Toelatingstoets journalistiek

[Vlinder]

Nog twee weken. Nog twee korte weken en dan wordt ik voor de leeuwen gegooid, door mezelf wel te verstaan. Zaterdag 4 april om half 11 worden ik en vele anderen in Utrecht verwacht om een toelatingstoets af te leggen voor een opleiding aan de HU.
Het gaat allemaal zo snel in één keer. Het lijkt nog zo ontzettend kort geleden dat we deze school ingewandeld kwamen. Ik geloof niet dat ik ooit de echte wupskenmerken gehad heb, nee dat syndroom is aan mij voorbij gegaan (mocht het niet zo zijn wil ik daar liever niet aan herinnerd worden).

Vijf jaar lang is er zo veel, maar toch ook zo weinig gebeurd. Ik heb gelachen, gehuild, gescholden en nog zo veel meer. Ik heb vrienden gemaakt, maar ook zeker vijanden en onder het mom van ‘Keep your friends close but your enemies closer’ zijn ook sommige vijanden mijn vrienden geworden. Ik heb fouten gemaakt en ze waar ik kon weer hersteld. Ik heb vier jaar uitmuntend gepresteerd, één jaar iets minder want in de tweede ging het mis. Toen ik van atheneum naar havo kelderde heb ik plannen gemaakt en ik kan eigenlijk al zeggen dat ik die plannen gerealiseerd heb. Het is namelijk praktisch onmogelijk dat ik dit jaar niet slaag.

Maar dat ene plan, eigenlijk het belangrijkste plan, heb ik voortdurend voor me uitgeschoven met de smoes: Ik heb toch zeker alle tijd! De beslissing me in te schrijven voor journalistiek heb ik dan ook laat en eigenlijk vrij onzeker genomen. Ik ben bang dat ik het niet kan, dat ik niet goed genoeg ben en dat ik niet genoeg durf. Dat mijn spelling vaak weg heeft van die van een Spaanse koe, vooral wanneer er geen word-spellingscontrole aan te pas komt, werkt ook niet bepaald bevorderlijk in mijn hoofd.

Nu de knoop is doorgehakt, dat hou ik mezelf tenminste voor want ik weet niet wat ik anders moet. Het enige wat ik kan is schrijven en eigenlijk is dat ook het enige wat ik wil. De tijd begint al te dringen en met die tijd ook mijn angst. Maar we zien wel hoe het gaat, ik zal mijn uiterste best doen en meer dan dat is niet mogelijk. Ook heb ik voorlopig maar even een nieuw motto:

“The biggest risk in life is to take no risk at all”

[Artemiss]

Dan is het nu inmiddels nog maar één week, ongeveer, iets minder. Succes ermee! Ik hoop voor je dat je slaagt.

Bij de weg: Word spellingscontrole is bagger, je kunt het beter zelf weten. Niet dat je daar wat aan hebt...