Het Noodwater
Geplaatst: 09 apr 2009 21:07
Ik ben bezig aan een fantasy verhaal, getiteld "Het Noodwater". Het gaat over twee rassen (zelfverzonnen) die in een oorlog zijn omdat een rivier is gestopt met stromen. Hierdoor moeten beide rassen vechten om water binnen te krijgen. Hieronder volgt een stukje:
Het ruisen van de nacht dempte de voetstappen van Mansjek. Voorzichtig en zo stil mogelijk liep hij langs de rand van het Helse Woud. Er klonk een luid gekraak toen Mansjek op een takje ging staan. Beducht keek hij om zich heen, maar niks gaf aan dat er vijanden in de buurt waren.
Mansjek was één van de enige Dzorko's die in dit deel van het Hemelse Rijk durfde te komen. Andere van dit ras waren er bang voor dat er vijanden rondslopen, maar de Zlorkina's durfde hier net als het merendeel van de Dzorko's ook niet te komen, wist Mansjek.
Nogmaals klonk er een gekraak van takken, ditmaal nog luider, maar nu was het niet Mansjek. Nu klonk er ook geritsel van iets of iemand die tussen de struiken door kroop. Mansjek spitste zijn behaarde oren om te luisteren of er iets verdacht te horen was. Even was het stil, en toen reikte de bosjes recht voor Mansjek weg.Op het eerste oog leek het op een heel erg behaarde man, maar als je beter keek zag je dat de ogen felrood oplichtte, en dat de nagels ongewoon lang waren. Het vreemde wezen had een soort van bochel in zijn rug, tenminste, zo leek het als hij liep. Op zijn rug hing een koker gevuld met pijlen waarvan de scherpe punten blonken in het maanlicht dat tussen de bomen door scheen. Het was, net als Mansjek, een Dzorko.
Een persoon van het menselijke ras hard gillen, om vervolgens de benen te nemen, maar Mansjek knikte vriendelijk naar zijn soortgenoot.
"Goedenacht, Hrenki," groette Mansjek.
"Van hetzelfde," zei Hrenki.
Mansjek deed een stap opzij en keek even achter Hrenki, maar het enige wat daar was waren struiken en bomen.
"Waar kijk je naar?" vroeg Hrenki.
"Ik dacht dat jij niet zonder Morani het Woud in durfde? Waar is je trawant?" vroeg Mansjek nieuwsgierig. Nogmaals keek hij achter Hrenki, maar hij zag hetzelfde als wat hij daarvoor zag, niks bijzonders dus.
Het ruisen van de nacht dempte de voetstappen van Mansjek. Voorzichtig en zo stil mogelijk liep hij langs de rand van het Helse Woud. Er klonk een luid gekraak toen Mansjek op een takje ging staan. Beducht keek hij om zich heen, maar niks gaf aan dat er vijanden in de buurt waren.
Mansjek was één van de enige Dzorko's die in dit deel van het Hemelse Rijk durfde te komen. Andere van dit ras waren er bang voor dat er vijanden rondslopen, maar de Zlorkina's durfde hier net als het merendeel van de Dzorko's ook niet te komen, wist Mansjek.
Nogmaals klonk er een gekraak van takken, ditmaal nog luider, maar nu was het niet Mansjek. Nu klonk er ook geritsel van iets of iemand die tussen de struiken door kroop. Mansjek spitste zijn behaarde oren om te luisteren of er iets verdacht te horen was. Even was het stil, en toen reikte de bosjes recht voor Mansjek weg.Op het eerste oog leek het op een heel erg behaarde man, maar als je beter keek zag je dat de ogen felrood oplichtte, en dat de nagels ongewoon lang waren. Het vreemde wezen had een soort van bochel in zijn rug, tenminste, zo leek het als hij liep. Op zijn rug hing een koker gevuld met pijlen waarvan de scherpe punten blonken in het maanlicht dat tussen de bomen door scheen. Het was, net als Mansjek, een Dzorko.
Een persoon van het menselijke ras hard gillen, om vervolgens de benen te nemen, maar Mansjek knikte vriendelijk naar zijn soortgenoot.
"Goedenacht, Hrenki," groette Mansjek.
"Van hetzelfde," zei Hrenki.
Mansjek deed een stap opzij en keek even achter Hrenki, maar het enige wat daar was waren struiken en bomen.
"Waar kijk je naar?" vroeg Hrenki.
"Ik dacht dat jij niet zonder Morani het Woud in durfde? Waar is je trawant?" vroeg Mansjek nieuwsgierig. Nogmaals keek hij achter Hrenki, maar hij zag hetzelfde als wat hij daarvoor zag, niks bijzonders dus.
