PROLOOG
De zestienjarige Alicia draaide kreunend op haar rug. Ze had verschrikkelijk geslapen en absoluut geen zin om op te staan. Ze zou toch naar school moeten, dus ze ging rechtop zitten. Ze krabde wat dufjes op haar hoofd en rekte zich uit. Ze voelde zich anders. Ze voelde zich helemaal nieuw. Alicia wreef over haar buik en merkte dat... ze geen buik meer had! Ze voelde alleen nog maar ribben met een laagje huid. Haar haren waren trouwens ook anders. Toen ze ging slapen had ze nog kort piekhaar gehad, maar nu kwamen haar haren op haar schouders. Alicial wreef het ochtendvuil uit haar ogen en keek naar haar lichaam, tot haar verbazing gehuld in een bloemetjespyjama. Sinds wanneer sliep ze in een pyjama? Ze sliep al meer dan een jaar in een te groot T-shirt. En waar was haar cupje C heen?! Ze had geen borsten meer! Alicia keek met een shock de kamer rond en zag tot haar grote verbijsxxxx en verschrikking dat ze niet langer op de zolderkamer lag, maar op haar oude kamertje op de eerste verdieping met het fruitbehang.
Alicia rolde haar bed uit en zette haar benen op de grond. Ze voelde aan haar eigen benen en merkte geshockeerd dat haar heupen, haar trots waarmee ze alle jongens binnen sleepte, niets meer dan een stel magere sprieten waren. Haar mooie benen waren vervangen door twee palen met knobbelknieeën! Alicia rende naar de badkamer en wilde in de spiegel kijken... alleen het ging niet! Ze was te klein. Ze herinnerde zich van vroeger dat er onder de wastafel een krukje stond, maar of dat er nu nog zou staan...? Ze bukte en zag tot haar verbazing, maar ook tot haar opluchting dat er gewoon een krukje stond. Ze trok het onder de wastafel uit en ging erop staan. Ze haalde diep adem en keek zichzelf in de spiegel aan. Daar zag ze het gezicht van een meisje met melktandjes die ver uit elkaar stonden, in plaats van haar eigen mooie gebit dat met vele jaren beugels gecorrigeerd was, met bolle wangetjes. Ze keek in het gezicht van een vierjarigmeisje... en dat vierjarige meisje was zij toen ze klein was. 'MAAAMAAA!!!'
Mijn naam is Alicia, en ik ben... anders. Laten we zeggen dat ik alles iets beter weet dan de kinderen van mijn leeftijd. Nee, nog beter, laat ik zeggen dat ik alles al weet wat er de komende twaalf jaar zou kunnen gebeuren. Ik ben nu vier, maar voor mijn gevoel zou ik al de vierde van het VWO kunnen hebben afgesloten. Niemand weet dit nog, en ik ga het ze ook niet vertellen. Maar dat ik de kwaliteiten van een zestienjarige in me heb, ga ik niet verbergen. Ik word gedwongen, al weet ik niet waarom, de afgelopen twaalf jaar over te doen, dus ga ik er het beste van maken. Vandaag ga ik voor het eerst weer naar school sinds deze ontdekking.
Klein maar Fijn - deel 1
Laatst gewijzigd door vonk op 28 mar 2007 14:22, 2 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Woooiiiieeee...
Ja, dit klink leuk!
Ben benieuwd naar het vervolg:)
Ja, dit klink leuk!
Ben benieuwd naar het vervolg:)
1
Ik werd door mijn moeder naar binnen geleid. Die dag was de eerste dag dat ik naar de kleuterschool ging, en de eerste dag na mijn ontdekking. Mijn moeder dacht dat ik de vorige dag paniekerig naar haar had geroepen omdat ik een nachtmerrie had gehad. Mijn nieuwe juf, juf Felke, ging op haar hurken voor me zitten en stelde zich voor. 'Welkom in onze klas, Alicia.' Ik glimlachte naar haar. Ik was niet zo verlegen als dat ik me had herinnerd, maar nu was ook anders.
Ik herinnerde me niet hoe weinig er werd gedaan in zo'n kleuterklas, en ik stond er versteld van. Ik hoefde niet te schrijven, niet te rekenen... ik hoefde alleen maar te tekenen en te knutselen en lief te spelen met de andere kinder. Dit kon ik toch nooit een heel jaar volhouden?! Ik besloot ook maar meteen te laten zien tot wat ik in staat was.
'Wat teken je, Alicia? Mag ik het zien?'
'Ja hoor. Het is central park in New York.' Ik had in mijn vorige leven, of in dit leven in de toekomst, hoe dan ook, ik had drie jaar tekenles gehad, en was er redelijk goed in. Voor een zestienjarige dan. Ik kon het ook niet helpen breed te grijnzen van plezier toen ik haar verbijsterde gezicht zag.
'Waar heb je zo leren tekenen?' Ik haalde mijn schouders op.
'Gewoon goede moteriek, denk ik. Mag ik hem even terug? Hij is bijna af.' Ze gaf me het velletje papier terug en keek hoe ik de laatste schaduwlijnen aanbracht aan mijn tekening. Vervolgens zette ik er met nauwkeurige letters mijn naam en klas boven.
'En je hebt ook een mooi hadschrift. Kun je al schrijven?' Ik knikte. Om mijn bevestiging te bewijzen scribbelde ik onder in de hoek de woorden: Central Park. 'Wouw. Wie heeft je dit geleerd?' Ik haalde mijn schouders op.
'Ik?' Ik kon natuurlijk moeilijk zeggen dat mijn ouders dat waren, want dat hadden ze niet gedaan. Ik had in principe van deze juf leren schrijven, maar dat kon ik ook moeilijk zeggen, aangezien dat nog niet gebeurd was.
'Wat kun je allemaal nog meer?'
'Zo veel. Alles is hier te makkelijk.'
'Weet je wat, ik laat je eens zien hoe de volgende klas eraan toe gaat. Wil je dat?' Ik knikte van ja. De juf gaf aan de klassenassistente aan dat ze even weg was, en ze begeleidde mij naar een ander lokaal. Daar sprak ze even met de lerares van die klas, en deze kwam naar me toe.
'Ik ben juf Maaike. Ik heb gehoord dat jij kunt schrijven en een hele goede moteriek hebt. Ik ben ook de RT van deze school en ik begeleid normaal kinderen die moeite hebben met leren. Wil je met mij een paar testjes doen om te kijken wat voor niveau je hebt?'
'Natuurlijk juf Maaike. Wat voor toetsen, als ik vragen mag?'
'Om te beginnen schrijf en leesvaardigheid. Ik weet niet of je al kunt rekenen...?' Ik rolde met mijn ogen en knikte van ja. Ik kende al vier jaar wiskunde, dus rekenen was een eitje. Ik liep met haar mee naar een apparte ruimte om de toetsen te maken.
Ik werd door mijn moeder naar binnen geleid. Die dag was de eerste dag dat ik naar de kleuterschool ging, en de eerste dag na mijn ontdekking. Mijn moeder dacht dat ik de vorige dag paniekerig naar haar had geroepen omdat ik een nachtmerrie had gehad. Mijn nieuwe juf, juf Felke, ging op haar hurken voor me zitten en stelde zich voor. 'Welkom in onze klas, Alicia.' Ik glimlachte naar haar. Ik was niet zo verlegen als dat ik me had herinnerd, maar nu was ook anders.
Ik herinnerde me niet hoe weinig er werd gedaan in zo'n kleuterklas, en ik stond er versteld van. Ik hoefde niet te schrijven, niet te rekenen... ik hoefde alleen maar te tekenen en te knutselen en lief te spelen met de andere kinder. Dit kon ik toch nooit een heel jaar volhouden?! Ik besloot ook maar meteen te laten zien tot wat ik in staat was.
'Wat teken je, Alicia? Mag ik het zien?'
'Ja hoor. Het is central park in New York.' Ik had in mijn vorige leven, of in dit leven in de toekomst, hoe dan ook, ik had drie jaar tekenles gehad, en was er redelijk goed in. Voor een zestienjarige dan. Ik kon het ook niet helpen breed te grijnzen van plezier toen ik haar verbijsterde gezicht zag.
'Waar heb je zo leren tekenen?' Ik haalde mijn schouders op.
'Gewoon goede moteriek, denk ik. Mag ik hem even terug? Hij is bijna af.' Ze gaf me het velletje papier terug en keek hoe ik de laatste schaduwlijnen aanbracht aan mijn tekening. Vervolgens zette ik er met nauwkeurige letters mijn naam en klas boven.
'En je hebt ook een mooi hadschrift. Kun je al schrijven?' Ik knikte. Om mijn bevestiging te bewijzen scribbelde ik onder in de hoek de woorden: Central Park. 'Wouw. Wie heeft je dit geleerd?' Ik haalde mijn schouders op.
'Ik?' Ik kon natuurlijk moeilijk zeggen dat mijn ouders dat waren, want dat hadden ze niet gedaan. Ik had in principe van deze juf leren schrijven, maar dat kon ik ook moeilijk zeggen, aangezien dat nog niet gebeurd was.
'Wat kun je allemaal nog meer?'
'Zo veel. Alles is hier te makkelijk.'
'Weet je wat, ik laat je eens zien hoe de volgende klas eraan toe gaat. Wil je dat?' Ik knikte van ja. De juf gaf aan de klassenassistente aan dat ze even weg was, en ze begeleidde mij naar een ander lokaal. Daar sprak ze even met de lerares van die klas, en deze kwam naar me toe.
'Ik ben juf Maaike. Ik heb gehoord dat jij kunt schrijven en een hele goede moteriek hebt. Ik ben ook de RT van deze school en ik begeleid normaal kinderen die moeite hebben met leren. Wil je met mij een paar testjes doen om te kijken wat voor niveau je hebt?'
'Natuurlijk juf Maaike. Wat voor toetsen, als ik vragen mag?'
'Om te beginnen schrijf en leesvaardigheid. Ik weet niet of je al kunt rekenen...?' Ik rolde met mijn ogen en knikte van ja. Ik kende al vier jaar wiskunde, dus rekenen was een eitje. Ik liep met haar mee naar een apparte ruimte om de toetsen te maken.
Laatst gewijzigd door vonk op 28 mar 2007 14:23, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Ik wil meeeeeerrrrr 
Heerlijk verhaal, alsof ik daar zelf sta
Heerlijk verhaal, alsof ik daar zelf sta
'Uw dochter is werkelijk een briljant meisje, mevrouw Donners.' Ik glimlachte toen ik dat hoorde. Ik stond met mijn oor tegen de deur van het lokaal waar mijn juf mijn moeder had meegenomen.
'Oh? Ik heb er eerlijk gezegd nooit wat van gemerkt, thuis. En op de creche heb ik ook nooit gehoord dat ze uitblonk.' Ik fronste mijn wenkbrauwen. God, ma een beetje vertrouwen in je oudste dochter.
'Nou, hier toch echt wel. Ik weet niet met wat voor kinderen u haar vergelijkt...?'
'Gewoon, met haar zusje, en andere kinderen van haar leeftijd op de creche.'
'Ach zo. Dat begrijp ik niet. Ik wil u iets laten zien...'
'Wat is dat?'
'Deze tekening heeft uw dochter vandaag gemaakt.'
'Weet u dat zeker?'
'Ik heb het haar zien doen. Wist u dat uw dochter kan schrijven?'
'N... nee. Kan ze dat dan? God, ik voel me zo'n slechte moeder.'
'Maakt u zich daar maar geen zorgen om. U moet zich eerder zorgen maken over wat er moet gebeuren met uw dochtertje. Ik heb haar wat tests laten doen, en ik kan u verzekeren dat de uitslagen verontrustend zijn.' ... 'Kijkt u maar. Hieruit blijkt dat uw dochter op het niveau van voortgezetonderwijs zit. Leerstof op haar niveau kunnen wij haar hier niet bieden.'
'Jezus...'
Onderweg naar huis zei mijn moeder niets. Ook thuis zweeg ze tegen me. Ze zou toch niet boos op me zijn?
'Mamma? Is er iets?'
'Nee hoor lieverd. Alles is goed.'
'Zo lijkt het niet. Je bent zo stil...' Mijn moeder gaf geen antwoord. Een paar minuten viel er een stilte.
'Alicia, wat is tien procent van tweeënzeventig?'
'Zeven komma twee. Is dat waar je je zo druk om maakt? Dat ik antwoord kan geven op die vraag?'
'Waar heb je dat geleerd?' Ik haalde mijn schouders op.
'Gehoord, gelezen.'
'Waar heb je leren lezen?'
'Lezen kun je overal leren...'
Nu, zo is het dus allemaal begonnen. Maar het was achteraf niet zo leuk of makkelijk als ik had gehoopt. Ik was weliswaar van de kleuterschool af, en zou naar een aangepaste school gaan waar ik leerstof op mijn niveau zou krijgen. Een school voor genieën, als het ware. Zo hoefde ik niet bij kinderen twaalf jaar ouder dan ik in de klas, en hoefde ik ook niet het onderwijs van leerlingen van mijn leeftijd te volgen. Maar helaas was onderwijs volgen op een school tussen allerlei hoogbegaafde kleuters minder leuk dan met normale kleuters of met normale zestienjarigen...
2
Ik liep een beetje onzeker de school in. Ik had al te horen gekregen dat er niet echt in apparte lokalen gewerk werd.In plaast daarvan kreeg een klein groepje leerlingen één begeleider, en die moest zich moest specialiseren in elke leerling op zich. Iedere leerling kreeg een eigen pakket en een eigen opleiding. Sommige van die genietjes waren namelijk goed in wiskunde, maar konden nog geen talen. Sommige hadden het juist makkelijk met talen, maar liepen bij de rest achter. Ik was wat betrof alles natuurlijk op niveau. Het was dus ook moeilijk om mij in een groepje te plaatsen. Ik kreeg ook maar een klein groepje, waarbij één jongetje van zes met een fotografisch geheugen en een onmogelijk goed begrip voor logica, en waarbij een driejarig meisje dat alles na kon doen dat ze zag. Als iemand voor haar een stuk van Mozart speelde op de piano, kon zij dat ook. Best eng. Mijn begeleider was wel iemand die er goed mee om kon gaan. Ik had echt bewondering voor die gast. Hij heette Rick, was twintig, en zelf ook hoogbegaafd, alleen niet in zulke extreme maten. Hij was zestien toen hij psygologie ging studeren op de universiteit. Hij was best een lekker ding... Hij had donkere haren en lichtblauwe ogen. Maar goed, geen twintigjarige kerel goed bij zijn hoofd zou ooit op een vierjarig kind vallen... hoogbegaafd of niet...
'Oh? Ik heb er eerlijk gezegd nooit wat van gemerkt, thuis. En op de creche heb ik ook nooit gehoord dat ze uitblonk.' Ik fronste mijn wenkbrauwen. God, ma een beetje vertrouwen in je oudste dochter.
'Nou, hier toch echt wel. Ik weet niet met wat voor kinderen u haar vergelijkt...?'
'Gewoon, met haar zusje, en andere kinderen van haar leeftijd op de creche.'
'Ach zo. Dat begrijp ik niet. Ik wil u iets laten zien...'
'Wat is dat?'
'Deze tekening heeft uw dochter vandaag gemaakt.'
'Weet u dat zeker?'
'Ik heb het haar zien doen. Wist u dat uw dochter kan schrijven?'
'N... nee. Kan ze dat dan? God, ik voel me zo'n slechte moeder.'
'Maakt u zich daar maar geen zorgen om. U moet zich eerder zorgen maken over wat er moet gebeuren met uw dochtertje. Ik heb haar wat tests laten doen, en ik kan u verzekeren dat de uitslagen verontrustend zijn.' ... 'Kijkt u maar. Hieruit blijkt dat uw dochter op het niveau van voortgezetonderwijs zit. Leerstof op haar niveau kunnen wij haar hier niet bieden.'
'Jezus...'
Onderweg naar huis zei mijn moeder niets. Ook thuis zweeg ze tegen me. Ze zou toch niet boos op me zijn?
'Mamma? Is er iets?'
'Nee hoor lieverd. Alles is goed.'
'Zo lijkt het niet. Je bent zo stil...' Mijn moeder gaf geen antwoord. Een paar minuten viel er een stilte.
'Alicia, wat is tien procent van tweeënzeventig?'
'Zeven komma twee. Is dat waar je je zo druk om maakt? Dat ik antwoord kan geven op die vraag?'
'Waar heb je dat geleerd?' Ik haalde mijn schouders op.
'Gehoord, gelezen.'
'Waar heb je leren lezen?'
'Lezen kun je overal leren...'
Nu, zo is het dus allemaal begonnen. Maar het was achteraf niet zo leuk of makkelijk als ik had gehoopt. Ik was weliswaar van de kleuterschool af, en zou naar een aangepaste school gaan waar ik leerstof op mijn niveau zou krijgen. Een school voor genieën, als het ware. Zo hoefde ik niet bij kinderen twaalf jaar ouder dan ik in de klas, en hoefde ik ook niet het onderwijs van leerlingen van mijn leeftijd te volgen. Maar helaas was onderwijs volgen op een school tussen allerlei hoogbegaafde kleuters minder leuk dan met normale kleuters of met normale zestienjarigen...
2
Ik liep een beetje onzeker de school in. Ik had al te horen gekregen dat er niet echt in apparte lokalen gewerk werd.In plaast daarvan kreeg een klein groepje leerlingen één begeleider, en die moest zich moest specialiseren in elke leerling op zich. Iedere leerling kreeg een eigen pakket en een eigen opleiding. Sommige van die genietjes waren namelijk goed in wiskunde, maar konden nog geen talen. Sommige hadden het juist makkelijk met talen, maar liepen bij de rest achter. Ik was wat betrof alles natuurlijk op niveau. Het was dus ook moeilijk om mij in een groepje te plaatsen. Ik kreeg ook maar een klein groepje, waarbij één jongetje van zes met een fotografisch geheugen en een onmogelijk goed begrip voor logica, en waarbij een driejarig meisje dat alles na kon doen dat ze zag. Als iemand voor haar een stuk van Mozart speelde op de piano, kon zij dat ook. Best eng. Mijn begeleider was wel iemand die er goed mee om kon gaan. Ik had echt bewondering voor die gast. Hij heette Rick, was twintig, en zelf ook hoogbegaafd, alleen niet in zulke extreme maten. Hij was zestien toen hij psygologie ging studeren op de universiteit. Hij was best een lekker ding... Hij had donkere haren en lichtblauwe ogen. Maar goed, geen twintigjarige kerel goed bij zijn hoofd zou ooit op een vierjarig kind vallen... hoogbegaafd of niet...
Laatst gewijzigd door vonk op 28 mar 2007 14:24, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Uhm, nee lijkt me beter van niet... 
tzou leuk zijn om wakker te worden als kind.maar niet met het verstand van 16 jarige. ik verlang naar het vervolg!
Het is een heel leuk verhaal... Maar het lijkt mij niks! 
Je kunt niet eens meer een normaal, rustig leven lijden, je moet naar een speciale school... Ik zou veel liever gewoon 14 blijven en mijzelf door de stof heen worstelen.
Je kunt niet eens meer een normaal, rustig leven lijden, je moet naar een speciale school... Ik zou veel liever gewoon 14 blijven en mijzelf door de stof heen worstelen.Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
'Hé, goede morgen allemaal. Zoals jullie zien, is er een meisje bijgekomen. Welkom bij ons groepje, Alicia.' Het jongetje trok minzaam zijn neus op.
'Weer zo'n klein meisje. Alsof ik geen gezelschap kan gebruiken.'
'Nou, nou, Dirk. Iets aardiger mag ook wel.'
'Daarlijk is ze net zo kinderachtig als Annemie!' Ik keek Dirk verontwaardigd aan. Wat een snotaap. Hij mocht hoogbegaafd zijn zoveel hij wilde, maar hij bleef in mijn ogen een zesjarig kind met een opstandige houding.
'Pardon?! De enige hier die kinderachtig is ben jij. Gewoon omdat je slim bent, wil niet zeggen dat je beter bent!' Dirk keek me verbaasd aan. Annemie deed ondertussen niets. Ze had een teddybeer bij zich en was daarmee aan het knuffelen. Rick schoot in de lach.
'Zo, zo, jongedame. Jij hebt flink haar op je tanden!' Ik schoot ook in de lach en haalde mijn schouders op.
'Kan het niet hebben dat ze over me heen lopen.' Dirk krabde achter zijn oren.
'Hoezo haar op d'r tanden? Ik zie niks...' Ik schoot opnieuw in de lach.
'Hij bedoelt dat ik het voor mezelf opneem. Het is een gezegde.'
'Oh, ja... Maar niet echt logisch. Haar is namelijk zacht, en als je het voor jezelf opneemt, dan ben je toch juist hard?' Ik keek Rick aan en haalde mijn schouders op. Hij keek terug en haalde ook zijn schouders op.
Nou, de dolle pret was binnen de kortste keren voorbij. Het was alsof er niets was veranderd, ik moest gewoon weer verder gaan met de stof van 5VWO, alleen nu onder strenger toezicht, en geen klasgenoten. Voordat de eerst pauze begon had ik al een vooruitzicht naar een uiterst deprimerend jaar. In de pauze moest iedereen naar de aula, waar ik ook de andere leerlingen zat. Maar ik zag al bijna meteen dat niemand op sociaal niveau normaal was. Ieder kind voelde zich verheven boven alle andere mensen, alleen omdat ze hoogbegaafd waren. Daarbij konden ze alleen over dingen praten op hoog niveau op een kinderlijke manier.
Ik ging maar aan een tafel zitten naast Annemie, die met haar duim in haar mond zich vastklemde aan haar beer. Ik staarde naar mijn brood en mijn flesje met water. Rick kwam naast me zitten. 'Hoi.'
'Hoi.'
'Annemie, hoef je niet te eten?'
'Mamma heeft brood gesmeerd dat ik niet lust.'
'Heb jij daar ook vaak last van, Alicia?' Ik schudde mijn hoofd.
'Ik smeer mijn eigen brood.' Ik pakte mijn boterham met kaas en nam er bedroefd een hap uit. Ik zag vanuit mijn ooghoek dat Rick nog steeds keek.
'Is er iets? Vind je het hier niet leuk?'
'Nee, niet echt.'
'Waarom niet?'
'Het jaar is nog niet begonnen, en ik voel me al zo alleen.'
'Alleen? Je zit toch in het groepje met Annemie en Dirk?'
'Ja, maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik bij kinderen onder mijn niveau zit. Ze zijn misschien wel slimmer, maar ze praten anders... De dingen die hun interesseren interesseren mij helemaal niet. Zij heeft haar beer... Ik duim niet, en mijn knuffel laat ik thuis. Dirk heeft nog steeds de instelling dat alle meisjes stom zijn. Ik vind jongens niet stom. Ik zou graag bevriend zijn met jongens.'
'Maar alle jongens zijn wel stom.' Annemie keek me van naast me aan. 'Dat zegt iedereen.' Ik schudde mijn hoofd en nam bedroefd nog een hap van mijn boterham. Rick legde een hand op mijn schouder.
'Ik ben er toch nog?' Ik glimlachte. Dat was waar.
'Weer zo'n klein meisje. Alsof ik geen gezelschap kan gebruiken.'
'Nou, nou, Dirk. Iets aardiger mag ook wel.'
'Daarlijk is ze net zo kinderachtig als Annemie!' Ik keek Dirk verontwaardigd aan. Wat een snotaap. Hij mocht hoogbegaafd zijn zoveel hij wilde, maar hij bleef in mijn ogen een zesjarig kind met een opstandige houding.
'Pardon?! De enige hier die kinderachtig is ben jij. Gewoon omdat je slim bent, wil niet zeggen dat je beter bent!' Dirk keek me verbaasd aan. Annemie deed ondertussen niets. Ze had een teddybeer bij zich en was daarmee aan het knuffelen. Rick schoot in de lach.
'Zo, zo, jongedame. Jij hebt flink haar op je tanden!' Ik schoot ook in de lach en haalde mijn schouders op.
'Kan het niet hebben dat ze over me heen lopen.' Dirk krabde achter zijn oren.
'Hoezo haar op d'r tanden? Ik zie niks...' Ik schoot opnieuw in de lach.
'Hij bedoelt dat ik het voor mezelf opneem. Het is een gezegde.'
'Oh, ja... Maar niet echt logisch. Haar is namelijk zacht, en als je het voor jezelf opneemt, dan ben je toch juist hard?' Ik keek Rick aan en haalde mijn schouders op. Hij keek terug en haalde ook zijn schouders op.
Nou, de dolle pret was binnen de kortste keren voorbij. Het was alsof er niets was veranderd, ik moest gewoon weer verder gaan met de stof van 5VWO, alleen nu onder strenger toezicht, en geen klasgenoten. Voordat de eerst pauze begon had ik al een vooruitzicht naar een uiterst deprimerend jaar. In de pauze moest iedereen naar de aula, waar ik ook de andere leerlingen zat. Maar ik zag al bijna meteen dat niemand op sociaal niveau normaal was. Ieder kind voelde zich verheven boven alle andere mensen, alleen omdat ze hoogbegaafd waren. Daarbij konden ze alleen over dingen praten op hoog niveau op een kinderlijke manier.
Ik ging maar aan een tafel zitten naast Annemie, die met haar duim in haar mond zich vastklemde aan haar beer. Ik staarde naar mijn brood en mijn flesje met water. Rick kwam naast me zitten. 'Hoi.'
'Hoi.'
'Annemie, hoef je niet te eten?'
'Mamma heeft brood gesmeerd dat ik niet lust.'
'Heb jij daar ook vaak last van, Alicia?' Ik schudde mijn hoofd.
'Ik smeer mijn eigen brood.' Ik pakte mijn boterham met kaas en nam er bedroefd een hap uit. Ik zag vanuit mijn ooghoek dat Rick nog steeds keek.
'Is er iets? Vind je het hier niet leuk?'
'Nee, niet echt.'
'Waarom niet?'
'Het jaar is nog niet begonnen, en ik voel me al zo alleen.'
'Alleen? Je zit toch in het groepje met Annemie en Dirk?'
'Ja, maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik bij kinderen onder mijn niveau zit. Ze zijn misschien wel slimmer, maar ze praten anders... De dingen die hun interesseren interesseren mij helemaal niet. Zij heeft haar beer... Ik duim niet, en mijn knuffel laat ik thuis. Dirk heeft nog steeds de instelling dat alle meisjes stom zijn. Ik vind jongens niet stom. Ik zou graag bevriend zijn met jongens.'
'Maar alle jongens zijn wel stom.' Annemie keek me van naast me aan. 'Dat zegt iedereen.' Ik schudde mijn hoofd en nam bedroefd nog een hap van mijn boterham. Rick legde een hand op mijn schouder.
'Ik ben er toch nog?' Ik glimlachte. Dat was waar.
Laatst gewijzigd door vonk op 28 mar 2007 14:25, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Weer een leuk stukje, doorgaan.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Haha, lief...
De school had een heel vrij onderwijs. De begeleiders moesten ervoor zorgen dat de leerlingen op het juiste vlak onderwijs kregen. Maar ik kon het grotendeels zelfstandig. Voor alle vakken die er waren, liepen er docenten rond; van ieder één. Als ik hulp nodig had voor wiskunde, dan kon ik naar een wiskunde docent voor een les. Wilde ik hulp bij biologie, dan liep er ergens een bioloog rond die me graag alles uit legde. En als ik voor een vak genoeg had aan de boeken, dan kon ik zelfstandig werken. Rick was er om te zorgen dat ik bepaalde stof binnen een bepaalde periode af had, en dat ik de proefwerken eerlijk maakte. De eerste week op de school was wel oke. Ik voelde me nog wat alleen, maar ik kon goede gesprekken voeren met de docenten. En Rick was goed gezelschap. Hij hoefde voor mij maar weinig te doen, maar aan Annemie en Dirk had hij zijn handen vol. Zijn taak voor hem was dat ze zich ook op sociaal niveau zouden ontwikkelen.
'Dus, ik vraag me af hoe het komt bij jou.'
'Hoe wat komt?'
'Je hoogbegaafdheid. Het is anders dan bij anderen, dat zie je zelf denk ik ook wel.'
'Ja...'
'Bij anderen is het omdat een bepaald deel van de hersens gewoon sneller is, of beter ontwikkeld is dan bij andere mensen. Bij jou is dat niet zo. Je leert niet sneller dan andere kinderen op jou niveau, je leert niet makkelijker, en je hersens zijn niet sneller. Bij jou is het op alle vlakken op eenzelfde niveau. Je loopt alleen een jaar of twaalf voor. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt.' Ik knipoogde naar hem.
'Voor alles is een eerste keer.'
'Zie je wat ik bedoel? Zelfs op sociaal vlak loop je voor op de anderen. Dat kan bijna niet. Op sociaal vlak ontwikkelt men zich door middel van ervaring. Dat heb jij nog niet. Dat kún jij niet hebben.' Ik fronste. Wat wilde hij dat ik antwoordde? 'Je moet niet denken dat ik kwaad ben...'
'Dat denk ik ook niet. Je bent verward.' Rick knikte. 'Soms gebeuren er dingen in het leven die je niet uit kan leggen. Ik ben zoals ik ben, en ik weet ook niet waarom. Ik kan het niet veranderen. Ik wou dat ik je kon vertellen hoe het precies zit, maar dat kan ik niet. En al kon ik het, dan zou je me niet geloven. Ik wil gewoon het beste eruit halen dat ik kan.' Rick pakte mijn schouders vast. Vroeger zou ik kriebels in mijn borst gekregen hebben als zo'n lekkerding zo'n gebaar naar me maakte, maar daar had ik nu de hormonen niet meer voor. Het voelde leeg.
'Alicia, onthoud dit: Je bent een heel bijzonder meisje. Vergeet dat nooit.'
Ik had weer eens pauze, en ik zat naast Annemieke. Ze was wel een lief meisje, maar vermoeiend. Ik zag haar ook niet echt als mijn vriendin, maar ik had met haar te doen. Zij was immers ook maar een driejarig meisje, helemaal alleen op een grote school met mensen allemaal ontzettend intelligent. En zij was een van de jongste. Er zaten ook oudere kinderen op de school, van een jaar of zes, tot een jaar of achttien. Daarna moesten ze van de school weg. Deze kinderen of jongeren waren echter zo arrogant. Ze voelde zich werkelijk verheven boven de rest van de wereld, zelfs boven elkaar. Ieder kind op die school was eenzaam, gevangen in zijn eigen, hoogbegaafde wereldje. Annemieke was ook eenzaam, en ik had echt met haar te doen. Als het zo door zou gaan, dan zou zijn net zoals die ouderen worden, terwijl ze nu een onschuldig kind was. Ik wilde haar helpen sociale vaardigheden te ontwikkelen.
Ondertussen was ik zelf ook behoorlijk eenzaam. Ik miste mijn oude wereld van normale tieners, normaal naar school, normaal met m'n ouders omgaan. Ik miste chatten op de pc met m'n vriendinnen, en ik miste het hebben van vriendjes. Ja, ik miste het verliefde gevoel.
'Hé Annemieke, hé Alicia.' Annemieke zwaaide naar Rick. Ik begroette hem terug. 'Alicia, ik wilde jou even spreken. Loop je even met me mee?' Ik knikte en stond op. Toen we van het gehoor van de rest van de leerlingen waren, begon hij te spreken. 'Ik heb met je biologie leraar gesproken, en hij heeft me verteld dat hij jou zo veel mogelijk de stof wil geven die bij de vijfde klas hoort, maar hij vertelt me dat hij tegen ethische problemen aan loopt.'
'Wat voor ethische problemen? Er kunnen toch geen ethische problemen ontstaan van een biologieles? Nou, ja... Tenzij hij me les wil geven in de rassenleer, maar dat zal wel niet.' Rick schoot in de lach.
'Nou, de stof die je nog moet behandelen betreft het hoofdstuk voortplanting van de mens.'
'Is dat alles? Oh, ik snap het. Je wil geen seksuele voorlichting hoeven geven aan een kind van vier! En je wil niet dat ik dingen ga lezen over condooms en zo...'
'Wacht eens even... Heb jij al seksuele voorlichting gehad?!'
'Uh... Niet precies...'
'Sommige dingen moét je leren, dat kan niet anders. Je hebt dit ergens geleerd. Zeg op, waar?'
'Dus, ik vraag me af hoe het komt bij jou.'
'Hoe wat komt?'
'Je hoogbegaafdheid. Het is anders dan bij anderen, dat zie je zelf denk ik ook wel.'
'Ja...'
'Bij anderen is het omdat een bepaald deel van de hersens gewoon sneller is, of beter ontwikkeld is dan bij andere mensen. Bij jou is dat niet zo. Je leert niet sneller dan andere kinderen op jou niveau, je leert niet makkelijker, en je hersens zijn niet sneller. Bij jou is het op alle vlakken op eenzelfde niveau. Je loopt alleen een jaar of twaalf voor. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt.' Ik knipoogde naar hem.
'Voor alles is een eerste keer.'
'Zie je wat ik bedoel? Zelfs op sociaal vlak loop je voor op de anderen. Dat kan bijna niet. Op sociaal vlak ontwikkelt men zich door middel van ervaring. Dat heb jij nog niet. Dat kún jij niet hebben.' Ik fronste. Wat wilde hij dat ik antwoordde? 'Je moet niet denken dat ik kwaad ben...'
'Dat denk ik ook niet. Je bent verward.' Rick knikte. 'Soms gebeuren er dingen in het leven die je niet uit kan leggen. Ik ben zoals ik ben, en ik weet ook niet waarom. Ik kan het niet veranderen. Ik wou dat ik je kon vertellen hoe het precies zit, maar dat kan ik niet. En al kon ik het, dan zou je me niet geloven. Ik wil gewoon het beste eruit halen dat ik kan.' Rick pakte mijn schouders vast. Vroeger zou ik kriebels in mijn borst gekregen hebben als zo'n lekkerding zo'n gebaar naar me maakte, maar daar had ik nu de hormonen niet meer voor. Het voelde leeg.
'Alicia, onthoud dit: Je bent een heel bijzonder meisje. Vergeet dat nooit.'
Ik had weer eens pauze, en ik zat naast Annemieke. Ze was wel een lief meisje, maar vermoeiend. Ik zag haar ook niet echt als mijn vriendin, maar ik had met haar te doen. Zij was immers ook maar een driejarig meisje, helemaal alleen op een grote school met mensen allemaal ontzettend intelligent. En zij was een van de jongste. Er zaten ook oudere kinderen op de school, van een jaar of zes, tot een jaar of achttien. Daarna moesten ze van de school weg. Deze kinderen of jongeren waren echter zo arrogant. Ze voelde zich werkelijk verheven boven de rest van de wereld, zelfs boven elkaar. Ieder kind op die school was eenzaam, gevangen in zijn eigen, hoogbegaafde wereldje. Annemieke was ook eenzaam, en ik had echt met haar te doen. Als het zo door zou gaan, dan zou zijn net zoals die ouderen worden, terwijl ze nu een onschuldig kind was. Ik wilde haar helpen sociale vaardigheden te ontwikkelen.
Ondertussen was ik zelf ook behoorlijk eenzaam. Ik miste mijn oude wereld van normale tieners, normaal naar school, normaal met m'n ouders omgaan. Ik miste chatten op de pc met m'n vriendinnen, en ik miste het hebben van vriendjes. Ja, ik miste het verliefde gevoel.
'Hé Annemieke, hé Alicia.' Annemieke zwaaide naar Rick. Ik begroette hem terug. 'Alicia, ik wilde jou even spreken. Loop je even met me mee?' Ik knikte en stond op. Toen we van het gehoor van de rest van de leerlingen waren, begon hij te spreken. 'Ik heb met je biologie leraar gesproken, en hij heeft me verteld dat hij jou zo veel mogelijk de stof wil geven die bij de vijfde klas hoort, maar hij vertelt me dat hij tegen ethische problemen aan loopt.'
'Wat voor ethische problemen? Er kunnen toch geen ethische problemen ontstaan van een biologieles? Nou, ja... Tenzij hij me les wil geven in de rassenleer, maar dat zal wel niet.' Rick schoot in de lach.
'Nou, de stof die je nog moet behandelen betreft het hoofdstuk voortplanting van de mens.'
'Is dat alles? Oh, ik snap het. Je wil geen seksuele voorlichting hoeven geven aan een kind van vier! En je wil niet dat ik dingen ga lezen over condooms en zo...'
'Wacht eens even... Heb jij al seksuele voorlichting gehad?!'
'Uh... Niet precies...'
'Sommige dingen moét je leren, dat kan niet anders. Je hebt dit ergens geleerd. Zeg op, waar?'
Laatst gewijzigd door vonk op 28 mar 2007 14:25, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Haha, het zal je echt overkomen inderdaad.
Geweldig..
Geweldig..
Het wordt wel steeds leuker. 
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
kan niet wachten op het vervolg!zeer leuk bezig 
'Ik... ik moet je iets vertellen, maar beloof me dat je het nooit doorvertelt aan een ander, oke?' Rick keek me wantrouwend aan. Maar hij haalde zijn schouders op.
'Oké, beloofd.' Ik haalde diep adem.
'Ik ben niet vier. Ik ben zestien.' Rick schoot in de lach.
'Mij hou je niet voor de gek. Wat, heeft je lichaam een groeiprobleem ofzo?'
'Nee, dit is heel serieus. Ik weet niet wat er is gebeurd. Ik kan maar twee mogelijkheden bedenken. De eerste is dat mijn bewustzijn terug in tijd is gegaan en in mijn vierjarige lichaam terecht is gekomen. De tweede optie is dat ik mijn toekomst heb gedroomd. Gewoon, de ene dag was ik voor mijn gevoel zestien, had ik al heel wat gezien. Ik had een vriendje of drie ver-+-+-en, ik had net vier VWO afgesloten, ik had vriendinnen, zat hele dagen achter msn...'
'Msn?'
'Oh, ja. Dat hebben ze nog niet. Dat is een programma voor op de computer waarmee je via internet kunt praten met andere mensen waarvan jij het e-mailadres hebt, en die ook msn hebben.'
'Oh. Jij meent dit serieus?'
'Ja. Ik heb zelfs al seks gehad, maar echt niet met dit lichaam!' Ik wees naar mijn vierjarige lichaam.' Rick keek me onbenullig aan.
'Dit verhaal vind ik toch erg moeilijk om te geloven.'
'Dan niet. Maar hoe wil je dan verklaren dat ik op een dag wakker werd en kon schrijven? Dat ik literatuur kon lezen, dat ik tot en met vier vwo al had gehad, dat ik gewoon een paar jaar voorliep op de rest, zonder werkelijk hoogbegaafd te zijn? Dat mijn sociale vaardigheden niet onder het gemiddelde liggen? Hoe kan dat dan?' Rich liet zich met zijn rug tegen de muur vallen en schoor in zittende houding naar de grond. Ik ging naast hem zitten.
'Dus... dus al die tijd heb ik met een doodgewone tiener te maken gehad?' Ik haalde mijn schouders op. 'En ik dacht dat ik een nieuwe mutatie in de hersens had ontdekt.'
'Nou, ik ben niet helemaal een normale tiener. Ik met een vierjarige tiener.' Rick keek naar me. 'Ben ik niet een beetje bewijs dat magie bestaat?' Hij glimlachte.
'Dat ben je inderdaad.'
Maar goed, ik bleef niet eeuwig vier. De tijd dat ik zes was kwam snel genoeg, en toen moest ik eindexamens doen. Rick hielp me er goed bij. Er moest wel een surviant komen om te voorkomen dat ik bevoordeeld werd omdat ik op deze school zat. Maar goed, ik slaagde. Toen kwam het moeilijke echter... ik moest me inschrijven op een universiteit.
3
'Waarom maak je je daar zo druk om?'
'Waarom snap je dat niet? Ik bedoel, ik ben zes! Ik kan moeilijk naar een school gaan alleen voor achttien jaar en ouder.'
'Maar je weet dat wij hier niet de leerkrachten hebben voor universitair onderwijs. Dat is gewoon veel te gespecialiseerd. Daar is geen beginnen aan.'
'Maar ik wil hier niet weg. Ik zit hier al twee jaar, en ik heb hier en daar al bijna vrienden! Als ik naar de universiteit ga ben ik helemaal alleen!' Rick schudde zijn hoofd.
'Maak je niet druk. Je krijgt een begeleider, en je blijf je huiswerk ook op deze school maken. Hier krijg je gewoon begeleiding. Nu dat je zes bent krijg je hier ook een kamer zodat we je kunnen begeleiden. En veel colleges gaan we proberen of we die op video kunnen krijgen, dan kun je ze hier volgen.' Ik keek hem versteld aan. Het klonk als een goed systeem, maar niet al het nieuws dat hij bracht was goed.
'Hier een kamer krijgen? Bedoel je dat ik niet meer bij ma, pa en m'n zusje kan wonen?'
'In de weekenden. Geen zorgen, je ziet je ouders nog genoeg.' Ik voelde dat echter niet zo. Het deed me echt wel wat dat ik nu op een kostschool zou zitten. Thuis had ik altijd nog goede gesprekken met mijn vader, en ik kon lekker roddelen met mijn moeder, zoals vroeger, of later, hoe je het ook bekijkt. En ik vond het heerlijk om met mijn zusje te spelen. Nu zou dat alleen nog in de weekenden kunnen...
'Wat zegt ma daarvan?'
'Zij heeft een akkoord getekend.' Ik keek hem ongelovig aan.
'Oké, beloofd.' Ik haalde diep adem.
'Ik ben niet vier. Ik ben zestien.' Rick schoot in de lach.
'Mij hou je niet voor de gek. Wat, heeft je lichaam een groeiprobleem ofzo?'
'Nee, dit is heel serieus. Ik weet niet wat er is gebeurd. Ik kan maar twee mogelijkheden bedenken. De eerste is dat mijn bewustzijn terug in tijd is gegaan en in mijn vierjarige lichaam terecht is gekomen. De tweede optie is dat ik mijn toekomst heb gedroomd. Gewoon, de ene dag was ik voor mijn gevoel zestien, had ik al heel wat gezien. Ik had een vriendje of drie ver-+-+-en, ik had net vier VWO afgesloten, ik had vriendinnen, zat hele dagen achter msn...'
'Msn?'
'Oh, ja. Dat hebben ze nog niet. Dat is een programma voor op de computer waarmee je via internet kunt praten met andere mensen waarvan jij het e-mailadres hebt, en die ook msn hebben.'
'Oh. Jij meent dit serieus?'
'Ja. Ik heb zelfs al seks gehad, maar echt niet met dit lichaam!' Ik wees naar mijn vierjarige lichaam.' Rick keek me onbenullig aan.
'Dit verhaal vind ik toch erg moeilijk om te geloven.'
'Dan niet. Maar hoe wil je dan verklaren dat ik op een dag wakker werd en kon schrijven? Dat ik literatuur kon lezen, dat ik tot en met vier vwo al had gehad, dat ik gewoon een paar jaar voorliep op de rest, zonder werkelijk hoogbegaafd te zijn? Dat mijn sociale vaardigheden niet onder het gemiddelde liggen? Hoe kan dat dan?' Rich liet zich met zijn rug tegen de muur vallen en schoor in zittende houding naar de grond. Ik ging naast hem zitten.
'Dus... dus al die tijd heb ik met een doodgewone tiener te maken gehad?' Ik haalde mijn schouders op. 'En ik dacht dat ik een nieuwe mutatie in de hersens had ontdekt.'
'Nou, ik ben niet helemaal een normale tiener. Ik met een vierjarige tiener.' Rick keek naar me. 'Ben ik niet een beetje bewijs dat magie bestaat?' Hij glimlachte.
'Dat ben je inderdaad.'
Maar goed, ik bleef niet eeuwig vier. De tijd dat ik zes was kwam snel genoeg, en toen moest ik eindexamens doen. Rick hielp me er goed bij. Er moest wel een surviant komen om te voorkomen dat ik bevoordeeld werd omdat ik op deze school zat. Maar goed, ik slaagde. Toen kwam het moeilijke echter... ik moest me inschrijven op een universiteit.
3
'Waarom maak je je daar zo druk om?'
'Waarom snap je dat niet? Ik bedoel, ik ben zes! Ik kan moeilijk naar een school gaan alleen voor achttien jaar en ouder.'
'Maar je weet dat wij hier niet de leerkrachten hebben voor universitair onderwijs. Dat is gewoon veel te gespecialiseerd. Daar is geen beginnen aan.'
'Maar ik wil hier niet weg. Ik zit hier al twee jaar, en ik heb hier en daar al bijna vrienden! Als ik naar de universiteit ga ben ik helemaal alleen!' Rick schudde zijn hoofd.
'Maak je niet druk. Je krijgt een begeleider, en je blijf je huiswerk ook op deze school maken. Hier krijg je gewoon begeleiding. Nu dat je zes bent krijg je hier ook een kamer zodat we je kunnen begeleiden. En veel colleges gaan we proberen of we die op video kunnen krijgen, dan kun je ze hier volgen.' Ik keek hem versteld aan. Het klonk als een goed systeem, maar niet al het nieuws dat hij bracht was goed.
'Hier een kamer krijgen? Bedoel je dat ik niet meer bij ma, pa en m'n zusje kan wonen?'
'In de weekenden. Geen zorgen, je ziet je ouders nog genoeg.' Ik voelde dat echter niet zo. Het deed me echt wel wat dat ik nu op een kostschool zou zitten. Thuis had ik altijd nog goede gesprekken met mijn vader, en ik kon lekker roddelen met mijn moeder, zoals vroeger, of later, hoe je het ook bekijkt. En ik vond het heerlijk om met mijn zusje te spelen. Nu zou dat alleen nog in de weekenden kunnen...
'Wat zegt ma daarvan?'
'Zij heeft een akkoord getekend.' Ik keek hem ongelovig aan.
Laatst gewijzigd door vonk op 28 mar 2007 14:27, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Schokkend... Ik hoop dat mijn moeder dat nooit zou doen zonder overleg! Maar ja, ze is ook pas 6 hé... Snel doorgaan!
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Brrrr, stel je voor! ge zijt 6 en moet naar de universiteit :s ik ben er nu 18 en ga naar de universiteit en ik vind het al super eng
Ik moest 4x lezen wat of er moest staan in plaats van ver-+-+-en Maar s.l.e.t zal idd wel gecensureert zijn op de site..
Sorry voor het ongemak!
En een interne school, lijkt me echt erg!!
Maar 6 en naar de unversiteit is ook erg.
Maar het vervelenste is nog als je al vriendjes en sex gehad hebt en dan ineens weer 10 jaar zonder te moeten
Sorry voor het ongemak!
En een interne school, lijkt me echt erg!!
Maar 6 en naar de unversiteit is ook erg.
Maar het vervelenste is nog als je al vriendjes en sex gehad hebt en dan ineens weer 10 jaar zonder te moeten
Maar alles goed en wel. Ik schreef me in op een universiteit waar ik literatuur kon studeren. Dat was altijd al mijn droom. Ik was ook begonnen aan het schrijven van een boek. Ik was me er heel goed van bewust dat het er niet echt toe deed welke opleiding ik deed, want een universitaire studie was meestal drie of vier jaar, en ik had nog twaalf jaar te gaan voordat ik fulltime mocht werken. Ik had dus drie of vier kansen om een goede studie te zoeken. Dit was mijn eerste. En mijn eerste college was een ware hell. Ik kreeg Godzijdank begeleiding van Rick, maar het werd daardoor niet minder eng. En al die trappen! Ik had maar korte beentjes, en dit was gewoon niet grappig...
'Shit.'
'Wat nu weer?'
'Ik moet naar de plee.'
'Dan ga je toch niet lopen vloeken! Daar schiet je niks mee op. Daar is de WC.' Rick haalde zijn schouders op en verdween de WC in. Was ik nu maar niet zo makkelijk geweest. De deur van de WC was nog niet dichtgevallen, of een lange kerel kwam naar me toe en tilde me van mijn voeten.
'Hé kleintje.'
'Hé lange.'
'Wat doe jij hier? Ben je verdwaald?'
'Nee. Ik studeer hier, wijsneus.'
'Oh?' De jongen begon te lachen. Zijn vrienden om hem heen lachte met hem mee. Hij was duidelijk het leidende figuur. En niet gek. Hij was lang, blond met bruine ogen. Hij had een sterke uitstraling, maar tegelijkertijd ook een vriendelijke. Als ik niet maar 1.25 lang was geweest en niet-ontwikkelde hormonen had, zou ik vast verliefd zijn geworden. Nu kon ik van hem niet echt warm of koud worden, behalve dat hij een beetje een spottende en dreigende houding tegenover me had... 'Is dat niet een beetje hooggegrepen?'
'Als dat hooggegrepen is, waarom zou ik dan zijn aangenomen?'
'Ben je aangenomen dan?' Ik zuchtte en haalde mijn rooster met mijn naam erop tevoorschijn. Hij zette me neer en bekeek het rooster. 'Oh, ik snap het al. Je hebt een zus of moeder waar je op wacht.' Ik schudde mijn hoofd.
'Alleen op mijn begeleider die kennelijk door de plee is gezakt. Ik kom van de hoogbegaafde school in het centrum.' Hij keek me wat ongelovig aan.
'Oh? Heb je het hier dan moeilijk?'
'Valt nog mee. Ik snapte alleen niet hoe het zat met...'
De jongen was inderdaad erg vriendelijk. Toen ik hem precies had verteld wat ik niet snapte van mijn vorige colleges, geloofde hij dat ik de colleges had gevolgd. Ik legde hem uit hoe mijn situatie was. Zijn vrienden waren al weg, met weinig interesse voor mij. Ze leken het achterlijk te vinden dat de jongen, Koen geheten, normaal tegen mij deed. Hij bood me zelfs aan om me te helpen als het me niet meezat. Was ik wel dankbaar voor, want hiervoor waren de leraren op mijn eigen school niet altijd even geschikt voor. Hij was een derdejaars, en was de top van zijn klas. En bovendien een sympatieke jongen.
'Shit.'
'Wat nu weer?'
'Ik moet naar de plee.'
'Dan ga je toch niet lopen vloeken! Daar schiet je niks mee op. Daar is de WC.' Rick haalde zijn schouders op en verdween de WC in. Was ik nu maar niet zo makkelijk geweest. De deur van de WC was nog niet dichtgevallen, of een lange kerel kwam naar me toe en tilde me van mijn voeten.
'Hé kleintje.'
'Hé lange.'
'Wat doe jij hier? Ben je verdwaald?'
'Nee. Ik studeer hier, wijsneus.'
'Oh?' De jongen begon te lachen. Zijn vrienden om hem heen lachte met hem mee. Hij was duidelijk het leidende figuur. En niet gek. Hij was lang, blond met bruine ogen. Hij had een sterke uitstraling, maar tegelijkertijd ook een vriendelijke. Als ik niet maar 1.25 lang was geweest en niet-ontwikkelde hormonen had, zou ik vast verliefd zijn geworden. Nu kon ik van hem niet echt warm of koud worden, behalve dat hij een beetje een spottende en dreigende houding tegenover me had... 'Is dat niet een beetje hooggegrepen?'
'Als dat hooggegrepen is, waarom zou ik dan zijn aangenomen?'
'Ben je aangenomen dan?' Ik zuchtte en haalde mijn rooster met mijn naam erop tevoorschijn. Hij zette me neer en bekeek het rooster. 'Oh, ik snap het al. Je hebt een zus of moeder waar je op wacht.' Ik schudde mijn hoofd.
'Alleen op mijn begeleider die kennelijk door de plee is gezakt. Ik kom van de hoogbegaafde school in het centrum.' Hij keek me wat ongelovig aan.
'Oh? Heb je het hier dan moeilijk?'
'Valt nog mee. Ik snapte alleen niet hoe het zat met...'
De jongen was inderdaad erg vriendelijk. Toen ik hem precies had verteld wat ik niet snapte van mijn vorige colleges, geloofde hij dat ik de colleges had gevolgd. Ik legde hem uit hoe mijn situatie was. Zijn vrienden waren al weg, met weinig interesse voor mij. Ze leken het achterlijk te vinden dat de jongen, Koen geheten, normaal tegen mij deed. Hij bood me zelfs aan om me te helpen als het me niet meezat. Was ik wel dankbaar voor, want hiervoor waren de leraren op mijn eigen school niet altijd even geschikt voor. Hij was een derdejaars, en was de top van zijn klas. En bovendien een sympatieke jongen.
Laatst gewijzigd door vonk op 28 mar 2007 14:27, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
En nu snel terug in dat oude lichaam en die Koen versieren!
Sorry, leef me teveel in, doorgaan!
Sorry, leef me teveel in, doorgaan!
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Toffe wending! Nog best dat ze niet zo'n verliefd gevoel heeft, want als je 6 bent en verliefd bent op een derdejaars, amai! tzou zo echt pedofiel overkomen moest hij dan ook nog eens verliefd op haar worden!
Nee dat ligt teveel voor de handEztherz schreef:En nu snel terug in dat oude lichaam en die Koen versieren!
Hij moet evrliefd worden op die kleine die verder geen gevoellens voor hem heeft omdat ze geen rondspokende hormonen heeft..
iig.. GA DOOR
Nee... Dat is zielig voor die jongen. 
Ik weet, het is een verhaal, maar dan nog...
Nja, Vonk, it's all up to you.
Ik weet, het is een verhaal, maar dan nog... Nja, Vonk, it's all up to you.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
'Dus... Waarom heb je nu eigenlijk begeleiding nodig?' Ik keek hem verontwaardigd aan. Het was tussen twee colleges door, en we hingen beide rond op een bankje ergens in de gangen van de universiteit.
'Hoe bedoel je? Ik ben pas zes! Als ik alleen rondloop in de school, gelooft toch geen mens dat ik hier colleges volg?'
'Nee, dat is waar. Maar nu ben je hier al een week, en ik ben bij je, en ik geloof je ook.'
'Jij kan niet altijd rond mij hangen. Heb je geen vrienden of zo?' Koen schoot in de lach.
'Genoeg! Maar die zijn niet bijzonder. Als ik wil kan ik elk meisje hier op school krijgen. Maar ja, dat is niet leuk. En elke sukkel wil mijn beste vriend zijn in de hoop dat hij samenvattingen van me kan krijgen of zo. Dus het maakt werkelijk niet uit bij wie ik rondhang.' Ik glimlachte.
'Nou, ik voel me vereerd dat je bij me rondhangt.'
'Maar dan nog... waarom heb je begeleiding nodig?'
'Luister, ik mag dan wel het verstand hebben van een achttienjarige, en het studie niveau, maar mijn lichaam is nog steeds pas zes. Hoe moet ik me beschermen tegen een volwassene die een dreigende houding aanneemt tegen me op straat? Het is best een eind fietsen vanaf mijn kostschool hierheen, hoor!'
'Fiets je dan? Ik zou denken dat je met zo'n begeleider met de auto zou komen.'
'Hé, je kunt nooit te vroeg beginnen met een gezond lichaam.' Ik had inmiddels wel geleerd dat ik niet, zoals ik twee jaar geleden dacht, net zo weinig kon eten als dat ik deed toen ik zestien was. Maar ik gaf toch niet op dat ik slank wilde blijven. Ik deed zo veel mogelijk aan sport, en mijn kleine lichaam had al een paar blokjes ontwikkeld. Dat was pas investeren in de toekomst...
Ik zat best wel alleen in mijn kamertje op school, mijn huiswerk te maken. Ik was vaak best wel eenzaam, kon er niks aan doen. Het was immers school, en de enige amuserende bezigheden die er waren, waren gericht op kinderen van een lager niveau. Geen feesten met bier en zo. Ik mocht voorlopig geen drank. Had ik #@$#@#@@#$%^ eindelijk de leeftijd om te drinken, en dat moet ik toch weer twaalf jaar wachten! Maar goed. Ook niet alsof er een fatsoenlijk schoolfeest werd gehouden en uitgaan kwam er al helemaal niet van. Eigenlijk mocht ik me alleen vervelen en aan school werken. Best deprimerend.
Het geklop op mijn deur van Rick kwam dan ook als een zegen. Nou ja, het geklop niet, maar het berichtje dat hij voor me had. 'Hé meis, hoe is het?'
'Kan beter...'
'Zal ik het beter maken dan?'
'Graag.'
'Een zekere Koen staat in de aula op je te wachten en eist dat je met hem naar de bios gaat.' Ik keek hem verbijsterd aan, en hij knipoogde naar me. Ik kon het niet helpen, maar ik moest gewoon even uit mijn dak gaan. Ik sprong op van mijn stoel en vloog Rick om zijn nek. Ik gaf hem een wangsmakker en liet hem weer los. Zonder hem verder een blik waardig te achten, rende ik langs mij heen door de stille gangen van de school. De andere leerlingen volgde nu lessen, maar ik had nu geen college. Voor ik bij de aula kwam, stopte ik met rennen. Ik liep rustig de aula in en begroette hem met een glimlach.
We gingen naar een film die pas in de bios draaide. Vanzelfsprekend was dat ik hem al op dvd had, in een ander leven. Maar dat zei ik maar niet tegen Koen. Ik vond het zo waanzinnig dat ik eindelijk uit ging, dat kon ik gewoon niet met woorden omschrijven.
'Hoe bedoel je? Ik ben pas zes! Als ik alleen rondloop in de school, gelooft toch geen mens dat ik hier colleges volg?'
'Nee, dat is waar. Maar nu ben je hier al een week, en ik ben bij je, en ik geloof je ook.'
'Jij kan niet altijd rond mij hangen. Heb je geen vrienden of zo?' Koen schoot in de lach.
'Genoeg! Maar die zijn niet bijzonder. Als ik wil kan ik elk meisje hier op school krijgen. Maar ja, dat is niet leuk. En elke sukkel wil mijn beste vriend zijn in de hoop dat hij samenvattingen van me kan krijgen of zo. Dus het maakt werkelijk niet uit bij wie ik rondhang.' Ik glimlachte.
'Nou, ik voel me vereerd dat je bij me rondhangt.'
'Maar dan nog... waarom heb je begeleiding nodig?'
'Luister, ik mag dan wel het verstand hebben van een achttienjarige, en het studie niveau, maar mijn lichaam is nog steeds pas zes. Hoe moet ik me beschermen tegen een volwassene die een dreigende houding aanneemt tegen me op straat? Het is best een eind fietsen vanaf mijn kostschool hierheen, hoor!'
'Fiets je dan? Ik zou denken dat je met zo'n begeleider met de auto zou komen.'
'Hé, je kunt nooit te vroeg beginnen met een gezond lichaam.' Ik had inmiddels wel geleerd dat ik niet, zoals ik twee jaar geleden dacht, net zo weinig kon eten als dat ik deed toen ik zestien was. Maar ik gaf toch niet op dat ik slank wilde blijven. Ik deed zo veel mogelijk aan sport, en mijn kleine lichaam had al een paar blokjes ontwikkeld. Dat was pas investeren in de toekomst...
Ik zat best wel alleen in mijn kamertje op school, mijn huiswerk te maken. Ik was vaak best wel eenzaam, kon er niks aan doen. Het was immers school, en de enige amuserende bezigheden die er waren, waren gericht op kinderen van een lager niveau. Geen feesten met bier en zo. Ik mocht voorlopig geen drank. Had ik #@$#@#@@#$%^ eindelijk de leeftijd om te drinken, en dat moet ik toch weer twaalf jaar wachten! Maar goed. Ook niet alsof er een fatsoenlijk schoolfeest werd gehouden en uitgaan kwam er al helemaal niet van. Eigenlijk mocht ik me alleen vervelen en aan school werken. Best deprimerend.
Het geklop op mijn deur van Rick kwam dan ook als een zegen. Nou ja, het geklop niet, maar het berichtje dat hij voor me had. 'Hé meis, hoe is het?'
'Kan beter...'
'Zal ik het beter maken dan?'
'Graag.'
'Een zekere Koen staat in de aula op je te wachten en eist dat je met hem naar de bios gaat.' Ik keek hem verbijsterd aan, en hij knipoogde naar me. Ik kon het niet helpen, maar ik moest gewoon even uit mijn dak gaan. Ik sprong op van mijn stoel en vloog Rick om zijn nek. Ik gaf hem een wangsmakker en liet hem weer los. Zonder hem verder een blik waardig te achten, rende ik langs mij heen door de stille gangen van de school. De andere leerlingen volgde nu lessen, maar ik had nu geen college. Voor ik bij de aula kwam, stopte ik met rennen. Ik liep rustig de aula in en begroette hem met een glimlach.
We gingen naar een film die pas in de bios draaide. Vanzelfsprekend was dat ik hem al op dvd had, in een ander leven. Maar dat zei ik maar niet tegen Koen. Ik vond het zo waanzinnig dat ik eindelijk uit ging, dat kon ik gewoon niet met woorden omschrijven.
Laatst gewijzigd door vonk op 28 mar 2007 14:28, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Haha, you go girl! Snel doorgaan, veel te kort stukje!
Snel doorgaan, veel te kort stukje!Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Inderdaad.. ik wil meer
Echt super leuk!!
Echt super leuk!!
Om een uur of tien was de film afgelopen. 'Zal ik je dan maar weer naar huis brengen?' Ik zuchtte een haalde mijn schouders op. Ik baalde ervan dat ik zo vroeg al naar huis moest. Ik had liever gehad dat we nog ergens heengingen, maar ik kreeg de indruk dat hij ofwel vond dat het ver voorbij mijn bedtijd was, ofwel dat hij zich niet op zijn gemak voelde om met een jong kind over straat te gaan. Ik voelde me zo verschrikkelijk om het feit dat ik zo jong was. Ik wou dat ik gewoon weer een tiener was. 'Wat is er? Alicia?'
'Het is niks, breng me maar naar huis.' Koen zuchtte.
'Jeetje, dan doe ik nog zo m'n best, maar het is nooit goed, of wel?'
'Pardon?'
'Niks pardon! Ik heb het echt gehad! Je bent zo'n depressief kind! Wat moet ik nou met jou?'
'Nou, als het je niet zint, dan blijf je toch lekker uit mijn buurt?!'
'Dat zal ik ook zeker doen!' Tranen schoten naar mijn ogen toen ik dit hoorde, maar het werd erger. 'En dat had ik al veel eerder gedaan als ik het geld niet zo hard nodig had!' Mijn hart zonk naar mijn schoenen toen ik in de gaten had wat er aan de hand was.
'Wie heeft je betaald om met mij op te trekken?'
'Die verdomde babysit van je! Maar ik kan het niet meer. Ik hoef mijn tijd niet meer te verdoen aan een kind van zes!' Ik knapte van binnen. Ik kon mezelf niet meer tegenhouden.
'Als er iemand hier een kind is, dan ben jij het! Ik heb zo m'n best gedaan om me te gedragen als ik zou hebben gedaan, maar het valt lang niet altijd mee, in zo'n lichaam! Jij hebt geen idee hoe het is! Stel je eens voor hoe het zou zijn als jij nu in het lichaam van je zesjarige zelf zou komen!'
'Hoe bedoel je?' Zijn stem klonk niet meer boos of geirriteerd maar was gevuld met verwarring.
'Wat denk je? Stel je nu eens voor dat je wakker werd in je eigen lichaam veertien jaar geleden! Hoe zou jij dat vinden?'
'Uhm... wat heeft dat met iets te maken?'
'Onbeschoft én dom. Weet je wat, denk er nog maar even overna. Ik loop wel terug naar school.'
'Alicia, wacht. Ik bedoelde het niet zo.'
'Geloof me, zo bedoelde je het wel.'
'Ik kan je niet alleen over straat laten gaan.'
'Oh nee? En waarom niet? Bang dat je dan minder geld krijgt? Hou toch op!' Koen zuchtte.
'Ik loop wel met je mee, als je niet in mijn auto wil.'
'Je doet maar wat je niet laten kunt.'
'Maar wat bedoelde je eerder nou? Toen je me vroeg wat er zou gebeuren als ik zoveel jaar jonger wakker zou worden.'
'Denk daar maar zelf overna, minkukel.'
'Is dat jou overkomen?' Nu was het aan mij om te zuchten.
'Zou je me geloven als ik 'ja' zei?' Hij schudde zijn hoofd van 'nee'. 'Nou dan? Wat is dan de functie van die vraag?' Hij liet zijn schouders hangen en keek naar de straat. Ik liep ondertussen in een zo stevig mogelijk tempo door als dat mijn korte beentjes toelieten. Zo liepen we minstens een kwartier; het was een uur naar school, maar ik weigerde met de auto te gaan. Ik was geen kind meer!
Opeens hoorde ik schuin achter me een vermoffelde schreeuw, maar voor ik me om kon draaien om te zien wat er aan de hand was, werd alles zwart.
Ja, ja, de spanning houden we erin. Iedereen kon weten dat het niet verstandig was voor een klein kind om 's nachts over straat te gaan, maar goed, ik was nooit de verstandigste, ook in mijn andere leven niet. En daarmee werd ik nu weer geconfronteerd. Een schone start is leuk, maar de herinneringen blijven natuurlijk.
4
Ik deed mijn ogen open en keek de donkere kamer rond. Ik rook voorzichtig aan de lucht, en kwam tot de conclusie dat ik in een kelder zat. Ik had barstende koppijn, en mijn tere reukorgaan deed zeer. Ik probeerde mijn neus vast te pakken, maar mijn handen waren op mijn rug gebonden. 'Shit.'
'Meen je dat?' Ik keek opzij en zag daar Koen zitten, eveneens vastgebonden. Hij was er slechter aan toe; hij had een flinke bult op zijn hoofd.
'Waarom hebben ze bij jou niet gewoon chloroform gebruikt? Dat hebben ze bij mij ook gedaan.'
'Ik had het flesje uit zijn hand geslagen, maar de ander pakte een knuppel.'
'Fijn...' Ik keek nog eens rond. 'Wat denk je dat ze met ons willen?'
'Nou, de eerste bedoeling was geloof ik jou te ontvoeren. Ze kwamen over als kinderlokkers. Maar ik denk dat ze nu geld gaan vragen aan onze ouders.'
'Waarom? Mijn ouders hebben niks...'
'Nee, maar ik geloof dat ze mij hadden herkend...'
'Maar jij had nog wel zo hard geld nodig.'
'Dat weet ik, maar dat is omdat ik nu op mezelf woon. Maar mijn ouders zijn millionairs. Gewoon omdat ze dat geld niet aan me geven, wil niet zeggen dat ze het niet hebben!' Ik knikte. Fijn was dat. Ik merkte dat ik niet erg goed zat vastgebonden en draaide mijn polsen zo dat ik aan het touw kon peuteren. 'Dus wat doen we nu?' Ik haalde mijn schouders op.
'Het is niks, breng me maar naar huis.' Koen zuchtte.
'Jeetje, dan doe ik nog zo m'n best, maar het is nooit goed, of wel?'
'Pardon?'
'Niks pardon! Ik heb het echt gehad! Je bent zo'n depressief kind! Wat moet ik nou met jou?'
'Nou, als het je niet zint, dan blijf je toch lekker uit mijn buurt?!'
'Dat zal ik ook zeker doen!' Tranen schoten naar mijn ogen toen ik dit hoorde, maar het werd erger. 'En dat had ik al veel eerder gedaan als ik het geld niet zo hard nodig had!' Mijn hart zonk naar mijn schoenen toen ik in de gaten had wat er aan de hand was.
'Wie heeft je betaald om met mij op te trekken?'
'Die verdomde babysit van je! Maar ik kan het niet meer. Ik hoef mijn tijd niet meer te verdoen aan een kind van zes!' Ik knapte van binnen. Ik kon mezelf niet meer tegenhouden.
'Als er iemand hier een kind is, dan ben jij het! Ik heb zo m'n best gedaan om me te gedragen als ik zou hebben gedaan, maar het valt lang niet altijd mee, in zo'n lichaam! Jij hebt geen idee hoe het is! Stel je eens voor hoe het zou zijn als jij nu in het lichaam van je zesjarige zelf zou komen!'
'Hoe bedoel je?' Zijn stem klonk niet meer boos of geirriteerd maar was gevuld met verwarring.
'Wat denk je? Stel je nu eens voor dat je wakker werd in je eigen lichaam veertien jaar geleden! Hoe zou jij dat vinden?'
'Uhm... wat heeft dat met iets te maken?'
'Onbeschoft én dom. Weet je wat, denk er nog maar even overna. Ik loop wel terug naar school.'
'Alicia, wacht. Ik bedoelde het niet zo.'
'Geloof me, zo bedoelde je het wel.'
'Ik kan je niet alleen over straat laten gaan.'
'Oh nee? En waarom niet? Bang dat je dan minder geld krijgt? Hou toch op!' Koen zuchtte.
'Ik loop wel met je mee, als je niet in mijn auto wil.'
'Je doet maar wat je niet laten kunt.'
'Maar wat bedoelde je eerder nou? Toen je me vroeg wat er zou gebeuren als ik zoveel jaar jonger wakker zou worden.'
'Denk daar maar zelf overna, minkukel.'
'Is dat jou overkomen?' Nu was het aan mij om te zuchten.
'Zou je me geloven als ik 'ja' zei?' Hij schudde zijn hoofd van 'nee'. 'Nou dan? Wat is dan de functie van die vraag?' Hij liet zijn schouders hangen en keek naar de straat. Ik liep ondertussen in een zo stevig mogelijk tempo door als dat mijn korte beentjes toelieten. Zo liepen we minstens een kwartier; het was een uur naar school, maar ik weigerde met de auto te gaan. Ik was geen kind meer!
Opeens hoorde ik schuin achter me een vermoffelde schreeuw, maar voor ik me om kon draaien om te zien wat er aan de hand was, werd alles zwart.
Ja, ja, de spanning houden we erin. Iedereen kon weten dat het niet verstandig was voor een klein kind om 's nachts over straat te gaan, maar goed, ik was nooit de verstandigste, ook in mijn andere leven niet. En daarmee werd ik nu weer geconfronteerd. Een schone start is leuk, maar de herinneringen blijven natuurlijk.
4
Ik deed mijn ogen open en keek de donkere kamer rond. Ik rook voorzichtig aan de lucht, en kwam tot de conclusie dat ik in een kelder zat. Ik had barstende koppijn, en mijn tere reukorgaan deed zeer. Ik probeerde mijn neus vast te pakken, maar mijn handen waren op mijn rug gebonden. 'Shit.'
'Meen je dat?' Ik keek opzij en zag daar Koen zitten, eveneens vastgebonden. Hij was er slechter aan toe; hij had een flinke bult op zijn hoofd.
'Waarom hebben ze bij jou niet gewoon chloroform gebruikt? Dat hebben ze bij mij ook gedaan.'
'Ik had het flesje uit zijn hand geslagen, maar de ander pakte een knuppel.'
'Fijn...' Ik keek nog eens rond. 'Wat denk je dat ze met ons willen?'
'Nou, de eerste bedoeling was geloof ik jou te ontvoeren. Ze kwamen over als kinderlokkers. Maar ik denk dat ze nu geld gaan vragen aan onze ouders.'
'Waarom? Mijn ouders hebben niks...'
'Nee, maar ik geloof dat ze mij hadden herkend...'
'Maar jij had nog wel zo hard geld nodig.'
'Dat weet ik, maar dat is omdat ik nu op mezelf woon. Maar mijn ouders zijn millionairs. Gewoon omdat ze dat geld niet aan me geven, wil niet zeggen dat ze het niet hebben!' Ik knikte. Fijn was dat. Ik merkte dat ik niet erg goed zat vastgebonden en draaide mijn polsen zo dat ik aan het touw kon peuteren. 'Dus wat doen we nu?' Ik haalde mijn schouders op.
Laatst gewijzigd door vonk op 28 mar 2007 14:29, 2 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Wat een teringklootzak is die Koen. Maar ja, weer een leuk stukje, snel door!
*Total addict screaming here*
Maar ja, weer een leuk stukje, snel door! *Total addict screaming here*
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
-
teddybear.lOve
- Nieuw
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 12 aug 2006 18:33
Oehh 
ik vind dit verhaal egt geweldig:D!
ik vind dit verhaal egt geweldig:D!#.Canyoutellmewhy?
Yes! De knoop die het touw om mijn polsen hield schoot los, en het touw verslapte zijn grip op mijn armen. Ik boog voorover en maakte ook het touw rond mijn enkels los. Ik stond op, en Koen keek me verbaasd aan.
'Hé! Je bent los!'
'Jaaaaa.'
'Maak mij ook even los.'
'Heb je dat verdiend dan?'
'Doe niet zo flauw!'
'Waarom niet? Dat deed jij toch ook.' Koen liet zijn hoofd hangen.
'Het spijt me. Wil je me alsjeblieeeeft losmaken?' Ik glimlachte.
'Nou, vooruit dan.' Snel begon ik aan zijn touwen te plukken. Toen ik zijn handen los had, begon ik aan zijn voeten. Maar voor ik die los had, hoorde ik iemand een sleutel in het slot op de kelderdeur steken. Snel ging ik terug naar mijn oude plaats, en draaide ik de touwen rond mijn enkels en polsen.
De deur ging piepend open, en een jongen met blond haar van een jaar of zeventien kwam binnenlopen. Hij kwam me heel bekend voor. De jongeman met zwart haar die hem de kamer in volgde, deed de deur achter hen dicht. Deze leek ouder; iets van dertig. Toen de blonde jongen me aankeek, verslikte ik me in mijn eigen speeksel. Dat was mijn ex!!
'Sukkel! Wat heb je in hemelsnaam gedaan?! Ik zei een kind! En jij neemt er gelijk een volwassene bij!' Mijn ex, Jodi, kromp in elkaar onder de harde woorden van zijn oudere 'vriend'.
'Het was niet mijn schuld. Die vent die jij met me mee had gestuurd, die Ian, die pakte dit meisje! Ik had al lang gezien dat er een kerel achteraan liep, maar die sukkel was te blind om...'
'Genoeg van die onzin! Je zet het maar recht, jij kleine etter!'
'Misschien is het toch niet zo erg... Heb je gezien wie dat is?'
'Nee, maar ik ga ervan uit dat jij het me nu gaat vertellen.'
'Dat is een McDroit.'
'En dat moet mij wat zeggen?'
'Dat is zo'n hele rijke familie, komen officieel uit Amerika. Die mensen hebben meer geld dan alle ouders van Nederland bij elkaar.'
'En hoe weet je zo zeker dat hij dat is?'
'Ik heb hem naast zijn vader zien staan in de krant.' De jongen met de donkere haren keek nadenkend naar ons. Daarna pakte hij Jodi in zijn kraag en sleepte hem mee de kelder uit.
Ik vloekte binnensmonds. 'Ik wist het! Nee, ik had het kunnen weten. Die stomme idioot heeft gewoon in de criminele business gezeten! Dat walgelijke stuk wreet!' Koen keek me verbaasd aan.
'Wat bedoel je? Ken je die gasten?'
'Nee, alleen die jongste. Dat is mijn ex!' Koen keek me ongelovig aan.
'Je ex? Een puber met een zesjarige? Geloof je het zelf?'
'Nou, toen was het een zestienjarige met een zevenentwintigjarige... Oke, nog steeds redelijk leeftijdsverschil, maar het zag er oké uit.'
'Wacht... hoe kun jij in het verleden ouder zijn geweest dan dat je nu bent?'
'Jezus, universiteit, rijke familie, maar nog steeds zo dom als het achtereind van een varken... Weet je nog toen je vroeg of dat het mij was overkomen dat ik wakker werd in een twaalf jaar jonger lichaam, en dat ik vroeg of je me zou geloven als ik ja zei?'
'Ja... daar staat me iets van bij.' Ik rolde met mij ogen.
'Nou, dat is mij overkomen.'
'Dus jij hebt een relatie gehad met een zevenentwintigjarige kerel?'
'Ja.'
'Ben je een maagd?' Ik rolde weer met mij ogen, en ik begon weer aan de touwen rond mijn voeten te peuteren.
'Laten we maar gewoon zeggen dat mijn maagdvlies is hersteld.'
'Dus je hebt de ervaring wel.'
'In principe wel, maar feitelijk niet.'
'Ik volg je niet.'
'Probeer dat ook maar niet te doen.'
'Wat is je favorite manier van vrijen?'
'Pardon?'
'Als bewijs of je ook werkelijk de ervaring hebt.'
'Dat kun je niet menen!'
'Dan hou ik erover op.'
'Oraal.'
'Krijgen of geven?'
'Allebei. Voor wat hoort wat, maar je zou het er niet over hebben!'
'Oké. Wow, dit is best eng...'
'Hé! Je bent los!'
'Jaaaaa.'
'Maak mij ook even los.'
'Heb je dat verdiend dan?'
'Doe niet zo flauw!'
'Waarom niet? Dat deed jij toch ook.' Koen liet zijn hoofd hangen.
'Het spijt me. Wil je me alsjeblieeeeft losmaken?' Ik glimlachte.
'Nou, vooruit dan.' Snel begon ik aan zijn touwen te plukken. Toen ik zijn handen los had, begon ik aan zijn voeten. Maar voor ik die los had, hoorde ik iemand een sleutel in het slot op de kelderdeur steken. Snel ging ik terug naar mijn oude plaats, en draaide ik de touwen rond mijn enkels en polsen.
De deur ging piepend open, en een jongen met blond haar van een jaar of zeventien kwam binnenlopen. Hij kwam me heel bekend voor. De jongeman met zwart haar die hem de kamer in volgde, deed de deur achter hen dicht. Deze leek ouder; iets van dertig. Toen de blonde jongen me aankeek, verslikte ik me in mijn eigen speeksel. Dat was mijn ex!!
'Sukkel! Wat heb je in hemelsnaam gedaan?! Ik zei een kind! En jij neemt er gelijk een volwassene bij!' Mijn ex, Jodi, kromp in elkaar onder de harde woorden van zijn oudere 'vriend'.
'Het was niet mijn schuld. Die vent die jij met me mee had gestuurd, die Ian, die pakte dit meisje! Ik had al lang gezien dat er een kerel achteraan liep, maar die sukkel was te blind om...'
'Genoeg van die onzin! Je zet het maar recht, jij kleine etter!'
'Misschien is het toch niet zo erg... Heb je gezien wie dat is?'
'Nee, maar ik ga ervan uit dat jij het me nu gaat vertellen.'
'Dat is een McDroit.'
'En dat moet mij wat zeggen?'
'Dat is zo'n hele rijke familie, komen officieel uit Amerika. Die mensen hebben meer geld dan alle ouders van Nederland bij elkaar.'
'En hoe weet je zo zeker dat hij dat is?'
'Ik heb hem naast zijn vader zien staan in de krant.' De jongen met de donkere haren keek nadenkend naar ons. Daarna pakte hij Jodi in zijn kraag en sleepte hem mee de kelder uit.
Ik vloekte binnensmonds. 'Ik wist het! Nee, ik had het kunnen weten. Die stomme idioot heeft gewoon in de criminele business gezeten! Dat walgelijke stuk wreet!' Koen keek me verbaasd aan.
'Wat bedoel je? Ken je die gasten?'
'Nee, alleen die jongste. Dat is mijn ex!' Koen keek me ongelovig aan.
'Je ex? Een puber met een zesjarige? Geloof je het zelf?'
'Nou, toen was het een zestienjarige met een zevenentwintigjarige... Oke, nog steeds redelijk leeftijdsverschil, maar het zag er oké uit.'
'Wacht... hoe kun jij in het verleden ouder zijn geweest dan dat je nu bent?'
'Jezus, universiteit, rijke familie, maar nog steeds zo dom als het achtereind van een varken... Weet je nog toen je vroeg of dat het mij was overkomen dat ik wakker werd in een twaalf jaar jonger lichaam, en dat ik vroeg of je me zou geloven als ik ja zei?'
'Ja... daar staat me iets van bij.' Ik rolde met mij ogen.
'Nou, dat is mij overkomen.'
'Dus jij hebt een relatie gehad met een zevenentwintigjarige kerel?'
'Ja.'
'Ben je een maagd?' Ik rolde weer met mij ogen, en ik begon weer aan de touwen rond mijn voeten te peuteren.
'Laten we maar gewoon zeggen dat mijn maagdvlies is hersteld.'
'Dus je hebt de ervaring wel.'
'In principe wel, maar feitelijk niet.'
'Ik volg je niet.'
'Probeer dat ook maar niet te doen.'
'Wat is je favorite manier van vrijen?'
'Pardon?'
'Als bewijs of je ook werkelijk de ervaring hebt.'
'Dat kun je niet menen!'
'Dan hou ik erover op.'
'Oraal.'
'Krijgen of geven?'
'Allebei. Voor wat hoort wat, maar je zou het er niet over hebben!'
'Oké. Wow, dit is best eng...'
Laatst gewijzigd door vonk op 28 mar 2007 14:29, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Inderdaad best eng... Maar wel leuk! Doorgaan!
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Haha, freaky...
Echt super verhaal.. meer meer meer..
Echt super verhaal.. meer meer meer..
rap vervolg?
Ik keek rond voor iets bruikbaars. Het was immers een kelder, en er lag overal rotzooi; er moest toch íets zijn. Uiteindelijk vond ik in een stoffig hoekje een rol ijzerdraad. Ik rolde een stuk ijzerdraad af en begon in het slot te peuteren.
'Wat ben je aan het doen?'
'Aan het ontsnappen, dat zie je toch?'
'Ja, maar die deur krijg je nooit...' Op dat moment gaf het slot een zachte klik. '...open.' Koen keek me droog aan. 'Hoe wist je hoe je dat moest doen?!'
'Nou, mijn ex is een crimeneel, de rest spreekt voor zich.'
'Nee, serieus. Waar heb je sloten leren kraken?'
'Laten we het er maar op houden dat ik nooit een braaf meisje was, en dat ik heel wat proefwerken uit gesloten lokalen heb gejat.' Koen keek verbaasd en verontwaardigd.
'Jij?!'
'Ja, nu is het niet meer nodig. Valsspelen is een van de meest zinloze dingen die ik kan doen... Maar toen was dat anders.'
'Ja, ja.' Daarna moesten we ons koest houden, gezien we stemmen in een andere kamer hoorden. Nadat we via de trap de kelder uit waren gekropen, bevonden we ons in een hal. Ik kende deze plaats. Hier woonde Jodi later nog steeds! Oh, had ik toen geweten dat hij kinderen in de kelder op sloot... Ik sloop naar de voordeur. Op slot. Shit.
'Is er geen achterom?'
'Sssh... niet zo hard. Nee, de achterdeur gaat naar de tuin, en vanaf de tuin kun je alleen op straat komen via de garage.'
'Wat doen we nu, wat doen we nu?!'
'Hou je snavel nou eens! Ik denk na!'
'Heb je een idee?'
'Misschien.' Wat was die Koen een paniekvogel! Hoe veel erger kon het worden? Ik verwachtte niet echt dat ze ons met knuppels zouden martelen of ons seksueel misbruiken... Ze konden ons hooguit terug in de kelder gooien. Ik moest snel nadenken, dus mijn plan was niet geniaal, maar Koen moest er maar genoegen mee nemen. 'Goed, wat we gaan doen... Ik maak 'per ongeluk' lawaai in de keuken. Jij verstopt je achter de deur van de kelder. Als één van die mensen de kelder in gaat, gooi je de deur op slot. Anders ga je de huiskamer in, als die is verlaten, ga je daar binnen, en ga je via het raam naar buiten. Ik probeer eventueel via de garage te vluchten, en anders kijk ik of ik op tijd de schutting over kom. Zo niet, dan moet jij hulp halen!' Koen keek me versteld aan.
'Bedoel je... bedoel je dat jij de meest risicovolle taak op je neemt, en mij laat verstoppen als een laffaard?!'
'Heb je een beter idee dan? Meneer rijkaard?!'
'Uhm... nee, niet echt.'
Ik schudde mijn hoofd zuchtend en liep naar de keuken. Koen schoot ondertussen weg. In de keuken zocht ik iets om op de grond te gooien. Ik zag een collectie glazen waarvan ik wist dat Jodi heel veel van hield. Ik zou die eikel eens terugpakken! Ik liet me redelijk lomp tegen de kast met glazen vallen. 'Hela! Wat was dat?!'
'Weet ik het!'
'Kijk jij even?'
'Dan kijk jij even in de kelder.' Ik hoorde de voetstappen. Ik rende via de keuken de tuin in. Ik rukte aan de garagedeur, maar het was hopeloos. Ik draaide me om, maar Jodi stond al voor me. Ik slaakte een kreet, terwijl hij me bij mijn schouders pakte en tegen de garagedeur klemde. Ik keek hem in zijn ogen aan. Hij was nog steeds knap. Ik voelde mijn hart voor het eerst weer sneller kloppen vanwegen een jongen. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Dat kon toch niet? Zou hij me herinneren?!
'Wat ben je aan het doen?'
'Aan het ontsnappen, dat zie je toch?'
'Ja, maar die deur krijg je nooit...' Op dat moment gaf het slot een zachte klik. '...open.' Koen keek me droog aan. 'Hoe wist je hoe je dat moest doen?!'
'Nou, mijn ex is een crimeneel, de rest spreekt voor zich.'
'Nee, serieus. Waar heb je sloten leren kraken?'
'Laten we het er maar op houden dat ik nooit een braaf meisje was, en dat ik heel wat proefwerken uit gesloten lokalen heb gejat.' Koen keek verbaasd en verontwaardigd.
'Jij?!'
'Ja, nu is het niet meer nodig. Valsspelen is een van de meest zinloze dingen die ik kan doen... Maar toen was dat anders.'
'Ja, ja.' Daarna moesten we ons koest houden, gezien we stemmen in een andere kamer hoorden. Nadat we via de trap de kelder uit waren gekropen, bevonden we ons in een hal. Ik kende deze plaats. Hier woonde Jodi later nog steeds! Oh, had ik toen geweten dat hij kinderen in de kelder op sloot... Ik sloop naar de voordeur. Op slot. Shit.
'Is er geen achterom?'
'Sssh... niet zo hard. Nee, de achterdeur gaat naar de tuin, en vanaf de tuin kun je alleen op straat komen via de garage.'
'Wat doen we nu, wat doen we nu?!'
'Hou je snavel nou eens! Ik denk na!'
'Heb je een idee?'
'Misschien.' Wat was die Koen een paniekvogel! Hoe veel erger kon het worden? Ik verwachtte niet echt dat ze ons met knuppels zouden martelen of ons seksueel misbruiken... Ze konden ons hooguit terug in de kelder gooien. Ik moest snel nadenken, dus mijn plan was niet geniaal, maar Koen moest er maar genoegen mee nemen. 'Goed, wat we gaan doen... Ik maak 'per ongeluk' lawaai in de keuken. Jij verstopt je achter de deur van de kelder. Als één van die mensen de kelder in gaat, gooi je de deur op slot. Anders ga je de huiskamer in, als die is verlaten, ga je daar binnen, en ga je via het raam naar buiten. Ik probeer eventueel via de garage te vluchten, en anders kijk ik of ik op tijd de schutting over kom. Zo niet, dan moet jij hulp halen!' Koen keek me versteld aan.
'Bedoel je... bedoel je dat jij de meest risicovolle taak op je neemt, en mij laat verstoppen als een laffaard?!'
'Heb je een beter idee dan? Meneer rijkaard?!'
'Uhm... nee, niet echt.'
Ik schudde mijn hoofd zuchtend en liep naar de keuken. Koen schoot ondertussen weg. In de keuken zocht ik iets om op de grond te gooien. Ik zag een collectie glazen waarvan ik wist dat Jodi heel veel van hield. Ik zou die eikel eens terugpakken! Ik liet me redelijk lomp tegen de kast met glazen vallen. 'Hela! Wat was dat?!'
'Weet ik het!'
'Kijk jij even?'
'Dan kijk jij even in de kelder.' Ik hoorde de voetstappen. Ik rende via de keuken de tuin in. Ik rukte aan de garagedeur, maar het was hopeloos. Ik draaide me om, maar Jodi stond al voor me. Ik slaakte een kreet, terwijl hij me bij mijn schouders pakte en tegen de garagedeur klemde. Ik keek hem in zijn ogen aan. Hij was nog steeds knap. Ik voelde mijn hart voor het eerst weer sneller kloppen vanwegen een jongen. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Dat kon toch niet? Zou hij me herinneren?!
Laatst gewijzigd door vonk op 28 mar 2007 14:30, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Door! Of ik kom naar je toe en dwing je verder te schrijven!
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
oehhhh spannend
'Waarom kijk je zo naar me?' Nu fronste ik mijn wenkbrauwen.
'Hoe kijk ik dan? Laat me los.' Ik zei het op een rustige manier, alsof ik hem vertrouwde. Maar helaas.
'Denk je dat! Domme trut! Jij brengt me nog in de problemen!' Op dat moment werd Jodi van achteren bij zijn schouder gepakt, en omgedraaid. 'Wat....?' Maar voor Jodi ook maar kon zien wie er achter hem stond, had hij een stomp in zijn gezicht gekregen. Zijn greep op mij verslapte, terwijl hij knock-out door zijn knieën zakte. Ik viel een meter naar de grond en ving mezelf op door door mijn benen te gaan en mijn handen op de grond te laten komen.
'Die andere zit in de kelder. Kom, op! Nokken hier...' Koen pakte mijn hand en trok me van de vloer. Hij wilde me oppakken en me dragen, maar ik duwde hem van me af en liep zelf naar de huiskamer. Ik maakte het raam open en klauterde erdoorheen. Vrijheid!
'Kom op!'
'Ja, hallo! Ik ben niet zo snel hoor!' Koen kwam meer het raam uit vallen, en we begonnen te rennen.
Ik zat weer alleen op mijn kamer, denkend aan de afgelopen twee dagen. Hoe Koen tegen me uitviel; hoe Rick me had verraden; mijn ontmoeting met Jodi. Alles was zo verwarrend. Nadat we door het raam waren ontsnapt, hadden we zo snel mogelijk ervoor gezorgd dat ik terug naar mijn kostschool kwam. Vanuit daar was de politie ingelicht, en is Koen naar huis gegaan. Maar ikzelf was met mijn gedachten blijven hangen bij Jodi. Niet dat Jodi zo veel voor me betekende, maar het drong nu eigenlijk pas tot me door dat de mensen die ik ooit zo goed gekend heb, hun eigen leven leidden. Ze kende mij niet eens! Misschien zou ik mijn eigen beste vriendin nooit ontmoeten. Of als ik haar zou ontmoeten, zouden we geen vriendinnen zijn. Dat deed pijn. Ik moest al twee jaar zonder haar, maar onbewust geloofde ik steeds dat ik haar op mijn elfde gewoon weer zou ontmoeten, en dat we gewoon weer meteen vriendinnen zouden zijn. Maar Jodi had bewezen dat dat niet zo zou zijn. Dat deed ontzettend pijn... Ik voelde mijn tranen komen, en verborg mijn gezicht in mijn kussen. Ik voelde me moederziel alleen.
De deur ging open, en ik keek op van mijn kussen. Het was Rick, mijn eigen, lieve, verrader. Gehaast probeerde ik de tranen van mijn wangen te vegen met mijn mauw, maar voor ik mijn ogen droog had, voelde ik een hand mijn gezicht pakken. Niet hard; het was een zachtaardige beweging. 'Wat is er nu mis?' Ik besloot open kaart met hem te spelen.
'Waarom heb je Koen betaald om met me op te trekken?' Aan Ricks gezicht te zien wist hij nog niet dat ik daar achter was gekomen.
'Hij heeft het je dus verteld...?'
'Ja. Hij kon me niet uitstaan.' Rick zuchtte. 'Hoe kon je me dit aandoen?'
'Ik bedoelde het goed, oké? Ik bedoel... ik wilde je beter laten voelen door je een vriend te geven. Een vriend van jouw denkniveau. Ik hoopte dat je je dan niet zo eenzaam zou voelen...'
'En vervolgens moet ik omgaan met de teleurstelling. Snap je niet dat dat veel erger is? Als ik alleen ben, leer ik daarmee omgaan. Maar wanneer er hoop is op vriendschap, en achteraf blijkt dat die hoop vals is... niets is pijnlijker dan valse hoop! En daarbij had ik al een vriend.... maar die ben ik nu ook kwijt.' Ik keek hem aan, en ik wist dat hij begreep dat ik hem bedoelde.
'Alicia, ik...'
'Ik wil het eigenlijk niet horen. Ga gewoon weg, oké?' Ik keek niet naar hem terwijl hij weg liep, maar ik wist dat hij nog niet weg was, aangezien de deur nog niet dicht was. 'Ik wil een andere begeleider.' Zijn voetstappen stopte, en hij draaide zich om.
'Wat?'
'Ik wil een andere begeleider.'
'Waarom?'
'Omdat jij mij niet hebt begeleid, maar mijn leven hebt geprobeerd te veranderen, zonder dat ik daar om had gevragen. Naar mijn mening ben je nog te onervaren om mij te begeleiden. Daarom wil ik dat het hier ophoudt.' Ik keek vluchtig naar hem, maar week mijn blik weer af toen ik zijn betraande gezicht zag. Maar hij had mij ook gekwetst, en diep.
'Hoe kijk ik dan? Laat me los.' Ik zei het op een rustige manier, alsof ik hem vertrouwde. Maar helaas.
'Denk je dat! Domme trut! Jij brengt me nog in de problemen!' Op dat moment werd Jodi van achteren bij zijn schouder gepakt, en omgedraaid. 'Wat....?' Maar voor Jodi ook maar kon zien wie er achter hem stond, had hij een stomp in zijn gezicht gekregen. Zijn greep op mij verslapte, terwijl hij knock-out door zijn knieën zakte. Ik viel een meter naar de grond en ving mezelf op door door mijn benen te gaan en mijn handen op de grond te laten komen.
'Die andere zit in de kelder. Kom, op! Nokken hier...' Koen pakte mijn hand en trok me van de vloer. Hij wilde me oppakken en me dragen, maar ik duwde hem van me af en liep zelf naar de huiskamer. Ik maakte het raam open en klauterde erdoorheen. Vrijheid!
'Kom op!'
'Ja, hallo! Ik ben niet zo snel hoor!' Koen kwam meer het raam uit vallen, en we begonnen te rennen.
Ik zat weer alleen op mijn kamer, denkend aan de afgelopen twee dagen. Hoe Koen tegen me uitviel; hoe Rick me had verraden; mijn ontmoeting met Jodi. Alles was zo verwarrend. Nadat we door het raam waren ontsnapt, hadden we zo snel mogelijk ervoor gezorgd dat ik terug naar mijn kostschool kwam. Vanuit daar was de politie ingelicht, en is Koen naar huis gegaan. Maar ikzelf was met mijn gedachten blijven hangen bij Jodi. Niet dat Jodi zo veel voor me betekende, maar het drong nu eigenlijk pas tot me door dat de mensen die ik ooit zo goed gekend heb, hun eigen leven leidden. Ze kende mij niet eens! Misschien zou ik mijn eigen beste vriendin nooit ontmoeten. Of als ik haar zou ontmoeten, zouden we geen vriendinnen zijn. Dat deed pijn. Ik moest al twee jaar zonder haar, maar onbewust geloofde ik steeds dat ik haar op mijn elfde gewoon weer zou ontmoeten, en dat we gewoon weer meteen vriendinnen zouden zijn. Maar Jodi had bewezen dat dat niet zo zou zijn. Dat deed ontzettend pijn... Ik voelde mijn tranen komen, en verborg mijn gezicht in mijn kussen. Ik voelde me moederziel alleen.
De deur ging open, en ik keek op van mijn kussen. Het was Rick, mijn eigen, lieve, verrader. Gehaast probeerde ik de tranen van mijn wangen te vegen met mijn mauw, maar voor ik mijn ogen droog had, voelde ik een hand mijn gezicht pakken. Niet hard; het was een zachtaardige beweging. 'Wat is er nu mis?' Ik besloot open kaart met hem te spelen.
'Waarom heb je Koen betaald om met me op te trekken?' Aan Ricks gezicht te zien wist hij nog niet dat ik daar achter was gekomen.
'Hij heeft het je dus verteld...?'
'Ja. Hij kon me niet uitstaan.' Rick zuchtte. 'Hoe kon je me dit aandoen?'
'Ik bedoelde het goed, oké? Ik bedoel... ik wilde je beter laten voelen door je een vriend te geven. Een vriend van jouw denkniveau. Ik hoopte dat je je dan niet zo eenzaam zou voelen...'
'En vervolgens moet ik omgaan met de teleurstelling. Snap je niet dat dat veel erger is? Als ik alleen ben, leer ik daarmee omgaan. Maar wanneer er hoop is op vriendschap, en achteraf blijkt dat die hoop vals is... niets is pijnlijker dan valse hoop! En daarbij had ik al een vriend.... maar die ben ik nu ook kwijt.' Ik keek hem aan, en ik wist dat hij begreep dat ik hem bedoelde.
'Alicia, ik...'
'Ik wil het eigenlijk niet horen. Ga gewoon weg, oké?' Ik keek niet naar hem terwijl hij weg liep, maar ik wist dat hij nog niet weg was, aangezien de deur nog niet dicht was. 'Ik wil een andere begeleider.' Zijn voetstappen stopte, en hij draaide zich om.
'Wat?'
'Ik wil een andere begeleider.'
'Waarom?'
'Omdat jij mij niet hebt begeleid, maar mijn leven hebt geprobeerd te veranderen, zonder dat ik daar om had gevragen. Naar mijn mening ben je nog te onervaren om mij te begeleiden. Daarom wil ik dat het hier ophoudt.' Ik keek vluchtig naar hem, maar week mijn blik weer af toen ik zijn betraande gezicht zag. Maar hij had mij ook gekwetst, en diep.
Laatst gewijzigd door vonk op 28 mar 2007 14:30, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
*Sebas pinkt een traantje weg*...
Ga door, ga door!!
Ga door, ga door!!
Geen zorgen... mijn verhaal met Rick eindigt niet daar. Hij zou dat nooit toelaten! Hij was op de een of andere manier gefascineerd door mij, geboeid. Hij was niet van plan dit 'project' zomaar de deur uit te laten lopen! Ik kreeg een nieuwe begeleider aangewezen. Nou, eigenlijk een begeleidster... Dat was mijn verzoek geweest, aangezien ik heel goed wist wat er de komende jaren zou gebeuren. Ik zou op mijn achtste borsten krijgen, en op mijn negende ongesteld worden. Dat was in mijn vorige leven gebeurd, en dat zou weer gebeuren. We slaan even een paar jaar van mijn leven over... Ik ben nu tien. Dat houdt in dat ik geestelijk dus tweeëntwintig ben. Mijn nieuwe begeleidster, Nienke, was dertig. Een aardige vrouw, maar ik werd niet zo close met haar als ik met Rick was. Ik werd met niemand meer close, ik kon het gewoon niet. Ik was in een korte tijd twee maal verraden, en ik wilde het risico niet weer lopen.
Ondertussen wist ik dat Rick me goed in de gaten hield. Ik heb hem er verschillende malen op betrapt dat hij mijn tentames doorkeek, dat hij de opnames die ik wekelijks met mijn begeleidster voor psygologisch onderzoek deed afluisterde en dat hij zich expres inroosterde om bij mijn te surviëren. Ik was inmiddels een jonge, vruchtbare vrouw geworden (alweer) met een cupje B.
5
Vermoeid kwam ik terug van een tentame. Dit werd mijn eerste jaar van mijn tweede universitaire opleiding. Nienke had er veel voor moeten doen om te voorkomen dat de pers te veel invloed kreeg op mijn leven... ik was immers wel de jongste docteranders in de Geschiedenis van Nederland. Maar goed. Ik was nu bezig me te specialiseren in psygiatrie. Leuke opleiding, maar na al het van buiten stampen van ziektes, diagnoses, symptonen en medicijnen, waren psygische verschijnselen heel wat moeilijker. Men zou niet geloven hoe ingewikkeld de geest van de mens in elkaar zat.
Ik had ondertussen de deur van mijn kamertje bereikt. Maar voor ik de klink raakte, hoorde ik geluid van binnenuit. Mijn kamer was niet ongestoord gebleven in mijn afwezigheid; er was iemand binnen...
Ik duwde stilletjes mijn deur open, in de hoop diegene die binnen was te betrappen op waar hij of zij mee bezig was. Ik verwachtte Nienke, die iets wilde uitzoeken omdat ik niet zo veel tegen haar sprak, of Rick, die nog altijd mij bespioneerde. Maar tot mijn grootste verbazing trof ik Dirk aan. En op zijn schoot... mijn dagboek! 'Jij kleine etter! Jij klein onbeschoft, ongelofelijk ETTERTJE! Wat doe jij in mijn kamer? Hoe kom je hier?!' Ik smeet de deur achter me dicht en rende naar hem toe. Hij had inmiddels al in de gaten wat er ging gebeuren, en had mijn dagboek aan de kant gesmeten zodat hij van mij kon vluchten. Hij was inmiddels twaalf, maar desondanks was hij kleiner dan ik. Ik kon hem makkelijk zat te pakken krijgen. Ik greep hem in zijn kraag en gooide hem op bed. Met mijn benen klemde in zijn onderlichaam vast, en met mijn handen hield ik zijn polsen tegen het bed gepind. Hij stopte met sputteren toen hij wist dat hij verloren had. 'Nu... wat doe je hier, hoe kom je hier, en waarom lees je in mijn dagboek?' Dirk keek een beetje paniekerig om zich heen, maar besloot te doen wat verstandig was.
'Het was niet mijn schuld! Ik was gevraagd, en ik had een sleutel gekregen. En ik was gevraagd om te kijken hoe het met je ging, dus ik keek logischerwijze in je dagboek!' Ik viel weer terug op mijn oude verdachte: ofwel Nienke had hem gestuurd, ofwel Rick.
'Wie heeft je gevraagd, en wie heeft je een sleutel gegeven?'
'Dat mocht ik niet zeggen!'
'Zeg het, of verlaat deze kamer niet meer tot je tachtig bent!'
'Een of andere jongen.... Koen geloof ik dat hij heet.'
'Koen?!' Ik was verbijsterd om het antwoord. Hij was de laatste waarvan ik verwachtte dat hij zou willen weten hoe het met mij ging... 'Maar hoe komt hij aan mijn sleutel?' Dirk haalde zijn schouders op.
'Waarschijnlijk gejat van de balie.' Ik gooide Dirk aan kant.
'En nu mijn kamer uit.'
'Jeetje, daar gaan mijn twintig euro's!' Ik hoorde hem echter al niet meer. Ik wist wat mij te doen stond... een oude vriend op zoeken!
Ondertussen wist ik dat Rick me goed in de gaten hield. Ik heb hem er verschillende malen op betrapt dat hij mijn tentames doorkeek, dat hij de opnames die ik wekelijks met mijn begeleidster voor psygologisch onderzoek deed afluisterde en dat hij zich expres inroosterde om bij mijn te surviëren. Ik was inmiddels een jonge, vruchtbare vrouw geworden (alweer) met een cupje B.
5
Vermoeid kwam ik terug van een tentame. Dit werd mijn eerste jaar van mijn tweede universitaire opleiding. Nienke had er veel voor moeten doen om te voorkomen dat de pers te veel invloed kreeg op mijn leven... ik was immers wel de jongste docteranders in de Geschiedenis van Nederland. Maar goed. Ik was nu bezig me te specialiseren in psygiatrie. Leuke opleiding, maar na al het van buiten stampen van ziektes, diagnoses, symptonen en medicijnen, waren psygische verschijnselen heel wat moeilijker. Men zou niet geloven hoe ingewikkeld de geest van de mens in elkaar zat.
Ik had ondertussen de deur van mijn kamertje bereikt. Maar voor ik de klink raakte, hoorde ik geluid van binnenuit. Mijn kamer was niet ongestoord gebleven in mijn afwezigheid; er was iemand binnen...
Ik duwde stilletjes mijn deur open, in de hoop diegene die binnen was te betrappen op waar hij of zij mee bezig was. Ik verwachtte Nienke, die iets wilde uitzoeken omdat ik niet zo veel tegen haar sprak, of Rick, die nog altijd mij bespioneerde. Maar tot mijn grootste verbazing trof ik Dirk aan. En op zijn schoot... mijn dagboek! 'Jij kleine etter! Jij klein onbeschoft, ongelofelijk ETTERTJE! Wat doe jij in mijn kamer? Hoe kom je hier?!' Ik smeet de deur achter me dicht en rende naar hem toe. Hij had inmiddels al in de gaten wat er ging gebeuren, en had mijn dagboek aan de kant gesmeten zodat hij van mij kon vluchten. Hij was inmiddels twaalf, maar desondanks was hij kleiner dan ik. Ik kon hem makkelijk zat te pakken krijgen. Ik greep hem in zijn kraag en gooide hem op bed. Met mijn benen klemde in zijn onderlichaam vast, en met mijn handen hield ik zijn polsen tegen het bed gepind. Hij stopte met sputteren toen hij wist dat hij verloren had. 'Nu... wat doe je hier, hoe kom je hier, en waarom lees je in mijn dagboek?' Dirk keek een beetje paniekerig om zich heen, maar besloot te doen wat verstandig was.
'Het was niet mijn schuld! Ik was gevraagd, en ik had een sleutel gekregen. En ik was gevraagd om te kijken hoe het met je ging, dus ik keek logischerwijze in je dagboek!' Ik viel weer terug op mijn oude verdachte: ofwel Nienke had hem gestuurd, ofwel Rick.
'Wie heeft je gevraagd, en wie heeft je een sleutel gegeven?'
'Dat mocht ik niet zeggen!'
'Zeg het, of verlaat deze kamer niet meer tot je tachtig bent!'
'Een of andere jongen.... Koen geloof ik dat hij heet.'
'Koen?!' Ik was verbijsterd om het antwoord. Hij was de laatste waarvan ik verwachtte dat hij zou willen weten hoe het met mij ging... 'Maar hoe komt hij aan mijn sleutel?' Dirk haalde zijn schouders op.
'Waarschijnlijk gejat van de balie.' Ik gooide Dirk aan kant.
'En nu mijn kamer uit.'
'Jeetje, daar gaan mijn twintig euro's!' Ik hoorde hem echter al niet meer. Ik wist wat mij te doen stond... een oude vriend op zoeken!
Laatst gewijzigd door vonk op 28 mar 2007 14:31, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk
Snel door! Dit is echt een supermooi verhaal.
Dit is echt een supermooi verhaal. Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
supermooi verhaal! ik verlang al naar het vervolg!!!!!!
Wat een eikel die Koen.. Ik vergelijk hem wel met mezelf
-haha, iedereen heeft de pest aan Koen, maar ik zal jullie iets verklappen: ik heb Koens personage gabaseerd op mijn beste vriend...
Ik keek naar het adres dat ik had opgezocht, en toen naar het studentenhuis waar ik voor stond. Wat een ranzige bedoeling; dat een millionair hier wilde wonen. Maar goed, hij was een student. Hij studeerde echter niet meer in dezelfde studierichting als ik, dus ik zag hem bijna niet meer. Ik haalde diep adem en drukte op de bel. Een jongeman deed open.
'Wat moet je, meissie?'
'Ik zoek een zekere Koen McDroit.'
'Wat moet die met jou?'
'Weet ik niet, maar ik moet hem spreken, en snel!'
'Nou, vooruit dan kleintje, kom maar mee.' De jongen liet me binnen, en ik liep met hem mee. Ik voelde me akelig, aangezien ik overal waar ik studenten tegenkwam, nagekeken werd. Maar dat was ik inmiddels wel gewend van de universiteit zelf. Eindelijk stopte hij bij een deur en bonkte erop. De deur ging open op een kiertje, en een streek van Koens gezicht werd zichtbaar.
'Wat moet je?'
'Kind hier om je te zien. Hier.' Hij gaf me een duwtje in mijn rug, en ik kwam vlak voor de deur te staan.
'Oh. Hoi.'
'Hoi.'
'Kom maar binnen.' Hij deed de deur verder open, en ik zag dat hij in zijn onderbroek stond. Juist, heel fijn. Ik liep onder zijn arm door naar binnen. Wat een zwijnenstal... Overal lagen boeken, aantekeningen en kleren. Ik zocht een leeg plekje op zijn bankje. 'En?'
'Ik hoop niet dat je verwacht dat ik je ga complimenteren op je onderkomen. Overal kleren behalve aan je lijf.' Koen schoot in de lach.
'Noch altijd een wijsneus.'
'Waarom bespioneer je me?'
'Nou, sinds ik heb gehoord van je... 'situatie' heb ik je eigenlijk in de gaten gehouden. Ik voelde me nooit helemaal lekker met dat jij mijn redding was, en ik zo weinig terug heb kunnen doen. En dat ik je op een lullige manier achter heb gelaten. En ga niet zeggen dat je er niet mee zat, want ik weet wat je in je dagboek schrijft.'
'Ja, dat weet ik. Dat waren jou zaken niet. Wat wil je nu van me?'
'Ik heb mijn ouders om hulp gevraagd, voor het eerst sinds ik ben gaan studeren, en zij helpen ook. Wij zoeken iemand die hetzelfde mee heeft gemaakt. Ze hebben er al een detective op zitten, de allerbeste!'
Ik keek hem stomverbaasd aan. 'Wat?!'
'Nou, zie je... wanneer je iemand hebt met hetzelfde intelligentieniveau, en ondertussen ook dezelfde leeftijd, is het makkelijker om over dingen te praten....'
'Ik kan niet geloven dat je mijn leven probeert te beïnvloeden zonder mijn toestemming! Waarom denk je dit allemaal zomaar te mogen?!'
'Dat denk ik niet, dat doe ik gewoon!'
'Jij brutale snotaap!' Maar terwijl ik dit zei liep ik naar hem toe in ging ik op mijn tenen staan om hem een kus op zijn wang te geven. Ik was inmiddels lang genoeg om dat te kunnen zonder te springen. Ik voelde zijn wang warm worden, en hij legde zijn armen over mijn rug. Ik kreeg een echte knuffel. Ik realiseerde me toen pas hoe lang geleden het was sinds ik een knuffel had gehad van iemand. Dat gewoon iemand me in zijn of haar armen nam en me omhelsde, gewoon om te laten weten dat ik niet alleen was, dat er mensen waren die van me hielden. Mijn hart was zo koud gegroeid, en er waren geen knuffels geweest om het op te warmen. Mijn ouders zagen me inmiddels ook als een halve volwassene. Eentje waarmee je goede gesprekken kon voeren en tv mee kon kijken. En dat alleen in het weekend. Een knuffeltje kwam er de afgelopen twee, drie jaar al niet meer van af. En jongens... dat zouden dan pedofielen zijn! En meisjes... ik had niet echt vriendinnen. Maar nu was het anders. Koen hield me in zijn armen, gewoon om te laten weten dat hij er was, dat het allemaal goed zou komen.
Langzaam begon ik tot mezelf te komen. Ik duwde Koen voorzichtig weer van me af, want ik herinnerde me dat hij nog steeds in zijn onderbroek stond, en ik voelde me niet meer gemakkelijk. 'Is er iets?'
'Nee, niet echt. Je bent lief.'
'Maar...'
'Trek eens een broek aan je kont, rare vogel!'
Ik keek naar het adres dat ik had opgezocht, en toen naar het studentenhuis waar ik voor stond. Wat een ranzige bedoeling; dat een millionair hier wilde wonen. Maar goed, hij was een student. Hij studeerde echter niet meer in dezelfde studierichting als ik, dus ik zag hem bijna niet meer. Ik haalde diep adem en drukte op de bel. Een jongeman deed open.
'Wat moet je, meissie?'
'Ik zoek een zekere Koen McDroit.'
'Wat moet die met jou?'
'Weet ik niet, maar ik moet hem spreken, en snel!'
'Nou, vooruit dan kleintje, kom maar mee.' De jongen liet me binnen, en ik liep met hem mee. Ik voelde me akelig, aangezien ik overal waar ik studenten tegenkwam, nagekeken werd. Maar dat was ik inmiddels wel gewend van de universiteit zelf. Eindelijk stopte hij bij een deur en bonkte erop. De deur ging open op een kiertje, en een streek van Koens gezicht werd zichtbaar.
'Wat moet je?'
'Kind hier om je te zien. Hier.' Hij gaf me een duwtje in mijn rug, en ik kwam vlak voor de deur te staan.
'Oh. Hoi.'
'Hoi.'
'Kom maar binnen.' Hij deed de deur verder open, en ik zag dat hij in zijn onderbroek stond. Juist, heel fijn. Ik liep onder zijn arm door naar binnen. Wat een zwijnenstal... Overal lagen boeken, aantekeningen en kleren. Ik zocht een leeg plekje op zijn bankje. 'En?'
'Ik hoop niet dat je verwacht dat ik je ga complimenteren op je onderkomen. Overal kleren behalve aan je lijf.' Koen schoot in de lach.
'Noch altijd een wijsneus.'
'Waarom bespioneer je me?'
'Nou, sinds ik heb gehoord van je... 'situatie' heb ik je eigenlijk in de gaten gehouden. Ik voelde me nooit helemaal lekker met dat jij mijn redding was, en ik zo weinig terug heb kunnen doen. En dat ik je op een lullige manier achter heb gelaten. En ga niet zeggen dat je er niet mee zat, want ik weet wat je in je dagboek schrijft.'
'Ja, dat weet ik. Dat waren jou zaken niet. Wat wil je nu van me?'
'Ik heb mijn ouders om hulp gevraagd, voor het eerst sinds ik ben gaan studeren, en zij helpen ook. Wij zoeken iemand die hetzelfde mee heeft gemaakt. Ze hebben er al een detective op zitten, de allerbeste!'
Ik keek hem stomverbaasd aan. 'Wat?!'
'Nou, zie je... wanneer je iemand hebt met hetzelfde intelligentieniveau, en ondertussen ook dezelfde leeftijd, is het makkelijker om over dingen te praten....'
'Ik kan niet geloven dat je mijn leven probeert te beïnvloeden zonder mijn toestemming! Waarom denk je dit allemaal zomaar te mogen?!'
'Dat denk ik niet, dat doe ik gewoon!'
'Jij brutale snotaap!' Maar terwijl ik dit zei liep ik naar hem toe in ging ik op mijn tenen staan om hem een kus op zijn wang te geven. Ik was inmiddels lang genoeg om dat te kunnen zonder te springen. Ik voelde zijn wang warm worden, en hij legde zijn armen over mijn rug. Ik kreeg een echte knuffel. Ik realiseerde me toen pas hoe lang geleden het was sinds ik een knuffel had gehad van iemand. Dat gewoon iemand me in zijn of haar armen nam en me omhelsde, gewoon om te laten weten dat ik niet alleen was, dat er mensen waren die van me hielden. Mijn hart was zo koud gegroeid, en er waren geen knuffels geweest om het op te warmen. Mijn ouders zagen me inmiddels ook als een halve volwassene. Eentje waarmee je goede gesprekken kon voeren en tv mee kon kijken. En dat alleen in het weekend. Een knuffeltje kwam er de afgelopen twee, drie jaar al niet meer van af. En jongens... dat zouden dan pedofielen zijn! En meisjes... ik had niet echt vriendinnen. Maar nu was het anders. Koen hield me in zijn armen, gewoon om te laten weten dat hij er was, dat het allemaal goed zou komen.
Langzaam begon ik tot mezelf te komen. Ik duwde Koen voorzichtig weer van me af, want ik herinnerde me dat hij nog steeds in zijn onderbroek stond, en ik voelde me niet meer gemakkelijk. 'Is er iets?'
'Nee, niet echt. Je bent lief.'
'Maar...'
'Trek eens een broek aan je kont, rare vogel!'
Laatst gewijzigd door vonk op 28 mar 2007 14:32, 1 keer totaal gewijzigd.
---
xx vonk
xx vonk