duistere stad.

[xIMISSYOU]

Dit is dus een kort-kort verhaal. In opdracht van One-shot. Ik hoop dat jullie het leuk vinden. En misschien maak ik er wel ooit eens een lang verhaal van.

‘Anna!’ Mara, mijn huisgenoot komt op me aflopen. Kan een mens nu echt niet rustig eten?
‘Wat Mara?’ Vraag is daarom lichtelijk geïrriteerd. Ze denken hier in huis dat ze mij altijd
Kunnen storen.
‘Je komt weer eens te laat op het bureau!’ hijgt Mara vermoeid. Ik werk voor een populair modeblad in New York, samen met Mara zorg ik voor het laatste nieuws en wat er precies in de blaadjes komt. Daarvoor heb ik mijn reputatie ook hoog te houden. Mara denkt dat te laat komen daar niet bij hoort maar dit is mijn wereld.
‘Ja,ja ik vertrek al!’ Zuchtend sta ik op en loop richting de deur waar ik mijn Mexx tasje en mijn sleutels terugvind en stap mijn zwarte mercedes in. Langzaam rijd ik langs de grijze straten. Ik woon in een duffe buitenwijk waardoor ik een uur moet rijden voor ik uiteindelijk op mijn werk ben. Het liefst zou ik verhuizen maar dat vind Mara niet zo’n goed idee. De appartementen en huizen zijn hier namelijk vreselijk duur en ik ben niet zo’n stadmens. Mensen stappen gehaast over het voetpad waardoor het lijkt alsof zij door de straten racet maar dat is uiteraard gezichtbedrog. Een vrouw rent gehaast de straat over. Ik zet mijn ruitenwissers op want een volgende plensbui valt neer op mijn prachtige Mercedes. Langzaam word het donker en begint het te misten. Wat is dit? Zo slecht is het hier nog nooit geweest. Mensen lopen gehaast over straat om zo snel mogelijk op hun bestemming te zijn en auto’s willen zo snel mogelijk weg. Ik neem mijn tijd want ik weet dat ik anders niet ver zal geraken. Mijn mobiel rinkelt. ‘Met Anna.’
‘Anna, waar ben je, je bent weeral een half uur te laat!’ De scherpe stem van haar bazin schalt door de stille auto.
‘Ik zit vast in het verkeer, nog niet naar buiten gekeken?’ Mijn stem klinkt arrogant, wat ook de bedoeling van. Ik mag mijn bazin niet zo. Ze moet altijd wel wat op mij aan te merken hebben. En meestal is dat omdat ik te laat ben.
‘Oh, sorry, nee probeer zo snel mogelijk hier te zijn want we hebben je dringend nodig!’ Ik hoor dat ze grijnst.
‘Ja ja Nathalie.’ Zucht ik. Ik duw op mij gaspidaal en rij een volgende straat in. Langs de huizen zitten kinderen en oudere vrouwen tegen de huizen, in de hoop niet nat te worden, de meesten hun kleren zijn half stuk en verkleumeld. Hier moet ik maar eens een artikel over schrijven. De straat is lang en breed waardoor ik genoeg plaats heb om auto’s voorbij te rijden. Net op het moment dat ik gas wil geven springt een van de kindjes voor mijn auto, gehaast druk ik op mijn remmen en gil.
Ik zwaai mijn portier open en gooi mijn lange slanke benen naar buiten. Het kindje ligt stil voor mijn auto, haar gezichtje ziet lijkbleek. Gauw bel ik de ziekenwagen, kniel naast het meisje neer en test of ze nog ademt. Ze ademt nog, gelukkig! Waarom moest dit mij weer eens overkomen? Ik gooi mijn half lange blonde haren achter mijn schouder en kijk rond.
‘Hoe heet dit meisje?’ Roep ik, in de hoop dat iemand antwoord.
‘Shana.’ Klinkt een heldere stem. Ik draai me om en zie een jongen van ongeveer vijventwintig jaar staan.
‘Bedankt.’ Mompel ik plotseling verlegen. Wat heeft die man? Hij heeft me best wel in de war gebracht. In de verte hoor ik loeiende sirenes en een paar minuten daarna rijd een ziekenwagen de straat aan en leggen ze het meisje op een brancard.

‘Hallo, Nathalie?’
‘Anna, verdomme! Je bent nu al een halve dag weg, hoe lang denk je nog weg te blijven dame?’ Dat had ik wel kunnen verwachten.
‘Ik heb een ongeval gehad en ben in het ziekenhuis bij een meisje.’ Antwoord ik afwachtend op een antwoord.
‘Oh, oke. Je komt vandaag dus nietmeer naar je werk?’
‘Nee.’
Ik kijk rond, overal is het wit. Het meisje word nu geopereerd. Ik wacht ongeduldig, niet wetende dat dit heel mijn leven zal veranderen…

[Artemiss]

Het verhaal idee is grappig, alleen misschien niet zo geschikt voor een one-shot?
En verder vind ik dat je wat meer aandacht had kunnen besteden aan de aanrijding. Dat is een belangrijk deel.

Ik neem mijn tijd want ik weet dat ik anders niet ver zal geraken. Mijn mobiel rinkelt. ‘Met Anna.’
‘Anna, waar ben je, je bent weeral een half uur te laat!’ De scherpe stem van haar bazin schalt door de stille auto.
‘Ik zit vast in het verkeer, nog niet naar buiten gekeken?’ Mijn stem klinkt arrogant, wat ook de bedoeling van.

Ik neem mijn tijd, maar de scherpe stem van haar bazin, maar het gaat over dezelfde vrouw. Houd het in één vorm.

Het zou leuk zijn als je er een langer verhaal van zou maken, naar mijn mening.