Ik weet dat Kerstmis allang voorbij is, maar goed. Een vriendin van mij en ik daagden elkaar een beetje uit, zij was er namelijk van overtuigd dat ik het nooit voor elkaar zou krijgen om een one shot te schrijven over Pierre Bouvier en zijn verloofde, Lachelle Farrar. Aangezien zij nogal... gevoelig bij mij ligt, dacht ik zelf ook dat het me niet ging lukken xD. Tot nu toe heb ik al een kantje, meer dan verwacht dus. Zoals altijd kan ik me er niet aan houden als ik zeg dat ik een one shot ga schrijven, het moet altijd langer worden. Ik weet daarom nog niet hoe lang dit gaat worden, dat zien jullie vanzelf wel. Misschien kan ik het halverwege niet meer aan en stop ik er wel mee, wie weet xD.
Goed, hiervoor gaan jullie misschien een teiltje nodig hebben. De uitdaging was namelijk dat het zo klef mogelijk als het maar lukte moest zijn. Gaat lastig worden, maar ik doe mijn best.
Have fun met het lezen!
_____________________
Spierwitte sneeuwvlokjes bedekten de gladde straten van Montréal. IJzel vloog door de lucht en zorgde ervoor dat geen enkel mens zich nog op straat durfde te bewegen, omdat ze bang waren uit te glijden of te bevriezen. Geen enkel mens. Op één na.
Hijgend probeerde Pierre Bouvier zo goed als het weer het maar toeliet over de spekgladde stoep te rennen. Hij had zijn handen diep in zijn jaszakken gestoken en zijn wollen muts zo ver mogelijk over zijn hoofd getrokken, maar het weer liet hem niet winnen. Zijn vingers waren tot op het bot bevroren en hij kreeg hoofdpijn van de snijdende kou.
Ik hoop niet dat ze al begonnen zijn.
Zijn voeten lieten grote afdrukken achter in de sneeuw, maar dat vond hij wel grappig. De rest van de straat was nog helemaal vlak, omdat niemand zich naar buiten durfde te wagen.
Klappertandend probeerde Pierre door te lopen, maar het ging langzamer dan hij gehoopt had. Gelukkig had hij nog oude sneeuwlaarzen ergens op zolder gevonden die van Chuck afkomstig waren, waar hij dan ook dankbaar gebruik van had gemaakt. Hij hoefde maar een uurtje de deur uit, maar daar had hij ook bijna een uur voorbereiding aan gehad. De kou was echt niet te harden.
‘’Cause now it’s Christmas, I just can’t wait…’ mompelde hij zachtjes in zichzelf. Hij haalde zijn handen weer uit zijn zakken en blies zo hard als hij kon door zijn handschoenen heen. Zijn adem veroorzaakte kleine wolkjes in de lucht, waar hij niet echt blij van werd. Waarschijnlijk zou hij als de Verschrikkelijke Sneeuwman weer thuis aankomen, aangezien hij van top tot teen besneeuwd was en hij net zo hard stampte als hem. Daarmee probeerde hij echter te voorkomen dat hij uit zou glijden, alleen lukte dat niet.
Op het moment dat hij namelijk over wilde steken, ging het mis. Hij had de overgang tussen de stoep en de straat niet gezien door de grote bergen sneeuw. Daardoor verstapte hij zichzelf en schoot zijn voet weg. Met een brul probeerde hij zichzelf ergens aan vast te grijpen, maar er was niets in zijn omgeving, dus ging hij plat op zijn muil.
Hoestend spuugde hij de hap sneeuw uit die hij binnen had gekregen, terwijl hij mopperend weer omhoog krabbelde. Hij had een grote afdruk achtergelaten op de grond, wat hem nog chagrijniger maakte.
‘Klote weer,’ mompelde hij, ‘klote sneeuw.’
Voorzichtig dan voorheen ging hij verder met zijn tocht naar huis. Uit alle huizen om hem heen stegen heerlijke geuren op van de kerstdiners die overal klaargemaakt werden. Door de ramen kon hij families en vrienden samen zijn zitten bij de warme open haard of rondom de kerstboom.
Pierre glimlachte. Al sinds hij een kleine jochie was, hield hij van Kerstmis. Vroeger kon hij wekenlang uitkijken naar de dagen die hij met zijn familie doorbracht. De voorbereidingen van zijn moeder lieten hem er extra op verheugen, vooral als hij mee mocht helpen met het huis versieren of boodschappen doen voor het grote kerstdiner. Ook mochten natuurlijk de cadeautjes niet aan dit lijstje ontbreken. Zijn familie was er dan altijd twee dagen en dat waren de twee leukste dagen van het jaar.
Tegenwoordig was het anders. Nu vierde hij geen Kerstmis meer met zijn familie, maar wel met zijn vrienden. Sinds hij met Simple Plan door was gebroken, was zijn leven totaal op zijn kop gezet en was alles veranderd. Dat was logisch en hij zou het allemaal voor geen goud willen missen, want hij hield ervan om in het gezelschap van zijn vijf beste vrienden te zijn, maar dat wilde niet zeggen dat hij zijn familie niet miste rond deze tijd.
Gelukkig had hij Chuck, waar hij al vanaf de zandbak mee bevriend was. Jeff, degene die altijd naar hem zou luisteren. David, die hem altijd aan het lachen zou maken. Sebastien, die hem altijd tot rust zou brengen als dat nodig was. Patrick, die eigenlijk niet eens officieel bij de band hoorde, maar toch ook één van zijn beste vrienden was.
En Lachelle. Lachelle, het meisje waar hij van hield. Het meisje dat ook van hem hield. Zijn vriendin, de liefde van zijn leven. Zijn alles.
A Simple Christmas
Lachelle? Wat voor naam is dat? Iets Canadees waarschijnlijk. In elk geval, váág xD
Mooi stuk, mooie beschrijvingen!
Ben benieuwd waar dit heengaat!!
Mooi stuk, mooie beschrijvingen!
Ben benieuwd waar dit heengaat!!
Thank you iedereen ^^. Het doet heel veel pijn om dit te schrijven! 
Snap niet hoe ik dit op papier heb gekregen. Blegh, I don't like it xD. En Lachelle, dat is gewoon een stomme naam 
.
__________
Dadelijk zou zij er ook weer zijn. Gisteravond ging hij met haar slapen en vanochtend werd hij weer wakker met haar. Meer hoefde hij zich niet te wensen.
Hij versnelde zijn pas weer, want hij vroeg zich af of het verstandig was om haar alleen in de keuken te laten met David. Die had namelijk al een aantal kerstkoekjes gehad die Lachelle en France hadden gebakken en daar zaten veel lagen glazuur op. Dat betekende suiker en David en suiker was geen goede combinatie, wat al vaker was gebleken.
France was al jaren Jeffs vriendin. Hij was de enige in de band die al een kindje had, Maya. France en Jeff waren al jaren samen, ze hadden zich altijd door de wereld geworsteld waar ze in leefden. Maya was nu drie jaar oud en het liefste kind dat Pierre ooit had gezien. Ze zag hem en de rest van de bandleden als een oom. Jeff had dat ooit aan hen verteld toen ze een keer op een tour waren. Het was niet helemaal als een verrassing gekomen, maar vleiend was het wel. Ondanks dat was Pierre van mening dat France beter zou moeten weten dan David teveel suiker geven, om weer terug te komen op het onderwerp waar hij net aan dacht.
Hij wilde net zijn handen weer diep in zijn jaszakken steken, maar moest zich aan een lantaarnpaal vastgrijpen om niet opnieuw onderuit te gaan. Iemand in een huis tegenover hem zag hem en moest lachen, maar dat negeerde Pierre. Hij was allang blij dat hij nog rechtop stond. Met een zuur gezicht klopte hij de sneeuw van zijn schouders af, ook al had dat eigenlijk weinig zin, want een nieuwe berg vormde zich er al vlug weer.
Hij liep de hoek om en eindelijk, na zijn barre tocht van bijna een half uur, kwam het huis waar hij moest zijn in beeld. Het was het grote huis dat van hem en de bandleden was. In de beginperiode van Simple Plan hadden ze nog gewoon bij hun ouders gewoond, maar ze hadden zich gerealiseerd dat het handiger zou zijn als ze samen een huis zouden kopen. Jeff woonde met zijn vriendin wel in een eigen huis verderop in de straat, maar de rest woonde in het grote huis. Ze hadden het al voordat ze hun vriendinnen kregen, dus woonden ze niet samen met hen. Misschien zou dat ooit nog komen, maar voorlopig nog niet. Nu konden ze er gewoon zo lang blijven slapen als ze maar wilden, want er was ruimte genoeg.
De etensgeuren bleven door de straat drijven en Pierre kon zijn maag horen rommelen. Daarom dook hij nog wat dieper weg in zijn kraag en stak hij vlug de straat over, dit keer zonder uit te glijden. Op de grote oprit van het huis bleef hij nog even staan kijken bij de enorme sneeuwpop die ze met zijn allen die avond ervoor hadden gemaakt. Hij was goed gelukt, al zei hij het zelf.
Door het raam zag hij de meesten al op de bank zitten, maar niemand merkte hem op. Daarom glipte hij de tuin in en ging hij via de achterdeur naar binnen. In de berging probeerde hij zichzelf sneeuwvrij te maken, maar dat ging nogal lastig met zijn verkleumde lichaam. Zijn handen waren helemaal gevoelloos geworden, dus kreeg hij nauwelijks de rits van zijn jas open. Zachtjes in zichzelf vloekend probeerde hij zijn vingers opnieuw warm te blazen, maar het lukte niet.
‘Pierre! Waar was je nou, man?’ De deur van de berging was opengegaan en Chuck kwam naar hem toegelopen. ‘Je bleef zolang weg.’
’S-sorry,’ klappertandde Pierre. Hij probeerde zijn voeten op de grond te stampen om de sneeuw er vanaf te schudden, maar daar waren ze te gevoelloos voor. ‘Dit w-weer… Ik kwam er echt niet eerder door. Kun je me a-alsjeblieft even helpen?’
Chuck haastte zich naar Pierre toe en deed de rits van zijn jas open, terwijl Pierre zelf met grootse moeite zijn laarzen uit kreeg getrapt. Hij hupste van zijn ene been op het andere in de hoop het wat warmer te krijgen en begon weer op zijn vingers te blazen. Het gevoel begon langzaam terug te komen en dat deed enorm veel pijn.
Chuck trok zijn jas uit en hing die over de verwarming heen, terwijl Pierre hem met de laarzen en handschoenen volgde.
‘Ik ben bevroren,’ zuchtte hij.
‘Leuk kapsel zo,’ grijnsde Chuck.
Snap niet hoe ik dit op papier heb gekregen. Blegh, I don't like it xD. En Lachelle, dat is gewoon een stomme naam .__________
Dadelijk zou zij er ook weer zijn. Gisteravond ging hij met haar slapen en vanochtend werd hij weer wakker met haar. Meer hoefde hij zich niet te wensen.
Hij versnelde zijn pas weer, want hij vroeg zich af of het verstandig was om haar alleen in de keuken te laten met David. Die had namelijk al een aantal kerstkoekjes gehad die Lachelle en France hadden gebakken en daar zaten veel lagen glazuur op. Dat betekende suiker en David en suiker was geen goede combinatie, wat al vaker was gebleken.
France was al jaren Jeffs vriendin. Hij was de enige in de band die al een kindje had, Maya. France en Jeff waren al jaren samen, ze hadden zich altijd door de wereld geworsteld waar ze in leefden. Maya was nu drie jaar oud en het liefste kind dat Pierre ooit had gezien. Ze zag hem en de rest van de bandleden als een oom. Jeff had dat ooit aan hen verteld toen ze een keer op een tour waren. Het was niet helemaal als een verrassing gekomen, maar vleiend was het wel. Ondanks dat was Pierre van mening dat France beter zou moeten weten dan David teveel suiker geven, om weer terug te komen op het onderwerp waar hij net aan dacht.
Hij wilde net zijn handen weer diep in zijn jaszakken steken, maar moest zich aan een lantaarnpaal vastgrijpen om niet opnieuw onderuit te gaan. Iemand in een huis tegenover hem zag hem en moest lachen, maar dat negeerde Pierre. Hij was allang blij dat hij nog rechtop stond. Met een zuur gezicht klopte hij de sneeuw van zijn schouders af, ook al had dat eigenlijk weinig zin, want een nieuwe berg vormde zich er al vlug weer.
Hij liep de hoek om en eindelijk, na zijn barre tocht van bijna een half uur, kwam het huis waar hij moest zijn in beeld. Het was het grote huis dat van hem en de bandleden was. In de beginperiode van Simple Plan hadden ze nog gewoon bij hun ouders gewoond, maar ze hadden zich gerealiseerd dat het handiger zou zijn als ze samen een huis zouden kopen. Jeff woonde met zijn vriendin wel in een eigen huis verderop in de straat, maar de rest woonde in het grote huis. Ze hadden het al voordat ze hun vriendinnen kregen, dus woonden ze niet samen met hen. Misschien zou dat ooit nog komen, maar voorlopig nog niet. Nu konden ze er gewoon zo lang blijven slapen als ze maar wilden, want er was ruimte genoeg.
De etensgeuren bleven door de straat drijven en Pierre kon zijn maag horen rommelen. Daarom dook hij nog wat dieper weg in zijn kraag en stak hij vlug de straat over, dit keer zonder uit te glijden. Op de grote oprit van het huis bleef hij nog even staan kijken bij de enorme sneeuwpop die ze met zijn allen die avond ervoor hadden gemaakt. Hij was goed gelukt, al zei hij het zelf.
Door het raam zag hij de meesten al op de bank zitten, maar niemand merkte hem op. Daarom glipte hij de tuin in en ging hij via de achterdeur naar binnen. In de berging probeerde hij zichzelf sneeuwvrij te maken, maar dat ging nogal lastig met zijn verkleumde lichaam. Zijn handen waren helemaal gevoelloos geworden, dus kreeg hij nauwelijks de rits van zijn jas open. Zachtjes in zichzelf vloekend probeerde hij zijn vingers opnieuw warm te blazen, maar het lukte niet.
‘Pierre! Waar was je nou, man?’ De deur van de berging was opengegaan en Chuck kwam naar hem toegelopen. ‘Je bleef zolang weg.’
’S-sorry,’ klappertandde Pierre. Hij probeerde zijn voeten op de grond te stampen om de sneeuw er vanaf te schudden, maar daar waren ze te gevoelloos voor. ‘Dit w-weer… Ik kwam er echt niet eerder door. Kun je me a-alsjeblieft even helpen?’
Chuck haastte zich naar Pierre toe en deed de rits van zijn jas open, terwijl Pierre zelf met grootse moeite zijn laarzen uit kreeg getrapt. Hij hupste van zijn ene been op het andere in de hoop het wat warmer te krijgen en begon weer op zijn vingers te blazen. Het gevoel begon langzaam terug te komen en dat deed enorm veel pijn.
Chuck trok zijn jas uit en hing die over de verwarming heen, terwijl Pierre hem met de laarzen en handschoenen volgde.
‘Ik ben bevroren,’ zuchtte hij.
‘Leuk kapsel zo,’ grijnsde Chuck.
David + suiker = DEKKING ZOEKEN!!! 
Arme Pierre... Het is zo koud... Waarom gaat hij dan ook lopen?
Ben nog steeds benieuwd!
Arme Pierre... Het is zo koud... Waarom gaat hij dan ook lopen?
Ben nog steeds benieuwd!
Amij: haha, ik zou er ook wel willen wonen .
Melian: inderdaad! En ja... Waarom hij naar buiten gaat, dat is natuurlijk de grote vraag.
____________
Pierre wierp een blik in het raam en zag dat hij nog steeds helemaal ondergesneeuwd was. Hij schudde zich uit als een hond die door het water had gerend en trok zijn vest dicht tot aan zijn kin, terwijl hij zijn sjaal en muts ook op de verwarming legde.
‘Is iedereen er?’
‘Natuurlijk,’ antwoordde Chuck, ‘denk je nou echt dat er iemand naar buiten gaat met dit weer? Alleen jij bent zo gestoord.’ Nieuwsgierig keek hij zijn beste vriend aan, die nog steeds wanhopig op zijn vingers aan het blazen was. ‘Waarvoor was je nou eigenlijk weg?’
Pierre deed alsof hij die vraag niet hoorde en gooide de deur van de keuken open, wat hij misschien beter met wat minder geluid had kunnen doen.
Een lange, bruinharige vrouw stond tegen het aanrecht geleund, maar ze was niet alleen. Sebastien had haar om haar middel vast en ze zoenden elkaar gepassioneerd. Er was niemand anders in de keuken, maar Pierre kon een maretak aan het plafond boven hen zien, die David door het hele huis had opgehangen. Het kon de reden voor hun zoen verklaren, maar misschien hadden ze wel gewoon zin om te zoenen, dat kon natuurlijk ook.
Door de klap van de deur vlogen de twee uit elkaars armen en staarden ze geschrokken naar de deuropening. Laurence, Sebastiens vriendin, keek Pierre bezorgd aan.
‘Je lijkt wel een sneeuwpop!’ riep ze uit. Haar wangen waren nog rood doordat zij en Sebastien zojuist betrapt waren, terwijl ze met een handdoek naar hem toeliep. ‘Waarom ga je dan ook naar buiten met dit weer? Was lekker binnen gebleven.’
Dankbaar nam Pierre de handdoek aan en begon zijn haren en gezicht droog te wrijven, waardoor het net leek alsof hij met windkracht tien buiten was geweest. Chuck kwam ook de keuken binnen en haalde zijn schouders op naar Laurence en Sebastien.
Vanuit de woonkamer klonk hard gelach en het gerinkel van glazen. David was er bovenuit te horen met zijn hoge lach en daardoor moest de rest ook weer lachen.
‘Wil je thee?’ vroeg Laurence, die zich zo te zien nog zorgen maakte.
‘Lekker,’ antwoordde Pierre glimlachend. Hij en Chuck liepen naar de woonkamer toe, maar Sebastien hield hem halverwege tegen.
‘Waarom was je in vredesnaam weg, man?’ siste hij. Hij leek gepikeerd, maar ook nieuwsgierig.
Pierre maakte een vaag gebaar en liep de woonkamer in, waar het druk en chaotisch was. David rende achter Maya aan, die kirrend van het lachen van hem weg probeerde te hollen. Jeff praatte geamuseerd met France en Audree, de zwartharige vriendin van David, terwijl Patrick met zijn vriendin Mare aan het discussiëren was.
En daar, als het stralende middenpunt van iedereen, zat ze. Tussen Mare en Jeff in gepropt, met een kop thee in haar handen. Ze had een prachtige, zwarte jurk aan met een legging eronder, omdat niet echt weer was voor een kort jurkje. Haar vuilblonde haar was opgestoken en ze had de zilveren oorbellen in die Pierre aan haar voor haar laatste verjaardag had gegeven.
‘Pierre!’ Maya had de bevroren Pierre in het oog gekregen en stormde nu op haar held af. Hij bukte en tilde haar op, zodat ze in het rond vloog.
‘Maya!’ riep hij vrolijk terug, voordat hij haar voorzichtig weer op de grond zette.
‘Hé Pierre!’ riep iedereen in de kamer.
‘Waar ben je geweest?’
‘Je ziet er verschrikkelijk uit!’
‘Waarom ben je naar buiten geweest? Het vriest!’
Lachelle stond op en liep op haar hoge hakken naar hem toe, waardoor ze nog sierlijker en mooier dan ooit leek. Pierre kon de glittertjes rond haar ogen zien, wat haar natuurlijk prachtig stond.
Ze glimlachte liefdevol naar hem en zoende hem lichtjes.
‘Waar was je?’
.Melian: inderdaad! En ja... Waarom hij naar buiten gaat, dat is natuurlijk de grote vraag
.____________
Pierre wierp een blik in het raam en zag dat hij nog steeds helemaal ondergesneeuwd was. Hij schudde zich uit als een hond die door het water had gerend en trok zijn vest dicht tot aan zijn kin, terwijl hij zijn sjaal en muts ook op de verwarming legde.
‘Is iedereen er?’
‘Natuurlijk,’ antwoordde Chuck, ‘denk je nou echt dat er iemand naar buiten gaat met dit weer? Alleen jij bent zo gestoord.’ Nieuwsgierig keek hij zijn beste vriend aan, die nog steeds wanhopig op zijn vingers aan het blazen was. ‘Waarvoor was je nou eigenlijk weg?’
Pierre deed alsof hij die vraag niet hoorde en gooide de deur van de keuken open, wat hij misschien beter met wat minder geluid had kunnen doen.
Een lange, bruinharige vrouw stond tegen het aanrecht geleund, maar ze was niet alleen. Sebastien had haar om haar middel vast en ze zoenden elkaar gepassioneerd. Er was niemand anders in de keuken, maar Pierre kon een maretak aan het plafond boven hen zien, die David door het hele huis had opgehangen. Het kon de reden voor hun zoen verklaren, maar misschien hadden ze wel gewoon zin om te zoenen, dat kon natuurlijk ook.
Door de klap van de deur vlogen de twee uit elkaars armen en staarden ze geschrokken naar de deuropening. Laurence, Sebastiens vriendin, keek Pierre bezorgd aan.
‘Je lijkt wel een sneeuwpop!’ riep ze uit. Haar wangen waren nog rood doordat zij en Sebastien zojuist betrapt waren, terwijl ze met een handdoek naar hem toeliep. ‘Waarom ga je dan ook naar buiten met dit weer? Was lekker binnen gebleven.’
Dankbaar nam Pierre de handdoek aan en begon zijn haren en gezicht droog te wrijven, waardoor het net leek alsof hij met windkracht tien buiten was geweest. Chuck kwam ook de keuken binnen en haalde zijn schouders op naar Laurence en Sebastien.
Vanuit de woonkamer klonk hard gelach en het gerinkel van glazen. David was er bovenuit te horen met zijn hoge lach en daardoor moest de rest ook weer lachen.
‘Wil je thee?’ vroeg Laurence, die zich zo te zien nog zorgen maakte.
‘Lekker,’ antwoordde Pierre glimlachend. Hij en Chuck liepen naar de woonkamer toe, maar Sebastien hield hem halverwege tegen.
‘Waarom was je in vredesnaam weg, man?’ siste hij. Hij leek gepikeerd, maar ook nieuwsgierig.
Pierre maakte een vaag gebaar en liep de woonkamer in, waar het druk en chaotisch was. David rende achter Maya aan, die kirrend van het lachen van hem weg probeerde te hollen. Jeff praatte geamuseerd met France en Audree, de zwartharige vriendin van David, terwijl Patrick met zijn vriendin Mare aan het discussiëren was.
En daar, als het stralende middenpunt van iedereen, zat ze. Tussen Mare en Jeff in gepropt, met een kop thee in haar handen. Ze had een prachtige, zwarte jurk aan met een legging eronder, omdat niet echt weer was voor een kort jurkje. Haar vuilblonde haar was opgestoken en ze had de zilveren oorbellen in die Pierre aan haar voor haar laatste verjaardag had gegeven.
‘Pierre!’ Maya had de bevroren Pierre in het oog gekregen en stormde nu op haar held af. Hij bukte en tilde haar op, zodat ze in het rond vloog.
‘Maya!’ riep hij vrolijk terug, voordat hij haar voorzichtig weer op de grond zette.
‘Hé Pierre!’ riep iedereen in de kamer.
‘Waar ben je geweest?’
‘Je ziet er verschrikkelijk uit!’
‘Waarom ben je naar buiten geweest? Het vriest!’
Lachelle stond op en liep op haar hoge hakken naar hem toe, waardoor ze nog sierlijker en mooier dan ooit leek. Pierre kon de glittertjes rond haar ogen zien, wat haar natuurlijk prachtig stond.
Ze glimlachte liefdevol naar hem en zoende hem lichtjes.
‘Waar was je?’
Hiihiii. how cuté! :'DD (sorry imke..) Je maakt het echt spannend, ik bedoel waarom Pierre weg ging? Voor een ring, (?) Huwelijk? Let me know! xD Haha
(waarom moet david nou weer een vriendin hebben
)
(waarom moet david nou weer een vriendin hebben
)Don't turn youre back on me now, you can do this alone!
Is Chuck nou de enige die geen vriendin heeft?
Arme jongen
Ik weet niet... Ik mag Lachelle niet
Nog nooit van haar gehoord, maar zoals jij haar neerzet vind ik haar niet echt aardig... (Hm, hoe zou dat nou komen)
En ik ben natuurlijk ontzettend benieuwd waarom Pierre naar buiten is gegaan!!
Arme jongen
Ik weet niet... Ik mag Lachelle niet
Nog nooit van haar gehoord, maar zoals jij haar neerzet vind ik haar niet echt aardig... (Hm, hoe zou dat nou komen
)En ik ben natuurlijk ontzettend benieuwd waarom Pierre naar buiten is gegaan!!
-
Nynke,
- Balpen
- Berichten: 134
- Lid geworden op: 10 dec 2008 17:13
- Locatie: ergens waar chuck ook woont :]
wieeee, leuk verhaal imke. :'D
nouja, leuk... xD tsja, je weet wat ik ervan vind...
ik wil meeer. (dat heb ik al maar ok.) alleen moet hij daar zelf nog een beetje achterkomen enzo. :]
nouja, leuk... xD tsja, je weet wat ik ervan vind...
ik wil meeer. (dat heb ik al maar ok.)
Nee hoor, Chuck heeft mij.Melian schreef:Is Chuck nou de enige die geen vriendin heeft?
Arme jongen
alleen moet hij daar zelf nog een beetje achterkomen enzo. :]make me feel like i'm something special
Sterre: David heeft in het echt nu ook een vriendin, dat is dus die Audree. En ze zijn ook nog vet cute samen -_-'. En je komt er vanzelf achter! ^^.
Melian: Ik mag haar ook niet! xD En Chuck is inderdaad de enige zonder vriendin (*duikt weg voor Nynke*). Bedankt!
Nynke: Nou ja, je hébt al meer gelezen.
_________
Er ging een tinteling door Pierre’s lichaam heen toen hun lippen elkaar raakten en hij grijnsde onschuldig naar haar.
‘Ik was gewoon even een blokje om.’
David had al die tijd nog steeds rondjes gerend, maar zag Maya niet meer en stopte daarom verbaasd. Daarbij knalde hij in volle vaart tegen Pierre op, die zich nog net vast kon grijpen aan Lachelle.
‘Je was een blokje om met dit weer?’ riep David vrolijk, die op de grond was gevallen en nu weer overeind krabbelde. ‘Man, je bent gek!’
Pierre grijnsde, maar zei niets. Lachelle pakte zijn hand, maar trok die geschrokken terug.
‘Je bent ijskoud!’ Ze sleurde hem mee naar de open haard, waar Pierre dankbaar op de grond plofte en zijn handen aan het vuur begon te warmen. Hij trok Lachelle bij zich op schoot en sloeg zijn armen om haar middel heen, waardoor er een brede lach op haar gezicht verscheen.
‘Je gaat dus niet vertellen waar je was?’ vroeg Lachelle, die natuurlijk allang wist dat Pierre niets los zou laten als hij dat niet wilde.
‘Ik was een blokje om,’ zei Pierre opnieuw glimlachend, terwijl de rest hem hoofdschuddend aankeek.
‘Over vijf minuten kunnen we aan tafel!’ Laurence was de woonkamer ook binnen komen lopen, gevolgd door Sebastien. Laurence had vlug een schort omgebonden en Pierre vermoedde dat ze die daarstraks ook al om had gedaan, maar die even af had gedaan toen Sebastien eraan was gekomen.
Pierre grijnsde breed en stak goedkeurend zijn duim op naar Sebastien, die knalrood kleurde.
‘Honger!’ brulde David, die meteen naar de keuken stormde. Audree stond zuchtend op, liep achteraan en sleurde hem aan zijn capuchon weer mee terug.
‘Ze zei over vijf minuten.’
Teleurgesteld liet David zich daarom maar bij Audree op schoot zakken, die alweer was gaan zitten en hem nu troostend over zijn rug streelde.
‘Ik heb zo’n honger,’ zuchtte hij, ‘en al helemaal als Laurence kookt. Dat kan ze zo lekker.’
‘Bedankt!’ riep Laurence vanuit de keuken.
Pierre keek tevreden het gezelschap rond. Hij kon niet uitdrukken hoeveel het voor hem betekende dat hij met al zijn beste vrienden Kerstmis kon vieren. Maya klauterde op Jeffs zijn schoot en nestelde zich goed in haar vaders armen, terwijl France haar één van haar knuffels aangaf. Patrick gaf Mare een zoen op haar wang en fluisterde iets in haar oor, terwijl David nu ook rustig bij Audree op schoot bleef zitten. Chuck zat er tussenin en leek zich even wat ongemakkelijk te voelen, maar begon vlug een gesprek met Jeff.
Pierre liet zijn lippen zachtjes in Lachelle’s nek landden en voelde een huivering door haar lichaam gaan.
‘Ik ben blij dat ik deze Kerstmis met jou vier,’ fluisterde hij in haar oor. Het jaar hiervoor hadden ze Kerstmis afzonderlijk gevierd, omdat de band toen midden in een tournee zat. De band was woedend geweest toen ze te horen kregen dat ze met Kerstmis op moesten treden, maar ze konden er niets aan veranderen.
‘Ik ook,’ antwoordde Lachelle zachtjes. Ze legde haar hand in zijn nek en woelde door zijn haren, waardoor de druppeltjes in het rond vlogen. ‘Heb je het nog steeds koud?’
Pierre schudde zijn hoofd. ‘Ik ben bij jou.’
Lachelle glimlachte haar tanden bloot en zoende hem opnieuw licht op zijn lippen, om hem vervolgens stevig te knuffelen.
‘Kom maar vast aan tafel!’ Laurence riep het vanuit de keuken. Iedereen sprong meteen op en stommelde naar de keuken toe, David natuurlijk voorop. Hij viel op de eerste de beste stoel neer, terwijl Audree hoofdschuddend naast hem ging zitten. Hij grijnsde onschuldig naar haar, waardoor ze toch moest lachen.
Melian: Ik mag haar ook niet! xD En Chuck is inderdaad de enige zonder vriendin (*duikt weg voor Nynke*). Bedankt!
Nynke: Nou ja, je hébt al meer gelezen
._________
Er ging een tinteling door Pierre’s lichaam heen toen hun lippen elkaar raakten en hij grijnsde onschuldig naar haar.
‘Ik was gewoon even een blokje om.’
David had al die tijd nog steeds rondjes gerend, maar zag Maya niet meer en stopte daarom verbaasd. Daarbij knalde hij in volle vaart tegen Pierre op, die zich nog net vast kon grijpen aan Lachelle.
‘Je was een blokje om met dit weer?’ riep David vrolijk, die op de grond was gevallen en nu weer overeind krabbelde. ‘Man, je bent gek!’
Pierre grijnsde, maar zei niets. Lachelle pakte zijn hand, maar trok die geschrokken terug.
‘Je bent ijskoud!’ Ze sleurde hem mee naar de open haard, waar Pierre dankbaar op de grond plofte en zijn handen aan het vuur begon te warmen. Hij trok Lachelle bij zich op schoot en sloeg zijn armen om haar middel heen, waardoor er een brede lach op haar gezicht verscheen.
‘Je gaat dus niet vertellen waar je was?’ vroeg Lachelle, die natuurlijk allang wist dat Pierre niets los zou laten als hij dat niet wilde.
‘Ik was een blokje om,’ zei Pierre opnieuw glimlachend, terwijl de rest hem hoofdschuddend aankeek.
‘Over vijf minuten kunnen we aan tafel!’ Laurence was de woonkamer ook binnen komen lopen, gevolgd door Sebastien. Laurence had vlug een schort omgebonden en Pierre vermoedde dat ze die daarstraks ook al om had gedaan, maar die even af had gedaan toen Sebastien eraan was gekomen.
Pierre grijnsde breed en stak goedkeurend zijn duim op naar Sebastien, die knalrood kleurde.
‘Honger!’ brulde David, die meteen naar de keuken stormde. Audree stond zuchtend op, liep achteraan en sleurde hem aan zijn capuchon weer mee terug.
‘Ze zei over vijf minuten.’
Teleurgesteld liet David zich daarom maar bij Audree op schoot zakken, die alweer was gaan zitten en hem nu troostend over zijn rug streelde.
‘Ik heb zo’n honger,’ zuchtte hij, ‘en al helemaal als Laurence kookt. Dat kan ze zo lekker.’
‘Bedankt!’ riep Laurence vanuit de keuken.
Pierre keek tevreden het gezelschap rond. Hij kon niet uitdrukken hoeveel het voor hem betekende dat hij met al zijn beste vrienden Kerstmis kon vieren. Maya klauterde op Jeffs zijn schoot en nestelde zich goed in haar vaders armen, terwijl France haar één van haar knuffels aangaf. Patrick gaf Mare een zoen op haar wang en fluisterde iets in haar oor, terwijl David nu ook rustig bij Audree op schoot bleef zitten. Chuck zat er tussenin en leek zich even wat ongemakkelijk te voelen, maar begon vlug een gesprek met Jeff.
Pierre liet zijn lippen zachtjes in Lachelle’s nek landden en voelde een huivering door haar lichaam gaan.
‘Ik ben blij dat ik deze Kerstmis met jou vier,’ fluisterde hij in haar oor. Het jaar hiervoor hadden ze Kerstmis afzonderlijk gevierd, omdat de band toen midden in een tournee zat. De band was woedend geweest toen ze te horen kregen dat ze met Kerstmis op moesten treden, maar ze konden er niets aan veranderen.
‘Ik ook,’ antwoordde Lachelle zachtjes. Ze legde haar hand in zijn nek en woelde door zijn haren, waardoor de druppeltjes in het rond vlogen. ‘Heb je het nog steeds koud?’
Pierre schudde zijn hoofd. ‘Ik ben bij jou.’
Lachelle glimlachte haar tanden bloot en zoende hem opnieuw licht op zijn lippen, om hem vervolgens stevig te knuffelen.
‘Kom maar vast aan tafel!’ Laurence riep het vanuit de keuken. Iedereen sprong meteen op en stommelde naar de keuken toe, David natuurlijk voorop. Hij viel op de eerste de beste stoel neer, terwijl Audree hoofdschuddend naast hem ging zitten. Hij grijnsde onschuldig naar haar, waardoor ze toch moest lachen.
Ik vind het echt knap dat je dit kan schrijven, ook al mag je Lachelle helemaal niet. Dat je ze toch zo schattig kan laten zijn, zo liefdevol, dat is echt bijzonder. Ontzettend goed gedaan!!
PS. Pierre, "een blokje om"? Alsof iemand dat gelooft...
PS. Pierre, "een blokje om"? Alsof iemand dat gelooft...
haha ik lach me dood om David! Die moet natuurlijk weer terug de kamer in gesleurd worden (aan de capuchon hahaha!) Ik moest echt even grinniken.
Leuk stukje weer
.
(En ik wist wel dat David een vriendin had haha xD.)
dat heb je al je met Nynke & Corrien omgaat lol.
Leuk stukje weer
.(En ik wist wel dat David een vriendin had haha xD.)
dat heb je al je met Nynke & Corrien omgaat
lol.Don't turn youre back on me now, you can do this alone!
Ik zie dat ik nog niet hebt gereageerd op dit verhaal. Ik heb het wel vanaf het begin gevolgd, maar dan als Gast zeg maar.
Ik vind het een erg boeiend verhaal! Ook dat je erg veel moeite hebt met Lachelle, daar is niets van te merken hoor! Je schrijft echt geweldig
Dus daarom ben ik zeer benieuwd waar Pierre nou eigenlijk was geweest. Bij een ander? Ik geloof hem niet als hij zegt dat hij alleen maar een ommetje aan t maken was xD Met dat weer, right
Ik ben heel erg benieuwd wat je verder schrijft, ik blijf dit verhaal / one shot zeker volgen!
Ik vind het een erg boeiend verhaal! Ook dat je erg veel moeite hebt met Lachelle, daar is niets van te merken hoor! Je schrijft echt geweldig
Dus daarom ben ik zeer benieuwd waar Pierre nou eigenlijk was geweest. Bij een ander? Ik geloof hem niet als hij zegt dat hij alleen maar een ommetje aan t maken was xD Met dat weer, right
Ik ben heel erg benieuwd wat je verder schrijft, ik blijf dit verhaal / one shot zeker volgen!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Melian: waaah, thanks! Ik ben er zelf ook blij mee!
Sterre: hahaha, daar kun je niet omheen inderdaad xD. David is een schatje, I know!
Agnes: SUPER dat je het weer leest! Pierre bij een ander? O.O Dat moet hij eens wagen! Dan ben ik nog niet klaar met hem!
Jullie komen er vanzelf wel achter waarom hij weg was. Oh ja, en ik wil even zeggen dat ik het af heb! *danst rondjes* Mijn eerste verhaal dat af is! Het is ongeveer negen kantjes, dan kunnen jullie dus nog zo'n zes stukken of zo verwachten .
_________
Iedereen zocht een plekje aan de enorme eettafel, die prachtig gedekt was. Maya werd in een kinderstoel gezet, terwijl Pierre en Lachelle naast elkaar gingen zitten, tussen Chuck en Sebastien in.
‘Ik hoop dat jullie het lekker vinden,’ zei Laurence ietwat onzeker. Ze droeg een paar enorme schalen naar de tafel, geholpen door France.
‘Natuurlijk,’ riep David enthousiast. Hij had zijn mes en vork al in zijn handen en keek gulzig toe hoe de kip op tafel werd gezet.
‘Tast toe, zou ik zeggen.’
Dat liet David zich natuurlijk geen twee keer zeggen. Hij schepte zo snel hij kon zoveel mogelijk verschillend eten op zijn veel te kleine bord en at al voordat iemand anders ook maar zijn hand uit had kunnen steken.
‘Moet je nu altijd het zwijn uithangen?’ zuchtte Audree geërgerd.
David keek haar met bolle wangen en schitterende ogen aan, terwijl hij moeizaam uitbracht: ‘Bwa?’
Iedereen grinnikte en ook Audree kon zich niet inhouden. Terwijl de gesprekken uit de woonkamer zich voortzette, schepte iedereen van alles wat op en werd er flink gelachen en gepraat. Onder de tafel pakte Pierre Lachelle’s hand vast, die daarvan schrok en zich verslikte in een doperwt. Ze hoestte even, maar moest toen lachen en kneep in zijn hand.
‘Gelukkig kerstfeest,’ fluisterde Pierre, zodat alleen zij het kon horen. Lachelle zei niets, maar schonk hem een liefdevolle glimlach als antwoord en dat was voor Pierre meer dan duizend woorden.
‘Cadeautjes! Cadeautjes! Cadeautjes!’ Met maaiende armen racete David rondjes om de tafel heen.
Iedereen was loom geworden door het enorm uitgebreide diner, maar ze hadden wel heerlijk gegeten. Ze bleven Laurence maar complimentjes geven, die niet wist waar ze kijken moest omdat ze zichzelf blijkbaar weer overtroffen had.
David bleef rondjes rennen en ontweek Maya’s armen, die hem iedere keer als hij langs kwam vast probeerde te grijpen.
‘Cadeautjes! Schiet nou op!’
Pierre sloot voor een moment zijn ogen en richtte zich toen tot Audree. ‘Serieus, hoe houd je het in vredesnaam uit?’
‘Dat vraag ik me ook wel eens af,’ kreunde Audree, die wanhopig probeerde om David stil te laten staan.
‘Cadeautjes!’ kraaide Maya David vrolijk na en met haar felblauwe ogen keek ze hoopvol de tafel rond.
Daar kon niemand weerstand aan bieden. Druk pratend stonden ze daarom op en gingen weer terug naar de woonkamer. Pierre en Chuck haalden nog een paar extra stoelen uit de berging, maar Pierre zorgde ervoor dat Chuck voor hem uit weer wegliep. Zodra Chuck weg was, liep hij vlug terug naar de verwarming, waar zijn jas nog altijd overheen hing. Hij wierp een blik over zijn schouder, maar zag niemand en graaide daarom snel in één van de jaszakken. Zodra zijn vingers zich om datgene sloten wat hij zocht, bekroop een tevreden gevoel hem; dit ging helemaal goed komen.
‘Schiet nou op!’ David kwam de berging binnen gestormd, greep één van de stoelen uit Pierre’s handen en sleurde die met veel kabaal naar de woonkamer. Hoofdschuddend volgde Pierre hem.
De vloer in de woonkamer lag inmiddels bezaaid met cadeautjes in alle vormen en maten. Blijkbaar had iedereen besloten om hun tassen gewoon leeg te gooien, dus haalde Pierre ook vlug zijn cadeaus uit de gang en gooide die bij de stapel, terwijl David azend rondkeek om te zien wat voor hem was.
Sterre: hahaha, daar kun je niet omheen inderdaad xD. David is een schatje, I know!
Agnes: SUPER dat je het weer leest! Pierre bij een ander? O.O Dat moet hij eens wagen! Dan ben ik nog niet klaar met hem!
Jullie komen er vanzelf wel achter waarom hij weg was
. Oh ja, en ik wil even zeggen dat ik het af heb! *danst rondjes* Mijn eerste verhaal dat af is! Het is ongeveer negen kantjes, dan kunnen jullie dus nog zo'n zes stukken of zo verwachten ._________
Iedereen zocht een plekje aan de enorme eettafel, die prachtig gedekt was. Maya werd in een kinderstoel gezet, terwijl Pierre en Lachelle naast elkaar gingen zitten, tussen Chuck en Sebastien in.
‘Ik hoop dat jullie het lekker vinden,’ zei Laurence ietwat onzeker. Ze droeg een paar enorme schalen naar de tafel, geholpen door France.
‘Natuurlijk,’ riep David enthousiast. Hij had zijn mes en vork al in zijn handen en keek gulzig toe hoe de kip op tafel werd gezet.
‘Tast toe, zou ik zeggen.’
Dat liet David zich natuurlijk geen twee keer zeggen. Hij schepte zo snel hij kon zoveel mogelijk verschillend eten op zijn veel te kleine bord en at al voordat iemand anders ook maar zijn hand uit had kunnen steken.
‘Moet je nu altijd het zwijn uithangen?’ zuchtte Audree geërgerd.
David keek haar met bolle wangen en schitterende ogen aan, terwijl hij moeizaam uitbracht: ‘Bwa?’
Iedereen grinnikte en ook Audree kon zich niet inhouden. Terwijl de gesprekken uit de woonkamer zich voortzette, schepte iedereen van alles wat op en werd er flink gelachen en gepraat. Onder de tafel pakte Pierre Lachelle’s hand vast, die daarvan schrok en zich verslikte in een doperwt. Ze hoestte even, maar moest toen lachen en kneep in zijn hand.
‘Gelukkig kerstfeest,’ fluisterde Pierre, zodat alleen zij het kon horen. Lachelle zei niets, maar schonk hem een liefdevolle glimlach als antwoord en dat was voor Pierre meer dan duizend woorden.
‘Cadeautjes! Cadeautjes! Cadeautjes!’ Met maaiende armen racete David rondjes om de tafel heen.
Iedereen was loom geworden door het enorm uitgebreide diner, maar ze hadden wel heerlijk gegeten. Ze bleven Laurence maar complimentjes geven, die niet wist waar ze kijken moest omdat ze zichzelf blijkbaar weer overtroffen had.
David bleef rondjes rennen en ontweek Maya’s armen, die hem iedere keer als hij langs kwam vast probeerde te grijpen.
‘Cadeautjes! Schiet nou op!’
Pierre sloot voor een moment zijn ogen en richtte zich toen tot Audree. ‘Serieus, hoe houd je het in vredesnaam uit?’
‘Dat vraag ik me ook wel eens af,’ kreunde Audree, die wanhopig probeerde om David stil te laten staan.
‘Cadeautjes!’ kraaide Maya David vrolijk na en met haar felblauwe ogen keek ze hoopvol de tafel rond.
Daar kon niemand weerstand aan bieden. Druk pratend stonden ze daarom op en gingen weer terug naar de woonkamer. Pierre en Chuck haalden nog een paar extra stoelen uit de berging, maar Pierre zorgde ervoor dat Chuck voor hem uit weer wegliep. Zodra Chuck weg was, liep hij vlug terug naar de verwarming, waar zijn jas nog altijd overheen hing. Hij wierp een blik over zijn schouder, maar zag niemand en graaide daarom snel in één van de jaszakken. Zodra zijn vingers zich om datgene sloten wat hij zocht, bekroop een tevreden gevoel hem; dit ging helemaal goed komen.
‘Schiet nou op!’ David kwam de berging binnen gestormd, greep één van de stoelen uit Pierre’s handen en sleurde die met veel kabaal naar de woonkamer. Hoofdschuddend volgde Pierre hem.
De vloer in de woonkamer lag inmiddels bezaaid met cadeautjes in alle vormen en maten. Blijkbaar had iedereen besloten om hun tassen gewoon leeg te gooien, dus haalde Pierre ook vlug zijn cadeaus uit de gang en gooide die bij de stapel, terwijl David azend rondkeek om te zien wat voor hem was.
Hahahaha, David *ligt dubbel*
Geweldig! David is het leukst
Weer een ontzettend leuk stuk!! Ik ben echt benieuwd wat Pierre gaat uitvoeren....
MEER!!
Geweldig! David is het leukst
Weer een ontzettend leuk stuk!! Ik ben echt benieuwd wat Pierre gaat uitvoeren....
MEER!!
Volgens mij lijk ik heel erg op David Ik doe ook altijd zo als t kerst is en we gegeten hebben en t moment is dat we beginnen aan de cadeaus
Maar wat een super stukje! Ik wil weten wat dat voorwerp is wat Pierre uit zn jaszak haalde!
Post vlug weer, ik wil weten hoe het af loopt!
En ik weet nu al dat als alles gepost is, ik nog steeds meer wil
Ik doe ook altijd zo als t kerst is en we gegeten hebben en t moment is dat we beginnen aan de cadeaus Maar wat een super stukje! Ik wil weten wat dat voorwerp is wat Pierre uit zn jaszak haalde!
Post vlug weer, ik wil weten hoe het af loopt!
En ik weet nu al dat als alles gepost is, ik nog steeds meer wil
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Hahaha, thanks allebei!
______________
‘Wie mag er beginnen?’ riep hij opgewonden uit. Audree schudde haar hoofd, greep hem van achteren rond zijn middel en trok hem bij haar op schoot.
‘Kindertjes die vragen, worden overgeslagen,’ grijnsde ze. ‘Ik vind dat Maya mag beginnen.’
Maya keek met grote ogen op toen ze haar naam hoorde en pakte toen haar vaders hand. Jeff werd meegetrokken naar de cadeaus en samen zochten ze iets met haar naam erop.
‘Die is van mij,’ mompelde Sebastien tegen Pierre. ‘Ik wist echt niet wat ik moest kopen.’
Maya gilde het uit van blijdschap toen ze een prinsessensetje kreeg. Een zilveren kroontje, een pluizige toverstaf en kleine hakschoentjes zaten in stevig plastic verpakt, maar moesten natuurlijk meteen open worden gemaakt. Een minuut later paradeerde ze apetrots rond met haar nieuwe spullen.
David keek jaloers toe, maar zei niets. Audree leek tevreden.
‘Wil je ook een prinsessensetje, David?’ riep Patrick, waardoor iedereen moest lachen. David keek woedend, maar Patrick zei dat hij het volgende cadeau maar moest pakken.
David was nog nooit zo snel overeind gevlogen. Hij dook in de berg cadeaus en zocht haastig in het rond, totdat hij een vierkant pakje vond. Met een verheugd gezicht scheurde hij de verpakking eraf, waarna hij een vage oerkreet slaakte. Hij sprong overeind.
‘Jaaaaaa! Die wilde ik! Dank je, dank je, dank je, Kerstman!’ Trots hield hij knalgroene wieltjes voor zijn skateboard omhoog. ‘Dat was de kleur die ik wilde.’ Even keek hij er adorerend naar en dook toen weer de stapel cadeaus in. ‘We doen dat degene die een cadeautje heeft gekregen, een nieuwe moet pakken voor iemand anders.’ Zonder op antwoord te wachten, hield hij het volgende cadeau alweer omhoog.
Mare nam enthousiast haar cadeautje aan, terwijl David weer bij Audree op schoot kroop. Ze gaven elkaar een lichte kus en David leek nu helemaal tevreden, met zijn skateboardwieltjes in zijn hand.
‘Wauw, bedankt!’ riep Mare, die een boek over Australië, haar geboorteland, omhoog hield. Dankbaar bladerde ze er vluchtig doorheen, terwijl Pierre Lachelle zag glimlachen. Hij liet niets merken dat hij het wist, maar sloeg wel zijn arm om haar middel, terwijl hij moeite moest doen om haar niet te zoenen.
‘Deze is voor jou.’
Pierre keek op toen Mare een klein, langwerpig pakje voor zijn neus hield en nam het nieuwsgierig aan. Hij zag Lachelle haar hoofd wegdraaien en bedacht met een grijns dat hij al een vermoeden was van wie dit cadeau afkomstig was. Vlug scheurde hij het papier eraf, waardoor er een zwart doosje verscheen, dat met gouden randjes af was gezet.
‘Maak open!’ riep iedereen afwachtend toen hij aarzelde met het openmaken. Dat deed hij en hij voelde zijn mond openvallen.
In het doosje lag een prachtige zilveren kettinkje met een evenals zilveren gitaartje eraan. Zo voorzichtig hij kon haalde hij het uit het doosje en zag dat er iets in de gitaar gegraveerd stond: ‘Pierre en Lachelle - follow your dreams’.
Dat was hun motto. Dat was wat ze altijd tegen elkaar zeiden als het even wat moeilijker ging in hun relatie. Als ze het even niet meer zagen zitten.
‘Dit… Dit is…’ stamelde Pierre met een knalrood hoofd. ‘Dit is prachtig…’ Hij liet het gitaartje tussen zijn vingers bungelen en staarde naar Lachelle. ‘Dit is echt prachtig…’ Hij vloog zijn vriendin om de hals en hield haar zo stevig als hij kon vast, terwijl zij ook lachend haar armen om hem heen sloeg.
‘Zal ik hem bij je omdoen?’ vroeg ze glimlachend. Pierre knikte en gaf haar de ketting, die ze voorzichtig bij hem omdeed. Iedereen wilde natuurlijk de ketting bewonderen, dus liet Pierre hem trots aan iedereen zien.
‘Die is echt heel erg mooi!’ besloten ze allemaal en Pierre knikte instemmend. Hij wilde Lachelle zo uitgebreid als het maar kon zoenen, maar dat vond hij nogal onbeschoft in gezelschap. Daarom besloot hij nog te wachten tot ze straks even alleen waren en zoende haar nu voorzichtig op haar lippen.
______________
‘Wie mag er beginnen?’ riep hij opgewonden uit. Audree schudde haar hoofd, greep hem van achteren rond zijn middel en trok hem bij haar op schoot.
‘Kindertjes die vragen, worden overgeslagen,’ grijnsde ze. ‘Ik vind dat Maya mag beginnen.’
Maya keek met grote ogen op toen ze haar naam hoorde en pakte toen haar vaders hand. Jeff werd meegetrokken naar de cadeaus en samen zochten ze iets met haar naam erop.
‘Die is van mij,’ mompelde Sebastien tegen Pierre. ‘Ik wist echt niet wat ik moest kopen.’
Maya gilde het uit van blijdschap toen ze een prinsessensetje kreeg. Een zilveren kroontje, een pluizige toverstaf en kleine hakschoentjes zaten in stevig plastic verpakt, maar moesten natuurlijk meteen open worden gemaakt. Een minuut later paradeerde ze apetrots rond met haar nieuwe spullen.
David keek jaloers toe, maar zei niets. Audree leek tevreden.
‘Wil je ook een prinsessensetje, David?’ riep Patrick, waardoor iedereen moest lachen. David keek woedend, maar Patrick zei dat hij het volgende cadeau maar moest pakken.
David was nog nooit zo snel overeind gevlogen. Hij dook in de berg cadeaus en zocht haastig in het rond, totdat hij een vierkant pakje vond. Met een verheugd gezicht scheurde hij de verpakking eraf, waarna hij een vage oerkreet slaakte. Hij sprong overeind.
‘Jaaaaaa! Die wilde ik! Dank je, dank je, dank je, Kerstman!’ Trots hield hij knalgroene wieltjes voor zijn skateboard omhoog. ‘Dat was de kleur die ik wilde.’ Even keek hij er adorerend naar en dook toen weer de stapel cadeaus in. ‘We doen dat degene die een cadeautje heeft gekregen, een nieuwe moet pakken voor iemand anders.’ Zonder op antwoord te wachten, hield hij het volgende cadeau alweer omhoog.
Mare nam enthousiast haar cadeautje aan, terwijl David weer bij Audree op schoot kroop. Ze gaven elkaar een lichte kus en David leek nu helemaal tevreden, met zijn skateboardwieltjes in zijn hand.
‘Wauw, bedankt!’ riep Mare, die een boek over Australië, haar geboorteland, omhoog hield. Dankbaar bladerde ze er vluchtig doorheen, terwijl Pierre Lachelle zag glimlachen. Hij liet niets merken dat hij het wist, maar sloeg wel zijn arm om haar middel, terwijl hij moeite moest doen om haar niet te zoenen.
‘Deze is voor jou.’
Pierre keek op toen Mare een klein, langwerpig pakje voor zijn neus hield en nam het nieuwsgierig aan. Hij zag Lachelle haar hoofd wegdraaien en bedacht met een grijns dat hij al een vermoeden was van wie dit cadeau afkomstig was. Vlug scheurde hij het papier eraf, waardoor er een zwart doosje verscheen, dat met gouden randjes af was gezet.
‘Maak open!’ riep iedereen afwachtend toen hij aarzelde met het openmaken. Dat deed hij en hij voelde zijn mond openvallen.
In het doosje lag een prachtige zilveren kettinkje met een evenals zilveren gitaartje eraan. Zo voorzichtig hij kon haalde hij het uit het doosje en zag dat er iets in de gitaar gegraveerd stond: ‘Pierre en Lachelle - follow your dreams’.
Dat was hun motto. Dat was wat ze altijd tegen elkaar zeiden als het even wat moeilijker ging in hun relatie. Als ze het even niet meer zagen zitten.
‘Dit… Dit is…’ stamelde Pierre met een knalrood hoofd. ‘Dit is prachtig…’ Hij liet het gitaartje tussen zijn vingers bungelen en staarde naar Lachelle. ‘Dit is echt prachtig…’ Hij vloog zijn vriendin om de hals en hield haar zo stevig als hij kon vast, terwijl zij ook lachend haar armen om hem heen sloeg.
‘Zal ik hem bij je omdoen?’ vroeg ze glimlachend. Pierre knikte en gaf haar de ketting, die ze voorzichtig bij hem omdeed. Iedereen wilde natuurlijk de ketting bewonderen, dus liet Pierre hem trots aan iedereen zien.
‘Die is echt heel erg mooi!’ besloten ze allemaal en Pierre knikte instemmend. Hij wilde Lachelle zo uitgebreid als het maar kon zoenen, maar dat vond hij nogal onbeschoft in gezelschap. Daarom besloot hij nog te wachten tot ze straks even alleen waren en zoende haar nu voorzichtig op haar lippen.
Vanaf dat ik de eerste letter las, had ik al een big smile op mijn gezicht! Super gedaan, Imke! Echt, die David... *kucht* Ja... Ik herken het ja xD
Aaaah, Lachelle en Pierre! Wat een prachtcadeau
Super stuk!
*kucht* Ja... Ik herken het ja xDAaaah, Lachelle en Pierre! Wat een prachtcadeau
Super stuk!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Wauw, ik lag weer helemaal dubbel om David. "Dankjewel, Kerstman!!" 
En dat cadeau is superschattig... Maar nou weten we nog niet wat Pierre uit zijn jaszak heeft gehaald!! *hint, hint*
En dat cadeau is superschattig... Maar nou weten we nog niet wat Pierre uit zijn jaszak heeft gehaald!! *hint, hint*
Sterre: wieeh, dank je wel voor het lezen weer!
Agnes: waaaaaah, jij ook thanks! Ik word zo blij van jullie reacties!
Melian: I love David. En ja, dat komt vanzelf wel .
___________
‘Bedankt,’ fluisterde hij zachtjes. Hij hoopte dat zijn geluk door zijn glimlach duidelijk werd. Lachelle pakte stralend zijn hand en kroop wat tegen hem aan, terwijl David, die geen geduld had om dat geklef te wachten, het volgende cadeautje maar pakte.
Een uur later was de woonkamer compleet bezaaid met cadeaupapier in alle kleuren. Iedereen was tevreden met hun cadeaus en liet het aan elkaar zijn.
‘Kijk dan!’ riep David tegen iedereen die het wilde horen. ‘Ik heb gewoon een boardsticker van The Used voor op mijn skateboard!’ Hij leek nog wel het meeste tevreden met al zijn cadeaus en haalde dan ook alles al uit zijn verpakking.
Maya was bij haar moeder op schoot in slaap gevallen, Patrick en Mare waren Laurence en Sebastien in de keuken aan het helpen met opruimen en de rest praatte nog wat na.
Pierre slikte. Dit was het moment, besefte hij. Nu moest hij het doen, want hij wilde het al zo lang. Iedereen was nu bij elkaar en dat was ook wat hij wilde op het moment. Alleen Sebastien, Laurence, Patrick en Mare waren nog in de keuken. Pierre slikte opnieuw en liet zijn blik over zijn vrienden glijden. Net op het moment dat hij zijn mond open deed om de vier uit de keuken te roepen, zag hij echter hoe Jeff en France iets tegen elkaar fluisteren. Hij kon hen niet verstaan, maar er was duidelijk iets aan de hand. Toch wilde hij hen roepen, maar nu stond Jeff op. Hij liep naar de keuken toe en kwam een paar tellen erna alweer terug, gevolgd door de rest.
‘Ik, eh… France en ik willen iets mededelen.’ Nerveus stond hij in het midden van de woonkamer.
David wilde meteen zijn mond opendoen om te reageren, maar Audree sloeg vlug haar hand voor zijn mond. Iedereen keek met open mond toe hoe France met ingehouden opwinding ook opstond en Maya even op de bank zette. Die kroop bij Chuck op schoot, terwijl France Jeffs hand vastpakte en hem stralend aankeek.
‘We zijn in verwachting van ons tweede kindje.’
Er viel een oorverdovende stilte in de kamer. Laurence liet de pollepel uit haar handen vallen, die ze nog vast had gehad en Sebastiens mond viel wagenwijd open. De rest staarde hen aan.
‘Maar… Maar dat is fantastisch!’ stamelde Mare uiteindelijk stomverbaasd. Zij verbak als eerste de stilte, de rest leek nog niets uit te kunnen brengen. Mare stond op en liep toen dolblij naar Jeff en France toe, die ze omhelsde. ‘Geweldig!’
Pierre was stomverbaasd. Dit was wel het laatste dat hij aan had zien komen! Hij had van alles verwacht, maar dit absoluut niet. Maar het was wel geweldig! Als hij het iemand wel gunde, waren het Jeff en France wel!
‘Super!’ riep hij dan ook dolenthousiast, terwijl hij en Lachelle opstonden om hen ook te feliciteren. De rest begon nu ook te juichen en zo was het een half uur lang één grote chaos. Maya snapte niet wat er aan de hand was en begon te huilen, waardoor iedereen uiteindelijk wat rustiger werd en haar probeerde te kalmeren. Toch bleef iedereen hen feliciteren, terwijl ze Jeff en France de oren van het hoofd vroegen. Het kindje was nu een paar weken oud en ze wisten het nieuws pas net.
‘Maar we wilden het meteen aan jullie vertellen,’ zei Jeff, die meer straalde dan ooit tevoren. ‘Vooral nu met Kerstmis en zo.’
De stemming was nu opperbest en niemand lette daarbij op Pierre. Die glipte daarom vlug de woonkamer uit met de mededeling dat hij even naar het toilet ging. Dat deed hij echter niet. Op de gang bleef hij namelijk ijsberen, terwijl hij de zenuwen door zijn lichaam voelde gieren. Hij was nog nooit in zijn leven zo zenuwachtig als nu geweest, zelfs niet voor één van hun eerste grote optredens!
Agnes: waaaaaah, jij ook thanks! Ik word zo blij van jullie reacties!
Melian: I love David
. En ja, dat komt vanzelf wel .___________
‘Bedankt,’ fluisterde hij zachtjes. Hij hoopte dat zijn geluk door zijn glimlach duidelijk werd. Lachelle pakte stralend zijn hand en kroop wat tegen hem aan, terwijl David, die geen geduld had om dat geklef te wachten, het volgende cadeautje maar pakte.
Een uur later was de woonkamer compleet bezaaid met cadeaupapier in alle kleuren. Iedereen was tevreden met hun cadeaus en liet het aan elkaar zijn.
‘Kijk dan!’ riep David tegen iedereen die het wilde horen. ‘Ik heb gewoon een boardsticker van The Used voor op mijn skateboard!’ Hij leek nog wel het meeste tevreden met al zijn cadeaus en haalde dan ook alles al uit zijn verpakking.
Maya was bij haar moeder op schoot in slaap gevallen, Patrick en Mare waren Laurence en Sebastien in de keuken aan het helpen met opruimen en de rest praatte nog wat na.
Pierre slikte. Dit was het moment, besefte hij. Nu moest hij het doen, want hij wilde het al zo lang. Iedereen was nu bij elkaar en dat was ook wat hij wilde op het moment. Alleen Sebastien, Laurence, Patrick en Mare waren nog in de keuken. Pierre slikte opnieuw en liet zijn blik over zijn vrienden glijden. Net op het moment dat hij zijn mond open deed om de vier uit de keuken te roepen, zag hij echter hoe Jeff en France iets tegen elkaar fluisteren. Hij kon hen niet verstaan, maar er was duidelijk iets aan de hand. Toch wilde hij hen roepen, maar nu stond Jeff op. Hij liep naar de keuken toe en kwam een paar tellen erna alweer terug, gevolgd door de rest.
‘Ik, eh… France en ik willen iets mededelen.’ Nerveus stond hij in het midden van de woonkamer.
David wilde meteen zijn mond opendoen om te reageren, maar Audree sloeg vlug haar hand voor zijn mond. Iedereen keek met open mond toe hoe France met ingehouden opwinding ook opstond en Maya even op de bank zette. Die kroop bij Chuck op schoot, terwijl France Jeffs hand vastpakte en hem stralend aankeek.
‘We zijn in verwachting van ons tweede kindje.’
Er viel een oorverdovende stilte in de kamer. Laurence liet de pollepel uit haar handen vallen, die ze nog vast had gehad en Sebastiens mond viel wagenwijd open. De rest staarde hen aan.
‘Maar… Maar dat is fantastisch!’ stamelde Mare uiteindelijk stomverbaasd. Zij verbak als eerste de stilte, de rest leek nog niets uit te kunnen brengen. Mare stond op en liep toen dolblij naar Jeff en France toe, die ze omhelsde. ‘Geweldig!’
Pierre was stomverbaasd. Dit was wel het laatste dat hij aan had zien komen! Hij had van alles verwacht, maar dit absoluut niet. Maar het was wel geweldig! Als hij het iemand wel gunde, waren het Jeff en France wel!
‘Super!’ riep hij dan ook dolenthousiast, terwijl hij en Lachelle opstonden om hen ook te feliciteren. De rest begon nu ook te juichen en zo was het een half uur lang één grote chaos. Maya snapte niet wat er aan de hand was en begon te huilen, waardoor iedereen uiteindelijk wat rustiger werd en haar probeerde te kalmeren. Toch bleef iedereen hen feliciteren, terwijl ze Jeff en France de oren van het hoofd vroegen. Het kindje was nu een paar weken oud en ze wisten het nieuws pas net.
‘Maar we wilden het meteen aan jullie vertellen,’ zei Jeff, die meer straalde dan ooit tevoren. ‘Vooral nu met Kerstmis en zo.’
De stemming was nu opperbest en niemand lette daarbij op Pierre. Die glipte daarom vlug de woonkamer uit met de mededeling dat hij even naar het toilet ging. Dat deed hij echter niet. Op de gang bleef hij namelijk ijsberen, terwijl hij de zenuwen door zijn lichaam voelde gieren. Hij was nog nooit in zijn leven zo zenuwachtig als nu geweest, zelfs niet voor één van hun eerste grote optredens!
Aww, een tweede kindje!! Schattig
Maar nou weten we nog niet wat Pierre gaat doen, hè? Dat is gewoon gemeen
Snel meer?
Ja David, even je mond houden XDImke schreef:David wilde meteen zijn mond opendoen om te reageren, maar Audree sloeg vlug haar hand voor zijn mond.
Maar nou weten we nog niet wat Pierre gaat doen, hè? Dat is gewoon gemeen
Snel meer?
Wát is Pierre nou van plan Je vertelt het nog steeds niet, al vanaf het begin Nouhou! *wordt hyper*
Ik word altijd zo vrolijk van jouw Simple Plan verhalen! Je sleept me er helemaal in mee, ik vergeet dan alles om me heen en zit weer helemaal in die wereld... Dat is echt fantastisch Zo hoort het ook!
Je vertelt het nog steeds niet, al vanaf het begin Nouhou! *wordt hyper*Ik word altijd zo vrolijk van jouw Simple Plan verhalen! Je sleept me er helemaal in mee, ik vergeet dan alles om me heen en zit weer helemaal in die wereld... Dat is echt fantastisch
Zo hoort het ook! Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Melian: hahaha, lol . Thanks!
Agnes: super dat je het zo leuk vindt, dank je!
Dit is het laatste stuk van het verhaal. Super dat jullie het gelezen hebben, ik ben blij dat jullie het gelezen hebben.
___________
Uiteindelijk, na een paar minuutjes, had hij zichzelf enigszins gekalmeerd en liep hij met zijn handen in zijn broekzakken terug naar de woonkamer. Hij had het helemaal warm gekregen van de zenuwen en stroopte daarom de mouwen van zijn blouse op.
In de woonkamer zat iedereen nog steeds opgetogen met elkaar te praten en Pierre besefte dat het nu of nooit was. Hij voelde nog één keer in zijn broekzak en leunde toen tegen de muur aan, terwijl hij luid zijn keel schraapte. Zijn hart ging als een gek tekeer.
Iedereen keek op bij het horen van zijn geluid. Pierre deed langzaam een nerveuze stap naar voren.
‘Ik, eh… Na die mededeling van Jeff en France… Ik wil de aandacht er niet van afleiden, maar…’ Hij sloot zijn ogen en haalde even diep adem. ‘Ik moet ook iets zeggen. Of nou ja, niet echt zeggen. Meer verkondigen. Vragen.’
Hij kon bijna voelen hoe zijn vrienden nu een wenkbrauw optrokken. Hij opende zijn ogen weer en zag hoe Lachelle hem vragend aankeek.
‘Lachelle… Kom eens?’
Lachelle zei niets, maar stond twijfelend op en stapte naar hem toe. Ze stonden nu voor de open haard en iedereen kon hen goed zien in het licht van het vuur.
‘Wat is er?’ fluisterde ze bijna onhoorbaar, terwijl ze haar jurk gladstreek.
Pierre slikte en keek naar het meisje van zijn dromen, terwijl hij de rest naar hen voelde kijken. Hij friemelde opgelaten aan het nieuwe kettinkje en begon toen te spreken.
‘Het kettinkje dat ik heb gekregen is echt… wauw. Onbeschrijflijk mooi, ook om de gedachte die er achter zit. I-ik… Ik houd echt heel erg veel van je, Lachelle… Sinds het moment dat ik jou ontmoet heb… Met jou kan ik de hele wereld aan, dat is iets dat ik zeker weet.’ Zijn stem klonk schor.
Lachelle kreeg een lach van oor tot oor op haar gezicht. De anderen in de kamer maakten liefkozende geluidjes, maar bleven gespannen afwachten wat Pierre nog meer te zeggen had.
‘Ik ben enorm blij dat ik deze Kerstmis met jou door kan brengen. Dat was mijn kerstwens voor dit jaar en gelukkig heb ik dat ook gekregen. Maar Kerstmis is om meerdere redenen speciaal. Het gaat erom…’ Pierre’s stem haperde even. ‘Het gaat erom dat je tijd doorbrengt met geliefden. En dat doe ik nu, met jullie allemaal.’ Hij gebaarde even naar de rest van de band en hun vriendinnen. Iedereen was doodstil, zelfs David. Misschien voelden ze het wel aankomen, bedacht Pierre, maar Lachelle in ieder geval niet. Die keek hem namelijk nietsvermoedend stralend aan.
Plotseling zakte Pierre door zijn knieën, terwijl hij in zijn broekzak voelde en er een klein, zwart doosje uithaalde. Lachelle slaakte een zacht kreetje en er kwamen ook geluiden uit de rest van de woonkamer, maar Pierre had alleen maar oog voor Lachelle. Hij zag tranen in haar ogen toen ze ongelovig haar hoofd schudde, maar hij ging door.
‘Ik wil de rest van mijn leven met jou delen, Lachelle,’ zei hij uit de grond van zijn hart. ‘Ik meen het. Met jou wil ik verder.’
Zo voorzichtig als hij kon opende hij het doosje en knipperde vluchtig met zijn ogen, in de hoop dat niemand het zag. Lachelle sperde haar ogen wagenwijd open bij het zien van de blinkende ring en sloeg haar handen voor haar mond en kon haar tranen niet meer bedwingen.
‘Allerliefste Lachelle,’ zei Pierre met een enorm trillende stem. Ook hij had moeite om zijn emoties onder controle te houden. Hij pakte de ring uit het doosje en hield die Lachelle voor. ‘Wil je alsjeblieft de rest van jouw leven met mij doorbrengen? Wil je met me trouwen?’
Het was de langste seconde van Pierre’s leven. In die seconde bad, smeekte en hoopte hij. Hopend op dat ene woordje. Een snik kwam uit Lachelle’s mond. Zij pakte zijn hand vast en knikte toen.
‘J-ja…’ begon ze met een gesmoorde stem, ‘ja… N-natuurlijk wil ik dat. Oh, Pierre…’
Pierre stond op en keek haar nog wat ongelovig aan, maar Lachelle sloeg haar armen om zijn nek heen.
‘Ja,’ fluisterde ze, dit keer in zijn oor, ‘met jou wil ik trouwen.’ Haar tranen drupten door Pierre’s blouse heen, maar die kon niet meer dan stralen. Hij trok zijn hoofd wat terug en keek haar intens aan, voordat ze elkaar vurig zoenden.
Vanaf de bank klonk luid applaus en gejuich, voor de zoveelste keer die avond. Pierre en Lachelle bleven elkaar zoenen, totdat Pierre zijn hoofd wegtrok en de ring opnieuw voorhield. Lachelle stak zonder iets te zeggen haar hand uit en hij schoof voorzichtig de zilveren ring met diamantjes om haar vinger.
‘Jullie zijn verloofd!’ riep Sebastien opgetogen en terwijl iedereen opstond om hen te feliciteren, drukte Pierre zijn voorhoofd tegen dat van Lachelle aan.
‘Ik houd van je.’
Die vier woorden konden als cliché op worden gevat, maar in dit geval was iedere letter ervan waar. Hij meende het en dat wist ze.
En zo, in de gloed van het haardvuur, zoenden Pierre en Lachelle elkaar. Nu hadden ze de bevestiging dat ze echt voor altijd samen zouden blijven. Voor altijd.
‘Ik ook van jou,’ fluisterde Lachelle terug. ‘Voor altijd.’
. Thanks!Agnes: super dat je het zo leuk vindt, dank je!
Dit is het laatste stuk van het verhaal. Super dat jullie het gelezen hebben, ik ben blij dat jullie het gelezen hebben
.___________
Uiteindelijk, na een paar minuutjes, had hij zichzelf enigszins gekalmeerd en liep hij met zijn handen in zijn broekzakken terug naar de woonkamer. Hij had het helemaal warm gekregen van de zenuwen en stroopte daarom de mouwen van zijn blouse op.
In de woonkamer zat iedereen nog steeds opgetogen met elkaar te praten en Pierre besefte dat het nu of nooit was. Hij voelde nog één keer in zijn broekzak en leunde toen tegen de muur aan, terwijl hij luid zijn keel schraapte. Zijn hart ging als een gek tekeer.
Iedereen keek op bij het horen van zijn geluid. Pierre deed langzaam een nerveuze stap naar voren.
‘Ik, eh… Na die mededeling van Jeff en France… Ik wil de aandacht er niet van afleiden, maar…’ Hij sloot zijn ogen en haalde even diep adem. ‘Ik moet ook iets zeggen. Of nou ja, niet echt zeggen. Meer verkondigen. Vragen.’
Hij kon bijna voelen hoe zijn vrienden nu een wenkbrauw optrokken. Hij opende zijn ogen weer en zag hoe Lachelle hem vragend aankeek.
‘Lachelle… Kom eens?’
Lachelle zei niets, maar stond twijfelend op en stapte naar hem toe. Ze stonden nu voor de open haard en iedereen kon hen goed zien in het licht van het vuur.
‘Wat is er?’ fluisterde ze bijna onhoorbaar, terwijl ze haar jurk gladstreek.
Pierre slikte en keek naar het meisje van zijn dromen, terwijl hij de rest naar hen voelde kijken. Hij friemelde opgelaten aan het nieuwe kettinkje en begon toen te spreken.
‘Het kettinkje dat ik heb gekregen is echt… wauw. Onbeschrijflijk mooi, ook om de gedachte die er achter zit. I-ik… Ik houd echt heel erg veel van je, Lachelle… Sinds het moment dat ik jou ontmoet heb… Met jou kan ik de hele wereld aan, dat is iets dat ik zeker weet.’ Zijn stem klonk schor.
Lachelle kreeg een lach van oor tot oor op haar gezicht. De anderen in de kamer maakten liefkozende geluidjes, maar bleven gespannen afwachten wat Pierre nog meer te zeggen had.
‘Ik ben enorm blij dat ik deze Kerstmis met jou door kan brengen. Dat was mijn kerstwens voor dit jaar en gelukkig heb ik dat ook gekregen. Maar Kerstmis is om meerdere redenen speciaal. Het gaat erom…’ Pierre’s stem haperde even. ‘Het gaat erom dat je tijd doorbrengt met geliefden. En dat doe ik nu, met jullie allemaal.’ Hij gebaarde even naar de rest van de band en hun vriendinnen. Iedereen was doodstil, zelfs David. Misschien voelden ze het wel aankomen, bedacht Pierre, maar Lachelle in ieder geval niet. Die keek hem namelijk nietsvermoedend stralend aan.
Plotseling zakte Pierre door zijn knieën, terwijl hij in zijn broekzak voelde en er een klein, zwart doosje uithaalde. Lachelle slaakte een zacht kreetje en er kwamen ook geluiden uit de rest van de woonkamer, maar Pierre had alleen maar oog voor Lachelle. Hij zag tranen in haar ogen toen ze ongelovig haar hoofd schudde, maar hij ging door.
‘Ik wil de rest van mijn leven met jou delen, Lachelle,’ zei hij uit de grond van zijn hart. ‘Ik meen het. Met jou wil ik verder.’
Zo voorzichtig als hij kon opende hij het doosje en knipperde vluchtig met zijn ogen, in de hoop dat niemand het zag. Lachelle sperde haar ogen wagenwijd open bij het zien van de blinkende ring en sloeg haar handen voor haar mond en kon haar tranen niet meer bedwingen.
‘Allerliefste Lachelle,’ zei Pierre met een enorm trillende stem. Ook hij had moeite om zijn emoties onder controle te houden. Hij pakte de ring uit het doosje en hield die Lachelle voor. ‘Wil je alsjeblieft de rest van jouw leven met mij doorbrengen? Wil je met me trouwen?’
Het was de langste seconde van Pierre’s leven. In die seconde bad, smeekte en hoopte hij. Hopend op dat ene woordje. Een snik kwam uit Lachelle’s mond. Zij pakte zijn hand vast en knikte toen.
‘J-ja…’ begon ze met een gesmoorde stem, ‘ja… N-natuurlijk wil ik dat. Oh, Pierre…’
Pierre stond op en keek haar nog wat ongelovig aan, maar Lachelle sloeg haar armen om zijn nek heen.
‘Ja,’ fluisterde ze, dit keer in zijn oor, ‘met jou wil ik trouwen.’ Haar tranen drupten door Pierre’s blouse heen, maar die kon niet meer dan stralen. Hij trok zijn hoofd wat terug en keek haar intens aan, voordat ze elkaar vurig zoenden.
Vanaf de bank klonk luid applaus en gejuich, voor de zoveelste keer die avond. Pierre en Lachelle bleven elkaar zoenen, totdat Pierre zijn hoofd wegtrok en de ring opnieuw voorhield. Lachelle stak zonder iets te zeggen haar hand uit en hij schoof voorzichtig de zilveren ring met diamantjes om haar vinger.
‘Jullie zijn verloofd!’ riep Sebastien opgetogen en terwijl iedereen opstond om hen te feliciteren, drukte Pierre zijn voorhoofd tegen dat van Lachelle aan.
‘Ik houd van je.’
Die vier woorden konden als cliché op worden gevat, maar in dit geval was iedere letter ervan waar. Hij meende het en dat wist ze.
En zo, in de gloed van het haardvuur, zoenden Pierre en Lachelle elkaar. Nu hadden ze de bevestiging dat ze echt voor altijd samen zouden blijven. Voor altijd.
‘Ik ook van jou,’ fluisterde Lachelle terug. ‘Voor altijd.’
THE END
Awww.... 
Wat ontzettend schattig!!! Supermooi einde, ik zat op het puntje van mijn stoel te zwijmelen
Zo romantisch... Zo wil ik ook wel ten huwelijk worden gevraagd! (Maar nu nog even niet, hihi )
In elk geval: ontzettend mooi geschreven en zó goed dat je het af hebt!!
Wat ontzettend schattig!!! Supermooi einde, ik zat op het puntje van mijn stoel te zwijmelen
Zo romantisch... Zo wil ik ook wel ten huwelijk worden gevraagd! (Maar nu nog even niet, hihi
)In elk geval: ontzettend mooi geschreven en zó goed dat je het af hebt!!
Wauw imke,
heel goed gedaan. Ik moet toegeven, ik heb verloren!
Maar, ik ben trots op je!! Ik had niet gedacht dat het je zou lukken, maar het tegendeel is bewezen. Het is een mooi verhaal geworden
Lang leve de liefde tussen pierre en lachelle - Kuch -
heel goed gedaan. Ik moet toegeven, ik heb verloren!
Maar, ik ben trots op je!! Ik had niet gedacht dat het je zou lukken, maar het tegendeel is bewezen. Het is een mooi verhaal geworden
Lang leve de liefde tussen pierre en lachelle
- Kuch -I don't want the world to see me, cause I don't think that they'd understand.
Ik ben een stille meelezer gweest maar nu kon ik het toch echt niet laten om een reactie te plaatsen
Dit was zooooooooooooo'n leuk stukje! En ik ben het met melian eens dat ik zo ooit ook wel ten huwelijk wil gevraagt worden!
Ik zat gewoon te zwijmelen! Wat mijn huisgenoten inderdaad opviel want die bekeken me een beetje raar :p
Njha, gwoon zoo goed
gr.
Dit was zooooooooooooo'n leuk stukje!
En ik ben het met melian eens dat ik zo ooit ook wel ten huwelijk wil gevraagt worden!Ik zat gewoon te zwijmelen! Wat mijn huisgenoten inderdaad opviel want die bekeken me een beetje raar :p
Njha, gwoon zoo goed
gr.
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Wat een super einde Imke! Dit heb je echt heel erg goed gedaan! Ik vind het echt heel erg knap an je. Zoveel gevoel zit er in dit verhaal... Fantastisch! Ja, dit is echt een mooi einde... Je weet je lezers wel te raken 
Super!
Super! Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Zeikerig, en erg cliché. Maar zo af en toe als je er zin in hebt best leuk.
Van een stel uit mijn familie weet ik dat de man haar op skivakantie gevraagd had, buiten, in de sneeuw op z'n knieën. Lijkt me koud! Maar ook wel leuk idee, natuurlijk.
Mijn broer heeft zijn Anna met een scrabble-bord gevraagd. Schuin 'lieverd' en dan horizontaal 'wil' 'je' 'met' 'me' en verticaal 'trouwen'. Heel ingenieus. Ook op vakantie, met de camper. Eerst kon ie geen 'w's' vinden. "Nog even en ik ga de 'm' omdraaien!" dacht ie al. En toen kwam ze de camper in, zag ze hem niet liggen. Dus op een gegeven moment heeft hij haar voor dat scrabble-bord geplant, en toen ze zag ze het en zei ze toch eindelijk 'ja'. Het is ook een manier.
Van een stel uit mijn familie weet ik dat de man haar op skivakantie gevraagd had, buiten, in de sneeuw op z'n knieën. Lijkt me koud! Maar ook wel leuk idee, natuurlijk.
Mijn broer heeft zijn Anna met een scrabble-bord gevraagd. Schuin 'lieverd' en dan horizontaal 'wil' 'je' 'met' 'me' en verticaal 'trouwen'. Heel ingenieus. Ook op vakantie, met de camper. Eerst kon ie geen 'w's' vinden. "Nog even en ik ga de 'm' omdraaien!" dacht ie al. En toen kwam ze de camper in, zag ze hem niet liggen. Dus op een gegeven moment heeft hij haar voor dat scrabble-bord geplant, en toen ze zag ze het en zei ze toch eindelijk 'ja'. Het is ook een manier.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
-
Myrth-
Wat een super leuk verhaal! Ik heb hem in een keer uitgelezen! Ik heb opzich niets met de band (sterker nog ik heb nog nooit wat van hun gehoord) maar toch vind ik het een super tof verhaal! Je hebt een schrijfstijl die makkelijk leest en je ook dwingt door t lezen! Super! Ik ga zeker meer verhalen van je lezen!
PS ik wist niet dat je een Maya in je verhaal had, anders had ik wel een andere naam bedacht, sorry ;$
PS ik wist niet dat je een Maya in je verhaal had, anders had ik wel een andere naam bedacht, sorry ;$
-
Nynke,
- Balpen
- Berichten: 134
- Lid geworden op: 10 dec 2008 17:13
- Locatie: ergens waar chuck ook woont :]
foei! dat kan dus echt niet:PMyrth- schreef:Ik heb opzich niets met de band (sterker nog ik heb nog nooit wat van hun gehoord)
ze zijn echt goed hoor. :] (ja, ik ben een geobserdeerde fan) maargoed. ik raad je dus aan om snel een keer een liedje of meerdere liedjes van ze te luisteren!
en Im, ik blijf dit een super romantisch verhaal vinden
! ondanks Lachelle... xx
make me feel like i'm something special
-
Myrth-
haha, ik heb vandaag wat gedownload en ze zijn inderdaad koel
ik zal ook eens even op een plaatje kijken wie ik het leukst vind
okee handig, ik ken de namen niet.
http://designermagazine.tripod.com/SimplePlan20052.jpg
op die foto de jongen met het rozige shirt
WIE IS DAT
want hij is sexy XD
ik zal ook eens even op een plaatje kijken wie ik het leukst vind
okee handig, ik ken de namen niet.
http://designermagazine.tripod.com/SimplePlan20052.jpg
op die foto de jongen met het rozige shirt
WIE IS DAT
want hij is sexy XD
Mijn favorietMyrth- schreef:haha, ik heb vandaag wat gedownload en ze zijn inderdaad koel
ik zal ook eens even op een plaatje kijken wie ik het leukst vind
okee handig, ik ken de namen niet.
http://designermagazine.tripod.com/SimplePlan20052.jpg
op die foto de jongen met het rozige shirt
WIE IS DAT
want hij is sexy XD
Wieeeeeeeh, da's David Hij is super HOT! Maar ik heb gelezen dat hij nu weer een ander kapsel heeft: kort om precies te zijn... Ik heb nog geen duidelijke foto's daarvan gezien, maar naar wat ik zag, vond ik het lange zwarte haar veel beter!Ik vind het overigens jammer dat dit shotverhaal nu al afgelopen is. Het was een heel mooi einde
*applaudisseert voor Imke!*
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Nynke,
- Balpen
- Berichten: 134
- Lid geworden op: 10 dec 2008 17:13
- Locatie: ergens waar chuck ook woont :]
Omg jaaa <3 David! ^^ maar dit zijn ze wel van vroeger x]Lessie schreef: Myrth- schreef:haha, ik heb vandaag wat gedownload en ze zijn inderdaad koel
ik zal ook eens even op een plaatje kijken wie ik het leukst vind
okee handig, ik ken de namen niet.
http://designermagazine.tripod.com/SimplePlan20052.jpg
op die foto de jongen met het rozige shirt
WIE IS DAT
want hij is sexy XDMijn favoriet Wieeeeeeeh, da's David Hij is super HOT! Maar ik heb gelezen dat hij nu weer een ander kapsel heeft: kort om precies te zijn... Ik heb nog geen duidelijke foto's daarvan gezien, maar naar wat ik zag, vond ik het lange zwarte haar veel beter!
Ik vind het overigens jammer dat dit shotverhaal nu al afgelopen is. Het was een heel mooi einde
*applaudisseert voor Imke!*
ze zien er nu wat ouder uit ofzoiets. :] maar nog wel net zo lekker hoor! Wacht, ik ga voor je zeggen wie het zijn Myrth! (van links naar rechts) Jeff Stinco, de gitarist. Hij is echt heel koel!
daarnaast staat Chuck Comeau! (de drummer) hij is gewoon mijn schatje en van niemand anders . Naast Chuck staat de zanger, Pierre Bouvier, en hij is gewoon echt heel geil! :'D dan heb je dus David Desrosiers. de bassist, hij heeft nu inderdaag gemillimeterd haar, maar ik vind het opzich niet eens slecht staan! vind het eigenlijk best wel sexy! <33 en dan heb je nog Sebastien Lefebvre, hij is de schattigste van allemaal <3 en hij is echt super knap! :') nouja, nu weet je dus ook hoe ze bij naam heten! :]make me feel like i'm something special