telefoon nog in zijn hand, naar haar. Hij was niet in staat te reageren en staarde haar alleen maar woordloos aan terwijl Nadine even zwijgzaam terugkeek, wachtend tot hij iets zou zeggen.
“Hoe lang is dit al aan de gang?” fluisterde ze uiteindelijk.
“Twee maanden,” kwam het vernietigende antwoord.
Kevin klonk schor maar Nadine durfde haar eigen stem ook niet lang meer te vertrouwen. Het ene moment leekt alles nog volmaakt te zijn en het volgende moment stortte haar leven in als een kaartenhuis getroffen door de tocht van een open raam. Het leek of alle kaarten omver waren geblazen door een sterke windvlaag die ze niet aan zag komen.
Dat enkele sms berichtje op zijn telefoon was genoeg om achter de waarheid te komen: Kevin, haar vriend waarmee ze van plan was de rest van haar leven te delen, ging al twee maanden vreemd. Als dat meisje niet op dit moment had gesmst zouden Kevin en zij waarschijnlijk nu nog samen op de bank zitten en de komische film afkijken… Nadine kon die gedachte haast niet verdragen.
(einde flashback)

Drie maanden geleden had ze hem een nieuwe kans gegeven. Ze geloofde er heilig in dat iedereen een tweede kans verdiend zolang ze oprecht kunnen tonen dat ze spijt hebben van hun daden en werkelijk wilden veranderen. Nu bleek dat het verkeerd was om hem te vertrouwen… Alweer.

[x Sanne]

Wat een ongelofelijke zak, die Kevin Wederom goed geschreven, ik kan me alles heel levendig voorstellen. Ik ben benieuwd wat Nadine nu gaat doen1

[Maartje]

Je moet jongens geen tweede kans geven! Die verdienen ze niet en het gaat toch altijd fout. 1x een bad boy is en blijft een bad boy!
Ik zou trouwens wel wat preciezer willen weten waarom ze hem vergeeft en hem nog een kans geeft? Wat heeft hij tegen haar gezegd, en wat denkt zij daarvan? Denkt ze dat hij veranderd is, en hoe heeft hij haar bewerkt etc.

Het ene moment leekt alles nog volmaakt te zijn en het volgende moment stortte haar leven in als een kaartenhuis getroffen door de tocht van een open raam.

Leekt = leek

Je schrijft leuk en overtuigend. Ben benieuwd naar deel3. (is dat ook meteen het einde?)

[Ezra]

Heel erg bedankt voor alle reacties . Gezien het maar een kort verhaal is mogen jullie zelf de onbekende punten invullen . Het ging mij vooral om het overbrengen van de emoties. Hier is in elk geval het laatste stukje.

Nadine haalde krachtig adem en probeerde nogmaals te kalmeren. Met een diepe zucht verminderde ze de spanning in haar lichaam een beetje. Het was officieel voorbij; Kevin had zijn tweede kans gehad en die had hij net zo grondig verbruikt als zijn eerste. Vanaf vandaag zou ze een nieuwe start maken: het verleden achter zich laten en opnieuw beginnen, zonder Kevin.
Met pijn in haar borst, op de plek waar net nog haar hart zat, keek ze naar een langslopend stelletje. De jongen schonk geen aandacht aan haar en het meisje keek haar alleen maar met opgetrokken wenkbrauwen aan omdat ze nog steeds tegen de boom aanleunde waarbij ze nog niet de moeite had genomen haar natte gezicht te drogen.
Nadine wilde op dit moment niets liever dan bij Kevin zijn zodat hij zijn armen om haar heen kon slaan en zou fluisteren dat het allemaal goed zou komen. Maar deze keer won haar verstand het van haar gevoel, ze had hem al eens verlaten en was teruggekeerd en dit was waar die keuze haar nu gebracht had: huilend tegen een boom aan de rand van het park.
Een windvlaag stak op en blies haar ravenzwarte haren in haar gezicht waar ze bleven plakken aan haar wangen. Met haar vlakke hand streek ze haar haar weg. Een volgende windstoot blies door de takken van de boom en liet de bladeren ritselen. Een paar kleine, roze blaadjes raakten los en lieten zich meevoeren door de wind. Hoewel er een aantal voor Nadine’s ogen naar beneden dwarrelden werden er ook een paar richting het midden van het park geblazen, naar de grote appelboom.
Nadine liet zich op de grond zakken en bleef met haar rug tegen de stam zitten. Ze liet haar hoofd ook tegen de boom leunen en keek door de takken van de boom heen omhoog naar een vrijwel onbewolkte hemel. Ondanks alles wist ze één ding absoluut zeker: ze hield van Kevin ook al kon ze niet met hem samen zijn. En ze wist dat ze altijd van hem zou blijven houden omdat hij een plekje in haar hart had. Wat er ook mocht gebeuren.

[Maartje]

Ik vind het erg mooi geschreven, vooral het laatste stukje. Maar voor mij is het gewoon niet compleet.

En ze wist dat ze altijd van hem zou blijven houden omdat hij een plekje in haar hart had.

Waaróm? Dat meisje moet wel een verdómd goede reden hebben om nog van hem te houden en hem zo'n plekje in haar hart te gunnen als hij haar twee keer bedrogen heeft! Ik vind het jammer dat het niet naar voren komt waarom dit het geval is, want uiteindelijk draait het hier toch allemaal om? Toch?
Nouja, ik vind het wel leuk hoor! Je schrijft leuk, Zou graag (misschien ietwat uitgebreidere verhalen) meer van je willen lezen hier. (:

[x Sanne]

De emoties overbrengen is in ieder geval goed gelukt

Ik vind het jammer dat we verder zo weinig te weten krijgen, maar ik vind het ook wel leuk dat je de aandacht op de emoties richt. Ik kan me goed in Nadine inleven. Ik hoop meer van je te kunnen lezen binnenkort!