De geuren van bier en vage mufheid kwamen Maddie tegemoet toen ze de deur van de kroeg met veel geweld openduwde. Het rook echter niet vies, integendeel zelfs. Dit was beter dan het regenachtige Londen, waar ze op het moment helemaal gek van werd. Dat was ook de reden dat ze een onverwachte stop had gemaakt bij deze kroeg, in de hoop daar een beetje op te warmen voordat ze weer naar huis ging.
“Wat mag het zijn?” riep de barman, terwijl Maddie haar paraplu uitschudde en hem inklapte. Ze keek ongemakkelijk naar de oude mannetjes op de barkrukken, die haar allemaal met dezelfde enge grijns aanstaarden.
“Doe maar een warme chocolademelk,” mompelde Maddie, die vlug om zich heenkeek en een plek probeerde te vinden zover mogelijk bij de mannetjes vandaan. De barman lachte zijn gelige tanden bloot en ging aan de slag met haar bestelling. Maddie kwam al vlug tot de conclusie dat de kroeg zo klein was dat er maar weinig tafeltjes stonden, maar toch was er één tafeltje bezet. Het tafeltje dat het verst in de hoek stond, het verste van de griezelige mannetjes en de deur. Daar zat een jongen. Eén enkele jongen. Hij had zijn armen gekruist over tafel liggen en liet zijn hoofd daarop rusten, terwijl hij naar een bierglas staarde dat half leeg was. De blik in zijn ogen was leeg. Hol zelfs.
Maddie twijfelde, maar ging uiteindelijk aan het tafeltje naast hem zitten, zodat ze toch een eind van de mannetjes afzat. De jongen was een stuk minder eng dan die vieze kerels, dat was overduidelijk.
Hij reageerde niet toen Maddie de stoel met een schrapend geluid naar achteren trok en ook niet toen ze haar tas hard op de grond liet vallen. Het leek alsof hij verdoofd was. Hij vetrok geen enkele spier. Maddie besloot hem daarom met rust te laten en nam dankbaar haar chocolademelk aan van de barman. Ze vouwde haar handen om de warme mok en blies er zachtjes in. Buiten het gelach van de mannetjes was het stil en dat vond ze heerlijk. Daar had ze behoefte aan na een lange dag op de universiteit. Ze nam voorzichtig een slok van de bloedhete chocolademelk.
“Er valt gewoon niks meer aan te doen,” fluisterde de jongen naast haar toen plotseling. Verwonderd keek Maddie op en bestudeerde de jongen, die niet meer met zijn hoofd op zijn armen lag, maar nu rechtop zat en in het niets staarde. “Gewoon onmogelijk.”
Maddie aarzelde even, wierp vlug een blik op de mannetjes, maar die hadden het te druk met lachend verhalen over vroeger te vertellen en zoveel mogelijk bier naar binnen te gooien. Ze hadden geen aandacht meer voor Maddie en daarom vroeg zij voorzichtig: “Wat is onmogelijk?”
De jongen reageerde eerst niet, maar draaide toen langzaam zijn hoofd naar haar toe, alsof hij haar nu pas opmerkte. Maddie schrok van de lege blik in zijn ogen.
“Alles,” fluisterde de jongen schor. “Alles is onmogelijk.”
Er viel een stilte tussen hen in, waarin Maddie zich koortsachtig afvroeg waar de jongen het over had. Ze durfde het echter niet te vragen. Hij nam een grote teug van zijn bier en keek haar met lodderige ogen aan.
“Het leven zuigt, weet je.” Hij had zich nu volledig naar haar toe gedraaid en knikte heftig om haar ervan te overtuigen dat hij gelijk had.
“Eh…” Niet goed wetend hoe te reageren, nam Maddie nog een slok van haar chocolademelk en verbrandde daar bijna haar tong bij.
“Echt!” Hij legde zijn hand op haar knie en keek ernstig. “We worden geboren, vechten ons hele leven. En waarvoor? We gaan allemaal dood!” Dat laatste gooide hij er zo krachtig uit dat de mannetjes allemaal tegelijk omkeken. Maddie keek ietwat ongemakkelijk naar de hand op haar knie en mompelde: “Misschien is het verstandig om te gaan.”
Maar dat kon ze niet. De jongen had zijn blik weer van haar afgescheurd en keek zo emotieloos naar zijn lege bierglas, dat ze medelijden kreeg. Hij zag er zo kwetsbaar uit. Zo breekbaar.
“Wil je hem zien?” vroeg hij toen onverwachts, waardoor Maddie schrok.
“Wil ik wie zien…?” vroeg ze behoedzaam. De jongen boog zich naar haar toe en Maddie hield haar adem in tegen de alcohollucht.
“Hem,” fluisterde de jongen en hij keek haar wanhopig aan.
Maddie keek hem onthutst aan, maar antwoordde snel toen hij weer dichterbij kwam. “Goed. Waar is, eh… hij?”
De jongen staarde haar even aan, stond toen abrupt op en pakte haar hand. Verbaasd voelde Maddie hoe zijn klamme hand in de hare lag, maar stond toen ook op. Ze zag de barman haar vragend aankijken, maar de jongen gaf haar zijn portemonnee. Vlug maakte Maddie hem open en zag een identiteitsbewijs voorin zitten. Tom Fletcher. Twintig jaar. Op de pasfoto zag hij er een stuk gelukkiger uit dan op het moment zelf, maar Maddie hield haar mond erover. Ze pakte wat geld voor zijn biertje uit de portemonnee en ook wat uit haar eigen portemonnee, ook al had ze haar drinken niet op. De jongen trok haar zachtjes mee en terwijl Maddie zijn portemonnee teruggaf, gaf ze ook vlug het geld aan de barman.
“Ik weet zeker dat je het wilt zien,” mompelde de jongen toen ze samen het donkere en regenachtige Londen weer inliepen.
“Hier is hij.”
Maddie en de jongen, die dus Tom heette, stonden samen op de Tower Bridge. Maddie had geen idee wat ze hier deden, maar de dikke regendruppels die op hen neervielen waren beter dan de muffe lucht uit het café. Ze kende deze jongen nauwelijks en was blij dat ze in het openbaar waren. Niet dat ze hem niet vertrouwde. Dat zeker niet, ze had alleen geen idee wat ze van deze situatie moest denken.
“Eh…” Vragend keek Maddie Tom aan. “Ik zie alleen maar… water?”
Tom schudde zijn hoofd. Waarschijnlijk had de buitenlucht hem goed gedaan, want de alcohol leek langzaam maar zeker redelijk uit te werken. Er hingen echter nog wel wallen onder zijn rode, vermoeide ogen.
Samen stonden ze over de railing van de brug geleund, beiden starend naar het woeste water en voorbijvarende boten. Terwijl het verkeer achter hen voorbij raasde en ze regelmatig grote waterplenzen over zich heen kregen, pakte Tom opnieuw haar hand en wees met haar hand naar het water.
“Daar is hij.”
Maddie snapte er werkelijk niets meer van. Daarom scheurde ze haar blik los van het water en keek Tom doordringend aan.
“Tom,” zei ze krachtig en de jongen schrok toen ze zijn naam noemde. “Vertel nu eens duidelijk wat er aan de hand is, want ik snap er niks van. Wie is die ‘hij’ waar je het telkens over hebt? En wat doet hij in het water?”
Tom keek haar gebroken aan en Maddie zag hoe zijn lip begon te trillen. Langzaam rolde er een traan uit zijn linkerooghoek en hij zakte op de stoep neer met zijn rug tegen de railing. Geschrokken keek Maddie om zich heen en zag hoe voorbijgangers haar verbaasd aankeken, maar toen ging ze vlug gehurkt naast Tom zitten. Die had zijn knieën hoog opgetrokken en snikte nu hartverscheurend. Radeloos ging Maddie naast hem zitten en sloeg onhandig een arm om hem heen. Verscheidene voorbijgangers bleven bezorgd stilstaan, maar Maddie gebaarde hen om door te lopen.
“D-Dougie…” stotterde Tom en hij wreef de tranen van zijn gezicht weg, ook al kwamen er meteen nieuwe. “Dougie… Ik mis hem zo… Ik mis hem… Ik wil onze Dougie terug… Dougs…”
Maddie pakte voorzichtig zijn gezicht vast en veegde de tranen weg.
“Rustig maar,” fluisterde ze, ook al overstemde ze nauwelijks het langsrazende verkeerd, “rustig. Haal even diep adem – ja, zo ja.” Ze veegde opnieuw wat tranen weg. “Diep ademhalen. Goed zo. En vertel nu het hele verhaal eens.”
Tom trilde en slikte moeizaam. “Dougie… Dougie is… Dougie is, of eigenlijk was, mijn beste vriend e-en… hij is nu dood.”
Verbijsterd staarde Maddie hem aan, maar zweeg toen ze zag dat Tom probeerde om verder te vertellen.
“We zaten in een band… We waren net begonnen en ik hield al van hem, hij was zo’n goede vriend! E-en… En toen gingen hij en ik een paar weken terug naar wat vrienden… En we moesten over deze brug… E-en… Er was een groep jongens, heel agressief, ze wilden ons pijn doen… Maar ze deden mij uiteindelijk niets, alleen Dougie… Ik kon niks doen! Ik kon echt niks doen! Ze hadden messen! E-en…” Hij begon opnieuw te huilen. “Ze deden Dougie zoveel pijn en hij schreeuwde. Hij schreeuwde zo hard, dat vonden de jongens niet leuk… En…”
Maddie moest nu heel veel moeite doen om Tom te verstaan, want hij huilde nu met gierende uithalen.
“Ze staken de messen in hem… Het was niet leuk! En toen kwamen er mensen aan… Ze probeerden te helpen, maar de jongens duwden Dougie zo hard dat… Hij verloor zoveel bloed dat hij niets kon doen en hij viel… Hij viel…”
Maddie’s vreselijkste vermoedens werden werkelijkheid.
“Hij viel over de railing… Ze hebben hem vermoord!” Dat laatste schreeuwde Tom eruit en toen viel hij hard huilend tegen Maddie aan. Die voelde zich ronduit verschrikkelijk en sloeg beide armen stevig om Tom aan. Zo bleven de twee urenlang zitten, in de stromende regen. Ze zouden hartstikke ziek worden, maar dat maakte niet uit. Maddie streelde Toms haren, hield hem vast. Ze probeerde hem te troosten en na uren werd Tom rustiger. Met een betraand gezicht, vermengd met regendruppels, keek hij haar aan.
“Jij weet dat ik het niet zo bedoelde,” fluisterde hij wanhopig, “toch? Is het mijn schuld? Ik had D-Dougie moeten helpen… Hij was mijn beste vriend…”
“Nee!” riep Maddie meteen uit. “Jij kunt er niks aan doen, Tom! Dat moet je je niet indenken. Het is niet jouw schuld, jij kunt er niks aan doen. Die jongens…” Ze verstevigde haar greep en Tom kroop nog verder tegen haar aan.
“Bedankt,” fluisterde hij toen gesmoord in haar schouder. “Jij… Jij bent een vriend…”
Maddie sloot haar ogen en streelde hem nogmaals over zijn haren.
“Je verdient dit niet,” zei ze zachtjes. “Je verdient dit niet…”
En zo bleven de twee zitten op de brug, terwijl de regen langs hun gezichten stroomde. Er werd niets gezegd, maar het was goed zo. Tom had Maddie nodig en Maddie zou er voor hem zijn. Wat er ook gebeurde. Ze zou hem steunen in deze tijd. Hij had haar nodig en dat wisten ze allebei.
The farewell
Goh, dat wist ik niet dat Dougie is vermoord. Of is dat in je verhaal zo? Ik volg die band niet echt 
Heel erg mooi geschreven, zeg! Ik heb zo'n medelijden met Tom...
Heel erg mooi geschreven, zeg! Ik heb zo'n medelijden met Tom...
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
hahahahahahahah imke, prachtig! 
ik moest eventjes lachen toen ik het las, in vergelijking met de werkelijkheid enzo!
maar ik vind het wel een lief stukje. Tom die helemaal verdrietig is, dat is gwoon lief, gewoon tom
ik moest eventjes lachen toen ik het las, in vergelijking met de werkelijkheid enzo!
maar ik vind het wel een lief stukje. Tom die helemaal verdrietig is, dat is gwoon lief, gewoon tom
I don't want the world to see me, cause I don't think that they'd understand.
Haha, Agnes, nee. Dougie is zeeeeeker niet dood in het echt, hij is volop in leven. Dit was echt puur een stukje fantasie nadat ik iets voor Fenna wilde schrijven. Soms krijg ik gewoon een beetje gekke ideeen :') Maar bedankt in ieder geval! Ik ben blij dat je het mooi vond.
Marjo, you're absolutely right. Tom is gewoon lief. Het is inderdaad een béétje anders dan de werkelijkheid, maar hé, je weet hoe groot mijn fantasie is! ^^
Fenna, nou goh, wie zou het toch zijn? Hihi, ik ben blij dat je er blij mee bent. Ik vond het fijn om voor jou te schrijven
Marjo, you're absolutely right. Tom is gewoon lief. Het is inderdaad een béétje anders dan de werkelijkheid, maar hé, je weet hoe groot mijn fantasie is! ^^
Fenna, nou goh, wie zou het toch zijn? Hihi, ik ben blij dat je er blij mee bent. Ik vond het fijn om voor jou te schrijven