Hey jongens en meisjes! Ik heb besloten (alweer) aan een nieuwe project te beginnen! Ik weet dat ik zoveel onafgemaakte projecten op mijn lijst heb, maar ik denk echt dat dit soort verhalen mijn bestemming zijn. Ik hoop datt dit veel beter is dan mijn overige verhalen. Het begint kort, maar ik ga het langzamerhand uitwerken. Ik probeer zo spelfouten, grammatica fouten en onduidelijkheid in verhalen zo vermijd. De volgende komen in het verhaal voor: Transgenderisme, Anorexia en ander gevoelige onderwerpen. En om nog wat bij te voegen: Sommige momenten zijn voor tienerleeftijden bestemd, dus niet voor tien jaar en ouder. Alvast bedankt.
Proloog
‘’Mijn god! Het is een meid!’’
Gelach, gejoel en geduw. Er spugen zelfs een paar in mijn gezicht. Hete tranen biggelen over mijn wangen. Ik probeer mijn handen los te maken van de handen die daar grip hebben. Ik weet niet wie mijn handen bij elkaar houdt.
‘’Nou! Nou!’’ Kondigt Stijn zoetsappig, en de grip op mijn handen word strakker. Al mijn bloedvaten worden daar stop gezet. ‘’Jongens huilen niet!’’ En als een krankzinnige, draait hij mijn handen negentig graden om. Ik jammer en ik sputter van de pijn.
Ik sta daar, te janken en te gillen. Mijn spijkerbroek was omlaag getrokken, zodat mijn onderbroek zichtbaar was. Ik was plat aan de voorkant. Pas toen kwamen de mensen om me heen erachter dat ik niet was als ik me voordeed. Sam was geen vent, Sam was een meid! Een verrekte meid!
‘’Nu snap ik waarom Tara hem zo gevoelig vond en anders dan de andere jongens! Het is verdomme een meid!’’ Brent lacht. Zijn dikke worsten vingers knijpen in mijn dijen. Hij kijkt spottend langs de kant, waar de trieste Tara ongelukkig naar de groep staart. ‘’Hey Tara! Betekent dit nu dat je lesbisch bent?’’
Het gelach galmt door de gang. Ik zie dat Tara ook op het punt staat in huilen uit te barsten. Maar ze blijft sterk in haar schoenen en houdt het bij zwijgzaam staren.
‘’Arme Sammie…Heb je je mannelijkheid verloren?’’ Kevin tapt op mijn schouder, zijn grijns is onmisbaar. ‘’Oeps! Vergeten! Je had geen mannelijkheid om te beginnen!’’
Alweer gelach. Ik probeer Tara in haar gezicht aan te kijken. Maar ze kijkt alleen maar naar haar voeten.
‘’Nou, dat is triest.’’ Mike neemt mij van top tot teen op. Marc ziet het en slaat hem op zijn schouder. Niet kwaadzinnig bedoelt, zoals hij dat meerdere keren op mij deed, maar eerder waarschuwend. Hij trekt een grimas naar hem, en doet alsof hij moet kokhalzen.
‘’Gatver, Mike! Wat ben je, een homo?’’ Roept hij, vol afschuw. Mike slaat hem direct terug, en maakt ongemakkelijk oog contact met mij.
‘’Het is een meid! Dat zie je toch?’’ Probeert hij Marc duidelijk te maken. Die rolt slechts zijn ogen en kijkt naar me alsof ik een hoopje hondenpoep was.
‘’Nu wel.’’
Voor wat je bent
-
Bellenblaas.x
- Potlood
- Berichten: 97
- Lid geworden op: 02 apr 2008 09:41
wow, wat een interessant begin! (Y)
Laatst gewijzigd door x Sanne op 30 nov 2008 19:24, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: Probeer je bericht iets meer inhoud te geven. Waarom vind je het leuk bijvoorbeeld. Dit soort berichten vallen onder spam, lees voor toelichting even de regels door. Alvast bedankt :)
Reden: Probeer je bericht iets meer inhoud te geven. Waarom vind je het leuk bijvoorbeeld. Dit soort berichten vallen onder spam, lees voor toelichting even de regels door. Alvast bedankt :)
Just close your eyes and keep your mind wide open
-
Maartje
- Vulpen
- Berichten: 424
- Lid geworden op: 23 aug 2008 18:40
- Locatie: Tussen de Friese weilanden.
Leuk begin, goed opgezet.
Alleen is het nog een beetje onduidelijk vanuit wie er wordt geschreven. Hoogstwaarschijnlijk vanuit de jongen die zich voordoet als meisje. Misschien is het nog wat onrustig, (breng er rust in met beschrijvingen van personen of omgeving? Waar speelt dit zich af en hoe ziet het meisje eruit, en de pestkoppen?) ik weet niet maar die sfeer wekt het op bij mij, kan aan mij liggen hoor! Het is een beetje
praat
praat
praat
Alsof je haast had toen je dit schreef. Maar zoals ik al zei, kan aan mij liggen hoor
Ik ben benieuwd naar vervolg...
Alleen is het nog een beetje onduidelijk vanuit wie er wordt geschreven. Hoogstwaarschijnlijk vanuit de jongen die zich voordoet als meisje. Misschien is het nog wat onrustig, (breng er rust in met beschrijvingen van personen of omgeving? Waar speelt dit zich af en hoe ziet het meisje eruit, en de pestkoppen?) ik weet niet maar die sfeer wekt het op bij mij, kan aan mij liggen hoor! Het is een beetje
praat
praat
praat
Alsof je haast had toen je dit schreef. Maar zoals ik al zei, kan aan mij liggen hoor
Ik ben benieuwd naar vervolg...
Destiny is build a bridge, to the one you love.
Verhaallijn klinkt 'leuk' en je maakt me nieuwsgierig naar het vervolg 
Ik ben het wel met Maartje eens dat het af en toe nog wat onduidelijkheid schept. Wat ik vooral mis, zijn de omgeving en de gevoelens en gedachtes van Mar(t)ijn. Hij moet zich op dat moment toch verscheurd en kapot van verdreit voelen? Dat zou ik graag iets meer beschreven zien. En waar speelt het verhaal zich af? Verder zou ik iets minder vaak enteren. Ik vind dat je de handelingen van de personen wel heel goed omschrijft 
Ik hoop dat je snel verder gaat!
een meid dat = een meisje die
Ik ben het wel met Maartje eens dat het af en toe nog wat onduidelijkheid schept. Wat ik vooral mis, zijn de omgeving en de gevoelens en gedachtes van Mar(t)ijn. Hij moet zich op dat moment toch verscheurd en kapot van verdreit voelen? Dat zou ik graag iets meer beschreven zien. En waar speelt het verhaal zich af? Verder zou ik iets minder vaak enteren. Ik vind dat je de handelingen van de personen wel heel goed omschrijft Ik hoop dat je snel verder gaat!
Net andersom toch?Hoogstwaarschijnlijk vanuit de jongen die zich voordoet als meisje.
Is dit al gebeurd of gebeurt het nu?Mijn spijkerbroek was omlaag getrokken, zodat mijn onderbroek opviel. Ik was plat aan de voorkant. Toen realiseerde de mensen het zich. Martijn is een Marijn! Een meid dat zich voordoet als jongen!
een meid dat = een meisje die
Tappen? Dat is geen correct Nederlands volgens mij.Kevin tapt op mijn schouder,
The quiet scares me cause it screams the truth
Bedankt iedereen. Ik zal mijn best doen om het te verbeteren...
Hier is ook een update, er zullen medegeloos veel fouten inzitten omdat ik graag poetisch wilde overkomen..
…zes maanden eerder…
Marijn slaakte een diepe zucht. Ze staarde naar de passerende weilanden dat voorbij flitsten en bekeek hoe grijze wolken camoufleerden in lichte morgen lucht. Naast haar stuurde haar vader de auto. De fiat rammelde terwijl het langs op zwart grijze asfalt reed. Terwijl Marijn en haar vader naar de plaats van bestemming gingen, was haar blik afgedwaald naar buiten toe. Door de getinte auto ramen keek ze gefascineerd wat buiten plaats nam.
‘’We hebben het eindelijk voor elkaar, engel.’’
Ze wendde haar blik af en keek haar vader aan. De kringen onder zijn ogen waren vervaagd. Zijn ogen glinsterden en zijn rimpels waren minder diep als vroeger. Toen kwam het in haar op dat ze haar vader nog nooit eerder zo gelukkig had gezien. Ze knikte instemmend.
‘’Ja pap.’’ Fluisterde ze. Ze staarde nu vooruit naar wat leek op een eindloze weg. Er leek geen einde aan te komen tot er eindelijk een top van de kerk zichtbaar was. Ze slikte de brok in haar keel weg.
‘’Oeh! Daar zul je het hebben! De kerk betekent dat we vlakbij zijn.’’ Vertelde haar vader opgelaten, alsof ze nog steeds een kleuter was. Ze bevroor in haar plaats. Zei niets en keek alleen maar toe hoe de kerk met elke seconde steeds zichtbaarder werd, tot het zichzelf toonde met zijn volle glorie. Groot, net als de meeste kerken. Maar o zo depressief. Ze voelde hoe een hand haar op haar schouder klopte. Ze was hem weer aan het aan het bekijken, en dit keer leek hij in huilen uit te barsten. Tranen van geluk en hoop. Hoop op geluk en voorspoed.
‘’Eindelijk kunnen we alles daar vergeten en eindelijk onze ruggen daarnaar toekeren. We zullen eindelijk geluk proeven, lieverd. En de smaak is verfrissend. Verfrissend en fantastisch!’’ Meneer Forger’s geluk kon niet meer op. En Marijn had respect voor dat. Er was een periode geweest dat ze doodongelukkig waren geweest. Diep triest zelfs. En precies achtenveertig uur geleden waren ze nog in net zo’n situatie. Maar ze waren nu eindelijk ontsnapt. Maar ondanks dat, voelde ze zich nog verlamd. Gevoelloos en verdoofd. Ze had haar glimlach moeten forceren en haar vader zo strak mogelijk omhelsd toen ze voor het eerst hoorde dat ze gingen verhuizen. Diep van binnen was ze opgewonden. Opgewonden en zielsgelukkig voor haar vader. En toen glimlachte hij. Voor het eerst in jaren kropen zijn mondhoeken omhoog in pure vreugde. En dat was de reden waarom ze niet tegen stribbelde. Wanneer haar vader niet naar haar keek was ze een wrak. Ze keek dan voor zich uit naar de plek waar ze was opgegroeid. Hoe ze haar tijd had besteed met haar. Al die herinneringen kwamen aan als een klap in de gezicht. En daarna maakte het haar tijdelijk bijna ziek. Alles in haar lichaam was stijfjes en klam. Spanning dat ze nog nooit eerder had gevoeld en haar zo slap en zwakjes had gemaakt. Maar nu ze naast haar vader zat, en hem zag lachen, moppen tappen en fluiten, was ze tevreden. Hij verdiende het meer dan elk ander. Dan wie dan ook. En daar liet ze het bij. Maar toch…Het ouderlijk huis…Ondanks al die ellende dat daar had gespeeld…Was alles daar toch vertrouwendd en prachtig geweest voor haar. Ontroerend en mooi. En nu, gingen ze daar weg. Voorgoed. En toen de auto op stop werd gezet en haar vader uitstapte drong het tot haar door dat het definitief was. Definitief en voorgoed.
Voor altijd.
Hier is ook een update, er zullen medegeloos veel fouten inzitten omdat ik graag poetisch wilde overkomen..
…zes maanden eerder…
Marijn slaakte een diepe zucht. Ze staarde naar de passerende weilanden dat voorbij flitsten en bekeek hoe grijze wolken camoufleerden in lichte morgen lucht. Naast haar stuurde haar vader de auto. De fiat rammelde terwijl het langs op zwart grijze asfalt reed. Terwijl Marijn en haar vader naar de plaats van bestemming gingen, was haar blik afgedwaald naar buiten toe. Door de getinte auto ramen keek ze gefascineerd wat buiten plaats nam.
‘’We hebben het eindelijk voor elkaar, engel.’’
Ze wendde haar blik af en keek haar vader aan. De kringen onder zijn ogen waren vervaagd. Zijn ogen glinsterden en zijn rimpels waren minder diep als vroeger. Toen kwam het in haar op dat ze haar vader nog nooit eerder zo gelukkig had gezien. Ze knikte instemmend.
‘’Ja pap.’’ Fluisterde ze. Ze staarde nu vooruit naar wat leek op een eindloze weg. Er leek geen einde aan te komen tot er eindelijk een top van de kerk zichtbaar was. Ze slikte de brok in haar keel weg.
‘’Oeh! Daar zul je het hebben! De kerk betekent dat we vlakbij zijn.’’ Vertelde haar vader opgelaten, alsof ze nog steeds een kleuter was. Ze bevroor in haar plaats. Zei niets en keek alleen maar toe hoe de kerk met elke seconde steeds zichtbaarder werd, tot het zichzelf toonde met zijn volle glorie. Groot, net als de meeste kerken. Maar o zo depressief. Ze voelde hoe een hand haar op haar schouder klopte. Ze was hem weer aan het aan het bekijken, en dit keer leek hij in huilen uit te barsten. Tranen van geluk en hoop. Hoop op geluk en voorspoed.
‘’Eindelijk kunnen we alles daar vergeten en eindelijk onze ruggen daarnaar toekeren. We zullen eindelijk geluk proeven, lieverd. En de smaak is verfrissend. Verfrissend en fantastisch!’’ Meneer Forger’s geluk kon niet meer op. En Marijn had respect voor dat. Er was een periode geweest dat ze doodongelukkig waren geweest. Diep triest zelfs. En precies achtenveertig uur geleden waren ze nog in net zo’n situatie. Maar ze waren nu eindelijk ontsnapt. Maar ondanks dat, voelde ze zich nog verlamd. Gevoelloos en verdoofd. Ze had haar glimlach moeten forceren en haar vader zo strak mogelijk omhelsd toen ze voor het eerst hoorde dat ze gingen verhuizen. Diep van binnen was ze opgewonden. Opgewonden en zielsgelukkig voor haar vader. En toen glimlachte hij. Voor het eerst in jaren kropen zijn mondhoeken omhoog in pure vreugde. En dat was de reden waarom ze niet tegen stribbelde. Wanneer haar vader niet naar haar keek was ze een wrak. Ze keek dan voor zich uit naar de plek waar ze was opgegroeid. Hoe ze haar tijd had besteed met haar. Al die herinneringen kwamen aan als een klap in de gezicht. En daarna maakte het haar tijdelijk bijna ziek. Alles in haar lichaam was stijfjes en klam. Spanning dat ze nog nooit eerder had gevoeld en haar zo slap en zwakjes had gemaakt. Maar nu ze naast haar vader zat, en hem zag lachen, moppen tappen en fluiten, was ze tevreden. Hij verdiende het meer dan elk ander. Dan wie dan ook. En daar liet ze het bij. Maar toch…Het ouderlijk huis…Ondanks al die ellende dat daar had gespeeld…Was alles daar toch vertrouwendd en prachtig geweest voor haar. Ontroerend en mooi. En nu, gingen ze daar weg. Voorgoed. En toen de auto op stop werd gezet en haar vader uitstapte drong het tot haar door dat het definitief was. Definitief en voorgoed.
Voor altijd.
Laatst gewijzigd door Elice* op 28 nov 2008 17:39, 1 keer totaal gewijzigd.
het aller mooiste geschenkt,
Is het gebaar.
Is het gebaar.
-
Maartje
- Vulpen
- Berichten: 424
- Lid geworden op: 23 aug 2008 18:40
- Locatie: Tussen de Friese weilanden.
Hij eindigt een beetje met een cliché, maar ondanks dat toch mooi beschreven. Er zit wat meer gevoel in dan het eerste stukje, goed gedaan!
En er zitten inderdaad wat (spellings)foutjes in. Wil je dat ik ze er voor je uithaal of niet...?
Oeeeeps.x Sanne schreef: Citaat: Hoogstwaarschijnlijk vanuit de jongen die zich voordoet als meisje.
Net andersom toch?
En er zitten inderdaad wat (spellings)foutjes in. Wil je dat ik ze er voor je uithaal of niet...?
Destiny is build a bridge, to the one you love.
Bedankt Maartje
Hoewel heb ik het gevoel dat ik het niet realistisch en goed genoeg heb bewerkt, ben ik best wel tevreden erover.
Ik hoop dat het wel makelijk door te lezen is
Hoewel heb ik het gevoel dat ik het niet realistisch en goed genoeg heb bewerkt, ben ik best wel tevreden erover.
Ik hoop dat het wel makelijk door te lezen is
het aller mooiste geschenkt,
Is het gebaar.
Is het gebaar.
Leuk vervolgje! Het blijft allemaal wat vaag en daardoor wil je als lezer graag verderlezen Ik vind het persoonlijk wel een beetje onrealistisch dat ze binnen 48 uur hebben beslotente gaan verhuizen en dat dan ook meteen doen.
Ik vind het persoonlijk wel een beetje onrealistisch dat ze binnen 48 uur hebben beslotente gaan verhuizen en dat dan ook meteen doen.The quiet scares me cause it screams the truth
Mooi geschreven. Ik kan me goed inleven in de hoofdpersoon! De verhaallijn spreekt me ook heel erg aan! Ga zo door!
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000